Φωτογραφια1

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠ’ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ Φωτογραφία-Πορτρέτα Υπεύθυνη καθηγήτρια: κ.Καμαριωτάκη

Τμήμα: B22

1η ομάδα: Βazinga Κοντογιάννης Αλέξανδρος Κουκούλη Νεφέλη Καρανίκα Κωνσταντίνα Κατσανού Μαριαλένα Κόκκα Ελισάβετ Θεοδωρακοπούλου Κατερίνα

Σχολικό έτος: 2015-2016

Το θέμα της ερευνητικής μας εργασίας ήταν «Ο κόσμος με τα δικά μου μάτια» . Όλες οι ομάδες ασχολήθηκαν με κάποιον τομέα της φωτογραφίας, ενώ πιο συγκεκριμένα η δική μας ομάδα ασχολήθηκε με τα πορτρέτα. Με τη φωτογραφία ο καθένας μας έχει την δυνατότητα να εκφράζει τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του αφήνοντας έτσι τον εαυτό του πιο ελεύθερο. Μέσω της εργασίας μας επιδιώξαμε την καλύτερη συνεργασία, την δημιουργία νέων δεσμών φιλίας ανάμεσα στα μέλη της ομάδας, αλλά και την ενημέρωση σχετικά με τον κόσμο της φωτογραφίας και την ιστορία του πορτρέτου. Πιστεύουμε ότι συγκεκριμένα το πορτρέτο είναι μία πολύ ιδιαίτερη πτυχή της φωτογραφίας καθώς αναδεικνύει με θαυμαστό τρόπο τις πιο κρυφές λεπτομέρειες του προσώπου μας, τον ψυχικό μας κόσμο και φυσικά το πραγματικό ταλέντο ενός καλλιτέχνη. Έτσι, με την επιλογή μαε αυτή, είχαμε κι εμείς οι ίδιοι την ευκαιρία να αντλήσουμε αρκετές πληροφορίες για κάτι που λίγο ή πολύ ενδιαφέρει όλους τους ανθρώπους της σημερινής εποχής.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Η φωτογραφία που εμφανίστηκε την περίοδο του Ρομαντισμού αποτέλεσε πυλώνα για την εξέλιξη όχι μόνο του Κινηματογράφου αλλά και άλλων τεχνών. Η φωτογραφία αποτελεί είτε ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, είτε στοχευμένη απεικόνιση χαρακτηριστκών τα οποία γίνονται ευκόλως μη κατανοητά. Στην εποχή του Ρομαντισμού υπήρξε μεγάλη αντιπαράθεση μεταξύ των ζωγράφων και των φωτογράφων που εξακόντισε τους Ρομαντιστές. Η φωτογραφία διαιρείται σε υποκατηγορίες ανάλογα με το αντικείμενο απεικόνισης. Έχουμε λοιπόν: α) φωτογραφία τοπίου (αφιερώνεται αποκλειστικά στην ομορφιά της φύσης αλλά και γυμνών), β) φωτογραφία urban (αφιερώνεται ολοκληρωτικά στην απεικόνιση πόλεων αλλά και γενικότερα αστικών περιοχών) γ) φωτογραφία ατόμων -πορτρέτα- (αφιερώνεται αποκλειστικά στην απεικόνιση προσώπων ή σωμάτων και στα χαρακτηριστικά τους) .

Οι πρωτοπόροι Πολλά είναι τα ονόματα του περασμένο αιώνα που θα έπρεπε κανείς να μνημονεύσει για την καλλιτεχνική ποιότητα της εικόνας τους. Και ίσως πρόκειται τις περισσότερες φορές για ανθρώπους που εφάρμοζαν τη φωτογραφία με σκοπούς συγκεκριμένους, αλλά τους οποίους η γνώση και το ένστικτο καθοδηγούαν σχεδόν υποσυνείδητα στη δημιουργία εικόνων υπερβατικών, που μιλούσαν πολύ λιγότερο για τον πραγματικό κόσμο και πολύ περισσότερο για την έκπληξη που η επαφή με αυτούς γεννούσε. (Γάλλος Gustave le Gray, Άγγλος Roger Fenton κλπ.)

Συμπληρωτικά Εξαρτήματα των Φωτογραφικών Μηχανών Εκτός από τη φωτογραφική μηχανή, πολλές φορές χρησιμοποιούμε διάφορα συμπληρωματικά εξαρτήματα, που διευκολύνουν την λήψη της φωτογραφίας. Ορισμένοι πιστεύουν ότι για να πετύχουν καλύτερα αποτελέσματα πρέπει να αγοράζουν και να μεταφέρουν μαζί τους μια απέραντη σειρλα από μικροεξαρτήματα, που τις περισσότερες φορές δημιουργούν δυσχέρεια και καθυστέρηση παρά ευκολία. Τα πιο απαραίτητα εξαρτήματα που συμπληρώνουν τη φωτογραφική μηχανή είναι τα εξής: Α) Το τρίποδο Β) Το ντεκλανσέρ Γ) Η τσάντα της μηχανής Δ) Το φωτόμετρο Ε) Τα φίλτρα

Βέβαια, αν ρίξουμε μια ματιά στα διάφορα καταστήματα φωτογραφικών ειδών, θα παρατηρήσουμε το πλήθος των φωτογραφικών μηχανών, που υπάρχουν στο εμπόριο, και την μεγάλη διακύμανση των τιμών τους.

Βασικές αρχές της φωτογραφίας Τα μέρη που αποτελούν την φωτογραφική μηχανή: 1) 2) 3) 4) 5)

Σκοτεινός θάλαμος Φακός Σύστημα συγκρατήσεως και κινήσεως του φιλμ Κλείστρο Διάφραγμα

Το Πορτρέτο στη Φωτογραφία Αν ανοίξουμε ένα λεξικό θα δούμε ότι η λέξη προσωπογραφία (πορτρέτο) σημαίνει τη ζωγραφική απεικόνιση των σωματικών χαρακτηριστικών του προσώπου. Η τέχνη της προσωπογραφίας πήρε κατά καιρούς διάφορες σημασίες και ερμηνείες σε σχέση με τον εκάστοτε πολιτισμό και τις αισθητικές τάσεις της κάθε εποχής. Στην αρχαία Μεσοποταμία και την Αίγυπτο είχε πάρει συμβολικό χαρακτήρα και εξυπηρετούσε και μαγικο-θρησκευτικούς σκοπούς. Στην αρχαία Ελλάδα το πορτρέτο είχε σκόπιμο χαρακτήρα γιατί δεν απέβλεπε στην πιστή αναπαράσταση του προσώπου τόσο όσο στο να δημιουργήσει έναν τύπο. Η προσωπογραφία του Μ. Αλεξάνδρου είναι χαρακτηριστική γιατί προσπαθεί να προβάλει την ηρωική πλευρά του χαρακτήρα του στρατηλάτη. Η ρωμαϊκή προσωπογραφία αναπτύχθηκε ακολουθώντας τα ελληνικά πρότυπα του 2ου και 1ου αιώνα καθώς και τις προρωμαϊκές επιρροές των Ετρούσκων από τις λύθηκες και τις σαρκοφάγους. Τον 2ο και 3ο αιώνα μ.Χ. έχουμε τις νεκρικές προσωπογραφίες του Ελ Φαγιούμ στην Αίγυπτο που είναι από τις ωραιότερες της ελληνιστικής – ρωμαϊκής περιόδου. Τον 4ο αιώνα και μετά τα πορτρέτα λαμβάνουν ιερατικά χαρακτηριστικά όπως δείχνουν οι τεράστιες κεφαλές του Μ. Κωνσταντίνου ( στη Ρώμη, μουσείο Καπιτωλίου) και του Θεοδοσίου του Μεγάλου. Τα ιερατικά αυτά χαρακτηριστικά τα βρίσκουμε από τον 5ο αιώνα και μετά στην εκκλησιαστική εικονογραφία των αγίων και των αποστόλων και αργότερα των βασιλιάδων και των πνευματικών αρχηγών της εκκλησίας καθώς και των αυτοκρατόρων του μεσαίωνα. Από το 13ο αιώνα και μετά μπορεί να συναντήσει κανείς το φυσιογνωμικό πορτρέτο του ατόμου και να το αναγνωρίσει από τα χαρακτηριστικά του προσώπου και όχι πια με τα σύμβολα ή επιγραφές που αποτελούσαν στοιχεία της προσωπογραφικής διαδικασίας και αντίληψης.

Δύο αιώνες μετά περίπου το 1400 μ.Χ αρχίζει η προσωπογραφία να αντιμετωπίζεται ως καλλιτεχνικό γεγονός και δημιούργημα κυρίως γιατί το πρόσωπο αρχίζει να αποκτά μεγαλύτερη αξία. Στα τέλη του 15ου και 16ου αιώνα στην Ευρώπη κυριαρχεί η ιταλική προσωπογραφία παρουσιάζοντας διάφορες σχολές, κυρίως κατά πόλεις, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά η κάθε μια. Αντίστοιχες σχολές προσωπογραφίας με μεγάλο ενδιαφέρον παρατηρούμε στην Ισπανία και στη Γερμανία που με τη σειρά της επέδρασε στην αγγλική προσωπογραφία. Στην Ευρώπη του 18ου αιώνα παρουσιάζουν ενδιαφέρον δύο κυρίως τάσεις στην προσωπογραφία. Η μία είναι η αρχαϊκο-αλληγορική με πολλούς εκπροσώπους και η άλλη η ρεαλιστική που κυρίως αναπτύχθηκε στη Γαλλία. Το 19ο αιώνα οι εμπρεσιονιστές Μανέ, Ντεγκά, Ρενουάρ άρχισαν να αντιδρούν στην ρεαλιστική και αντικειμενική απεικόνιση του μοντέλου. Η αντίδραση αυτή θα οδηγήσει τη σύγχρονη τέχνη από το ένα μέρος στην διάλυση της μορφής με την πρόσθεση της ογκομετρικής και φορμαλιστικής αναζήτησης (μιλάμε φυσικά για τον κυβισμό) και από το άλλο μέρος στην παραμόρφωση της ανθρώπινης μορφής (μιλάμε φυσικά για τον εξπρεσιονισμό). Στα μέσα του 19ου αιώνα ανακαλύπτεται η φωτογραφία μια νέα μορφή απεικόνισης που με μηχανικά και χημικά μέσα θα είναι σε θέση πλέον, εκτός των άλλων, να προσωπογραφεί. Όπως την κάθε μορφής τέχνης έτσι και τη φωτογραφία την απασχολεί πάρα πολύ ο άνθρωπος γενικά και το πρόσωπό του ειδικότερα. Γεννιέται λοιπόν το φωτογραφικό πορτρέτο, η φωτογραφική προσωπογραφία. Δεν είναι δε τυχαίο ότι δύο μόλις χρόνια μετά την πρώτη φωτογραφία, στο Παρίσι ανοίγει το πρώτο στούντιο πορτρέτων όπου χιλιάδες παριζιάνοι, επώνυμοι και ανώνυμοι προστρέχουν για ένα πορτρέτο τους. Φυσικά αυτή η υστερία εξηγείται γιατί μέχρι τότε ο μόνος τρόπος για να έχει κάποιος το πορτρέτο του ήταν η ζωγραφική και σπάνια η γλυπτική, πράγμα που μόνο οι άρχοντες, οι ηγεμόνες, οι εκκλησιαστικοί άρχοντες και οι πλούσιοι είχαν τη δυνατότητα.

Εν κατακλείδη, η συνεργασία μεταξύ των μελών της ομάδας ήταν επιτυχής και χωρίς δυσκολίες. Όλοι συνεισφέραμε στην υλοποίηση της εργασίας, εκτελέσσαμε έγκαιρα τις υποχρεώσεις μας και συλλέξαμε μια επαρκή ποσότητα γωτογραφικού υλικού και πληροφοριών. Δεν υπήρξαν συγκρούσεις και θα επιθυμούσαμε να ξανασυνεργαστούμε στο μέλλον.

 Πηγή: http://www.fotoart.gr/arthra/portrait/index.html