Didrik, Bibelen og SIDE 4
Som ung var Ragnar Didrik, alias Didrik, ein urnerd. No er det verste han veit å rette prøver og stilar.
Vi set oss inn på møteromet, eg og han. Blå genser og ei heilt ordinær dongeribukse. Ser så avslappa ut, Ragnar Didrik. Med seg har han ein kaffikopp fylt til randa, og ser på meg med eit smil. ”Skal vi byrje?” Visst skal vi det. Tilfeldigheiter Ragnar Didrik, eller Didrik som han er mest kjend som, hadde eigentleg ikkje tenkt til å bli lærar. ”Litt tilfeldigheiter. Læraryrket har vore eit aktuelt yrke i familien min. Mor mi har vore lærar, i tillegg til fleire andre personar i familien.” Han sukkar. Ser på kaffikoppen. ”Eg har alltid vore interessert i ting som har med bøker å gjere. Og.. Ja. Eg var med mor mi på skulen når eg var liten og sånt. Det var liksom aktuelt for meg.” Han stirar på kaffikoppen. ”Eg hadde eigentleg bestemt meg for å ikkje bli lærar. Men så er det jo slik at viss ein kjem ut i høgskulesystemet og ikkje har ein plan, så er det veldig fort det er lærar ein blir.” Han klarar ikkje halde seg lenger. Tek tak i kaffikoppen og lempar innpå med det brune innhaldet. ”Ja, slik blei det.” Eg ser på han. ”Kvar tok du utdanninga di?” Han fiklar med hanken på kaffikoppen. ”Nei, eg har jo gått på skule her. Gjekk på gymnaset i Volda i si tid. Har faktisk også gått eit år på yrkesskule. Det var litt sånn.. Kom ikkje inn på det eg eigentleg ville. Og så var eg et år i Molde.” Han ser i veggen. ”Resten har eg stort sett frå høgskulen her i Volda.” Ungdomsskulen då? ”Ja, eg gjekk på ungdomsskule i Austefjorden. Der eg kjem i frå. Det var ein hyggeleg plass å vekse opp. Trygt og godt. Stort sett.” Film og musikk Han skiftar stilling i stolen. Legg hendene i kors. ”Familie? Barn?”
spør eg han. ”Jess. Eg har sambuar, og to søner på snart sju og elleve år. Nei. Snart sju og tolv år.” Det kjem fram eit smil. Ser på kaffien. Handa nærmar seg koppen, men han trekk den tilbake. ”Hobbyar då?” Han ombestemmer seg. Tek tak i koppen. Heller inn litt koffein. Set koppen tilbake på bordet. Dreg litt på spørsmålet før han svarer: ”Eg er veldig interessert i film og musikk, og sånt. Prøver å få med meg det viktigaste. Og.. Det er vel der næraste eg kjem ein hobby. Elles så jobbar eg, då.” Ragnar Didrik underviser i norsk, samfunnsfag og historie. Og nøgd med at han enda opp på Volda vidaregåande, det er han: ”Ja, eg har valt å gå her sjølv. Eg var lærar på Ørsta vidaregåande i ti år, men søkte meg hit. Og eg
er nøgd med at det blei slik.” Dårleg tid Han nippar til kaffikoppen. Igjen. Ser på meg. Set kaffien tilbake på bordet i det eg spør han kva han gjer på fritida. ”Eg prøver å ta meg av barna mine,” seier han og smiler lurt, ”og så går det med ein del tid til hobbyane mine, som er film og musikk og sånt. Høyrer ein del på musikk, og så prøver eg å sjå mest mogleg film. Helst på kino, og sånt. Så prøver eg å få lest litt, men eg les alt for lite med tanke på at eg er norsklærar. Norsklærarar har dårleg tid.” Men kva tykkjer eigentleg Ragnar Didrik om elevane sine? ”Elevane her på skulen er stort sett veldig hyggelege, veldig sosiale, og eg har fått eit inntrykk av at alle elevane her på skulen likar seg
kaffi. Og sånt.
SIDE 5
veldig godt her. Og sånn. Trivselen er veldig høg her på Volda vidaregåande. Rett og slett.”
norskstilar. Og å rette samfunnsfagprøver. Og sånt.” Han smiler. I fullt alvor.
Lett å avsløre Igjen, kaffipåfyll. Forstår ikkje korleis det er mulig. Lurer på om han klarer å sove om natta. ”Fortel meg om dine gode sider.” ”Som lærar?” ”Som person,” svarar eg. Han trekkjer litt på det. ”Vel. Eg har høyrt at ein del elevar meiner at eg har litt humor, og sånn. Det trur eg er ei god side.” Han ser i ut i lufta. ”Og så håper eg at dei fleste oppfattar at eg er veldig glad i faga mine, og at eg faktisk er interessert i dei faga. Og sånt. Eg tykkjer dei er viktige.” Han ser på kaffikoppen igjen. ”Dei tinga eg er interessert i, er eg veldig interessert i. Og så er det ein del ting eg ikkje er interessert i i det heile. Og det er ganske lett å avsløre.” Han sukkar. Løftar den trufaste venen opp til munnvikane, og fyller på igjen.
Tungt ansvar Dei aller fleste elevane hans kallar han berre Didrik, men det verkar ikkje som om han har noko i mot det: ”Det tykkjer eg er heilt greitt. Det er meir eller mindre sjølvvalt. Eg heiter Ragnar Didrik Osdal, men Didrik er eit eldgammalt namn frå familien min og går tilbake annankvart mannsledd heilt til 1600-talet. Så det er heilt greitt.” Han drikk frå koppen sin. ”Så sønesønene mine skal heite Didrik. Det leddet som ligg i mellom, som ikkje heiter Didrik, må heite noko med S. Anten Steffen eller Sigurd eller Steinar eller… Noko slikt. Og eg har ein son som heiter Sigurd. Så han må få seg ein son som heiter Didrik, viss ikkje så.. Blir alt øydelagt. Tungt ansvar, men slik er det” seier han med eit smil.
Men kva med dei dårlege sidene? ”Den dårligaste sida mi er vel at eg bør helst vere inspirert, på ein måte, for å jobbe hardt med ting. Og at eg gjerne utset å gjennomføre prøver og rette stilar lengst mogleg. For det er den mest keisame tingen i verda . Å rette
Urnerd Ragnar Didrik er 41 år gammal (eventuelt ung), men då han var elev ved Volda vidaregåande, var han ikkje slik som folk flest skulle trudd. ”Eg var ein pliktoppfyllande gut. Eg var mykje
meir tilbakehalden enn det folk skulle tru. Eg var ein relativt bokinteressert gut, litt sånn urnerd på mange felt.” Dama eller Bibelen? Han ser på kaffikoppen. Ser på meg. Løftar opp og heller inn. ”Viss du kunne tatt med deg ein ting på ei aude øy, kva skulle det vore?” Han trekkjer litt på det. ”Viss eg kunne hatt med meg ein person?” seier han litt spørjande, ”eg ville naturleg nok hatt med meg dama mi. Men viss eg kunne hatt med meg ein ting? Då ville eg hatt med meg ei stor og god bok, trur eg. Kva slags? Måtte vel blitt Bibelen det, eller noko sånt. Det er der alle dei store forteljingane eigentleg er.” Eg ser på han. Ragnar Didrik Osdal. Dette må vere det mest opplagte spørsmålet i heile intervjuet. ”Du er glad i kaffi?” Han smilar. ”JESS!” Hadde eg hatt ein kopp eg òg, ville han sikkert skålt med meg. ”Elskar kaffi!” ”Må alltid ha det?” spør eg, ”ikkje alltid, men skal ein halde seg vaken må ein ha kaffi. Rett og slett.” Tekst: Hannah Miriam Kolås Foto: Ingrid Telset Heltne