Jacintha van Luijk schrijft uit Kenia

JACINTHA VAN LUIJK SCHRIJFT VANUIT KENIA:

Naarmate de klok naar 2022 tikt beginnen onze politieke leiders steeds ongeduldiger te worden: Ze moeten actie voeren! En hoe. Met belastinggeld werden over het afgelopen jaar heel wat ‘bijeenkomsten voor vrienden’ georganiseerd, soms met bussen vol op bezoek bij deze leiders. Het leidde tot nogal wat zorgen en angst bij mensen. Even pauze voor een foto Dit stopte even toen midden maart 2020 corona in Kenia arriveerde. Lang heeft die pauze echter niet geduurd. Ondanks de beperkingen vliegen onze leiders gewoon naar begrafenissen en bijeenkomsten, waar menigten mensen hen opwachten en nogal eens met blijde hand de gulle geldgaven ontvangen. Ook corona noodhulp blijkt een mooie gelegenheid te zijn om jezelf populair te maken. In de ons naburige streek zijn ondanks een officiële regeringsstop op het verdrijven van ille

gale bosbewoners in corona-tijd, toch

veel mensen uit hun huizen en landerijtjes gejaagd. Dit ondanks niet alleen het virus maar ook zware regen en kou (het zijn nu de koudste maanden hier, met klimaatsverandering). Een aan-

De koppen bij mekaar

tal van hen schijnt nu in grotten op de berg Elgon te wonen, of naar onze streek te zijn getrokken op zoek naar woonruimte. De landkwesties hier zijn ongelooflijk gecompliceerd door het hanteren van vaak oneerlijke politieke middelen. De bewoners van onze kant van de berg houden hun hart vast wat de volgende regeringsstap zal zijn. Veel vredesorganisaties stonden en staan door corona stil, zodat de tegenpartij momenteel op een doel zonder keeper kan schieten. Het is beslist niet goed voor de vrede.

En toen kwam Covid-19 Covid arriveerde in Kitale in een tijd van zeer zware regenval. Op 16 maart viel er daardoor een grote boom op onze beste auto, gevolgd door allerlei nogal paniekerige en hardhandige corona regeringsmaatregelen. Goddank zat er niemand in de auto (hij stond naast ons kantoor geparkeerd) en is de reparatie volledig door de verzekering vergoed. Omdat corona voorlichting wel erg in ons ‘gemeenschapseducatie en begeleidings’ straatje paste, zijn we hier meteen zoveel mogelijk aandacht aan gaan besteden. Omdat wij voor 2020 financieel moeilijke tijden hadden verwacht, hadden we - wederom Goddank - enkele fondsen waarmee we aan de slag konden. Bovendien hadden we de gelegenheid om een noodhulpaanvraag in te dienen bij Misean Cara (Ierland). Heel gelukkig hoorden we bij de gelukkigen en hebben we voor deze activiteiten van juni tot en met augustus zo’n 9.000 euro mogen ontvangen. Heel helaas konden twee bezoekers van onze Stichting niet komen.

Het is en blijft wel voorzichtig zijn en steeds weer onszelf eraan herinneren dat tijden niet normaal zijn. De Keniaanse regering nam aanvankelijk best

verstandige stappen in de aanpak van corona, al begonnen ze mijns inziens nogal laat. Het probleem blijkt in de toepassing te zitten. Nu de maatregelen zijn versoepeld (in navolging van Europa, misschien vooral van Amerika, en ondanks een sterk stijgend aantal besmettingen), vinden veel mensen dat het gewone leven weer verder moet gaan: Weinig of slecht gedragen maskers, geen afstand houden, geen handenwassen. Erg veel mensen geloven niet dat corona bestaat maar Verzoeningsritueel denken dat het een politieke truc is. Er is, behalve de media die lang niet iedereen intensief ontvangt, erg weinig corona-voorlichting, en helemaal niet een die dieper gaat. De secundaire effecten zijn bovendien erg gemeen: Nogal wat mensen die hun AIDSremmers niet van de kliniek durven op te halen uit angst voor testen ‘opgepakt’ te worden, kinderen die niet voor immunisaties worden aangenomen, toenemend (politiek/huiselijk etc.) geweld, enzovoort. Er is veel corona stigma. Volgens mij kun je toch echt zien dat over de afgelopen decennia de kwaliteit van de HIV/AIDS gemeenschapseducatie (die hier en daar gelijkenissen met corona voorlichting heeft) niet al te best is geweest. De meesten van onze staf schrokken,

maar pakten meteen de draad goed

op. Een paar moesten een extra zetje hebben maar doen inmiddels ook uit volle borst mee. Zelf dacht ik “Daar gaan we weer”, en had helemaal geen zin in een nieuwe crisis. Maar ja, volgens mijn moeder moet je dan maar zin maken...