ESSENTIAL ELEMENTS OF PUBLIC SPEAKING
Seventh Edition
Joseph A. DeVito
Hunter College of the City University of New York
Please contact https://support.pearson.com/getsupport/s/with any queries on this content.
About the Cover
The cover image is intended to capture the idea of the ten steps to successful public speaking and that once you climb the steps, you’ll see things differently. Mastering the art of public speaking will change you and your world view significantly, giving your more confidence and more power.
Cover image: © MaleWitch/Shutterstock
Copyright © 2021, 2018, 2015 by Pearson Education, Inc. or its affiliates, 221 River Street, Hoboken, NJ 07030. All Rights Reserved. Manufactured in the United States of America. This publication is protected by copyright, and permission should be obtained from the publisher prior to any prohibited reproduction, storage in a retrieval system, or transmission in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise. For information regarding permissions, request forms, and the appropriate contacts within the Pearson Education Global Rights and Permissions department, please visit www.pearsoned.com/permissions/.
Acknowledgments of third-party content appear on the appropriate page within the text.
PEARSON, ALWAYS LEARNING, and REVEL are exclusive trademarks owned by Pearson Education, Inc. or its affiliates in the U.S. and/or other countries.
Unless otherwise indicated herein, any third-party trademarks, logos, or icons that may appear in this work are the property of their respective owners, and any references to third-party trademarks, logos, icons, or other trade dress are for demonstrative or descriptive purposes only. Such references are not intended to imply any sponsorship, endorsement, authorization, or promotion of Pearson’s products by the owners of such marks, or any relationship between the owner and Pearson Education, Inc., or its affiliates, authors, licensees, or distributors.
Library of Congress Cataloging-in-Publication Data
Names: DeVito Joseph A., author.
Title: Essential elements of public speaking / Joseph A. DeVito, Hunter College of the City University of New York.
Description: Seventh edition. | Hoboken : Pearson, 2020. | Includes bibliographical references and index.
Identifiers: LCCN 2020007493 (print) | LCCN 2020007494 (ebook) | ISBN 9780135709528 (paperback) | ISBN 9780135304969
Subjects: LCSH: Public speaking.
Classification: LCC PN4129.15 .D48 2020 (print) | LCC PN4129.15 (ebook) | DDC 808.5/1—dc23
LC record available at https://lccn.loc.gov/2020007493
LC ebook record available at https://lccn.loc.gov/2020007494
Revel Access Code Card
ISBN-10: 0-13-530496-2
ISBN-13: 978-0-13-530496-9
Rental Edition
ISBN-10: 0-13-570952-0
ISBN-13: 978-0-13-570952-8
Instructor’s Review Copy
ISBN-10: 0-13-570527-4
ISBN-13: 978-0-13-570527-8
This page is intentionally left blank
Collect Supporting Materials
7 Using Presentation Aids (Step 4) 117
8 Organize Your Speech
9
and Rehearse Your Speech
11 Informing Your Audience
13
on Special
12 Persuading Your Audience
14
ETHICAL CHOICE POINTS
Silencing a Speech and Speaker (Chapter 1, p. 9)
Openness to Listening (Chapter 2, p. 39)
[Un]Suitable Theses (Chapter 3, p. 59)
Self and Audience Interests (Chapter 4, p. 65)
Reporting Plagiarism (Chapter 5, p. 98)
Misdirecting Your Audience (Chapter 6, p. 103)
Professional Assistance (Chapter 7, p. 124)
Organizing the Speech (Chapter 8, p. 156)
Self-Correction (Chapter 9, p. 177)
Code Switching to Imitate (Chapter 10, p. 189)
Informing to Persuade (Chapter 11, p. 200)
Fear as a Persuasive Strategy (Chapter 12, p. 235)
Appropriate Honesty (Chapter 13, p. 263)
Lying (Chapter 14, p. 289)
PUBLIC SPEAKING CHOICE POINTS
Journal 1.1 Preparing a Podcast: The Importance of Public Speaking (Chapter 1, p. 5)
Journal 1.2 Cultural Insensitivity (Chapter 1, p. 6)
Journal 1.3 Dealing with Apprehension (Chapter 1, p. 14)
Journal 1.4 Finding the Right Supporting Material (Chapter 1, p. 18)
Journal 1.5 Introducing Yourself (Chapter 1, p. 21)
Journal 2.1 Self-Identification (Chapter 2, p. 26)
Journal 2.2 Active Listening (Chapter 2, p. 30)
Journal 2.3 Ethical Listening (Chapter 2, p. 35)
Journal 2.4 Culture Clash (Chapter 2, p. 43)
Journal 3.1 Limiting a Topic (Chapter 3, p. 52)
Journal 3.2 Specific Purposes (Chapter 3, p. 56)
Journal 3.3 Statement of Thesis (Chapter 3, p. 59)
Journal 4.1 Mobile Competition (Chapter 4, p. 65)
Journal 4.2 Learning About Your Audience (Chapter 4, p. 68)
Journal 4.3 Considering Age (Chapter 4, p. 74)
Journal 4.4 Unwilling Audience (Chapter 4, p. 77)
Journal 4.5 The Disengaged Audience (Chapter 4, p. 79)
Journal 5.1 Primary or Secondary (Chapter 5, p. 85)
Journal 5.2 Research Sources (Chapter 5, p. 90)
Journal 5.3 Checking Up (Chapter 5, p. 92)
Journal 5.4 Persuasive Citation (Chapter 5, p. 94)
Journal 5.5 Avoiding Plagiarism (Chapter 5, p. 98)
Journal 6.1 The Effective Example (Chapter 6, p. 104)
Journal 6.2 Selling Analogies (Chapter 6, p. 105)
Journal 6.3 Using Definitions (Chapter 6, p. 107)
Journal 6.4 The Ideal Interviewees (Chapter 6, p. 110)
Journal 6.5 Supporting Materials (Chapter 6, p. 112)
Journal 6.6 Additional Forms of Support (Chapter 6, p. 114)
Journal 7.1 Presentation Aids (Chapter 7, p. 120)
Journal 7.2 The Infographic (Chapter 7, p. 124)
Journal 7.3 PowerPoint (Chapter 7, p. 129)
Journal 7.4 Presentation Aids (Chapter 7, p. 132)
Journal 8.1 Generating Main Points (Chapter 8, p. 137)
Journal 8.2 Choosing an Organizational Pattern (Chapter 8, p. 144)
Journal 8.3 Developing an Effective Introduction (Chapter 8, p. 149)
Journal 8.4 The Value of Outlines (Chapter 8, p. 157)
Journal 9.1 Speaking Style (Chapter 9, p. 171)
Journal 9.2 The Great Ending (Chapter 9, p. 172)
Journal 9.3 Combatting Cultural Insensitivity (Chapter 9, p. 173)
Journal 9.4 Vocalized Pauses (Chapter 9, p. 177)
Journal 10.1 Presentation Methods (Chapter 10, p. 185)
Journal 10.2 Mispronunciation (Chapter 10, p. 189)
Journal 10.3 Audience Questions (Chapter 10, p. 194)
Journal 11.1 Memorable Speeches (Chapter 11, p. 201)
Journal 11.2 Describing for Diverse Audiences (Chapter 11, p. 202)
Journal 11 3 Defining the Ideal (Chapter 11, p. 205)
Journal 11.4 Unexpected Happenings (Chapter 11, p. 207)
Journal 12.1 Using the Motivated Sequence (Chapter 12, p. 229)
Journal 12.2 Selecting Persuasive Arguments (Chapter 12, p. 232)
Journal 12.3 Developing Main Points (Chapter 12, p. 240)
Journal 12.4 Choosing Support (Chapter 12, p. 242)
Journal 12.5 Choosing an Organizational Pattern (Chapter 12, p. 244)
Journal 13.1 Crafting the Speech of Introduction (Chapter 13, p. 255)
Journal 13.2 Introducing a Favorite Personality (Chapter 13, p. 258)
Journal 13.3 Presenting an Award (Chapter 13, p. 259)
Journal 13.4 Securing Goodwill (Chapter 13, p. 260)
Journal 13.5 The Dedication Speech (Chapter 13, p. 261)
Journal 13.6 The Commencement Speech (Chapter 13, p. 262)
Journal 13.7 An Inspiration Speech (Chapter 13, p. 264)
Journal 13.8 The Eulogy (Chapter 13, p. 264)
Journal 13.9 The Farewell Speech (Chapter 13, p. 265)
Journal 13.10 The Toast (Chapter 13, p. 267)
Journal 14.1 Stimulating Contributions (Chapter 14, p. 277)
Journal 14.2 Demonstrating Leadership Skills (Chapter 14, p. 285)
Journal 14.3 Making Adjustments (Chapter 14, p. 290)
PUBLIC SPEAKING EXERCISES
1.1 A Model of Public Speaking (p. 24)
1.2 Cultural Beliefs and Your Audience (p. 24)
2.1 Do You Really Remember What You Hear? (p. 45)
2.2 Listening to New Ideas (p. 45)
2.3 Writing a Critical Review (p. 45)
3.1 Brainstorming for Topics (p. 60)
3.2 Limiting Topics (p. 61)
4.1 How Well Do You Know Your Audience? (p. 81)
4.2 Analyzing an Unknown Audience (p. 81)
5.1 Research Effectiveness and Efficiency (p. 99)
5.2 Selecting Sources (p. 100)
6.1 Supporting Materials (p. 116)
6.2 Evaluating Testimony (p. 116)
7.1 Galileo and the Ghosts (p. 134)
7.2 Evaluating Presentation Aids (p. 134)
8.1 Generating Main Points (p. 164)
8.2 Constructing Introductions and Conclusions (p. 164)
8.3 Scrambled Outline (p. 164)
9.1 Distinguish Between Commonly Confused Words (p. 179)
9.2 Giving Life to Your Sentences (p. 179)
10.1 Speech Delivery (p. 196)
10.2 Checking Pronunciation (p. 196)
11.1 Defining Terms (p. 216)
11.2 A 2-Minute Informative Speech (p. 217)
12.1 Constructing Motivational Appeals (p. 252)
12.2 Questions of Fact, Value, and Policy (p. 252)
13.1 Developing the Introduction Speech (p. 269)
13.2 Developing the Special Occasion Speech (p. 269)
14.1 Using Brainstorming Techniques (p. 293)
14.2 Solving Problems in Groups (p. 293)
14.3 Responding to Individual Roles (p. 294)
14.4 Empowering Group Members (p. 294)
PUBLIC SPEAKING SAMPLE ASSISTANTS (SPEECHES AND OUTLINES)
Speeches:
Speech of Self-Introduction (Chapter 1, pp. 20–22)
A Poorly Constructed Informative Speech, “Biases” (Chapter 11, pp. 210–211)
A Well-Constructed Informative Speech, “Mental Illness” (Chapter 11, pp. 212–214)
A Poorly Constructed Persuasive Speech, “Football for Kids” (Chapter 12, pp. 245–246)
An Excellent Persuasive Speech, “Funding Alzheimer’s Research” (Chapter 12, pp. 247–249)
A Speech of Introduction (Chapter 13, pp. 256–258)
A Speech of Dedication (Chapter 13, p. 261)
A Speech of Inspiration (Chapter 13, p. 263)
A Eulogy (Chapter 13, pp. 264–265)
A Farewell Speech (Chapter 13, p. 266)
Outlines:
A Preparation Outline with Annotation (Topical Organization) (Chapter 8, pp. 158–160)
A Template Outline (Topical Organization) (Chapter 8, pp. 160–161)
A Phrase/Key-Word Delivery Outline (Chapter 8, pp. 161–162)
A Preparation Outline with Annotations (Motivated Sequence Organization) (Chapter 12, pp. 228–229)
to Essential Elements of Public Speaking, Seventh Edition
It’s a great pleasure to write an introduction to this seventh edition of Essential Elements of Public Speaking. This book and this course will guide you through one of the most important courses you’ll take in your entire college career. Public speaking is a course that will prove exciting, challenging, and immensely practical. It is also a course that is likely to create some anxiety and apprehension; this is normal. Fortunately, the anxiety and apprehension can be managed, and we’ll deal with that challenge right at the beginning, in Chapter 1.
This text and this course will help you master the skills you’ll need to give effective informative, persuasive, and special occasion speeches and to speak more effectively in and for a group. It will also teach you the skills of listening, especially the skills of critical listening. It will help you increase your personal and professional communication abilities and will enhance a wide variety of academic and career skills such as organization, research, and language usage.
This book is purposely short but not simplified or “dumbed down.” An “essentials” book is not an elementary book; it’s an efficient book. And that’s what this book aims to be—an efficient tool that will help you learn the essential skills for preparing and presenting effective informative, persuasive, and special occasion speeches to an audience and to apply these skills in small group settings.
What’s New in the Seventh Edition Revel™
Revel is an interactive learning environment that deeply engages students and prepares them for class. Media and assessment integrated directly within the authors’ narrative lets students read, explore interactive content, and practice in one continuous learning path. Thanks to the dynamic reading experience in Revel, students come to class prepared to discuss, apply, and learn from instructors and from each other.
Learn more about Revel www.pearson.com/revel
Rather than simply offering opportunities to read about and study communication, Revel facilitates deep, engaging interactions with the concepts that matter most. For example, when learning about public speaking, students are presented with a Personal Report of Public Speaking Anxiety (PRPSA). The results of the assessment prompt students to examine their level of apprehension and consider how they could reduce their nervousness in public speaking situations. By providing opportunities to read about and practice communication in tandem, Revel engages students directly and immediately, which leads to a greater mastery of course material.
A wealth of student and instructor resources and interactive materials can be found within Revel, such as:
■ Audio Speech Examples and Annotations In-line audio examples of effective and ineffective speaking approaches are enhanced with audio demonstrations, adding dimension and reinforcing learning in a way that a printed text cannot. In the Public Speaking Sample Assistants, outlines and full speeches are annotated by the author to highlight how the concepts in the text have been effectively applied.
PUBLIC SPEAKING
SAMPLE ASSISTANT
A PREPARATION OUTLINE WITH ANNOTATIONS (MOTIVATED SEQUENCE ORGANIZATION)
This outline illustrates how you might construct an outline and a speech using the motivated sequence. In a longer speech, if you wanted to persuade an audience to estab-
lish a youth center, you might want to select two or three general arguments rather than limiting yourself to the one argument about reducing juvenile crime.
General purpose: To persuade
Specific purpose: To persuade my listeners to vote in favor of Proposition 14 establishing a community youth center
Thesis: A youth center will reduce juvenile crime.
I. If you could reduce juvenile crime by some 20 pe rcent by just flipping a lever, would you do it?
A. Thom’s drug store was broken into by teenagers.
B. Lo ra ine’ s video st or e windows we re broken by teenagers.
II. Juvenile crime is on the rise.
A. The overall number of crimes has increased.
1. In 2003 there were 32 juvenile crimes.
2. In 2010 there were 47 such crimes.
3. In 2013 there were 63 such crimes.
B. The number of serious crimes also has increased.
1. In 2003 there were 30 misdemeanors and 2 felonies.
2. In 2013 there were 35 misdemeanors and 28 felonies.
III. A youth center will help reduce juvenile crime.
A. Three of our neighboring towns reduced juvenile crime after establishing a youth center.
1. In Marlboro there was a 20 percent decline in overall juvenile crime.
2. In both Highland and Ellenville, the number of serious crimes declined 25 percent.
B. The youth center will not increase our tax burden.
1. New York State grants will pay for most of the expenses.
2. Local merchants have agreed to pay any remaining expenses.
IV Juvenile crime will decrease as a result of the youth center.
A. If we follow the example of our neighbors, our juvenile crime rates are likely to decrease by 20 to 25 percent.
B. Thom’s store would not have been broken into
C. Loraine’s windows would not have been broken.
I. Attention step
The speaker asks a question to gain attention and follows it with specific examples that audience members have experienced. The question and examples focus on one issue: the need to reduce juvenile crime. If the speech were a broader one that included other reasons for the center, then these would be previewed here as well.
II. Need step
The speaker states the need directly and clearly and shows that a problem exists. The speaker then demonstrates that the rise in crime is significant both in absolute numbers and in the severity of the crimes. To increase the listeners’ ability to understand these figures, it would help if these figures were written on a whiteboard, on a prepared chart, or on PowerPoint slides. In a longer speech, other needs might also be identified in this step; for example, the need to offer teenagers a place where they can learn useful vocational and social skills.
III. Satisfaction step
In this step the speaker shows the listeners that the proposal to establish a youth center has great benefits and no significant drawbacks.
The speaker argues that the youth center will satisfy the need to reduce juvenile crime by showing statistics from neighboring towns. The speaker also answers the objection and removes any doubts about increased taxes. If the speaker had reason to believe that listeners might have other possible objections, those objections, too, should be answered in this step.
IV. Visualization step
Here the speaker visualizes what the town would be like if the youth center were established, using both the statistics developed earlier and the personal examples introduced at the beginning of the speech.
■ Videos and Video Quizzes A variety of videos are interspersed throughout the narrative. Sketchnote videos walk students through important core concepts, while clips of expert advice and speech examples boost mastery of those concepts. Many videos are bundled with correlating self-checks, enabling students to test their knowledge. The two excellent speeches in Chapters 11 and 12 are available with accompanying video.
The Youth Center
■ New and Interactive Figures Figures, such as 8.4: A Sample Conclusion, give students a hands-on experience, increasing their ability to grasp difficult concepts. By allowing students to examine specific parts of a speech or model and offering accompanying examples and explanations, broad and theoretical concepts become easier to understand. In this brief talk, I identified four main reasons why sports and education should be separated:
■ Sports programs drain funds from other activities and programs.
■ Sports programs divert attention, time, and energy away from more important subjects.
■ Sports programs create an in-group and an out-group.
■ Sports programs set up unrealistic goals. When school issues come up for a vote or for debate, think about these reasons as to why sports and education should be separated. Or, when your nephew or niece or daughter or son asks about playing sports, consider discussing the very real disadvantages of sports in education. By the way, I still enjoy playing basketball; it’s
■ Integrated Writing Opportunities To help students connect chapter content with their own personal and social lives, each chapter offers two varieties of writing prompts: Journal: Public Speaking Choice Point questions provide opportunities for free-form, topic-specific responses (one per module) while the Shared Writing prompt at the end of every chapter offers an opportunity for focused, brief responses that students can share with each other.
To access your own Revel account and get more information about the tools and resources in Revel, go to www.pearson.com/revel.
Here the speaker closes in a way that signals the end of the speech.
The speaker summarizes the four points he made in the speech.
Here the speaker repeats his main assertion or thesis.
This brief motivation is an attempt to get the listeners to apply what’s been said in the speech to their own lives.
Figure 8.4 A Sample Conclusion
JOURNAL 1.3
Public Speaking Choice Point DEALING WITH APPREHENSION
This is Harry’s first experience with public speaking and he’s very nervous. He’s afraid he’ll forget his speech or stumble somehow. So, he’s wondering if it would be a good idea to alert the audience of this fear What are Harry’s options for dealing with this issue? What are the advantages and disadvantages of each option? What would you advise Harry to do?
This new seventh edition of Essential Elements of Public Speaking also contains major structural and content changes. All of these changes were made to make the text narrative flow more freely and to give greater emphasis where needed. These changes should make the book easier to read, more easily adaptable to different teaching/learning styles, and more in line with today’s public speaking.
Structural Change
There are a few structural changes in this edition that should be noted:
■ In the previous edition, audience analysis and research were covered in the same chapter. In this edition, each topic is given its own chapter: Analyze Your Audience (Chapter 4) and Research Your Speech (Chapter 5).
■ Similarly, the chapter on wording, rehearsing, and presenting the speech has been divided into two chapters: Word and Rehearse Your Speech (Chapter 9) and Present Your Speech (Chapter 10).
■ The speeches—instead of being placed in an appendix—are now included in the relevant chapters. So, the speech of self-presentation appears in Chapter 1 (Introducing Public Speaking); both a poorly-constructed and a well-constructed informative speech appear in Chapter 11 (Informing Your Audience); both a poorly constructed and a well-constructed persuasive speech appear in Chapter 12 (Persuading Your Audience); and the special occasion speeches, which were in Chapter 11 in the previous edition, now appear in Chapter 13 (Speaking on Special Occasions). A complete list of speeches (and outlines) is provided in the Specialized Table of Contents.
Chapter Overview and Updates
Throughout the text, there are new and updated Viewpoints (photos and captions), Journal: Public Speaking Choice Points, and Ethical Choice Points. Explanations of these features have been added with the feature’s first appearance in Chapter 1 and are explained further under “Text Features” below. To keep the text current we have given increased attention to online public speaking and updated the research. Stylistic revisions and organizational changes were made throughout to make the text flow more smoothly Here is a brief discussion of the chapters’ main content and some notable changes.
Part One: Fundamentals of Public Speaking consists of two chapters that introduce public speaking and listening.
■ Chapter 1 (Introducing Public Speaking) discusses the benefits of studying public speaking, the essential elements in the public speaking process, public speaking apprehension, the ten steps for preparing a speech, and the speech of self-introduction. New to this chapter are an expansion of the discussion of ethics and a new self-test on ethical public speaking. The discussion of apprehension includes more coverage on the nature of apprehension and the factors causing apprehension. A new annotated sample speech of self-introduction offers specific guidelines on this common first speech assignment. Also in Revel are three new videos: What Should I Study Public Speaking, TED’s Secret to Great Public Speaking, and Why Is Ethics Important in Free Speech.
■ Chapter 2 (Listening and Criticism) covers the role of listening in public speaking, guidelines for effective listening, critical evaluation in public speaking, and the role of culture in listening and criticism. The coverage of listening remains essentially as in the previous edition with some new photos and some stylistic changes. In Revel, Chapter 2 includes a new video exploring how to listen across cultures.
Part Two. Preparing and Presenting Public Speeches consists of eight chapters that cover the ten essential steps in preparing a public speech.
■ Chapter 3 (Select Your Topic, Purposes, and Thesis, Step 1) covers selecting and limiting speech topics, phrasing speech purposes, and developing, wording, and applying the thesis. New to this chapter is the addition of the tree diagram as a method for limiting topics along with an illustrated diagram, and new examples. A new video in Revel explores how to choose the right topic for your speech.
■ Chapter 4 (Analyze Your Audience, Step 2) covers the importance of audience analysis and adaptation, specific characteristics of audiences to consider when preparing a speech and suggestions for adapting to these variations. This chapter contains new examples and a major new section on universals of audiences, that is, those characteristics that all audiences have in common and that a speaker needs to understand (unique, diverse, profit seeking, time limited, involved, and receptive). In Revel, new videos include topics such as communicating to different audiences, getting to know your audience, analyzing your audience, and how to connect with a virtual audience.
■ Chapter 5 (Research Your Speech, Step 3) considers the reasons for and the types of research, the major sources of information, the criteria for evaluating information, integrating and citing research, and how to avoid plagiarism. This chapter contains additional guidelines for evaluating information and an expansion of the plagiarism section with a new self-test on what is and what is not plagiarism as well as discussions of the types of plagiarism (direct, self, mosaic, and accidental), and what determines fair use and common knowledge. It also contains a new exercise on selecting sources. Revel expands its video offerings to include videos on finding supporting materials, selecting sources right for your research, the issues with cherry-picking data, evaluating sources, and oral citations.
■ Chapter 6 (Collect Supporting Materials, Step 4) covers the traditional supporting materials: examples, illustrations, and narratives; analogies; definitions; testimony; and numerical data (as well as quotations, comparisons and contrasts, fact series, and repetition and restatement). New student examples are used to illustrate the varied forms of support.
■ Chapter 7 (Using Presentation Aids, Step 4, continued) continues the discussion of using supporting materials, here on presentation aids—their importance, the types of aids (reorganized into static and dynamic aids), computer-assisted presentation aids (along with new PowerPoint slides), and general guidelines for using all types of presentation aids. The chapter in Revel features new videos about types of presentation aids, how typeface influences presentations, and how to use presentation aids.
■ Chapter 8 (Organize Your Speech, Steps 5, 6, and 7) covers three closely related steps in the public speaking process: developing your main points, organizing the main points, and constructing the introduction, conclusion, and transitions. A section on outlining with examples of the preparation, delivery, and template outlines concludes the chapter. The video program in Revel has been expanded to include videos on structuring speeches, how spoilers can improve speeches, introductions and conclusions, how to use signposting, and using outlines for speech presentation.
■ Chapter 9 (Word and Rehearse Your Speech, Steps 8 and 9) covers language (choosing words and constructing sentences for oral presentation) and offers a variety of suggestions for rehearsing the speech. This chapter now includes a discussion of abstraction (moved from the informative speaking chapter), an expansion on sentence construction, and a more thorough discussion of cultural sensitivity and cultural identifiers. In Revel, new video topics discuss whether profanity is ever okay to use in public speaking, examine Roosevelt’s first inaugural speech, and present an overview of delivery.
■ Chapter 10 (Present Your Speech, Step 10) discusses the varied methods of presentation (including a new section on the memorized speech), effective vocal delivery, and effective bodily action, along with suggestions for using notes and handling questions. Several new videos in Revel explore what news anchors can teach us about public speaking, modes of delivery, how vocal fry and upspeak affect speech, why we use filler words, vocal delivery, how politicians know their audience, physical delivery, and how to run a successful social media Q & A.
Part Three: Types of Speeches contains four chapters that cover the major speaking purposes: speaking to inform, speaking to persuade, speaking on special occasions, and speaking in and for the group.
■ Chapter 11 (Informing Your Audience) covers the principles of informative speaking and the three major types of informative speeches (the speech of description, definition, and demonstration). This chapter contains a variety of new examples and a new annotated excellent informative speech on mental illness. In Revel, Chapter 11 includes two new videos featuring sweating and showcasing an informative speech: Mental Illness.
■ Chapter 12 (Persuading Your Audience) covers the principles of persuasive speaking, the three persuasive proofs (logos, pathos, and ethos), and the three types of persuasive speeches (speeches on questions of fact, value, and policy). This chapter also contains new student examples and a new poorly constructed speech. The video program in Revel has been expanded to include videos on analyzing the persuasive situation, Monroe’s motivated sequence, persuasive appeals, and Maslow’s hierarchy of needs.
■ Chapter 13 (Speaking on Special Occasions) covers the wide variety of special occasion speeches, for example, the speech of introduction, presentation and acceptance, the eulogy, the toast, the speech to secure goodwill, and a brief consideration of the speech of concession in a Viewpoint. This chapter now contains a new section on the general principles of special occasion speeches and new speeches of introduction and dedication. In Revel, all new videos showcase Senator John McCain’s concession speech, Tiger Woods’ body language, a tribute to Steve Prefontaine, and an elegy for a special person by Eric Keller.
■ Chapter 14 (Speaking in Groups) focuses on the skills of group membership and group leadership and the skills for presenting the group’s thinking and decisions. Revel features many new videos including the speech “Helping Annie,” and videos discussing how to balance group roles, leadership styles, and how to give a great virtual presentation.
Text Features
This book is a complete learning package, enhanced by a variety of features that make this course and this book more interesting, more relevant, and more useful.
■ Ten Steps to Public Speaking guide you in the preparation and presentation of a public speech. The 10-step system makes the preparation and presentation of a public speech more efficient by breaking the process into discrete, manageable steps that are addressed in detail throughout the book. A major section of Chapter 1 presents the 10 steps in brief. Here you’ll learn to accomplish everything from selecting a topic to organizing your materials, rehearsing, and presenting your speech. The remaining chapters parallel the steps outlined in this section and elaborate on each step—helping you to gradually refine and perfect your public speaking skills.
■ Learning Objectives Learning objectives appear at the beginning of the chapter, at the beginning of each major section or module, and in the summary at the end
of the chapter. These objectives highlight the major concepts of the chapter and identify what the student should be able to do after reading the text.
■ Ethics Because public speaking is a powerful medium that can have enormous consequences, it has important ethical or moral implications. In this book, ethics is introduced in Chapter 1 as an essential element of public speaking; in addition, each chapter contains an Ethical Choice Point box describing a situation that raises an ethical issue and asks you to identify the choices you have available and what you would do. By the end of the text, you should have formulated a clear and defensible ethical standard to govern your own public speaking, listening, and critical evaluation.
■ Culture The effectiveness of public speaking principles varies from one culture to another. Depending on cultural factors, different audiences may respond to speakers in different ways. As a result of the tremendous cultural variations in the ways in which people respond to speakers and speeches and the fact that we now live in a multicultural world, cultural insights are integrated throughout this text. Among the issues discussed are how members of different cultures give and respond to public criticism (Chapter 2), the cultural factors a speaker should consider when analyzing different audiences (Chapter 4), appropriate cultural identifiers (Chapter 9), and the cultural differences in audience responses to emotional and credibility appeals (Chapter 12).
■ Public Speaking Choice Points, brief scenarios presenting a variety of situations in which a choice or decision has to be made, ask the reader to identify and evaluate the available choices in terms of their predicted outcomes. These choice points, which appear in each module, address a variety of issues concerning apprehension, revealing information about the self, evaluating research sources, selecting main points, and formulating the right introduction. In Revel, this feature becomes a journal prompt, eliciting a free-form, topic-specific response addressing topics at the module level. Most of the journal prompts help students make connections between public speaking topics and their own experiences. Public Speaking Exercises appear at the end of every chapter and ask students to work actively with the concepts discussed in the text and cover a wide variety of essential communication skills. Completing these exercises will help readers apply the material in the chapter to specific situations and thereby increase and perfect their own communication skills. In Revel, the exercises are often interactive or short-answer writing opportunities.
■ Preview diagrams appear throughout the text and provide a quick visual of the content to follow, making it easier for students to get an overview before reading the specifics. In Revel, these interactive diagrams allow students to preview how the content will build in the chapter.
■ Self-tests have been integrated at various points in the text to stimulate involvement and to personalize the material. In this edition, these tests focus on a wide variety of public speaking issues: apprehension, ethics, critical comments, plagiarism, presentation software, and credibility. In Revel, students can answer these self-tests digitally and receive feedback immediately.
■ Photo captions, called Viewpoints, ask readers to consider a variety of public speaking issues, many of which are research based and/or focus on the themes of social media, the workplace, and culture.
■ Shared writing prompts at the end of each chapter elicit a focused, brief response addressing topics at the chapter level, which students can share with each other. Students can see and respond to their classmates’ comments, thereby facilitating discussion online as well as in the classroom. Instructors have access to students’ responses and can also assign them as homework.
Instructor and Student Resources
Key instructor resources include an Instructor’s Manual (ISBN 0-13-577422-5), TestBank, (ISBN 0-13-581932-6), and PowerPoint Presentation Package (ISBN 0-13-577405-5). These supplements are available at www.pearsonhighered.com/irc (instructor login required). MyTest online test-generating software (ISBN 0-13-577403-9) is available at www.pearsonmytest.com (instructor login required). For a complete list of the instructor and student resources available with the text, please visit the Pearson Communication catalog, at www.pearsonhighered.com/communication.
Acknowledgments
I want to thank those who reviewed the text at the various stages of revision; they gave generously of their time and expertise and I am, as always, in their debt.
Ferald Bryan, Northern Illinois University
Joni Butcher, Louisiana State University
Ronald Compton, McHenry County College
Christine Douglass, Albany State University
Amy Lenoce, Naugatuck Valley Community College
Daniel McRoberts, Northcentral Technical College
Catherine Sweeting, Hudson County Community College
I also want to thank the many people who worked so hard to turn a manuscript into this book. I’m especially grateful to the people at Pearson and the team at Integra who make revisions so enjoyable.
Joseph A. DeVito jadevito@earthlink.net tcbdevito.blogspot.com
INTRODUCING PUBLIC SPEAKING
CHAPTER TOPICS
The Benefits of Studying Public Speaking
The Essential Elements of Public Speaking Managing Communication Apprehension
Preparing and Presenting a Speech: The 10 Steps in Brief The Speech of Self-Introduction
LEARNING OBJECTIVES
1.1 Identify the benefits of studying public speaking.
1.2 Define public speaking and its essential elements.
1.3 Explain the nature of communication apprehension and suggest ways of managing your fear of public speaking.
1.4 Identify the 10 steps necessary for preparing and presenting a public speech.
1.5 Explain the general guidelines for a speech of self-introduction.
Jamesteohart/Shutterstock
Public speaking—presenting a prepared speech to a face-to-face or an online audience—is one of the essential skills you’ll need to function effectively in today’s society. The higher up you go in the world’s hierarchy—say, from intern, to junior analyst, to manager, to CEO—the more important public speaking becomes. This text explains the essential skills and strategies that you’ll need to prepare and present effective public speeches.
Although public speaking principles were probably developed soon after our species began to talk, it was in ancient Greece and Rome that our tradition of public speaking got its start. This Greco–Roman tradition has been enriched by the experiments, surveys, field studies, and historical studies that have been done since classical times and that continue to be done today.
Contemporary public speaking—the kind discussed in this text—builds on this classical heritage with its emphasis on substance, ethical responsibilities of the speaker, and strategies of organization; but it also incorporates insights from the humanities, the social and behavioral sciences, and computer science and information technology. Likewise, perspectives from different cultures are being integrated into our present study of public speaking.
Perhaps the most notable change is the advent of online public speaking—in podcasts, webinars, and YouTube videos ranging from how to unpack your iPhone, to how to bake a cake, to how to fix a lawn mower, to how cataract surgery is performed. This new form of public speaking relies on the principles that were developed for face-toface public speaking, though there are also principles specific to speaking online.
This introductory chapter discusses the benefits you’ll derive from studying public speaking—whether face-to-face or online–the essential elements of every speech, how to manage the very normal fear of speaking in public, and the 10 steps involved in preparing and presenting a speech. It concludes with a discussion of the speech of selfintroduction as an application of the 10 steps and an often-used classroom experience.
THE BENEFITS OF STUDYING PUBLIC SPEAKING
1.1 Identify the benefits of studying public speaking.
Fair questions to ask of any course or textbook are “What will I get out of this?” and “How will the effort and time I put into this class and this textbook benefit me?” Here are just three categories of benefits you’ll derive from this text and from your course work in public speaking.
1.1.1 Public Speaking Abilities
At the most obvious level, you’ll become a more accomplished and more effective public speaker, whether you’re face-to-face or online in a podcast, webinar, or YouTube video. Speakers aren’t born; they’re made. Through instruction, exposure to different speeches, experience with diverse audiences, feedback on your own speeches, and individual learning experiences, you can and will become a more effective speaker. Regardless of your present level of competence, you’ll improve your effectiveness in preparing and presenting public speeches through proper training—hence, this course and this book.
At the end of this course you’ll be a more competent, confident, and effective public speaker. You’ll also be a more effective listener—more open yet more critical, more empathic yet more discriminating–and you’ll emerge a more competent and discerning critic of public communication. You’ll learn to organize and explain complex concepts and processes clearly and effectively to a wide variety of listeners. You’ll also learn to support arguments with all the available means of persuasion and to present persuasive appeals to audiences of various types.
As a leader (and in many ways you can look at this course as training in leadership skills), you’ll need the skills of effective public speaking to help preserve a free and open society. As a speaker who wants your message understood and accepted, as a listener who needs to evaluate and critically analyze ideas and arguments before making decisions, and as a critic who needs to evaluate and judge the thousands of public communications you hear every day, you will draw on the skills you’ll acquire in this course.
1.1.2 Personal and Social Competencies
In your study of public speaking you’ll also learn a variety of personal and social competencies. Perhaps one of the most important is to manage your fear of communication situations in general and of public speaking in particular. You may not eliminate your fear entirely; but you’ll be able to manage your fear so it works for you rather than against you. This is a topic we address later in this first chapter, in the section on Managing Communication Apprehension.
You’ll also develop greater self-confidence in presenting yourself and your ideas to others—competencies that are consistently ranked high in lists of what employers look for in hiring and promoting (Morealle & Pearson, 2008).
As you master the skills of public speaking, you’ll grow in personal power; you’ll become more effective in influencing the thinking and behavior of others. At the same time, power enables you to empower others, whether as an organizational manager, political leader, blogger, older sibling, or member of any of hundreds of groups.
1.1.3 Academic and Career Skills
As you learn public speaking, you’ll also learn a wide variety of academic and career skills, many of which are largely communication skills (as you can tell from reading the employment ads, especially for middle-management positions in just about any field you can name). For example, you’ll learn to:
• develop an effective and comfortable communication style (whether for conversation with friends, posting on Instagram, or for that important job interview)
• use verbal and nonverbal messages with greater clarity and persuasiveness
VIEWPOINTS
Career Applications
Each of the photos in this text, labeled Viewpoints, asks your opinion, your viewpoint, on a variety of public speaking issues. So, when you come upon the photos throughout the book, be sure to read and reflect on the issue raised in the caption. Consider your own professional life as you imagine it to be 5 or 10 years from now. How might the skills of public speaking benefit you in your soon-to-be professional life?
• conduct research efficiently and effectively, using the latest and the best techniques available
• critically analyze and evaluate arguments and evidence from any and all sources
• understand human motivation and make effective use of your insights in persuasive encounters
• communicate your competence, character, and charisma to make yourself believable
• give and respond appropriately to criticism, increase your insight into your own strengths and weaknesses, and provide useful and constructive feedback to others
1.1.4 Deriving the Most Benefits from Your Study of Public Speaking
Given that the benefits of studying public speaking will permeate all aspects of your personal and professional life, make a commitment to put a major effort into this course so you’ll be able to derive the most benefits. This public speaking course is quite different from all your other courses—it aims to provide you not only with knowledge and understanding of the topics of public speaking (ethics, persuasion, strategic argument, critical analysis, and more) but also with the skills for success that will make a difference every day of your life.
• Give your speeches at the time they are scheduled, whether face to face or online. Lateness puts added pressure on the instructor, other students, and the class as a whole, often necessitating a rearrangement of the schedule—something no one enjoys. So, do whatever is within your power to follow the schedule.
• Respect time limits. Most public speaking syllabi are crammed—speeches are scheduled so that everyone gets the same opportunities. But that’s only possible if everyone respects the time limits. So, when you rehearse your speech, give attention to time and, when necessary, revise the speech so it fits into the time allotted.
• Listen supportively to others. Getting up and giving a speech to a class or sending a video or podcast online are not easy tasks. But in a face-to-face class, if the audience acts positively toward the speaker, it can help put the speaker at ease. In the same way, showing support in an online environment will make it easier for the speaker’s next efforts.
• Give listening cues. Make eye contact with the speaker and allow your positive feelings to be expressed in your facial expressions, posture, and head movements. Let the speaker see that you’re listening. This will help the speaker feel comfortable. In an online environment, participate according to the norms established for the class.
• Avoid entering the room during a student presentation. This is likely to increase the nervousness of the speaker. It also takes attention away from the speaker.
• Give your full attention to the speaker. Avoid playing games on your smartphone, texting, or surfing online during class and especially during a student’s speech. Turn off your cell phone, or at least put it on vibrate.
• Offer constructive criticism. The norm of most public speaking classrooms (whether on- or offline) is that criticism is expected; it’s a useful learning device for the speaker, the critic, and, in fact, for everyone in the course.
• Come to class regularly. Although class attendance is important in all courses, it’s doubly important in the public speaking course. The reason is simply that speakers are helped by audience feedback and criticism. In addition, you’ll learn a great deal from observing the efforts of others.
THE ESSENTIAL ELEMENTS OF PUBLIC SPEAKING
1.2 Define public speaking and its essential elements.
Figure 1.1 presents a model of public speaking that illustrates some of the important concepts and processes, each of which is discussed in this section.
1.2.1 Speaker
In public speaking, the speaker delivers a talk and usually is not interrupted, unlike in a conversation in which the speaking intervals are short and there are frequent interruptions. As the public speaker, you’re the center of the transaction: You and your speech are the reason for the gathering. But notice that you, as the speaker, are still receiving messages—from hearing or reading your own material as well as from the audience’s reactions. Consequently, Figure 1.1 uses a two-headed arrow to illustrate that messages go both ways.
In this course, your role as speaker is a bit different than it will be later in life. Here you’re in a learning environment where you’re expected to make mistakes as well as to profit from feedback from others (and to give constructive feedback to others). Outside of the classroom, your role as public speaker will be largely to inform others about something (as a teacher, a health-care provider, or an engineer, for example) or to influence others (as a lawyer arguing for a client, as a parent addressing the PTA, or as a sales representative closing the deal, for example).
1.2.2 Audiences
An audience is a group of people listening to or reading a message or speech. The audience in public speaking is relatively large, ranging from groups of perhaps 10 or 12 to hundreds of thousands, even millions.
As illustrated in Figure 1.1, the audience is represented as a gradient of color to illustrate that there are different types of audiences. There is the immediate audience who, say, hear the speech in a face-to-face setting or attend the webinar. But there is also an audience we might call the remote audience who hears the speech from other sources. Perhaps these audience members read about it on a blog, see it on television, or
Figure 1.1 A Model of the Essential Elements of Public Speaking
JOURNAL 1.1
Public Speaking Choice Point PREPARING A PODCAST: THE IMPORTANCE OF PUBLIC SPEAKING
Throughout this text you’ll find items labeled Public Speaking Choice Point These items present brief scenarios where a decision needs to be made. These Choice Points are designed to encourage you to apply the material discussed in the text to specific situations by (1) analyzing your available choices, (2) evaluating your choices in terms of their possible advantages and disadvantages, and (3) making a communication decision.
Cathy is preparing two podcasts on the values of public speaking, one geared to high school students and one to management trainees. What are some of the things Cathy might say in both of these speeches? What might she say to one group but not to the other? Contexts
JOURNAL 1.2
Public Speaking Choice Point CULTURAL INSENSITIVITY
Liam is giving a speech critical of bullfighting, something he sees as animal cruelty. A significant number of audience members, however, celebrate this as a part of their culture. What options does Liam have for introducing this topic? What are the advantages and disadvantages of each approach? What should Liam do to remain true to his convictions and yet not insult audience members and appear culturally insensitive?
get opinions from Twitter or Facebook. The audience is also illustrated as a parabola to represent the fact that the audience is potentially infinite.
Recognizing that both immediate and remote audiences exist is crucial to understanding the influence of public speaking throughout history as well as in any specific public speaking situation you might name. Abraham Lincoln’s Gettysburg Address was presented to a relatively small audience, but it had influence far beyond that audience and that specific time. Martin Luther King Jr.’s “I Have a Dream” speech was presented to thousands but influenced millions. The same is true, though on a smaller scale, with all speeches, including those you’ll present in this class. When you address 20 or 30 students in class, that’s 20 or 30 people who might relay your message or arguments to others; and these people may continue the process. With social media, remote audiences are becoming significantly larger and more important. As you grow in influence and in public speaking competence, so will your influence on both immediate and remote audiences.
It’s important to note that as a message passes from one audience member to another, it becomes more distorted, more unlike what the speaker intended. This is well illustrated in the game of “telephone” in which a message is spoken to one person who then relays it to another, and that person relays it to another, and so on. With each relay, the message becomes more and more distorted. By the time the message is repeated for the sixth or seventh time, it hardly resembles the original.
Public speaking also incorporates active involvement by the listeners. Listeners/ readers are speakers (senders of messages) in the same way that the public speaker is also an audience member. In some public speaking situations, listeners will tweet comments during the speech to which the speaker may want to respond. Similarly, other audience members can see these messages and may offer additional comments to the speaker and to each other. In webinars, the feedback may be immediate if the speaker allows for questions during or at the end of the presentation; but, it may also be delayed as when someone writes a review on Yelp or posts a reaction on a blog. In face-to-face public speaking, listeners send messages back to the speaker through their nonverbal behavior indicating rapt attention, boredom, or agreement, for example.
1.2.3
Messages and Channels
Messages conveyed in public speaking include both verbal and nonverbal signals to inform or persuade. Public speaking messages can be sent through a variety of channels. A channel, in public speaking, is simply the medium through which messages are sent; for example, face-to-face conversations, social media, and newspapers would all be channels. In some cases, the message is long, though generally not longer than 60 minutes. In other cases, the speech is extremely short, as in Twitter messages (which are, essentially, public speeches). TED speeches must all conform to the 18-minute (approximately) limit.
Traditionally, public speaking involved a speaker standing before an audience— and that is still the basis of all public speaking—but it has grown. Both auditory and visual channels are still significant in public speaking. Through the auditory channel you send spoken messages—your words and your sentences. Through the visual channel—eye contact (or the lack of it), body movement, hand and facial gestures, and clothing—you send visual messages.
Increasingly, public speaking is mediated; public speeches are frequently delivered in a television studio and heard by millions in their own living rooms or caught on camera and shared through social media. Similarly, speeches and podcasts may be digitally recorded and made available day and night to millions of internet users. Politicians and business leaders currently post their speeches on websites, blogs, Twitter, and newsgroups.
1.2.4 Noise
Noise is anything that distorts the message and prevents listeners from receiving the message as you intended it to be received. Noise may be physical (others talking loudly, cars honking, illegible handwriting, “restricted access” to an article), physiological (hearing or visual impairment, articulation disorders), psychological (preconceived ideas, wandering thoughts), or semantic (misunderstood meanings, ambiguous language).
Most public speaking involves visual as well as spoken messages, so it’s important to realize that noise also may be visual. Sunglasses that conceal the nonverbal messages from your eyes would be considered noise, as would dark print on a dark background in your PowerPoint or Prezi slides, or your dog jumping onto your lap during your webinar.
All public speaking situations involve noise. You won’t be able to totally eliminate noise, but you can try to reduce its effects. Making your language more precise, organizing your thoughts more logically, creating a simple background for your webinar presentation, and reinforcing your ideas with presentation aids are some ways to combat the influence of noise.
1.2.5 Contexts
As illustrated in Figure 1.1 at the beginning of this section, the public speaker and the audiences operate in a context—a physical, socio-psychological, temporal, and cultural context—that will influence both the speaker and the audience.
• The physical context is the actual place in which you give your speech (the room, hallway, park, or auditorium, and whether face to face or computer mediated). A presentation given in a small, intimate room needs to be very different from a podcast that might be listened to while driving to work.
• The socio-psychological context is the relationship between speaker and audience; for example, is a supervisor speaking to workers or a worker speaking to supervisors? Is a principal addressing teachers, or is a parent addressing a principal? This socio-psychological context also includes the audience’s attitudes toward and knowledge of you and your subject.
• The temporal context includes factors such as the time of day and where your speech fits into the sequence of events. For example, does your speech follow another presentation that has taken an opposing position? Is your speech the sixth in a series exploring the same topic?
Another aspect of the temporal context that needs to be considered is whether your speech is synchronous or asynchronous—big words for simple concepts. In synchronous public speaking, the speaker presents the speech and the audience hears it at the same time. This is the situation in face-to-face public speaking and in webinars, and it allows for some degree of audience participation. In asynchronous public speaking, the speaker presents the speech at one time and the listeners hear it at another time. This is the situation you have in podcasts and posted videos. Audience interaction is limited to commenting on the speech directly to the speaker via email, on Twitter, or on any of the social media sites with “likes,” “thumbs up,” “thumbs down,” or comments.
• The cultural context concerns the beliefs, lifestyles, values, and behaviors that the speaker and audience members bring with them that bear on the topic and purpose of the speech. Largely because cultures teach boys and girls different attitudes, beliefs, values, and ways of communicating, gender may also be viewed as a cultural variable.
VIEWPOINTS
Classroom Contexts
How would you describe your class (online or face-to-face) in terms of the four dimensions of context discussed here?
1.2.6 Ethics
Because your speech will have an effect on your audience, you have an obligation to consider ethics—issues of right and wrong, or the moral implications of your message. When you develop your topic, present your research, create persuasive appeals, and do any of the other tasks related to public speaking, there are ethical issues to be considered (Bok, 1978; Jaksa & Pritchard, 1994; Johannesen, 1996; Neher & Sandin, 2007; Tompkins, 2011). Think about your own beliefs and respond to the following situations in this quiz, indicating whether each scenario is ethical or unethical.
1. A speaker talks about evidence supporting the position advocated but omits contradictory evidence. Or, similarly, a speaker cites testimony and gives the person’s positive qualifications but omits the person’s negative disqualifications.
2. A speaker reworks a quotation by a famous scientist, say, to support the advocated position.
3. A speaker uses a visual aid found on the internet.
4. A speaker uses emotional appeals–for example, fear of getting ill or the desire for status–to persuade an audience.
5. A speaker crops a photo, omitting the part that contradicts the position advocated.
6. A speaker uses figures from a poll taken twenty years ago on a fast-changing topic, but doesn’t mention when the poll was taken.
7. A speaker copies a speech off the internet and presents it as original. Here are some responses that most writers on and instructors of public speaking and ethics would likely give. But, not all; some writers, instructors, and students may disagree with one or all of these responses. All of these issues are raised again and covered more fully throughout this text.
1. A speaker talks about evidence supporting the position advocated but omits contradictory evidence. A speaker isn’t obligated to discuss evidence and argument that does not support his or her position or to identify the negative qualities of a witness’s testimony. That’s the opponent’s job. But, if the speaker deliberately conceals relevant details that would influence the audience against the position advocated, it would be unethical.
2. A speaker reworks a quotation by a famous scientist, say, to support the advocated position. This would be unethical. Quotations need to be presented in full and presented with the original intention of the author. However, a speaker may change a quotation for special effect if it’s identified as such, as in cases of paraphrasing or adding special emphasis.
3. A speaker uses a visual aid found on the internet. If this is for your class speech (that is a non-profit, educational activity), it’s generally considered acceptable to use it if you identify its origin. If you were to profit financially from the speech with the visual aid, then you would need to secure permission.
4. A speaker uses emotional appeals–for example, fear or the desire for status–to persuade an audience. Emotional appeals are frequently a large part of public speaking, and especially persuasive speaking, and there is generally nothing unethical about using emotional appeals. However, if the speaker uses emotional appeals to cover up the absence of sound argument and evidence or to undermine the thought processes of the listeners, then it would be unethical.
5. A speaker crops a photo, omitting the part that contradicts the position advocated. This would be unethical because the speaker is preventing the audience from seeing the truth as presented in the entire photo and as the photographer photographed it.
6. A speaker uses figures from a poll taken twenty years ago on a fast-changing topic, but doesn’t mention when the poll was taken. This would be unethical. The speaker is deliberately concealing information that is relevant to the audience thinking clearly and logically about the issue.
7. A speaker copies a speech off the internet and presents it as original. This is clearly unethical and illustrates one of the most important ethical concepts in all college courses, plagiarism, a topic discussed in detail in Chapter 5, Researching Your Speech.
ETHICAL CHOICE POINT
SILENCING A SPEECH AND SPEAKER
Because of the central importance of ethics in public speaking, each of the chapters contains an Ethical Choice Point in which a brief scenario of an ethical dilemma is presented, and you’re asked to consider your ethical options and your ethical decision. The first of these, “Silencing a Speech and Speaker,” is presented here.
Your college has invited a politician to speak at a graduation. Students are planning to protest this speaker who has repeatedly advocated positions that many find abhorrent. The protest is to take the form of drowning out the speaker with everything from bullhorns to music to videos shown on the auditorium walls. A representative of this protesting group approaches you and asks for your support. You oppose the beliefs of this speaker and yet you strongly believe in free speech. What are some of your options for being true to both your political convictions and your free speech beliefs? What would you say?
MANAGING COMMUNICATION APPREHENSION
1.3 Explain the nature of communication apprehension and suggest ways of managing the fear of public speaking.
Communication apprehension refers to a fear of speaking in a variety of communication situations, as opposed to public speaking apprehension, which is fear of speaking to a live or online audience and the one on which we focus here.
Some people fear interpersonal interactions or group discussions, but the greatest number of people fear public speaking. After all, you’re the center of attention, whether
speaking to of 20 or 30 people or creating a podcast that will be heard by thousands. Plus, you’re being evaluated. Your fear is normal. Fortunately, this fear is also something that can be managed and made to work for you rather than against you. So, let’s deal with this fear of public speaking and explain what it is and how you can manage it. You may wish to pause here and consider your own apprehension about speaking in public by taking the accompanying test (McCroskey, 1970).
Personal Report of Public Speaking Anxiety (PRPSA)
Directions: Below are 34 statements that people sometimes make about themselves. Please indicate whether you believe each statement applies to you by marking whether you:
Strongly Disagree ∙ 1; Disagree ∙ 2; Neutral ∙ 3; Agree ∙ 4; Strongly Agree ∙ 5.
1. _____ While preparing for giving a speech, I feel tense and nervous.
2. _____ I feel tense when I see the words speech and public speech on a course outline when studying.
3. _____ My thoughts become confused and jumbled when I am giving a speech.
4. _____ Right after giving a speech I feel that I have had a pleasant experience.
5. _____ I get anxious when I think about a speech coming up.
6. _____ I have no fear of giving a speech.
7. Although I am nervous just before starting a speech, I soon settle down after starting and feel calm and comfortable.
8. _____ I look forward to giving a speech.
9. _____ When the instructor announces a speaking assignment in class, I can feel myself getting tense.
10. _____ My hands tremble when I am giving a speech.
11. _____ I feel relaxed while giving a speech.
12. _____ I enjoy preparing for a speech.
13. _____ I am in constant fear of forgetting what I prepared to say.
14. _____ I get anxious if someone asks me something about my topic that I don’t know.
15. _____ I face the prospect of giving a speech with confidence.
16. _____ I feel that I am in complete possession of myself while giving a speech.
17. _____ My mind is clear when giving a speech.
18. _____ I do not dread giving a speech.
19. _____ I perspire just before starting a speech.
20. _____ My heart beats very fast just as I start a speech.
21. _____ I experience considerable anxiety while sitting in the room just before my speech starts.
22. _____ Certain parts of my body feel very tense and rigid while giving a speech.
23. _____ Realizing that only a little time remains in a speech makes me very tense and anxious.
24. _____ While giving a speech, I know I can control my feelings of tension and stress.
25. _____ I breathe faster just before starting a speech.
Another random document with no related content on Scribd:
haar hart en kern beroofd. Eindelijk, ten vijfde, indien echter genade, liefde, vergeving geheel onverdiend zijn en alle het vrijwillig afstand doen van een recht onderstellen, dan kan zeer zeker met Socinus, de Christo Servatore I 1, de vraag nog worden gedaan, of God van dat recht geen afstand kan doen zonder voldoening te eischen; God is toch traag tot toorn, lankmoedig en barmhartig en vergeeft in de Schrift menigmaal, zonder dat er van eenige voldoening sprake is, als er maar oprecht berouw aanwezig is, Deut. 30:1-3, Jerem. 3:13, 14, 18:8, Mt. 18:24v., Luk. 15:11v. Bij deze vraag, indien zij werkelijk ernstig gemeend is, is er dan geen verschil meer de jure maar alleen de facto. Recht had God, om voldoening te eischen; genade en vergeving onderstellen het; alleen is er verschil over, of God die voldoening geeischt heeft. Het zal straks blijken, dat het lijden en sterven in waarheid een satisfactorisch karakter draagt. Tegenover deze werkelijkheid is de vraag naar de mogelijkheid, of God van zijn recht op voldoening geen afstand had kunnen doen, van zeer ondergeschikte beteekenis. Maar in elk geval is het ongeoorloofd, met de vergeving de voldoening te bestrijden, als zou de eene de andere uitsluiten. Want niet alleen worden zij in de Schrift met elkander verbonden, Lev. 4:31, Rom. 3:24-26, Hebr. 9:22, maar zij worden ook in die verhouding tot elkander geplaatst, dat de voldoening juist den weg tot de vergeving ontsluit. Bij geldschulden heft de voldoening de vergeving wel op, wijl het hierbij in het geheel niet aankomt op den persoon, die betaalt, maar alleen op de som, die betaald wordt. Maar bij zedelijke schulden is dat gansch anders. Deze zijn persoonlijk en moeten in den schuldige zelf worden gestraft. Indien hier al een plaatsvervanger toegelaten wordt, dan is het toelaten van zulk een plaatsvervanger en het laten gelden van zijne verdiensten voor die van den schuldige toch altijd eene daad van genade. Voldoening geeft Christus aan God, maar vergeving schenkt God aan ons; de vergeving is niet met het oog op Christus maar met het oog op ons genade. De voldoening van Christus opent voor God den weg, om zonder krenking van zijn recht uit genade de zonden te vergeven en den goddelooze te rechtvaardigen. Indien de zonde van dien aard is, dat recht en gerechtigheid, wet en waarheid niet de minste schade lijden, ook al wordt ze niet gestraft, dan is ook de genade der vergeving niet groot. Maar als de zonde zoo groot is,
dat God, eer Hij ze ongestraft liet blijven, met den bitteren en smadelijken dood des kruises aan zijnen lieven Zoon Jezus Christus gestraft heeft, dan komt de rijkdom van Gods genade, de macht zijner vergevende liefde aan het licht. Dan vindt ook de mensch voor zijn beschuldigend geweten in die voldoening rust en troost en kan hij zonder eenige vreeze in de vergeving zijner zonden zich verheugen; want de volkomen genoegdoening waarborgt de volstrekte, onberouwelijke, eeuwige vergeving. Cf. Maccovius, Coll. theol. I 274. Mastricht, Theol. V 18, 35. Turretinus, Th. El. XIV qu. 10, 8. Id. De satisfactione p 44. Hoornbeek, Socin. Confut. II 629. Petrus de Witte, Wederlegginge der Socin. Dwalingen, Amst. 1662 II 90v. Leydecker, Vis verit. p. 82. Moor III 1031. Shedd, Dogm. Theol. II 382. Martin, The atonement 183 etc.
12. Het werk, dat Christus voor de zijnen volbracht, bestond in het algemeen in zijne volstrekte en volmaakte gehoorzaamheid aan Gods wil, Mt. 3:15, 20:28, 26:42, Joh. 4:34, 5:30, 6:38, Rom. 5:19, Gal. 4:4, Phil. 2:7, 8, Hebr. 5:8, 10:5-10 enz. Deze rijke gedachte is in de theologie menigmaal niet tot haar recht gekomen. Het lijden van Christus is dikwerf van de daad der gehoorzaamheid, die zich daarin uitsprak, losgemaakt en alzoo tot voorwerp der vrome bepeinzing gemaakt. In de christelijke kerk zijn achtereenvolgens de martelaren, de monniken, de bedelaars, de geeselaars als de echte discipelen van Jezus beschouwd; ascese en zelfpijniging in allerlei vorm waren de christelijke deugden bij uitnemendheid; de navolging van Christus bestond in een copiëeren en nabootsen van daden en toestanden uit zijn leven, bepaaldelijk uit zijn lijden; Christus was de groote lijder, de verheven martelaar, wiens lijden voorwerp van contemplatie en imitatie moest zijn, Zöckler, Askese und Mönchthum, I 1897 S. 145 f. Moll, Joh. Brugman II 1-97. Bij Anselmus bestond de voldoening van Christus, daar Hij tot gehoorzaamheid aan Gods wet al voor zichzelf verplicht was, alleen in zijn lijden en sterven, dat door Hem als een opus supererogationis aan zijn leven toegevoegd en als een vrijwillig geschenk aan den Vader aangeboden werd. De Roomsche theologie spreekt zich over de actieve gehoorzaamheid van Christus niet eenstemmig en ondubbelzinnig uit. Trente maakt wel melding van de sanctissima
passio van Christus, VI c. 7, maar de theologen verwerpen ze geheel of vatten ze toch zoo op, dat Christus niet in onze plaats de wet Gods vervuld heeft, Bellarminus, de justif. I 2, de Christo V 9. Bossuet, Gesch. der veranderingen v. d. Prot. kerken, vert. door Berends 1829 II 340. Scheeben, Dogm. III 321. 341. Ook onder de Protestanten komen bij Mystieken, Wederdoopers, Herrnhutters enz., opvattingen van het lijden van Christus als Etwas Sachliches voor, die aan zijne actieve gehoorzaamheid te kort doen. Zelfs Parsimonius en Piscator loochenden haar, wijl Christus reeds voor zichzelf tot deze gehoorzaamheid verplicht was en deze gehoorzaamheid dus wel een necessarium requisitum personale was, ons ten goede, nostro bono, maar geen bestanddeel van zijne voldoening, nostro loco volbracht; omdat de H. Schrift altijd aan het lijden en sterven van Christus alleen onze gansche zaligheid, beide de vergeving der zonden en het eeuwige leven, verbindt; en omdat de geloovigen, ook al hebben zij de vergeving en het eeuwige leven, toch tot onderhouding der wet verplicht blijven. De Lutherschen zagen hierin Nestorianisme en zeiden, dat de persoon van Christus naar beide naturen Heer der wet was en dus ook niet als mensch vanzelf voor zijn persoon aan de wet onderworpen was, Gerhard, XVI 57. 59. Quenstedt III 284. Schneckenburger, Zur kirchl. Christol. 58-73. Ritschl, Rechtf. u. Vers I2 274. Maar de Gereformeerden konden alzoo niet spreken, wijl Christus als waarachtig mensch wel zeker verplicht was, om de wet te onderhouden, en God lief te hebben boven al en den naaste als zichzelf. Toch verwierpen zij terecht het gevoelen van Piscator. Want ten eerste, de H. Schrift vat heel het leven en werk van Christus op als één geheel en maakt nooit scheiding tusschen eene obedientia vitae, die Hij voor zichzelf, en eene obedientia mortis, die Hij voor ons volbracht. Het is één werk, dat de Vader Hem heeft opgedragen en dat Hij in zijn dood ten einde brengt, Joh. 4:34, 17:4, 19:30. Zijn dienen voltooit zich in het geven zijner ziel tot een losprijs voor velen, Mt. 20:28. Zelfs Paulus, die allen nadruk legt op het kruis van Christus, ziet in zijn dood niet zijne gansche maar de voleindiging zijner gehoorzaamheid. Hij is geworden onder de wet, Gal. 4:4, in gelijkheid des zondigen vleesches, Rom. 8:3, heeft niet geleefd ten gevalle van zichzelven, οὐχ ἑαυτῳ ἠρεσεν, Rom. 15:3, heeft bij zijne menschwording zich al
vernietigd en de gestalte van een dienstknecht aangenomen, heeft zich voortdurend vernederd en is gehoorzaam geworden tot den dood toe, μεχρι θανατου, Phil. 2:7, 8, 2 Cor. 8:9 en zoo is het één δικαιωμα en ééne ὑπακοη, die aan velen de δικαιωσις ζωης schenkt, Rom. 5:18, 19. Het is daarom geheel met de Schrift in strijd, om het satisfactorisch werk van Christus te beperken tot zijn lijden, of zelfs zooals Jac. Alting deed, Op. V 393-395, cf. echter p. 478-480, tot het lijden gedurende de drie uren duisternis aan het kruis. Het beroep op plaatsen als Zach. 3:9, Joh. 19:30, Rom. 6:10, Hebr. 7:27, 1 Petr. 3:18, waar gezegd wordt, dat Christus éénmaal, op het hout, geleden heeft en uitgeroepen heeft: het is volbracht, bewijst hiertegen niets, omdat in het lijden en sterven heel het voorafgaande leven van Christus is opgenomen, saamgevat en voltooid, cf. Moor III 985 sq. Mastricht V 11, 34. 18, 29. Witsius, Oec. foed. II 6. Misc. S. II 771. Maresius, Syst. Theol. IX 46. Ex. v. h. Ontw. v. Tol. X 467471. Veeleer is heel het leven en werk van Christus van zijne ontvangenis af tot in zijn dood toe plaatsvervangend van aard. De aanneming der menschelijke natuur zelve en op zich zelve draagt dit karakter nog niet, omdat alle middelaarswerken de twee naturen onderstellen; maar zijne heilige ontvangenis en geboorte en al zijne heilige werken, zijn in het ééne werk van Christus begrepen, Lombardus, Sent. III dist. 18, 2. Heid. Cat. qu. 36 en 60. Ned. Gel. art. 22, cf. Acta Syn. Dordr. sess. 172. 173. Voetius, Disp. II 282. Schneckenburger, Vergl. Darst. I 91. 122 f. Ritschl, Rechtf. u. Vers. I2 287. Ten tweede is het zeker waar, dat Christus als mensch, voor zichzelf der wet onderworpen was; alleen maar, zijne menschwording en zijn mensch-zijn is niet voor Hem zelven maar voor ons geschied. Christus is nooit geweest en mag nooit beschouwd als een persona privata, een individu naast en op gelijke lijn met anderen; Hij was van den aanvang af eene persona publica, de tweede Adam, sponsor et caput electorum. Gelijk Adam voor zichzelven zondigde en daardoor schuld en dood op allen laadde, wier representant hij was; zoo heeft Christus door zijne gerechtigheid en gehoorzaamheid de vergeving en het leven voor al de zijnen verworven. Meer nog, zeker was Christus als mensch aan de wet Gods onderworpen als regel des levens; zelfs de geloovigen worden nooit van de wet in dien zin ontslagen. Maar Christus heeft
zich nog in eene geheel andere verhouding tot de wet gesteld, n.l. tot haar als wet van het werkverbond. Adam was niet alleen tot onderhouding der wet verplicht, maar de wet werd hem in het werkverbond nog onder eene andere forma voorgehouden, n.l. als weg tot het eeuwige leven, hetwelk hij nog niet bezat. Christus echter had door zijne vereeniging met de Goddelijke natuur het eeuwige en zalige leven. Daarvan deed Hij vrijwillig afstand; Hij heeft zich aan de wet van het werkverbond onderworpen als weg tot het eeuwige leven voor zich en de zijnen. De gehoorzaamheid, die Christus bracht aan de wet, was dus eene gansch vrijwillige. Niet zijn dood alleen, gelijk Anselmus zeide, maar heel zijn leven was eene zelfverloochening, ééne zelfofferande, door Hem als Hoofd in de plaats der zijnen gebracht. Ten derde, dat de geloovigen nog altijd tot onderhouding der wet als regel des levens verplicht zijn, bewijst daartegen niets. Indien dit iets bewees, zou al het satisfactorische uit Jezus’ leven en lijden verdwijnen. Want de geloovigen hebben nog allerlei lijden als gevolg der zonden te dragen, zij worden nog verzocht door Satan en verlokt door de wereld, zij zondigen nog telkenmale en moeten nog sterven enz., en zoo zou Christus hen van niets, noch van de zonde noch van hare gevolgen hebben bevrijd. Jac. Alting redeneerde zoo en zeide daarom, dat Christus de zijnen alleen van den eeuwigen dood door zijne helsche angsten gedurende de drie uren duisternis aan het kruis, maar niet van het lijden, den lichamelijken dood enz. had bevrijd. Maar deze beschouwing van het werk der verlossing is zonder twijfel verkeerd. De verlossing is volkomen, eene verlossing van den ganschen mensch naar ziel en lichaam, van alle zonden en gevolgen der zonde. En deze is volbracht in en door Christus’ leven en sterven. Maar gelijk zijn koninkrijk door Hem onderscheiden is in een onzichtbaar, geestelijk en een zichtbaar, op aarde eens te stichten rijk; gelijk Hij zelf eenmaal gekomen is om te lijden en straks wederkomen zal om te oordeelen levenden en dooden; zoo wordt de verlossing, door Christus aangebracht, langzamerhand uitgewerkt en toegepast, eerst geestelijk, daarna lichamelijk. Nu in deze bedeeling worden de geloovigen geestelijk bevrijd van elke schuld en macht der zonde en hare gevolgen, van wereld, Satan, dood; zij hebben de vergeving der zonden en het eeuwige leven; wet, Satan, dood
kunnen hun deze niet meer ontrooven; en eens zullen zij ook uitwendig, lichamelijk van alle zonde en macht der zonde bevrijd worden. De gansche herschepping, zooals ze voltooid zal zijn in den nieuwen hemel en de nieuwe aarde, is vrucht van het werk van Christus. Gelijk het eenzijdig is, om met Alting de vrucht van Christus’ werk alleen in de verlossing van den eeuwigen dood te zien; even eenzijdig is het, om met Ritschl die vrucht tot de geestelijke, ethische heerschappij van den Christen over zonde en wereld in het Diesseits, te beperken. De gansche persoon van Christus, beide met zijne actieve en passieve gehoorzaamheid, is de borgtocht voor de gansche verlossing. Cf. over de actieve gehoorzaamheid. Calvijn, Inst. II 16, 5. III 14, 12. Comm. op Rom. 5:19, Gal. 4:4. Gomarus, Theses theol. disp. 19, 9. Junius, Theses theol. 36, 8. Synopsis pur. theol. 29, 35. Turretinus, Th. El. XI 22. XIV 13. Cloppenburg, Op. I 504 sq. Witsius, Oec. foed. II 3, 18 sq. Coccejus, de foedere V 93. Quenstedt, Theol. III 281. Gerhard, XVI 57 sq. Walch, Comm. de obed. Christi activa 1755. Baur, Versöhnung 478v. Philippi, Der thätige Gehorsam Christi 1841. Id., Kirchl. Gl. IV 2 S. 142 f. Frank, Chr. Wahrheit II 172. Id., Neue kirchl. Zeits. 1892 S. 856. Ritschl, Rechtf. u. Vers I2 271 f. A. A. Hodge, The atonement 248-264 enz.
13. Terwijl Piscator en vele anderen de obedientia activa van de voldoening uitsloten, komt in de nieuwere theologie de obedientia passiva niet tot haar recht. Nadat Socinianisme en Rationalisme de kerkelijke satisfactieleer aan eene scherpe kritiek hadden onderworpen, trachtten velen in den tegenwoordigen tijd haar nog te handhaven, door ze in mystischen of ethischen zin om te werken, boven bl. 327v. De voorstelling is dan in hoofdzaak deze, dat Christus’ lijden en sterven niet noodig was, om aan Gods gerechtigheid te voldoen noch door God als een offer voor onze zonden geëischt werd, maar dat het de consequentie was van zijn leven in gehoorzaamheid aan Gods wil, het bewijs dat Hij in zijn religieus-ethisch beroep Gode getrouw bleef tot in den dood toe, het historisch noodzakelijk gevolg van zijn heilig leven te midden van eene zondige wereld. Tegenover zulke opvattingen, die het lijden en sterven van Christus geheel van den persoon losmaken en als
Etwas Sachliches op zichzelf stellen, bezit deze voorstelling een onmiskenbaar recht. Christus is toch de getrouwe getuige, Op. 1:5, Hij heeft onder Pontius Pilatus de goede belijdenis betuigd, 1 Tim. 6:13, zijn lijden en sterven is geen lot maar eene daad, Hij heeft macht, om het leven af te leggen, gelijk om het aan te nemen, Joh. 10:18. Maar toch wordt zij zelve door niet minder ernstige bezwaren gedrukt. 1o Reeds dit is van beteekenis, dat de mystische en ethische theorieën bij Jezus alleen van een beroep en niet meer van een ambt spreken. Hierin ligt reeds al het verschil. Indien Christus een beroep uitoefende, dan heeft Hij zelf door zijn aanleg, opvoeding enz. zich daartoe ontwikkeld, staat Hij niet boven maar naast ons, is Hij ons alleen in religieusen en ethischen zin vooruitgestreefd, en kunnen en moeten wij ons zooveel mogelijk naar zijn voorbeeld conformeeren. Is Christus daarentegen gezalfd tot het ambt van profeet, priester en koning, dan is Hij door God aangesteld, heeft van Hem een werk ontvangen om te doen, staat Hij met gezag boven ons, om ons te leeren, om ons voor Gods aangezicht te vertegenwoordigen, om ons te regeeren naar zijnen wil, Martin, The atonement 105. 2o Gevolg van deze opvatting is, dat het lijden en sterven van Christus totaal onverklaard blijft. Schleiermacher leidde het daaruit af, dat Christus als heilige inging in onze zondige gemeenschap; hij liet het bestaan in Mitgefühl mit menschlicher Schuld und Strafwürdigkeit en zag in zijn dood gevolg van zijn Eifer für seinen Beruf, Chr. Gl. § 104, 4. Ritschl zegt evenzoo, dat het de trouw aan zijn beroep is, welke Christus tot eene offerande qualificeert; zijn dood was geen offerande maar een onbedoeld gevolg van het conflict tusschen Hem, den heilige, en de zondige menschheid, das Accidens seiner positiven Treue im Berufe, Rechtf. u. Vers. III2 525, cf. 415 f. 441 f. II 334 f., Kaftan, Dogm. 565-569. Kühl, Die Heilsbedeutung des Todes Christi 190 f. De Groninger Godgeleerden zagen in den dood van Christus eene zaak, door de menschen gedaan, door Jezus geleden en door God toegelaten, en vatten het δει in Mt. 16:21, Mk. 8:31, Luk. 9:22 in zedelijken zin op, Pareau et H. de Groot, Lineam. theol. christ. ed. 3 p. 153. H. de Groot, De Gron. Godg. 181. Eene theorie nu, die het lijden en sterven van Christus voor toevallig verklaart, is daarmede reeds ten volle geoordeeld. 3o De Schrift toch zegt duidelijk, dat Jezus’ lijden
en sterven van te voren bepaald en noodzakelijk was. Wel tracht men in den nieuweren tijd aan te toonen, dat Jezus eerst blijde en met groote verwachtingen onder zijn volk optrad en de noodzakelijkheid van zijn dood eerst inzag sedert den dag te Cesarea Philippi, Mt. 16:20v., ten gevolge van de vijandschap, die zich langzamerhand tegen zijn persoon ontwikkelde, b. v. Holtzmann, Neut. Theol. I 284-295. Maar Kähler noemt dit terecht eene sage. Het Messiasbewustzijn, dat Jezus blijkens zijn doop door Johannes van zijn optreden af aan bezat; de naam Menschenzoon, dien Hij met klare bewustheid en eene bepaalde bedoeling zich toekende; de toepassing op zichzelven van Jesaja’s profetie, Luk. 4:21; de voorspelling, dat Hij als de bruidegom van zijne discipelen zou weggenomen worden, Mk. 2:20; de vergelijking van zichzelven met Jona, Mt. 12:40 en bij de slang in de woestijn, Joh. 3:14; de prediking van het koninkrijk der hemelen in geestelijken zin, van de zelfverloochening en het kruisdragen, van den haat en de vijandschap der wereld, Mt. 5, 10, 11:16v., 12:25v., bewijzen overvloedig, dat voor Jezus’ bewustzijn de dood van het begin af vaststond als het doel van zijn leven; zoo had Hem de profetie onderwezen, Nösgen, Gesch. d. neut. Offenbarung I 1891 S. 395 f. Kähler, Zur Lehre v. d. Versöhnung 1898 S. 159 f. De dag van Cesarea Philippi bracht alleen deze verandering, dat Jezus openlijk aan zijne discipelen verkondigde, dat Hij de Messias was, dat Hij overgeleverd zou worden en ten derden dage zou opstaan, Mk. 16:21, Mk. 8:31, Luk. 9:22. En Hij zegt erbij, dat dit alzoo moet zijn, niet omdat Hij zedelijk verplicht was om te sterven of zoo alleen trouw aan zijn beroep kon blijven, want eene zedelijke verplichting, om overgeleverd, gedood en zelfs opgewekt te worden, bestaat niet, maar wijl het alzoo in Gods raad was bepaald en in de Schrift was voorzegd, Mt. 26:54, Luk. 22:22, 24:26, 44, 46, Joh. 3:14, 7:30, 8:20, 10:18, 11:9, 12:23, 17:1, 20:9, Hd. 2:23, 4:28, 1 Cor. 15:3, cf. Scholten, L. H. K. II 45. 4o De beide teksten Mt. 26:39 en Hebr. 5:7 zijn hiermede geenszins in strijd. Volgens Hebr 5:7 bad Hij niet om bevrijding van den dood, alsof Hij dezen niet als noodzakelijk erkend had; want er staat duidelijk, dat zijn gebed, niettegenstaande zijn dood, door God verhoord is; maar Christus bad, dat Hij in den dood niet mocht omkomen maar daaruit gered en opgewekt en verheerlijkt
mocht worden; Hij kwam juist, om door zijn sterven Gods wil te doen en heiligde ons door dien wil, Hebr. 10:5-10. Dit werpt licht op Mt. 26:39-42; Jezus bidt daar niet naar zijn wil, welken Hij juist aan dien des Vaders onderwerpt, maar naar de geneigdheid, welke der menschelijke natuur is ingeschapen om eigen verderf te ontvlieden, Kantt. St. Vert.; Hij ziet tegen den dood als dood op, maar bidt juist, dat God Hem sterken moge, om in zijn sterven Gods wil te doen, dat Gods wil niet alleen aan Hem maar door Hem geschieden moge. 5o Het lijden en sterven van Christus neemt in de Schrift zulk eene plaats in, dat het niet als het accidens van zijne beroepstrouw kan worden opgevat. Aan de beschrijving daarvan is het grootste gedeelte der evangeliën gewijd. En het wordt niet beschreven als een martelaarschap maar als een gericht Gods, als de wil des Vaders, als de offerande eens priesters. Hij sterft niet voor zijn geloof, maar wordt rechterlijk veroordeeld, wijl Hij beweert, de Zone Gods, de Messias te zijn. Hij gaat niet verheugd den dood te gemoet, maar is ontroerd, bedroefd, verbaasd, beangst tot den dood toe en is in zwaren strijd, zoodat zijn zweet werd gelijk druppelen bloeds, Mt. 26:37, 38, Mk. 14:33, Luk. 22:44, Joh. 12:27, Si la vie et la mort de Socrate sont d’un sage, la vie et la mort de Jésus sont d’un Dieu (Rousseau). In de prediking der apostelen is het kruis van Christus het middelpunt en de oorzaak van alle heilsweldaden. Veel meer dan op het leven, valt op den dood van Christus de nadruk; en die dood wordt altijd in verband gebracht met onze zonden; om der zonden wil is Christus gestorven en daardoor heeft Hij voor de zijnen de gerechtigheid en het leven verworven. Al mag dat lijden en sterven niet losgemaakt worden van den persoon, het is toch bepaald door God als zoodanig gewild, door den Zoon volbracht; het vormt in het leven van Christus niet een toevallig, alleen door de omstandigheden noodzakelijk geworden, maar een wezenlijk, onmisbaar bestanddeel; daardoor in de eerste plaats is de verzoening der zonden, de gerechtigheid en de zaligheid verworven. 6o Wel wordt daartegen ingebracht, dat God niet propter maar alleen per Christum de weldaden van het verbond der genade ons schenkt; zoo vroeger reeds Socinus e. a. en thans b. v. Scholten, L. H. K. I 20 II 426v. Gottschick, Propter Christum, Zeits. f. Theol. u. Kirche 1897 S. 352-384. De Lutherschen schiepen er zelfs behagen in om de
Gereformeerden te beschuldigen, dat zij krachtens hun praedestinatieleer de voldoening van Christus moesten loochenen en Hem alleen konden beschouwen als causa instrumentalis der zaligheid; de Gereformeerden zeiden immers ook zelven, dat Christus niet fundamentum en causa electionis was, deel II 380; de verkorenen waren al voorwerp van Gods liefde, eer Christus als hun middelaar was aangewezen en waren verkoren niet om maar in en tot Christus, Gerhard, Loc. XVI de justif. § 36. Schneckenburger, Zur kirchl. Christol. 1848 S. 45 f. Id. Vergl. Darst. II 264 f. Schweizer, Gl. d. ev ref. K. II 379. 389. Maar deze beschuldiging is onwaar Christus is zeer zeker bewijs en openbaring van de liefde des Vaders; logisch gaat onze verkiezing tot zaligheid aan zijne verkiezing tot middelaar vooraf; God is dus niet eerst door Christus bewogen, om zondaren lief te hebben. Maar hierin bestaat juist de liefde Gods, dat Hij dat heil, hetwelk Hij zondaren wil schenken, in den tijd voor hen laat verwerven door zijn eigen Zoon, en het alzoo hun schenkt in overeenstemming met zijne gerechtigheid. Gods genade doet dus de genoegdoening en de verdienste van Christus niet te niet, maar is juist de laatste grond voor die verdienste, quia mero beneplacito mediatorem statuit, qui nobis salutem acquireret, Calv. Inst. II 17, 1. Imo quia prius diligit, postea nos sibi reconciliat, ib. 16, 3. Jam nos diligenti reconciliati sumus, ib. 4. En deze beide, Gods liefde en de voldoening van Christus, moesten en konden daarom samengaan, wijl wij tegelijk als schepselen het voorwerp van zijne liefde en als zondaren het voorwerp van zijn toorn waren, ib. 3. Zoo is het dus louter genade, uit welke God de zonden vergeeft, Hij doet het om zijns zelfs, om zijns grooten naams wille, Jes. 43:23-25, Ezech. 36:21, Ef. 1:17, 1 Joh. 2:12, maar dit is zoo weinig daarmede in strijd, dat God ons de zonden om Christus’ wil vergeeft, dat de naam Gods ons eerst in Christus is geopenbaard. Dat God de zonden vergeeft en het leven schenkt alleen uit genade, om zijns zelfs wil en niet om iets dat in ons is, dat heeft Christus ons verkondigd, dat heeft Hij ons verworven. De vergeving uit genade, als gezindheid in God eeuwiglijk aanwezig en aan de verkiezing en zending van Christus voorafgaande (amor benevolentiae), is toch eerst door Christus’ offerande in den tijd mogelijk gemaakt (amor complacentiae). De weldaden zelve zijn door Christus verworven, al
is de genegenheid, om ze te schenken aan de uitverkorenen, van alle eeuwigheid in God aanwezig geweest. Christus is tot zonde gemaakt, opdat wij zouden zijn rechtvaardigheid Gods in Hem. Hij is geworden uit eene vrouw en geworden onder de wet, opdat Hij ons van den vloek der wet verlossen zou en wij de aanneming tot kinderen verkrijgen zouden. Gelijk Adam de oorzaak is van zonde en dood, zoo is Christus de bron van gerechtigheid en leven, Mt. 20:28, 27:28, Joh. 1:18, 15:13, Rom. 5:12v., 1 Cor. 15:21, 22, 2 Cor. 5:1921, Gal. 3:13, 4:4, 1 Joh. 4:9. Zoo verstaan, is de uitdrukking, dat God ons de zonden vergeeft en het eeuwige leven schenkt propter Christum, om Christus’ wil, schriftuurlijk en door de gansche Christenheid geleerd, ook door de Gereformeerden, Calvijn, Inst. II 16 en 17. Comm. op Joh. 15:13, Rom. 5:10, 2 Cor. 5:19, 1 Joh. 4:19 enz. Ned. Gel. art 21. 22. 23, cf. Scholten, L. H. K. I 20. Heppe, Dogm. d. d. Prot. I 190. Heid. Cat. qu. 37. Petrus de Witte, Wederl. der Soc. dwalingen II 170v. Mastricht, Theol. V 18, 20. 41v. Maresius, Syst. Theol. IV 40 X 30. Turretinus, de satisf. p. 7. Ritschl, Rechtf. u. Vers. I2 265 f. Eindelijk 7o , de mystische en de moreele theorie raken op alle punten met de Schrift en met de christelijke religie in strijd. De eerstgenoemde acht het wezen der religie gelegen in de mystische eenheid van God en mensch. Deze is door de zonde verstoord maar door Christus hersteld en wel niet zoozeer door wat Hij doet als wel door wat Hij is, door zijn persoon meer dan door zijn werk, door zijne geboorte meer dan door zijn kruis. Hoe die mystische eenheid van God en mensch nu door Christus hersteld is, is op dit standpunt moeilijk te zeggen. Hegel zeide, dat die eenheid objectief bestaat, maar door Christus het eerst duidelijk ingezien en uitgesproken is. Schleiermacher stelt het zoo voor, dat Christus, eerst ingaande in onze zondige gemeenschap, daarna ons opneemt in de gemeenschap van zijne heiligheid en zaligheid. De bemiddelingstheologie drukt zich dikwerf zoo uit, dat Christus een nieuw Godmenschelijk leven ons instort. Al deze wijzen van voorstelling zijn afkomstig uit het pantheisme en zijn, zonder dit wijsgeerig stelsel, eenvoudig onverstaanbaar. De moreele theorie gaat uit van de gedachte, dat God geen voldoening eischt maar in zijne liefde ons Christus gaf, opdat deze door zijne leer, leven en sterven ons van Gods liefde verzekeren, ons in onze vijandige
gezindheid veranderen en van de zonde afschrikken zou. En ook de gouvernementeele theorie van Grotius ziet in God den Rector mundi, die persoonlijk wel zou kunnen en willen vergeven, doch in het belang der wereldorde de zonde exemplair, tot een afschrik voor anderen, straffen moet. Bij al deze theorieën nu kan men nog wel van Christus als Zone Gods, van zijn priesterschap en offerande blijven spreken, maar men spreekt dan in figuurlijken zin, gebruikt de woorden in ongewone beteekenis en geeft aanleiding tot misverstand. Immers is het duidelijk, dat in het pantheisme en het deisme voor den Christus der Schriften geen plaats is. Het hoogepriesterschap van Christus verandert dan in een martelaarschap, zijne offerande in een voorbeeld, de christelijke religie in eene paedagogiek en de kerk in eene school. Gerechtigheid is geen deugd Gods, maar alleen in den staat op hare plaats. Zonde is geen schuld en straf geen rechtsherstel. De mensch is niet zoo boos, of hij kan door een zedelijk voorbeeld, door een schok of een indruk, ten goede veranderd worden, cf. Ch. Hodge, Syst. Theol. II 566 etc. A. A. Hodge, The atonement, ch. 21. De objectieve voldoening wordt omgezet in de subjectieve verzoening; de eigenlijke, ware verzoening heeft dan eerst plaats, als de mensch het voorbeeld van Jezus volgt en zichzelven verandert. De geloovigen onder het O. T. hadden het voorbeeld van Jezus nog niet, zijn dus òf allen verloren òf op eene andere wijze zalig geworden dan wij, en Christus is niet de eenige naam, onder den hemel den menschen ter zaliging gegeven. Bovenal blijft bij al de genoemde theorieën het verband onverklaard, dat de Schrift legt tusschen den dood van Christus en de vergeving onzer zonden en het eeuwige leven. Het is niet in te zien, hoe de dood van Christus als een voorbeeld van deze weldaden de grond kan zijn, waarom God ons om Christus’ wil de zonden vergeeft en het leven schenkt. Feitelijk komt alles hierop neer, dat Christus door zijn beeld een diepen indruk maakt op het verstand of op den wil of ook op het gevoel van den mensch, en zoo hem bevrijdt van de meening, dat God om zijne zonde op hem toornt, of van de zelfzucht, die hem gebonden houdt, of van het gevoel van onzaligheid, dat hem neerdrukt. Maar in geen dezer gevallen wordt aan den mensch ware vrede en rust geschonken. Want het geweten wordt daardoor niet
gereinigd en het schuldgevoel daardoor niet weggenomen. Vrede is er alleen in het bloed des kruises!
14. Deze actieve en passieve gehoorzaamheid van Christus, welke in de Schrift zoo duidelijk geleerd wordt, is niet te handhaven dan door haar op te vatten als satisfactio vicaria. De bestrijders dezer leer stellen het echter menigmaal zoo voor, dat men bij het werk, evenals bij den persoon van Christus onderscheiden moet tusschen de zuivere feiten, en de theorieën, die daarover ter verklaring opgesteld zijn. Eerst wordt deze onderscheiding gemaakt met het oog op de kerkelijke leer der satisfactio vicaria maar weldra daarna ook met het oog op het onderwijs van de apostelen. Ten slotte blijft er dan niets over dan het naakte feit van het sterven van Christus zelf; de interpretatie en appreciatie van het feit is aan ieders willekeur overgelaten. Zoo staat de zaak echter niet. Woord en feit gaan in Gods openbaring saam; Christus is priester maar ook profeet; Hij heeft zijn eigen persoon en werk verklaard; Hij heeft zelf in zijn woord zijn dood geinterpreteerd, en de christelijke theologie is daaraan gebonden. Er zijn dus niet vele theorieën, de moreele, de gouvernementeele, de mystische, de privaat- en de publiekrechterlijke, welke door de theologie bij wijze van hypothesen ter verklaring der feiten en verschijnselen opgesteld worden en als verschillende pogingen ter oplossing alle evenveel recht van bestaan hebben. Maar de vraag is, wat in al deze meeningen en leeringen met de Schrift overeenkomt en daarin gegrond is. Zoo de vraag gesteld, is er haast geen twijfel mogelijk, of de satisfactio vicaria door de Schrift wordt geleerd. De exegese, die de Socinianen en de Rationalisten toepasten, om haar uit de Schrift te verwijderen, neemt niemand meer voor zijne rekening. En de uitlegging van Ritschl moge om haar scherpzinnigheid een tijd lang hebben geboeid, hare onhoudbaarheid wordt schier door niemand meer betwijfeld, cf. Kreibig, Die Versöhnungslehre auf Grund d. chr. Bew. 1878. Frank, Die Theol. Ritschls 1891. Pfleiderer, Die Ritschl’sche Theologie, Jahrb. f. pr. Theol. 1889. Id. Entw. der prot. Theol. 228 f. Orr, The Ritschlian theology, London 1897. Onpartijdige lezing der H. Schrift vindt in haar altijd weer de kerkelijke leer der plaatsvervangende
voldoening terug, Wegscheider, Instit. theol. § 136. Pfleiderer, Der Paulinismus2 136 f. Holtzmann, Neut. Theol. I 68. II 97. 313 f. enz.
De H. Schrift toch laat ons in heel het werk van Christus eene vervulling zien van Gods wet, eene voldoening aan zijn eisch, boven bl. 310. Als profeet, priester en koning, in zijne geboorte en dood, in zijn leven en lijden, in zijn woorden en wonderen, in zijn spreken en handelen, altijd volbrengt Hij Gods wil; Hij is gekomen, om dien wil te doen; de wet Gods was in het binnenste zijns ingewands; zijn gansche leven is ééne volmaakte offerande, Gode tot eene welriekende reuk. Die wil Gods is één, en één is ook de wil van Christus, en één zijne offerande. Maar toch laat zich daaraan zeer duidelijk eene dubbele zijde onderscheiden. Tweeledig immers was de eisch, door God aan den gevallen mensch gesteld, n.l. dat hij de wet volkomen onderhouden en ook hare overtreding door straf herstellen zou, boven bl. 220. Tweeërlei zijn de weldaden, die Christus ons verworven heeft, n.l. de vergeving der zonden en het eeuwige leven. Beide zijn niet identisch; rechtvaardigmaking valt niet vanzelf samen met de hemelsche zaligheid. Adam was vóór zijne ongehoorzaamheid wel rechtvaardig, maar moest toch nog in den weg der werken het eeuwige leven verwerven. Het strafdragen is op zichzelf nog volstrekt niet één met het volbrengen der wet; de misdadiger, die gestraft wordt maar onder de straf zich verhardt, vervult het recht doch beantwoordt geenszins aan den ganschen eisch der wet. Bovendien, Christus was de tweede Adam; Hij kwam niet alleen, om voor ons de straf te dragen maar ook om voor ons die gerechtigheid en dat leven te verwerven, welke Adam door zijne gehoorzaamheid verwerven moest; Hij bevrijdde ons niet van schuld en straf alleen en plaatste ons niet aan het begin maar aan het einde van den weg, dien Adam te bewandelen had. Hij schenkt ons veel meer, dan wij in Adam verloren, niet alleen de vergeving der zonden en de kwijtschelding der straf, maar ook terstond in het geloof het non posse peccare en het non posse mori, deel II 557: die in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld en heeft het eeuwige leven, Joh. 3:16, 18. Beide soorten van weldaden worden daarom ook, al zijn ze in concreto nooit te scheiden, toch dikwerf afzonderlijk naast elkander genoemd, Dan. 9:24, Joh. 3:36, Hd. 26:18, Rom. 5:17, 18, Gal. 4:5, Op. 1:5, 6. En zoo is het ook met de actieve en passieve
gehoorzaamheid van Christus. Zij zijn onderscheiden, maar vallen in concreto, in het leven en sterven van Christus, altijd samen. De actieve gehoorzaamheid is geen uitwendig toevoegsel aan de passieve, noch omgekeerd. Geen enkele daad en geen enkel voorval in het leven of lijden van Christus is uitsluitend tot de eene of tot de andere te brengen. Evenals Christus altijd en in alles tegelijk profeet, priester en koning is, zoo is Hij ook steeds werkzaam tot verzoening van de schuld der zonden en tot verwerving van het eeuwige leven. Zelfs is het niet goed, te zeggen, dat de vergeving der zonden alleen door zijne passieve, en het eeuwige leven alleen door zijne actieve gehoorzaamheid is verworven. Want zijn lijden was geen dragen der straf alleen maar ook volbrenging der wet; en zijn werken was geen volbrenging der wet slechts maar ook een dragen van hare straf. Zijn doen was lijden en zijn lijden was daad. Het was één werk, dat Christus volbracht, maar zoo rijk, zoo waardevol in Gods oog, dat de gerechtigheid Gods er volkomen door voldaan, alle eisch der wet er ten volle door vervuld en de gansche, eeuwige zaligheid erdoor verworven is. Het satisfactorische van Christus’ gehoorzaamheid bestaat niet daarin, dat Hij eene wraakzuchtige Godheid door bloed bevredigd, haar haat en nijd door eene quantiteit van lijden gestild heeft; maar het is hierin gelegen, dat hij van het begin tot het einde van zijn leven zijn wil aan den ganschen, volmaakten, heiligen en liefderijken wil van God onderworpen, en zichzelf met lijf en ziel en alle krachten Gode tot eene volmaakte offerande geheiligd heeft. Maar die wil van God omvatte naar de leer der Schrift niet alleen het leven maar ook het lijden van Christus; en die offerande bestond niet alleen in zijn „zedelijk beroep” maar ook in zijn kruisdood. Wat God vereenigd heeft, zal de mensch niet scheiden. Cf. Turretinus, Theol. El. XIV 13, 11 sq. Mastricht, Theol. V 18, 14. Moor III 960 sq. Heppe, Dogm. d. ev. ref. K. 326. 341. Schleiermacher, Chr. Gl. 104, 2. Ritschl, Rechtf. u. Vers. I2 279 f. III2 61.
De gehoorzaamheid van Christus is echter niet alleen eene satisfactio; zij is eene satisfactio vicaria. Ook hierover spreekt de Schrift zich duidelijk uit. Eigenlijk ligt in alle zoenoffer de idee der plaatsvervanging opgesloten; het stelt in de plaats van den offeraar, die den toorn Gods waardig is, iets anders, dat Hem weder gunstig
stemmen kan In Israels geschiedenis treffen wij de idee der plaatsvervanging reeds aan bij Abraham, als deze op bevel van den Engel des Heeren zijne hand niet uitstrekt naar zijnen zoon, maar een ram ten brandoffer offert in zijns zoons plaats, Gen. 22:12, 13. In den Oudtest. cultus droeg bij de zoenoffers de handoplegging de zonden van den offeraar op het offerdier over, Lev. 16:21; de verzoening zelve komt niet in één maar in drie acten tot stand, n.l. slachting, bloedsprenging en verbranding; schoon met de zonden van den offeraar beladen en alzoo des doods waardig, wordt het offerdier toch niet eenvoudig gedood maar geslacht. Het is niet om den dood als zoodanig, zonder meer, te doen, want het offerdier is bestemd om verzoening te doen en den offeraar te herstellen in Gods gunst. Die gunst is niet te verwerven door den dood van het offerdier zonder meer, maar daardoor dat het bloed, de ziel, het leven van het wel met de zonden des offeraars beladen en daarom gedoode, maar toch in zichzelf volkomen onschuldig offerdier Gode toegebracht en gewijd wordt. Zoo doet dat bloed, als de zelfofferande van een levend wezen, dat daarom niet gedood maar geslacht wordt, verzoening over de zonden van den offeraar; het maakt dat heel het dier in de verbranding Gode is tot eene aangename reuk; de offeraar zelf deelt dan volkomen in zijne gunst, het dier heeft van het begin tot het einde zijne plaats vervangen en alzoo hem verzoend en in Gods gemeenschap hersteld. Aan dezen cultus ontleende Jesaja de trekken voor zijne teekening van den knecht des Heeren; de poena vicaria kan niet sterker worden uitgedrukt dan in Jes. 53; de knecht des Heeren heeft onze krankheden op zich genomen en onze smarten gedragen; Hij is om onze overtredingen verwond, om onze ongerechtigheden is Hij verbrijzeld; de straf, die ons den vrede aanbrengt, was op Hem, en door zijne striemen is ons genezing geworden. De Heere heeft ons aller ongerechtigheden op Hem doen aanloopen. Om de overtreding des volks is de plage op Hem geweest. Hij heeft zijne ziel tot een schuldoffer gesteld. Zelf een rechtvaardige, zonder onrecht of bedrog, draagt Hij de ongerechtigheden der zijnen. Dit alles wordt nog duidelijker in het N. Test. Vooreerst komt de uitdrukking λυτρον hier in aanmerking, Mt. 20:28, Mk. 10:45, 1 Tim. 2:6; het is naar zijne afkomst van λυειν, losmaken, het middel om iemand los te maken,
uit de gevangenis te bevrijden, en vandaar dikwerf losgeld. In de LXX is het de vertaling van הלּאגּ, Lev. 25:51, 52 of יודּפ, Num. 3:46 of רפכּ, Ex. 21:30, 30:12, Num. 35:31, 32, Spr. 6:35, 13:8, dat echter elders vertaald wordt door ἐξιλασμα, 1 Sam. 12:3, Ps. 49:8 of ἀλλαγμα, Am. 5:12, Jes. 43:3, of δωρον, Jos. 36:18. Nu is het waar, dat in het woord λυτρον het plaatsvervangende en aequivalente nog niet vanzelf begrepen is. Maar toch is het onjuist, met Ritschl, Rechtf. u. Vers. II 69 de woorden in Mk. 10:45 zoo te verstaan, dat Jezus’ vrijwillige dood eene gave, eene bedekking, een beschermmiddel is, waardoor velen bewaard blijven, niet voor den dood als lot aller schepselen, maar voor de volle vernietiging en de doelloosheid van het leven en dus bevrijd worden van de vreeze des doods. Want het woord λυτρον moge op zichzelf nog niet uitdrukken, dat de losprijs opweegt tegen wat er door losgekocht wordt; toch ligt de gedachte voor de hand, dat iemand, die ergens recht op heeft, in het algemeen daarvan geen afstand zal doen, dan tegen behoorlijke vergoeding; in Jes. 43:3, Spr. 21:18 wisselt het daarom met תחת, in de plaats van. En dan vooral, de losprijs, dien Christus bracht, heet elders eene τιμη, een dure prijs, 1 Cor. 6:20, 7:23, 1 Petr. 1:18. 19; er wordt bepaald gezegd, dat een mensch geen ἀνταλλαγμα, losprijs, vergoeding, aequivalent kan geven voor zijne ziel, Mt. 16:26, Mk. 8:37, cf. Ps. 49:8; en het woord λυτρον wordt in het N. T. nog versterkt door de praepositie ἀντι, Jezus geeft zijn leven tot een losprijs in de plaats van velen, die het wel moesten maar niet konden doen, cf. Cremer s. v. Maar behalve de uitdrukking λυτρον komt hier in de tweede plaats heel de N. T. leer van de offerande van Christus ter sprake. De praeposities, die het verband van die offerande tot ons en onze zonden aanduiden, ὑπερ, περι, δια, boven bl. 312, beteekenen op zichzelve niet: in de plaats van, maar ten behoeve van, ter wille van, vanwege, om, ter oorzake van; doch zij leggen tusschen Christus’ offerande en onze zonden een zoodanig verband, dat de mystische, moreele en symbolische interpretatie den zin der Schrift in het geheel niet uitput. Natuurlijk is het wel waar, dat Christus ook ons ten voorbeeld geleden heeft en gestorven is, en dat allen in Hem gekruisigd, gestorven en begraven zijn. Maar daarin gaat de zin der Schrift niet op; ja de mystische en moreele opvatting van Christus’ lijden en sterven is niet te handhaven, tenzij vooraf
worde erkend, dat Hij in legalen zin plaatsvervangend voor ons geleden heeft en gestorven is. En dat leert de Schrift zoo duidelijk mogelijk, ook al gebruikt zij de uitdrukking satisfactio vicaria evenmin als die van triniteit, menschwording, Godmensch enz. Want als zij zegt, dat Christus, schoon persoonlijk zonder eenige zonde, naar den wil Gods onze zonde op zich genomen en gedragen heeft, voor ons tot zonde is gemaakt en een vloek is geworden, naar dienzelfden wil Gods daarvoor met den vervloekten kruisdood gestraft is, en daardoor als causa meritoria voor ons de verzoening, de vergeving, de gerechtigheid, het leven, de gansche zaligheid voor ons verworven heeft, dan is dat niet anders te denken, dan dat Hij zich in onze plaats gesteld en onze straf gedragen heeft. Cf. Weiss, Lehrb. der bibl. Theol. § 49 b. 80 enz. Holtzmann, Neut. Theol. I 64 f. II 97 f. enz. Over de praep. ὑπερ, Holwerda, Jaarb. v. wet. Theol. 1862 bl. 521v.
15. Er zijn echter van ouds tegen deze satisfactio vicaria zeer wichtige bezwaren ingebracht. Geldschulden kan de een van den ander overnemen en voor hem betalen; maar zonden zijn zedelijke schulden en hechten aan den persoon. Zij kunnen uit den aard der zaak niet door een ander worden overgenomen. Het strijdt met Gods gerechtigheid, die den schuldige niet onschuldig en den onschuldige niet schuldig houdt. Het strijdt met den aard der zonde, want wie ze voor een ander zou willen dragen, zou toch nooit het schrikkelijkste in de zonde, d. i. de zelfbeschuldiging, het berouw, de wroeging kunnen overnemen, maar alleen het uitwendige lijden en sterven, en dit ware dan voor hem geen straf der zonde maar eene kastijding, eene beproeving, een martelaarschap. Het strijdt met de werkelijkheid, want Christus heeft niet den toorn Gods gedragen maar steeds in zijne liefde en gunst gedeeld; Hij heeft niet de gansche straf der zonde gedragen, want Hij stierf noch den geestelijken noch den eeuwigen dood; en indien Hij ze ook gedragen had, dan toch alleen voor één enkel mensch, nooit voor velen, want Hij heeft die straf dan toch maar één maal gedragen; al was Hij ook God, dit kan de waarde zijner offerande niet vermeerderen, wijl zijne Godheid toch niet lijden kon, boven 324. Vele van deze bedenkingen vloeien uit misverstand voort, dat daarom vooraf uit den weg moet
worden geruimd. Ten eerste dan is het volkomen waar, dat Christus nooit persoonlijk, om en voor zichzelven, het voorwerp van Gods toorn is geweest; Hij is nooit in eigen persoon een zondaar geweest. Gnostieken en Anabaptisten maakten wel menigmaal onderscheid tusschen eene Goddelijke, hemelsche, onsterfelijke, heilige en eene menschelijke, aardsche, onreine, sterfelijke lichamelijkheid in Christus, boven 275v. En de Antinomianen verstonden de plaatsvervanging zoo, dat op Christus niet alleen de schuld en straf maar ook de smet en onreinheid der zonde was overgedragen; de verwisseling tusschen Christus en de uitverkorenen was zoo volstrekt, dat Hij zelf zonde is en zij gerechtigheid zijn; in Christus zijn zij over hun zonden bedroefd geweest, gerechtvaardigd, wedergeboren; de zonden, die zij zelven doen, zijn geen zonden meer, kwellen hen niet meer in de conscientie, hebben geen vergeving meer van noode en zijn maar daden van het vleesch, van den ouden mensch, Hulsius, De hedendaagsche Antinomianery, 2e dr. 1738 bl. 377v. Hoornbeek, Summa Controv. 1653 p. 704. Witsius, Misc. S. II 758-780. En in lateren tijd zijn deze gevoelens soms vernieuwd door de Methodisten, Schneckenburger, Vorles. über die kleineren protest. Parteien 146, door de Irvingianen, Herzog2 7, 154, door sommige volgelingen van Kohlbrugge, Bula, Die Versöhnung des Menschen mit Gott durch Christum 1874. Böhl, Von der Incarnation des göttl. Wortes 1884 Id. Dogmatik 299 f., cf. Kuyper, De vleeschw. des Woords Amst. 1887, Inleiding en bl. 155v. Maar de Schrift leert zoo beslist en duidelijk mogelijk, dat Christus persoonlijk vrij was van alle zonden, boven 296, en de enkele plaatsen, waarop men zich voor het tegendeel beroept, Joh. 1:14, Rom. 8:3, Hebr. 2:14 spreken alleen uit, dat de Zone Gods eene zwakke, aan lijden en dood onderworpene natuur aannam, maar niet dat Hij zelf in subjectieven zin een zondaar was. Sommige theologen zooals Chrysostomus, Oecumenius, Luther, Marlorat, ook Calvijn op Gal. 3:13, hebben Christus wel een zondaar genoemd, maar bedoelden dat alleen in objectieven zin, zooals Paulus zegt, dat Christus zonde is gemaakt en een vloek is geworden, 2 Cor. 5:21, Gal. 3:13, cf. Jes. 53:12. Daarmede geeft de apostel niet te kennen, dat Christus in zichzelf een zondaar en een vervloekte was, maar dat Hij door God werd beschouwd en behandeld als een, die schuldig was aan de
overtreding der wet en haar vloek op zich geladen had. Zelfbeschuldiging, berouw, wroeging, belijdenis van persoonlijke zonden kon er daarom in Christus niet vallen; de geestelijke dood, als onbekwaamheid ten goede en geneigdheid tot alle kwaad, is door Hem niet geleden. Juist om de zonden van anderen te dragen en voor deze te voldoen, kon en mocht Hij zelf geen zondaar zijn. De permutatio personarum, die er plaats had tusschen Christus en de zijnen, is niet in pantheistisch physischen of mystischen zin te verstaan, maar draagt een legaal karakter; Christus is vrijwillig in die verhouding tot de wet en hare eischen gaan staan, waarin wij tot haar stonden door onze overtreding. In de tweede plaats brengt het plaatsvervangende van Christus’ gehoorzaamheid vanzelf ook mede, dat zij aequivalent is, volkomen beantwoordend aan den eisch der wet. Maar deze gelijkwaardigheid is door de Reformatie toch anders opgevat dan door Rome. Duns Scotus oordeelde, dat ook wel een heilig mensch of een engel voor onze zonden had kunnen voldoen, indien God het goedgevonden had, want tantum valet omne creatum oblatum, pro quanto Deus acceptat illud et non plus, 8ent. III dist. 20 qu. un. n. 9 cf. dist. 19 qu. un. n. 7. En evenzoo leerden later de Remonstranten, dat niet de justitia Dei maar alleen de aequitas eenige voldoening vorderde en dat meritum quod Christus persolvit juxta Dei Patris aestimationem persolutum est, Limborch, Theol. Chr. III 21, 6. 8. 9. 22, 2. Episc., Inst. Theol. IV sect. 5 c. 3. Vlak daartegenover noemde Thomas, S. Theol. III qu. 48 art. 2 de passio Christi niet alleen sufficiens sed superabundans satisfactio pro peccatis humani generis, cf. Cat. Rom. I 5 qu. 13, 2. Theol. Wirceb. IV 317. Billuart, Summa S. Thomae Pars III tom. 2 p. 206-226. Scheeben III 206. 343 enz. Zelfs werd de vraag behandeld, of niet één druppel bloeds van Christus tot verzoening ware voldoende geweest, cf. Quenstedt, Theol. III 327. Dorner, Entw. der Lehre v. d. Person Christi II 843. Heel deze beschouwing zoowel bij Thomas als bij Duns Scotus berust op eene zinnelijke, quantitatieve berekening van het lijden van Christus. In principe heeft de Hervorming met dit berekeningssysteem gebroken. Dat blijkt daaruit, dat zij zoowel de acceptilatio (van acceptum ferre) van Scotus als de superabundantie van Thomas verwierp, Voetius, Disp. II. 247. Mastricht V 18, 38. Moor III 1084. Alting, Theol. probl. pr. 41; dat zij
