Se trata del poema que Manuel Curros Enríquez le dedicó a Rosalía. Cuando los restos de la poetisa eran trasladados desde el cementerio de Iria a Bonaval. Dieciséis versos que describen "como ninguén o fixo, todo o que encarnaba Rosalía",
Estos 16 versos, ; fueron traducidos a 20 lenguas tan dispares como el griego clásico, el latín, el ruso, el esperanto o incluso el mapagundú (una lengua indígena). De ahí que la universalidad de Rosalía "é dende hoxe un pouco máis patente se cabe".
¡Ai dos que levan na frente unha estrela! ¡Ai, das que levan no bico un cantar
DO MAR POLA ORELA MIREINA PASAR NA FRENTE UNHA ESTRELA NO BICO
E vina tan soia na noite sin fin.. ¡que inda recei pola pobre da tola Eu, que non teño quen rece por mín.
UN CANTAR.
A musa dos pobos que vin pasar eu Comesta dos lobos comesta morreu.
Os ósos son dela que vades gardar... ¡Ai dos que levan na frente unha estrela! ¡Ai, das que levan no bico un cantar!