ZŁUDZENIE THOMAS ERIKSON Fragment 2 —
Czy pani mąż miał jakichś wrogów?
Słowa brzmiały jak żywcem wyjęte z telewizyjnego serialu kryminalnego, w którym jakiś szorstki i trochę nadąsany komisarz niskim głosem przesłuchuje żonę zamordowanego. — Nieskończenie wielu — odparła Sara Ljunggren bez chwili namysłu. —
Rozumiem — mruknął Hellmark. Tak naprawdę wcale tego nie rozumiał. Najchętniej zapytałby ją
wprost, kto tak mocno nienawidził jej męża, że zdecydował się odstrzelić mu łeb na oczach pięciuset osób. Nie mógł tego zrobić. Musiał udawać delikatnego. —
Wiem, że przeżywa pani straszne chwile — powiedział.
Sara Ljunggren znów pociągnęła nosem. —
Nie tak straszne, jak te, które przeżywa Linda — sapnęła.
Hellmark czekał na dalszy ciąg. Nadaremno. —
Kim jest Linda? — zapytał po chwili.
— Naszą córką. Od wielu lat mieszka w Londynie. To takie potworne. —
Jak się teraz trzyma?
— Mieli się spotkać po raz pierwszy od pięciu lat. Linda była siedemnastolatką, kiedy się od nas wyprowadziła. Od tamtej pory nie chciała się widzieć z ojcem. —
Dlaczego? — spytał Hellmark, unosząc brwi ze zdziwienia.
— To długa historia. Chodziło przede wszystkim o jego romanse. Pewnego dnia Linda powiedziała, że ma tego dość i wyjechała. Komisarz Hellmark umiał dobrze ocenić czekające go śledztwo. Nie miał wątpliwości, że to, które właśnie rozpoczął, nie będzie należało do łatwych. —
A jakie było pani zdanie na ten temat?
— Z czasem przywykłam. Nie mieliśmy bliskich kontaktów od wielu lat. Mam na myśli siebie i Claesa. Hellmark przełknął parę razy, zastanawiając się nad następnym pytaniem. —
A więc mieli się wkrótce spotkać — spróbował.
Sara Ljunggren zrobiła dłonią jakiś niezrozumiały gest. — Najpierw pomyślałam, że pewnie skończyły się jej pieniądze — powiedziała. — Ale potem zrozumiałam, że ona naprawdę chce się z nim spotkać. Nie wiem, skąd się to wzięło, ale oboje sprawiali wrażenie podekscytowanych — dodała, wstając. Podeszła do wysokiego okna powolnym krokiem, tak opanowanym, że Hellmark zastanowił się, czy wdowa stara się ukryć fakt, iż piła alkohol. Jej ramiona zadrżały. Odwrócił wzrok, żeby jej nie krępować. — Chyba nigdy nie widziałam Claesa tak podnieconego, jak przez ostatni tydzień — powiedziała cicho, jakby do siebie. — Claes jest... był... człowiekiem o wielu twarzach, z pewnością to odkryjecie, rozmawiając o nim z ludźmi, ale w ostatnich dniach zdawało mi się, że po raz pierwszy widzę go prawdziwego. Cieszył się na spotkanie z Lindą. Bardzo się cieszył. Sara Ljunggren znów odwróciła się do okna. —
Ale potem stało się to — stwierdził Hellmark.
— Kto to zrobił? — spytała nagle kobieta, tym razem mocniejszym głosem. Komisarz odchrząknął i wstał.
—
Jeszcze za wcześnie — odparł.
Ruszył do drzwi. Odwrócił się jeszcze, chwytając za klamkę. —
Kogo pani obstawia? — zapytał.
—
To mógł być ktokolwiek — odpowiedziała, kręcąc głową.
— Ostatnie pytanie. Czy pani mąż sporządził testament? Pytam ze względów formalnych. — Jeszcze tego nie wiem — odparła wdowa. — Kto wie, z Claesem nigdy nic nie wiadomo.