teruggebracht. Bij het laatste avondmaal had Jezus niet een brood in de vorm die het bij ons heeft maar in de vorm van een platte koek, een brood zo groot als een pannenkoek. Jezus brak er voor elk van zijn leerlingen een brok van af, en gaf het hem. In latere tijden werden de broden al voor de communie in brokken gebroken. De tijd daarvoor werd door de gelovigen zelf opgevuld met het zingen van het Agnus Dei, zo vaak als nodig was, maar altijd eindigend met 'Geef ons de vrede'. Het breken gaf nogal wat kruimels natuurlijk. Die werden opgevangen op een extra dwaal, de corporale. Men liet ze vervolgens in de kelk vallen, uit eerbied. En 'opdat niets verloren zou gaan'. Maar later begon men de hosties al uit te snijden bij het bakken ervan, een grote hostie en veel kleintjes. Trouwens in de tijd van de privé missen gebruikte men alleen een grote hostie, helemaal voor de priester alleen. Met die voorgesneden hosties zijn er geen echte kruimels meer, alleen nog maar stofjes, die scrupuleus met de pateen bij elkaar werden geschraapt. Nu er geen kruimels meer zijn,heeft de corporale geen zin meer en zou best weggelaten kunnen worden. Maar wat doet men nu? Om toch maar een kruimel te hebben, breekt de priester de grote hostie in tweeën, en breekt dan nog een stukje af om die in de kelk te laten vallen. Alsof het om die kruimel gaat en niet om het breken van het brood voor velen. Men vond daarbij een vrome uitleg: het mengen van het brood en de wijn, het verenigen van het Lichaam en Bloed van Jezus, was een beeld van de verrijzenis. Heel vroom. Maar klopt dat beeld wel? De dood is dat de ziel het lichaam verlaat, en de verrijzenis is dat de ziel opnieuw het nu verheerlijkte lichaam bezielt, en niet dat het lichaam met het verloren bloed zou verenigd worden. Soms leest men de woorden: Dit is mijn lichaam gebroken voor U. Het staat zo in een Engelse vertaling. Maar het woord gebroken vind ik niet terug in de Griekse tekst. Daar staat: Dit is mijn lichaam voor U. Alleen Matthëus voegt eraan toe: voor de vergeving van de zonden.
Zeer geachte Lezers, Elk jaar ervaren we de komende lente als een tijd vol verwachting. Onze locatie manager, Robert Jan, schrijft over deze lente. We worden allemaal een dagje ouder. We kunnen niet overal meer heen vliegen. Reizen wordt lastiger en moeilijker. Maar wat we wel kunnen is onze fantasie gebruiken. We kunnen ontsnappen aan onze geografische begrenzingen, want onze geest is nog steeds frank en vrij. Onze geest ligt niet verlamd. Wij kunnen dromen, we kunnen schilderen, vertellen en schrijven. Probeer het maar. Zelf geef ik daar een voorbeeld van in mijn “Spannend Verhaal’ in deze uitgave. Ik nodig jullie uit om ook op stap te gaan en het onmogelijke voor mogelijk te houden. Met uiteraard heel veel dank aan alle schrijvers van deze editie en aan Harry Reusen voor de vormgeving. Geniet van de ontluikende lente.
Piet Korse
DE GOLVEN Eindeloze rijen schuimend water beuken steeds weer op het strand om dan weer in elkaar te zakken en rustig te verdwijnen uit het zicht
Hoe brengen we het breken van het brood weer terug in de mis?
Laten we allereerst niet denken dat de grote hostie eigenlijk voor de priester is. De grote hostie is er om gebroken en gedeeld te worden. Zo breken sommige priesters de twee helften bij het Agnus Dei in tweeën. Dat is prijzenswaardig. Anderen vinden een vierde deel van de grote hostie te klein om van verre gezien te worden. Houden ze daarom de twee helften tegen elkaar wanneer ze de hostie voor de communie aan de gelovigen tonen met de woorden: Zie het Lam Gods dat de zonden van de wereld wegneemt? Sommigen breken dan alsnog een of twee helften doormidden. Maar dan versmelt het breken van het brood met de communie van de priester en krijgt het niet de aandacht die het verdient. Nog anderen nuttigen zelf een of twee helften van de grote hostie. Dan is het delen wel minimaal of nul. Het gaat toch om het breken en delen, en het vieren dat allen leden van de ene gemeenschap te zijn. De eerste Christenen noemden de Eucharistie het breken van het brood. Zo voornaam was het breken voor hen. Het mooiste zou zijn dat we grotere grote hosties zouden gebruiken. De Trappistinnen hebben grote hosties waarin de breuklijn al is aangebracht en meegebakken voor twaalf hosties. Men denkt meteen aan de twaalf apostelen. Met zo'n grote hostie komt het breken ven het brood weer helemaal terug. Mogen het breken en het delen van het Eucharistisch Brood ons brengen tot het breken en delen van onze rijkdom met de minderbedeelden. Ben Jorna
Heel in de verte, op het water verschijnen al weer witte lijnen groeiend in omvang en in kracht bevlekt met tinten groen en grijs
Ze nemen toe in omvang en geweld en worden steeds dreigender en sterker alsof ze met meer kracht en snelheid de aanval voorbereiden op het strand
Eindeloze rijen blijven binnenrollen steeds weer veranderend op hun weg soms kolkende massa's bruisend schuim om dan weer deel te worden van de zee Henk Riesthuis
24
1