ในเช้าวันที่ทอ้ งฟ้าดูไม่ค่อยจะเป็ นใจนัก .......... ฉันเดินออกมาที่ท่าเรื อหน้าบ้าน หยิบข้าวของที่จำ� เป็ นใส่ ลงไปในท้องเรื อ “ก่อนที่จะจ้องมองไปยังท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ ไกลสุ ดลูกหูลูกตา” เหงื่อของฉันแตกพล่าน เมื่อคิดว่า ฉันก�ำลังจะต้องล่องเรื อ ไปยังทะเลที่แสนกว้างใหญ่ สายลมเอื่อยๆค่อยๆพัดมา พร้อมกับฟ้าที่ดูหม่นหมอง ..... ฉันหยิบขนมปังติดมือมาทานและก้าวขาลงไปบนเรื อที่โครงเครง มีเสี ยงคลื่นกระทบท้องเรื อเบาๆพอให้ฉนั รู ้สึกตื่นเต้น เราก�ำลังจะไปหาปลากัน ผมคิดว่าผมโตพอแล้วนะ “พ่อเตรี ยมของเสร็ จแล้ว เราพร้อมจะไปกันแล้ว”
“เราพร้อมที่จะไปกันแล้วครับพ่อ” ฉันพูด นั้นซิ เรารี บออกเดินทางกันเถอะ วันนี้อากาศไม่ค่อยจะเป็ นใจซะด้วยซิ
..........
เรื อของเราได้ออกมาแล้ว ฉันว่าฉันเตรี ยมตัวมาพร้อมนะ ฉันยืนนิ่งมองไปยังเส้นทางข้างหน้า “ยามเมื่อร่ างกายปะทะสายลมอุ่นๆ และไอทะเล” ฉันเผลอคิดไปว่าชีวติ นี้มนั ดีจริ งๆที่ได้โตมาแบบนี้ “ฉันแอบยิม้ ตรงมุมปาก” เราเป็ นชาวประมงมาหลายรุ่ นแล้ว ฉันเองก็ต้ งั ใจจะรับช่วงสื บทอดต่อจากพ่อ ทุกๆอาทิตย์พวกพ่อต้องออกทะเลเพื่อไปจับปลามาขายจุนเจือครอบครัว แต่ทว่าตั้งแต่วนั นี้แหละที่ฉนั จะเข้ามาช่วยทุกคน ..... นั้นไงๆ พ่อ ทางนั้นไง ฉันจ�ำได้ดีฉนั เคยมาที่นี่ตอนที่ยงั เด็ก เราจะไปทางนั้นกันใช่ไหมครับ “ไม่ใช่หรอกลูก ที่นนั่ ไม่เหลืออะไรแล้ว” พ่อพูด ท�ำมัยกันนะๆ มันเคยมีมากมาย แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าของพ่อและพวกลุงๆ สิ่ งที่ฉนั เห็นมันคือ “น�้ำตา” ฉันไม่รู้วา่ ท�ำไม ไม่รู้วา่ เพราะเหตุใด “มันอาจเป็ นดัง่ ลมพายุที่พดั โหมกระหน�่ำ จนแม้ตน้ ไม้ที่หยัง่ รากลึกลงไปในดินก็ไม่อาจต้านทานได้” ฉันยังคงสงใสแต่ไม่ได้ถามมันออกไป .......... สายน�้ำค่อยๆไหลผ่านไป กลีวคลื่นที่กระทบกับกราบเรื อท�ำให้ใจของทุกคนค่อยๆผ่อนคลาย
“ถึงที่หมายแล้ว พ่อพูด” ฉันว่าเราออกมากันไกลมากเลย ฉันไม่คิดว่าเราจะมากันไกลขนาดนี้ แต่วา่ ที่นี่มรั น่าประหลาดมาก “ช่างสวยงามอะไรแบบนี้”...ฉันละชอบที่นี่จงั
..... พวกคุณพ่อก�ำลังวางอวนดักปลากัน ฉันเองก็มีหน้าที่ตอ้ งท�ำ พวกเขาต้องแข่งกับเวลา เราเดินทางกันมาค่อนข้างนาน ตะวันเริ่ มคล้อยลงมาแล้ว แสงของวันค่อยๆริ บหรี่ ลง สายตาของฉันจับจ้องไปที่ดวงอาทิตย์ยามที่กำ� ลังจะลาลับขอบฟ้า ทุกอย่างเตรี ยมพร้อมแล้ว วันนี้คงพอแค่น้ ี ฉันละเหนื่อยจริ งๆ
.......... ความมืดค่อยๆย่างกรายเข้ามายามเมื่อแสงสว่างหายไป “ฉันคงต้องไปนอนแล้ว” เราเตรี ยมที่นอนกันไว้ใต้ทอ้ งเรื อ คืนนี้ยงั อีกยาวไกลนัก ฉันล้มตัวลงนอน ก่อนที่ความเงียบ และเสี ยงของคลื่นจะท�ำให้ฉนั หลับไป
..........
บ้าจริ ง...ฉันไม่เคยนอนกลางทะเลมาก่อน ฉันตื่นเต้นเกินกว่าที่จะมานอนแบบนี้ ขณะที่ทุกคนก�ำลังหลับ...ฉันค่อยๆเดินขึ้นไปบนเรื อ ฉันหวังว่าจะไม่ทำ� ให้ทุกคนตื่นนะ “พระจันทร์คืนนี้สวยจัง” ฉันนัง่ มองท้องฟ้ายามราตรี อยูต่ รงหัวเรื อ เอาแต่คิดพุง่ ซ่านตามประสาเด็ก เอ๊ะ...เสี ยงอะรัยน่ะ ฉันได้ยนิ เสี ยง มันเป็ นเสี ยงอะไรบางอย่างทีี่กระทบกับสายน�้ำ
ฝูงปลามากมาย “ฉันเห็นพวกมันๆ” ฉันเผลอตะโกนออกไปเสี ยงดังมาก คงไม่มีใครตื่นนะ พวกเขาคงเหนื่อยจากการเดินทาง คืนนี้พวกเขาต้องการพัก ฉันว่า ฉันคงต้องลองทดสอบฝี มือซะหน่อยแล้ว
ฉันตื่นเต้นมากและเดินไปหยิบเบ็ดตรงมุมห้องเครื่ อง เมื่อหย่อนเบ็ดลงไป...ซักพักนึงฉันรู ้สึกได้วา่ มีอะรัยบางอย่าง ติดเบ็ดแล้วๆ ค่อนข้างจะตัวใหญ่มาก ว้าว มันเป็ นปลาที่ตวั ใหญ่จริ งๆ ฉันจับได้มนั ค่อนข้างตัวใหญ่มาก ฉันน�ำมันใส่ ลงไปในถังเล็กที่เตรี ยมมา ดีใจจัง นั้นเป็ นปลาตัวแรกที่ฉนั ตกได้ จากการเดินทางครั้งนี้ ฉันจะเอาไปอวดพ่อ พ่อต้องตกใจแน่เลย ..........
เปรี๊ ยง ... อะไรกันน่ะ อยูๆ่ ก็เกิดฟ้าผ่าขึ้นมา... ไม่มีวแี่ ววของเมฆฝนเลย... มันเกิดฟ้าผ่าได้ยงั ไง “ไม่มีใครรู ้เลยว่าก�ำลังจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน” ..........
ท้องฟ้าค่อยๆมืดด�่ำสนิทจนมองไม่เห็นแม้กระทัง่ แสงดวงจันทร์ บรรยากาศเย็นยะเยือกไปหมด...ฉันรู ้สึกได้เลย เกิดบางอย่างขึ้น... พื้นเรื อเริ่ มสัน่ แต่กลับไม่มีใครู ้สึกถึงมันเลย ฉันหันหลังกลับไปมองที่หวั เรื อ มีแสงบางอย่าง โผล่ข้ ึนมาจากน�้ำ
ตึก ตึก ตึก ... เสี ยงๆนี้ทำ� ให้ฉนั ต้องหันไปมอง นี่ คงจะเป็ นภาพที่ฉนั จะไม่มีวนั ลืม ท้องฟ้าที่พ่ ึงจะมืดด�ำสนิทกลับมีแสงดวงจันทร์ทะลุผา่ น ท�ำให้ค่ำ� คืนที่มืดมิดสว่างไปทัว่ ล้า มันก�ำลังขยับ........ ตอนนี้ฉนั ไม่รู้วา่ มันเกิดอะไรขึ้น ปลาตัวนั้นที่ฉนั จับมามันดูแปลกไป เกิดอะไรขึ้นกับมัน .....
โอ้พระเจ้า...มันก�ำลังกลายร่ าง นี้ฉนั ก�ำลังฝันอยูใ่ ช่ไหม ไม่ ไม่ ไม่นะ...ฉันก�ำลังหวาดกลัว ขาของฉันไม่มีเรี่ ยวแรงที่จะยืน ฉันทรุ ดตัวลง แววตาของฉันได้แต่จบั จ้องไปที่ส่ิ งนั้นด้วยความหวาดกลัว ฉันไม่อาจจะบรรยายสิ่ งนั้นเป็ นภาพได้
..........
สายตาอาฆาตที่จบั จ้องมาที่ฉนั ท�ำเอาฉันผวา ฉันกลัวจนไม่กล้าแม้จะส่ งเสี ยง ตุบ๊ ตุบ๊ ตุบ๊ ...เสี ยงฝี เท้านั้นค่อยๆใกล้เข้ามา มันใกล้เข้ามาเรื่ อยๆ มันมาอยูต่ รงหน้าฉันแล้ว ร่ างที่สูงใหญ่ราวกับจะกลืนกินทุกอย่าง ท้องฟ้าถูกย้อมไปด้วยแสงจันทร์ที่สาดส่ อง ท�ำให้เห็นสิ่ งนั้นได้เต็มตา
มือที่ใหญ่โตนัน่ ก�ำลังตรงมาที่ฉนั ทุกสิ่ งเหมือนก�ำลังจะพังทลายได้ดว้ ยมือคู่น้ นั ฉันคว้าไปหยิบคันเบ็ดมาป้องกันไม่รู้ตวั แต่น้ นั จะต่างอะไรกับกระดาษที่กำ� ลังจะถูกกรรไกรตัด .......... ตูม้ มม..ม เรื อของเราแตกเป็ นเสี่ ยงๆ ทุกอย่างกระจัดกระจายไปหมด ร่ างของฉันค่อยๆจมลงใต้น้ ำ� ... น่าแปลกที่ฉนั ยังหายใจได้ เสี ยง ฉันได้ยนิ เสี ยง มีใครบางคนก�ำลังคุยกับฉัน ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่นี่มนั ใต้น้ ำ� จะไปมีเสี ยงใครได้อย่างไร ..... “ข้าก�ำลังพูดก�ำลังเจ้าเอง” “ข้าคือผูป้ กครองของทะเลแห่งนี้” “นี่คือสิ่ งที่จะเกิดแก่มนุษย์ที่ลุกล�้ำเข้ามา” เจ้าจะต้องตายอย่างน่าเวทนาเหมือนเจ้ามนุษย์พวกนี้ “แต่หากข้าจะให้โอกาศเจ้าครั้ง” “จงหยุดสิ่ งที่พวกเจ้าก�ำลังกระท�ำซะ” “แล้วอย่าหาว่าข้าไม่เตือน” เมื่ออยูต่ ่อหน้าเจ้าสิ่ งนั้นฉันไม่อาจจ�ำท�ำอะไรได้เลย ท�ำไมฉันถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ดว้ ย
สิ้ นสุ ดเสี ยง ทุกอย่างก็มืดลงไปหมด ราวกับโลกใบนี้ได้หายไปแล้ว .....
แสบตา แสงนี่มนั อะไรกัน ท�ำไมฉันถึงยังอยูบ่ นเรื อ เรื อของเราน่าจะจมลงก้นทะเลไปแล้ว ..... ฉันประหลาดใจมาก ฉันยังจ�ำเรื่ องราวที่เกิดขึ้นทุกอย่างได้ดี ฉันคิดว่าฝันไม่ได้ฝันไป ความหวาดกลัวนัน่ เป็ นของจริ ง เรื อของเราถูกท�ำลาย ฉันเองก็จมลงไป ที่ใต้ทะเล ที่นน่ั มีศพมากมายลอยเกลื่อน ฉันยังจ�ำทุกอย่างได้ดี และคิดว่าไม่ได้ฝันไป เสี ยงนัน่ ก็ดว้ ย...มันยังก้องอยูใ่ นหูของฉัน เจ้าปลานัน่ ก็ยงั อยู่ นี่มนั เกิดบ้าอะไรกัน ฉันควรที่จะปล่อยเจ้าปลาตัวนั้นไปอย่างนั้นหรอ เจ้านัน่ ขู่พวกเราไม่ให้หาปลาอีก ฉันคิดจนหัวแทบแตกว่าควรจะท�ำอย่างไรดี สุ ดท้ายฉันก็ตดั สิ นใจได้
ฉันไม่รอช้าและเดินไปที่เจ้าปลาตัวนั้น ก่อนที่จะหยิบมีดมาแทงไปที่เจ้าปลา มือและหน้าถูกย้อมไปด้วยเลือด ฉันรู ้สึกผิดกับสิ่ งที่ทำ� ลงไป แต่มนั ช่วยไม่ได้...โลกใบนี้ไม่ได้มีตวั เลือกมากมายส�ำหรับฉัน
หากฉันไม่ฆ่าก็จะถูกฆ่า ฉันจ�ำเป็ นต้องมีชีวติ ปลาพวกนี้คือชีวติ ของเรา ฉันจะไม่รอให้มนั เกิด ถ้าเจ้าปลาตัวนี้คือปั ญหา ฉันต้องฆ่ามันซะ ฉันไม่สนใจว่ามันจะเป็ นราชาหรื ออะไรก็ตาม .....
เราก�ำลังเดินทางกลับ... นี่เป็ นการออกทะเลครั้งแรกของฉัน มันไม่ค่อยจะดีนกั มันเกิดเรื่ องขึ้นมากมายกับฉัน แต่...มันท�ำให้ฉนั เห็นความจริ ง “ความจริ งที่โลกได้สอนเรา” “มันไม่ใช่เรื่ องที่โหดร้าย ป่ าเถื่อน หรื อไร้คุณธรรม” แต่โลกถูกสร้างขึ้นมาแบบนี้ ปลาใหญ่ยอ่ มกินปลาเล็กเสมอ ผูท้ ี่แข็งแกร่ งย่อมมีสิทธิ์กว่าผูท้ ี่อ่อนแอ ช่างเป็ นบทเรี ยนต้อนรับการเป็ นผูใ้ หญ่ที่แย่จริ งๆ
.....
ฉันเริ่ มที่จะเข้าใจ เพราะอะไรปลาในน่านน�้ำเก่าของเราจึงหมดไป อาจเป็ นเพราะกฏเกณท์ที่โลกได้สร้างขึ้น หรื ออาจจะเพราะนายทุนที่แสนจะร�่ำรวยเงินทอง ได้เข้ามากว้านจับปลาไปจนหมด ..... แต่...ไม่วา่ โลกจะมีกฎเกณท์อย่างไรก็ตาม แม้ปลาใหญ่จะกินปลาเล็กเสมอมา แต่หากหมาจนตรอกไม่วา่ อย่างไรมันก็ตอ้ งสู ้ เราจ�ำเป็ นต้องมีชีวติ ต่อ แม้วา่ ทางที่เราเลือกจะไม่ได้ถูกต้องเสมอไป หรื อ...บางทีฉนั อาจจะคิดผิด แต่กข็ อบใจนะที่มาฟังฉันเล่า
แม้ปลาใหญ่จะกินปลาเล็กเสมอมา แต่หากหมาจนตรอกไม่วา่ อย่างไรมันก็ตอ้ งสู ้