Αντικείμενο της εργασίας αυτής συνιστά η μελέτη των δομών του αναπαραστατικού χώρου, δηλαδή των μεθόδων εκείνων, μέσω των οποίων ο αρχιτέκτονας ανέκαθεν χρησιμοποιεί ώστε να σχεδιάσει, και ιδιαίτερα όταν ο ίδιος ο σχεδιασμός βοηθάει τον αρχιτέκτονα να συλλάβει και να εξελίξει την αρχιτεκτονική του ιδέα. Από την αρχαιότητα ως και σήμερα υπάρχουν τρία διαφορετικά συστήματα τα οποία οι αρχιτέκτονες χρησιμοποιούν: οι ορθές προβολές, το προοπτικό σύστημα και το σκίτσο. Οι τρεις αυτές μέθοδοι στοχεύουν στην αποτύπωση ενός φαινομενικά τρισδιάστατου χώρου σε ένα δισδιάστατο υπόβαθρο. Το καθένα, ωστόσο, έχει διαφορετικό χαρακτήρα που κάθε φορά οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, όπως ο βαθμός αφαιρετικότητας, αντικειμενικότητας, μετρησιμότητας κ.ο.κ.. Επομένως, η κάθε μέθοδος παρέχει διαφορετικά εφόδια στους αρχιτέκτονες, ενώ τους αποτρέπει τη χρήση άλλων που θα τον οδηγούσαν και σε διαφορετικά αποτελέσματα. Με άλλα λόγια, ο σχεδιασμός κατευθύνει τον αρχιτέκτονα και την ίδια την αρχιτεκτονική.
