Σχέδιο Εργασίας: «Πένθος» 6ο Νηπιαγωγείο Θήβας Κλασσικό Τμήμα
Υπεύθυνη Εκπαιδευτικός: Γκαντάκη Μαρία
26.3.2014 Το πένθος είναι μία ιδιαίτερα «ευαίσθητη» και δύσκολη ενότητα για το νηπιαγωγείο που δεν την «αγγίζουμε» εύκολα. Την τελευταία εβδομάδα όμως στο σχολείο μας, συνέβησαν δύο αναπάντεχα και πολύ στενόχωρα περιστατικά. Το ένα ήταν ένα ατύχημα που έλαβε χώρα στο οικόπεδο δίπλα από το νηπιαγωγείο μας, στο οποίο σκοτώθηκε ένας άνθρωπος μετά από πτώση σε αρχαίο πηγάδι. Εδώ πρέπει να σημειωθεί, πως τα παιδιά ήταν μπροστά αρχικά στην επιχείρηση διάσωσης, οπότε αναστατώθηκε όλη η σχολική κοινότητα. Το επόμενο περιστατικό ήταν το ατύχημα, στο οποίο σκοτώθηκε ο παππούς ενός παιδιού στην τάξη μας. Όταν επιστρέψαμε λοιπόν, από τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, το πρώτο πράγμα που μου είπε ο Στέλιος όταν μαζευτήκαμε στην τάξη ήταν «Κυρία, ο παππούς μου πέθανε». Τον ρώτησα εάν θα ήθελε να μιλήσουμε γι αυτό όλοι μαζί και αφού μου απάντησε θετικά μαζευτήκαμε στην παρεούλα και προσπαθήσαμε κάπως έτσι να προσεγγίσουμε το θέμα του πένθους στην τάξη μας: 1. Διαβάσαμε ένα παραμύθι με τίτλο: «Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται», της Βσιλικής Νευροκοπλή, Εκδ. Λιβάνη. Οι ήρωες είναι ένα παιδάκι και η γιαγιά του, που στο τέλος φεύγει.. αλλά μέχρι να «φύγει» του μαθαίνει πως παρόλο που όλα φεύγουν και αλλάζουν και τίποτα δεν μένει το ίδιο, ακόμη και οι άνθρωποι, αυτό που δεν αλλάζει ποτέ και μένει για πάντα είναι η Αγάπη. 2. Σχολιάσαμε και συζητήσαμε πολύ με τα παιδιά πάνω στο θέμα και ρωτήσαμε το Στέλιο εάν θα ήθελε να μας μιλήσει γι αυτό που του συνέβαινε, γιατί τον βλέπαμε πολύ λυπημένο τις τελευταίες μέρες. Μας είπε λοιπόν τι έχει και μας δήλωσε πως
νιώθει πολύ λυπημένος γι αυτό που έγινε. Στο σημείο αυτό είναι συγκινητικό το γεγονός ότι τα παιδιά προσπάθησαν να στηρίξουν το Στέλιο καθώς του έλεγαν να μη στενοχωριέται γιατί θα ξαναζωντανέψει πάλι στη Δευτέρα Παρουσία και θα τον ξαναδεί και άλλα τέτοια. 3. Σε συνέχεια όλης αυτής της συζήτησης τα υπόλοιπα παιδιά στην προσπάθειά τους να κάνουν το Στέλιο να νιώσει καλύτερα, άρχισαν να λένε και δικές τους περιπτώσεις θανάτου που είχαν συμβεί στο στενό οικογενειακό τους περιβάλλον και τους είχαν στενοχωρήσει. Κι έτσι ακούσαμε τις ιστορίες όλων. Κάποια παιδιά που δεν είχαν κάποιον δικό τους που είχε πεθάνει, ένιωσαν την ανάγκη να αναφέρουν «τον άνθρωπο εκείνο που έπεσε στο πηγάδι και που ήρθαν να σώσουν οι πυροσβέστες αλλά δεν τα κατάφεραν» και αυτό τους είχε στενοχωρήσει. Στο τέλος μου ζήτησαν να τους πω αν ήξερα ποιο ήταν το όνομά του. 4. Κλείσαμε όλη αυτή τη συζήτηση με την ευχή ο καθένας μας να δει στα όνειρά του τους αγαπημένους του συγγενείς, όπου θα μπορούμε να τους πούμε ό,τι νιώθουμε. Αυτό που ακολούθησε μετά ήταν μια ιδέα που πρότεινε ο φίλος μας ο Βασίλης -«γιατί δεν γράφουμε ένα γράμμα για να τους πούμε πως νιώθουμε» -«Ναι και θα πάμε να τα ρίξουμε στο ταχυδρομείο, όπως κάναμε και με το γράμμα του Άγιου Βασίλη», είπε η Χρύσα Π. -«Ναι αλλά πως θα πάει το ταχυδρομείο στον ουρανό, είναι πολύ μακριά», πρόσθεσε η Βάλια. Τα υπόλοιπα παιδιά ενθουσιάστηκαν με την ιδέα να γράψουμε ένα γράμμα και να πούμε στους συγγενείς μας πώς νιώθουν και πρώτα απ’ όλους ο Στέλιος. Έτσι αφήσαμε στην άκρη το πρόβλημα του πώς θα φτάσει το γράμμα και επικεντρωθήκαμε
στο γράμμα. Όλα τα παιδιά πήραν από ένα κομμάτι χαρτί και με αναδυόμενη γραφή (γράφουν όπως μπορούν μόνα τους), προσπάθησαν να καταγράψουν τις σκέψεις τους. Όσα παιδιά δεν είχαν κάποιον συγγενή τους στον ουρανό αποφάσισαν να γράψουν ή στον παππού στου Στέλιου ή στον «άνθρωπο που έπεσε στο πηγάδι». Κάποια παιδιά ένιωσαν την ανάγκη να τους ζωγραφίσουν και κάτι. Οι σκέψεις τους είναι πραγματικά συγκινητικές.
Τ έ λ ο ς