THE NORTHERN REACHES
TABLE OF CONTENTS
The Amazon’s Pledge
Mark of the Huntress
The Black Mistress
Daughter of Destiny
Legacy of Winter
Wrath of the Inquisitrix
Huntress: Origins
THE AMAZON’S PLEDGE
1
The boat smelled of sweat and misery with just a hint of stale cheese. I had no idea why, since I knew for a fact that the captain had emptied the ship’s larder in order to squeeze in a few more paying passengers. The trip east from Vorsalos to Highwind was only three days, after all, and nearly everyone around me seemed to have smuggled in a bit of bread or salted meat. Perhaps one of them was responsible for the pungent cloud assaulting my nostrils. I was tempted to conjure up a gust of wind to clear the air despite the fact that exposing myself as a sorcerer would almost certainly get me mugged. Or worse.
Grumbling under my breath, I flicked my eyes across the passenger deck for the hundredth time this morning. After two days locked inside this wooden box together, I should have been confident that none of these people were disguised Senosi Huntresses waiting to capture me. Growing up inside a city that treated sorcery like a plague had taught me to be cautious, however, and the Senosi were cunning and patient trackers. I wouldn’t have been surprised if the Grand Inquisitrix had planted of her minions aboard every passenger ship departing Vorsalos.
Still, if there was a Huntress here, she had done one hell of a job with her disguise. The vast majority of women on this ship were mothers with young children, and the rest were too old or too feeble to be a mage-killer. The only exceptions were the two amazons huddled together in the corner a few yards away.
I turned and studied them. Like anyone else who had grown up on the Shattered Coast, I had heard plenty of stories about the warriorwomen of Nol Krovos, a large island some five hundred miles away to the west. Some people claimed that men weren’t allowed on the island at all, or that they were occasionally shipped in as “breeding stock” every few years before being dumped into the sea. I had long assumed that all those tales were preposterous flights of fancy from sex-starved Vorsalosian soldiers, but I didn’t know for certain.
These particular women had largely kept to themselves. They were both on the young side—I would have been shocked if they were much older than twenty and they looked almost exactly like I had pictured them from the stories: tall and athletic, with hardened red leather breastplates and matching leather skirts. I had no idea what the hell they could possibly be doing on a ship to Highwind, but every time I turned towards them my cock unwittingly stirred inside my trousers. I’d always had a weak spot for tough women, and once again I had to resist the urge to close my eyes and imagine what it would feel like to have their long, powerful legs wrapped around my waist…
Bythegods,man,youreally needtohireawhorewhenIgetto Highwind.
I sighed and slumped back in my seat. As embarrassing as it was to admit, I hadn’t been with a woman in over three months, and the loneliness was slowly driving me crazy. I occasionally went to sleep fantasizing about what the Senosi looked like under their tight leather armor, which was so fucked up it defied all basic sense and reason. Who in their right mind got hard thinking about the women who wanted to kill him?
Still, lust was probably a better vice than guilt, all things considered. My last lover had been thrown into the Inquisitrix’s dungeon for the crime of helping me, after all, and I wished there were some way I could help her. I also wished she were here right now, preferably on her knees with her ruby lips wrapped my throbbing cock…
“Are you an apothecary?”
My eyes shot open and I nearly fell out of my seat. One of the amazon women was suddenly standing over me, her bright blue eyes glimmering in the dim light.
“I, uh...” I blubbered, clearing my throat. “What?”
She knelt down beside me. The sweet scent of her auburn hair lilacs, perhaps?—flooded into my nose and made me forgot all about the mysterious stale cheese.
“You carry herbs in your pouch,” she said, “and you have the look of an educated man.”
My mouth went dry. Barely anyone had spoken to me during the trip so far, and I hadn’t expected her of all people to buck the trend. “I, uh, no, I’m not an apothecary. I’m not much of anything, really.”
Her brow furrowed. From a distance, I had found her passably attractive; in close, I realized she was downright gorgeous. Between her high cheekbones, her full lips, and her sinewy, athletic fame, she could have easily been mistaken for a statue of the war goddess. I had never been so attracted to a woman who could break me in half.
“Your eyes say differently,” she said, studying me. I couldn’t quite tell if she was sizing me up or planning to run me through. “You keep glancing towards my wounded sword-sister.”
“I…well, I just wish I could help,” I stuttered, clearing my throat again. In truth, I hadn’t even realized that her partner was injured. “As far as I know there aren’t any healers on this ship, but I’m sure there will be in Highwind.”
“She will not survive that long,” the amazon said gravely. “Hestiah’s strength wanes by the hour, and at this rate I doubt she will live to see the setting of the sun tonight.”
I swallowed so heavily I almost choked. I wasn’t a master healer by any stretch of the imagination, but I knew enough tricks that I could probably keep this woman alive—assuming, of course, that I was willing to expose my true identity and be branded a pariah as a result. Keeping a low profile had been hard enough beforea beautiful warrior-woman had started questioning me at point-blank range. Now half the people here were looking in our direction.
“I wish I could do something,” I murmured. “I’m sorry. Really.”
Her eyes returned to mine. A wave of guilt crashed over me, making me so nauseous I almost keeled over right there.
“You fear for your safety,” the amazon said. “Your culture shuns sorcery, and you are worried about how the others will react.”
I froze in place. How could she possibly…?
“Nol Krovos is a land steeped in magic,” she went on. “I can sense it clinging to you, no matter how hard you try to conceal it.”
I glanced about the cabin to make certain no one else had heard her words. “Look, I want to help,” I whispered. “But this ship is filled with —”
“No harm will come to you while I stand at your side,” she said, placing her hand on my cheek and staring me straight in the eye. “I have been trained from birth to serve and protect those with magic in their blood. You need not worry.”
I let out a long, slow breath. Saying no to a beautiful woman was never easy; saying no to a beautiful woman whose lips were two inches from yours was essentially impossible. Especially when your cock was so hard it was on the verge of pressing against her leg.
“All right,” I said, wondering if I had just willingly doomed myself to the gallows. “I’ll see what I can do.”
I started to stand up, but she unexpectedly placed her hands on my shoulders and held me in place. “Know this, sorcerer,” she said. “If you save my sword-sister’s life, I will pledge mine to yours.”
“Uh,” I mumbled. “What?”
“With the gods as my witness, I vow to serve and protect you from this moment until my death.” She held me in place for several more seconds before she finally stood. “Now please, save her life if you can.”
“I’ll try,” I promised. I stood from the wooden bench and shuffled across the row of passengers to where her friend was waiting. Her waning health was obvious once I drew close; her skin was incredibly pale, and her lips were almost purple. She eyed me warily as I approached.
“Jespadal,moshalim?” she asked in a strange tongue.
“Koseeterah,” the amazon escorting me replied. She knelt down next to her wounded friend and glanced up to me again. “My name is Kaseya. This is Hestiah.”
“Jorem,” I said, forcing a nervous smile. “Jorem Farr. I’m afraid I can’t promise anything. I’m not certain if I’ll be able to help your friend here or not.”
“All we can ask is that you try,” Kaseya said. “The blood of the gods flows through your veins.”
I snorted softly. “That’s not how the people back home would describe it…”
I knelt over Hestiah and gently pulled open her bandages. There wasn’t much blood; the chest wound she’d suffered had probably closed days ago, and they had obviously applied enough healing salves to mend the flesh. The problem was the infection beneath the skin.
“Where did you get this wound?” I asked, an anxious tingle crawling down my spine.
“We were attacked two days ago in Vorsalos,” Kaseya said. “A woman in black leather fired a crossbow from the shadows. We do not know why.”
“Black leather,” I rasped. “Let me guess: she was also wearing a hood and a red scarf.”
The amazons shared a confused glance. “Yes,” Kaseya confirmed. “I managed to surprise her after her first shot. Our battle was brief, but I drove her back into the shadows.” She frowned. “You know this woman?”
“Let’s just say I’m intimately familiar with the group she represents,” I said, resisting the urge to swear under my breath. I had no why one of the Senosi would attack a pair of amazons, but at this point almost nothing they did surprised me. The Inquisitrix effectively ruled Voralos at this point, and her personal assassins were growing bolder by the month.
“Can you help her?” Kaseya asked.
“I think so,” I said, nodding. “These assassins typically coat their crossbow bolts with magical venom that prevents the blood from clotting. Even healing salves can’t stop it—they can seal up the flesh, but victims continue to bleed internally until they die.”
Kaseya scowled. “Despicable. What kind of enemy fights with so little regard for honor?”
“Most, in this part of the world,” I replied mildly. “The good news is that I’ve dealt with this venom plenty of times before. Just give me a moment…”
I took a deep breath and reached out to the Aether. Its energy flowed through me like an invisible current, heightening my senses and unlocking a nearly infinite well of untapped power. My hands began to glow a soft green, and I heard several stifled gasps from nearby passengers. Magic might have been a common sight in Highwind and the rest of the Northern Reaches, but even the Academy wizards shunned or ignored true sorcerers. Channeling the Aether directly was dangerous, both to the channeler and to everyone around him. Most priestly and wizardly schools in the world taught their students to dilute the Aether’s power through arcane formulae and long incantations. They feared the consequences of unconstrained magic—and with good reason. The Aether was essentially poison, after all; its currents slowly corrupted and decayed the physical body of anyone who channeled their power. Even the most meticulous, careful sorcerers rarely lived past middle age.
The Aether would invariably kill me someday, too. Though I had always assumed that the pitchforks and ropes would get me first.
“The toxin has run deep,” I said, my eyes fluttering shut in concentration. “I can’t remove it, but I should be able to neutralize it.”
When I touched the wounded amazon’s flesh, I could sense every ache and pain in her body just as if I were experiencing them myself. The sensations allowed me to narrow down the infected areas and target them with a surge of restorative energy. Once the poison had been purged, it was a trivial task to stop the bleeding and start the healing process.
I had learned this particular healing technique almost by accident as a child, and without it I never would have survived this long. Healing priests were rare and expensive in Vorsalos. Selling my services on the black market had been a reliable way to put food on the table.
“There,” I breathed, reopening my eyes. Hestiah’s skin had already regained a significant amount of its color. “It will take a few days to completely flush from your system, but I don’t think there’s any permanent damage. Just make sure you get some fresh food and water when we reach Highwind.”
Hestiah smiled up at me, and her hand reached up and touched my cheek. “Thank you, moshalim. Kaseya was right about you—you do carry the blood of the gods.”
“I’m just glad I could help,” I told her, patting her hand before anxiously glancing around the ship. I suddenly wished I knew more about enchantment magic. Wiping the memories of all these passengers would be incredibly useful right about now…
“Maskari…” Kaseya breathed, touching my arm. The look in her eyes was so intense it actually made me uncomfortable.
“I don’t know what that means, but you should probably keep your friend here company for a while,” I said. The best thing for me to do right now was get out of everyone’s sight. If there was a Senosi hiding on this ship…well, at least I would die afterimpressing a pair of gorgeous amazons. There were worse things to write on an epitaph.
I patted both women on the arm before I stood and scurried across the passenger deck. The faster I got out of sight, the less likely any of these people would accost me…or so I hoped. Besides, I hadn’t visited the galley since yesterday, and even if this ship hadn’t stocked much food, I knew for a fact the captain had squirreled away some grog.
Ten minutes later, I was loitering on the quarterdeck with a halfempty bottle of mysterious red liquor in my hand. The private cabins here had been reserved for passengers who’d paid triple for the ship, but thankfully no one had ordered me to leave yet. Half of these people were probably asleep, and the others were playing cards or whispering quietly to themselves.
I had just about finished the bottle when the deck door abruptly opened. Kaseya strode inside, her piercing blue eyes immediately latching onto mine. Strangely enough, she wasn’t armed; she carried a folded red cloth in one hand and a leather pouch in the other.
“Maskari,” she said. “You should not have run off.”
“Uh, you might not want to leave your friend alone just yet,” I said, wondering why in the abyss she had followed me. She had the same intense look on her face as before. “She will need more time to fully recover.”
“Hestiah is strong,” Kaseya said, approaching closer. “And I wish to complete the Maskari-Shanbefore we reach the city.”
I shook my head. “I don’t know what any of that means.”
“I pledged my life to yours if you saved my sword-sister. You fulfilled your end of the bargain, now I must fulfill mine.”
I took another sip from the bottle, trying to decide if this woman was crazy or serious. Or maybe both.
“Look, you don’t need to pledge anything, sweetheart,” I told her. “I appreciate the offer, but—”
“The pledge has already been made,” Kaseya interrupted. She continued staring intently at me for a moment before she turned and peered into one of the nearby cabins. “We require privacy for the ritual. Come.”
“I don’t—”
Before I could finish, she pushed open the door to the nearest cabin. “My Maskariand I require this room.”
The two well-dressed men playing cards inside practically jumped out of their seats. “What the hell do you think you’re doing?”
“You may return to your game later,” Kaseya repeated, stepping through the door. “Move, or be moved.”
“Uh, let’s not do anything hasty,” I said, scrambling forward and touching her shoulder. “I’m sorry about all this, gentlemen, but she’s not from around here. We can—”
“I will not ask again,” Kaseya said. “Move.”
My breath caught in my throat. Forget the Senosi Huntresses—at this rate, the captain would just pitch us into the sea himself…
The two men stood and snarled like they were about to argue, but apparently the feral glint in her eyes convinced them otherwise. They grabbed their cards and practically lunged out of the room, muttering
under their breath but still cowering when they passed by the angry amazon.
“This cabin will suffice,” Kaseya said once they were out of sight.
I glanced down at the empty wooden bench inside the cramped room. “I still don’t understand what this is about.”
“I will explain everything. Please, Maskari, have a seat.”
Her expression had abruptly softened. I didn’t see any trace of the anger or determination I had seen before. Now she looked almost… desperate.
“All right,” I murmured, shuffling over to the bench. “But you’d better hope they don’t go complain to the captain.”
“If they do, we will make them regret it. An amazon warrior and her Maskariare more than a match for any of the dregs on this ship.”
I watched in idle fascination as she unfolded her red cloth upon the floor in front of me. From the golden tassels and detailed embroidery, I assumed it was some kind of prayer rug. She more or less confirmed my theory when she sank down to her knees on it a second later.
“Moshalimsalah,v’morthkraanMaskari,” she whispered as if she were reciting some kind of incantation. She placed one hand on each of my thighs and closed her eyes as she repeated the incantation over and over.
A part of me wanted to stop her and ask for a translation, but another part—a rapidly-swelling part—was far more concerned about the proximity of her lips to the growing bulge in my trousers.
Thisisbad.Thisisreallybad.She’stryingtoperformsomekindof seriousculturalritualhere,andmycockisabouttoburstoutofmy pantsandslapheronthechin.
My throat went so dry I had to swallow three times before anything happened. The more her lips moved, the harder it became for me to resist imagining what it would feel like to slip my stiff member between them. The fact she was already on her knees just made the situation even more difficult…
Kaseya’s eyes finally reopened when she finished her incantation. “The gods have blessed our union,” she said. “We need merely complete the ritual.”
“How?” I rasped.
“You must don your tan’hema.” She reached into her leather pouch and produced a silver ring crowned by a small red gemstone. “The longer you wear it, the stronger our connection will become.”
“Wait, this isn’t some kind of marriage thing, is it?” I asked, frowning. “I mean, no offense, but we don’t even—”
“Amazon warriors do not marry,” Kaseya replied as if it were obvious. “Our duty to defend and serve our Maskarileaves little time for anything else.”
“Uh…right,” I murmured, taking the ring. I could feel the latent magical energy in the metal, and the tiny fraction of my brain still capable of basic reason pleaded with me to give the thing back and get the hell out of here. I didn’t listen. I couldn’tlisten, not with her perfect lips and perfect cleavage and perfect everythinghovering an inch above my cock.
“The tan’hemasymbolizes your dominance,” Kaseya said as I slipped the ring onto my finger. “The tan’rathasymbolizes my submission.”
She reached back into her pouch and withdrew a golden, emeraldstudded choker. Its magical aura was considerably stronger than the ring, and the metal was strangely warm when she laid it across my palms.
“Place it upon me, and I shall be yours,” Kaseya said, stretching out her neck and lifting her long auburn ponytail out of the way.
I stared blankly at her flawless skin, dumbfounded, until she arched an inquisitive eyebrow at me.
“I, uh…” I took a deep breath and tried to swallow again. At this point, I was nearly convinced that this was all one big hallucination. But on the off chance it wasn’t, I really needed to get my shit together…
“Are collars not a sign of submission in your culture?” Kaseya asked.
“They are, but…” I shook my head. “You are not my slave.”
“No, but you are my Maskari.”
“You keep using that term, but I have no idea what it means.”
Kaseya shrugged. “There is no perfect translation in your language. It is a term of endearment the Sisterhood bestows upon the sorcerers we pledge to serve. I suppose you could say it means ‘bond-mate,’ but that implies equality when there is none. ‘Master’ is perhaps more accurate.”
“You definitelydon’t want to call me that,” I said. “I am no one’s master.”
“You can use whatever term you prefer. But you are my Maskari, and I am your loyal servant. Your will is my command.”
Once again I could scarcely believe what I was hearing, but I could tell from the sober look on her face that she was being completely honest. This beautiful twenty-something woman was willingly offering herself up as some kind of bizarre slave/bodyguard to a man she had only just met. It was ludicrous. It was insane. Any half-decent, rightminded man in my position would have walked away and tried to get her some help.
Apparently I was neither, because I promptly slipped the choker around her neck and snapped it securely into place.
“It is done,” Kaseya said, smiling for the first time since I had met her. “I will not disappoint you, Maskari. I promise.”
I smiled back, still painfully aware of the tent in my trousers. “All right. What’s next?”
“The tan’rathawill take time to fully attune, but I can already feel an echo of your emotions.” Kaseya’s eyes narrowed in concentration as the emeralds embedded in her collar had started to glow faintly. “The sensations…they are almost overwhelming.”
“You’re telling me,” I squeaked. At this point my cock was so hard it actually hurt.
Her eyes eventually fluttered back open, and for the first time she glanced down to the bulge a few inches beneath her chin. “You are aroused.”
Noshit!
“Uh…sorry,” I managed. “It’s just, you know, this is all very—”
“You do not need to apologize,” Kaseya said. “It is my duty to relieve you.”
My mouth fell open again. “You can’t be…oh!”
I yelped when she abruptly pulled open the fly of my trousers and exposed my raging hard cock. I almost exploded right there, and then again when she curled her index finger and thumb around the swollen shaft.
“Your stem is impressive,” Kaseya said. “I can sense that you have not spilled in some time.”
“Yeah…yeah you could say that,” I replied, my voice so strained it was barely recognizable. It was taking every ounce of self-control I could muster not to erupt all over her face and hair.
“Do not worry. All amazons are trained to please their Maskariin preparation for the day we are eventually bonded.”
Okay,thisthishas tobeahallucination.I’mnotthislucky.Noonein thegoddamnworldcouldpossiblybethislucky…
“I…uh…”
“Do not strain yourself,” Kaseya said, squeezing my leg with her free hand. “I shall relieve you now.”
After slowly stroking my shaft a few more times, she opened her red lips and wrapped them around the head of my quivering member. My hands grabbed the armrests of the wooden bench so hard I probably got a dozen splinters. I wanted to let myself go and flood her waiting mouth right then and there, but I kept telling myself over and over again that this was a once in a lifetime opportunity. A gorgeous amazon warrior was willingly and eagerly sucking my cock—I could live for a million years and this would probably never happen again.
“That’s…oh!”
I tried to find the air to speak, but my lungs had apparently frozen in my chest. So instead I just sat there, breath shallow and mouth agape, as she lathered the swollen head with her tongue. I normally preferred it when a woman maintained eye contact while she pleasured me, but the way Kaseya was staring adoringly at my cock might have been even better. She was like a temple priestess worshipping an idol…or maybe a huntress yearning to devour her prey.
“I am eager to taste your life-force,” she said. “Keeping her Maskari sated is one of an amazon’s most important duties. I promise, I will
become more efficient over time.”
“Trust me…you’re doing fine,” I said between labored breaths.
Her eyelids fluttered in concentration while she continued licking up and down the length of my shaft. “I sense your true desire now. You wish me to take you deeper.”
“What?” I stammered. “You don’t…oh, gods!”
I crumpled back into the seat when she abruptly lunged forward and inhaled my cock all the way down to the hilt. Her hands reached around to my lower back and clawed into my flesh, effectively giving her full control. I didn’t even need to thrust—between the iron grip of her fingers and the vise-like seal of her lips, she was able to fuck her own face with or without my help. Her throat was like a damned volcano, and I knew I would be able to last much longer. All I had to do was glance down and watch my cock vanish between her lips one last time…
“Shit!” I yelled so loudly my voice actually echoed off the wooden hull. I grabbed the base of her skull as I erupted, flooding the back of her throat with months upon months of pent-up frustration. Despite her best efforts to keep up, a few white streams leaked out the sides of her lips before I finished and collapsed.
When my mind finally returned to my body, I belatedly wondered if she might be irritated about my lack of warning…but then I watched in delight as she leaned back on her haunches and swallowed everything I’d given her. I don’t know what it was, but the sight of a gorgeous, powerful woman thirstily guzzling down my seed had always made me hard. It was probably just another of my many character flaws.
“By the gods,” I breathed, rubbing the back of my hand across my forehead. “That was…I don’t even know what to say.”
“You do not need to say anything,” Kaseya said, pushing the last few strands of seed into her mouth. “You are my Maskarinow. It is my duty to aid you whenever you require relief.”
“Right…” I murmured. Sooner or later, I knew I would start to feel guilty about all of this. But right now…well, right now I could only assume that the gods were rewarding my charity. Maybe they weren’t all callous, indifferent bastards after all.
“I should return to Hestiah now,” Kaseya said, standing and retrieving her prayer rug. “Once we reach Highwind, you shall have my full attention again. I am sure you will require further relief.”
“Yeah,” I breathed, eyeing her body up and down and wondering for the thousandth time how she could possibly be real. “You’re probably right.”
2
By the time the ship docked in the harbor, night had long since fallen over Highwind. I hustled out from below decks along with the other passengers, and my gaze, like theirs, was immediately drawn to the skyline I had heard so much about. While the docks themselves didn’t look all that dissimilar from those in Vorsalos, the rest of the city could have been a separate plane of existence. A dozen golden spires stretched up into the night sky, all attached to a different temple honoring one of the many gods here in the North, and the obelisks of the legendary Highwind Academy glowed like twin beacons warding off the darkness. Even from here and at this hour I
spotted several of the city’s legendary defenders, the Knights of the Silver Fist and the Duskwatch Rangers.
But amidst my awe-stricken reverie, I reminded myself that appearance could be deceiving. The Inquisitrix could have easily sent word ahead to her Huntresses here in Highwind. Or she could have simply put out a bounty with any or all of the city’s notorious underworld guilds. Either way, I needed to be cautious.
“The city is quite beautiful.”
I nearly leapt out of my boots when I realized Kaseya was standing right behind me, shield and bow slung over her back. Apparently I hadn’t just been hallucinating this morning…
“Yeah, it is,” I managed. “You’re, uh…you’re sure you don’t want to stay with your friend?”
She turned and frowned at me. “Hestiah will be continuing downriver. She has her own duties to attend to.”
“And you just want to leave her alone?”
“What I want is irrelevant,” she said. “I am pledged to serve you, Maskari. Wherever you go, I shall follow.”
I nudged her off to the side of the boat away from the others. “Look, I really do appreciate the offer, and what you did this morning was amazing beyond words. But honestly, you don’t have to do this. I mean, we barely know each other, and I don’t want to take you away from your comrades.”
Kaseya studied me for a long moment, her blue eyes glittering in the moonlight, and I feared she might actually get upset. But then she leaned forward and squeezed my arm. “We completed the ritual. I am bound to you, Maskari, from now until my death. The gods themselves will not allow me to abandon my pledge.”
I sighed and leaned against the railing. Areyoureallygoingtostand hereandtrytoconvinceoneofthemostbeautifulwomenyou’ve evermetnottofollowyouaround?Areyoubloodyinsane?Shejust suckedyourcocktenminutesaftermeetingyou!Besides,you’re goingtoneedallthehelpyoucangetjusttostayalivehere…
“All right,” I said, forcing a smile. “I just don’t want you to feel like you don’t have a choice here.”
“I already made my choice, as honor demanded,” Kaseya said. “I am yours, Maskari.Now come, shouldn’t we be leaving this vessel?”
I stared back at her for several second before I finally nodded. At this point, there were only two possibilities here: either I was either the luckiest bastard in this whole city or something horrible was about to happen. Or perhaps both.
We disembarked onto the pier, drawing annoyed scowls from the men we had displaced and terrified scowls from basically everyone else. Sorcery wasn’t technically illegal in Highwind, as far as I knew, but I was still concerned that some of these people might report me to the Mage’s Guild. Even if nothing ultimately came of it, I didn’t want to deal with hassle or the extra attention. Blending in was always the best short-term survival strategy.
“This way,” I said, tugging at Kaseya’s arm. “There has to be a decent inn around here somewhere…”
There were plenty of inns, as it turned out, though I wouldn’t describe any of them as “decent.” Just like back home in Vorsalos, the worst dregs in the city always gathered on the docks. The main difference was that here the Highwind Guard actually seemed to care about crime, and there were enough knights and rangers about that I wasn’t scared of getting shivved right out in the open. Still, I had no interest in sleeping anywhere near here with or without a six-foot tall amazon warrior watching over me.
“The Artisan District is just through that gate, and the rooms probably aren’t that much more expensive,” I said, keenly aware of just how light my coin purse was at the moment. A few extra silvers might literally mean the difference between eating and not eating by the end of the week.
“This city is enormous,” Kaseya replied breathlessly. “That must be why you are so anxious.”
I grimaced. This empathic connection of ours was going to get really annoying really fast. Then again, when I closed my eyes and imagined her head bobbing up and down on my cock…well, life was all about tradeoffs.
We reached the fringes of the Artisan District a few minutes later, and I marveled at the abruptness of the transformation. The architecture and street design looked like an entirely different city; I could only assume that this area had been built years later under the authority of an entirely different set of councilors. The streets were reasonably well-lit, too, which made the nervous knot in my stomach unwind a bit. One wayward glance at Kaseya revealed that she didn’t feel the same way.
“What’s wrong?” I asked.
“We are not alone,” she said, the fingers of her right hand tapping the handle of her sheathed sword.
I had spent virtually all of my teenage and adult years on the run from bounty hunters and assassins, so I knew better than to start wildly looking around. But I still reached out to the Aether and prepared myself just in case.
“How many?” I asked, continuing forward at the same leisurely pace. We were only a few hundred yards from the edge of the plaza, but that left more than enough time for someone to jump us.
“Three,” Kaseya said. “They have been shadowing us ever since the guards disappeared.”
“What are you…?” I frowned and felt a rush of embarrassment in my cheeks. She was right I hadn’t spotted a Highwind Guardsmen in several blocks now. I should have noticed earlier, but apparently sleep deprivation was taking its toll after all.
“One of them wields the same magic as the marksman who attempted to kill my sword-sister in Vorsalos.”
I stumbled despite my best efforts to appear calm. “How do you know that?”
“I can sense it,” Kaseya said. “All amazons are taught to feel the natural ebb and flow of the Aether in order to better serve our Maskari.”
“That’s how you knew I was a sorcerer even before you talked to me on the ship.”
“Yes.”
I bit down on my lip. I had about a thousand questions I wanted to ask her about the nature of her particular gift, but they would have to wait until we weren’t being shadowed by a Senosi Huntress. “All right, well, we should slip into an alleyway and try to find cover until we reach the plaza. They won’t attack as long as we can—”
“Amazons do not run,” Kaseya said. “Stay beside me, and I will protect you.”
I opened my mouth to protest, but before anything came out Kaseya abruptly spun around, drew a dagger from her boot, and hurled it just past my shoulder. A stifled shriek echoed down the street, followed by a choked-off gurgle and several thumps as a body tumbled from the rooftops. I froze for a split-second, horrified, before
my instincts took over. While Kaseya drew her shield and held it up in front of us, my hands crackled with sorcerous power. I conjured a protective mantle to defend myself, knowing full well that my spell armor would be worthless if we were indeed facing a Senosi Huntress…
“Now!” a voice shouted from somewhere in a nearby alleyway. A gang of six thugs—three on either side—rushed at from the darkness, swords and daggers in hand. Kaseya pressed her back up against mine, and I felt a strange surge of energy through the ring she had given me.
Fightasone.
She hadn’t actually spoken the words, but her voice raced through my head regardless. I couldn’t explain how, exactly, but in that moment I knew exactly what she was about to do—and how my powers could best compliment her.
While she lifted her shield and drew her sword, I summoned a protective bubble around us, effectively walling us in behind a shimmering, semi-translucent barrier. One after another the thugs crashed into the bubble like birds slamming into a clear window, but when they stumbled backwards I dismissed the spell. Thanks to the ring, I knew that Kaseya was ready to work her own magic with blood and steel.
I had seen a lot of skilled fighters in my twenty-two years in Vorsalos, from the Crimson Knights of the Ravenguard to the Blademasters of the Sol-Shira monastery. I only needed to watch Kaseya for five seconds to realize she was easily their equal. She moved with the fluidity of an elven blade dancer and the power of an orcish brute, and even if there had been a dozen more thugs waiting for us I doubt they would have had a chance. Most impressively of all, she didn’t kill any of them—between her shield and the pommel of her sword, she was able to smash them all senseless.
I could have dealt with all them myself, of course, assuming I was willing to channel an enormous amount of power through me. The Aether’s corruptive backlash was a serious deterrent, however, and fireballing a bunch of half-starving thugs in the middle of the street didn’t exactly fit my strategy of “blending in.” Still, there was another more subtle way I could help Kaseya deal with our attackers…
Above!
The word seemed to echo between us, and the moment she bludgeoned the last thug into submission she turned to her left and broke into a flat sprint. She jumped—an impressive, athletic leap— and just as she reached her apex I stretched out with the Aether and telekinetically boosted her up onto the closest rooftop.
One of our shadows was still up there, and he yelped in shock when a towering amazon suddenly appeared in front of him. I heard a thud and a grunt, then watched his body tumble off the edge and land inside an empty wagon.
The third shadow was still unaccounted for, but when I pivoted around I spotted a lithe, leather-clad female figure darting across the rooftops on the opposite side. The moonlight offered me a quick glimpse of her hood and crossbow, confirming what I already suspected. Apparently one of the Senosi hadchased me from Vorsalos…or had been waiting to catch me when I left the boat. What I didn’t understand is why she was retreating so quickly.
Once the Huntress was out of range, I helped Kaseya down off the roof and admired her handiwork. None of the locals had made any move to interfere just yet, but it was only a matter of time before a knight or guardsman showed up.
“We should move,” I said, dismissing my spell armor. “Come on!”
We entered the plaza less than a minute later. The crowds in the street were large and boisterous, and thankfully no one seemed to have noticed our little skirmish down the road. I kept us outside for a bit, mostly to ensure that we weren’t being watched or followed. This area was probably as safe as Highwind was going to get—I spotted three Knights of the Silver Fist milling about the revelers, and the guard patrols all included a guild wizard for magical lighting and support. Even the most overzealous Senosi wouldn’t be stupid enough to try anything here.
As the rush of combat faded, a score of unanswered questions started looping through my head. How had the Huntress organized an ambush on such short notice? Why in the hells had she hired local thugs rather than take us on herself? Why hadn’t she fired a single shot?
Nothing about the ambush made any sense, when it came right down to it. Huntresses almost always stalked alone or in a small group, and they were nothing if not efficient. I was clearly missing half the pieces to this particular puzzle.
Shaking away the thought, I led us into one of the nicer inns and ordered a drink from the bar. There were at least two dozen other people here—mostly travelers from the looks of them—and they were louder and more raucous than I’d expected from such a relatively upscale establishment.
“Well, it only took twenty minutes for someone to try and kill me here,” I muttered in between sips. “Honestly, that’s longer than I expected.”
Another random document with no related content on Scribd:
Op het kantoor, waar zijn zwager, een ijverig en bekwaam koopman, aan het hoofd der zaken stond, liet men hem juist zoo veel en zoo weinig doen, als hij goed vond, en maakte niemand er aanmerking op, als hij elken middag een paar uren uitging. Er was gezorgd, dat hij een „werkman” naast zich had, die deed, wat hij liet liggen.
Het kon hem overigens niet schelen. Als hij meerderjarig was, en dat duurde nog hoogstens een jaar, ging hij toch weg om nimmer weer terug te komen. Tot zoolang, stelde hij zich voor, zou hij de geweldige verveling van het Indische leven wel kunnen bekampen; tot zoolang zou hij het wel uithouden.
Van Brakel amuseerde zich de eerste dagen uitstekend met zijn commensaal; zóó zelfs dat hij ’s avonds thuis bleef om met hem te „boomen” en een glas grog te drinken. Maar de aardigheid was er gauw af, en hij ging weer als vanouds ’s avonds na het diner naar de soos.
„Ik heb ook wel pleizier eens er heen te gaan,” zei Geerling, toen
Van Brakel de eerste maal ging.
„Nu, rijd dan mee. Speel je?”
„Neen; ten minste niet bij voorkeur.”
„Dus je kunt het toch?”
„Och ja, zoo’n beetje.” [34]
Maar terwijl Van Brakel, met een glans van vergenoegen op het gezicht, zich heen en weer bewoog op zijn stoel aan de speeltafel, als iemand, die blij is dat hij zich weer „thuis” gevoelt, leek het Geerling erg vervelend. Hij was er bij gaan zitten schrijlings op een stoel, hij zag hoe er beurtelings werd gepast, gevraagd, in de „katoentjes”; in de „beste”; hoe er gewonnen werd en verloren,
remise en codille; hoe er groot en klein casco en s a n s p r e n d r e ’s werden gespeeld en hoe de f i c h e s van den eenen kant naar den anderen werden geschoven over het groene laken,— het interesseerde hem niets hoegenaamd; zijn oogleden werden zwaar.
„Zeg Geerling, ik zou nog een brandy nemen, als ik jou was,” zei Van Brakel lachend. „Daar blijf je wakker van.”
De anderen lachten ook.
„Hij is als mijn vrouw,” ging de ingenieur voort; „die kan ook ’s avonds om dezen tijd haar oogen niet openhouden.”
„Dat is de jeugd,” zei een in het spel vergrijsde; „hoe ouder men wordt, des te minder behoefte krijgt men aan slaap.”
Men ging nog een oogenblik door op het thema, maar zat dadelijk weer verdiept in het spel.
Geerling dacht over de woorden na, met een glimlach om den mond.
„Net als zijn vrouw!” Het was ongetwijfeld gezegd zonder boosaardige bedoeling, want hij wist te goed, welk een door en door goed karakter Van Brakel had, om hem in dat opzicht te verdenken. Toch vond hij de uitdrukking opmerkelijk, en zelfs ongepast. Niet om hemzelven, maar om de vrouw.
Den volgenden avond ging hij niet meer mee naar de sociëteit. [35]
„Ik amuseer me er toch niet.”
„Neen, dat schijnt. Je valt er bij in slaap.”
„Het is saai andere menschen te zien spelen.”
„Meedoen vind ik natuurlijk veel pleizieriger, maar een interessante partij mag ik toch wel zien.”
„Jij bent ook zoo’n geacharneerde dobbelaar,” zei Lucie op een toon, die meer bewondering dan verwijt verried.
„Och, dàt niet; ik maak alleen heel graag een partijtje.”
„Nu, maak dan maar dat je weg komt.”
Hij kuste haar, en ging vroolijk heen. Daar Geerling nog bleef zitten, hield Lucie hem maar gezelschap, schoon ze veel liever naar bed zou zijn gegaan. Doch zij bestreed haar slaperigheid.
„Houdt u niet van ’n partijtje?”
„Zoo.… Bij gelegenheid en voor de grap. Ik kan me niet goed voorstellen, hoe men zich er mee kan amuseeren.”
„De heeren in Indië zijn er over het algemeen dol op.”
„Ze spelen nogal hoog.”
„Ja, maar dat haalt niet bij vroeger. Ik heb ze als kind zien homberen om een pikol koffie het fiche.”
„Het genoegen ontsnapt me ten eenenmale. Als ik speel, doe ik het alleen voor tijdverdrijf, maar niet om eens anders geld te winnen. Ik verlies nog liever.”
„Nu, ja!.….… Neen, maar dien vind ik goed!” riep Lucie, luid lachend. Dat was voor haar, op Java gewonnen en geboren, volkomen onbegrijpelijk.
„Wezenlijk,” verzekerde hij. „Als ik bij het spel heb gewonnen, wat trouwens zelden gebeurt, en ik zie iemand de beurs openen, er geld
uit nemen en dat naar me toe schuiven, [36]dan heb ik een gewaarwording, alsof ik me van iets meester maak, dat me niet toekomt.”
„Nu, dat is toch al heel dwaas,” meende Lucie. „Wat je eerlijk hebt gewonnen, komt je ook eerlijk toe. Als je verloor, zou je evengoed moeten betalen.”
Hij glimlachte om de eigenaardige argumentatie.
„Juist. Als ik roof neem ik geld, en als ik beroofd word raak ik het kwijt.”
Zij vond hem erg gek.
„Op die manier,” zei ze, „kan men alles overdrijven. Dan is oorlog voeren, jagen, visschen.…”
„Zeker, mevrouw, het is alles rooven. Ik voer ook geen oorlog.…”
„A j a k k e s ,” riep Lucie lachend, „hoe flauw!”
Daarmede was hij het eens; ze lachten samen en het was reeds tien uren toen zij elkaar een goeden nacht wenschten en hij naar zijn paviljoen retireerde. Zij vond hem met zijn malle theorieën een verbazenden q u i b u s , maar ze had zich toch wel om hem geamuseerd, en schoon ze „verging” van den slaap, speet het haar niet, dat ze zoo „laat” was opgebleven. Op die manier was het nog wel eens aardig een uurtje op te blijven. Met Herman was ze uitgepraat en hij ook met haar; ze konden elkaar niets nieuws vertellen; als hij thuis was, zat hij maar te lezen in de courant, en dan viel ze vanzelf in slaap.
Geerling trok een langen rotanstoel naar buiten op het galerijtje voor zijn kamers, stak een versche sigaar op, en keek droomerig in de
duisternis. Hij vond haar een aardige vrouw; veel aangenamer dan Van Brakel als man. Zij was wel geen ingenieur, maar in sommige opzichten vond hij haar [37]ingenieuzer. En ze was een verduiveld knappe vrouw bovendien. Als hij dááraan dacht, mocht hij Van Brakel hoe langer hoe minder lijden.
Het was fataal, maar ’t was niet anders: de invloed van de honderd en vijftig gulden ’s maands, die ze nu meer ontvingen dan vroeger, had in geenen deele aan de verwachtingen der Van Brakels beantwoord. Integendeel, het was of ze hoe langer hoe harder achteruitgingen. Tegen het einde der maand was het voor Lucie een wanhopig tobben, en wat Herman aanging, hij sukkelde aan de meest hardnekkige d é v e i n e , die een speler tot wanhoop kan brengen. De door hem gedane toezeggingen van betaling waren achtergebleven. Hoe het kwam, wist hij niet, en Lucie wist het ook niet, maar e n f i n , het w a s zoo; zij hadden eenvoudig ’t geld niet, en wat zij hadden willen voorkomen, gebeurde: er werd op een deel van zijn bezoldiging beslag gelegd.
’t Hinderde hem geweldig. De hoofdingenieur Willert had hem er ernstig over onderhouden, en hem in allen ernst aangeraden anders te gaan leven.
„Het is mij,” had hij in een soort van wanhoop geantwoord, „o n m o g e l i j k met mijn gezin van mijn traktement te leven.”
„Daar zijn er toch zooveel, die het moeten doen,” had de hoofdingenieur gezegd, „en die toonen, dat ze het wel kunnen.”
„Dan hebben ze er meer slag van dan mijn vrouw en ik.”
„Misschien zou ’t juister wezen te zeggen, dat uw vrouw en u er niet den slag van hebben.”
„Ook mogelijk.” [38]
„De ingenieurs, die toekomen met hun traktement, zijn zoo zeldzaam niet.”
„Hm!” zei Van Brakel schamper: „u hebt goed praten! ’n Groot traktement en een klein gezin!”
„’t Is waar, we hebben geen kinderen. Maar ik heb met mijn kleine gezin ook geleefd van de helft van uw inkomen, zonder dat ik te kort kwam.”
„Ik geloof het wel. Het is al veel naar dat men gewoon is te leven.”
„Men moet niet leven naar men gewoon is of zich heeft aangewend, maar naar zijn middelen.”
„Enfin, dat kunstje schijn ik dan niet te verstaan.”
„Dat verstaat iedereen als de goede wil er slechts is.”
„De goede wil is er zeker.”
„Dat moet ik betwijfelen.”
„Ei?”
„Zeker. Wanneer ik iemand des avonds grof zie spelen, dan geloof ik niet aan zijn goeden wil om geregeld economisch te leven.”
„O, is het dàt? Ja, ziet u, daar spreek ik liever niet van, om niet in onaangename quaesties te komen.”
„U kunt daarover met mij geen quaesties krijgen.”
„Daar ben ik nog zoo zeker niet van. Enfin, ik heb nu eenmaal een afkeer van al wat naar bespieden lijkt.…”
„Het was beter dat u een afkeer hadt van uw eigen leefwijze; daar zoudt u veel verder mee komen, want die zal u ten verderve voeren; dat is zeer zeker.”
Van Brakel was zoo bleek als een doek.
„Wilt u mijn leefwijze soms een handje helpen?” [39]
„Och neen! Dat is onnoodig. Onthoud alleen goed wat ik u heb gezegd, niet om u persoonlijk, want al doet u goed uw zaken, zoo heb ik overigens weinig reden tot tevredenheid over uw houding en uw gedrag. Maar ik vind het voor ’t corps hoogst onaangenaam, dat daarin heeren dienen, die een leefwijze volgen, als de uwe.”
Van Brakel was woedend thuis gekomen en had alle duivels uit de hel gevloekt over de bejegening, welke hij van „dien ploert” had moeten ondervinden. Maar het kon hem nu ook niets meer schelen. Betalen? Geen cent meer! Ze moesten maar allemaal korting vragen, dan konden ze achter elkaar q u e u maken en ieder op zijn nummer aan de beurt komen.—Zoo’n vent!—dat was de heer Willert —wat beeldde hij zich wel in, de parvenu? Dat wou zich neerleggen bij een welopgevoed man van fatsoenlijke familie! Zoo’n kerel, die in Holland achter de schaafbank vandaan was gekomen, waar hij roggebrood at uit een zakje, en die hier in Indië.… Ja, dat mankeerde er nog maar aan, dat zoo’n individu, dat geen andere behoefte kende dan z’n body vol graan of rijst te proppen, zich hier in Indië de luxe van „beren” had gepermitteerd!
Lucie schold als altijd mee. Wat hadden die nare, onverdraaglijke menschen er toch aan dien armen Herman zoo te plagen en te contrariëeren? Hij kon het toch waarlijk niet helpen, dat het
Gouvernement zoo slecht betaalde. Aan hem lag het waarlijk niet, want hij deed zóó zijn best.…
Geerling, die nogal dikwijls thuis bleef en aanvankelijk zonder andere bedoeling dan tot tijdverdrijf, nauwlettend gadesloeg wat er alzoo bij de familie Van Brakel omging, [40]had heel spoedig gezien, waar de huishoudelijke schoen wrong.
Het deed hem leed,—niet om Van Brakel, maar om Lucie. Hij mocht haar gaarne, en hij behoorde niet tot de jongelui, die men doorgaans met den naam van „fatsoenlijke” bestempelt, schoon hij in menig opzicht zeer fatsoenlijk was. Mevrouw Van Brakel was in zijn oogen een wonderlijk schepsel. Eerst had hij van haar wijze van doen niets begrepen; maar toen hij er een beetje in huis was, zag hij duidelijk in, dat ze zich soms vreemdsoortige vrijheden veroorloofde in haar zeggen en doen, die alleen waren toe te schrijven aan een algeheele afwezigheid van sexueele immoraliteit. Zij hield van Van Brakel, dien ze evenals haar kinderen verwende en bedierf, en nooit scheen bij haar de gedachte aan iets, wat op andere mannen betrekking had, te kunnen opkomen.
En hij, Geerling, vond dat Van Brakel zoo’n lot niet verdiende. Goed was hij en bekwaam ook,—maar in het leven buiten de slaapkamer nam hij van zijn vrouw weinig notitie, ja, verwaarloosde haar, en dat ergerde den commensaal, die zag hoe Lucie altijd tobde met geldgebrek, zoodat ze soms het noodige niet had om haar keukenmeid van passargeld te voorzien.
Toen hij weer zoo iets merkte, hield hij het niet langer uit.
„Wilt u mijn kostgeld vast ontvangen voor de volgende maand?” vroeg hij zonder erg. „Dan heb ik ’t niet langer te bewaren.”
Haar gelaat helderde op, als het ware, en zij deed geen moeite om het te verbergen. [41]
„Met heel veel pleizier.”
Hij nam ’t geld uit zijn portefeuille en telde het haar voor.
„Om je de waarheid te zeggen,” zei ze eenigszins verlegen glimlachend, „kan ik het op het oogenblik heel goed gebruiken.”
Het deed hem pleizier, dat ze het zei.
„Zoo? Nu, als u bij gelegenheid disponeeren wilt, hebt u maar ’n enkel woord te zeggen.”
Het viel dien dag al heel ongelukkig. Van Brakel, nog steeds onder den invloed van het gesprek met zijn chef, begon aan tafel te schelden op particulieren in het algemeen en tokohouders in het bijzonder, en daar Geerling dat niet kon velen, stond deze op en zei: „Ik zal wel wachten met eten, tot je hebt uitgeraasd. Wil me dan asjeblieft laten waarschuwen,” en hij ging, na zich met een enkel woord bij Lucie verontschuldigd te hebben, naar zijn kamer.
’t Malle figuur, dat Van Brakel maakte,—en hij voelde het—was niet geschikt zijn humeur beter te doen worden. Kwaadaardig zag hij Geerling na, en mompelde iets van: „Ook al zoo’n ploert! Misselijke kwajongen!”
Doch dat kon Lucie niet verdragen.
„Je moest je schamen!” riep ze, voor haar gemoedelijken doen zeer heftig. „Je gedraagt je onbeschoft!”
„Wat is dat?” riep hij nu in lichterlaaie uitbarstend. „Begin jij nu ook al! Dan is het uit!” En met geraas zijn vork en mes neerleggend,
schoof hij met een ruk zijn stoel achteruit, liep naar zijn kamer, nam dienstpet en stok, en ging, van zijn hond vergezeld, de deur uit.
Met een vol gemoed bleef ze alleen zitten aan tafel, en [42]keek met weemoedigen blik naar de lekkere bloemkool en naar de saucijsjes, die nog onaangeroerd op tafel stonden. Het was zonde van het eten! Och, trek had ze er nu eigenlijk ook niet meer in, maar het was toch „zonde”, en daar deze laatste huishoudelijke overweging bleef zegevieren, liet zij Geerling verzoeken te komen.
„U moet het Van Brakel niet kwalijk nemen,” zei ze. „Hij heeft vandaag zoo’n erg onaangenamen dag gehad.”
Geerling had wel willen en kunnen antwoorden, dat dit z i j n zaak niet was, maar hij bedwong zich en vroeg belangstellend:
„Er is toch niets ernstigs met hem gebeurd?”
„Och, ’t is voor het minst heel onaangenaam.”
Hij drong niet verder aan. Blijkbaar wilde zij het niet zeggen. Wat het was, vermoedde hij wel half en half, maar het stond toch niet behoorlijk zich nieuwsgierig te toonen naar aangelegenheden van anderen.
Hij zweeg dus, en Lucie ook, die in elk geval de voldoening smaakte, dat de commensaal de bloemkool eer aandeed, terwijl zijzelve daarin ook niet te kort schoot.
Van Brakel was naar de sociëteit gegaan, en zóó goed was zijn boosheid, toen hij daar kwam, reeds verdwenen, dat hij iets gevoelde als spijt. Daaraan paarde zich het inwendig besef niet genoeg te hebben gegeten, en aangezien het toch veel te vroeg was voor het gewone bezoek, bestelde hij een klein dinertje en dronk er
een lekkere flesch bij, ten einde de hem overweldigende levenszorgen weg te spoelen.
Het scheen dien avond, dat zijn hardnekkige d é v e i n e voor een oogenblik week. Althans hij won, en dit verdreef [43]de laatste rimpels, die nu en dan zijn voorhoofd nog plooiden. Opgewekter dan in langen tijd, ging hij naar huis. Lucie sliep reeds, maar hij moest en hij zou haar wakker roepen, want hij wilde haar, zoo redeneerde hij, zijn excuses maken, iets wat hij best tot den volgenden ochtend had kunnen uitstellen, indien andere minder lofwaardige plannen hem niet hadden aangezet haar nachtrust voor zijn „excuses” te storen.
Den volgenden morgen verontschuldigde hij zich ook bij Geerling, en, minder verlegen met het geval dan zijn vrouw, vertelde hij meteen wat de reden was geweest van zijn booze luim.
„Het is een beroerde zaak,” meende Geerling ook, maar verder liet hij er zich niet over uit. Ware het een vriend geweest, dan zou hij getracht hebben hem te helpen, doch daaraan dacht hij thans geen oogenblik.
Eenige maanden gingen voorbij zonder andere bijzonderheden, dan dat Lucie meer en meer bij Geerling in voorschot raakte, en Van Brakel meer en meer wegzonk in de schulden. Daarbij was zijn d é v e i n e weer krachtig teruggekeerd; nog steeds bezocht hij trouw de sociëteit, maar het kostte hem soms moeite, om, wat hij noemde een „behoorlijk partijtje” te vinden, dat wilde zeggen een, waarin hoog werd gespeeld.
Men zag er tegen op met hem te spelen. Zijn d é v e i n e was hinderlijk, omdat hij ’t spel voortdurend wilde forceeren, altijd vroeg en overvroeg of er reden voor bestond of niet, en zoodoende zelf verloor terwijl en omdat hij een ander het winnen niet gunde.
Hoezeer hij den naam had van een onverbeterlijk speler en er nauwkeurig op hem werd gelet, was hij nog nooit [44]op iets betrapt, wat hem ook maar verdacht kon maken als ambtenaar. Zeer streng werd hij in stilte gesurveilleerd, maar dàt wist de hoofdingenieur
Willert zeker: wie ook knoeiden met uitbestedingen of leverantiën of arbeidsloon; wie zich ook lieten „smeren” door Chineesche aannemers voor de levering van balken, grind of ander materiaal,— Van Brakel was daarvan vrij; in dat opzicht was hij zuiver als glas, en welke zijdelingsche aanbiedingen hem ook waren gedaan, hij had ze immer met verontwaardiging van de hand gewezen.
Willert respecteerde dat ondanks zijn weinige sympathie voor Van Brakel, en dit ging zóóver, dat hij van dezen opmerkingen en aanmerkingen kon aanhooren, die een ander inferieur ambtenaar zich niet had moeten veroorloven.
Zooals hij dat steeds gewoon was, ging Van Brakel op een ochtend vroeg de deur uit. Even buiten de stad werd de weg in orde gemaakt; hij moest eens zien hoe dat toeging, en hij wandelde er kalmpjes heen. Het was een zware avond geweest. Na afloop van zijn partijtje, was men tot de ontdekking gekomen, dat er een jarig was, en dit had geleid tot felicitatiën en daarmede in onvermijdelijk verband staand drinkgelag. Het was laat geworden. De klok sloeg slechts enkele slagen toen hij thuis kwam, een weinig onvast ter been, en met een gevoel alsof zijn hoofd het draaibord was, waaraan hij des nachts weer een honderd gulden had verloren. Het was sterk, vond hij, en het trof nu net zoo beroerd, dat het zijn laatste geld was, en de maand telde nog geen vijftien dagen. Dien middag zou Lucie hem om geld vragen voor het huisgezin; ze had het ’s morgens reeds gedaan, maar hij had haar met een praatje afgescheept tot den middag. [45]
Hoe heerlijk de frissche ochtend ook was, en hoe weldadig de koelte de dampen verdreef van al de brandy en den wijn, die hem nog eenigszins in den weg zaten,—toch luchtte het hem niet op.
Toen hij op het werk kwam, vond hij zijn opzichter in dispuut met een Indische dame in sarong en kabaja, die haar recht verdedigde om een brugje, dat zij had laten leggen van haar erf naar den weg, te behouden zooals het was, terwijl de opzichter beweerde, dat het zóó onmogelijk kon blijven en op staanden voet afgebroken en veranderd moest worden.
Hij kende haar wel, althans van reputatie. Zij was een vrouw van een veertig jaren, groot en knap gebouwd. Ze moest haar man reeds zeer jong hebben verloren, want weinig menschen onder de tijdelijk verblijf houdende Europeanen, herinnerden zich haar anders te hebben gekend dan als de w e d u w e Du Roy L’Exant, een mooie
Fransche naam, die in vergulde letters prijkte op of liever in een marmeren plaat aan den ingang van haar erf. Er werd nog altijd veel over haar gesproken; iedereen wist iets te vertellen, en nooit iets goeds.
Van Brakel had een hekel aan dat soort vrouwen; nog nooit had hij een groet of woord met de beruchte weduwe gewisseld, en ook ditmaal had hij geen plan daartoe. Doch hij was wel genoodzaakt zich in het geschil te mengen.
Hij hoorde de klachten der weduwe aan en de bezwaren van zijn ondergeschikte, en bekeek het brugje eens.
„Het zal ’n beetje veranderd moeten worden,” zei hij, „voor den afloop van het water. Maar maak u dáárover geen zorgen. We zullen dat wel in orde maken.” [46]
„Heb ik er dan niet weer onkosten aan?”
„Neen, mevrouw,” zei hij op zijn gewonen goedigen toon: „’t zal zonder dat wel gereed komen.”
„Nu, dan heb ik er niets tegen.—’n Kopje koffie, ingenieur?”
Hij keek eenigszins vreemd op bij het aanbod, en draaide een oogenblik verlegen aan zijn knevels, terwijl hij schuin naar den opzichter keek. ’t Was nog vroeg, en onder zijn omstandigheden ook niet te verwonderen, dat hij een razenden trek kreeg in een lekkeren kop koffie.
„Heel graag,” zei hij en volgde haar over het nette, goed onderhouden erf. Zooals ze daar voor hem uitging, kon hij zich best begrijpen, dat ze veel last van de leelijke sekse had gehad in haar weduwlijken staat. Haar blanke huid, die door haar zwarte haren en oogen nog blanker scheen, kon gerust met die der blondste blondine wedijveren, en menig jong meisje mocht haar het nette postuur en de zekere c r a n e r i e in gang en houding benijden. En netjes was ze! Onwillekeurig kwam hem zijn vrouw voor den geest. Wat kon die des ochtends smerigjes door ’t huis loopen! ’t Was pas zes uren en hoe keurig zag die weduwe Du Roy er uit in haar kabaja met geborduurde strooken, waarover een donkerrood fluweelen met zwart afgezet; in haar kostbare Solosche sarong, met haar goudgeborduurde slofjes met vergulde hakken.
Het was een „kranig wijf” m a l g r é t o u t , vond hij.
Zij gaf hem een stoel in de binnengalerij, waar het er ook alles even net en zindelijk uitzag. De bladen der marmeren tafels glommen als waren ze pas gepolijst, de Palembangsche wipstoelen en de fraai gebeeldhouwde kasten blonken als spiegels. Eenigszins verwonderd zag hij rond. Hij was dat [47]zoo niet meer gewoon. Het deed hem denken aan den tijd toen hij nog ongetrouwd was en te Batavia bij
moeder Sleeks in het commensalenhuis woonde, waar ook altijd zoo’n Hollandsche zindelijkheid heerschte.
En hoe lekker was de koffie, hoe sterk en geurig! Hij had ze in lang zoo niet gedronken.
„Ik maak u mijn compliment, mevrouw!”
„Is de koffie goed?”
„Ook over de koffie; die is heerlijk!”
„Komaan, dat doet me pleizier. En waarover nog meer?”
Wel, men mocht toch wel een aardigheid zeggen tegen een dame, vond hij, en daarom zei hij:
„in de eerste plaats over uw persoon; u ziet er charmant uit.”
Heel goed ging het hem niet af; hij was in het complimentjes-maken nooit een held geweest, maar in de laatste jaren was hij het geheel ontwend.
Zij lachte zachtjes.
„Dat is een compliment in den vroegen morgen. Is er soms nog iets?”
Haar oogen lachten hem toe, en hij was woedend op zichzelven toen hij voelde, dat hij onder dien half aanmoedigenden, half spottenden blik een kleur kreeg. Maar bij vermande zijn kinderachtige verlegenheid.
„Zeker is er nog iets. U is hier allerliefst ingericht; nog nooit zag ik een zoo keurig onderhouden inboedel.”
„Och ja! Ik heb niet anders te doen. Als het er bij mij niet netjes uitzag, waar zou het dat dan doen?”
„Ja,” antwoordde hij zuchtend, „in een huishouden met [48]kleine kinderen is het eenvoudig onmogelijk den boel altijd proper te houden.”
„Vooral niet bij u.”
„Waarom vooral niet bij mij?” vroeg hij, denkend aan een hatelijkheid op Lucie.
„Wel.… als men de kleintjes krijgt bij meer dan één te gelijk.…”
Zij keken elkaar aan en lachten. Zulke zinspelingen deden hem altijd goed en streelden zijn ijdelheid.
„Helaas, ja,” zei hij met een komieke uitdrukking van wanhoop, „’t Is wel wat bar.”
„Nou, dat vind ik ook. Ik zou er voor bedanken.”
Van Brakel haalde de schouders op, bewerende dat er niets aan te doen was; maar daartegen protesteerde zij; ’t was domheid, vond ze.
„Met dat alles,” ging hij voort, „is zoo’n snel toenemend huisgezin een ware ruïne.”
„Ja, ik begrijp nog niet hoe het menigeen mogelijk is rond te komen.”
„Het is er dan ook naar.”
„Dat moet wel. Mijn hemel, ik ben maar alleen, en ’t huishouden kost me toch veel. Nu kan ik het gelukkig betalen.…”
Er vloog hem een idee door ’t hoofd. Zij had fortuin, dat was bekend. Hij was reeds opgestaan, maar ging nu weer zitten.
„Ik wou dat ik het ook kon zeggen, maar daar zit juist de knoop. Indien men geen achterstand had.…”
Zij glimlachte. Nu, dàt kon zooveel niet wezen, meende zij. Maar hij hield vol, schetste haar een beeld van zijn ellendigen [49]toestand, en daar ze met aandacht en belangstelling luisterde, zonder op haar gelaat eenig spoor te toonen van de vrees, die gefortuneerden overvalt, als niet-gefortuneerden hun nood klagen, omdat het einde meest een aanval op de beurs is, ging hij verder, en rekende haar precies uit, hoe hij a l l e moeielijkheden zou te boven zijn, indien hij maar een zekere som kon krijgen, die hij dan geleidelijk zou kunnen terugbetalen.
Geduldig liet ze hem aan het woord, en daar al pratend zijn gezicht verhelderde en hij er al minder en minder „katterig” begon uit te zien, kwam ze meer en meer tot de slotsom, dat hij wel degelijk een flinke knappe kerel was, wat ze trouwens altijd had gevonden. Ze kon hem wel helpen aan dat geld, als ze wilde, maar om dat zoo ineens te doen,—daarin had ze weinig zin.
„Het is,” zei hij, „tegenwoordig moeilijk geld te krijgen, als men het noodig heeft.”
„Och, dat is het altijd, meneer Van Brakel; het is altijd moeilijk te krijgen, wat men wil hebben. Maar o n m o g e l i j k is ’t daarom niet.”
Hij zuchtte diep.
„Ziet u er de mogelijkheid van in?”
„Misschien wel.”
Wat drommel, meende de ingenieur, zij was slechts een vrouw, en ze waren alleen; waarom zou hij niet recht op het doel afgaan!
„Zoudt u me kunnen helpen?” vroeg hij snel. Toen het er uit was, voelde hij zich aanmerkelijk opgelucht.
Zij trok een eenigszins bedenkelijk gezicht; ze moest haar lachen inhouden. Wat een rare ochtendvisite! Een man, dien [50]ze voor het eerst in haar leven sprak—gezien had ze hem dikwijls—dronk bij haar koffie, vertelde e n p a s s a n t zijn moeilijke omstandigheden, en vroeg haar geld te leen.
„Zoo heel veel kan ik niet missen te gelijk,” zei ze aarzelend. „Ook begrijpt u dat ik mijn geld niet renteloos kan uitleenen.”
Renteloos! Wie sprak van renteloos! Neen, maar dat was zoo klaar als de dag! Hij had het niet eens renteloos willen hebben. Integendeel, ze moest een goede rente hebben, dat begreep hij opperbest, en in het aangenaam vooruitzicht uit den momenteelen nood te worden geholpen, weidde hij uit over de risico’s, die zij liep, wanneer ze hem geld leende, dat het scheen alsof hij zichzelven beschouwde als de incarnatie van insoliditeit.
„Ik zal je behandelen als mijn broer,” zei ze glimlachend en met een coquette zijbeweging van het hoofd. „Maar ik kan je op ’t oogenblik niet meer geven dan duizend.”
Alle moeilijkheden, die zich nog konden voordoen, waren voor het oogenblik verdwenen. Hij volgde haar in een kamer, waar een kleine schrijftafel stond, schreef er een schuldbekentenis, ingericht naar een renteberekening van anderhalf percent ’s maands, en kreeg de belofte, dat hij binnen drie maanden het bedrag te leen zou krijgen, dat hij noodig had om van alle schulden vrij te komen.
Toen hij het huis verliet, drukte hij haar met groote innigheid de hand. Als hij gedurfd had, zou hij haar gekust hebben, en al zag ze er niet uit, alsof ze daar iets tegen had, hij durfde niet; maar in zijn dankbetuigingen was hij zeer overvloedig, en in den toon zijner stem trachtte hij instinctmatig [51]die teederheid en dat gevoel te leggen, welke hij berekend achtte op dit van nature toch reeds gevoelig weduwen-hart indruk te maken.
Het geld zat in zijn borstzak; hij voelde er nog eens naar, toen hij het nette erf afliep, in zooveel aangenamer stemming als hij ’t was binnengegaan. Bij den uitgang keerde hij zich nog eens om en groette. Zij stond in de voorgalerij en knikte hem vriendelijk toe; hij was, dacht ze, bepaald een flink en knap man; een beetje gezetheid stond hem goed, en dan vond ze zijn opgeruimd, vroolijk gezicht en zijn blonden krullebol zeer aardig.
Hij dacht niet langer aan de weduwe Du Roy toen hij eenmaal op den weg was. Alleen nam hij zich voor er niets van te zeggen tegen Lucie. Wie weet of ze niet jaloersch zou zijn; de vrouwen zijn zoo raar! De opzichter kreeg p r e n t a h zich hoegenaamd niet in te laten met het brugje van „die dame.” Van Brakel zei de laatste woorden met opzet op een toon, als sprak hij van een zeer voornaam mensch; dat de opzichter aan zijn knevels trok om zijn lachen te verbergen, ontging den ingenieur; hij had het veel te druk met eigen zaken om op ondergeschikten veel acht te slaan.
’t Was waarlijk een buitenkansje; hij spoedde zich naar den tokohouder, die beslag had gelegd, en betaalde een groot gedeelte, waarop deze per telegram zijn aanvraag introk; des middags kreeg Lucie haar huishoudgeld, en ’s avonds kwam hij welgemoed en met geld in den zak in de sociëteit een partijtje maken.
Toen Van Brakel dien ochtend de weduwe Du Roy zoo vroeg netjes gekleed zag, kon hij niet bevroeden dat ze al [52]uren aan het werk
was geweest, en dat, door een poortje achter haar huis, reeds tal van kleine zaken, die te zamen een groote maakten, waren afgedaan. Te vier uren, als nog iedereen sliep en er van eenig daglicht nog geen quaestie was, zat mevrouw Du Roy bij een lampje in haar achtergalerij, en kreeg daar bezoek van dozijnen inlandsche vrouwen, die met leege manden onder den arm, bevreesd en onderdanig door het poortje binnenslopen. Ze kwamen allen geld leenen en wel voor één enkelen dag; ze kwamen het kleine bedrijfkapitaal halen, dat dienen moest om rijst, suiker, stroop, tabak enz. in te koopen, waarvan ze dan koekjes, limonade en strootjes maakten en die met winst verkochten op den pasar aan koelies en wie daar verder spijzen en dranken koopen. Des avonds, tegen het vallen der duisternis, kwamen allen terug, en wie des morgens een gulden had geleend, betaalde één gulden vijf en twintig cents. Op deze wijze bracht die gulden er in het jaar een en negentig op, en mochten er al eens enkelen niet aan de verplichte restitutie voldoen, —welnu, dàt kon er wel af. Zij behoefde het reeds lang niet meer te doen, want zij was rijk genoeg, maar ’t was een soort van gewoonte geworden, en het bracht zoo „lekkertjes” op. En dan,—ze had soms groote onkosten, door haar voortdurende ondeugende relaties. Het speet haar geweldig, dat ze zulke neigingen had, maar het was niet anders; ze k o n het niet laten; het was, meende zij, meer een soort van kwaal, dan wel een fataliteit. Zoo gaarne had ze daaraan ontsnapt en haar eenmaal goede reputatie behouden; doch ’t ging niet, en ’t was of het met de jaren toe-, in plaats van afnam. Nu weer die Van Brakel! Duizend gulden! Wel beschouwde ze [53]het geld als totaal verloren, als weg; weggesmeten in de grondelooze beurs van een aartsdobbelaar, en toch,—zij, die voor een halven gulden, die haar door een arme inlandsche vrouw te weinig werd teruggebracht, in toomelooze woede kon losbarsten, glimlachte bij de gedachte aan die af te schrijven duizend gulden, en, wat nog erger was, aan het andere geld, dat deze aardigheid haar zou kosten. Wel, dacht ze, ze zou er pleizier van hebben, en h a b i s p e r k a r a !
