Frank Vander linden komt naar Uyttenhove

Frank Vander linden, een van de meest integere singer-songwriters van de lage landen, komt naar Lochristi. Heus! Mis het niet, want De Mens Frank Vander linden heeft via zijn liedjes heel veel te vertellen: doordenkers, tekstuele blijvers, emotionele vulkanen, lyrische hoogvlaktes, melancholische dalen… Noem maar op. Voor elk wat wils. Op 6 mei krijg je het allemaal op je muzikale bordje. Heerlijk! Smullen maar.

Wat mogen we verwachten, Frank?

Ik zal een open deur intrappen, maar het is gewoon ook zo: ik speel gitaar en ik zing. Simpel als dat. Voornamelijk liedjes uit mijn soloplaten, hier en daar gekruid met liedjes van De Mens. Samen met pianist David Poltrock – ook van De Mens – denk ik daar wel het recht toe te hebben, ook al klinken de nummers helemaal gestript als je mij begrijpt. Alle liedjes verschijnen in hun puurste vorm. Waarom? Omdat ik denk dat ik daaraan toe ben, zo rond mijn zestigste. Wat mogen jullie dus verwachten? Een intimistisch liedjesprogramma met dingen om te lachen tussendoor. En dat laatste gaat dan over mijn bindteksten, want je weet het wel, vermoed ik, vrolijke liedjes, daar ben ik niet zo goed in. (lacht)

Melancholie is jou niet vreemd?

Laat ons zeggen, dat ik ook in De Mens altijd iets bitterzoets heb neergezet. Solistisch komt dat nu misschien nog meer naar voren. De Mens was en is natuurlijk ook een stevige rockgroep waarmee het gezellig een feestje bouwen is – nooit carnavalesk of zo, maar altijd wel stevig – maar ook daar raken mijn teksten een toon aan die je niet uitsluitend onder de noemer ‘vrolijk en blij’ kan categoriseren. Er zit en zat altijd wel enige diepgang in, hoop ik, een aparte kijk op de dingen. Muziek verleent energie aan het soms mismoedige van mijn teksten, zo kan ik het misschien samenvatten. Ik moet er zelf om lachen, als ik me dit hoor vertellen. Dat dubbele. Maar kijk, zo ben ik. Denk ik. En in dit avondvullend programma raak ik die gevoelige snaar mogelijk nog net wat meer.

Krijgen we Irene, en Jeroen Brouwers te horen?

Die twee wel, want ze nodigen uit tot een soberder uitvoering en ook uitgebeend blijven ze aardig overeind. Het zijn liedjes waar we normaal de handen mee op elkaar krijgen, de heupen aan het wiegen brengen, maar die even zozeer tot het publiek spreken als het op zijn stoel blijft zitten. Maar daarnaast breng ik toch voornamelijk solowerk, zoals uit Nachtwerk bv.

Je break-up-plaat. Hoe kwetsbaar was die CD niet? Voelde het niet alsof je scheiding daarmee op de straatstenen lag?

Ho neen, zo zie ik het niet. Het is een eerlijke plaat, zeer zeker, en ik verschijn erin, vaak zonder omwegen. Maar toch moet ik nuanceren: ik schreef voordien ook al over scheidingen, hoor.

Het is waar, het was mijn enige ‘officiële’ scheiding en met die liedjes verwerk ik mogelijk wel zeker een aantal zaken uit de breuk.

Maar toch overstijgen ze mijn eigen kleine leven. Zo voelt het toch voor mij. Het kan over mij gaan, en het gaat ook over mij, maar het gaat evengoed over jou.

Een liedje als ‘Ik dacht aan een vrouw’ ook?

Zeker. Dat ging over mijn ex, maar even zozeer over andere vrouwen. En ik merk dat dat ook bij het publiek zo overkomt. Laatst kwam iemand naar me toe na een optreden, en die vertelde me dat hij bij het horen van dat nummer, met zijn auto aan de kant was moeten gaan staan. Zo erg greep het hem aan. En dat raakt me uiteraard: zoiets voelt soms als mijn doel bereiken zonder het echt te zoeken. Alsof het mij overkomt, dat mensen zich in mijn verhaal herkennen.

Liedjes als therapie?

Hm. Bedoel je het tekstschrijven? Toch niet. Zo voelt het niet echt. Alsof wanneer ik een tekst geschreven heb, iets van me is afgegleden? Neen, toch niet. Ik zie het therapeutische juist eerder in het muzikale. Muziek is mijn levenstherapie. Het ritme, de tonen, de aanstekelijkheid, de juiste woorden... het raakt me keer op keer. Daar gebeurt dan echt wel iets.

En toch hebben al jouw teksten een vleugje nostalgie?

Tja, het vogeltje zingt zoals het gebekt is, zeker?

Hoor je mij al iets zingen als: ze is perfect en ik ben perfect, en alles loopt op wieltjes? Neen, toch?

Maar kijk, misschien moet ik dat wel eens doen. Maar je zal gelijk merken: het zal niet anders dan cynisch kunnen klinken. (lacht) Bovendien is het leven toch een vallen en opstaan. Kijk, ik heb net weer een scheiding achter de rug, dus ja, dat zal ook wel ergens weer doorschemeren, zeker? Liefde is niet gemakkelijk, toch?

Stoort het je als ik een gevoel van ‘eenzaamheid’ ervaar als ik je oeuvre overschouw?

Hm. Eenzaamheid? Ik begrijp waarom je dat zegt, maar ik denk net