2 minute read
De honden blaffen, maar de caravaan trekt gewoon verder
De Arabieren hebben een spreekwoord dat zegt: De honden blaffen, maar de caravaan trekt gewoon verder. Zij willen hiermee zeggen dat de leiders van grote bedrijven, regeringsleiders vooral dictators, maar ook mensen van het grote kapitaal, zij allen laten zich niet afleiden door wat geblaf, door wat protesten, door onderzoeken van een paar journalisten. Zij gaan hun eigen geplande gang. De gewone man, de eenvoudige dorpeling, maar ook politieke partijtjes en derdewereldlanden staan machteloos aan de kant.
Advertisement
Dit hebben we ook in Nederland gezien met onze belastingdienst. Mensen worden onrechtmatig aangeklaagd als fraudeurs, moeten grote bedragen terugstorten en komen in hopeloze schulden terecht. Zij dienen bezwaren in. Maar niets geeft en niemand helpt. Onschuldigen raken op die manier overspannen, raken hun huis en huwelijk kwijt. Leden van de Tweede Kamer doen onderzoek, schrijven hun bevindingen neer; maar ook zij worden niet gehoord en gaan er onderdoor. De honden blaffen wel, maar de caravaan trekt rustig verder. “Terwijl jij braaf je afval sorteert en korter doucht, helpen bedrijven en overheden onze planeet naar de knoppen. Een beter milieu begint niet alleen bij jezelf. Het is tijd dat we de
grote vervuilers ter verantwoording roepen” (Greenpeace). Anders kart de caravaan gewoon verder. Vrouwen worden in de R.K. Kerk nog steeds uit het ambt geweerd. Theologen kunnen op hun achterste benen gaan staan en zeggen dat de kerk zich aan moet passen en de tekenen van de tijd behoort te lezen. Mannen kunnen geen priester worden zonder te zweren bij het celibaat. Lange tijd mocht daar zelfs niet over gediscussieerd worden. De pas overleden Hans Küng herhaalde tijdens het Vaticaan II concilie keer op keer: ‘ecclesia semper reformanda est’: d.w.z. ‘de kerk moet zich steeds hervormen.’ Paus Franciscus doet zijn best om de kerk te hervormen, maar ik heb de indruk dat hij tegen een muur aan het opboksen is. Ook hij ervaart dat, ondanks zijn geblaf, de karavaan gewoon verder trekt. Moeten we leren leven met een Bolsonaro, met een Trump, met Putin, met dictators in Wit-Rusland, in Congo, Kameroen, Saudi Arabië, China en in Jemen? Mensen kunnen maandenlang protesteren, doden vallen met bosjes langs de weg zoals in Myanmar, maar het haalt weinig of niets uit. De Arabieren hebben ogenschijnlijk groot gelijk met hun spreekwoord: De honden blaffen wel, maar de caravaan trekt rustig verder. Is er ergens een mogelijkheid om uit deze patstelling te komen? Wie zal de kat de bel aanbinden? Moeten we hopen op een nieuw soort messias? Of moeten we realist zijn en gewoon de hoop opgeven? Geeft u de hoop op?
Piet Korse mhm
