WE LIKE ART!
PICK ME!
DE.GROEN
PICK ME!
KUNST KOPEN VAN 85 TOONAANGEVENDE KUNSTENAARS Waarom zou je eigenlijk kunst kopen? Een kunstwerk thuis aan de muur – dat is iets waar je elke dag van geniet. Het kan je aan het denken zetten, wakker schudden, ontroeren en verbazen. Dat blijkt wel uit de 3 interviews in deze mini-catalogus. Je leest waarom Carolien Smit van We Like Art zelf ooit begon met kunst kopen, Sanne Hunfeld vertelt over de 2 bijzondere schilderijen bij haar eetkamertafel. Marjolein de Groen en Peter Jordaan tenslotte verbouwden zelfs een groot pand tot een plek voor hun uitdijende kunstverzameling. Gun jezelf een bijzonder kunstwerk – je kunt tot eind december 2019 terecht bij DE.GROEN in Arnhem. In de zalen van het monumentale gebouw toont We Like Art een groot overzicht van bijzondere kunstenaars: keramiek, fotografie, schilderkunst en kunstenaarsedities. Een uitbundige introductie op de kunst van dit moment.
We Like Art @ DE.GROEN
14 september t/m 22 december 2019 Weverstraat 40, 6811 EM Arnhem
2
we like art!
WE LIKE ART Via online kunstplatform We Like Art vinden alle kunstliefhebbers, van beginnende kunstkopers tot ervaren verzamelaars, bijzondere kunstwerken van toonaangevende kunstenaars. We Like Art werkt sinds 2010 samen met veel grote namen en bijzonder talent in de kunstwereld.
Koen Taselaar, PICK ME
Collectie DE.GROEN In 2017 openden kunstenaars en verzamelaars Marjolein de Groen en Peter Jordaan een expositiecomplex met vier etages, ruim 1.200 m2 groot. Het voormalige bank-gebouw is na een intensieve verbouwing tot een huis voor de kunst gemaakt. Op de begane grond worden 4 tentoonstellingen per jaar geprogrammeerd. De vrije toegang en de bar, restaurant en terras van Collectie DE.GROEN maken het een laagdrempelige tentoonstellingsruimte voor hedendaagse kunst midden in het stadscentrum van Arnhem. 3 www.welikeart.nl www.collectiedegroen.nl
4
................................................................................................................
SNELKOOKPAN VAN BLIKKEN INTERVIEW MET
MARJOLEIN DE GROEN EN
PETER JORDAAN
................................................................................................................
EEN
5
Kunst kopen is de beste manier om kunstenaars verder te helpen, vinden Marjolein de Groen en Peter Jordaan. Door hun collectie open te stellen en rondleidingen te geven, tillen ze de werken naar een hoger niveau en scherpen ze hun eigen blik. Een motorjacht met vergulde kranen, een ronkende sportwagen, iedere avond uit eten in de duurste restaurants. De gebruikelijke verlanglijstjes van mensen met nieuw geld zijn totaal niet besteed aan Marjolein de Groen en Peter Jordaan. Het stel had al een heel kunstenaarsleven achter zich, onder het strijdbare motto ‘veel doen met weinig’, toen De Groen zo’n tien jaar geleden een aanzienlijke erfenis kreeg. Al snel was duidelijk: die moest ten goede komen aan de kunstwereld, want “wij weten hoe ingewikkeld het kan zijn om kunst te maken en voelen een bepaalde verantwoordelijkheid”. Een fonds op naam vonden ze te onpersoonlijk. Voor het openen van een gastatelier in Londen waren de geesten bij de beoogde partnerorganisaties nog niet rijp. Dus kozen
................................................................................................................
ze voor de meest directe vorm van ondersteuning: kunst kopen. “Dat geeft veel voldoening”, vindt Jordaan. “Door een werk aan te schaffen help je een kunstenaar verder. Het is een eerlijke deal. En wij zorgen verder dat het werk in goede staat blijft.” De kersverse mecenassen hadden in het verleden al kunst verzameld, vooral werk van collega’s dat ze ruilden tegen eigen creaties. De eerste aankopen deden ze binnen de eigen, Arnhemse kring maar het net werd al snel breder geworpen, ook internationaal. “We gaan – indien mogelijk – altijd op atelierbezoek”, vertelt De Groen. “Dat is het grote verschil met andere verzamelaars die meestal bij galeries kopen. Op beurzen lopen we soms wat schielijk rond, daar voelen we ons niet thuis, en met uitnodigingen voor dinertjes en feestjes doen ze ons ook geen plezier. Wij zijn nieuwsgierig naar de kunstenaar die voor ons het startpunt is, niet de kunstcircuit.” Al snel waren alle wanden van hun woonhuis gevuld. “En dan huur je een depot”, schetst Jordaan de eerste stappen in hun verzamelcarrière. “Je gaat ook groter werk kopen, dat niets meer te maken heeft met de afmetingen van een woning. Dan zie je het niet meer en ga je het dus fotograferen om het op een website te zetten. Maar omdat kunst niet functi-
6
oneert als plaatje voelden we steeds meer de behoefte om de werken echt te laten zien. We moesten op zoek naar een plek.”
Op een podium
Dat zoeken deden ze zoals ze gewend waren, als kunstenaars. Ze struinden de rafelranden van de stad af, bekeken oude fabriekspanden en leegstaande loodsen. Toen een bevriend architect ze wees op een ruim honderd jaar oud bankgebouw in art nouveau-stijl waren ze niet meteen enthousiast: teveel een huis en ook nog in het centrum. “Wij vinden het gewoonlijk fijn om in de luwte te
........................................................
opereren maar hier staan we op een podium – zelfs mijn naam staat op het bordje bij de deur”, stelt De Groen. “Maar toen we voor het eerst binnenkeken, waren we blij verrast. De ruimtes zijn zo verschillend van afmeting en sfeer, van groot naar intiem, dat we meteen mogelijkheden zagen. En het is goed dat wij hier nu zitten, tegenover H&M en Burger King, en niet de zoveelste brillenzaak. Het is een soort stiltecentrum.” Twaalf jaar had het pand leeggestaan. De plannen van de projectontwikkelaar die het had overgenomen van het conservatorium, dat hier jarenlang de ruimte had gedeeld met de dansacademie, waren gestrand in
7
de crisis. Om het geschikt te maken voor kunst moesten systeemplafonds eruit en rotte balken vervangen. De koepel bij de entree werd hersteld in zijn stralende pracht, inclusief oorspronkelijke ornamenteel smeedwerk. Voor de grootste zaal werd een elegante doos-in-doosconstructie bedacht om voldoende wandruimte te hebben tussen de twee gevels met ramen. Het restaurant aan de voorkant hoort echt bij het geheel “want daarmee trekken we ook mensen binnen die anders niet zo snel een museum of galerie binnenstappen. Aan de achterkant hebben we een bar en een kelder waar studenten van ArtEZ feestjes organiseren en deejays
Artists on hold
Die presentaties heten SETUP en zijn genummerd. De meest recente aankopen krijgen een prominente plek. “We zijn nieuwsgierig hoe ze functioneren tussen de rest.” Tussen de
................................................................................................................
draaien voor Radio De Groen. Daarmee houden we de jongeren erbij, waar natuurlijk ook veel van de kunstenaars onder vallen met wie we werken. Die tegenstelling tussen voor en achter maakt het gebouw compleet.” Op de bovenste verdieping is het kantoor gevestigd. Hier staan rekken en kasten vol kunstwerken, zo’n 350 in totaal. “We hebben niets meer in huis. Toen we hier begonnen, hebben we alles eruit gehaald. We vonden het fair dat als we tentoonstellingen gingen maken met onze collectie, alles beschikbaar moest zijn, geen uitzonderingen.”
8
ongeveer 35 werken stoppen de verzamelaars, die zichzelf tegenwoordig grappend ‘artists on hold’ noemen, ook altijd een werk van eigen hand zodat de goede verstaander weet: dit is een kunstenaarskunstcollectie. Vier keer per jaar is er op de vrij toegankelijke begane grond een solotentoonstelling, waarbij Berndnaut Smilde het spits afbeet door een wolk te maken in de foyer. De spectaculaire foto die dat opleverde maakt nu deel uit van de collectie De Groen. “Het leuke aan tentoonstellingen is dat je werk lang in huis hebt en er een relatie mee opbouwt”, vindt Jordaan. “Wij kopen altijd uit de tentoonstelling maar doen dat vertraagd. Tijd is belangrijk, en lang kijken. Dat zet voor ons deuren open.” De verzamelaars zijn wars van modes en hypes. “We laten ons niet gek maken”, stelt De Groen. “Ook niet als er bij academiepresentaties de schilderijen als zoete broodjes verkopen en de hebzucht in de lucht hangt – die sfeer van ‘je moet erbij zijn’. Dan maken we gewoon een afspraak: volgend jaar komen we op bezoek in het atelier.” Die houding zorgt voor een bepaalde ontspannenheid, net als het vasthouden aan een vast jaarbudget waar nooit van wordt afgeweken. “We kopen af en toe een groter, duurder
Drieduizend minuten
‘Persoonlijk’ is het sleutelwoord bij Collectie DE.GROEN. “We wilden
................................................................................................................
werk van een internationaal bekende kunstenaar”, schetst Jordaan de verzamelstrategie. “Zo wordt de collectie als geheel opgetild en daarmee ook het werk van de onbekendere kunstenaars. Er zitten namen tussen die in geen andere verzameling zitten en behoorlijk onzichtbaar zijn. Maar wij vinden dat ze geweldig werk maken dat gezien moet worden.” Een programma zouden ze hun tentoonstellingsbeleid niet willen noemen. De ene presentatie reageert op de andere. Bij de solotentoonstellingen geven ze de exposanten de vrije hand. “Wij treden niet op als curatoren. De kunstenaar richt zelf in en wij helpen.” De huidige We Like Art-tentoonstelling wijkt af van het gebruikelijke patroon maar past volgens De Groen ook weer wel. “Er is overlap tussen onze verzameling en het We Like Artaanbod. Bovendien houden we van de open blik waarmee Michiel en Carolien naar de kunstwereld kijken. Ze hebben een soort verfrissende lichtheid. En ze maken het voor een grote groep mensen aantrekkelijk om kunst te kopen, iets wat wijzelf met veel plezier doen.”
10
................................................................................................................
niet een instituut worden, een museum met suppoosten”, stelt de naamgeefster. “Toen ik een tijdje in Duitsland woonde en werkte, ben ik op bezoek geweest bij de Sammlung Hoffmann in Berlijn. Daar krijg je een rondleiding alsof je bij Edith Hoffmann thuis op visite bent. Hoogwaardig en kleinschalig. Ik dacht: zo kan het dus ook.” Bezoekers aan de Arnhemse collectie moeten zich van tevoren inschrijven, alleen of gezamenlijk. In het begin ontvingen de eigenaren twee groepen per dag maar inmiddels is de frequentie gestabiliseerd tussen de zes en tien rondleidingen per week. “We hadden geen vooropgezet verhaal toen we begonnen, wisten eigenlijk niet of we misschien na twintig minuten weer buiten zouden staan”, herinnert Jordaan zich. “Maar we zijn bijna altijd anderhalf uur bezig. Ons verhaal is een combinatie van anekdotes, liefde voor het werk en inhoudelijke informatie. Nooit zeggen we: de kunstenaar heeft dit en dit bedoeld. Dat zou ook raar zijn. We kopen dingen altijd juist omdat we ze niet begrijpen.” Het publiek delen van hun kunstbezit heeft hun relatie met de werken fundamenteel veranderd, vinden de verzamelaars. “Thuis ga je er al behoorlijk intiem mee om maar met al die andere ogen erop komen ze in een
11
snelkookpan terecht en krijgen ze meer, andere betekenis”, vindt De Groen, terwijl Jordaan aanvult. “Zo’n groot schilderij van Kees Goudzwaard bijvoorbeeld, daar heb ik nu in totaal al twee-, drieduizend minuten over verteld. Zelfs in het kleine stukje dat ik zie vanuit de positie waar ik meestal ga staan, zie ik regelmatig nieuwe dingen en dat wordt versterkt doordat ik het moet formuleren. Dat heeft maar één nadeel. Ik hoop dat bezoekers nadat ze mijn verhaal hebben gehoord, hun eigen verhaal maken.” Interview: Edo Dijksterhuis
Foto’s: Natascha Libbert, Jan de Vries en Ivonne Zijp
VAN TWEE
WERELDEN INTERVIEW MET
SANNE HUNFELD OVER DE
KUNSTKOOP
................................................................................................................
HET BESTE
13
Boven de eettafel bij Sanne Hunfeld hangen twee schilderijen van Eva Räder. De kunstwerken zijn helemaal bij het gezin gaan horen; moeder, vader en vier jonge kinderen. De oudste dochter is negen, dan komen twee tweelingbroertjes van zeven en een meisje van vier. ‘Zij zouden de schilderijen ook missen als ze weg waren.’ Hunfeld kocht het eerste doek vijf jaar geleden, als cadeau voor haar man. Niet dat ze speciaal op zoek was naar een kunstwerk; het kunstwerk vond haar. ‘Ik had nog nooit kunst gekocht. Het was rond de tijd dat mijn man ging promoveren en ik half en half op zoek naar een cadeau op internet zat. Toen schoot me te binnen dat ik in een tijdschrift iets over betaalbare kunstwerken had gezien. Al googelend kwam ik bij We Like Art, de site met kunstblog en kunstshop. Het schilderij van Eva Räder sprak me meteen aan. Er staat een vrouw op die door vlinders wordt bedekt, prachtig van
Prettig laagdrempelig
Hunfeld trommelde familie en vrienden op, met de vraag of ze wilden meedoen aan dit cadeau. Intussen ontdekte ze de KunstKoop. ‘Dat kwam zo goed uit! Daardoor kon ik de knoop heel snel zelf doorhakken
................................................................................................................
kleur. Voor mij symboliseren de vlinders vrijheid. Dat paste bij het moment in ons leven. Als je een hoofdstuk afsluit en niet weet wat daaruit voort zal vloeien is het een mooi beeld. Er schuilt een wens voor de toekomst in: je te kunnen laten meevoeren door alles wat zich voordoet; dat elke stap een vrije keuze is.’
14
en het werk in mijn eigen tempo afbetalen. Zonder rente op de lening. De anderen waren vrij hun eigen bijdrage te bepalen, terwijl ik alles rustig zelf kon voorschieten. Door de KunstKoop werd het prettig laagdrempelig.’ Het schilderij van Eva Räder (1978) maakte iets los. Twee jaar later kochten Hunfeld en haar man, deze keer samen, een tweede doek van haar. Dat hangt nu onder het eerste. ‘Als een tweeluik’, zegt Hunfeld. ‘De vrouw die op het eerste schilderij door vlinders wordt verhuld, is open en bloot tevoorschijn gekomen. Ze heeft iets Aziatisch. De kleuren en het formaat van de twee schilderijen passen goed bij elkaar. We hebben Eva Räder nooit ontmoet, ze woont in Berlijn, maar ik stel me voor dat het werk misschien in een serie is ontstaan. De twee schilderijen versterken elkaar. Samen hebben ze een Japanse sereniteit. Het is fijn om ermee te leven.’
Het beste van beide werelden
Als kind had Hunfeld thuis ook kunstwerken om zich heen. ‘Mijn ouders waren bij de kunstuitleen aangesloten. Eens in de zoveel tijd kwam er iets nieuws aan de muur. Dat had ook wel iets. Het was telkens span-
................................................................................................................
nend en verrassend.’ Beeldende kunst is voor haar een aanvulling op een wereld vol muziek; Hunfeld is tweede violist bij het Koninklijk Concertgebouworkest. Ook haar kinderen maken muziek. Tijd voor musea is schaars, maar de verbintenis met kunst is er toch wel. Thuis wordt veel getekend; soms komt dat zelfs van pas bij de muziek. Hunfeld werkt aan het kinderconcert Maankozijn: naar haar idee worden
15
kinderliedjes uit de hele wereld door componisten gearrangeerd en door orkestleden uitgevoerd, begin 2020. Haar dochter heeft bij alle liedjes tekeningen gemaakt. Tijdens de eerste proefuitvoering zijn ze groot geprojecteerd met de teksten erbij. ‘Het mooie is dat tekeningen en schilderijen de wereld even stil zetten,’ zegt Hunfeld, ‘terwijl muziek altijd beweegt, zoals alles om ons heen. Misschien vind je in het samengaan het beste van beide werelden.’ Wilma Sütö (redacteur Mondriaan Fonds)
De KunstKoop brengt kunst binnen het bereik van iedereen. Het is een initiatief van het Mondriaan Fonds. Met de KunstKoop kunnen particulieren op afbetaling kunst of vormgeving kopen bij meer dan 120 galeries in Nederland. Het totaalbedrag hoeft niet ineens te worden voldaan, maar kan in maandelijkse termijnen worden afgelost. De koper betaalt geen rente over de lening. Het Mondriaan Fonds voorziet daarin, via een overeenkomst met ABN AMRO bank. Het Mondriaan Fonds is hét publieke stimuleringsfonds voor erfgoed en beeldende kunst. Meer weten? Kijk op www.kunstkoop.nl
Misha de Ridder
Gijs Assmann Isabelle Wenzel
Theo Jansen
Willem van den Hoed
Jennifer Tee
Katrin Korfmann
Berndnaut Smilde
Kinke Kooi
Scarlett Hooft Graafland
Paul Kooiker
Inez van Lamsweerde/Vinoodh Matadin
Hadassah Emmerich
Marleen Sleeuwits
Lieven Hendriks
Dagmar van Weeghel
Jan van der Ploeg
Jasper Hagenaar
Thirza Schaap
Martine Stig
Erik Mattijssen
EN
SCHEDELS IN DE
WOONKAMER
INTERVIEW MET
CAROLIEN SMIT
................................................................................................................
PAARDEN
20
Carolien Smit, medeoprichter van We Like Art, kocht als twintiger haar eerste kunstwerk. Het was het begin van een snel uitdijende verzameling maar zo noemt ze het zelf niet. De werken zijn ramen, spiegels en gespreksonderwerpen. “Het eerste wat ik deed toen we elf jaar geleden dit huis betrokken was de kunst ophangen. De verhuisdozen stonden middenin de kamer, er was verder nog niets uitgepakt. Maar die kunst moest hangen. Anders is het geen huis.” Inmiddels zijn een aantal van die werken weer van de muur gehaald en ingepakt. Carolien Smit is namelijk aan het verbouwen en het leek haar veiliger de kunst even weg te zetten. “Het zijn er misschien zes in totaal maar ik mis die dingen echt. Het zijn een soort ramen met alternatieve uitzichten en als ze even weg zijn klopt er iets niet. Het mooie is natuurlijk wel dat ik ze dadelijk weer kan ophangen en dan zie ik ze weer met nieuwe ogen, alsof ze net gekocht zijn.” Niet dat Smit, echtgenoot Wouter en hun twee kinderen tijdens de verbouwing helemaal verstoken zijn
................................................................................................................
van kunst. Het hele huis hangt van vol, tot in het toilet en boven de deur toe. Bij een recente telling kwam ze tot 110 werken. “Eigenlijk best schokkend”, vindt ze zelf. “Ik vind en voel mezelf geen verzamelaar. Een raar woord ook, verzamelaar. Het is meer dat wij ons omringen met kunst. Voor onze aankopen hebben wij geen uitgekristalliseerd collectieplan, het is allemaal niet zo doordacht als bijvoorbeeld bij bedrijfscollecties.” Toch zijn er wel degelijk lijntjes te ontdekken in Smits kunstbezit, al herkent ze die vaak pas achteraf. “Wouter is een serieus bergbeklimmer. Hij gaat met stijgijzers en tou-
22
wen de Alpen in. Een paar jaar geleden gaf ik hem een heel klein schilderijtje van Gé-Karel van der Sterren, tien bij tien centimeter, van een alpinist op een gletsjer. En sindsdien volgden meer bergen.” “Ik ben zelf opgegroeid in Drenthe en hou erg van de natuur. Een houtskooltekening van Renie Spoelstra doet me denken aan een zandpaadje door het bos, het is een soort herinnering. En dat geldt voor vrijwel alle kunst hier in huis. Het is een weerspiegeling van ons leven en onze persoonlijkheden.”
Vallen als een blok
Haar eerste werk kocht Smit in 2000, van haar eerst verdiende salaris. “Ik ging werken bij de Akzo Nobel Art Foundation waar ik ook stage had gelopen tijdens mijn opleiding kunstgeschiedenis. In die tijd had ik ontdekt dat je ook rustig een schilderijtje voor zeshonderd euro kon kopen, dat kunst best betaalbaar kan zijn. Ik kocht twee werkjes van Martijn Schuppers waar ik nog steeds heel blij mee ben. Ze hangen op de wand bij de tv.” Snel daarna ging ze samenwonen met Wouter, die ook bij Akzo Nobel werkte en door rondleidingen langs de collectie al was aangestoken met het kunstvirus. “En dan gaat het mis,
................................................................................................................
hè”, zegt Smit lachend. “Samen naar openingen, heel veel kijken, lezen en als een blok vallen voor een werk. Die eerste zeven, acht jaar hebben we heel veel gekocht.” Een gesprek met de kunstenaar is voor Smit enorm belangrijk, bij openingen of in het atelier. En sinds ze tien jaar geleden samen met Michiel Hogenboom We Like Art oprichtte, is dat contact alleen maar toegenomen. “Ik ken vrijwel alle kunstenaars van wie ik werk heb. Het hoort er echt bij, dat je weet wie een werk gemaakt heeft, hoe, waar en waarom. Van de kunstenaars die we volgen hebben we meerdere werken. Zo hebben we drie
24
foto’s van Scarlett Hooft Graafland en wel zeven schilderijen en prints van Tim Ayres.” Ze koopt soms uit het We Like Art-aanbod, bijvoorbeeld als herinnering aan een speciale tentoonstelling, maar de selectiecriteria voor thuis zijn anders dan voor het platform. “Wat we met We Like Art laten zien, moet interessant zijn voor verschillende doelgroepen. Net als toen ik voor de bedrijfscollectie van Akzo Nobel werkte, gebruik ik een andere blik dan wanneer het voor mezelf is. Ik zit er bovenop maar heb tegelijkertijd ook meer afstand.” Als het op privéaankopen aankomt, is Smit niet bepaald eenkennig. Met uitzondering van video zijn alle media vertegenwoordigd, als editie of uniek werk. Een geometrische print van Sigrid Calon of abstract schilderij van Koen Delaere hangt gewoon naast een gestileerde portretfoto door Desirée Dolron of een licht surrealistische inkttekening van Nik Christensen. “Het merendeel is behoorlijk rustig, maar er zitten een paar behoorlijke knallers tussen. Zo hebben we een groot schilderij van Marjolijn de Wit van kermispaarden met een berg schedels. Dat hebben we meteen na aanschaf in de woonkamer gehangen waar het de hele wand in beslag nam. Dat vonden veel bezoekers best schokkend.”
................................................................................................................ 25
Geen white cube
De schedels van De Wit hebben een paar jaar geleden plaats moeten maken voor ander, vooral kleiner werk. Het liefst geeft Smit een nieuwe aankoop meteen een plekje. Als dat niet lukt, staat-ie een tijdje op de schouw of een kastje. “Het liefst zou ik elke keer de hele zaak omgooien maar Wouter is eraan gehecht dat alles een vaste plaats heeft. Alleen als het echt niet anders kan, omdat sommige combinaties gevoelsmatig niet werken of heel plat de kleuren niet samengaan, komt er een reshuffle.” Het strenge beleid van één werk per wand is allang losgelaten. Soms zijn werken gegroepeerd in een blok met strakke buitenlijnen en gelijkmatige ruimtes tussen de lijsten. Maar in de keuken hangen uiteenlopende werken op een rij. En een losse wolkcompositie komt ook voor. De speelsheid van de inrichting wordt versterkt door het feit dat het huis geen museale white cube is. Wanden zijn grijs, blauw of zelfs voorzien van ruitpatroon. “Roze werkt erg goed, daar kan eigenlijk alles op”, weet Smit uit ervaring. “Bij de voordeur hadden we een wand geel geverfd en daar paste perfect ons schilderij van Charlie Roberts op: geel op geel. Maar dat was echt toeval. We zouden de wand niet speciaal
Blote billen
Ook op de kinderkamers hangt kunst, door zoon en dochter zelf uitgekozen. “De oudste deed op vierjarige leeftijd voor het eerst mee aan Kunst voor Kids en heeft inmiddels zes eigen werken waar ze erg aan gehecht is. Ze was lange tijd helemaal gek van een werk van Han Schuil, een rood oog, maar vertelde me laatst dat ze Norbert Schwontkovski’s bijna zwarte schilderij van een moskee echt het allermooiste vond dat ze kende.” “Vanaf groep 1 komen er vriendinnetjes mee naar huis en dan gaat het elke keer weer over de blote billen van Scarlett Hooft Graafland. Daar wordt over gegiecheld en sommigen vinden dat het echt niet kan, zo’n foto in huis. Er worden vragen gesteld. Wie is dat dan? Ben jij dat? Het is zo een gesprek van een kwartier. Maar op de vraag waarom het er eigenlijk
................................................................................................................
die kleur hebben gegeven voor dit werk.” Andersom geldt dat ook. De huiselijke situatie – of er nog een plekje over is, hoe groot dat is – speelt nooit een rol bij de beslissing om een kunstwerk wel of niet aan te schaffen. “Het gaat om de kracht van het werk zelf. Zodanig zelfs dat we bij thuiskomst bedenken: o ja, nu moeten we het ook nog ergens kwijt.”
27
hangt, hebben mijn kinderen geen echt antwoord. Het is er gewoon. Het is kunst in ons huis.” Door de verbouwing krijgen de kinderen nu een grotere kamer, met meer ruimte voor nieuwe aankopen. Maar dat betekent dat er ook dingen plaats moeten maken. De paarden met de schedels gaan weer van hun spijker “want dat is toch niet echt iets voor een kinderkamer”. Waar het buitenissige doek naartoe moet, is nog onduidelijk. Misschien in bruikleen bij vrienden, zoals Smit vaker heeft gedaan in het verleden. Verkopen is in ieder geval uit den boze. “Wouter gooit af en toe de knuppel in het hoenderhok door verkoop van een of twee werken te suggereren maar ik vind het niet kunnen. En dat zit heel diep. Zelfs als we een bepaald werk ontgroeid zijn en we er weinig meer naar kijken, kan ik er geen afstand van doen. Het hoort toch bij ons.” Interview: Edo Dijksterhuis
Foto’s: Natascha Libbert
Foto: Martijn Vonck
PICK ME!
KUNST KOPEN VAN 85 TOONAANGEVENDE KUNSTENAARS Martine Stig
Roland Schimmel
Kinke Kooi
Thirza Schaap
Femke Schaap
Mariken Wessels
Anouk Kruithof
Merijn Bolink
Coen Vunderink
Sarah Mei Herman
Isabelle Wenzel
Theo Jansen
Lilian Eliens
Natascha Libbert
Hester Oerlemans
Maria Roosen
Aernout Mik
Hans Broek
Rosemin Hendriks
Arjan van Helmond
Marieke Gelissen
Marie Reintjes
Erik Mattijssen
Jan van der Ploeg
Willem Weisman
Koen Taselaar
Antoinette Nausikaa
Robert Zandvliet
Willem de Haan
Hinke Schreuders
Hadassah Emmerich
Celine van den Boorn
Zaida Oenema
Gijs Assmann
Misha de Ridder
Jasper Hagenaar
Marjolein Rothman
Lieven Hendriks
Harry Markusse
Koen Vermeule
Marjolijn de Wit
Piet Dieleman
Maartje Folkeringa
Nik Christensen
Jennifer Tee
Esther Tielemans
Popel Coumou
Kees Goudzwaard
Dieuwke Spaans
Paul Kooiker
Nina Bovasso
Marjo Meijer
Annegret Kellner
Marijn Akkermans
Niek Hendrix
Jasper de Beijer
Roy Villevoye
Ronald de Bloeme
Bas van den Hurk
Inez van Lamsweerde
Michiel Hogenboom
Arja Hop en Peter
& Vinoodh Matadin
Dagmar van Weeghel
Svenson
Jannemarein Renout
Willem van den Hoed
Eva Raeder
Marleen Sleeuwits
Fiona Tan
Juul Kraijer
Sander Reijgers
Tanja Smeets
Koen Delaere
Roos Holleman
Ab van Hanegem
Maura Biava
Lenneke van der
Scarlett Hooft
Mirjana Vbraski
Goot
Graafland
Hellen van Meene
Thomas Elshuis
Oscar Lourens
Tim Ayres
Johannes Langkamp
Wieteke Heldens
Katrin Korfmann
Niels Post
Berndnaut Smilde
Louise te Poele
May Heek 29
$% "# $ % % #& % '!!# %& & $% ' # ' % $%# % # ((( ! $%
% %!! $% $ ! # ' ) #
((( #
................................................................................................................
We Like Art @ DE.GROEN
Weverstraat 40, 6811 EM Arnhem 14.09 t/m 22.12 2019 www.collectiedegroen.nl www.welikeart.nl
Balloon Trucks (detail), Scarlett Hooft Graafland | Vormgeving: Mart. Warmerdam | Druk: Wilco Art Books
32