Bushwalken in Australië

De Heysen Trail Bushwalken in zinderend Australië

‘Tanja, jij hebt dat ding voor het noodsignaal mee, toch?’ vraag ik. ‘Check, het baken zit in mijn tas’, zegt Tanja terwijl ze haar bushhoed met bloemetjes opzet. ‘En Rob, jij hebt alle kaarten gedownload?’ vraag ik terwijl ik naar mijn telefoon zonder bereik staar. ‘Check’, zegt Rob knikkend. We lopen naar een bordje met een grote pijl en rode letters, ‘Heysen Trail’ staat erop. Dit zijn de bordjes die ons door de Flinders Ranges gaan loodsen. De komende vier dagen zijn we off-grid in het stof en de hitte van de Australische outback.

Tekst Nina van Hattum Beeld Rob Carpay en Nina van Hattum

De Heysen Trail is met 1200 kilometer het langste wandelpad van Australië. Het pad is opgedeeld in zestig etappes en slingert door beboste valleien, langs woeste kustlijnen, wijngaarden, woestijnlandschappen en panoramische uitzichten. De trail loopt door Zuid-Australië en gaat van Cape Jervis naar Parachilna Gorge in de Flinders Ranges, de grootste bergketen van Zuid-Australië. De bergketen werd 500 tot 800 miljoen jaar geleden gevormd en ligt in het Ikara-Flinders Ranges National Park, een park van 912 km². Het ligt in het gebied van de inheemse Adnyamathanha. De bergen zijn zelfs terug te vinden in de naam van dit volk: in de eigen taal betekent adnya rots en matha groep (mensen).

Samen met mijn vrienden Rob en Tanja loop ik de laatste vier secties van de Heysen Trail, van Parachilna Gorge tot Wilpena Pound. Dit deel, een wandelroute van bijna 70 kilometer, staat bekend als het meest spectaculaire deel. Het is een tocht langs rode rotsen, ruige valleien met dorstige dennen en rivierbeddingen omgeven door eeuwenoude eucalyptusbomen.

Het enige teken dat er mensen zijn geweest

Het begint te schemeren als we aan de tocht beginnen. We lopen een ruime kilometer naar Parachilna Gorge Hikers Campsite, onze eerste slaapplaats. De muntachtige geur van eucalyptusblaadjes mengt zich met de geur van stoffig zand. We kriskrassen door een uitgedroogde rivierbedding en lopen op een metalen regenton af. Er is geen toilet, geen picknicktafel en geen overdekt hutje. Een paar boomstammen liggen in een halve cirkel. Naast de ton is dat het enige teken dat hier mensen voor ons zijn geweest. Ik loop direct naar de regenton en draai het kraantje open. Er komt helder water uit. Ik vul mijn fles en doe er een waterzuiveringstabletje in. Het smaakt een beetje naar chloor, maar we hebben genoeg drinkwater voor de volgende dag. Dan gaat het hiken, of bushwalken zoals ze in Australië zeggen, echt beginnen.

Bushwalken in de Australische outback doe je niet zomaar. Dat vergt voorbereiding. Giftige slangen kronkelen door het lage gras, er is op veel plekken geen bereik met je telefoon, de Australische zon is extreem sterk en er is kans op bosbranden. Ter voorbereiding hebben we liters zonnebrand meegenomen, checken we de bosbrandmeldingen van de overheid en hebben we ons ingelezen over hoe je moet omgaan met slangenbeten. (Leg een drukverband aan om het lichaamsdeel en blijf stilzitten. Zo zorg je ervoor dat het gif zich zo min mogelijk door je lichaam verspreidt.) We nemen een fysieke kaart mee, een baken voor een eventueel noodsignaal en genoeg eten.

Waterpunten onderweg

Na een eerste, rustige nacht rits ik mijn lichtgewicht tentje open. De opkomende zon schijnt op een berg die feloranje kleurt. Rob en Tanja kruipen met slaperige ogen uit hun tentjes. Na een havermoutontbijt en een kop oploskoffie pakken we onze spullen in. Vandaag staat ons een tocht van 18 kilometer te wachten.

Rood zand stuift op als we over een dorre vlakte lopen, de grond is gebarsten en er zijn lage bosjes met kleine witte bloemetjes. Tanja schrikt als een ruim veertig centimeter lange sleepy lizard onder een van de bosjes uit kruipt. Zijn geschubde huid lijkt op de structuur van een dennenappel, niet gek dus dat deze hagedis in het Nederlands de pijnappelskink heet. Hij loopt sloom naar de andere kant van het pad. De dorre bosjes maken langzaam plaats voor meer bomen en groenere planten. Prachtige paarse inheemse solanumbloemen steken fel af tegen de zanderige ondergrond. Opeens horen we geritsel en zien we een wilde wallaby tussen de bosjes staan. Zijn bruingrijze oortjes staan recht overeind, donkere kraaloogjes kijken ons strak aan. Hij beweegt zijn sterke poten en lange staart en verdwijnt met grote sprongen in de verte.

We drinken veel in de hitte, de flessen zijn bijna leeg als we aankomen bij een waterpunt. Geen regenton dit keer, maar een oude geroeste pomp met een hendel van metaal. Ik pomp terwijl Tanja een van de flessen onder het kraantje houdt. Ze houdt de fles omhoog. In het bruingele water drijven dode insecten. Snel gooit ze de fles weer leeg. Na minutenlang pompen ziet het water er iets frisser uit. Ik vul een fles en doe er voor de zekerheid een extra zuiveringstabletje in. Rob kijkt naar de kaart en stelt ons gerust: ‘Bij de kampeerplek van vanavond is nog een waterpunt.’

Voorbereiding

• Check het weer en de bosbrandwaarschuwingen via het Bureau of Meteorology: bom.gov.au. • Er is geen telefoonbereik dus neem een noodradio/

PLB (Personal Locator Beacon) mee. Deze kun je huren in Adelaide. • Download vooraf de route en neem een fysieke kaart mee (te koop op heysentrail.asn.au/shop). • Neem genoeg waterflessen mee: vier literflessen p.p. per dag. Er zijn waterpunten waar je de flessen kan bijvullen. Let op: pak ook waterzuiveringstabletten in, want de watertonnen zijn vaak gevuld met regenwater dat je niet direct kunt drinken. • Neem voldoende zonnebrand mee, de Australische zon is erg sterk.

Waarschuwing op een waterton De ruige natuur tussen Middlesight Water Hut en Wilcolo Campground

Vaderemoe met zijn kuikens

Zonsopkomst bij Parachilna Gorge Hikers Campsite De pijnappelskink of sleepy lizard

De apocalyptische oranje gloed van een stofwolk

Voordat we bij de kampeerplek aankomen lopen we langs de prachtige Heysen Range, de bergketen die zijn naam met het pad deelt. De zon verdwijnt langzaam achter de bruine rotsen die zijn opgebouwd uit verschillende lagen gesteente. We lopen een heuvel over en zien Aroona Campground liggen. ‘Sst,’ sist Rob, ‘kijk, emoes!’ In het hoge gras loopt een grote grijszwarte emoe. Hij heeft lange veren, een kale donkere kop en loopt parmantig op zijn hoge poten. Dan zie ik nog meer beweging in het hoge gras. Achter hem komen acht kleine emoekuikens aangesneld. Ze scharrelen rond hun vader en pikken met hun snaveltjes in het gras. Wij gaan op de heuvel zitten en kijken vol ongeloof hoe de emoes rustig verder lopen. ‘Het is net Jurassic Park’, zegt Tanja stralend.

Hongerig en tevreden komen we aan bij Aroona Campground. Er zijn toiletten en er is een kraantje met drinkwater. Als ik mijn haring in de grond sla, stuift het fijne zand omhoog. Het wordt een heldere nacht dus we besluiten zonder buitentent te slapen. We eten onze gevriesdroogde nasi goreng en kruipen tevreden in onze slaapzakken. Ik kan niet meteen slapen en kijk door het gaas van mijn tent naar de heldere sterrenhemel. Er is hier geen lichtvervuiling en het magische schijnsel van de Melkweg strekt zich uit over de hemel. Ik zie satellieten langsvliegen en sterren vallen terwijl een verkoelend briesje door het gaas waait.

Valt wel mee

Als we de volgende ochtend op het punt staan om te vertrekken horen we een auto aankomen. Een witte 4x4 rijdt het kampeerterrein op. Op de zijkant staat een groot logo met ‘National Parks and Wildlife Service’. Drie in beige geklede parkrangers zwaaien naar ons. De oudste van de drie spreekt ons aan: ‘Hey mates, zijn jullie voorbereid op een beetje regen? Het weer gaat omslaan, maar vanmiddag pas.’ ‘Wordt het erg?’ vraag ik. ‘Nee, valt wel mee’, zegt de ranger terwijl hij zijn zonnebril op zijn hoofd zet. ‘G’day and have fun!’

We kijken op de kaart en zien een hutje op 17 kilometer lopen: Middlesight Water Hut. We klimmen over de zanderige ABC

Een naaktoogkaketoe houdt ons in de gaten

Het is hard werken voor drinkwater

‘Die oranjebeige gloed boven de berg, dat lijkt wel een zandstorm’

Range en hebben prachtig uitzicht op een met dennen beklede berg. Boven ons trekt de hemel langzaam dicht. De lucht vult zich met lichtgrijze wolken terwijl we door een uitgedroogde rivierbedding lopen. Als we bijna bij de hut zijn wordt het wolkendek donkerder. Opeens vallen er dikke druppels uit de hemel. We schuilen onder een eucalyptusboom en staan verbaasd te kijken als het geplens van de regen verandert in hard getik. Ronde, gladde hagelstenen met een diameter van 4 millimeter vallen uit de lucht.

Druipend komen we aan bij de Middlesight Water Hut, een bakstenen hutje met stoelen en een grote, vers gevulde waterton. De zon komt door en Tanja zet haar favoriete dansnummer op. We dansen in de zon tot onze kleren weer droog zijn. We proosten met vers water en zetten voldaan onze tentjes op. Voordat we in onze slaapzakken kruipen kijken we naar de sterrenhemel en zien de sterren langzaam verdwijnen achter een wolkendek.

Eeuwenoude eucalyptusbomen bij Parachilna Creek

Ik lig te woelen in mijn slaapzak. Het is warm en drukkend. Het begint te waaien, het tentdoek flappert hard, de tent gaat steeds harder heen en weer. Miezer verandert in keiharde regen en dan horen we gerommel. Ik zie een flits. De flitsen volgen elkaar steeds sneller op en bulderend gedonder overstemt onze gesprekken. Door het tentdoek praten we met elkaar, we moeten onze stem verheffen om boven de wind, het gerommel en de regen uit te komen. Ik vind het spannend. Liggen we veilig? Hoeveel seconden zat er tussen de bliksem en de donder? Ik heb het gevoel dat we midden in de storm liggen. De flitsen volgen elkaar zo snel op dat ik het geraamte van de tent kan zien en de lucht voelt statisch aan. We kunnen alle drie niet slapen en besluiten door het tentdoek heen bekende liedjes te zingen, met Even aan mijn moeder vragen van Bloem als favoriet. We lachen en vallen in slaap als het onweer is overgewaaid.

Na regen komt…

De schelle kreten van grote zwarte kraaien maken ons wakker. Een beetje beduusd kruip ik uit mijn half ingestorte tentje. De wallen zijn duidelijk zichtbaar. Vandaag staat ons een tocht van 24 kilometer te wachten. Het stuk staat bekend als de mooiste etappe van de hele Heysen Trail. We klimmen omhoog over kronkelende paadjes, spotten kookaburra’s en zien langzaam een overweldigende bergketen verschijnen: Wilpena Pound.

‘Hé, zien jullie dat ook?’ zegt Rob opeens met een serieuze toon. ‘Wat bedoel je?’ vraag ik terwijl ik met een glimlach van het prachtige uitzicht geniet. ‘Die oranjebeige gloed boven de bergen, dat lijkt wel een zandstorm’, antwoordt Rob, die met geknepen ogen naar de bergkam kijkt. Tanja en ik kijken goed en opeens zien we het ook. Helemaal in de verte zien we een stoffige wolk vormen langs de rand van de bergen. Tientallen kilometers breed en een ruime kilometer hoog. Hij komt precies vanaf de plek waar wij heen moeten. Ik voel de spanning in mijn buik. ‘Wat moeten we doen als het écht een zandstorm is?’ vraagt Tanja. Dan gaan we schuilen in onze tentjes, besluiten we. We dalen af naar de Bunyeroo Valley en zien de bergen verdwijnen achter een stoffig oranje gordijn.

Langzaam lopen we de zandstorm in. Gelukkig blijkt het niet echt een storm te zijn, maar een gigantische stofwolk. Zweet op mijn voorhoofd mengt zich met het fijne stof. Mijn keel wordt steeds droger en mijn ogen beginnen te prikken. Het is alsof er langzaam een oranje filter voor mijn ogen verschijnt. Mijn voetstappen, wandelstokken, de bomen en zelfs de zon lijken te zijn verpakt in een oranje gloed. Kilometerslang lopen we door de apocalyptische, oranjegekleurde wereld naar Wilcolo Campground, onze laatste kampeerplek. Terwijl we onze tentjes opzetten trekt de stofwolk langzaam weg. We ploffen neer tussen de dennenbomen, spoelen met water uit de regenton het stof van ons gezicht en eten onze laatste gevriesdroogde maaltijden. ‘Verrassing!’ zegt Tanja met stralende ogen als ze een plastic flesje met donkerrode inhoud uit haar tas vist, ‘iemand zin in een slokje welverdiende port?’ We maken een zithoekje van onze matjes, zetten het nummer Texas Sun van Khruangbin op en proosten op dit avontuur.

Friends of the Heysen Trail

Op de site van ‘Friends of the Heysen Trail’ vind je interactieve kaarten met de route, GPX-files, kampeerplekken en waterpunten: heysentrail.asn.au. Hier vind je ook informatie over de geschiedenis van de route en actuele berichten over welke delen van het pad dicht zijn in verband met bosbranden.

Onze route

Wij liepen de laatste vier etappes van de trail, van Parachilna Gorge tot Wilpena Pound (67 kilometer) en sliepen op de volgende kampeerplaatsen: Parachilna Gorge Hikers Campsite, Aroona Campsite, Middlesight Water Hut & Wilcolo Campground. Kosten: €6-€11 per persoon per nacht.

Seizoen

De Heysen Trail is open tussen april en november. Tijdens de Australische zomer (december tot en met maart) is het pad gesloten in verband met het bosbrandseizoen.

Reis

• Met de auto: Vanuit Adelaide is het ruim vijf uur rijden naar

Wilpena Pound Resort. Daar kun je gratis parkeren. Via alpanastation.com kun je transport boeken naar het beginpunt van de hike (Parachilna Gorge). Kosten: €120,- per busje. • Met de bus: Er zijn semi-regelmatige busopties beschikbaar van Adelaide naar Parachilna via Genesis Transport: genesistransport.com.au. Kosten: €90,- per persoon.

Tanja, Nina en Rob bij het beginpunt van de tocht

Hey, mate

De volgende ochtend lopen we 7 kilometer naar Wilpena Pound, waar onze auto geparkeerd staat. Moe, stoffig en voldaan drinken we een koud biertje. Bij het bezoekerscentrum loop ik het winkeltje binnen en bots ik plots op tegen de oude parkranger die we eerder op de camping zagen. Hij kijkt me aan en ik zie dat hij mij ook herkent. ‘Hey, mate,’ zeg ik met een glimlach, ‘dat kleine beetje regen was toch iets meer, hè?’ Met een schuldige glimlach kijkt hij mij aan. ‘Glad to see you back here,’ zegt hij en ik zie een glimp van respect in zijn blik, ‘yeah, you never know, in the Flinders Ranges.’