Aardbeien in januari proeven nooit meer hetzelfde

Ik weet het, het tempo waarmee de nieuwe platen ons rond de oren worden geslingerd de dag van vandaag, is hoog. U kijkt er vast niet meer van op, en denkt, daar is de zoveelste plaat van de zoveelste artiest.

Dit is mijn 6e album, na een carrière van 17 jaar. Banale getallen, daar is weinig speciaals aan, geen jubileum om te vieren of zo. En toch… Ik weet nu al dat dit voor altijd een heel bijzondere plaat zal blijven. Niet in het minst omdat het mijn eerste plaat als RIET is, niet langer Jackobond. Het wordt makkelijk gezegd, ‘wees jezelf’, maar ik vind dat één van de moeilijkste dingen die er zijn. Ik heb er dus 17 jaar voor nodig gehad om gewoon onder mijn eigen naam, als mezelf, op een podium te staan.

Het is de eerste plaat waarvoor ik een coach had, en wel de ongelofelijke Raf Walschaerts van Kommil Foo. Hij schrapte. Veel. En stuurde me naar huis om opnieuw te zoeken. Een klankbord, iemand om mijn wereld aan af te toetsen, samen uren discussiëren over nuances, wat een zaligheid. Dat had ik tot voor dit album niet gedurfd. Toegeven aan jezelf dat je een hele goeie verzamelaar bent van puzzelstukjes, maar dat je iemand nodig hebt om de ontbrekende stukjes op hun plaats te leggen, vergt een beetje moed, zelfkennis en aanvaarding. Je hoeft niet alles zelf te kunnen.

Voor deze plaat heb ik voor het eerst een lied samen met iemand geschreven. Toen Frank Vander linden op mijn appartement kwam, zijn gitaar uit de gitaarkoffer haalde, ging mijn kat Dolly onmiddellijk in de koffer liggen. Zo op haar gemak was ze. En ik ook. Je kwetsbaar opstellen en samen ploeteren, afgaan en samen euforisch zijn, vergt ook een beetje moed. Het verlegt grenzen. En het levert schone liedjes op.

Het is ook de plaat waar ik tijdens de opnames verliefd werd op de producer. Jo Francken. Niet echt professioneel. Maar van het schoonste dat me is overkomen. Het leuke is dat, toen ik pas afgestudeerd was, ik hem al eens gevraagd had om mijn eerste cd te producen. Daar heeft hij toen voor gepast. Heel vriendelijk, maar toch, gepast. Maar voor deze cd heeft hij ja gezegd, op basis van de songs. Hij vond ze straf. Het is een beetje raar om over jezelf te zeggen, maar ik voel inderdaad dat mijn songs geëvolueerd zijn. Waar het leven ons samen ook brengt, we gaan altijd kunnen zeggen dat het is begonnen met aardbeien in januari.

Met dank aan deze 3 mannen heb ik volledig mijn ding kunnen doen. Ik heb er jaren hard aan gewerkt, jaren in mijn liedjes gewoond, tot elk puzzelstukje valt, elk woord op de goede plaats staat, elke nuance juist zit. Maar de belangrijkste reden waarom dit voor mij zo een bijzondere plaat is, is mijn mama. Ik had het zo mooi gepland. We zouden de officiële cd-voorstelling spelen op 10 september 2020 in De Roma. 10 september is haar verjaardag. Ik zag het al helemaal voor me. Mama zou dan op de eerste rij zitten en ik zou voor haar spelen, mijn verjaardagscadeau aan haar. Ik wist ook al welk nummer ik aan haar zou opdragen.

Maar De Roma ging dicht door de coronamaatregelen. En een paar maand eerder overleed onze mama. Mama heeft deze cd nooit gezien of gehoord. Ik heb lang getwijfeld over de foto op de cover, maar toen mama er niet meer was, wist ik dat het deze moest zijn. Ik draag er een pak van haar dat zij zelf nog aan had op mijn eerste communie.

Aardbeien in januari staat symbool voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Voor een heel groeiproces als mens. Dichter bij mezelf. Trouwer aan mezelf. Met mama op de eerste rij in mijn hart vanaf nu. De zoveelste plaat van de zoveelste artiest. Maar voor mij o zo bijzonder.

“Aardbeien in januari staat symbool voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven”

RIET MUYLAERT

Aardbeien in januari

RIET

vr 13 mei - 20 uur vvk € 14 / kassa € 16 grote zaal