Op missie in België | Pater Nepolean James Raj »

Gods wegen zijn onbegrijpelijk maar aangenaam verrassend

In 2014 ruilde ik India in voor België. Eerst als student, later als meewerkend priester in de Belgische kerkgemeenschap. Maar altijd als missionaris: iemand die elke dag weer het verhaal van Jezus wil vertellen aan mensen. In een volledig nieuwe context is dat altijd opnieuw een uitdaging.

NEPOLEAN JAMES RAJ

India is zowel geografisch als qua bevolking meer dan honderd keer groter dan België.

Diepgelovig

Ik kom zelf uit Elandurai, een klein dorp in de staat Tamil Nadu, gesitueerd in Zuid-India. Mijn moedertaal is Tamil en mijn parochie, Vadagarai in het bisdom Kumbakonam, is bijna honderd jaar oud. De mensen in mijn parochie zijn diepgelovig. Het zijn eenvoudige, vrome mensen die trots zijn op hun christelijke religieuze praktijken. Ze zijn niet rijk, maar er heerst een diepe solidariteit tussen de arme dorpen. De parochie is belangrijk voor de geloofsbeleving en devotionele praktijken van de mensen.

Uitdagingen

Deze religieuze sfeer, de vrome opvoeding in mijn familie en de voortdurende overtuigingskracht van mijn grootvader en mijn moeder hebben bij mij het vurige verlangen gewekt om priester te worden. Dankzij mijn pastoor, kwam ik terecht bij de paters montfortanen en ging ik naar het seminarie. Daar werd ik een vrij mens, klaar om uitdagingen aan te gaan voor de verkondiging van het evangelie. De montfortanen zonden me al gauw naar de KU Leuven om te studeren. Tijdens mijn studies ging ik af en toe vieringen voor in verschillende parochies. De confrontatie met lege kerken was hard. Die indruk veranderde enigszins toen ik in 2017 weekendvieringen begon voor te gaan in Scherpenheuvel. Dit bedevaartsoord was nog steeds actief en trok veel mensen aan. Ik begrijp nu dat er in België nood is aan missionaire bedrijvigheid.

Naarmate de advent vordert en Kerstmis nadert, duiken in India steeds meer lichtjes en kerststallen op. © Reji

In het leven

Het land dat ooit zelf veel missionarissen zond, heeft op haar beurt nood aan missionarissen. Enkel zo kunnen we het verhaal van Jezus aan mensen blijven vertellen en als Kerk een gemeenschap zijn die mensen zin, vrede en troost biedt. Dan staat de Kerk niet los van het dagelijkse leven, maar is ze daar een integraal onderdeel van. Wat ik het meest mis aan het kerkelijke leven in India, is Kerstmis vieren. In India vieren we zowel de advent als Kerstmis zelf erg groots en plechtig. Alles wordt gedaan om het Kind Jezus te verwelkomen waarvoor het verhaal van Kerstmis prachtig wordt verteld doorheen enthousiaste voorbereidingen in parochies en huizen. In België zie ik eerder een winterfeest dan een kerstfeest, behalve in de beperkte kring van onze geloofsgemeenschappen. Maar ik laat me hier niet door ontmoedigen. Integendeel, het is een nieuwe kans om mijn missionaire rol op te nemen en opnieuw het verhaal van Jezus te vertellen! 