ตำนานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี

เรื่องรำวของคนกลุ่มเล็กๆ บนสนำมเล็กๆ

ซอฟต์บอลปั บอลปัตตานี

ตำนำนไตรภำค

Prince of Songkla University : Pattani Campus

ขอขอบคุณ คุณชวนขวัญ เชื้อภักดี แห่ง MT News (USA) ที่สนใจและนาเรื่องราวของพวกเราไปเผยแพร่ และทาให้เราได้ระลึกถึงความทรงจาดีๆ อีกครั้ง

mtblog

บ.ก. เกริ่น

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 1/1

สู่เขตรั้วสีบลู —รูสะมิแล: ผู้อาวุโสซ่อนเร้น (ท่านปู่ 30)

ปูเ่ ป็นนักศึกษา มอ.ตานีเมือ่ เกือบ 20 ปีทแี่ ล้วทีส่ มัย นัน้ ยังใช้วธิ สี อบ entrance เข้ามหาวิทยาลัย ทัง้ แบบเอ็นท์ตรง ที่ให้สิทธิ์นักเรียนใน 14 จังหวัดภาคใต้ สอบคัดเลือกเข้ามา ก่อน และหลังจากนั้นก็จะเป็นการสอบเอ็นท์กลางที่คัดเลือก นักเรียนมาจากทั่วประเทศ

ปู่สอบเข้ามาที่ มอ. ตานีแบบหลัง

..เพื่อจะไปพบกับการรับน้องรถไฟ ที่รับกันมาจาก กรุงเทพฯ ไปลงทีส่ ถานีรถไฟโคกโพธิ์ แล้วก็ลอดซุม้ รับน้องมาลัย

..อะไรแบบนี้ที่ไม่รู้ว่า เดี๋ยวนี้ยังมีอยู่รึเปล่า

วันแรกที่ปู่นั่งมาในโบกี้ ปู่ก็ได้เจอกับไอ้จ๊วบ เพราะ มันนั่งแถวเดียวกับปู่ ในโบกี้ที่ตอนนั้น.. มีคนสวยๆ รวมอยู่

30 [ mt ]

Thursday, November 25, 2010

หลายคน ทำ�ให้ปดู่ ใี จมากทีจ่ ะได้เรียนทีเ่ ดียวกับคนกรุงเทพฯ คนเชียงใหม่ ฯลฯ ที่มีความงดงาม น่ารัก น่ากิ๊กเป็นอย่างยิ่ง

แต่พรหมลิขิตยังไม่ชักพา ตลอดทางจาก กทม. ไป จนถึงสถานีโคกโพธิ์ ปู่ก็ได้แต่คุยกับไอ้จ๊วบ และเพื่อนๆ ที่นั่ง ติดๆ กันเท่านั้น สลับกับพวกรุ่นพี่ที่เข้ามาชวนพูดคุยเพื่อให้ พวกน้องใหม่สนุกสนานในระหว่างการเดินทาง

..ซึ่งจริงๆ เพราะโบกี้ปู่มีสาวน่ารักเยอะ ไอ้พวกรุ่น พี่มันก็กะเข้ามากุ๊กกิ๊กกะน้องๆ ผู้หญิงเท่านั้นแหละ มาทำ� เป็นแสนดีผสมชีกออะไรทำ�นองเนีย๊ ะ ว่าง่ายๆ เลยคือ ถึงมัน มา มันก็มาสนใจแต่สาวๆ

ไอ้เราผู้ชาย เลยต้องคุยกันเองเป็นส่วนใหญ่

ก็สัมภาษณ์กันเรื่องสัพเพเหระทั่วไป จนกระทั่งคุย กันถึงกีฬาที่ชอบ ไอ้จ๊วบมันก็บอกว่า..

ตอนเรียนพละทีโ่ รงเรียนเก่า มันเคยเล่นซอฟต์บอล มันชอบมาก แล้วกีฬาประเภทนีน้ ะ่ มีเล่นแต่ในมหาวิทยาลัย เท่านั้น มันว่า

“ตาสีตาสา บ้านนอกไม่รู้จักหรอก ก็ไม่รู้ที่ มอ. จะ มีเล่นรึเปล่าน้า”

แล้วมันก็ถามปู่ว่า “มึงรู้จักรึเปล่าวะ”

สมัยน้องชายคนเล็กเรียนในมหาวิทยาลัยปีแรก ดิฉันมาใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศอเมริกาแล้วค่ะ และเคยสงสัย ว่า ทุกครั้งที่ได้กลับไปเยี่ยมบ้าน เป็นต้องได้รับรายชื่อของ ฝากที่อยากได้ เป็นจำ�พวกถุงมือเบสบอล หมวก เสื้อ รวม ไปจนถึงไม้เบสบอล ทีจ่ �ำ ไม่ได้วา่ ซือ้ ไปให้ครบตามสัง่ ทุกครัง้ หรือเปล่า

..ยกเว้นทีแ่ น่ๆ ครัง้ หนึง่ ซือ้ ถุงมือเบสบอลไปด้วย ความมั่นใจว่าจะต้องตรงตามสั่ง แต่ไปๆ มาๆ ปรากฎว่า ซื้อผิดข้างไปให้ซะงั้น

ช่วงนั้นล่ะค่ะที่ได้ยินข่าวว่า น้องชายเล่นซอฟต์ บอล แต่กส็ ารภาพว่าแม้ไม่เคยรูจ้ กั ก็ไม่คดิ จะทำ�ความรูจ้ กั จนกระทั่งเมื่อหลายเดือนก่อน น้องชายส่ง “ต้นฉบับ” บันทึกตามจริงมาให้เรื่องหนึ่ง แล้วว่า.. เป็น “ตำ�นาน”

สารภาพอีกแล้วค่ะว่า แช่ตน้ ฉบับไว้นานมากเลย เชียวกว่าจะได้เริ่มต้นอ่านอย่างไม่ค่อยตั้งใจนักในย่อหน้า แรกๆ แล้วก็เปลี่ยนเป็นอ่าน “ภาค 1” จนจบก่อนจะบอก น้องชายว่า จะนำ�ลงพิมพ์ให้

เมื่อคืนนี้ นั่งจัดหน้าของฉบับนี้อยู่ค่ะขณะมาถึง ต้นฉบับชุดนี้ และอดไม่ได้ทจี่ ะคลิกอ่านไปจนจบ 200 หน้า

..และ “น้�ำ ตาซึม” บนรอยยิ้ม

เชื่อเถอะค่ะ ดิฉันไม่ได้รู้จัก “ซอฟต์บอล” และไม่ เคยแม้แต่จะดูเกมการแข่งขันกีฬาชนิดนี้ แต่ดิฉัน “รู้สึก” เข้าใจมัน ผ่าน “อารมณ์” ของ “เด็กๆ พวกนี้

และ “การันตี” ว่าถ้าคุณๆ ได้อ่านจนจบ คุณจะ รัก ซอฟต์บอลที่พวกเขา “รัก”

เหมือนดิฉัน

ปูก่ ลัวเสียฟอร์ม เพราะในหัวก็รจู้ กั แต่เบสบอล เนือ่ ง จากเคยอ่านการ์ตูน Touch มาบ้าง เดาว่า มันก็คงจะคล้ายๆ กันหรอกน่า ก็เลยตอบไปว่า

“คล้ายๆ เบสบอลใช่เปล่า”

“เออ แต่สนามมันเล็กกว่า ลูกมันใหญ่กว่า และการ ขว้างไม่เหมือนกัน”

สาบาน! นัน่ เป็นครัง้ แรกทีป่ ไู่ ด้ยนิ คำ�ว่า ซอฟต์บอล (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า)

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi.1/2

เข้าสู่วงการ —รูสะมิแล: ผู้อาวุโสซ่อนเร้น (ท่านปู่ 30)

หลังผ่านประเพณีที่โหดที่สุดในโลกเข้าสู่เขตรั้วสีบลู ที่ลำ�พังเฉพาะตัวปู่ โดนเล็งมากเป็นพิเศษเนื่องจากมี “พี่ มาลัย” สวย รุ่นพี่ผู้ชายที่ชอบพี่มาลัยของปู่จึงจำ�เป็นต้องงัด กระบวนการยุทธ์ทกุ วิธมี ากลัน่ แกล้งปูใ่ นระหว่างมหกรรมการ “ว้าก” มหาสนุกนั้น แต่ปู่ก็รอดมาได้

..โดยอาการ 32 ยังอยู่ครบถ้วน

ทราบมาว่า มหกรรมที่ว่าถูกยกเลิกไปในภายหลัง แล้ว ใช่หรือไม่

เอาล่ะเข้าสู่เรื่องดีกว่า

เรา, นักศึกษาใหม่ได้เข้าพักในหอชายโดยปูไ่ ด้อยูห่ อ 2 ส่วนไอ้จ๊วบไปอยู่หอ 3 และปู่ก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่อีกคน ชื่อ ไอ้หมู ผู้ชอบช่วยเหลือผู้คน

..โดยเฉพาะสาวๆ

ช่วงที่ปู่เข้ามาเรียนตอนนั้น มอ. ตานีของเราเพิ่ง เสร็จสิ้นการเป็นเจ้าภาพกีฬามหาวิทยาลัย

..ไม่ต้องงงงงง

เป็นเรื่องจริงงงงง ไม่ลอกอ

แล้วเหตุจากการได้เป็นเจ้าภาพกีฬามหาวิทยาลัยใน ครัง้ นัน้ แหละทีท่ �ำ ให้การทำ�กิจกรรมต่างๆ ได้รบั อานิสงส์จาก มหกรรมกีฬานี้อยู่บ้างไม่มาก ก็น้อย

อธิบายก่อนว่า การคัดเลือกนักกีฬาของมหาวิทยาลัย เราในสมัยนั้น ใช้การแข่งขันกีฬาระหว่างสองวิทยาเขตของ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ คือวิทยาเขตปัตตานีกบั วิทยาเขต หาดใหญ่ ถ้าทีมใดชนะ ทีมของวิทยาเขตนัน้ ก็จะได้เป็นตัวแทน ของ มอ. ไปเข้าแข่งขัน

โดยการแข่งขันคัดเลือกตัวทีมมหาวิทยาลัยจะสลับ กันเป็นเจ้าภาพจัดแข่งขันกันคนละปี และกีฬาซอฟต์บอลก็ ถูกบรรจุในการแข่งขันครั้งนั้นด้วย จึงทำ�ให้ทั้งสองวิทยาเขต ต้องจัดทีมนักกีฬา

ทีต่ อนนัน้ วิทยาเขตหาดใหญ่เริม่ จัดตัง้ ทีมซอฟต์บอล ขึ้นมาก่อนหน้าแล้ว ด้วยการนำ�ของป๋าเชียรผู้เคยเล่นซอฟต์ บอลที่รามคำ�แหงก่อนจะเอ็นท์ฯ ใหม่มาติดที่ มอ. หาดใหญ่

ส่วนวิทยาเขตปัตตานี ในส่วนของทีมชายก็ใช้กลุ่ม พี่ๆ พละศึกษาหลักสูตรต่อเนื่อง 2 ปีเป็นหลัก แต่ทีมหญิง ต้องฝึกนักศึกษาหลักสูตร 4 ปีมาเล่นร่วมกับนักศึกษาพละต่อ เนื่อง 2 ปี โดยแบ่งจำ�นวนในสัดส่วนที่เท่าๆ กัน

ผลการแข่งขันคัดเลือกตัวแทนมหาวิทยาลัยในปีนนั้ มอ. หาดใหญ่ได้เป็นตัวแทนทีมชาย ส่วนทีมหญิงเป็นตัวแทน จาก มอ. ปัตตานี ซึ่งถือเป็นการเข้าแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัย ครั้งแรกของนักกีฬาจาก มอ. ปัตตานี

..เชื่อหรือไม่

พอปูเ่ รียนใน มอ. ปัตตานีได้สกั เดือนหรือสองเดือน

32 [ mt ]

Thursday, December 2, 2010

เห็นจะได้ ไอ้จ๊วบก็ชักนำ�ปู่เข้าสู่วงการ

“เฮ้ย.. ตอนเย็นมึงว่างรึเปล่า ไป ไป เล่นซอฟต์บอล กัน”

“เล่นที่ไหนวะ”

“ก็ตรงสนามข้างหอ 4 ไง แล้วเจอกันทีส่ นามนะเว้ย”

เออ! เอากับมันหน่อยก็ดี ว่างๆ อยู่

และนับจากนั้นเป็นต้นมา ช่วงหลังเลิกเรียน ถ้าใคร เดินกลับจากอาคารเรียนรวม 5 ไปทางสะพานสองร้อยปีทยี่ คุ นั้นยังเป็นสะพานไม้อยู่ ก็จะสังเกตเห็นคนกลุ่มใหญ่กำ�ลัง ขว้างลูกซอพต์บอลไปมา

ยุคนั้นก็มี เจ๊เอ๋ พี่แอน พี่ก๊ะ ที่อยู่ปี 2 และเป็นตัว นักกีฬามหาวิทยาลัยสมัยนัน้ อยูก่ อ่ นแล้วมาซ้อมกัน แล้วก็จะ ได้พบไอ้จ๊วบ ไอ้หมู ที่ก�ำ ลังหัดขว้างอยู่ด้วยความมุ่งมั่น

..ปู่เข้าไปร่วมอยู่ในกลุ่มนี้แหละ

โดยขณะนัน้ กลุม่ เรามีพอี่ ว้ น รุน่ พีพ่ ละศึกษาทีเ่ รียน จบแล้วไปเป็นอาจารย์อยูท่ โี่ รงเรียนสาธิตปัตตานีมาคอยควบ คุมดูแล

แต่เนือ่ งจากความรูแ้ ละเทคนิคในกีฬาประเภทนีย้ งั ไม่มใี ครชำ�นาญและรูจ้ ริง การฝีกฝนของพวกเราจึงอาศัยการ อ่านตำ�ราและทฤษฎีเป็นหลัก

..แล้วก็มั่วๆ เอาเองมั่ง

ประกอบกับนักกีฬาเดิมทีแ่ ม้จะเป็นพวกพละศึกษา ซึง่ อาจจะได้เปรียบในเรือ่ งพละกำ�ลังและพืน้ ฐานทางกีฬาจาก กีฬาประเภทอื่นมาบ้าง แต่นั่นไม่สามารถนำ�มาใช้กับซอฟต์ บอลได้เลย เพราะซอฟต์บอลเป็นกีฬาทีต่ อ้ งอาศัยการฝึกพืน้ ฐานที่ถูกต้องและต้องเข้าใจกฎ เกม กติกา มารยาท

กอปรกับรุน่ พีท่ เ่ี ป็นพวกพละศึกษาจะเรียนอยูท่ น่ี น่ั แค่ 2 ปีกจ็ บการศึกษาไปแล้ว จึงทำ�ให้ไม่มกี ารสืบทอด Generation รุน่ ต่อๆ ไป ทำ�ให้ตอนทีพ่ วกเราเข้าไปซ้อมจึงเป็นการซ้อมแบบ มัว่ นิม่ ไปวันๆ

..ทำ�ไงได้ ก็ใจมันรักนี่หว่า

และแล้วการแข่งขันระหว่างวิทยาเขตก็ใกล้มาถึง ทีม หาดใหญ่ตอนนั้นกำ�ลัง Hot มาก ได้พิชเชอร์ใหม่ชื่อ ตาเต๊า มาจากสาธิตเกษตรที่เล่นซอฟต์บอลเป็นมาตั้งแต่เด็กๆ จึงมี ลูกที่เร็วและแรงสุดในทีม ส่วนตำ�แหน่งอื่นๆ ก็ปั้นน้องๆ ขึ้น มา ดังนั้นทุกตำ�แหน่งของวิทยาเขตหาดใหญ่จึงแน่นปั๋ง

หันมาดูทีมปัตตานีบ้าง ขนาดพิชเชอร์ยังไม่ลงตัว เลย

ตอนแรกวางตัวตาจุ๊บ-เอกอังกฤษ เรียกว่าไปซ้อม ทุกวันแบบกำ�ลังเข้าที่เข้าทาง แต่พอใกล้ถึงวันแข่งขัน แมร่ง เป็นฝีขึ้นมาได้ ก็เลยไปเอาไอ้กรรณ-หนุ่มสังคมวิทยา มาดดี สูงกว่า 185 เซนติเมตรมาฝึก ก็ยังไม่เข้าที่ แต่เอาวะไม่มีตัว เลือกแล้ว เอาหุ่นมันไปลงขู่คู่แข่งขันก่อน

ตอนนั้นไอ้จ๊วบ.. ด้วยความบึกและอึดจึงรับหน้าที่ เป็นแคชเชอร์ ส่วนไอ้หมูที่วิ่งเร็วก็ต้องรับหน้าที่เป็นฟิลด์ไป แล้วปู่ก็เล่นบ้านสอง

..รอคอยเวลาแห่งการแข่งขันทีจ่ ะเกิดขึน้ ด้วยความ ตืน่ เต้น (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า)

An Explanation —นัท 34

พี่มาลัย: คล้ายๆ พี่รหัส แต่ที่ มอ. ปัตตานี ไม่ ใช้พรี่ หัส ใช้การคล้องมาลัยให้รนุ่ น้องใหม่ทลี่ อดซุม้ อุโมงค์ ออกมาในวันทีร่ ถไฟมาถึง โดยรุน่ พีจ่ ะต่อแถวกันทีป่ ลาย อุโมงค์ ถ้าจ๊ะเอ๋รนุ่ น้องคนไหนก็ได้เป็นพีม่ าลัย-น้องมาลัย กัน (แต่บางทีก็มีการล๊อคตัวกัน เช่น พี่คนไหนสนใจน้อง คนไหนเป็นพิเศษก็จะไปดักรอแซงคิวรุ่นพี่คนอื่นๆ เพื่อ ให้ได้เจอรุ่นน้องคนนั้น)

ว้าก: หมายถึง การรับน้องโดยเฉพาะการรับ น้องหอ ที่ มอ. ปัตตานีนั้น ขึ้นชื่อว่ารับน้องโหดมากโดย ไม่มีรูปแบบ เช่น การว้ากน้องหอ หอชายจะมีหอ 1-3 ใครอยูห่ อไหนก็โดนรับน้องทีห่ อนัน้ แล้วรับรวมกันทุกหอ ฉะนั้นโหดพอกันทุกหอเพราะรุ่นพี่ใช้ระบบวนทุกหอ อยากจัดการน้องคนไหนก็เดินไปห้องนั้นแล้วสร้างสรรค์ วิธีการ “ว้ากน้อง” ที่ไร้รูปแบบและกติกา (ช่วงหลังๆ ดี หน่อย เริม่ มีกติกาห้ามสัมผัสตัว แต่รนุ่ พีก่ ม็ วี ธิ พี ลิกแพลง เช่น การห่มผ้านวมทีต่ วั น้องแล้วจัดการสัมผัสผ่านผ้านวม แทน) เวลาว้ากก็เริ่มตั้งแต่ 1 ทุ่มถึงเที่ยงคืน ทุกวันไม่มี ยกเว้น (นักศึกษารุ่นเก่าๆ โดนกันทั้งเทอม แต่รุ่นหลังๆ เช่นรุ่นผมโดนประมาณเกือบ 2 เดือน) ส่วนกลางวันต้อง ไปหลบที่อื่น (ผมไปหลบหอ F (หอสมุดจอห์นเอฟเคนเน ดี้) กับที่สนามซอฟต์บอลหรือสนามเปตอง) เพราะหาก ไม่มีเรียนแล้วกลับมาหอก็จะโดนว้ากตั้งแต่กลางวัน เด็ก ที่เอ็นท์ตรงจากภาคใต้จะโดนว้ากก่อนเพราะ (ดัน) เดิน ทางมาเข้าหอเร็วกว่านักศึกษาจากภาคอื่นๆ จะค่อยเบา ลงหน่อยก็ช่วงที่นักศึกษาใหม่จากกรุงเทพฯ และภาค อืน่ ๆ เดินทางมาถึง (แต่พอลงรถไฟแล้วรับน้องมาลัยเสร็จ เข้าหอก็โดนเลยนั่นแหละ) จำ�ได้ว่า ในแต่ละวันไม่อยาก ให้พระอาทิตย์ตกเลย แต่ละคนนัง่ รอรับชะตากรรมเพราะ ไม่รวู้ า่ รุน่ พีค่ นไหนจะมาทำ�อะไรเราในคืนนี้ แต่วนั สุดท้าย ของการรับน้องหอ รุ่นพี่มักปล่อยน้องเร็วผิดปกติ น้อง ผู้ชายจะถูกปลุกจากที่นอนประมาณเที่ยงคืน (ด้วยประ ทัดและฝ่ามือฝ่าเท้า) ไล่ลงมากลิ้งๆ หมอบๆ คลานๆ ที่ สนามหญ้าหน้าหอจนเป็นทีพ่ อใจของพีๆ ่ แล้วก็จะพาไป หอหญิงเพื่อไปขอน้ำ� (ตะโกนร้องเพลง “พี่ครับ.. ขอน้�ำ หน่อยครับ” เพือ่ ให้ผหู้ ญิงสาดน้�ำ ใส่จากข้างบนหลังห้อง) กระโดดโลดเต้นอยู่ลานหอหญิง จากนั้นก็จะพาไปแถว ทะเลโคลนหรือลงคลองก่อนสรุปด้วยการกินกะเพราเนือ้ หมา (รุ่นพี่เค้าว่าอย่างนั้น) ในตอนเช้า

สะพานสองร้อยปี: เป็นสะพานข้ามคลองสอง ร้อยปีทน่ี กั ศึกษาปี 1 ทุกคนต้องเดินข้ามทุกวันเพือ่ จะไป เรียนทีต่ กึ เรียนรวม (อาคาร 19) เมือ่ ก่อนเป็นสะพานไม้ แต่ ปัจจุบันเป็นสะพานปูน โดยในคลองใต้สะพานจะมีปลา มากมาย ส่วนใหญ่เป็นปลานิลตัวอวบอ้วนทีไ่ ด้รบั สารเคมี ซึง่ ไหลมาจากห้องทดลองวิทยาศาสตร์ (เค้าว่ากันอย่างนัน้ )

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi.1/3

เกมแรกกับบรรยากาศ (ที่) มาคุ —รูสะมิแล: ท่านปู่ 30 (ผู้อาวุโสซ่อนเร้น)

และแล้ววันแข่งขันก็มาถึง นักกีฬาทุกคนแยกย้าย กันไปตามสนามแข่งขันของแต่ละประเภทกีฬา ซอฟต์บอล ถูกกำ�หนดให้จัดแข่งในสนามใกล้หอ 4

นักกีฬาหาดใหญ่เริม่ ลงมาวอร์ม ซึง่ ช่วงนัน้ ทีมหาด ใหญ่มีสมาชิกเยอะมากๆ ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง และมีชุดแข่งที่ สวยงาม

ปุ ปุ ปุ

ตาเต๊า พิชเชอร์ทีมหาดใหญ่ลงมาวอร์ม เสียงลูก กระทบถุงมือของแคชชอร์ดังกัมปนาทกึกก้อง สร้างความ หวาดหวั่นให้ “ไก่อ่อน” อย่างทีมเรายิ่งนัก

ขณะทีท่ มี หาดใหญ่ก�ำ ลังวอร์มโชว์อยูใ่ นสนามด้วย ความพร้อมเพรียง ทีมปัตตานีของเราก็เริ่มลงไปซ้อมโชว์ บ้าง แต่ด้วยความตื่นสนาม พวกเราจึงขว้างลูกมั่วไปหมด

..รายการวอร์มวันนั้นจึงเสียเวลากับการตาม เก็บลูกเสียมากกว่า

และแล้วพิชเชอร์รปู หล่อของทีมตานี เจ้าของความ สูง 185 เซนติเมตร ก็ลงไปวอร์มบ้าง

บรรยากาศรอบสนามในตอนนั้น ผู้คนแน่นขนัด มารอชมการแข่งขันกีฬาที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

แรกสุด เหล่ากองเชียร์ตะลึงกับชุดแข่งขันทีท่ มี หาด ใหญ่ใส่ลงสนาม ว่าดูช่างสวยงาม ทัง้ เสื้อกางเกง สแลค ถุง เท้า เรียกว่า Option ครบว่างั้นเหอะ จึงทำ�ให้เป็นที่ดึงดูด ใจสาวๆ เป็นพิเศษ

ประกอบกับหน้าตานักกีฬาของทีมเขา ก็ต้องยืด อกยอมรับว่า “หน้าตาดีทีเดียว” (เฉพาะในตอนนั้นน่ะนะ)

ขณะที่ทีมปัตตานีของเรา.. ใส่ชุดตามมีตามเกิด ตามแต่จะหากันมาได้ กางเกงวอร์มมั่งล่ะ ขาสั้นมั่งล่ะ ดี นะที่ไม่ใส่กางเกงมวยลงเล่น.. ไม่งั้นอาจทำ�ให้คนดูสับสน ได้

ยิง่ ไปเอาเอีย๊ มทีม่ เี บอร์มาแจกใส่กนั เข้าไปอีก ดูๆ ไปก็เลยคล้ายเสี่ยวเอ้อร้านข้าวต้มยังไงไม่รู้

ส่วนหน้าตานัน้ ก็อย่าให้พดู เลย แต่ละคนมอมแมม โกโรโกโสเหมือนลิงตกท่อ

มีกแ็ ต่ไอ้พชิ เชอร์เรานีแ่ หละทีห่ น้าตา “นายแบบ” หน่อย.. แบบเด็กเทพฯ ผอม สูง ใส่แว่นกลม ดูเซอร์ๆ มาด นิ่งๆ เงียบๆ มันชื่อ กรรณ คำ�เดียว ยิ่งเท่เข้าไปอีก เพราะ ยุคนัน้ นายแบบชือ่ ตัวเดียวทัง้ น้านนนนน เช่น พีท ทองเจือ เป็นต้น

ไอ้กรรณค่อยๆ เดินลงไปกลางสนามอย่างช้าๆ ด้วยมาดไม่วอกแวกเหมือนใส่ลีวายส์ 501 ริมแดง ท่าม

กลางเสียงกรีด๊ ของสาวๆ รอบสนามทีต่ ดิ ตามมาเชียร์หนุม่ Hot ที่สุดในปัตตานี

ไอ้จ๊วบ แคชเชอร์เดินพาหุ่นตุ้ยนุ้ยของมันเข้าไป ปรึกษาตรงตำ�แหน่งขว้างลูก

“เฮ้ย! เอาให้เหมือนที่ซ้อมมานะเว้ย”

“ไม่ต้องห่วง”

กรรรณตอบช้าๆ ก่อนปรายตาไปมองกลุ่มสาวๆ ข้างสนามเพื่อขอเสียงกรี๊ด แล้วก็หยิบลูกจากมือไอ้จ๊วบไป เพื่อเริ่มการวอร์มพิชลูก

ในขณะเดียวกัน ทีมหาดใหญ่ก็ให้ความสนใจกับ ไอ้กรรณอย่างเต็มที่ ทุกคนเริ่มหยุดการวอร์มของตนเพื่อ ล้อมวงดูการวอร์มของพิชเชอร์แห่งตานี

..สีหน้าเริ่มมีกังวลปรากฎขึ้นเป็นอย่างมาก

เหตุเพราะมีขา่ วลือทีพ่ วกเราปล่อยไป (เองแหละ) ว่า ตอนนี้ ทีมปัตตานีมชี า้ งเผือก ได้พชิ เชอร์จากเมืองนอก ฝีมอื ร้ายกาจ บรรดาผูอ้ าวุโสของทีมหาดใหญ่จอ้ งตาไม่กระ พริบกับการแสดงฝีมือในครั้งนี้

ไอ้กรรณเดินไปยืนตรงพิชเชอร์เพลท เอาลูกซ่อน ไว้ในถุงมือเพือ่ เป็นการซ่อนนิว้ ไม่ให้คตู่ อ่ สูเ้ ห็น ว่าจะใช้ลกู เล่นในการขว้างแบบไหน

ไอ้จว๊ บใส่หน้ากากแคช พร้อมนัง่ ลงแล้วเปิด Glove อ้าในท่าคอยรับลูก ไอ้กรรณก้าวเท้าซ้ายพร้อมวาดมือไปข้างหลัง เหวีย่ ง

เต็มแรง ทัว่ ทัง้ สนามเงียบกริบ ลูกซอฟต์บอลถูกปล่อยผ่าน จากมือของมันทันที

เสียงฮือ! ทั้งสนาม บางคนอ้าปากค้าง ช็อคไปกับ สิ่งที่เห็น ไม่เชื่อสายตาตัวเอง สาวๆ บางคนตื่นเต้น เอา มือปิดหน้าไม่กล้ามอง ไอ้จว๊ บใจหายวูบเพราะไม่เชือ่ ว่าลูก จะเร็วปานนั้น

เสียงดังปุก!

“เฮ้ย! ลูกหายไปไหนวะ”

ไอ้จ๊วบมองหาลูกจากในถุงมือแคชของมัน

แล้วคนทัง้ สนามก็เห็นร่างสูงๆ ของไอ้กรรณวิง่ ไป เก็บลูกที่มันพิชลอยข้ามแผง back stop ลิ่วข้ามถนน ไป ตก “ปุก” บนหลังคาลานอิฐ

จากฟอร์มอันสุดยอดของไอ้กรรณ ทำ�ให้ทีมหาด ใหญ่ได้รู้แล้วว่าข่าวลือของเราเป็นข่าวลวง

ปัตตานีปีนี้ไม่น่ากลัวเหมือนปีที่ผ่านมา

..ปีทท่ี มี เราส่วนใหญ่ประกอบด้วยเด็กพละทีถ่ งึ แม้ จะพิชลูกไม่เป็นแต่เกมรับก็เหนียวแน่น สามารถยันเกมรุก ของหาดใหญ่ได้ โดยพิชเชอร์ของฝ่ายเราใช้วธิ โี ยนลูกให้เขาตี แล้วใช้ฟลิ ด์ดกั รับลูกลอยฟ้าก็สามารถยันได้สสู ี ส่วนเกมรุกก็ สูสเี ช่นกันเพราะความเร็วในการขว้างของพิชเชอร์หาดใหญ่ ตอนนัน้ ยังมีสปีดทีพ่ อตีกนั ได้ จึงทำ�ให้ score การแพ้ชนะไม่ ห่างกันมากนัก

แต่ปนี สี้ หิ ลานเอ๊ย.. ปูจ่ �ำ ไม่ได้เลยว่าเราเสีย score ให้ทีมเขาไปมากมายขนาดไหน

ส่วนไอ้กรรณหลังเสียฟอร์มตอนวอร์มไปแล้วก็ถกู เปลีย่ นตัวออกในอินนิง่ แรก เพราะหลังจากนัน้ มันก็แจกลูก ไปโดนอวัยวะส่วนต่างๆ ของแบตเตอร์หาดใหญ่ จน take base ฟรีๆ ไปไม่รกู้ บ่ี า้ น

พี่อ้วน โค้ชในตอนนั้นเห็นท่าไม่ดีแน่ จึงตัดสินใจ เปลี่ยนให้พี่อดิศัย เอกเทคโนฯ การยางรุ่นแรก ซึ่งขณะนั้น พีแ่ กอยูป่ ี 4 (ต่อมาได้ทนุ มหาวิทยาลัยไปเรียนต่อแล้วกลับ มาเป็นอาจารย์ในภายหลัง) จากตำ�แหน่งบ้านหนึ่งมาเป็น พิชเชอร์แทน มีหน้าทีโ่ ยนลูกให้ทมี หาดใหญ่ตี เราก็สามารถ ประคองทีมในเกมรับของเรามาได้พอสมควร

พอถึงจังหวะทีมเราเป็นทีมรุก พวกเราตีกนั แทบไม่ ได้เลย เพราะตาเต๊า พิชเชอร์ของทีมหาดใหญ่อยูใ่ นช่วง Top form ลูกเร็วและแรงมาก

..จึงทำ�ให้ในเกมนั้นเราแพ้อย่างย่อยยับ

แถมระหว่างเกมก็มีการปะทะกันที่หน้า Home Place โดยเป็นช่วงจังหวะทีต่ วั วิง่ หาดใหญ่วงิ่ ออกจากบ้าน 3 จะเข้า Home ในขณะเดียวกัน Shot ของเราก็เข้าไปยืน ขวางรอรับลูกหน้า Home พร้อมกับชักศอกนิดๆ แต่เป็น ผลให้ผู้เล่นหาดใหญ่ถึงกับหาม ส่วนทีมหญิงของเราก็พ่าย แพ้แบบสูสีไปไม่กี่แต้ม

งานนี้ สรุปว่าทีมปัตตานีทงั้ ชายและหญิงแพ้อย่าง สิ้นเชิง ปัตตานีแพ้คะแนน หาดใหญ่แพ้น็อค

และจากความพ่ายแพ้ดังกล่าวเป็นผลทำ�ให้ทีม ปัตตานีหมดสิทธิ์เป็นตัวแทนมหาวิทยาลัยเข้าแข่งขันกีฬา มหาวิทยาลัยที่ มศว. บางแสนในทันที

..เศร้า (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า) Thursday, December 9, 2010

[ mt ] 33

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 1/4

ความหวังใหม่ + กุนซือใหม่

—รูสะมิแล: ท่านปู่ 30 (ผู้อาวุโสซ่อนเร้น)

หลังจากทีมปัตตานีพ่ายแพ้แก่ทีมหาดใหญ่แบบไม่ เห็นฝุน่ แล้ว บรรยากาศในทีมของเราก็เงียบเหงาลงทันตา นัก ศึกษาที่เคยมาซ้อม ก็หายหน้าไปกันหมด

โดยเฉพาะเด็กพละศึกษาต้องวิง่ หากีฬาอืน่ เล่น เพราะ การไม่ได้ตดิ เป็นนักกีฬามหาวิทยาลัยจะมีผลกับเกรดของพวก เขา บางคนเลยเปลีย่ นไปเล่นฮอคกีบ้ า้ ง ฟุตบอลบ้าง และอืน่ ๆ

..ที่ไม่ใช่ซอฟต์บอล

ในสนามเริม่ ว่าง ไม่มคี นมาซ้อมนอกจากเราสามคน ไอ้จ๊วบ ไอ้หมูและปู่ ที่ยืนขว้างลูกกันก็อกๆ แก็กๆ บางวันก็ อาจจะมีพี่อดิศัย พี่อ้วน พี่แอน มาขว้างลูกเล่นบ้าง

หลานๆ ทุกคนคงจะทราบว่า กีฬาของเรานัน้ ถ้าคน เล่นน้อย มันจะไม่หนุกเอาซะเลย

จนกระทั่งวันหนึ่งเราก็ได้ข่าวจากอาจารย์ประเสริฐ และอาจารย์สมเกียรติว่า ได้รับการติดต่อจากวิทยาเขตหาด ใหญ่วา่ จะขอดึงนักกีฬาหญิงบางคนไปเสริมทีมเข้าแข่งขันกีฬา มหาวิทยาลัยที่บางแสน คาดว่ามี เจ๊เอ๋ พี่นัท พี่ก๊ะ สามคน นะถ้าปู่จำ�ไม่ผิด ซึ่งนั่นเป็นนิมิตหมายอันดี

พวกเราจึงไปช่วยซ้อมให้สามสาวเตรียมตัวเข้าร่วมการ แข่งขันบนความอิจฉาของชายสามคนทีไ่ ด้แต่มองหน้ากันปริบๆ

หลังจากนัน้ ซอฟต์บอลก็เป็นกิจกรรมทีข่ าดไม่ได้ของ เราสามคนทีต่ อ้ งเล่นทุกเย็นจนเป็นส่วนหนึง่ ของชีวติ ยิง่ วันไหน ฝนตกแล้วเล่นไม่ได้ จะเกิดอาการลงแดง กระวนกระวายรอจน ฝนหายหรือเหลือตกพรำ�ๆ ก็จะออกมาขว้างลูกยางอันเป็นลูก ซ้อม

..แบบถอดรองเท้าเล่นมันทั้งเท้าเปล่านี่แหละ โคลนแป๊ดเต็มตีนไปหมด สภาพพวกเราเหมือนเพิ่งไป 28 [ mt ]

Thursday, December 16, 2010

ดำ�นามาหมาดๆ

โดยแทบทุกวัน ไอ้หมูจะเป็นคนมาตามเราไปซ้อม ตลอด ไฮเปอร์มากไอ้บ้านี่

จนวันนึงเราสามคนจับเข่าคุยกันว่า “ซอฟต์บอลมัน เล่นกันสามคนไม่ได้นะ ขืนเล่นกันอย่างนี้ ไปไม่ถึงไหนแน่”

“ปิดเทอมนี้ กลับกรุงเทพฯ กูจะไปดู Thailand Open กูจะหัดเป็นพิชเชอร์ มึงคอยดู กูจะต้องสู้กับพวกหาดใหญ่ให้ ได้ กูจะไม่แพ้แบบหมดรูปเหมือนปีนี้อีกแล้ว” ปู่บอกเพื่อน ด้วยความตั้งใจแบบสุดๆ

ระยะหลังนี้ พวกเราได้เพื่อนผู้หญิงจากหอ 4 คือ จอย กับแหม่ม เด็กพัทลุงมาหัดเล่นกับพวกเราด้วย

..ซึ่งสมัยนั้นหอ 4 เป็นหอพักหญิงหอเดียวที่ต้งั อยู่ ท่ามกลางหอชายและใกล้สนามซอฟต์บอล จึงเดาว่าพวกเธอ คงเห็นเราดำ�นา เอ๊ย! ไม่ใช่.. ซ้อมกันทุกวันก็เลยมาร่วมเล่นด้วย

..ซึง่ เพือ่ นทัง้ สองคนก็กลายเป็นกำ�ลังหลักให้ทมี หญิง ในยุคต่อมา

ปิดเทอมใหญ่ ปู่กลับบ้านที่นนทบุรีและมีโอกาสไป ดูการแข่งขัน Thailand Open ที่สมัยนั้นจัดแข่งที่สนามกีฬา หัวหมาก

ปูไ่ ปดูวธิ กี ารขว้าง การตี และเทคนิคต่างๆ ของการ พิชลูกแบบเกาะติดสนามอยู่ 2-3 วัน เกิดแรงบันดาลใจอย่าง มากทีจ่ ะกลับไปซ้อมทีต่ านี และการไปแอบดูแบบครูพกั ลักจำ� มานี้ ก็ท�ำ ให้ทราบว่าอุปกรณ์ทเ่ี ราใช้นน้ั ล้าสมัยมาก

..ทัง้ ถุงมือหนัง ไม้ตแี ละลูก ซึง่ ขณะนัน้ เทคโนโลยีทใ่ี ช้ ผลิตอุปกรณ์กฬี าเหล่านีไ้ ด้เปลีย่ นไปหมดแล้ว แต่อปุ กรณ์ทท่ี มี เราใช้ยงั เป็นผลพวงจากการเป็นเจ้าภาพกีฬามหาวิทยาลัยซึง่ แน่นอนว่า เริ่มเก่าและล้าสมัยที่ย่อมทำ�ให้เป็นปัญหาในการ พัฒนาทีมต่อไปในอนาคตแน่นอน

แต่ชา่ งเหอะ ตอนนีป้ ไู่ ด้มารู้ มาเห็นการเล่นและแข่ง ขันจริงๆ แล้วว่าเป็นยังไง เดี๋ยวค่อยว่ากันใหม่

ตอนนี้.. ปู่มีใจอยากเล่นอยากซ้อมแล้วเว้ย

เปิดเทอมใหม่ เราสามคนได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ในสถานะของรุ่นพี่ปี 2 และหื่นกระหายที่จะได้เจอรุ่นน้อง เพราะได้เวลา “ว้าก” อาละวาด โดยเรามีเป้าหมายทีจ่ ะหารุน่ น้องมาเสริมทีมผ่านวิธี “อาศัยการว้ากนำ�การกีฬา”

แต่ติดปัญหาที่ไอ้หมูเสือกทำ�เป็นคนดี

“กูจะไม่ว้าก เพราะกูทำ�ไม่เป็น”

เออ! ไม่เป็นไร กูสองคนทำ�กันเอง

ปูก่ บั ไอ้จว๊ บจึงออกไปดำ�เนินการหาสมาชิกกับกลุม่ เพื่อนทั้งหลายของเราที่อัดอั้นมานานทุกคืน จนสามารถหา สมาชิกรุ่นน้องได้เพียบ

..ขู่ให้มันมาซ้อมที่สนามได้ทุกวัน

ซึ่งการหาสมาชิกด้วยวิธีนี้น่าจะเป็นแบบอย่างที่ น้องๆ ยุคหลังนำ�ไปใช้อย่างไม่ได้คิดค่าวิชาเลยกระมัง

น้องๆ ในยุคหลังนี้ประกอบด้วยไอ้โจ๊ก-เอกสังคม วิทยา ไอ้เป้ง-เอกเทคโน อาคม-เอกเคมี ไอ้โอม-เอกฟิสกิ ส์

..และถ้าจำ�ไม่ผิดปู่ได้เพื่อนรุ่นเดียวกันมาเสริมอีก คน ชื่อ ไอ้โอ๋-เอกปรัชญา เอกเดียวกับไอ้จ๊วบ ซึ่งปัจจุบันไอ้ โอ๋ก็ยังเล่นซอฟต์บอลอยู่กับทีมคอนดอร์ (อันนี้ เป็นข้อมูล เท่าที่รู้รอบล่าสุด)

นอกจากนี้ จอยกับแหม่มและพวกเจ๊ๆ ปีสามก็ออก ไปหาสมาชิกจนได้นอ้ งๆ มาเข้าร่วมทีมเพิม่ ขึน้ อีก ทำ�ให้สนาม ซอฟต์บอลเริม่ คึกคักในขณะทีเ่ ริม่ ต้นซ้อมไปเรือ่ ยๆ

จนถึงวันหนึ่ง ขณะที่เราซ้อมกันอยู่ก็ปรากฎชายผิว ขาว ใส่แว่นตาเหมือนอาโกหรืออาแป๊ะ ขี่จักรยานซ้อนท้าย น้องใหม่ปีหนึ่ง น้องแหม่ม-เอกเทคโนการยาง ซึ่งตอนแรก พวกเราคิดว่าแกเป็นผู้ปกครองของน้อง

..แบบมาส่งลูกสาวเข้าเรียนปีหนึง่ เพราะพีแ่ กดูเป็น ผู้ใหญ่กว่าอายุมาก

พี่แกเดินมาด้อมๆ มองๆ เหมือนจะเข้ามาคุยด้วย จนสักพัก แกก็เดินมาทักปู่ “สวัสดีครับ” พร้อมยิงรอยยิ้ม เห็นฟันขาวจั๊วะ

“ครับสวัสดี ไม่ทราบพี่มีธุระอะไรเหรอครับ”

“อ๋อ.. พอดีน้องสาวผมเค้ามาเรียนที่นี่ก็เลยตามมา ส่ง เรามาจากขอนแก่นครับ เออ! ผมไม่ยักรู้ว่า ที่นี่เล่นซอฟต์ บอลด้วย ไม่ทราบมีมานานหรือยังครับ”

หลังจากทำ�ความรู้จักจนได้ทราบว่าแกชื่อ พี่เทิด ที่ ตอนนี้เรียนรามฯ ยู่ แต่จบมัธยมจากสาธิตขอนแก่น และเคย เล่นซอฟต์บอลสมัยเรียนมัธยม เคยเป็นแคชเชอร์ให้ทีมราม คำ�แหงมาก่อนด้วย

..และแกอยากมาร่วมเล่นซอฟต์บอลกับเราในระหว่าง ทีแ่ กพักอยูท่ น่ี ด่ี ว้ ย ปูจ่ งึ ได้แนะนำ�ทุกคนในทีมให้แกรูจ้ กั

โดยทีไ่ ม่เคยรูเ้ ลยว่า เวลาต่อมา ชายผูน้ จี้ ะคือผูพ้ ลิก โฉมหน้าทีมซอฟต์บอลปัตตานีให้เปลี่ยนไปจนสืบสานเป็น Blue Lake มาตราบถึงทุกวันนี้ (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า)

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi.1/5

‘พี่เทิด’ โค้ชผู้เป็นทั้งพี่และเพื่อน —รูสะมิแล: ท่านปู่ 30 (ผู้อาวุโสซ่อนเร้น)

ภายหลังทำ�ความรู้จักกับพี่เทิดแล้ว ในระยะเริ่มต้น แกก็ไม่คอ่ ยมีเวลามาร่วมเล่นกับพวกเราเท่าไหร่ เพราะมีภารกิจ ในการคอยดูแลน้องแหม่ม (แฟนของแก) ในเรือ่ งต่างๆ ต้องรอ จนว่างๆ แกถึงได้มานัง่ ทีส่ นามเพือ่ พูดคุยและดูพวกเราซ้อม

..แต่เพราะแกไม่ได้เป็นนักศึกษา มอ. หรือว่าเป็นเจ้า หน้าทีข่ องมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แกจึงไม่สะดวกใจทีจ่ ะเล่นเท่า ไหร่ กระทัง่ ดูแลน้องแหม่มจนเข้าทีเ่ ข้าทางเรียบร้อยแล้ว ด้วย ความรักและคลัง่ ไคล้ในกีฬาประเภทนีม้ าก แกจึงอดไม่ได้ทจ่ี ะ แนะนำ�และสัง่ สอน รวมถึงเล่าเรือ่ งในวงการซอฟต์บอลให้พวก เราได้รบั รู้

แล้ววันหนึ่ง พี่เทิดก็ได้พบกับอาจารย์สมเกียรติซึ่ง เป็นอาจารย์หัวหน้าภาคพละศึกษา ผู้คอยเฝ้าดูกิจกรรมของ พวกเราอยูห่ า่ งๆ และบางครัง้ ก็จะมาร่วมซ้อมกับพวกเราด้วย

อาจารย์สนใจในความเปลีย่ นแปลงของกลุม่ เรา และ อนุญาตให้พี่เทิดเข้ามาฝึกสอนพวกเราได้

โดยพีเ่ ทิดได้ให้ค�ำ แนะนำ�มากมายแก่พวกเราในทุกๆ วันทีเ่ ราฝึกซ้อม เริม่ ตัง้ แต่พน้ื ฐานการขว้าง การตี การบัน๊ ช์ การ บัญชาการเกมของแคชเชอร์ การเปลีย่ นแปลงการยืนของ Infield ทีต่ อ้ งออกมายืนปิดทิศทางของลูก

..จากเดิมทีเ่ ราไปยืนอยูบ่ นบ้าน (Buffalo อยูต่ งั้ นาน) และเทคนิคอื่นๆ อีกมากมายที่ทำ�ให้สนามของเราคึกคักขึ้น เป็นอย่างมาก

เพราะเมือ่ มีคนเยอะขึน้ ก็ท�ำ ให้เราสามารถเล่นเป็น เกมได้ และเมื่อมีการเล่นเกม พัฒนาการของพวกเราจึงเริ่มดี วันดีคืน

การขว้างลูกทีเ่ คยหาทิศทางไม่เจอ เริม่ แม่น เร็ว และ แรง

..พวกรุน่ พีท่ เี่ คยร่วมทีมแข่งวิทยาเขตจนแพ้และถอด ใจไปแล้วเริ่มทยอยกลับมาร่วมซ้อม ไม่ว่าจะเป็นพี่จุ๊บ พี่ไพ พี่ภาส (เด็กพละที่ชอบมาซ้อมกับเรา)

โดยพีเ่ ทิดได้ปรับปรุงทีมใหม่ คือ ยังคงให้ไอ้จว๊ บเป็น แคชเชอร์เหมือนเดิม ดูจากความเหมาะสมของมันนั่นแหละ ส่วนไอ้หมูที่เคยเป็น outfield แต่ถนัดมือซ้าย จึงเหมาะที่สุด ที่จะเล่นบ้านหนึ่ง ในขณะที่ปู่นั้น ด้วยความขยันซ้อมพิชลูก ประกอบกับไปแอบหัดพิชมาในช่วงทีไ่ ปซุม่ ดู Thailand Open เมื่อตอนปิดเทอม พี่เทิดจึงจับให้เป็นพิชเชอร์

..ซึ่งตอนนั้น ปู่เริ่มควบคุมทิศทางลูกได้ และลูกมี ความเร็วได้มาตรฐานเพียงพอต่อการลงแข่งขัน

พูดได้วา่ พร้อมออกศึกกับคนอืน่ ๆ ทีพ่ เี่ ทิดแกจัดให้ ลงในตำ�แหน่งที่หมาะสมได้อย่างลงตัว

ส่วนทีมหญิงของเรา จากเดิมทีศ่ กั ยภาพทัดเทียมทีม

อืน่ อยูแ่ ล้ว แถมบางคนพกประสบการณ์แข่งกีฬามหาวิทยาลัย มาด้วย แค่ปรับตำ�แหน่งอีกเล็กน้อยก็เข้าที่ ทำ�ให้เกมการซ้อม ในแต่ละวันเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

..พี่เทิดเข้ามามีส่วนในชีวิตของเราแทบทุกอย่าง

ตอนนัน้ ทุกลมหายใจเข้าออกของพวกเรามีแต่เรือ่ ง ซอฟต์บอล หลานๆ เชือ่ มัย้ เวลาซ้อมในสนามถ้าบังเอิญมีนก บินผ่านหัว พวกเราบางคนยังกระโดดบินเอา Glove เข้ารับ

..ด้วยนึกว่านกเป็นลูกบอลเลย เป็นเอามากมั้ยล่ะ

ในบทบาทของโค้ช พี่เทิดเป็นคนที่จริงจังและเคี่ยว เข็ญพวกเรามาก เนื่องจากแกเป็นคนที่รู้จริง เทคนิคการสอน ของแกนัน้ แกสามารถแสดงให้เราเห็นได้เลย จึงทำ�ให้พวกเรา เชื่อฟังและศรัทธาในตัวแกมาก

ยิ่งเวลาใกล้แข่งวิทยาเขตด้วยแล้ว.. แกซ้อมโหด เหมือนหนังกีฬาญี่ปุ่นเลย

มันทั้งเหนื่อยและมีความสุข

ส่วนในบทบาทพีช่ ายของเรานัน้ ด้วยความสนิทสนม กัน เราจึงได้อญ ั เชิญแกมาสิงสถิตย์อย่างเป็นทางการในหอพัก ของพวกเรา จนเหมือนพี่เทิดได้กลายเป็นนักศึกษา มอ. ไป โดยปริยาย

..ยิ่งหลังซ้อมเสร็จแล้วเราไปตั้งวงสนทนากันต่อใน หอ พร้อมเครื่องดื่มเปลี่ยนนิสัย ยิ่งก่อให้เกิดความรักความ ผูกพันที่แน่นแฟ้นเข้าไปอีก

ที่สำ�คัญที่สุด พี่เทิดของเราได้เสนอความเห็นหลัก อันนำ�ไปสู่การเปลี่ยนแปลงความคิดของอาจารย์ผู้เกี่ยวข้อง กับกีฬาซอฟต์บอลในวิทยาเขตปัตตานีหลายๆ อย่าง

หนึ่งในความเห็นที่สำ�คัญ คือแนวคิดที่จะปั้นนัก ศึกษาพละมาเป็นตัวหลักในการสร้างทีมซอฟต์บอลเหมือนที่ ผ่านมานั้น พี่เทิดไม่เห็นด้วย

เพราะถ้ามองในระยะยาวแล้ว หากต้องการจะให้

กีฬาประเภทนีพ้ ฒ ั นาในวิทยาเขตปัตตานี อันดับแรกนักกีฬา ที่จะเข้ามาควรจะมาจากนักศึกษาหลักสูตร 4 ปี

เพราะการสร้างนักกีฬาซอฟต์บอล 1 คนจากทีไ่ ม่มี พืน้ ฐานมาก่อนนัน้ กว่าจะมีทกั ษะพอจะลงแข่งขันกีฬาได้ ต้อง ใช้เวลา 2 ปีเป็นอย่างน้อย

..ซึ่งนักศึกษาพละมีเวลาเรียนในมหาลัยแค่ 2 ปีก็ สำ�เร็จการศึกษาแล้วหลังจากนั้นก็จะเกิดปัญหาในการต้อง สร้างทีมใหม่กันตลอด

..และไม่มีความต่อเนื่อง

แต่ถา้ อาจารย์ยงั ยืนยันว่า อยากจะนำ�นักศึกษาพละ หลักสูตร 2 ปีมาสร้างทีม พี่เทิดเห็นว่า.. ก็พอทำ�ได้

โดยดึงมาช่วยในบางตำ�แหน่ง เช่น Zone Outfield แต่ต�ำ แหน่งสำ�คัญ เช่น Pitcher Catcher และ Zone Infield นั้น ต้องมีทักษะและความเข้าใจเกม จึงเห็นควรต้องสร้าง นักกีฬาจากเด็ก 4 ปี เป็นหลัก ั นา

ช่วงนัน้ เด็ก 4 ปีทซี่ อ้ มอยูอ่ ย่างปู่ จ๊วบ หมู ได้พฒ ฝีมือขึ้นเป็นอย่างมากแล้ว

..โดยเฉพาะพิชเชอร์และแคชเชอร์ทีมชาย รวมทั้ง Zone infield ของเราขณะนี้ ในแง่ฝมี อื และทักษะในเกม สามารถ ส่งเข้าแข่งขัน Thailand Open ประเภทดิวชิ น่ั B ได้สบาย

ซึง่ หลังจากนัน้ ไม่นาน อาจารย์สมเกียรติได้น�ำ แนวคิด ดังกล่าวเข้าประชุมกับคณะกรรมการคัดเลือกนักกีฬาของวิทยา เขต

แล้วสองอาทิตย์ตอ่ มา อาจารย์สมเกียรติได้กลับมาที่ สนามพร้อมนำ�หนังสือแต่งตัง้ นักกีฬาอันมีรายชือ่ ของพวกเรา และรายชือ่ ผูฝ้ กึ สอนของทีมก็คอื พีเ่ ทิด โดยมีอาจารย์ประเสริฐ เป็นผูค้ วบคุมทีมเข้าร่วมการแข่งขันนักกีฬาของวิทยาเขตอย่าง เป็นทางการ (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า) Thursday, December 23, 2010

[ mt ] 29

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 1/6

แต่งองค์ทรงเครื่อง

—รูสะมิแล: ท่านปู่ 30 (ผู้อาวุโสซ่อนเร้น) (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

หลังได้ฟอร์มทีมขึ้นมาแบบพลิกโฉมหน้า จากทีม “สมันน้อย” กลายเป็น “ลูกกระทิง” ขึ้นแล้ว พี่เทิดของเรา ได้ขอตัวไปทำ�การสอบ ณ รามคำ�แหง กรุงเทพฯ เป็นเวลา 2 อาทิตย์ แล้วสัญญาว่าจะกลับมา

..ช่วงพี่เทิดไม่อยู่ พวกเราซ้อมกันเองอย่างหนัก เพราะใกล้เวลาแข่งขันกีฬาวิทยาเขตเข้ามาทุกที

จนกระทัง่ พีเ่ ทิดกลับมาพร้อมกับแม็กกาซีนเบสบอล จากญีป่ นุ่ ทีพ่ วกเราตืน่ เต้นกันมากหลังจากได้ดหู นังสือทีว่ า่ แล้ว

..ตืน่ เต้นขนาดมีความคิดจะหาชุดทีมไว้ใส่ลงแข่งขัน

และแล้ววันหนึง่ พวกเราคนนึงก็ไปค้นพบแหล่งขาย เสื้อผ้ากระสอบมือสองจากเมืองนอกในราคาถูกๆ ซึ่งที่นั่น มีชุดเบสบอลของต่างประเทศขายด้วย

นั่นก็คือ “ปาลัส” ที่ตั้งอยู่ระหว่างถนนสายปัตตานียะลา ทีไ่ ด้กลายเป็นแหล่งช็อปปิง้ ใหญ่ทสี่ ดุ ของทีมเราในช่วง เวลาต่อมา

หลังจากรูแ้ หล่งซือ้ ชุดแข่งแล้ว พวกเราก็ไม่รอช้า รวม ตัวกันได้ก็ออกไปโบกรถ.. ขออาศัยชาวบ้านมุ่งหน้าสู่จังหวัด ยะลาเพือ่ ไปพิสจู น์ความจริง

แล้วมหกรรมการช็อปปิง้ ครัง้ ยิง่ ใหญ่กถ็ อื กำ�เนิด ขึ้นในชีวิต

สมัยนัน้ ชุดเสือ้ ผ้ากีฬาเบสบอลในภาคใต้ยงั ไม่เป็น ทีร่ จู้ กั จึงทำ�ให้พวกพ่อค้าเสือ้ กระสอบไม่คอ่ ยได้ให้ความสนใจ

ในการจะขายมันเท่าไหร่นัก

พวกพ่อค้าจะเน้นตัง้ ราคากางเกงยีนส์ไว้สงู ๆ เพราะ เป็นสิ่งที่คนต้องการซื้อไปใช้เยอะ ส่วนเสื้อผ้าเบสบอลที่ไม่ เป็นที่นิยม แถมยังไม่ค่อยมีใครรู้จักด้วยซ้�ำ ไปนั้น ถูกขายใน ราคาที่ต�่ำ มากๆ

..ถึงขั้น บางเจ้าก็ให้เป็นของแถมซะเลย

เหตุนน้ั เอง จึงทำ�ให้ตลาดปาลัสกลายเป็นสรวงสวรรค์ สำ�หรับเด็กซอฟต์บอลอย่างพวกเราไปโดยไร้ขอ้ กังขา

ปู่จ�ำ ได้ว่า สมัยนั้น เราซื้อชุดเบสบอลของแท้ ยี่ห้อ Mizuno ได้ในราคาแค่ 10-50 บาทเท่านั้น

แล้วทีน่ น่ั เอง ทีท่ �ำ ให้ปไู่ ด้เริม่ สะสมหมวกเบสบอลของ ทีมดังๆ ทัง้ จากฝัง่ อเมริกาและญีป่ นุ่ อีกมากมาย เป็นร้อยๆ ใบ เลยล่ะหลานเอ้ย!

ตอนนั้นซื้อมาในราคา 5-10 บาท ถ้าสภาพสวย หน่อยก็ประมาณ 15 บาทเท่านั้นเอง

..แต่น่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง ที่ต่อมามันได้สูญหาย ไปหมดแล้ว

วันแรกที่ปาลัส พวกเราชอปปิ้งกันสนุกสนานบาน ตะไท โดยมีพเี่ ทิดเป็นคนให้ Know how เรือ่ งชุดทีมต่างๆ ให้ เรารู้จัก

แล้วนับจากนัน้ ทุกๆ วันทีต่ ลาดนัดเสือ้ กระสอบมา เปิดขาย ก็จะมีพวกเราเฮโลกันไปซื้อชุดกีฬาเพื่อนำ�กลับมา อวดกันเป็นที่สนุกสนาน

โดยหลังจากได้เสื้อผ้ามาแล้วก็จะนำ�ทุกชิ้นไปแช่

Dettol ฆ่าเชื้อโรคก่อน 1 คืน แล้วจึงทำ�การซักและตากแดด จัดๆ

บางทีกม็ เี รือ่ งเล่าสนุกๆ กันด้วยว่า เสือ้ บางตัวมีรอย คราบเลือดติดอยู่

..อาจเป็นนักกีฬาที่ถูกลอบยิงตายในสนาม แล้วมี คนเอาชุดมาขายต่อ

..หรือนักกีฬาอาจถูกฟ้าผ่าตายขณะกำ�ลังแข่งขันก็ เป็นได้

แต่จะเรื่องไหนๆ เราไม่กลัว

ยิ่งมีผีสิงสิยิ่งดี เราจะได้เล่นเก่งขึ้น!

ดังนัน้ ช่วงบ่ายใกล้เย็นของทุกวัน ถ้าใครในยุคนัน้ ได้ เดินผ่านสนามซอฟต์บอลแล้วละก็.. ท่านจะสังเกตเห็นนักกีฬา ของทีมอาชีพจากญีป่ นุ่ ทีมชัน้ นำ�ของอเมริกา ทีมของเกาหลี และ อีก ฯลฯ ลงเล่นซอฟต์บอลรวมกันอยูเ่ กลือ่ นสนามเต็มไปหมด

..แต่ ขอร้อง! อย่าได้คดิ จะเข้าไปดูหน้าใกล้ๆ เพราะ ท่านจะตกใจได้นะจ้ะ

หลังจากเป็นกลุ่มนำ�แฟชั่นชุดกีฬาเบสบอลเข้ามา เผยแพร่ในมหาลัยจนระบาดเป็นอย่างมากแล้ว มันยังได้แพร่ กระจายไปถึงกลุ่มวัยรุ่นในปัตตานี ทั้งเดาะแดะก็เริ่มใส่ตาม อย่างกันไปทั่ว

..อันมีผลให้พอ่ ค้าทีป่ าลัสเริม่ ขยับราคาสินค้าขึน้ บ้าง แล้ว แต่กระนั้นการช็อปปิ้งของเราก็ยังมีอยู่อย่างต่อเนื่องมา โดยตลอด

แล้วที่สุด พวกเราก็จัดทำ�เสื้อทีมของเราขึ้นเป็นครั้ง แรก พร้อมกับหมวกที่มีโลโก้ตัว P อันหมายถึง Prince ซึ่งมา จาก Prince of Songkhla พระบิดาของพวกเรา

ส่วนกางเกง เราก็มีกันมากมายอยู่แล้ว.. จากตลาด ปาลัส แค่พยายามหาสีที่คล้ายๆ กันมาแจกจ่ายให้ใส่

จะแตกต่างบ้างก็ทรี่ ปู แบบ เพราะบ้างก็เป็นทรงทีใ่ ช้ เข็มขัดรัดแบบญี่ปุ่นหรือเอวเป็นแถบยางยืด บางตัวก็มีแถบ ข้างแบบอเมริกัน

..ซึ่งแน่นอนว่า แถบจะไม่เหมือนกันสักคน

เพราะการซื้อเสื้อผ้ากระสอบนั้น รับรองว่าคุณจะ ไม่มีวันหาที่เหมือนๆ กันได้เจอแน่

ทำ�ให้มักมีคำ�ถามจากผู้ชมในภายหลังว่า ทำ�ไมกาง เกงของทีมเราแต่ละคนจึงแตกต่างกัน

ซึ่งผู้ถามก็จะได้รับการอธิบายอย่างดิบดีว่า เหตุที่ พวกเราใส่กางเกงแตกต่างกันนัน้ เพราะเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ ของทีมเราที่ทำ�กางเกงออกมา

..เพื่อแยกแยะตำ�แหน่งในการเล่น

แหลกันเข้าไป!

แต่ขอยืนยันว่า ยีห่ อ้ ทีเ่ ราใส่กนั สมัยนัน้ ล้วนแล้วแต่ เป็นยีห่ อ้ ดีชน้ั หนึง่ และเป็นของแท้จากเมืองนอกจริงๆ นะ และ เมือ่ รวมๆ กันแล้ว ทีมปัตตานีกม็ รี ปู ลักษณ์ทด่ี ขี น้ึ กว่า “เด็กขาย ข้าวต้มกุย๊ ” เมือ่ ปีกอ่ นเป็นไหนๆ

ประกอบกับฝีไม้ลายมือตอนนี้ ก็พร้อมแล้วที่จะ กู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา! (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า) Thursday, December 30, 2010

[ mt ] 29

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi.1/7

วันแก้มือที่รอคอย —รูสะมิแล: ท่านปู่ 30 (ผู้อาวุโสซ่อนเร้น)

การแข่งขันคัดเลือกนักกีฬาระหว่างวิทยาเขตของ มอ. เพือ่ คัดเลือกเป็นตัวแทนมหาวิทยาลัยไปแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัย ที่เชียงใหม่ปีนี้จัดที่วิทยาเขตหาดใหญ่โดยซอฟต์บอลถูกจัดให้ใช้ สนามฟุตบอลด้านหน้าส่วนล่างของวิทยาเขตหาดใหญ่

พวกเราต่างตืน่ เต้นมากทีจ่ ะได้แก้มอื กับทีมหาดใหญ่หลัง จากเฝ้าอดรนทนฝึกซ้อมมาอย่างหนัก ก็ถงึ เวลาจะได้พสิ จู น์ฝมี อื แล้ว

คืนก่อนแข่งขัน พี่เทิดทบทวนเทคนิคให้พวกเราทั้งทีม ชายและทีมหญิงก่อนจะปล่อยให้กลับไปพักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่ ด้วยความตื่นเต้น กว่าจะหลับได้ก็ดึกดื่นค่อนคืน

เช้าตรู่รุ่งขึ้น ทีมซอฟต์บอลของเราก็ออกเดินทางไปกับ ขบวนรถบัสวิทยาเขตมุ่งหน้าสู่ อ. หาดใหญ่ จ. สงขลา ในฐานะ ทีมเยือนโดยสวัสดิภาพ

คณะอาจารย์และพีเ่ ทิดเข้าร่วมประชุมตกลงรายละเอียด กติกาการแข่งขันก่อนจะกลับมาแจ้งให้เราทราบว่าจะเริม่ การแข่งขัน ในช่วงบ่ายวันนี้ โดยทีมหญิงจะลงแข่งก่อนแล้วถึงจะเป็นทีมชาย

ใกล้เวลาแข่งขัน ในสนามเริ่มมีกองเชียร์นักศึกษา มอ. หาดใหญ่ขี่จักรยานยนต์ทยอยกันเข้ามาเป็นร้อยๆ พันๆ คัน ช่าง ดูมากมายกว่าที่ปัตตานีหลายเท่านัก แต่กองเชียร์ทีมปัตตานีที่ เสร็จสิ้นการเชียร์กีฬาประเภทอื่นๆ ก็กรูเข้ามาในเวลาไล่เลี่ยกัน เพราะต่างมีความหวังที่จะเห็นชัยชนะของพวกเราด้วยความเชื่อ มั่นจากการเห็นทีมเราฟิตซ้อมมาโดยตลอด

ทีมหญิงเริม่ ลงไปวอร์มในสนาม ทีป่ นี ท้ี มี หญิงหาดใหญ่ ส่วนใหญ่เป็นน้องใหม่เกือบทัง้ หมด โดยเฉพาะพิชเชอร์ปนี ้ี คือเอียร์ ทีถ่ กู หมายมัน่ ปัน้ มือมากมายจากผูอ้ าวุโสหาดใหญ่เพราะดูทา่ ทาง การพิชลูก การวอร์มทัง้ เบสิคและความแรงของลูกแล้ว.. ถือว่าน่า กลัวทีเดียว ในขณะทีท่ มี หญิงของเราประกอบด้วยพีป่ ี 3 เป็นหลัก เช่น เจ๊เอ๋ พีก่ ะ๊ พีแ่ กะ พีแ่ อน และพีพ่ นั -พิชเชอร์ซง่ึ หายป่วยและแข็ง แรงดีแล้ว ซึง่ เทียบประสบการณ์แล้วไม่เป็นรองแน่ นอน แต่พวกเธอ จะผ่านด่านพิชเชอร์ดาวรุง่ แห่งทีมหาดใหญ่ได้หรือไม่ ต้องรอพิสจู น์ กัน

เมื่อทั้งสองทีมต่างวอร์มเป็นที่เรียบร้อย เวลาแห่งการ แข่งขันก็เริม่ ขึน้ กองเชียร์และทีมหาดใหญ่ตกตะลึงกับการเล่นของ ทีมหญิงปัตตานีทที่ งั้ ทุบทัง้ ตีเกมรับของทีมหาดใหญ่เสียกระจุย ผิด กับปีที่แล้วที่ยังพอสูสีกันบ้าง และแม้ว่าลูกพิชของเอียร์สำ�หรับผู้ หญิงแล้วจะถือว่าน่ากลัว แต่ผหู้ ญิงปัตตานีนนั้ เธอซ้อมกับทีมชาย มาโดยตลอด ยิ่งเมื่อเอียร์พิชลูกไม่ค่อยเข้า จึงได้เทคไปเยอะ เลย ทำ�ให้เอียร์หมดความมั่นใจไปพอสมควร ด้านเกมรับของพวกเรา พีพ่ นั -พิชเชอร์กพ็ ชิ ลูกทีแ่ ม้ความเร็วและความแรงจะสูห้ าดใหญ่ไม่ ได้ แต่พี่แกแม่นและแน่นอน เมื่อรวมกับว่าทีมหาดใหญ่ไม่มีประ สิทธิภาพในเกมตี ขณะที่เกมรับของเราในแผง Infield ทุก Base คุมโซนรับส่งได้เป็นอย่างดี พอเสร็จสิน้ การแข่งขัน ทีมหญิงปัตตานี จึงได้รับชัยชนะอย่างท่วมท้น สร้างความดีใจให้กองเชียร์ฝ่ายเรา เป็นอย่างมาก

..ทำ�ให้ทีมชายของเราเริ่มมีกำ�ลังใจขึ้นมากทีเดียว

และทีมชายหาดใหญ่รนุ่ นีก้ เ็ ป็นช่วงเปลีย่ นถ่ายเลือดครัง้ ใหญ่เช่นกัน ชมรมซอฟต์บอลหาดใหญ่เวลานั้น สมาชิกผู้ก่อตั้งที่ เป็นกำ�ลังหลักของทีมจบการศึกษาไปหลายคน ประธานชมรมเวลา นัน้ คือพีเ่ ล็กซึง่ ต่อมาคือหนึง่ ในผูก้ อ่ ตัง้ สโมสร Blue Mountain และ ตาเต๊า-พิชเชอร์ผู้สร้างความน่าสะพรึงกลัวให้ทีมเราเมื่อปีก่อนก็ ปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนอ้วนฉุ บวมฉึ่ง อ่อนซ้อมและหลุดจากการ เป็นพิชเชอร์ แต่ดว้ ยความเก๋าจึงยังติดทีมในตำ�แหน่งฟิลด์ แต่ดว้ ย ประสบการณ์ของทีมหาดใหญ่ที่เอาชนะทีมปัตตานีไปเมื่อปีก่อน จึงทำ�ให้พวกเขาประมาทเรามาก

..ทั้งสองทีมเริ่มวอร์มในสนาม พิชเชอร์หาดใหญ่ตอน นั้นคือพี่ศุภชัย หนุ่มเภสัช-เด็กสุราษฎร์ พิชลูกแบบสลิงชอร์ตซึ่ง เมื่อเราเห็นความเร็วของลูกแล้วก็มั่นใจในชัยชนะเป็นอย่างมาก

หลังจากหาดใหญ่วอร์มเสร็จก็เป็นทีของทีมเราที่ตอน แรกๆ ดูทางหาดใหญ่จะไม่ให้ความสำ�คัญกับพวกเราเท่าไหร่นัก คงคิดว่าก็คงไม่ต่างจากปีที่แล้ว จนกระทั่งทีมเราเดินลงสู่สนาม ด้วยชุดทีมที่สวยงามพร้อมเพรียง ก็ได้ยินเสียงอุทานจากสาวๆ หาดใหญ่ดังแว่วๆ เข้าหู

“อุ๊ยตาย ชุดน่ารักจัง”

..ปลื้มในหัวอก มิเสียแรงอุตส่าห์โบกรถไปปาลัส

พวกเราเริ่มวอร์การขว้างรับ-ส่งลูกทั้ง Infield และ Outfield รวมทัง้ การพิชลูกของปู่ ทีต่ อนนัน้ ความคับแค้นใจในการพ่าย แพ้ครั้งอดีต ก่อให้เกิด “อดรีนาลีน” ในเลือดสูบฉีดเกิดปฎิกิริยา ต่อร่างกาย การวอร์มพิชลูกของปูจ่ งึ แม่นยำ� เร็วและแรงเป็นพิเศษ เพือ่ ข่มขวัญคูต่ อ่ สูโ้ ดยไม่สนใจเสียงเชียร์ของกองเชียร์ทมี หาดใหญ่ ที่อยู่รายรอบเรา ขนาดไอ้จ๊วบ แคชเชอร์คู่หูก็ยังแปลกใจ สร้าง ความตกตะลึงให้ทมี หาดใหญ่และกองเชียร์ทวั่ สนามเป็นอย่างมาก

“เฮ้ย! ปัตตานีมอี ย่างนีด้ ว้ ยเหรอวะ” เสียงกองเชียร์เผลอ พูดออกมา หลายเสียงเริม่ วิพากษ์วจิ ารณ์ถงึ ความเปลีย่ นแปลงใน ลุคใหม่ของปัตตานีทวั่ สนาม ทัง้ ชุดทีมอันกิพ๊ เก๋ และฟอร์มการเล่น ประหนึ่งมืออาชีพ

..ใครจะไปเชื่อว่าทีมนี้เป็นทีมเดียวกับทีมอนุบาลเมื่อปี ที่แล้ว ที่พวกเขาทุบตีเอาอย่างเมามันจนจบการแข่งขัน ส่งผลให้ พวกเราอับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ไม่กล้าจะสู้หน้าใคร แล้วทำ�ไมทีมนี้จึงกลายเป็นทีมที่พัฒนาได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้

Impossible! โอ้ พระเจ้าจอร์ชมันยอดมาก

เปิดฉากการแข่งขัน ปัตตานีเป็นทีมรับก่อน ปู่สะบัด ศีรษะลบภาพไอ้กรรณวันที่พิชลูกข้าม Back Stop ไปลงหลังคา ลานอิฐออกจากความทรงจำ� ค่อยเดินช้าๆ ไปยังจุดพิชเชอร์เพลท เนื้อตัวสั่นเทา ตื่นตระหนกกับเสียงเชียร์รอบสนาม เลยพยายาม ทำ�สมาธิ

ภาพการฝึกซ้อมที่ผ่านมา

ภาพที่ยืนขว้างลูกท่ามกลางสายฝนกับไอ้จ๊วบ ไอ้หมู เนื้อตัวมอมแมม มีขี้โคลนเลอะเทอะทั้งฝ่าเท้าโดยปราศจากการ เหลียวแลของผู้ใด

ภาพของกองเชียร์ที่ผิดหวัง ภาพของลูกซอฟต์บอลที่ ลอยผ่านหัวไปลูกแล้วลูกเล่าจากการตีของทีมหาดใหญ่เมือ่ ปีทแี่ ล้ว ภาพของพี่เทิดที่ดุด่าว่ากล่าวตลอดหลายๆ เดือน

หลายๆ ภาพผุดขึน้ ในสมองจนปูต่ อ้ งค่อยๆ ลบเลือนภาพ พวกนัน้ ออกไป เหลือเพียงภาพเดียวทีป่ มู่ องเห็น คือคนอ้วนๆ บึกๆ กำ�ลังนัง่ เหมือนคนนัง่ ขีใ้ นส้วมโดยชูมอื ซ้ายทีม่ ถี งุ มือหนังเปิดและปิด พะงาบพะงาบ ร้องเรียกลูกอยูด่ ว้ ยการกำ�มือขวาเป็นสัญญาณแสดง คำ�สัง่ ของมันโดยไม่จ�ำ เป็นต้องพูดว่า “ลูกตรงเต็มๆ เลยเพือ่ น”

ปู่วาดมือไปข้างหลัง ขาซ้ายก้าวจิกดิน ควงแขนและ ปล่อยลูก

..เฟี้ยว!

Batter หาดใหญ่หวดเต็มแรง

ฟ้าว!..

ทั้งสนามเงียบกริบ........ปุก!

“Strike!”

ตีพลาด เสียงเฮจากกองเชียร์ปัตตานีดังกระหึ่ม, ได้การ ล่ะทีนี้

คนตีคนแรกจำ�ได้ไม่ผิด คือพี่เล็ก หลังจากนั้นแกก็บั้นช์ ขึ้นบ้าน 1 แล้วขโมยเบสไปบ้าน 2 แต่เราหยุดอินนิ่งแรกได้โดยปู่ เก็บ K คนต่อมา และ Infield เก็บ FlyBall ได้

เฮ! ปัตตานีเริ่มเกมรุกนับตั้งแต่ Batter คนแรกของทีม เราสามารถตีได้พวกเราก็น�ำ ทีมหาดใหญ่ไป 4 Run และยันเกมรับ ได้จนถึง Inningที่ 4 พอ Inningที่ 5 หาดใหญ่ตามมาได้ 1 Run

หาดใหญ่เปลี่ยน Pitcher จากพี่ศุภชัยที่พวกเราตีลูกแก ได้อย่างสนุกสนานมาเป็นตาเต๊า ที่ถึงแม้จะตกต่ำ�ในขณะนี้ แต่ ความน่าสะพรึงในอดีตที่เขาเคยสร้างไว้กับเราเมื่อปีที่แล้ว

..ยังฝังใจอยู่ ซึง่ จริงๆ แล้วในวันนัน้ ตาเต๊าพิชไม่เข้าเป้า เลยแต่ในแง่จติ วิทยา พวกเรากลัวลูกของมันมาตลอด พอมันพิชมา เราก็ตสี ง่ ๆ ไปด้วยความอ่อนประสบการณ์ ไม่ได้ฟงั เสียงพีเ่ ทิดทีเ่ ฝ้า ร้องตะโกนบอกว่า “อย่าไปกลัวลูกมัน มันพิชไม่เข้า รอ take อย่าง เดียว” แต่เราก็ยงั กลัวลูกของเขาอยูซ่ ง่ึ นัน่ ทำ�ให้เกมรุกเราเสียกระบวน

ส่วนด้านเกมรับ ปู่เริ่มหมดแรง ลูกพิชเริ่มเบาและทีม หาดใหญ่เริ่มจับทางการตีได้ จึงเริ่มตีทะลุเจาะ Zone Out Field ของเราได้ ประกอบกับบางจังหวะ ปู่พิชลูกโดยไม่ดูความพร้อม ของเพื่อนๆ ทำ�ให้เราเสียกระบวนการรับ

รูปเกมของทีมเราเริ่มเป๋ แต้มไหลจนหาดใหญ่น�ำ เราไป 10 run ก่อน ซึ่งตามข้อตกลงถือว่าเกมยุติ เป็นการน็อค เราจึง พ่ายแพ้ด้วยประการฉะนี้

เราแก้มอื ไม่ได้ แพ้อกี ครัง้ ย้�ำ รอยแผล เสียใจแต่ไม่อาย เท่าแพ้เมือ่ ปีกอ่ น หากกระนัน้ .. ไม่มใี ครหรอกทีช่ อบความพ่าย แพ้ (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า) Thursday, January 6, 2011

[ mt ] 29

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 1/8

ร่วมสายเลือดเดียว ‘สงขลานครินทร์’ —รูสะมิแล: ท่านปู่ 30 (ผู้อาวุโสซ่อนเร้น) (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

ความพ่ายแพ้อกี ครัง้ ของทีมชาย ทำ�ให้รนุ่ พีห่ ลาย คนเลือกวางมือไป แต่การซ้อมของเราก็ยงั คงดำ�เนินต่อ พีเ่ ทิด เริม่ ต้นด้วยการวิเคราะห์เกมการแข่งขันวันนัน้ แล้วชีใ้ ห้เราเห็น ถึงจุดอ่อนของเราที.่ . “ปล่อยให้แต้มไหลได้ยงั ไง น่าจะชะลอ เกมให้ชา้ เพราะจังหวะทีเ่ ขาได้แต้มจะทำ�ให้จติ วิทยาของทีม เขาดี พิชเชอร์ไม่นา่ เร่งเกม แต่ทเ่ี ป็นเช่นนัน้ เพราะทีมเราอ่อน ประสบการณ์จงึ ควบคุมทีมได้ไม่ดพี อซึง่ เป็นบทเรียนทีต่ อ้ งจำ� ั หาทีต่ อ้ งทำ�ตอนนีค้ อื และต้องพัฒนาในโอกาสต่อไป แต่ปญ ต้องเตรียมทีมหญิงไปสูศ้ กึ ทีเ่ ชียงใหม่ ขอให้ทกุ คนมาร่วมฝึก ซ้อมกันเหมือนเดิมเพือ่ ช่วยเตรียมทีมหญิง”

แล้วขณะกำ�ลังกันอยูท่ สี่ นามซ้อมวันหนึง่ อาจารย์ สมเกียรติกเ็ ดินเข้ามาแจ้งข่าวว่า “คณะกรรมการคัดเลือกนัก กีฬาทัง้ สองวิทยาเขตได้ประชุมร่วมกันและมีความคิดเห็นที่ แตกต่างกัน โดยทางหาดใหญ่เห็นว่า เพือ่ ให้ทมี ตัวแทนมหา วิทยาลัยปีนมี้ ปี ระสิทธิภาพสูงสุดจึงอยากจะขอเป็นฝ่ายจัด การทีมซอฟต์บอลทั้งหญิงและชายโดยทีมหญิงจะเป็นการ ผสมผสานระหว่างทีมหาดใหญ่และปัตตานีอย่างละครึ่ง ส่วนทีมชายจะดึงตัวพิชเชอร์และแคชเชอร์ของปัตตานีไป ร่วม”

..ข่าวนีส้ ร้างความไม่พอใจให้พวกเราอย่างมาก โดยเฉพาะพีเ่ ทิดทีอ่ อกความเห็นคัดค้านอย่างรุนแรงในทัน ที แต่อาจารย์สมเกียรติบอกให้พวกเราทุกคนใจเย็นๆ แล้ว พูดต่อไปว่า “ผมเองก็ไม่พอใจและได้โต้แย้งในทีป่ ระชุมด้วย เพราะในฐานะที่ทีมหญิงเราชนะ อย่างน้อยเราควรจะเป็น คนจัดการทีมหญิงเอง และควรเป็นคนพิจารณาผู้เล่นทีม หาดใหญ่ทจี่ ะมาเข้าร่วมทีมหญิง ทางหาดใหญ่จงึ เสนอราย ชื่อนักกีฬามาให้และผมก็ได้คัดเลือกนักกีฬาเค้ามา 3 คน ในตำ�แหน่งพิชเชอร์ แคชเชอร์และบ้าน 2 ส่วนทีมชาย จาก เดิมทีห่ าดใหญ่ตอ้ งการแค่พชิ เชอร์ แคชเชอร์ ผมได้ผลักดัน ให้เพิม่ ไอ้หมูต�ำ แหน่งบ้าน 1 ไปอีกคนเพือ่ เพิม่ โอกาสให้เด็ก ได้ประสบการณ์กลับมาพัฒนาทีมวิทยาเขตในอนาคต สรุป คือให้หาดใหญ่คุมทีมชาย ส่วนเราคุมทีมหญิงและดึงตัวแต่ ละฝ่ายมาข้างละ 3 คน”

..จึงได้บทสรุปทีค่ ณะกรรมการรับรองในทีส่ ดุ และ มีการแต่งตั้ง “คุณเทิด” เป็นผู้ฝึกสอนทีมหญิงในครั้งนี้ด้วย ซึ่งการได้เข้าร่วมทีมกับหาดใหญ่ ทำ�ให้ความคิดหลายด้าน เปลี่ยนไป จากเดิมที่เคยมองว่าอีกฝ่ายเป็นคู่ต่อสู้ เมื่อมา อยูท่ มี เดียวกัน ได้รจู้ กั กัน มีความสนิทสนมกัน ก็เหมือนเรา ได้เปิดประตูแห่งมิตรภาพขึ้น

พวกพี่ๆ หาดใหญ่ ทั้งพี่เล็ก พี่ศุภชัย พี่เต๊า ป๋า

เชียร พี่กั้ง พี่โต หมอบิลลี่ ไอ้อู๋ ไอ้โต เอียร์ ญา ป้าแอ้ดและ คนอื่นๆ ให้ความเป็นกันเอง ถ่ายทอดความรู้ เทคนิคและ สร้างความสนุกสนานให้เราตลอดเวลาที่เข้าเก็บตัวร่วมกัน ที่หาดใหญ่ตลอดจนถึงการเดินทางและในการต่อสู้แข่งขัน กับมหาวิทยาลัยลัยอืน่ ๆ ทีเ่ ชียงใหม่.. สร้างความประทับใจ และก่อให้เกิดความสามัคคีในหมู่คณะของเลือดสีบลู-ลูก พระบิดาองค์เดียวกัน

สำ�หรับรายละเอียดในการแข่งขันปีนั้น ปู่จำ�ไม่ได้ จริงๆ เพราะเจอกับทีมมหาลัยอืน่ ๆ มากมายแต่นา่ เสียดาย ทีก่ อ่ นการแข่งขันปูไ่ ด้รบั บาดเจ็บตรงเอ็นร้อยหวายขณะฝึก ซ้อมจึงทำ�ให้ฟอร์มการเล่นของปูต่ กไปเยอะ แต่พวกเราสาม คนก็ได้ลงร่วมการแข่งขันทุกแมทซ์ และที่นี่เองที่เราได้รู้จัก กับซอฟต์บอลจริงๆ

..รูจ้ กั ในการแข่งขันทัวร์นาเม้นท์ใหญ่ระดับประเทศ ครั้งแรกที่ภายหลังจบการแข่งขัน ทั้งสองทีมก็นัดพบปะเข้า แคมป์รอบกองไฟร่วมกัน ซึ่งสถานที่ก็ตกลงพบกันครึ่งทาง คือที่ชายหาดสะกอม

การเข้าแคมป์ครัง้ นัน้ ก่อให้เกิดความสามัคคีระหว่าง วิทยาเขตทัง้ สอง สร้างความสนุกสนานและประทับใจต่อกัน

เป็นอันมาก เพราะสมัยนัน้ ทัว่ ภาคใต้ มีสถาบันทีเ่ ล่นซอฟต์ บอลก็เพียงแค่เราสองวิทยาเขตเท่านัน้

..แล้ ว จะเป็ น ศั ต รู กั น ทำ � ไมในเมื่ อ มี ใจรั ก กี ฬ า ประเภทเดียวกันก็นา่ จะจับมือกันร่วมเผยแพร่กฬี าประเภท นี้ให้มีคนเข้ามาเล่นกันเยอะๆ น่าจะดีกว่า ซึ่งที่สุด แนวคิด ดังกล่าวก็ถกู ตัง้ เป็นประเด็นขึน้ จนเป็นทีม่ าของการจัด PSU Open ในกาลต่อมานั่นเอง

หลังกลับจากกีฬามหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่แล้ว พวกเราได้ประชุมกันถึงอนาคตของกลุ่มเพราะพี่เทิดให้ ความเห็นว่าทีมของเราจะคิดแค่แข่งกันเองในวิทยาเขตไม่ ได้ ถ้าอยากให้ทีมมีพัฒนาการกว่านี้ก็สมควรส่งทีมเข้าร่วม แข่งขันในทัวร์นาม้นท์ต่างๆ ที่จัดขึ้นตามมหาวิทยาลัยทั่ว ประเทศ เช่น ขอนแก่น Open เชียงใหม่ Open เป็นต้น

แต่ปญ ั หาของเราคือ เราเป็นแค่กลุม่ นักศึกษาทีจ่ บั กลุ่มกันเล่นซอฟต์บอล ไม่ได้จัดตั้งเป็นชมรมเป็นรูปธรรม ซึ่งจะสามารถขอเงินสนับสนุนจากมหาวิทยาลัยหรือผ่าน องค์การนักศึกษาได้ แถมอุปกรณ์ที่พวกเราใช้ฝึกซ้อมก็ยัง เป็นสมบัตขิ องฝ่ายพละศึกษาทีเ่ มือ่ ต้องเบิกนำ�มาใช้ฝกึ ซ้อม เสร็จแล้วก็ต้องส่งคืนเมื่อถึงกำ�หนด เหตุที่ได้อุปกรณ์ใหม่ๆ มาใช้ในระยะหลังก็เพราะได้งบสนับสนุนอุปกรณ์จาการที่ ทีมหญิงของเราได้เป็นตัวแทนแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยที่ เชียงใหม่นั่นต่างหาก

อย่างไรก็ตาม ถึงจะจัดตั้งชมรมขึ้นในตอนนี้ เราก็ ไม่มีสถานที่ให้ทำ�การ เพราะสโมสรนักศึกษาเต็มหมดแล้ว และชมรมกีฬาสมัยนั้นก็ไม่เข้าข่ายในการขอจัดตั้งได้ด้วย

จากปัญหาดังกล่าว เมื่อเรานำ�ไปปรึกษาอาจารย์ สมเกียรติ ท่านก็แนะทางออกให้ว่า จริงๆ แล้วพวกเรามี ช่องทางที่จะดึงงบประมาณมาทำ�กิจกรรมได้โดยจัดตั้งเป็น ชมรมที่ขึ้นกับศูนย์พัฒนากีฬาของคณะศึกษาศาสตร์ ภาค วิชาพละศึกษา แล้วท่านก็ให้ไปเขียนโครงการ จัดโครงสร้าง องค์กร ตั้งกรรมการและรวบรวมรายชื่อสมาชิกของชมรม ตามเงื่อนไขที่ศูนย์ฯ กำ�หนดไว้ โดยอาจารย์สมเกียรติและ อาจารย์ประเสริฐยินดีจะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาให้ พวกเรา จึงดำ�เนินการจัดตั้งชมรมโดยมอบหมายให้ไอ้โจ๊กเป็นคน เขียนโครงการฯ

..และมีไอ้จว๊ บเป็นประธานชมรมซอฟต์บอลปัตตานี คนแรก ที่ถือกำ�เนิดขึ้นภายใต้ศูนย์พัฒนากีฬา คณะศึกษา ศาสตร์

แต่กย็ งั ติดปัญหาเรือ่ งสถานทีต่ ง้ั ชมรมอยูจ่ นโชคดีท่ี ไอ้จว๊ บ พีเ่ ทิด ไอ้โอ๋ ร่วมหุน้ กันเช่า ‘ร้านของชำ�’ บนลานอิฐ แล้วตัง้ ชือ่ ว่าร้าน MIX เพือ่ ให้ใช้เป็นจุดศูนย์รวมของชมรมฯ ใช้เป็นทีเ่ ก็บอุปกรณ์ และเป็นแหล่งชุมนุมของพวกเรา (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า) Thursday, January 13, 2011

[ mt ] 29

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 1/9

Mob Softball

—รูสะมิแล: ท่านปู่ 30 (ผู้อาวุโสซ่อนเร้น) (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

หลังจากจัดตั้งชมรมขึ้นเป็นทางการแล้ว ขั้นต่อมา พีเ่ ทิดเห็นว่า เราน่าจะมองหาทัวร์นาเม้นท์และของบประมาณ เพื่อเข้าแข่งขัน เพราะตอนนี้ผู้เล่นในทีมมีประสบการณ์ร่วม แข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยแล้วถึง 3 คน คือ ปู่ จ๊วบ หมู

ส่วนน้องๆ รุ่นต่อมา มีประสบการณ์แข่งวิทยาเขต แค่ครั้งเดียว ยังไม่เคยได้ลงแข่งขันจริงๆ จึงสมควรอย่างยิ่งที่ จะสร้างประสบการณ์ให้กับน้องๆ รุ่นต่อไปบ้าง

อีกอย่าง จะได้เป็นการโฆษณาความน่าสนใจของ ชมรมเราที่ได้เดินทางไปแข่งขันยังที่อื่นๆ เผื่อว่าจะมีคนมา สมัครเป็นสมาชิกเพิ่มขึ้น เราจะได้สร้างทีมในอนาคตด้วย

..และทัวร์นาเม้นท์ทเี่ หมาะสมทีส่ ดุ ตอนนัน้ คือ ขอน แก่น Open

เพราะพีเ่ ทิดสามารถช่วยประหยัดงบประมาณเรือ่ ง ที่พักและอาหารได้ โดยไปพักที่บ้านของแกเอง และแถมมีรถ รับส่งตลอดการแข่งขันอีกด้วย

พวกเราจึงมอบหมายให้ไอ้โจ๊ก เลขาธิการชมรมฯ เป็น ผู้ร่างโครงการของบประมาณ โดยเสนอผ่านทางศูนย์พัฒนา กีฬา ซึง่ อาจารย์สมเกียรติจะเป็นผูผ้ ลักดันต่อไป

..และอาจารย์กน็ �ำ ข่าวดีมาแจ้งกับเราว่า คณะอาจารย์ อนุมตั ผิ า่ นโครงการของเราเรียบร้อยแล้ว

..แค่รออนุมัติจากรองอธิการบดี

ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย

ด้วยความหวังว่าจะได้ไปขอนแก่นโอเพ่น สนามของ เราก็กลับมาคึกคักอีกครัง้ เมือ่ ทัง้ ทีมหญิงและทีมชายเริม่ ซ้อม กันอย่างขะมักเขม้น

แต่น่าเสียดายที่ยุคนั้น ทีมเราเสียน้องๆ นักกีฬาไป หลายคน ด้วยเหตุผลทางการศึกษาและเหตุผลส่วนตัว เราจึง

ต้องทำ�การผ่าตัดเพื่อเปลี่ยนแปลงทีมอีกครั้ง

ปู่.. ยังคงเป็นพิชเชอร์เหมือนเดิม

แล้วปั้นไอ้เป้งขึ้นมาเป็นแคชเชอร์

ไอ้จ๊วบโยกไปเป็นช๊อตสตอป

ไอ้โอม บ้าน 2 ออกจากทีมไป แต่โชคดีที่ได้ไอ้โอ๋ เพื่อนเราที่พัฒนาฝีมือขึ้นมารับช่วงทัน

พี่จู๊บ บ้าน 3 ติดเรียนหนัก ไปแข่งด้วยไม่ได้ ไอ้เป้ง จึงไปดึงไอ้นิค ลูกทูต เข้ามาเล่นแทน

แต่ปัญหายังมีอีกคือ Zone Out field ที่พี่ๆ น้องๆ ออกกันหมด เราจึงต้องนำ�ไอ้โจ๊ก เลขาฯ ชมรมมาลงเล่น

แต่กย็ งั ขาดอีก 2 คน จึงไปดึงไอ้ชาญ เพือ่ นปูเ่ ข้ามา เสริม

และโชคดีของเราทีไ่ ด้ ‘อาทิตย์กบั สืบสกุล’ เข้ามาใน ช่วงนี้ ซึง่ ต่อมา ทัง้ คูก่ ก็ ลายเป็นกำ�ลังสำ�คัญของทีมในยุคต่อมา

พวกเราซ้อมกันไปได้ 2-3 อาทิตย์ อาจารย์สมเกียรติ ก็เดินมาหาทีส่ นามด้วยสีหน้าไม่สดู้ ี พร้อมข่าวร้ายว่า โครงการ ทีเ่ ราเสนอไปนัน้ รองอธิการบดีวทิ ยาเขตสมัยนัน้ คือ อาจารย์ ปัญญ์ ยวนแหล ไม่อนุมตั งิ บประมาณให้พวกเรา

ช็อคกันทั้งทีม!

การประชุมเครียดเกิดขึน้ หลังจากนัน้ เพือ่ จะหาทาง ออก ว่าจะทำ�ยังไงกันต่อไปดี

“เอางี้ ไปถามรองอธิการเลย ว่ามีเหตุผลอะไรที่ไม่ อนุมตั ิ ไปกันทัง้ ชุดซ้อมเหงือ่ ซกนีแ่ หละวะ เอาไม้ไปด้วยเผือ่ แก กลัว”

พอตกลงกันได้เช่นนัน้ ทีมเราก็ยกทัพไปบ้านอาจารย์ ปัญญ์ในค่ำ�นัน้ ทันที หลังจากปูเ่ ข้าไปกราบเรียนเชิญอาจารย์ รองอธิการบดีออกมาพบกับพวกเราที่หน้าบ้านของท่านแล้ว อาจารย์กม็ สี หี น้างงๆ ปนหวาดๆ ทีเ่ ห็นกลุม่ สาวๆ และกลุม่ ชายฉกรรจ์หน้ามันแผล่บมายืนออกันอยูห่ น้าบ้าน

แถมบางคนก็ถือไม้ซอฟต์บอลติดมือมาด้วย

..ดูไม่ค่อยหน้าไว้ใจเลยเว้ย! พวกไหนว่ะ มาอออยู่ หน้าบ้านกูเต็มไปหมด

การเจรจาเริ่มต้นขึ้น โดยพี่เทิดเป็นผู้อธิบายถึงจุด ประสงค์ในการมาครั้งนี้ของพวกเรา สลับกับเสียงขอร้องอัน น่าสงสารประกอบเป็นคอรัส ผสมการสนทนาเป็นระยะๆ

หลังจากอาจารย์ปัญญ์สดับตรับฟังจนสิ้นกระบวน ความแล้ว แกก็บอกกับพวกเราว่า

“เอาเถอะ เดีย๋ วพรุง่ นีผ้ มจะลองหาเงินดู ว่ามีงบตรง ไหนพอจะสนับสนุนพวกคุณได้บ้าง สบายใจได้”

“เฮ! สลาย Mob”

“กลับไปซ้อมลานกิจต่อเถอะพวกเรา”

วันรุง่ ขึน้ อาจารย์สมเกียรติกลับมาทีส่ นามซ้อมเพือ่ แจ้งให้พวกเราทราบว่า ท่านรองอธิการบดีตกลงอนุมัติโครง การของพวกเราแล้วจ้า!

ไชโยโห่ฮิ้ว อาจารย์ปัญญ์จงเจริญ

การประท้วงของบประมาณของทีมซอฟต์บอลจน ประสบความสำ�เร็จเช่นนี้ สร้างความประหลาดใจให้ชาวรูสะ มิแลทั้งปวงเป็นอย่างยิ่ง

แต่พวกเราก็ได้งบประมาณมาไม่มากนัก หากพอ รวบรวมเงินทองของตัวเอง และรวมทีไ่ ถเอาจากอาจารย์บา้ ง ออกหาสปอนเซอร์เท่าที่จะหาได้บ้าง

เรียกได้วา่ หน้าด้านหน้าทนไปเรือ่ ยๆ ด้วยคติ ด้านได้-อาย-อด

..ทีส่ ดุ ทีมปัตตานีกไ็ ด้ออกเดินทางไปแข่งขันทัวร์นา เม้นท์ครั้งแรก โดยเริ่มด้วยการนั่งรถไฟเข้ากรุงเทพฯ แล้วไป ต่อรถทัวร์ที่หมอชิต เพื่อมุ่งหน้าสู่ขอนแก่น

โดยมีสปอนเซอร์หลักคือพี่เทิด ผู้ให้ที่พักและรถ บริการรับส่งที่ขอนแก่นตลอดรายการ

จากการที่ได้ร่วมเดินทาง ร่วมกินอยู่หลับนอน และ เล่นกีฬาด้วยกัน ทำ�ให้ได้เรียนรู้นิสัยใจคอของเพื่อนร่วมทีม ซึง่ เป็นโอกาสอันดีในการศึกษาซึง่ กันและกันของทุกคนจริงๆ

การไปแข่งขันที่ขอนแก่นคราวนั้น ปู่ต้องขออภัยที่ จำ�รายละเอียดของการแข่งไม่ได้ เพราะค่อนข้างสับสนกับเหตุ การณ์

จำ�ได้คลับคล้ายคลับคลาแค่ว่า ผลงานของทีมเรา ค่อนข้างเข้าท่า คือได้เข้ารอบลึกๆ หรือยังไงนี่แหละ

รูส้ กึ ว่า พวกเราเริม่ ได้ชยั ชนะจนสร้างความมัน่ ใจให้ กับทีมมากขึ้น พร้อมกับได้เรียนรู้เรื่องการควบคุมอารมณ์

..เพราะเริม่ มีการขัดแย้งทางความคิดกันในทีมเกีย่ ว กับเรื่องต่างๆ ซึ่งภายหลังก็เรียนรู้ที่จะปรับตัวเข้าหากัน เพื่อ พัฒนา ‘ทีมสปิริต’ ให้มีมากยิ่งขึ้นในคราวต่อๆ ไป

และจากการที่ทีมซอฟต์บอลได้เดินทางไปแข่งขัน ทัวร์นาเม้นท์ยงั ทีต่ า่ งๆ นีเ้ อง ทำ�ให้ทมี เราเริม่ เป็นทีส่ นใจของ นักศึกษาอื่นๆ

ดังนั้น กลุ่มซอฟต์บอลจึงเริ่มเติบโตขึ้น มีน้องทั้ง หญิงและชายเข้ามารวมกลุ่มกันมากขึ้น จนเรียกได้ว่าเป็นก ลุม่ สังคมทีแ่ ข็งแรงกลุม่ นึงในวิทยาเขตปัตตานีสมัยนัน้ ทีเดียว (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า) Thursday, January 20, 2011

[ mt ] 29

mtblog

ผงาด

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 1/10

—รูสะมิแล: ท่านปู่ 30 (ผู้อาวุโสซ่อนเร้น) (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

หลังการแข่งขันขอนแก่นโอเพ่นจบลง พวกเราก็กลับไปเรียนเทอม 2 ต่อ ซึ่งปี การศึกษาที่ 2 ของปู่นี้ อาจารย์ประเสริฐได้เปิดวิชาเลือก Softball ขึ้นในหลักสูตรการ ศึกษาของวิทยาเขต

..พวกหลานๆ คิดดูสิว่าจะมีใครเข้าสมัครเรียนในวิชาดังกล่าวบ้าง

แน่นอน พวกเราทีมซอฟต์บอลต้องลงเรียนแหงๆ เพราะ A ชัวร์อยู่แล้ว และ พวกเรายังเป็นวิทยากรให้อาจารย์ในชั่วโมงการสอนพร้อมทั้งช่วยเป็นวิทยากรให้หลัก สูตรพละศึกษาด้วย แล้วก็ยังไปช่วยเป็นวิทยากรให้โรงเรียนสาธิตอีกด้วยนะ

ที่เราทำ�เช่นนี้ เพราะเราอยากทำ�ตัวให้มีประโยชน์กับสถาบัน และอยากแสดง ให้เห็นว่ากลุ่มซอฟต์บอลเป็นกลุ่มที่มีคุณค่าต่อสถาบัน เป็นกลุ่มที่น่าสนับสนุน และก็ เพื่อตอบแทนพระคุณของอาจารย์สมเกียรติ และอาจารย์ประเสริฐที่ได้สนับสนุนกลุ่ม ซอฟต์บอลของเรามาโดยตลอดด้วย

..ซึง่ หลังจากทีเ่ ราได้เข้าไปสร้างประโยชน์ให้กบั วิทยาเขตในเรือ่ งการศึกษาแล้ว ต่อมา พวกพี่ๆ ปี 4 ของคณะศึกษาศาสตร์ที่อยู่ในชมรมของเราก็ถึงช่วงเวลาจะออกไป ฝึกสอนยังโรงเรียนต่างๆ ทั่วจังหวัดปัตานี ซึ่งแน่นอนว่า พี่ๆ เหล่านั้นก็นำ�กีฬาซอฟต์ บอลไปเผยแพร่ให้ลูกศิษย์รู้จัก แล้วชักชวนเด็กๆ ให้มาซ้อมร่วมกับพวกเราใน มอ. ด้วย จึงทำ�ให้พวกเราเกิดไอเดียว่า จะจัดแข่งขันปัตตานีโอเพ่นขึ้น

โดยจะของบประมาณจัดการแข่งขันมาจากศูนย์ส่งเสริมกีฬา ซึ่งก็ได้รับอนุมัติ เงินมาซือ้ ถ้วยรางวัล และได้รบั ความสนใจเข้าร่วมแข่งขันจากหลายๆ โรงเรียนในปัตตานี ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนสาธิตฯ โรงเรียนเดชะ โรงเรียนเบญจมะฯ รวมทั้งพวกน้องใหม่ใน ชมรมของเราเอง

..ซึง่ พวกเรา-ผูอ้ าวุโสได้ท�ำ หน้าทีเ่ ป็นกรรมการจัดการแข่งขัน โดยปีนนั้ ทีมทีเ่ ข้า ชิงคือทีมสาธิตกับทีมเบญจมะฯ และน้องสาธิตก็ได้รับชัยชนะอย่างสุดมันส์ ขึ้นรับถ้วย รางวัลจากอาจารย์สมเกียรติ ที่รับเป็นประธานในงานวันนั้น 32 [ mt ]

Thursday, January 27, 2011

ขณะเดียวกัน มอ. หาดใหญ่ก็เริ่มจัด PSU OPEN ขึ้นเป็นครั้งแรกด้วย โดยจัด แข่งเป็นการภายในมหาวิทยาลัยของพวกเขา

หลังจากผ่านพ้นช่วงปี 2 มาด้วยการสร้างคุณประโยชน์ให้วิทยาเขตพอสมควร แล้ว ปู่ได้ก็ขึ้นสู่ชั้นปีที่ 3 และได้รับบทเรียนถึงการแบ่งเวลาเรียนและเล่นที่ไม่เหมาะสม ของตัวเองชนิดเกือบเอาตัวไม่รอด

..แต่ก็สามารถต่อสู้ และข้ามผ่านมาได้ ซึ่งก็เป็นประสบการณ์ในชีวิตที่วิกฤต พอดู กระนั้นปู่ก็ยังคงเล่นซอฟต์บอลต่อไปโดยทีมของเราช่วงนั้นมีการเปลี่ยนแปลง ตำ�แหน่งภายในทีมมากเหมือนกัน เพราะพี่ๆ บางคนก็จบไป หรือเพื่อนๆ บางคนก็มี อุบัติเหตุทางการศึกษาจำ�ต้องจบการศึกษาไปก่อนกำ�หนด

ในขณะทีค่ นอยู่ อย่าง “ไอ้เป้ง” แคชเชอร์ของเราก็มมุ านะฝึกซ้อมการพิชลูกจน พัฒนาฝีมอื ขึน้ อย่างเห็นได้ชดั จนพวกเราเห็นควรว่าถึงเวลาของมันทีจ่ ะขึน้ เป็นพิชเชอร์ตวั หลักได้แล้ว ดังนัน้ ปูจ่ งึ เปลีย่ นไปเล่นช็อตสต็อบ ซึง่ เป็นตำ�แหน่งทีป่ ชู่ อบมากเพราะได้โชว์ ลีลาการบินรับลูก

..ที่ภายหลังปู่ได้โชว์ฟอร์มการบินรับลูกในทัวร์นาเม้นท์ใหญ่ๆ ได้หลายครั้ง

ในยุคนีเ้ ราได้นอ้ งใหม่มาเข้าชมรมพอสมควร เช่น ไอ้เม้ง น้องเก๋ น้องนิด เป็นต้น แล้วอยูม่ าวันหนึง่ พวกเราก็ได้รบั จดหมายเชิญจากชมรมซอฟต์บอลหาดใหญ่ให้เข้าร่วม การแข่งขันในรายการ PSU OPEN ครั้งที่ 2 โดยปีนั้นได้เชิญทีมจากในและนอกประเทศ เข้าแข่งขันด้วย

พวกเราตอบรับการสมัครเข้าร่วมในประเภทดิวิชั่น B เพราะเล็งเห็นว่า เรามี โอกาสสูงที่จะได้สร้างผลงาน แล้วก็เป็นไปดังคาด เมื่อทีมของเราฝ่าฟันจนได้กำ�ชัยชนะ เหนือทีมอื่นๆ จนทะลุไปถึงรอบชิงชนะเลิศ ซึ่งต้องพบกับทีมรามคำ�แหง

การแข่งขันครัง้ นัน้ เปิดฉากขึน้ อย่างทรหดท่ามกลางสายฝนหนักหน่วง ตอนแรก ทีมเรานำ�ทีมรามคำ�แหงไปก่อน แต่พวกเขาก็ไล่ตามมาได้จนถึงช่วงหยุดการแข่งขันลง ชั่วคราวเนื่องจากฝนตกหนัก ต้องเลื่อนการแข่งไปในวันรุ่งขึ้น แต่สุดท้าย พวกเราก็ สามารถเอาชนะทีมรามคำ�แหงได้

..และนำ�ถ้วยรางวัลแรกของพวกเรา กลับไปตัง้ โชว์ทปี่ ตั ตานีได้เป็นครัง้ แรก ในประวัตศิ าสตร์ โดยการแข่งขันครัง้ นัน้ ไอ้จอย-พิชเชอร์หญิงของเราได้รางวัลนักกีฬา ดีเด่นกลับมาด้วย

ซึ่งฟอร์มการเล่นของพวกเราในครั้งนั้น ก็ได้สร้างความหนักใจให้ทีม หาดใหญ่ในการแข่งวิทยาเขตที่จะเกิดขึ้นในเวลาอันใกล้นี้เป็นอย่างมาก (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า)

โคลงโลกนิติ

๏ สนิมเหล็กเกิดแต่เนื้อ กินกัดเนื้อเหล็กจน

บาปเกิดแก่ตนคน

บาปย่อมทำ�โทษซ้ำ�

ในตน กร่อนขร้ำ� เป็นบาป ใส่ผู้บาปเอง ๚ะ๛

ทุกสิ่งย่อมมีสาเหตุที่มา หากเราคิดร้าย โกรธขึ้ง ผลจะส่งให้เรานั่นแหละไม่สบายใจ เหมือนสนิมเหล็กที่กัดกร่อนตัวเอง

mtblog

ตำ�น�นไตรภ�คซอฟต์บอลปัตต�นี Epi. 1/11

ฤ วันนี้ที่รอคอย —รูสะมิแล: ท่านปู่ 30 (ผู้อาวุโสซ่อนเร้น) (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

นับชั่วโมงบินของทีมเราตอนนี้ ถือว่าเป็นทีมที่แข็ง แกร่งไปทุกขุมกำาลัง ฟอร์มของไอ้เป้ง-พิชเชอร์ทมี เราขณะนัน้ จัด ได้ว่า มีลูกพิชที่เร็วและแรงระดับแถวหน้าของวงการเลยทีเดียว

ด้านเกมรุก ในการประลองทุกทัวร์นาเม้นท์ทวั่ ประเทศ แต่ละคนก็สามารถตีลกู ของพิชเชอร์ทมี ชาติได้กนั ทัว่ หน้า นับว่า ทีมเราตอนนี้ไม่กลัวหน้าไหนในประเทศแล้ว แต่ขณะเดียวกัน ทีมหาดใหญ่ก็ได้อดีตโค้ชทีมชาติมาคุมทีม เขาผู้นั้นเป็นเกจิใน วงการซอฟต์บอล ชื่อ ‘โค้ชเปอะ’ แห่งทีมกรมอุตุนิยมวิทยา

..เราจะสู้ได้หรือไม่ วันแข่งวิทยาเขตเท่านั้นที่จะรู้ คำาตอบ และวันนั้นก็มาถึง วันแข่งขันคัดเลือกวิทยาเขตปีนี้จัด ขึ้นที่ปัตตานี ณ สนามที่เมื่อ 2 ปีก่อนเราพ่ายแพ้ยับเยิน

เราเคยอับอายกับคำาว่า ไอ้ขแี้ พ้ทหี่ มดทางสูโ้ ดยสิน้ เชิง แต่เราไม่เคยท้อ เราต่อสู้ต่อมาบนความไม่ย่อท้อ ค่อยๆ หา ประสบการณ์ ค่อยๆ เรียนรูท้ จี่ ะสร้างความเข้มแข็งให้กบั ทีม ก่อ ร่างสร้างนักกีฬาขึ้นมาคนแล้วคนเล่า

..เพื่อรอคอยวันนี้

แล้วเราก็ทาำ สำาเร็จ เมือ่ ทีมหญิงของเรา ได้ไอ้จอย.. ระเบิด ฟอร์มการพิชของมันประสานกับรุน่ พีร่ นุ่ น้องในทีมหญิง ทำาให้ทง้ั เกมรับและเกมรุก เราสามารถเอาชนะทีมหาดใหญ่ได้อย่างชนิดกำา ชัยชนะเหนือทีมหญิงหาดใหญ่ได้เป็นปีท ่ี 2 ติดต่อกัน

ด้านทีมชาย ไอ้เป้ง-พิชเชอร์ของเราก็ระเบิดฟอร์มการ เล่นของมันอย่างสุดยอด เก็บ K พวกหาดใหญ่ไปหลายคน ขณะ ที่ Infield และ Outfield ก็เล่นประสานสอดรับกันเป็นอย่างดี ทีม รุกของเราต่างตีเจาะทะลุโซนใน-โซนนอกเป็นว่าเล่น จนถึงอิน นิ่งสุดท้ายที่พวกเราเป็นฝ่ายรับ และมันคือเกมปิดอินนิ่ง หลัง จากจากเราเก็บแบตเตอร์ของหาดใหญ่ไป 2 คน หมอบิลลี่ซึ่ง พวกเรารูก้ นั ดีวา่ เป็นตัวตีอนั ดับ 1 ของฝ่ายเขา แกเป็นคนตีหนัก ทำาโฮมรันให้ทีมหาดใหญ่มาหลายครั้ง นับเป็นตัวอันตรายมาก ในบรรดาผู้เล่นของทีม

..‘แกเดินขึ้นมาบนจุดตี’ ภาพดังกล่าวสร้างความ หนักใจให้เรายิ่งนัก เพราะอินนิ่งนี้ถ้าหาดใหญ่ตีเจาะเราหรือทำา โฮมรันได้ พวกเขาจะได้ใจและทำาแต้มตีตนื้ โดยทีเ่ ราไม่อาจแก้ตวั ได้อย่างแน่นอน เพราะเป็นอินนิ่งสุดท้าย

พวกเราเริ่มเครียด แต่ยังมั่นใจอยู่ลึกๆ

ไอ้เป้ง พิชลูกแรก.. “ฟาวล์บอล” หมอบิลลี่หวดลูก แฉลบออกทางด้านหลัง

ไอ้เป้ง พิชลูกที่ 2.. “สไตรค์” หมอบิลลี่หวืด! เดินออก ไปสงบสติอยู่พักนึงก็เดินขึ้นมาตั้งท่าตีใหม่

และหลังจากนั้น “เปรี้ยง” หมอบิลลี่หวดเต็มแรง ลูก ลอยโด่งสูงไปทาง Right Field ซึ่งเป็นเขตของไอ้โจ๊กที่มันก็วิ่งขา

แกว่งตุปดั ตุเป๋ ‘เหมือนพินอ็ คคิโอ’ วิง่ เข้าหาลูกในสภาพเหมือน จะล้มมิล้มแหล่ มือซ้ายที่ใส่ Glove ชูขึ้นเหนือหัว สร้างความลุ้น ระทึกตื่นเต้นแก่พวกเราและคนดูรอบสนามยิ่งนัก

“เฮ้ย! โฮมรันแน่เลย” เสียงคนดูตะโกน

“ปุ” เสียงลูกเข้า Glove พร้อมกับไอ้โจ๊กสะดุดหญ้าล้ม ลงโดย Glove มันยังบีบลูกไว้แน่นอย่างไม่ยอมให้กระเด็นกระ ดอนออกมา แล้วมันก็ชู Glove ที่ภายในบรรจุลูกซอฟต์บอลที่ มันรับได้พร้อมร้องเฮ! ออกมาดังๆ

กรรมการขาน “Batter Out” “Game Over”

หลังจากนั้น ปู่ก็จำาอะไรไม่ได้ นอกจากภาพที่พวกเรา วิง่ เข้าไปกอดไอ้โจ๊กด้วยความดีใจกันทัง้ ทีม และในวันนัน้ ไอ้โจ๊ก มันได้ขโมยซีนของพวกเราไปหมดเลย

จากชัยชนะเบ็ดเสร็จของทีมปัตตานีทั้งชายและหญิง โดยหลักการแล้ว วิทยาเขตเราควรจะเป็นผู้ได้สิทธิ์ในการจัดทีม เข้าแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยทีจ่ ะจัดขึน้ ทีม่ หาวิทยาลัยขอนแก่น ครั้งต่อไป

แต่.. มันไม่อย่างนัน้ เมือ่ ‘โค้ชเปอะ’ ของทีมหาดใหญ่ ได้ใช้พาวเวอร์จากการเป็นผู้กว้างขวางในวงการซอฟต์บอลแห่ง ประเทศไทย ผลักดันในทีป่ ระชุมคณะกรรมการคัดเลือกนักกีฬา ของมหาวิทยาลัย ให้ ‘ผูเ้ ล่นทีมหาดใหญ่’ เข้ามาผสมกับทีมตัวแทน มหาวิทยาลัยให้มากที่สุด โดยอ้างว่า ผู้เล่นส่วนใหญ่ของทีม ปัตตานียงั มีทกั ษะพืน้ ฐานด้อยกว่า และจริงๆ แล้ว แกอยากจะ ให้การแข่งวิทยาเขตเป็นการคัดนักกีฬาเพือ่ เสาะหาคนมีฝมี อื ดีทส่ี ดุ ของทัง้ 2 ทีมมารวมกันเพือ่ สร้างทีมทีด่ ที ส่ี ดุ ทีจ่ ะไปสร้างผลงานใน กีฬามหาวิทยาลัย แนวความคิดดังกล่าวแม้จะฟังดูเข้าทีและมี เหตุผลมาก แต่หมากเกมนีเ้ ราก็ดอู อกว่า ถ้าเป็นเช่นนัน้ แกก็ตอ้ ง คัดแต่ผเู้ ล่นของทีมหาดใหญ่เข้ามาเป็นส่วนใหญ่ และจะคัดทีมเรา แค่รนุ่ พีท่ เ่ี ล่นมานานไปไม่กค่ี น แล้วการเอาชนะของทีมเราล่ะ มันจะมีประโยชน์ อะไร

มันคงไร้ความหมาย

..ซึ่งพวกเราไม่สามารถยอมได้

พวกเราเป็นทีมทีส่ ร้างขึน้ มาอย่างยากลำาบาก ไม่มรี นุ่ พี่ ทีค่ อยสนับสนุนช่วยเหลือ และถ่ายทอดการเล่นพืน้ ฐานทีถ่ กู ต้อง ให้ต้งั แต่ต้น เดชะบุญที่เราโชคดีได้พ่เี ทิดมาถ่ายทอดวิชาให้จน

สภาพทีมพัฒนาขึน้ ถึงวันนี้ แต่นอ้ งๆ รุน่ ต่อมาก็ยงั ต้องใช้เวลาใน การพัฒนาฝีมอื อีกสักระยะ เพือ่ ขึน้ มามีฝมี อื ทัดเทียมรุน่ พีท่ ใ่ี กล้ จะจบการศึกษา ซึง่ ถ้าไปปิดโอกาสในการทีพ่ วกเขาจะได้ออกไป เจอประสบการณ์ในการเข้าร่วมทัวร์นาเม้นท์ระดับใหญ่ๆ เช่นนี้ ก็ เท่ากับว่าในอนาคตพวกเขาก็จะไม่สามารถพัฒนาตัวเองขึน้ มาได้

“ปัตตานีก็จะเป็นทีมขี้แพ้ และจะแพ้ทีมหาดใหญ่ ไปตลอดกาล” แล้วสุดท้าย ซอฟต์บอลปัตตานีก็จะสูญพันธ์ไป ในที่สุด

ในทีป่ ระชุม.. พีเ่ ทิดของเราต่อสูอ้ ย่างหัวชนฝา แกอ้างถึง ผลงานของทีมทีผ่ า่ นมา จากการได้เข้ารอบลึกๆ ในทัวร์นาเม้นท์ ต่างๆ ทัว่ ประเทศจนได้แชมป์ PSU Open มาล่าสุด ซึง่ ย่อมพิสจู น์ ได้ว่าทีมเรามีทักษะและความสามารถเพียงพอที่จะเป็นตัวแทน มหาวิทยาลัยได้ อีกทัง้ พวกเราได้ชแ้ี จงถึงข้อจำากัดของทีมวิทยาเขต ปัตตานีวา่ ทีผ่ า่ นมานัน้ สภาพความพร้อมก็ดอ้ ยกว่าทีมหาดใหญ่มา โดยตลอดทุกด้าน แต่เราก็พฒ ั นาขึน้ มาจนถึงวันนี้ ทั้งหมดทั้งสิ้นเกิดจากความทุ่มเท อดทน และมี ความมุง่ มัน่ บนข้อจำากัดอันน้อยนิดของเด็กทุกคนในทีม จริง อยู ่ ฝีมอื เด็กใหม่ในทีมอาจยังห่างชัน้ รุน่ พีไ่ ปบ้าง แต่เมือ่ รวมกัน เป็นทีมเดียวแล้ว ทีมนีก้ ส็ ามารถสร้างผลงานให้มหาวิทยาลัยมา โดยตลอด

ถ้าปีนี้เด็กๆ รุ่นนี้ไม่ได้เข้าร่วมกีฬามหาวิทยาลัย ผม ขอถามหน่อยว่า สงขลานครินทร์จะตอบคำาถามพวกเขาอย่างไร “จะตอบเขาว่า ทีพ ่ วกมึงแข่งขันชนะได้เพราะฟลุค๊ ใช่มั้ย!”

“ชนะเพราะความบังเอิญใช่มั้ย!”

เมือ่ สองปีกอ่ น ทีมชายของเรา.. แพ้พวกคุณอย่างหมด ทางสู้บนสนามแห่งนี้ในบ้านของตัวเอง “พวกคุณไม่เคยคิดจะ ดึงตัวพวกเค้าไปสักคน” อย่างน้อยก็เพือ่ เปิดโอกาสให้พวกเค้า ได้มีประสบการณ์กลับมาสร้างทีมของตัวเอง

..คุณให้โอกาสอะไรกับพวกเค้าบ้าง

ไม่เลย!

แต่เด็กพวกนีไ้ ม่เคยย่อท้อ พวกเค้ายังเล่นต่อไป เพราะ อะไรน่ะเหรอ ก็เพราะพวกเขามีความรักในกีฬาชนิดนี ้ พวกเขาไม่ เคยยอมแพ้ พวกเขาซ้อมกันตามลำาพังโดยปราศจากคนเหลียวแล และไม่มรี นุ่ พีม่ าคอยถ่ายทอดทักษะต่างๆ ให้เหมือนทีมหาดใหญ่ ของพวกคุณ จนกระทั่งผมซึ่งเป็นคนนอกมหาวิทยาลัยของคุณ แท้ๆ มาพบพวกเค้า ผมเห็นความตัง้ ใจของพวกเค้าทีม่ คี วามหวัง เสมอ และกระหายจะเป็นผูช้ นะให้ได้สกั วันนึง

พวกคุณคิดดูสิ ผมค่อยๆ เจียรนัยพวกเค้า พัฒนาจน พวกเค้าชนะพวกคุณและมีวันนี้ขึ้นมาได้ แล้วดูนี่ ดูที่พวกคุณ ทำากับเด็กดีๆ พวกนี้ คุณอยากจะแก้กติกาเพื่อตัดสิทธิ์พวก เค้า คุณคิดจะตัดสิทธิ์พวกเค้าจากสิ่งที่พวกเขาได้ต่อสู้และ ได้มันมาอย่างถูกต้องหรือ

อย่าเปลีย่ นกติกาเพือ่ ทำาลายเด็กๆ ทีม่ คี ณ ุ ค่าพวกนีเ้ ลย ครับ สักวันหนึง่ พวกเค้าจะสร้างความภาคภูมใิ จให้มหาวิทยาลัย ได้แน่

..ผมเชื่อ

อย่าทำาร้ายพวกเค้าเลย มันเป็นสิ่งที่เค้าสมควรได้รับ

ปู่ขอจบตอนนี้ด้วยหยาดน้ำาตาเพราะนึกถึงภาพตอน นั้นแล้ว.. อดร้องไห้ไม่ได้! (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า) Thursday, February 3, 2011

[ mt ] 33

mtblog

ตำ�น�นไตรภ�คซอฟต์บอลปัตต�นี Epi. 1/12

แมทช์ก่อนจาก —รูสะมิแล: ท่านปู่ 30 (ผู้อาวุโสซ่อนเร้น)

(ต่อจากฉบับที่แล้ว)

ในที่สุด คณะกรรมการคัดเลือกตัวก็สรุปออกมาว่า ปีนี้จะเป็นการรวมนักกีฬาซอฟต์บอลตัวแทนมหาวิทยาลัย จากทั้งสองวิทยาเขตในสัดส่วนดังนี้

ปัตตานี 60%

หาดใหญ่ 40%

โดยแต่งตั้งโค้ชเปอะและพี่เทิดเป็นโค้ชประจำาทีม

..และครัง้ นีจ้ ะเป็นการแข่งกีฬามหาวิทยาลัยครัง้ สุด ท้ายของปู ่ ซึง่ ปีนนั้ ทีมสงขลานครินทร์ชดุ นีไ้ ด้สร้างผลงานใน เกมการแข่งขันอย่างโดดเด่นไม่นอ้ ยหน้าสถาบันใด ซึง่ ทัง้ หมด เกิดจากการรวมจิตรวมใจของนักกีฬาทั้งสองสถาบัน

และการแข่งขันครัง้ นีก้ ม็ กี ารนำาน้องใหม่ของทัง้ สอง วิทยาเขตติดตามพวกเราไปเพื่อจะได้พบเห็นและรับประสบ การณ์จากเกมการแขงขันระดับประเทศด้วย

..ซึ่งผู้เล่นในทีมหลายๆ คนก็ได้รับความสนใจจาก แมวมองทีมชาติ อย่างเช่น ไอ้เป้งและพี่เต๊า คู่พิชเชอร์-แคช เชอร์ของเรา เป็นต้น

เฉพาะอย่างยิง่ ทัวร์นาเม้นท์นปี้ ไู่ ด้โชว์การบินรับลูก กลางอากาศในแมทซ์ที่เราพบกับรามคำาแหงจนได้รับเสียง ตบมือดังจากทั่วทั้งสนาม

..ทีเ่ ป็นภาพเดียวซึง่ ปูย่ งั จำาได้ดเี สมอ และจะตราตรึง ไปตลอดชีวิต

หลังกลับจากกีฬามหาวิทยาลัย พวกเราก็ตอ้ งขะมัก เขม้นกับการเรียนที่หนักขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะปู่กับไอ้จ๊วบที่ กำาลังขึน้ ปี 4 ในเทอมการศึกษาหน้า ทำาให้เราต้องทุม่ เวลาให้ กั บ การเรี ย นอย่ า งหนั ก เพราะเป็ น ปี สุ ด ท้ า ยของชี วิ ต มหา วิทยาลัยแล้ว

ตอนปู่อยู่ปี 4 ชมรมซอฟต์บอลของเราคึกคักมาก

32 [ mt ]

Thursday, February 10, 2011

ทีส่ ดุ เพราะพวกไอ้เป้ง อาทิตย์ และสืบสกุล ออกไปต้อนพวก ทาส เอ้ย!.. ไม่ใช่ พวกน้องใหม่ผู้อินโนเซนต์ได้มาฝูงใหญ่ๆ

แต่รุ่นนี้แปลกหน่อยเพราะมันมาเป็นแพ็คคู่ เนื่อง จากเป็นเด็กสมัยใหม่ หน้าตาดี จึงมีแฟนเร็ว พวกมันเลยพ่วง บรรดาแฟนๆ ของมันเข้ามาเป็นสมาชิกชมรมเราด้วย

..สร้างความอิจฉาริษยาให้รุ่นพี่อย่างเราๆ ที่ยังหา แฟนกันไม่ได้สักคนทั้งที่อยู่มาแก่จนจะจบการศึกษาอยู่รอม ร่อแล้ว

ยกเว้นก็แต่เด็กใหม่หน้าตาซื่อบื้อ 2 คนที่ไม่มีแฟน พ่วงมาด้วยเหมือนคนอื่นๆ ที่ปู่เดาว่า อาจเป็นเพราะความ หล่อเกินไปของมันสองคนด้วยละมั้ง!

นัน่ คือไอ้ปอ๊ บและไอ้ขนุ ทอง ผูซ้ ง่ึ ใครจะไปเชือ่ ว่า ไอ้ บ้าสองคนนีจ้ ะกลายเป็นผูใ้ ห้กาำ เนิด Blue Lake ในกาลต่อมา

..เท่าที่จำาได้ รุ่นนี้ประกอบด้วยไอ้ป้อม ไอ้ค้อง ไอ้ นก ไอ้ป๊อบ ไอ้ขุน ฯลฯ และน้องผู้หญิงบรรดาแฟนๆ ของไอ้ พวกนีเ้ ข้ามาเป็นกลุม่ ใหญ่ ให้พวกเรารุน่ พีไ่ ด้ทาำ การถ่ายทอด วิชาซอฟต์บอลแบบค่อยๆ ปั้นคนให้เป็นควายทีละน้อยๆ

จนพวกน้องๆ กลับหอไปด้วยสภาพน่วมทั้งตัว โดยเฉพาะไอ้ขุน.. ที่ทุกวันมันจะต้องมีอาการตาเขียว ถึงขั้น

เลือดกลบปากเดินกลับหอไป

..ถึงจะนอนหลับสนิทได้

ส่วนคนอื่นก็ได้รับกันไปไม่น้อยหน้ากัน

เพียงแต่ไอ้พวกเวรนี่ก็อึด.. โคตรอึด ไม่ปริปากบ่น ขยันถูกซ้อม และขยันซ้อมไปในเวลาเดียวกัน

นอกจากการซ้อมหนักหน่วง พวกเรายังเล่าประสบ การณ์และเรือ่ งราวต่างๆ ให้นอ้ งใหม่ฟงั ด้วยความสนุกสนาน (ของพวกเรา)

รวมทั้งหลอกล่อด้วย Collection ปาลัส เพื่อดึงดูด น้องๆ เพือ่ สร้างค่านิยมในสังคมของเรา ชนิดโฆษณาชวนเชือ่ พวกมันทุกวัน 3 เวลาหลังอาหาร

..จนไอ้พวกนีก้ ลายเป็นคนบ้าแฟชัน่ ซอฟต์บอลแซง หน้าพวกรุ่นพี่อย่างเราไปเฉยเลย

แต่ปีนี้เป็นที่น่าเสียดายว่าไม่มีกีฬามหาวิทยาลัย หรือว่ามี แต่ไม่ได้บรรจุซอฟต์บอลลงในการแข่งขันหรือยังไง ปูก่ จ็ าำ ไม่ได้แน่นอน แต่นนั่ ไม่ใช่ปญ ั หาของเรา เพราะเราได้หา ทางออก

..โดยการเดินทางไปแข่งทัวร์นาเม้นท์ PSU OPEN และเชียงใหม่โอเพ่นในปีนั้นแทน

และครัง้ นี ้ พวกเรา-รุน่ อาวุโสก็ได้เลือ่ นชัน้ ขึน้ ไปเล่น ในดิวิชั่น 1 แล้ว และปั้นรุ่นน้องลงแข่งในดิวิชั่น 2

ซึง่ แมทซ์ทปี่ ระทับใจปูม่ ากทีส่ ดุ คือ เชียงใหม่โอเพ่น เมื่อทีมของเราชนะทีมเชียงใหม่ แบบสูสีกับจุฬาฯ จนได้แข่ง กับทีมต่างประเทศ คือ ‘ทีมกงสุลอินเดีย’

..ทีผ่ เู้ ล่นก็มแี ต่ฝรัง่ ผสมกับอินเดีย และทีมนี ้ สุดท้าย แล้วก็เป็นทีม ‘แชมป์ทัวร์นาเม้นท์’ ไปโดยไม่เสียแต้มให้กับ ทีมไหนเลย

..ยกเว้นทีมปัตตานีของเรา

บรรยากาศในวันนัน้ ปูจ่ าำ ได้วา่ เป็นเช้าของฤดูหนาว ที่รอบๆ สนามเต็มไปด้วยไอหมอกจางๆ จนอากาศตอนนั้น ทั้งเย็นสบาย และแลดูสวยงามเป็นอย่างยิ่ง

การแข่งขันหนนี้ พี่เทิดได้ลงร่วมเล่นกับเราด้วย

เนือ่ งจากไอ้จว๊ บเป็นฝี และฝีดนั แตกในวันแข่งขัน พี่ เทิดจึงมานั่งแคชเชอร์แทน และดึงไอ้เม้งมาเล่นบ้าน 2

..เหตุการณ์มันเริ่มเมื่อทีมเราเป็นฝ่ายรุก (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า)

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 1/13

ชัยชนะเล็กๆ ก่อนปิดตำ�นานอันยิ่งใหญ่ของรหัส 30

—รูสะมิแล: ท่านปู่ 30 (ผู้อาวุโสซ่อนเร้น) (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

ไอ้เม้งตีเจาะ Infield และวิ่งขึ้นบ้าน 2 ได้อย่างไม่น่า เชื่อ ทำ�ให้ทีมเราเริ่มคึกคักขึ้นทันที

ปูเ่ ดินเข้ามาเป็นผูต้ คี นต่อไป ช่วงนัน้ ไอ้อู๋ เพือ่ นจาก ทีมหาดใหญ่เข้ามาช่วยเป็นโค้ชบอกสัญญาณให้ทีมเรา

ไอ้อใู๋ ห้สญ ั ญาณบัน๊ ช์ แต่ปแู่ กล้งทำ�เป็นบัน๊ ช์ไม่ส�ำ เร็จ เพราะอยากตีมากกว่า ไอ้อเู๋ กาหัวแกรกๆ แล้วด่าปูใ่ หญ่เลย สุดท้ายมันก็ให้สญ ั ญาณตี ด้วยการหลอกบั๊นซ์ครั้งแรกของปู่ โค้ชฝรั่งของทีม

อินเดียคงคิดว่า เดี๋ยวเราคงบั๊นช์อีกแน่ จึงสั่ง Infield กระเถิบ เข้ามา แล้วด้วยขนาดคนไทยทีร่ ปู ร่างเล็ก ฝรัง่ คงนึกว่าเราเป็น เด็ก ไม่มแี รงตีไกล โค้ชฝรัง่ จึงออกคำ�สัง่ ให้ Out field ขยับเดิน เข้ามาและ Move ไปทางขวา

พิชเชอร์อินเดียพิชลูก

เปรี้ยง.. ปู่ตีเต็มแรง

ลูกกระเด็นทะลุ Infield ออกไปทางซ้าย พุ่งไปด้วย ความแรง ตกพื้น และกลิ้งไปไกลสุดกู่

Out Field อินเดียที่ถูกโค้ชสั่งจัดโซนมาทางขวาแต่ ลูกถูกตีฉีกไปทางซ้าย ตาเหลือก!

Left Field อินเดียใส่ตนี หมาโกยแน่บตามลูกทีก่ �ำ ลัง กลิ้งไปเรื่อยๆ จนข้ามถนนด้านหลังสนามไป

บนเบส ไอ้เม้งที่ค้างอยู่บ้าน 2 วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เข้าโฮมไปท่ามกลางเสียงเฮ! ดังสนั่น 32 [ mt ]

Thursday, February 17, 2011

ทั้งผู้เล่นและกองเชียร์ฝ่ายเราทุกคนลุกขึ้นเชียร์ปู่ที่ กำ�ลังวิ่งเหยียบไปทีละเบสสุดชีวิต

เหยียบเบส 1 ไปแล้ว มองเป้าหมายต่อไปที่เบส 2

เหยียบเบส 2 ไปแล้ว หันกลับมาดูผู้เล่น Out Field อินเดียที่วิ่งไปเก็บลูกกลางถนน ได้แล้ว ถึงเบส 3 แล้วตู

หันไปดูอีกที เห็น Out field ขว้างลูกไปที่บ้าน 2 แต่ ระยะของเบส 3 ถึง Home Plate ตอนนีส้ �ำ หรับปู่ รูส้ กึ ว่าทำ�ไม มันช่างไกลเสียเหลือเกิน

ไกลกว่าที่เคยเห็นทุกๆ วัน ตอนนั้นปู่วิ่งสุดชีวิตแล้วนะ แต่มันยังช้าเหลือเกิน

และเมื่อเท้าของปู่ยิ่งเข้าใกล้ Home Plate หูก็เริ่มอื้อ น้ำ�ตา เริ่มไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

รูอ้ ย่างเดียวว่าขนทัว่ ร่างลุกซูเ่ มือ่ เท้าปูเ่ หยียบ Home Plate

เท่านั้นเอง ปู่ชูมือทั้งสองข้างกางออกและร้องด้วย เสียงดังที่สุดในชีวิต

อ๊ากกกกกกกกกกกกก!

เสียงดังทีส่ ดุ ในชีวติ ทีย่ งั ดังตลอดมาทุกคราทีค่ ดิ ถึง มัน

เหตุการณ์เหล่านัน้ เป็นภาพทีต่ ดิ อยูใ่ นใจเราไปตลอด ชีวติ พวกเราผวากอดกันอย่างดีใจสุดขีดทีไ่ ด้ Home run และ สามารถทำ�แต้มได้ 2 run

..ทำ�ยังกับได้เป็นแชมป์ซะงั้นแหละ

และหลังจากนั้นก็มีชายฝรั่งร่างยักษ์พุงใหญ่ ขน

ยุ่บยั่บตามตัวเต็มไปหมด เดินมายื่นมือใหญ่ๆ ของเขาเพื่อ ขอจับมือกับปู่

โค้ชฝรั่งของทีมอินเดียนั่นเอง แกให้เกียรติเดินข้าม มาจากฝั่งของทีมแกเพื่อมาขอเช็คแฮนด์กับปู่โดยเฉพาะ

“Very nice Shot boy.”

นี่แหละคือความประทับใจที่สุดในชีวิตในฐานะนัก กีฬาซอฟต์บอลจากภูธรอย่างเรา

และต่อมาทีมเราก็เกือบได้ Home run ที่ 2 ด้วยฝีมอื ของอาทิตย์ เสียดายทีอ่ นิ เดียเช็คมาทันเวลาตรง Home Plate ขณะที่อาทิตย์โชว์ฟอร์มสไลด์เข้า Home จนฝุ่นตลบ

..แต่ไม่ทัน

เสียดายสุดๆ

เราเลยแพ้ทมี อินเดียแบบสนุกๆ แล้วทีมอินเดียก็ได้ เข้าไปชิงชนะเลิศกับทีมรามฯ โดยทีไ่ ม่มที มี ใดในทัวร์นาเม้น ท์นั้นทำ�แต้มทีมอินเดียได้อีกเลย

..นอกจาก พวกเราชาวปัตตานี

และนัน่ เป็นทัวร์นาเม้นท์สดุ ท้ายของปูเ่ พราะไม่นาน ต่อมา ปู่ก็เรียนจบได้รับพระราชทานปริญญาบัตร และออก ไปใช้ชีวิตทำ�งานในโลกภายนอก

วันรับปริญญาของปู่ในปีน้นั น้องๆ รุ่นหลังจัดการ แข่งขันเลีย้ งส่งพีบ่ ณ ั ฑิตรุน่ เราในสนามของเราเป็นทีส่ นุกสนาน และอาลัยอาวรณ์ไปพร้อมๆ กัน

ก่อนปู่ออกจากรูสะมิแล ปู่หันกลับไปมองสนามอีก ครั้งด้วยความอาลัย แล้วภาพความประทับใจในชีวิตของปู่ที่ เกิดขึ้นบนสนามแห่งนี้ก็เริ่มฉายชัดออกมา

ลาก่อนรูสะมิแล สักวันนึงเราคงได้พบกันอีก

..ในแว่บของความคิด ปู่ยังกังวลถึงรุ่นน้องซอฟต์ บอลในยุคต่อๆ มาว่าจะเป็นยังไง แต่ใครจะให้คำ�ตอบเราได้ นอกจากพวกเขา

ที่จะให้คำ�ตอบในตำ�นานยุคต่อมา ด้วยตัวของพวก เขาเอง (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า)

โคลงโลกนิติ

กฤษณา เพริศด้วย นักปราชญ์ ดุจไม้กลิ่นหอม ๚ะ๛

การคบคนดีย่อมนำ�ซึ่งความสุขและชื่อเสียง ตรงกับสำ�นวน ‘คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล’

๏ ใบพ้อพันห่อหุ้ม หอมระรวยรสพา คือคนเสพเสน่หา ความสุขซาบฤาม้วย

mtblog

ตำ�น�นไตรภ�คซอฟต์บอลปัตต�นี Epi. 2/1

ถูกหลอกจนติดหนึบ —รูสะมิแล: ป๊อป 33

ก่อนอื่นขอขอบคุณ ‘พี่อุ๋ย’ ท่านปู่อาวุโสผู้ซ่อนเร้น 30 มากครับทีส่ ละเวลาเล่าตำานานแรกให้ทกุ คนได้รบั รูถ้ งึ 13 ตอน สนุก มากครับ ยิง่ ได้อา่ นยิง่ คิดถึงรูสะมิแลทีเ่ คยสงบร่มเย็น เข้าเรือ่ งดีกว่า ครับ เดี๋ยวจะออกทะเลเลยเถิดไปเรื่องการเมือง

พี่รับปากพี่อุ๋ยว่าจะเล่าเรื่องชมรมในยุคของพี่ (ปี 33-37) แต่ขอออกตัวก่อนนะครับว่าอาจไม่ละเอียดเท่าพีอ่ ยุ๋ เพราะลืมๆ ราย ละเอียดบางส่วนไปบ้างแล้ว

รุ่นของพี่เป็นเอกเทคโนฯ รหัส 33 ที่น่าจะเป็นยุคท้ายๆ ของการว้ากน้องแบบสุดโหดทีจ่ าำ ได้วา่ วันไปถึงปัตตานีเป็นวันรับน้อง มาลัยพอดี แต่เนื่องจากความผิดพลาดในการแจ้งข่าว ทำาให้บรรยา กาศวันนัน้ เต็มไปด้วยความวุน่ วาย เพราะน้องจำานวนมากต้องหอบ กระเป๋าพะรุงพะรังเข้าซุ้มไปด้วย แต่ก็อบอุ่นดี

หากความรูส้ กึ ปลอดโปร่งโล่งสบายในช่วงกลางวันก็หมด ลงอย่างสิ้นเชิงเมื่อทุกคนเข้าหอพักในตอนเย็น เพราะใบหน้าที่ยิ้ม แย้มของรุน่ พีต่ อนกลางวันกลายเป็นหน้าตาทีป่ นเปือ้ นไปด้วยความ เหีย้ มเกรียม ชนิดบางคนพอได้ถอื หนังสือพิมพ์มว้ นเข้าหน่อยเปลีย่ น สภาพจากนักศึกษาเป็นทหารพรานกระหายศึกทันที บรรยากาศ หอพักจึงไม่ต่างจากค่ายกักกันเชลยศึก

ตลอด 6 ชัว่ โมงของการว้ากในคืนนัน้ ทำาให้บางคนตืน่ เช้า มาแทบเดินไม่เป็นเพราะการเคลื่อนที่จากจุดหนึ่งไปอีกจุดหนึ่งใน คืนที่ผ่านมา ถ้าไม่คลานไปก็ต้องม้วนหน้าหรือม้วนหลังไปเท่านั้น

แต่วนั ต่อๆ มาสภาพร่างกายเริม่ ชินมากขึน้ แม้สภาพจิตใจ จะยังตกอยู่ในความตื่นกลัว จนย่างเข้าวันที่ 4-5 ของการว้ากสัก ราวๆ สีโ่ มงเย็น ขณะพีข่ นุ -ทอง-คล่อง-นก-โต้ง ห้าหนุม่ ในห้อง 331 (ห้องที่ไม่มีรุ่นพี่คอยคุ้มกะลาหัว) กำาลังจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง อยู่ ประตูห้องก็ถูกผลักออกด้วยความแรง (ที่น่าจะเป็นแรงถีบ มากกว่า) พร้อมกับรุ่นพี่รูปร่างใหญ่โตเดินเข้ามาประกาศว่า “ใคร ไม่อยากถูกว้าก ตามกูมา ใส่ร้องเท้ากีฬามาด้วย” พวกเราทั้งห้า ดีดตัวผลึงจากเตียงพร้อมกัน

ไม่มคี าำ พูดใดๆ ระหว่างเรานอกจากเดินตามพีค่ นนัน้ ออก ไป (ภายหลัง.. แกแนะนำาตัวว่าชื่อพี่จ๊วบ) ดูแกเดินไปหาน้องๆ ใน ห้องอื่นๆ อีก แต่ก็ได้ไม่กี่คน เพราะช่วงเวลานั้นถ้าไม่จำาเป็นแล้ว

32 [ mt ]

Thursday, February 24, 2011

พวกปี 1 จะไม่คอ่ ยกลับห้องเนือ่ งจากมีออเดิรฟ์ เป็นการว้ากจากรุน่ พี่รออยู่แทบทั้งวัน ดังนั้นก่อนการว้ากจริงตอน 1 ทุ่ม ปีหนึ่งส่วน มากก็จะโอ้เอ้อยูต่ ามจุดทีค่ ดิ ว่าน่าจะปลอดภัยกว่าหอพักเด็กปีหนึง่

วันนั้นจึงมีแค่ 7-8 คนที่เดินตามพี่จ๊วบไปจนถึงสนาม ซอฟต์บอลเพือ่ จะรูจ้ กั พีค่ นหนึง่ ทีต่ วั เล็กๆ ขาวๆ หน้าตาตีๆ ๋ ใส่แว่น กลมๆ จนดูน่าจะเป็นอาแปะขายยามากกว่านักกีฬา แกแนะนำาตัว ว่าชื่อพี่เทิด ตอนนั้นพี่ยังไม่รู้ว่าแกเป็นเด็กรามฯ คิดในใจว่าพี่คนนี้ เรียนเอกอะไรก็ไม่รลู้ ่ะแต่อย่างน้อยๆ แกน่าจะอยูป่ ี 6 เป็นอย่างต่าำ เพราะรุ่นพี่ทุกคนที่อยู่ที่นั่นเรียกแกว่า “พี่” หมดทุกคน

หลังจากพี่เทิดแนะนำาตัวเองและถามชื่อทุกคนแล้วแกก็ บอกวัตถุประสงค์ทใี่ ห้พจี่ ว๊ บ.. ไปกึง่ ชวนกึง่ บังคับขูเ่ ข็ญให้พวกเรามา ที่นี่ ว่าเพราะอยากให้ลองเล่นกีฬาที่เรียกว่า ซอฟต์บอล พี่ยอมรับ ว่าตอนแรกก็เฉยๆ เพราะไม่รู้จักด้วยล่ะ คิดว่าคงคล้ายเบสบอลที่ เคยอ่านในการ์ตูน แต่จะอะไรก็ตาม อย่างน้อยก็ดีกว่าการโดนว้าก

วันแรก พี่เทิดแนะนำาท่าขว้างลูก รับลูก การเคลื่อนไหว ในรูปแบบต่างๆ แต่รสู้ กึ จะหนักไปทางวิง่ เก็บลูกทีห่ ลุดตูดไปมากกว่า พวกเราซ้อมกันจนมืด (สมัยนั้นยังไม่มีไฟที่สนาม) พี่จ๊วบนัดให้มา พบในวันรุง่ ขึน้ เวลาเดิมแล้วก็ไล่ทงั้ หมดกลับไปเตรียมตับรับการว้าก (อ้าว.. ไหงเป็นงั้นไป) กลายเป็นว่า ต่อไปนี้ทุกๆ วันเราต้องเหนื่อย เพิ่มขึ้นกว่าเดิมอีก แถมต้องกลับไปถูกว้ากด้วย

นัน่ คือวันแรกทีพ่ แ่ี ละเพือ่ นชมรมฯ ได้สมั ผัสกีฬาทีเ่ รียกว่า ซอฟต์บอลในสนามที่เป็นหลุมเป็นบ่อ ถุงมือที่มีกลิ่นไม่ต่างจากหนู ตาย ลูกบอลแข็งๆ ทีพ่ ร้อมจะพุง่ เข้ามากระทบอวัยวะทุกส่วนจังๆ ถ้า เราไม่ระวัง และต่างๆ อีกมากมายทีไ่ ม่นา่ ประทับใจเอาเสียเลย

เช้ารุ่งขึ้น หลังจากเข้าชมรมฯ วันแรกพวกเราแทบยกมือ ไม่ขึ้นเพราะบ้าพลังมากไปหน่อย ทั้งที่พี่เทิดก็ห้ามแล้วว่า ‘อย่าเพิ่ง หักโหม’ พี่ในหอพักบางคนถึงกับเบิ๊ดกบาล หาว่าเราไม่ยอมยกมือ ไหว้ (ก็ตั้งใจจะยกนะครับพี่ แต่มันช้าไปหน่อย) แล้วพอ 4 โมงครึ่ง ตามทีพ่ จี่ ว๊ บนัดไว้ พวกเราก็เดินไปสนามด้วยท่าทางไม่ตา่ งจากแมว ป่วยที่ต้องแสดงให้เห็นว่ากระตือรือร้นเสียเต็มประดา

การขว้างลูกแต่ละครั้งในการฝึกวันที่สอง น้องๆ คงจำา ความรู้สึกกันได้ใช่มั้ย ..มันเหมือนแขนจะหลุดไปพร้อมกับลูกบอล ตอนขว้าง ลูกว่าแย่แล้วนะ ตอนว้ากน้องคืนนัน้ ยิง่ หนักเข้าไปอีก ก็อย่างทีพ่ เี่ ล่า

ให้ฟงั นัน่ แหละว่าพวกเราไม่คอ่ ยจะได้เดินกันในช่วงว้าก แขนจึงเป็น อวัยวะที่สำาคัญในการเคลื่อนไหว.. คิดเอาเองแล้วกันว่าสภาพของ นักซอฟต์บอลปี 1 แต่ละคนจะเป็นยังไง ไอ้เรื่องจะอ้างว่าผมปวด แขนเพราะไปซ้อมกีฬาก็เกรงแต่จะทำาให้โดนหนักกว่าเดิม เพราะพีๆ ่ ในหอจะหวังดีช่วยฝึกซ้อมให้พวกเราแทนพี่ในชมรมฯ ทันที เพราะ ฉะนั้นการเงียบและก้มหน้าก้มตาทำาตามคำาสั่งคือวิธีที่ดีที่สุด

วันต่อๆ มา อาการปวดล้าของพวกเราเริม่ ดีขน้ึ พีเ่ ทิดเองก็ แนะนำาท่าการขว้างที่ถูกวิธีและมีการวอร์มร่างกายเป็นเรื่องเป็นราว ก่อนลงซ้อม การว้ากน้องกลางคืนก็เลยเป็นการผ่อนคลายกล้ามเนือ้ หลังเล่นกีฬาไปในตัว (ผ่านมาแล้วจะโม้ยงั ไงก็ได้ ความจริงแทบอ้วก)

สองอาทิตย์ผา่ นไปนับจากวันแรกทีเ่ ข้าสนาม พวกเราเริม่ รูส้ กึ ว่า มีสงิ่ ผิดปกติเกิดขึน้ กับตัวเอง นัน่ ก็คอื มักจะรับสิง่ ของทีเ่ พือ่ น โยนให้ด้วยมือข้างที่ไม่ถนัด แถมยังกางนิ้วชี้ห่างออกจากนิ้วโป้ง เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อสิ่งของมาถึงมือก็ไม่ยอมกำาเอาไว้ ทำาให้บ่อย ครั้งเจ้าสิ่งที่เพื่อนโยนให้ก็ตกหล่น ไม่ก็กระแทกอวัยวะส่วนใดส่วน หนึ่งของเรา พี่เคยโดนขวดหมึกปากกาคอแร้งเข้าเต็มดั้งจมูกเลย

นอกจากนี ้ ยังมักจะแสดงท่าทางการขว้างลูกหรือตีลกู โดย ไม่มอี ะไรอยูใ่ นมือ จนคนนอกชมรมอาจจะคิดว่า ไอ้พวกนีเ้ พีย้ นหรือ เปล่า และที่เห็นชัดที่สุด.. ถ้าวันไหนไม่ได้เล่นซอฟต์บอล ทุกคนจะ มีอาการหงุดหงิดเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง แน่นอนพวกเราติดซอฟต์บอลเข้าแล้ว ตอนนั้นว่าจะ ไปเลิกที่ถ้ำากระบอก แต่เกรงจะอ้วกออกมาเป็นโกลฟ เป็นไม้ หรือ พวกที่เล่นแคชเชอร์อาจอ้วกออกมาเป็น ‘กระจับ’ ที่ใส่ตอนนั่งแคช ด้วย คิดแล้วหยะแหยงว่ะ.. ก็เลยไม่เลิกดีกว่า

ผ่านไปเดือนกว่าๆ สมาชิกปี 1 เริ่มน้อยลง พวกเค้าคง เบื่อเพราะพี่เทิดไม่ค่อยให้เล่นเกม เน้นฝึกแต่เบสิก สมาชิกปี 1 จึง ไม่พอกับตำาแหน่ง ..ร้ายไปกว่านั้น พวกปี 2 ที่มีอยู่ 3-4 คนก็เหลือแค่พี่เม้ง คนเดียว พวกพีๆ ่ เค้าก็พยายามหาสมาชิกมาเพิม่ แต่ไม่ได้ผล มีบา้ ง ก็พวกเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำา 5-6 คนซึ่งเป็นหลักสูตร 2 ปีที่เข้ามาขอเล่น ด้วย แต่สมาชิกปี 1 บางคนรวมทั้งพี่.. เห็นพ้องต้องกันว่า ไอ้พวกนี้ ตั้งใจมาจีบสมาชิกทีมหญิงมากกว่า ถ้าขืนปล่อยไว้ คงไม่เป็นผลดี กับชมรมในอนาคตแน่ๆ ..แต่ความจริงพวกเราหวงก้างนัน่ เอง เลยแอบตัดสินใจ แทนพวกพี่ๆ โดยตัดพวกนี้ออกด้วยการชวนจับคู่ขว้าง แล้วอัดใส่ แรงๆ บ้างล่ะ แกล้งขว้างต่ำาๆ บ้างล่ะ

ได้ผลแฮะ ไม่กี่วันพวกนั้นก็ไม่มาที่ชมรมอีก และนั่นก็คือ ต้นเหตุการเขม่นทุกครั้งที่เดินสวนกันของเด็กเพาะเลี้ยงกับชมรม ซอฟต์บอล (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า)

mtblog

ตำ�น�นไตรภ�คซอฟต์บอลปัตต�นี Epi. 2/2

แม้อนาถา แต่ก็ซ้อมจนเข้าเส้น

—รูสะมิแล: ป๊อป 33

ยิ่งกีฬา PSU ประจำาปี 33 ใกล้เข้ามาพวกเราก็ยิ่งซ้อม หนักขึน้ ถึงขัน้ พีเ่ ทิดยอมให้เราได้ตลี กู ของพีเ่ ป้งเพิม่ ด้วย ซึง่ ช่วงนัน้ ทัง้ ความแรงและความเร็วของพีเ่ ป้งอยูแ่ ถวหน้าพิชเชอร์ระดับมหา วิทยาลัยทั่วประเทศ แต่ความแม่นยำายังไม่คง ที่พวกเราจึงต้อง กลับหอพร้อมรอยฟกช้ำาดำาเขียวทุกวัน

นอกจากนัน้ ก็ยงั ฝึกเบสิกการข้างการตีและฝึกกำาลังกาย ก่อนไปเรียนทุกเช้าด้วย โดยการขว้างนัน้ เราก็ใช้ผา้ เช็ดหน้าธรรมดา นีล่ ะ่ จับตรงมุมผ้าแล้วสะบัดมือขว้างออกไป ถ้าผ้าเช็ด หน้าบานออก แสดงว่าขว้างถูกแล้ว พอถึงการตีกเ็ ปลีย่ นเป็นผ้าเช็ดตัวแทน แล้ว เวลานัง่ เรียนก็จะใช้ทบ่ี บี นิว้ บ้างลูกเทนนิสบ้างเอาเข้าไปฝึกบีบเพือ่ เสริมกำาลังนิว้ และข้อมือ

แต่ปญ ั หาใหญ่สดุ คือความอ่อนหัดในเกมการเล่น เพราะ คนในชมรมมีไม่ครบ พวกเราจึงได้แต่ฝกึ การเข้าตำาแหน่ง การรับลูก ตี การสไลด์ ฯลฯ ซึง่ มันก็ไม่สมบูรณ์แบบหรอก แต่ทาำ อะไรมากกว่า นีไ้ ม่ได้เมือ่ การแข่งขันทีพ่ วกเรารอคอยก็ใกล้เข้ามาทุกที ดังนัน้ แม้ สมาชิกจะยังไม่ครบ 2 ทีมตามทีต่ ง้ั ใจแต่กไ็ ม่ทาำ ให้พวกเราย่อท้อ ยัง คงฝึกเต็มทีท่ กุ วัน

พีเ่ องก็เริม่ ฝึกพิชเพือ่ จะได้เป็นกำาลังเสริมให้พเ่ี ป้งกับพีเ่ ม้ง

26 [ mt ]

Thursday, March 3, 2011

จนทีส่ ดุ เมือ่ ถึงวันแข่งขันทีพ่ วกเราเดินทางจากปัตตานีไปหาดใหญ่ ด้วยรถกระบะของพีน่ คิ พร้อมเช่าสองแถวอีก 1 คัน เราก็แบ่งเป็น 2 ทีมได้ดว้ ยการทีพ่ เ่ี ทิดให้พล่ี งเล่นให้ทง้ั ทีมพีแ่ ละทีมน้อง

..ซึง่ สมัยนัน้ ก็ไม่คอ่ ยเข้มงวดนัก เมือ่ แจ้งให้กรรมการทราบ ก็เรียบร้อยแล้ว โดยพีต่ ง้ั ชือ่ ทีมของเราในยุคนัน้ ว่า อนาถา 1 กับ อนาถา 2

ก็จะไม่ให้ใช้ชอ่ื นีไ้ ด้ไงในเมือ่ อุปกรณ์ไม่พร้อมสักอย่าง ไม้ ตีกย็ มื เค้า หมวกก็ยมื เค้า ดีนะทีย่ งั ไม่ขอยืมกระจับเค้ามาใช้ดว้ ย เรียก ว่ายังพอมีกางเกงส่วนตัวใส่ไปแข่งก็บุญแล้ว แล้วรู้ม้ยั สมัยนั้นไม้ วอร์มก่อนเข้าตีของทีมเราคืออะไร จ้างให้กเ็ ดาไม่ถกู

..เป็นเหล็กแป๊บครับ หนักราวๆ 10 กิโลกรัม

ส่วนเสือ้ ทีมก็เป็นของเก่าตกทอดมาจากรุน่ พี ่ กางเกงยิง่ ไม่ตอ้ งพูดถึงแทบไม่ซาำ้ แบบกันเลยสักคน แถมรองเท้าของพวกปี 1 ทีย่ คุ นัน้ ก็เป็นผ้าใบ เลยได้วง่ิ ไปลืน่ ไปจนพีจ่ าำ ผลการแข่งขันได้ไม่แม่น เลย นอกจากทีมน้องชนะแค่ครั้งเดียวแล้วก็ตกรอบตามระเบียบ ส่วนทีมพีน่ า่ จะผ่านไปถึงรอบ 2 นะไม่แน่ใจ แต่ทแ่ี น่ๆ คือพวกเรา ทัง้ หมดไปไม่ถงึ ดวงดาว แต่ไม่เป็นไรเรายังมีแมทช์เชียงใหม่โอเพ่นรออยู!่ ดัง นัน้ พอกลับจากแข่ง PSU พีเ่ ทิดก็เลยยิง่ ฝึกเข้มให้พวกเรามากขึน้ ซึง่ เราก็ให้ความร่วมมืออย่างดีเพราะแมทช์ PSU สอนให้รวู้ า่ “เรายัง

อ่อนหัดนัก” พวกเราปี 1 เลยต้องปรับตัวกันใหม่ตง้ั แต่เบสิกท่าขว้าง เพราะหลายคนมีอาการเจ็บเรือ้ รังเนือ่ งจากขว้างผิดท่านัน่ เอง

จำาไว้นะน้องๆ ตอนเริม่ ฝึกขว้างใหม่ๆ ถ้ารูส้ กึ ปวดเมือ่ ยที่ กล้ามแขน ท้องแขน ข้อมือ และนิว้ แสดงว่าเรามาถูกทางแล้วอีกไม่ นานอาการปวดเมือ่ ยจะหายไปเอง แต่ถา้ ปวดแบบเสียวกระดูกตาม ข้อต่อโดยเฉพาะทีไ่ หล่ให้รบี เปลีย่ นท่าขว้างด่วนเลย (ก่อนอาการจะ หนักไปกว่านี)้ พีเ่ คยเห็นนักซอฟต์บอลแขนหักจากการขว้างด้วยท่า ผิดๆ มาแล้วแบบจะๆ 2 รายคือนักซอฟต์บอลหญิงของ มอ. หาดใหญ่ อีกคนก็คอื พิชเชอร์รนั

พอพีเ่ ทิดปรับท่าพวกเราได้สกั พัก ปี 1 ก็ดดู ขี น้ึ เยอะ ท่า ขว้างดูไม่บา้ นๆ เหมือนก่อน ยิง่ มีพๆ ่ี คนอืน่ ให้เราได้คอยเลียนท่า เล่นด้วยแล้ว ยิง่ ดีขน้ึ เช่น พวกอินฟิวก็ดพู อ่ี ยุ๋ กับพีโ่ อ๋ เล่น พอสอง คนนีส้ ะบัดมือแต่ละทีลกู พุง่ เป็นจรวด แต่คนรับจะรับง่ายสบายมือ เพราะลูกปัน่ มาแบบพลิว้ ๆ โดยเฉพาะพีอ่ ยุ๋ ทีน่ อกจากจะชอบบินรับ ลูกโชว์สาวแล้วแกยังถนัดลูกไซด์อาร์มเป็นพิเศษด้วย แบบก้มเก็บลูก แล้วสะบัดมือขว้างทันทีโดยไม่ตอ้ งตัง้ ท่าให้เสียเวลาได้นน่ั ล่ะ

ส่วนท่าขว้างพี่โอ๋จะเหมือนการสะบัดแส้ ลูกจะเร็วและ พุ่งได้ไกลมาก พี่เคยเห็นพี่โอ๋ขว้างลูกจากแบ็คด้านหนึ่งไปถึงแบ็ค อีกด้านที่ไม่ใช่ลูกตกพื้นแล้วเก็บวิ่งไปนะ แต่ลูกลอยในอากาศจน ไปกระทบแบ็คไกลๆ ทั้งที่พี่โอ๋เป็นคนรูปร่างผอมบางนั่นล่ะ ซึ่งก็ เกิดขึ้นเพราะเป็นการขว้างที่ถูกวิธีนั่นเอง

ส่วนใครทีเ่ ล่นเอ้าท์ฟลิ ด์กต็ อ้ งปรึกษาพีอ่ า ซึง่ ระยะเฉลีย่ ในการขว้างแต่ละครั้งของแกจะไกลมากๆ ทั้งที่ท่าทางเหมือนแก ก็ไม่ได้ออกแรงอะไรมากมายนักเลย

นอกจากนี ้ เราก็ยงั มีโปรแกรมฝึกโหดอืน่ ๆ ทีต่ อ้ งฝึกอีก มากมายทุกวัน เช่น พีเ่ ทิดจะตีอดั แบ็คให้เรารับคนละ 20 ลูก แบบ อัดแรงๆ เลยนะ

..ฟังดูเหมือน 20 ลูกจะไม่มากใช่ไหม แต่กฎคือ ถ้ารับ พลาดก็นบั 1 ใหม่ ซึง่ ก็แทบไม่มใี ครรับได้ครบทัง้ 20 ลูกเลย

นอกจากนัน้ ก็ฝกึ หวดลม ตีลกู ขนไก่วนั หนึง่ ๆ ไม่รกู้ ร่ี อ้ ยที แล้วไม้ตเี มือ่ ก่อนมันยังไม่มเี ทคโนโลยีเพิม่ แรงส่งเหมือนของสมัยนี้ นะ สมัยนัน้ ถ้าอยากตีไกลก็ตอ้ งใช้ไม้หนัก ทีไ่ ม้ 32 ออนซ์นถ่ี อื ว่าเบา ส่วนใหญ่เลยใช้ 34 ออนซ์ หรือบางคนอยากตีไกลๆ ก็เล่นไม้ 36 ออนซ์ไปเลย

ทัง้ หมดนัน้ ต้องเริม่ ต้นด้วยการวิง่ วอร์มกันก่อนอย่างเป็น เรือ่ งเป็นราวมากขึน้ ..เพือ่ ความฟิต และป้องกันการบาดเจ็บอย่างทีท่ ำาให้ น่วมไม่เป็นท่ามาตลอดปี 1 เทอม 1 มาแล้ว

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 2/3

พอมีฝีมือแต่ ไม่มีกำ�ลังพอ —รูสะมิแล: ป๊อป 33

พอย่างขึ้นเทอม 2 เด็กปี 1 อย่างเรายิ่งเกิดอาการบ้า ซอฟต์บอลหนักขึน้ เพราะการว้ากน้องหอจบลงแล้ว เราเลยมีเวลา มากขึ้นถึงขนาดซ้อมที่สนามแล้วยังมาต่อที่ลานกิจ

..ชนิดตอนนั้น พวกเราแทบไม่เคยไปทันกินข้าวที่ลาน อิฐเลย เพราะกว่าจะเลิกซ้อมเค้าก็เก็บร้านกันหมดแล้ว เลยต้อง เดินบ้างปัน่ จักรยานบ้างไปกินข้าวหน้า มอ. (สมัยนัน้ เด็กปี 1 ห้าม ใช้มอเตอร์ไซค์)

ความบ้าซ้อมเกิดจากการที่เราทุกคนใจจดจ่อกับเชียง ใหม่โอเพ่นซึ่งจะจัดช่วงก่อนปีใหม่ ซึ่งหมายถึงเรามีเวลาอีกไม่ถึง 2 เดือน

..ที่แม้ทีมเราจะดูดีกว่ากว่าเมื่อก่อน แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์ แบบ เพราะอุปกรณ์ต่างๆ ยังไม่ครบ เสื้อแข่งก็ไม่มีเงินพอไปสั่ง ตัด โกลฟก็เน่าเต็มทีแล้วไม่มยี หี่ อ้ ดีๆ ของญีป่ นุ่ หรืออเมริกาหรอก นะ ใช้แต่ยี่ห้อ YSS ของจีนซึ่งอยู่ในสภาพทรุดโทรมเต็มทน ลูกก็ ขาดๆ แต่พวกเราก็แก้ปญ ั หากันไปตามมีตามเกิด ชนิดพีไ่ ด้หดั ซ่อม โกลฟ หัดเย็บลูกบอลเองก็ในช่วงนั้นแหละ

ก่อนไปแข่งทีเ่ ชียงใหม่ประมาณ 1 เดือน พวกเรานัดแข่ง ซ้อมมือกับทีมหาดใหญ่เพือ่ วัดความพร้อมของทีม กับอีกอย่างก็เพือ่ หยัง่ เชิงกันและกันก่อนแข่งคัดวิทยาเขต โดยยกทีมไปแข่งทีส่ นาม ของพวกเขา ตรงข้างป้อมยามหน้าประตูนน่ั แหละ

ทีมรุน่ พีเ่ ริม่ แข่งก่อน ซึง่ ก็ไม่ท�ำ ให้พวกเราผิดหวัง เพราะ เอาชนะทีมหาดใหญ่ได้ไม่ยาก เนือ่ งจากตอนนัน้ ทีมใหญ่ของหาด ใหญ่มีพวกปี 2 ปี 3 เป็นหลัก ส่วนปี 4 รู้สึกจะมีอยู่ไม่กี่คน

พอถึงคราวของทีมน้องบ้าง พี่ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไง แต่ พีม่ องเห็นวิบากกรรมในการคัดตัวมหาวิทยาลัยปีตอ่ ๆ ไปของพวก เราหลังหมดยุครุ่นพี่ๆ เพราะตอนนั้นทีมหาดใหญ่ปี 1 มีสมาชิก มากมายชนิดตั้ง 2 ทีมก็ยังได้ ในขณะที่พวกเราเพิ่งจะครบทีมแค่ ไม่กวี่ นั ก่อนแข่ง แถมฝีมอื แต่ละคนก็อยูใ่ นระดับใกล้เคียงกัน ทำ�ให้ ทีมของเขาดูเป็นรูปเป็นร่างกว่าเราหลายช่วงตัว

..ก่อนทีมน้องจะแข่ง ฝนก็เริม่ เทลงมา สนามซอฟต์บอล กลายเป็นนาปรังภายใน 20 นาที พอฝนหยุดก็ตอ้ งแข่งเลยเพราะ เสียเวลามามากแล้ว แข่งในสนามทัง้ เละๆ อย่างนัน้ แหละ รองเท้า ผ้าใบของเราเลยเปลีย่ นเป็นรองเท้าสเก็ต ลืน่ ล้มแทบทุกครัง้ ทีว่ ง่ิ บาง คนเกือบถึงบ้านแล้วยังอุตส่าห์ล้มให้เขาทัชออกจนได้ สนุกอย่าง เดียวคือตอนสไลด์เพราะมันง่ายกว่าสนามแข็งเยอะเลย

ผลการแข่งขันคงไม่ต้องบอกนะว่าเป็นยังไง

..เราแพ้หลุดรุย่ แถมสภาพแต่ละคนยังกะไปดำ�นามางัน้ แหละ พวกเราเลยตระหนักว่าเราควรจะมีเครือ่ งแต่งกายทีเ่ หมาะสม กว่านี้ แล้วก็ตอ้ งซ้อมกันมากขึน้ ด้วย เพราะดูแล้วยังมัว่ ๆ อยูเ่ ลย

โดยเฉพาะพวกปี 1 ยังต้องเดินสายต่อรองกับอาจารย์ เพือ่ ขอสอบกลางเทอมย้อนหลังเพราะช่วงทีเ่ ราไปนัน้ จะเป็นช่วง ที่มีการสอบกลางเทอมพอดี

ถึงวันเดินทางไปเชียงใหม่ พวกเราตื่นเต้นกันเป็นพิเศษ เพราะ 10 วันต่อจากนี้ไป เราจะได้ไปแข่งกีฬาด้วยได้ไปเที่ยวด้วย ส่วนเรื่องเรียนเรื่องสอบค่อยว่ากันทีหลัง

งานนัน้ ทุกคนเตรียมเสือ้ หนาวไปเพียบโดยเฉพาะพวก 30 [ mt ]

Thursday, March 10, 2011

ปี 1 ซึ่งไปช็อปปิ้งที่ปารัสก่อนวันเดินทางมาหมาดๆ

พวกเราเดินทางสู่เชียงใหม่สมกับเป็นทีมอินเตอร์จริงๆ นั่นก็คือรถไฟชั้น 3 แล้วก็ไปเช่ารถ 2 แถวต่อไปยังมหาวิทยาลัย เชียงใหม่ ซึ่งอุปสรรคแรกที่เราเจอคือสภาพอากาศเบาบางและ หนาวเย็น

จำ�ได้ว่าปีนั้นอากาศหนาวเป็นพิเศษ ขนาดตอนไปต่อ รถไฟทีก่ รุงเทพฯ คนทีเ่ บียดเสียดอยูบ่ นรถเมล์ยงั ต้องใส่เสือ้ หนาว เลย แต่ครั้งหลังที่พวกน้องๆ ไปแข่งที่เชียงใหม่รู้สึกปีนั้นจะร้อน เพราะสภาพแต่ละคนเหมือนเพิ่งกลับมาจากเกาะสมุยมากกว่า เชียงใหม่

พวกเราลงวอร์มสนามกันแบบเนือยๆ เพราะอากาศที่ หนาวและเบาบางทำ�ให้คนพืน้ ราบอย่างพวกเราอึดอัดและเหนือ่ ย เร็วกว่าปกติ แต่ละครัง้ ทีร่ บั ลูกพลาดโดนฝ่ามือก็สะท้านไปถึงกระดูก ขนาดซ้อมกัน 2-3 ชัว่ โมงยังไม่มเี หงือ่ ออกแม้แต่นดิ เดียว แต่หอบ ยังกับเพิง่ วิง่ มาราธอนเสร็จมาใหม่ๆ

อีกเรื่องที่เป็นอุปสรรคก็คือการอาบน้ำ�

ความจริงเรือ่ งอาบน้�ำ ไม่คอ่ ยซีเรียสหรอก เพราะปกติก็ ซักแห้งอยู่บ่อยๆ ยิ่งอากาศหนาวๆ แบบนี้ไม่ค่อยเหนียวตัวอยู่ แล้ว แต่เรื่องเข้าห้องน้ำ�นี่สิพูดตรงๆ นะ น้ำ�โดนก้นแต่ละที หนาวถึงหูเลย

วันแรกของการแข่งขัน พวกเราต้องเจอกับทีมเชียงใหม่ เก่า (ศิษย์เก่า มช.) ซึ่งมีพิชเชอร์ติ๊กต๊อก.. ที่ว่ากันว่า สมัยรุ่งๆ พิ ชลูกเร็วที่สุดในประเทศไทย

..ทีจ่ ริง ไอ้เร็วน่ะไม่คอ่ ยกลัวเท่าไหร่ เพราะตอนนีแ้ กไม่ ค่อยแม่นแล้ว แต่ลกู มักพุง่ เข้าหาคนตีอยูบ่ อ่ ยๆ เลยทำ�ให้พวกเรา ตีไประแวงไปโดยเฉพาะพี่.. ซึ่งเป็นเด็กปี 1 คนเดียวที่โชคดีได้ลง เป็นตัวจริง

พีไ่ ด้เทคตัง้ แต่ลกู แรกทีต่ ี ในขณะเพือ่ นๆ ปีหนึง่ เยินยอกึง่ ประชดว่าใจถึงเพราะรูต้ วั ว่าตีไม่ได้กต็ อ้ งกล้าเจ็บแบบเอาตัวเข้าแลก

..แต่ความจริงไม่ได้ใจถึงหรอก มัวแต่ยนื อึง้ เลยหลบ ไม่ทัน

ระหว่างการแข่งขันกำ�ลังดำ�เนินไปอย่างสูสี แม้เราดูจะ เหนือกว่าเรือ่ งพละกำ�ลังแต่คแู่ ข่งก็มปี ระสบการณ์สงู กว่า แล้วเหตุ การณ์เหนือความคาดหมายก็เกิดขึ้นในอินนิ่งที่ 3 เมื่อพี่จ๊วบเกิด ฝีแตกขณะนั่งแคชเชอร์ พี่เทิด.. ซึ่งลงชื่อเป็นตัวสำ�รองไว้จึงต้อง ลงมานั่งแคชแทน

แต่ความจริงพีเ่ ทิดแกอยากให้นอ้ งๆ ลงมากกว่า แต่ตอน นั้นไม่มีใครรับลูกหนักหน่วงของพี่เป้งได้เลย

ในใจพีค่ ดิ ว่า สถานการณ์ของเราคงแย่แน่ๆ เพราะทัง้ ที่

รู้ว่าฝีมือพี่เทิดยอดเยี่ยมแค่ไหน แต่แกแทบไม่เคยลงซ้อมทีมกับ พวกเราเลย เพราะต้องคอยสอนเด็กใหม่ ฉะนั้นการประสานงาน ในทีมก็คงไม่ราบรื่นนัก แต่ที่ไหนได้ พี่เทิดแสดงให้เราเห็นถึงฝีมือ ที่แท้จริงว่าแกสามารถควบคุมเกมได้อย่างยอดเยี่ยมสมเป็นอดีต นักกีฬาซอฟต์บอลจากทีมชั้นนำ�อย่างรามคำ�แหง

..แถมยังคอยกระตุ้นพวกเราให้ตื่นตัวและฮึกเหิมอยู่ ตลอดเวลา

เราเปิดตัวแมทช์แรกด้วยชัยชนะ

แมทช์ต่อมา เราเจอกับทีมกงสุลฯ อินเดีย ซึ่งมีแต่ฝรั่ง ตัวโตๆ ทั้งนั้น แต่ 4 อินนิ่งแรก พี่เป้งก็แสดงฝีมือการพิชลูกดรอ ปทีย่ อดเยีย่ ม ด้วยการเก็บเคฝรัง่ ตัวโตๆ เป็นว่าเล่น ในขณะทีเ่ กม ตีของเราก็สามารถทำ�คะแนนนำ�ได้พอสมควร (มีรายละเอียดที่พี่ อุ๋ยเขียนเล่าในตอนก่อนๆ หน้านี้แล้ว)

ตอนนั้นพี่คิดว่าเราต้องชนะแน่ และไม่คิดถึงแมทช์ที่ 3 แล้วนะ แต่คิดถึงรอบ 2 ไปแล้ว เพราะถ้าชนะ เราเข้ารอบแน่

พอขึน้ อินนิง่ ที่ 5 พวกนัน้ เริม่ จับทางลูกถูก คราวนีม้ นั ตีกนั ระเบิดเลย เอาท์ฟวิ ส์ของเราวิง่ จนขาอ่อน ก่อนจะจบการแข่งขันด้วย การแพ้ทมี อินเดียแต่กไ็ ม่มากนัก และยังเป็นทีมเดียวทีส่ ามารถเอา แต้มจากทีมเค้าได้ เพราะตลอดทัวร์นาเมนท์นน้ั ไม่มที มี ใดทำ�ได้เลย ตลอดถึงเกมทีเ่ ค้าได้แชมป์ปนี น้ั

แมทช์ที่ 3 พี่จำ�รายละเอียดไม่ค่อยได้ จำ�ได้ว่าเราแพ้ เลยตกรอบแรก ส่วนทีมหาดใหญ่เองก็ตกรอบเหมือนกันและเขา ก็เดินทางกลับก่อนพวกเรา

หลังจากตกรอบที่เชียงใหม่แล้ว เรายังมีเวลาเหลืออีก 4-5 วันก่อนกลับ ฉะนัน้ ต้องกินต้องเทีย่ วให้สมอยากด้วยการตะลุย มันทุกแห่ง

..สนุกสุดยอดจริงๆ

พอกลับถึงปัตตานี พวกเราเพลาๆ เรือ่ งการซ้อมลงบ้าง แล้วเพราะต้องตระเวณสอบย้อนหลังกันหลายวิชา แล้วปีนน้ั ก็ไม่มี การคัดตัวนักกีฬามหาวิทยาลัยด้วย เพราะไม่ได้สง่ ไปแข่ง ซึง่ พวกเรา ปี 1 ไม่คอ่ ยรูส้ กึ อะไรเพราะรูต้ วั ว่าไม่ตดิ อยูแ่ ล้ว เห็นใจก็แต่รนุ่ พีโ่ ดย เฉพาะปี 4 ทีพ่ ม่ี น่ั ใจว่าถ้าได้ไปแข่ง ผลงานน่าจะดีแน่นอนเพราะ ฝีมอื ของทีมอืน่ ทีเ่ ชียงใหม่นน้ั ถ้ารุน่ พีเ่ ราประสานกับตัวเก๋าๆ ของ หาดใหญ่แล้ว ทีม มอ. น่าจะสูไ้ ด้แน่นอน

แต่ถงึ แม้จะรูส้ กึ แย่ๆ ไปบ้าง ก็ไม่ได้ท�ำ ให้พวกเราท้อถอย ยังพยายามฝึกฝนกันต่อไปเพื่ออนาคตของทีม

แต่แล้วก็มีเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น เมื่อขุนทองโดนลูก อัดเข้าเบ้าตาเต็มแรงถึงกับน๊อคคาสนามจนต้องพักยาว

แถมหมอยังบอกว่า ถ้าจะให้การมองเห็นเหมือนเดิม ขุนทองต้องใช้เวลารักษาตาหลายปีเลย

ส่วนหนุ่ยก็สอบเอ็นท์ฯ ใหม่ไปติด มอ. หาดใหญ่ ซึ่งทั้ง ขุนทองและหนุ่ยเป็นสองคนที่ตั้งใจฝึกซ้อมมาก เราจึงเสียปี 1 ที่ เป็นกำ�ลังสำ�คัญในอนาคตไปถึง 2 คน ซึ่งถ้าเป็นทีมที่มีสมาชิ กมากๆ คงเป็นเรื่องเฉยๆ แต่ทีมที่มีสมาชิกน้อยๆ อย่างเรา

..มันเป็นเรื่องใหญ่

ปี 1 คนอื่นๆ ก็ดูไม่ค่อยจะเอาจริงนัก เลยเหลือแต่พี่ กับป้อมซึ่งกำ�ลังฝึกแคชเชอร์เป็นหลัก

ภารกิจสำ�คัญของเราจึงคือการเตรียมระดมรุน่ น้องทีจ่ ะ เข้ามาในอีกไม่กี่เดือนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำ�ได้ และช่วงที่ได้ผล ที่สุดก็คือช่วงว้ากนั่นเอง

คราวหน้าจะเล่าให้ฟังว่า การว้ากในปีการศึกษา 2534 จะทำ�ให้ชมรมของเรามีสมาชิกเพิ่มสักกี่มากน้อย (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า)

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 2/4

ฝันให้ ไกล ไปให้ถึง —รูสะมิแล: ป๊อป 33

ช่วงปิดเทอมใหญ่หลังจากจบปี 1 พีข่ นึ้ ไปดูซอฟต์บอล ที่สนามหัวหมาก นึกไม่ออกว่าทัวร์นาเมนท์อะไรแต่จำ�ได้ว่ามี ทีมต่างประเทศหลายทีม เล่นกันมันส์มากชนิดทีมเก่งๆ ทีพ่ วก เราเคยเจอใน PSU กลายเป็นเด็กๆ ไปเลย

นั่งดูพวกนั้นเล่นกันง่ายๆ แต่แฝงไปด้วยความดุดัน ในยามรุก เหนียวแน่นในยามรับ สุดยอดจริงๆ เสียดายอยูอ่ ย่าง ว่า พีย่ งั เด็กเกินจึงไม่สามารถเก็บเกีย่ วประสบการณ์จากตรงนัน้ ได้มากนัก แต่ก็ยังดีที่ทำ�ให้ช่วงเปิดเทอมเดินทางจากบ้านมา พร้อมความกระเหี้ยนกระหือรือ

“จะได้เล่นซอฟต์บอลแล้วเรา”

แต่ภารกิจแรกคือ การกวาดต้อนน้องๆ เข้าชมรมฯ ให้ มากทีส่ ดุ ว่าแล้วคืนแรกก็มงุ่ หน้าสูห่ อ 3 ถิน่ เก่าสมัยปี 1 พีก่ บั เพือ่ น ชมรมฯ โดยเฉพาะ “ป้อมห้าว” ตะลุยว้ากน้องๆ อย่างไม่รจู้ กั เหน็ดเหนือ่ ย ขนาดเด็ก มอ. หาดใหญ่มาส่งเพือ่ นยังโดนว้ากเลย

..ไอ้หมอนัน่ ก็พาซือ่ ปล่อยให้เราว้ากตัง้ นานสองนาน มารูต้ อนมันบอกว่าอยูค่ ณะทรัพย์ฯ ก็เลยต้องขอโทษขอโพยกัน ยกใหญ่

ตามแผนของเราคือ แรกๆ จะทำ�ตัวให้นอ้ งประทับใจ ก่อน (แต่นา่ จะเรียกว่าทำ�ให้กลัวมากกว่า) วันหลังๆ ค่อยๆ ชวน เข้าชมรมฯ จะได้พดู กันง่ายๆ อีกอย่าง ในช่วงว้ากจะได้ดหู น่วย ก้านของแต่ละคนว่าอึดแค่ไหน สภาพร่างกายและจิตใจแข็ง แกร่งพอจะเข้าชมรมฯ หรือเปล่า (พูดยังกะจะคัดคนไปฝึกเป็น หน่วยซีล) แต่ก็ได้ผลครับ ภายในเวลา 3-4 วัน ชื่อของพวกเรา ติดโผเป็นทีร่ จู้ กั ของน้องๆ โดยเฉพาะป้อมห้าวทีช่ อื่ ดังไปถึงหอ หญิง

..มันไม่ได้ไปว้ากน้องผู้หญิงหรอก แต่เพราะความ หล่อของมันมากกว่า

พอวันที่ 5 เราก็เริม่ ชวนน้องๆ เข้าชมรมฯ โดยเริม่ จาก พวกใกล้ตวั ก่อน ก็พวกน้องโรงเรียนบ้าง น้องจังหวัดบ้าง น้องหอ บ้าง จากนัน้ ก็เล็งพวกทีห่ น่วยก้านดี บางคนก็เคยเล่นมาแล้วด้วย ไม่นา่ เชือ่ ว่า เปิดเทอมได้แค่อาทิตย์กว่าๆ มีเด็กปี 1 มาเข้าชมรม ร่วมๆ 70 คน เป็นผูช้ ายเกือบ 40 คน ผูห้ ญิงก็เกือบ 30 คน บาง ส่วนเป็นน้องทีพ่ วกเราไปกวาดต้อนมา บางส่วนก็มาสมัครเอง 30 [ mt ]

Thursday, March 17, 2011

เพราะเห็นคนอยู่ในสนามเยอะดูน่าสนุกดี บางคนก็เข้ามาใน ลักษณะประจบประแจงขอเล่นด้วยเพราะไม่อยากถูกพวกเราโดย เฉพาะป้อมห้าว.. ว้าก ซึง่ ยุคนัน้ แทบไม่มนี อ้ งปี 1 คนไหนไม่รจู้ กั มัน

ลงสนามซ้อมครัง้ แรก เฉพาะน้องผูช้ ายเวลารับช็อตต้อง แบ่งเป็น 2 แถวๆ หนึง่ ก็รว่ ม 20 คน โกลฟก็ตอ้ งวนกันใช้ นีย่ งั ไม่ นับน้องผูห้ ญิงทีต่ อ้ งแยกไปซ้อมฝัง่ แบ็คเล็ก เวลาจับคูแ่ คชบอลกัน เป็นภาพทีน่ า่ ดูจริงๆ เห็นลูกสีขาวลอยละลานตาเต็มสนามไปหมด แต่พก่ี ร็ อู้ ยูแ่ ล้วว่าคงได้เห็นภาพแบบนีอ้ กี ไม่นานหรอก

..เอาเถอะเหลือสักครึ่งก็ยังดี

จากนัน้ อีกไม่ถงึ 2 เดือนก็เป็นไปตามคาด สมาชิกใหม่ ทัง้ หญิงและชาย เหลืออยูไ่ ม่ถงึ 20 คน สมาชิกทีล่ าออกส่วนใหญ่ เบือ่ การฝึกซ้อม ซึง่ ช่วงแรกก็เน้นแต่การขว้างรับ บางคนก็เบือ่ ที่ ต้องเจ็บตัวอยูบ่ อ่ ยๆ โดยเฉพาะน้องผูห้ ญิง แล้วพอน้องผูห้ ญิง ลาออก น้องผูช้ ายบางส่วนทีต่ ามพวกผูห้ ญิงมาก็เลยพาลลาออก ตามไปด้วย สมาชิกเลยไม่ได้หายไปแค่ทลี ะคน แต่หายไปทีละคู่ บ้าง ทีละกลุม่ บ้าง

หากก็ยงั ดีทพ่ี วกเหลืออยู่ เป็นพวกทีเ่ ราหมายตาไว้แล้ว ว่าหน่วยก้านดี อีกอย่าง.. พวกนีไ้ ด้พสิ จู น์ตวั เองระดับหนึง่ แล้วว่า เอาจริงเอาจัง น้องผูช้ ายทีเ่ หลือก็ม.ี . อ๊อด กุย้ นัท ต้อเล็ก ต้อ ใหญ่ เฮง ฉง โต้ง เอ๋ ส่วนน้องผูห้ ญิงก็เหลือแก้ม กอล์ฟ นอกนัน้ ก็มาซ้อมบ้างแต่ดไู ม่คอ่ ยจริงจังนัก

ทีมชายไม่ค่อยมีปัญหาเพราะมีครบทุกตำ�แหน่ง แต่ ทีมหญิงแม้จะรวมกับรุ่นพี่แล้วก็ยังไม่ครบ

..ก็เอาวะ ซ้อมเท่าที่มีก็ได้

พูดถึงทีมหญิง ยังเสียดายทีน่ อ้ งแก้มกับน้องอ่อนเกิด คนละยุคกัน ถ้าสองคนนีไ้ ด้จบั คูก่ นั เข้าน่าจะเป็นตัวอย่างทีด่ ใี ห้ น้องๆ ผูห้ ญิงอยากเล่นซอฟต์บอลมากกว่านี้ เพราะน้องอ่อนถือ เป็นพิชเชอร์หญิงทีพ่ ชิ ดีมากทัง้ สปีดและทิศทาง ถ้ามีโค้ชเก่งๆ คอยเทรนจะยิง่ เยีย่ มกว่านีอ้ กี ส่วนน้องแก้มก็เล่นมาตัง้ แต่ตอน เรียนอยูบ่ ดินทร์ฯ พอมาอยู่ มอ. ก็ได้ซอ้ มรับลูกพีเ่ ป้ง.. ทีก่ �ำ ลัง ท็อบฟอร์ม

..แล้วพีเ่ ป้งนีแ่ กออมมือเป็นซะทีไ่ หนล่ะ เบาะๆ ของ แก.. ถ้ารับพลาดก็มอื ชาไปทัง้ วันล่ะ ถ้าใครเห็นตอนซ้อมรับลูก พิชพีเ่ ป้งคงจะงงว่า.. น้องแก้มรับเข้าไปได้ยงั ไง พีว่ า่ ตอนนัน้ แคช เชอร์หญิงทีมใหญ่ๆ อย่างรามฯ หรือทีม มศว. ก็ยงั ไม่แน่วา่ จะ เอาลูกพีเ่ ป้งอยูด่ ว้ ยซ้�ำ

ถ้าเทียบเวลาที่เท่าๆ กัน น้องปี 1 ปีนี้มีพัฒนาการ เร็วกว่าที่พวกเราคิด และน่าจะดีกว่ารุ่นพี่ตอนอยู่ปี 1 อีก ซึ่ง อาจจะเป็นเพราะพวกเค้ามีกันหลายคน เวลาซ้อมก็เลยสนุก สนาน แถมบางคนก็มีทักษะการเล่นกีฬาอย่างอื่นมาแล้วด้วย เสียดายอยู่อย่างเดียวที่พี่เทิดตอนนั้นต้องช่วยแฟนแกทำ�วิจัย เลยไม่ค่อยมีเวลาว่างมาดูแลทีมเหมือนเมื่อก่อน

ถ้าแกมีเวลาเต็มที่ รับรองพวกนีไ้ ปได้อกี ไกลแน่นอน (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า)

เรื่องแปล Noa Noa ของ Paul Gauguin (53)

Maori Scene of

Ancient Times (2)

—มะเฟือง (ปั่น)

หลังการควักดวงตาของร่างทีน่ �ำ มาบูชายัญแล้ว เทวรูป ก็จะถูกนำ�มาวางบนแคร่ลายฉลุ.. ทีม่ เี หล่าพระยืนคอยเพือ่ หาม ไว้อยู่ ส่วนกษัตริยจ์ ะขึน้ นัง่ บนบ่าของหัวหน้าพระ แล้วขนาบขบวน ด้วยกลุม่ บุคคลสำ�คัญของชนเผ่า

..ทัง้ หมดจะเดินตามแคร่หามเทวรูปไปจนถึงหาดทราย ราวกับจะออกเดินทางไกล มีการเต้นรำ�ไปตลอดทาง โดยพระจะเดินเป่าแตรและ

ตีกลองไม่หยุด ฝูงชนกลุ่มใหญ่ที่เดินตามหลังมาอยู่ในความ เงียบอย่างเคารพยำ�เกรง

เรือสำ�หรับทำ�พิธลี อยกระเพือ่ มช้าๆ อยูใ่ นอ่าวเล็กๆ ตรงชายหาด ภายในเรือลำ�นัน้ ตกแต่งด้วยดอกไม้และกิง่ ไม้สเี ขียว เพือ่ พิธนี โ้ี ดยเฉพาะ

เทวรูปทีน่ �ำ มาจากวิหารถูกวางไว้ขา้ งนอกเป็นครัง้ แรก กษัตริยท์ รงเปลือ้ งเสือ้ คลุมฉลองพระองค์ออก แล้วจากนัน้ บรรดา พระในขบวนก็จะมาเดินนำ�หน้า เพือ่ อัญเชิญกษัตริยอ์ อกสูท่ อ้ ง ทะเลด้วยความเชือ่ ว่า.. ท่ามกลางเกลียวคลืน่ ‘อาตูอาส มาโฮ’ เทพแห่งปลาฉลามจะมาเล้าโลมและชำ�ระล้างพระองค์

จากนั้น กษัตริย์ก็จะเสด็จขึ้นไปบนเรือ ประหนึ่งพระ องค์ถกู จุมพิตโดยทะลในสายพระเนตรของพระเจ้าอีกครัง้ .. เฉก เช่นครั้งแรกที่ถูกจุมพิตโดยพระเจ้าเมื่ออยู่ในวิหาร

บนเรือลำ�นัน้ พระระดับสูงจะจัดการพัน ‘มาโรอูโร’ รอบ สะโพกของกษัตริย์ แล้วก็คาด ‘ทาโอทูมา’ รอบพระเศียร เสมือน เป็นการถวายสายสะพายแห่งอำ�นาจอธิปไตย ถัดจากนัน้ กษัตริย์ จึงจะปรากฏต่อฝูงชนโดยการยืนสง่าอยูบ่ นหัวเรือศักดิส์ ทิ ธิ์

ความเงียบถูกทำ�ลายลงทันทีทป่ี ระชาชนมองเห็นพระ องค์ และนับจากนัน้ ทัว่ ทุกแห่งหนก็จะมีแต่เสียงแซ่ซอ้ งสรรเสริญ กระหึม่ ว่า “มาอีวา อาริอ”ิ ขอให้กษัตริยจ์ งเจริญ

เมื่อเสียงแซ่ซ้องซาลงแล้ว กษัตริย์จะเสด็จไปประทับ ทีแ่ คร่ศกั ดิส์ ทิ ธิซ์ งึ่ ใช้วางเทวรูปมาก่อนหน้านี้ จากนัน้ ขบวนของ พระองค์ก็ออกเดินมุ่งหน้ากลับไปมาราอีอีกครั้ง โดยจัดลำ�ดับ พิธีเหมือนครั้งแรก

นัน่ ก็คอื พระจะแบกเทวรูปขึน้ อีกครัง้ หัวหน้าพระแบก กษัตริย์ แล้วเปิดขบวนแห่ดว้ ยเสียงดนตรีและการเต้นรำ�อีกครัง้ แต่คราวนี้ ประชาชนทีเ่ ดินตามมาต่างเต็มไปด้วยความชืน่ ชมยินดี และเฝ้าตะโกนร้องตลอดเวลาว่า “มาอีวา อาราอิ”

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 2/5

อนาคตทีมที่เริ่มเปลี่ยนทิศ

—รูสะมิแล: ป๊อป 33

ปีนั้น รู้สึก PSU จะจัดแข่งเร็วกว่าทุกปี พวกเราจึง ไม่มีเวลาเตรียมทีมมากนัก ผลงานก็ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน นอกจากทีพ่ วกน้องๆ ได้ประสบการณ์ในเกมของจริงมากขึน้ ซึ่งที่พี่สังเกตเห็นได้ชัดคือ น้องๆ เล่นกันเข้าขาได้ดีกว่าสมัย พี่เยอะ ดูแล้วน่าจะเป็นความหวังของพวกรุ่นพี่ได้

การแข่ง PSU ปีนั้นจำ�ไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่มี การแข่งคัดตัวมหาวิทยาลัย ใช้วิธีเก็บตัวตอนช่วงปิดเทอม กลางแทน โดยมีเด็กปี 1 ทีมชายของ มอ. หาดใหญ่แค่ 2 คน ในขณะที่ของเรามีเกือบ 10 คน แถมแต่ละคนก็ดูหน่วยก้าน ดีกว่าเค้าแยะ อนาคตอันใกล้นี้น่าจะเป็นยุคที่เราได้เป็นแกน หลักในการคัดตัวบ้างล่ะ

..แต่ปีนี้ต้องปล่อยเค้าไปก่อน

เพราะสรุปว่า ปีนั้น ทีมปัตตานีก็ยังได้คัดตัวไปกีฬา มหาวิทยาลัยที่ศาลายาเพียงแค่ 4 คน คือ พี่เป้ง พี่อา ซึ่งอยู่ ปี 4 แล้วก็ป้อมห้าว กับพี่ ซึ่งอยู่ปี 2 ทั้งคู่

ส่วนของ มอ. หาดใหญ่ มีปี 2 อยู่ 4 คน ที่เหลือก็ เป็นปี 3 กับปี 4

ในเกมการแข่งขัน พี่อากับพี่เป้งได้ลงเป็นตัวจริง ตลอด ส่วนพี่กับป้อมห้าวได้ลงในเกมที่มีผลแน่นอนแล้ว คือ ถ้าไม่แพ้แน่ ก็ชนะแน่

ปีนั้น พวกเราตกแค่รอบแรก ซึ่งถ้าเทียบกับทีมอื่น แล้วความสามารถเฉพาะตัวเราสูเ้ ขาได้ แต่พอรวมเป็นทีมแล้ว มันขาดๆ เกินๆ ยังไงไม่รู้ อาจเพราะเราซ้อมร่วมกันน้อยมาก แต่ถึงยังไงทีมของเราก็ได้แข่งหลายนัด เพราะสายเรามีทีม มากกว่าสายอื่น คือ 6 ทีม ในขณะที่สายอื่นมี 5 ทีม

แล้วปีนั้นก็รู้สึกว่า รามคำ�แหงจะได้แชมป์ทีมชาย

พีก่ ลับจากกีฬามหาวิทยาลัยด้วยใจทีม่ งุ่ มัน่ ว่า ปี 2 ข้างหน้าเราจะต้องได้เป็นแกนนำ�ในการคัดตัวบ้าง และเราต้อง ได้โควต้านักกีฬามากกว่าหาดใหญ่ เพราะนั่นหมายถึงความ ภาคภูมใิ จและงบประมาณทีจ่ ะมาอุดหนุนชมรมฯ ของเรา

ส่วนอีกเรื่องคือ พี่จำ�ไม่ได้ว่าปีนั้นเชียงใหม่โอเพ่น 30 [ mt ]

Thursday, March 24, 2011

งดจัด หรือเราไม่มีงบเดินทางไปแข่ง ซึ่งพี่เองไม่รู้สึกอะไร เพราะเคยไปแข่งมาแล้ว เห็นใจก็แต่พวกน้องๆ ที่ยังไม่ได้ไป ไหนเลยนอกจาก PSU แต่โชคยังดีที่มีแมทช์ไมโลโอเพ่นซึ่ง จัดในช่วงปิดเทอมใหญ่ แล้วทางมหาวิทยาลัยก็อนุมัติแล้ว แถมพวกเรายังมีเวลาเหลืออีกหลายเดือนในการฝึกซ้อม พี่ หวังไว้กับแมทช์นี้มาก เพราะเชื่อว่า.. พวกเราน่าจะสู้กับทีม ระดับ B ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กใหม่ด้วยกันได้

พี่เป้งก็รับปากว่าจะเล่นทิ้งทวนให้ แถมพวกน้องๆ ปี 1 ก็พัฒนาฝีมือได้แบบดีวันดีคืนจนเห็นได้ชัด ซึ่งถ้าดูจาก รายชื่อทีมที่ส่งเข้าแข่งแล้ว ทีมเราน่าจะเข้าถึงรอบ 4 ทีม สุดท้ายได้ไม่ยาก

..แต่ก่อนจะมาดูว่า พวกเราไปได้ไกลถึงไหน

ขอเรียนทุกท่านทีถ่ ามมาด้วยความสงสัยว่า ‘ขุนทอง หายไปไหน’ ก่อนครับ

คืออย่างนี้ หลังจากโดนบอลอัดเบ้าตา ขุนทองก็ตอ้ ง นอนรักษาตัวอยูน่ านร่วมเดือน คิดดูแล้วกันว่า ลูกกราวด์ทพี่ ี่ เทิดตีมาเต็มแรงนั้น ขุนทอง.. ซึ่งเล่นอยู่บ้าน 2 ขยับตัวเข้า บล็อคลูกด้วยความกล้าหาญ แต่อนิจจา.. ช้าไปนิดเดียว ลูก บอลพุ่งผ่านโกลฟไปโดนหัวเกือก จากนั้น.. ก็หักเป็นมุมฉาก พุ่งเข้าตาของขุนทอง

เสียงที่ลูกบอลโดนหัวเกือก กับโดนเบ้าตาของขุน ทองดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน

แถมเสียงก็ดงั หนักแน่นจนแยกไม่ออกว่า เสียงไหน เป็นเสียงหัวเกือก เสียงไหนเป็นเสียงกระทบเบ้าตา

ที่แน่ๆ ขุนทองหงายหลังตามแรงกระแทกชนิดล้ม ทัง้ ยืนก็วา่ ได้ พีๆ ่ ต่างกรูกนั เข้าไปเก็บศพ เอ๊ย.. ปฐมพยาบาล กันยกใหญ่

สมาชิกสาวคนหนึ่งถึงกับให้ขุนทองหนุนตักนุ่มๆ แล้วช่วยเอาน้ำ�แข็งประคบ ที่ถ้ามันแกล้งเจ็บก็คงจะแอบยิ้ม เล็กๆ แต่หน้าตาตอนนัน้ ของมันอย่างกับคนอัน้ “ขรี”้ มากกว่า

เมือ่ เห็นว่า อาการไม่ดกี เ็ ลยส่งไปทีโ่ รงฆ่าสัตว์ปตั ตานี (ก็โรงพยาบาลนัน่ แหละ) หลังจากรักษาแล้วต้องพักฟืน้ อีกนาน พอสมควร จนผ่านไปสักระยะก็ดเู หมือนอาการจะดีขน้ึ แต่ตา ของขุนทองก็มอี าการบวม และมีน�ำ้ คัง่ ต้องเจาะน้�ำ อยูห่ ลาย ครัง้

ถ้าใครเดินผ่านขุนทองในตอนนัน้ จะดูเหมือนว่ามัน เล่นหูเล่นตากับคนอืน่ ไปทัว่ ไม่วา่ หญิง หรือชาย แต่จริงๆ แล้ว เกิดจากอาการอักเสบทำ�ให้ตอ้ งกระพริบตาบ่อยๆ นัน่ เอง

แต่ถึงแม้ขุนทองจะไม่ได้เล่นซอฟต์บอลเต็มที่ ขุน ทองก็ยังรักที่จะเล่นกีฬาอยู่อีก มันเลยลองเล่นแทบทุกอย่าง แต่ที่เป็นชิ้นเป็นอันที่สุดคือ ฟันเด็ก เอ๊ย.. ฟันดาบครับ

..ถึงขนาดได้เป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัยด้วย แต่ พี่จำ�ไม่ได้แล้วว่าประเภทไหน

รอให้มันมาเล่าเองดีกว่า

จงทำ�ชีวิตให้เหมือนแบงค์ $100

นักพูดชื่อเสียงโด่งดังท่านหนึ่ง เปิดการบรรยายในห้องที่มีผู้นั่งฟัง 200 คน ด้วยการหยิบแบงค์ 100 ดอลล่าร์ ขึ้นมา แล้วก็พูดว่า “ใครอยากได้แบงค์ 100 เหรียญนี้บ้าง” มีมือ.. ยกขึ้นเป็นจำ�นวนมาก เขาพูดต่อว่า “ฉันจะให้แบงค์ $100 นี้แก่คนเดียวในกลุ่มนี้ แต่ฉันจะทำ�อย่างนี้กับมันก่อน” เขาเริ่มขยำ�ๆ เงินใยนั้นแล้วก็ถามว่า “ใครจะยังต้องการมันอีกบ้าง” ยังคงมีมือที่ยกขึ้นอีก “ดี” เขาตอบ “แล้วถ้าฉันทำ�อย่างนี้ล่ะ” แล้วเขาก็ทิ้งมันลงบนพื้น เริ่มเหยียบย่�ำ มัน แล้วเก็บมันขึ้นมา ขณะนี้มันทั้งยับยู่ยี่ และสกปรก “ตอนนี้ ใครยังต้องการมันอีก” ก็ยังคงมีคนยกมืออีก “บทเรียนที่มีคุณค่ามากที่สุดบทหนึ่งคือ ไม่ว่าฉันจะทำ�อะไรกับเงิน $100 นี้ คุณก็ยังต้องการมันอยู่ เพราะมันไม่ได้ลดคุณค่าในตัวมันลงเลย มันก็ยังคงมีค่า $100 อยู่เสมอ” เหมือนกับหลายๆ ครั้งในชีวิตของเรา ที่ถูกทิ้ง ถูกเหยียบย่�ำ และถูกทำ�ให้สกปรก จากสภาพแวดล้อมที่เราเจอ ทำ�ให้เรารู้สึกว่าคุณค่าของเรา “ลดน้อยลง” แต่ไม่ว่าอะไรที่ได้เกิดขึ้นแล้ว หรืออะไรที่จะเกิดขึ้น คุณไม่เคยสูญเสีย “คุณค่าในตัวเอง” คุณเป็น “คนพิเศษ” อย่าลืมมันตลอดไป.. อย่านำ�ความผิดหวังของเมื่อวาน มาบดบังความฝันของวันพรุ่งนี้

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 2/6

จุดกำ�เนิด ‘มนุษย์แตงโม’ —รูสะมิแล: ป๊อป 33 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

กลับเข้าเรื่อง Milo Open ดีกว่า

พวกเราหวังกับแมทช์นี้ไว้มาก ถึงแม้สมาชิกที่ตก ปากรับคำ�ว่าจะไปแข่งมีครบตำ�แหน่งพอดี คือพีเ่ ป้ง ตัวพี่ แล้ว ก็น้องปี 1 ซึ่งกำ�ลังจะขึ้นปี 2 แต่เราก็คิดว่าสู้ไหว

..เลยซ้อมกันเอาเป็นเอาตาย

ตืน่ เช้ามาก็ลงสนาม ตอนสายก็ตลี กู แบดฯ บ่ายก็ลง สนามเน้นการเล่นเกม แล้วซ้อมต่อที่ลานกิจจนมืดค่�ำ

..ก่อนนอนก็นงั่ ถองเหล้าจนดึก ถึงขัน้ ยามขึน้ มาจับ ต้องวิง่ หนีกนั ไม่คดิ ชีวติ ซึง่ ไอ้โปรแกรมนัง่ ถองเหล้า ความจริง ไม่อยู่ในโปรแกรมการฝึกซ้อม พวกเราคิดกันเอง

น้องๆ อย่าเอาตัวอย่างนะ ไม่ดีหรอก!

เหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีกแล้ว

ก่อนเดินทางไม่ถึงสัปดาห์ โต้ง-เอกอังกฤษ ปี 1 ซึ่ง เล่นบ้าน 3 โดนลูกบอลกระแทกเข้าทีน่ วิ้ โป้งขวาถึงกับเล็บเปิด

หลังจากดูอาการ 2-3 วันแล้วไม่ดีขึ้นก็เลยต้องให้ เจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลถอดเล็บ

หมอนี่ก็ใจถึง ให้ถอดสดๆ ไม่พึ่งยาชา

แถมยังบอกอีกว่า.. พี่ ผมเล่นไหว ไม่มีปัญหา

พวกเราเดินทางถึงกรุงเทพฯ โดยมีจำ�นวนสมาชิก พอดีต�ำ แหน่งเป๊ะ เรียกว่าช่วงนัน้ ห้ามใครเจ็บใครตายเป็นอัน ขาด แล้วก็เข้าพักที่บ้านพักคนอนาถาแถวห้วยขวาง

เดินทางไปสนามแข่งด้วยรถ 2 แถว ที่แอบวิ่งนอก เส้นทาง

โอ้โห อินเตอร์อีกแล้วครับท่าน

ก็ทวั ร์นาเม้นท์นนั้ เป็นครัง้ แรกทีท่ มี เรามีชดุ เป็นของ ตัวเอง ตัดใหม่ทั้งเสื้อทั้งกางเกง

ชุดสีครีม เสือ้ แขนสีเลือดหมูทห่ี ลายคนคงเคยเห็น ซึง่ ความจริงสีตอ้ งอ่อนกว่านี้ สีจริงก็คอื ผ้าด้านในของมันนัน่ แหละ ใกล้เคียงกับสีชดุ ของทีมในเมเจอร์ลกี เลย ไม่ซ�ำ้ กับทีมอืน่ ด้วย

..แต่เจ้าของร้านมันหวังดี ดันกลับผ้าด้านในมาไว้ ข้างนอก มันบอกว่าสวยดี พวกเราก็รบี มาก จะแก้ไขก็คงไม่ทนั เลยต้องปล่อยเลยตามเลย

..ตรงหน้าอกก็ไม่มีโลโก้อะไรที่บ่งบอกที่มาของทีม เลย นอกจากเบอร์ติดด้านหลัง

จำ�ได้ว่าวันแรกที่ไปถึงสนาม พี่แอบได้ยินทีมอื่น นินทาว่า ไอ้พวกนี้คงอยากเอาใจเจ้าภาพเลยตัดชุดสีคล้าย ไมโลใส่นมเยอะๆ

ตอนแรกรู้สึกฉุน แต่ดูไปดูมาก็จริงของมัน

ถ้าดูกันตามตัวของนักกีฬา พวกเราอาจดูเป็นมือ ใหม่ แต่ฝมี อื ของพีเ่ ป้ง..สร้างความหวาดหวัน่ ให้ทมี อืน่ ไม่นอ้ ย แถมเราแข่งในระดับ B เลยยิ่งน่าลุ้น

พีเ่ ปาซึง่ ตอนนัน้ ติดทีมชาติแล้ว แต่มาเล่นให้เกษตรฯ บอกพีว่ า่ ถ้าทีมเราใจเย็นๆ นิง่ ๆ รับรองไปได้สวย

ตอนนั้นก็รู้สึกว่าน่าจะมีหวังจริงๆ เพราะระดับทีม ชาติยังมองเหมือนที่เรามอง

พวกเราอยูใ่ นสายทีไ่ ม่แข็งนัก พีจ่ �ำ ไม่ได้วา่ มีทมี อะไร บ้าง จำ�ได้แต่ทีม F20 กับธรรมศาสตร์ ซึ่ง 2 ทีมนี้ นัทกับอ๊อด น่าจะจำ�ได้ดีกว่าพี่ เพราะเคยมีความหลังกันอยู่ ค่อยให้เจ้า ตัวมาเล่ารายละเอียดให้ฟัง

แมทช์ที่สำ�คัญที่สุดคือแมทช์ที่เจอกับธรรมศาสตร์ เพราะใครชนะก็ได้เข้ารอบ การแข่งขันจึงเป็นไปด้วยความดุ เดือด ปะทะกันทั้งฝีมือและฝีปากจนเกือบวางมวยกันใน สนาม เพราะท่าทางอันกวนตีนของช็อทฯ ธรรมศาสตร์

แถมผูช้ มก็สง่ เสียงเชียร์อย่างกับดูมวย ของก็เลยขึน้

“อ๊อด” ถึงขั้นขอเวลานอก..จากกรรมการ เพื่อไป วางมวยกับตัวต้นเหตุ

..ดี ว่ากรรมการไม่อนุญาต

ไม่งั้นตะลุมบอนแน่

การแข่งขันช่วงแรกสูสีมาก แต่พอท้ายเกม พวกเรา เริ่มแกว่ง แถมโต้งก็ต้องลงเล่นทั้งๆ ที่เจ็บตัวขนาดนั้น ตัว เปลี่ยนก็ไม่มี เลยต้องฝืนๆ กันไป

สุดท้ายเราก็แพ้ธรรมศาสตร์

ตกรอบแรกแบบเฉียดฉิว ซึ่งถ้าเรานิ่งกว่านั้นอีกนิด ไม่แกว่งไปตามการยั่วยุของเค้า เราก็คงไม่ต้องมานั่งเสียดาย จนถึงทุกวันนี้

ปีนั้นรู้สึกว่า หาดใหญ่จะได้แชมป์ทีม B

ถึงแม้ทีมเราจะไปได้ไม่ไกลนักแต่ก็ถือเป็นประสบ การณ์ที่ดี ได้มองโลกกว้างขึ้น ได้ผ่อนคลายจากการเรียน ได้ สนุกกับชีวิตวัยรุ่น

วีรกรรมวีรเวรก็เยอะ

..แค่วันแรกที่ไปถึง พี่เป้งก็โดนขโมยกระเป๋าเสื้อผ้า มันรือ้ เอาเฉพาะกางเกงยีนส์ไปจนหมด แล้วทิง้ กระเป๋าไว้แถว บันไดทางขึ้นห้องนอน

..ตอนทีไ่ ปกินข้าวทีต่ ลาด น้องบางคนเกือบโดนปังตอ จากเจ้าของร้านข้าวหมูแดงโทษฐานไปจีบอาหมวยคนสวย ลูกสาวเจ้าของร้าน

..บางคนก็โดนเพือ่ นหลอกให้กนิ แตงโมทีเ่ ก็บมาจาก ถังขยะจนถูกล้อ ‘เป็นมนุษย์แตงโม’ ถึงทุกวันนี้

..ใครเคยกินมาแล้วบ้างยกมือขึ้น

ส่วนไอ้พวกทีเ่ คยหลอกให้เพือ่ นกินอะไรแบบนีต้ อ้ ง ยก 2 มือเลย มีใครบ้างยอมรับมาซะดีๆ

..ยังมีอกี เยอะแยะ ตอนหน้าจะเชิญเจ้าของเรือ่ ง มาแถลงให้ฟัง, เป็นซีรี่ย์คั่นตำ�นาน (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า)

HOURS: MON.-FRI. 8:00 AM - 6:00 PM SAT. 10:00 AM - 2:00 PM

Thursday, March 31, 2011

[ mt ] 31

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 2/7

เหล่า ‘ยอดมนุษย์แตงโม’ เผากันเอง —รูสะมิแล: ป๊อป 33 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

ทีแรกไม่คิดจะเขียนเรื่องนี้หรอก แต่เมื่อท่านมนุษย์ แตงโม 1 ออกมารายงานตัวว่า

ยังจำ�ได้ไม่ลืม.. แตงโมจากถังขยะที่คนหยิบขึ้นมา ลงทุนเอานิ้วจิกให้แหว่งคล้ายผ่านการกินมาแล้วคำ�สองคำ� ผม ซัดเข้าไปเต็มๆ อร่อยจริงๆ พ่อเจ้าประคู้ณณ

10 ปีล้างแค้นยังไม่สาย แต่นี่มันจะ 20 ปีแล้วนี่หว่า

ไม่บอกชื่อว่าใคร เดี๋ยวรู้กันหมด แต่เฮียป๊อบคงรู้

‘ผม’ คนเดียวกับที่วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ จากบ้าน 2 มา โฮมโดยไม่ผ่านบ้าน 3 นั่นล่ะ

คิดแล้วอับอายยกกำ�ลัง 2

พี่เลยคันไม้คันมือ ต้องขอเล่าเพิ่ม แต่ออกตัวก่อนว่า มิได้มเี จตนาร้ายต่อผูถ้ กู กล่าวถึง แค่หยิกแกมหยอกเฉยๆ จึงขอ สงวนชื่อผู้เกี่ยวข้องทั้งหมด

ย้อนไปเมื่อเมษายน ปี 2535 ที่พวกเราไปแข่งไมโล โอเพ่นนั่นล่ะ

เรือ่ งมีอยูว่ า่ คืนเกิดเหตุ พวกเราออกไปกินข้าวทีต่ ลาด หน้าบ้านพักคนอนาถา แถวดินแดง แล้วก็แยกกันเดินเล่นต่อ โดยแยกเป็น 2 กลุ่ม

ขณะกลุม่ ของพี่ เดินผ่านเข่งขยะแผงผลไม้ สมาชิกกลุม่ พีเ่ กิดความคิดแวบขึน้ ในสมองอันชาญฉลาดของมัน (นีถ่ า้ มันเอา ความฉลาดไปใช้เรียน น่าจบเกียรตินยิ มได้ไม่ยาก) ว่า เพือ่ นๆ อิม่ ข้าวแล้ว ควรมีผลไม้กนิ ด้วย จะได้สารอาหารครบ 5 หมูต่ ามหลัก โภชนาการ

แต่ผลไม้ที่หมอนี่จะเอาไปให้เพื่อนกิน มาจากเข่งขยะ นั่นล่ะ ซึ่งในนั้น มีแตงโมผ่าครึ่งวงกลมทิ้งอยู่หลายชิ้น

มันบรรจงเลือกชิ้นที่สภาพสมบูรณ์ที่สุดขึ้นมา 1 ชิ้น ซึ่งเมื่อเพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่มเรา รู้จุดประสงค์ ว่ามันจะเอาไป ทำ�อะไรแล้ว ก็พากันคัดค้านหัวชนฝา

..ไม่ได้ค้านเรื่องหลอกเพื่อน

แต่เราค้านว่า สภาพแตงโมดูสมบูรณ์เกินไป อาจเป็น ที่สงสัยได้ แล้วก็ดูจะจงใจเอาไปให้เกินไปด้วย เพราะปกติแล้ว

หมอนี่ไม่เคยซื้ออะไรเลี้ยงเพื่อน มีแต่ให้เพื่อนเลี้ยง

มันเลยหัวใส ใช้นวิ้ จิกเนือ้ แตงโมออกเล็กน้อย เพือ่ ให้ ดูเหมือนรอยกัด เพื่อนจะได้เชื่อ ว่ามันซื้อมากินเอง แต่เห็น เพื่อนอยู่ด้วย.. ก็เลยชวนกิน (ซะงั้น)

ก็เป็นไปอย่างที่คิด เมื่อเพื่อนๆ อีกกลุ่ม หลงกลกิน แตงโมถังขยะอย่างเอร็ดอร่อย คงแบบกินไปคิดไปว่า นานๆ ที จะได้กินของหมอนี่ เลยต้องล่อให้เต็มคราบ

ซึง่ พอลิม้ รสหวานชืน่ ใจแบบครบแล้ว ถึงได้เฉลยว่าเป็น แตงโมจากถังขยะ

และนับแต่นั้นมา ก็เกิดฉายา “มนุษย์แตงโม” ขึ้นใน โลกขอองเรา และไม่ได้มีแค่คนเดียวนะ

..น่าจะไม่ต�่ำ กว่า 3 คน

นอกจากนี้ ทัวร์นาเม้นท์นั้น นอกจากตำ�นานมนุษย์ แตงโมแล้ว ผู้เล่นทีมเรายังสร้างสถิติโลกของวงการซอฟต์บอล ชนิดที่แม้ “กินเนสบุ๊คส์” ก็ยังไม่กล้าบันทึก เพราะอาจเป็นสถิติ ที่ไม่สามารถทำ�ลายได้ตราบนานเท่านาน

นัน่ ก็คอื “การวิง่ จากเบส 2 เข้าโฮมเร็วทีส่ ดุ ในโลก” ซึ่งแม้แต่นักกีฬาฝีเท้าจัดที่สุดในเมเจอร์ลีก ก็มิอาจทำ�สถิติเช่น นี้ได้

และเชื่อว่า คงไม่มีใครสามารถทำ�ลายสถิติได้ด้วย เพราะผูจ้ ะทำ�สถิตริ ะดับนีไ้ ด้ นอกจากฝีเท้าเยีย่ มแล้ว ต้องใจกล้า หน้าด้านด้วย ที่สำ�คัญต้องเอ๋อนิดๆ ขณะทำ�สถิติ

และผู้ทำ�สถิตินี้ก็คือ ท่านมนุษย์แตงโม 1 นั่นเอง

เรือ่ งของเรือ่ งมีอยูว่ า่ แมทช์นนั้ พวกเราแข่งกับทีม F20 ซึ่งขณะนั้น เพิ่งตั้งทีมได้ไม่นาน ผู้เล่นส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กๆ

หลังการแข่งขันผ่านไป 4 อินนิง่ พวกเราทำ�คะแนนนำ� อยู่มากพอสมควร ขณะผู้เล่นท่านหนึ่งของเราสวิงโดนลูกเต็ม แรง ลูกพุ่งข้ามหัวอินฟิวส์ตกลงในเขตเอาท์ฟิวส์ มนุษย์แตงโม 1 ซึ่งยืนอยู่เบส 1 พุ่งตัวอย่างรวดเร็วสู่เบส 2 ก่อนเหยียบเบส 2 เพียงเล็กน้อย ผู้เล่นเอาท์ฟิวส์ของ F20 ก็หยิบลูกขึ้นมาแล้ว

มนุษย์แตงโม 1 หันไปมองแวบแล้วคิด “เห็นทีไม่ได้การ ถ้าขืนชักช้าคงอดได้รันนี้แน่ ต้องทำ�อะไรสักอย่างแล้ว”

พลันสายตาเขาก็เหลือบไปเห็นทางลัด มุง่ หน้าสูโ่ ฮมโดย ไม่ตอ้ งวิง่ อ้อมเบส 3 ให้เสียเวลา “ลาดพร้าวไปหน้ารามฯ ยังมีทาง

ลัดเยอะแยะ ทำ�ไมสนามซอฟต์บอลจะมีทางลัดบ้างไม่ได้วะ”

ไวเท่าความคิด เมื่อเหยียบเบส 2 แทนที่เขาจะเลี้ยว เป็นมุมฉากไปทีเ่ บส 3 เขากลับเลีย้ วเป็นมุม 135 องศาแทนแล้ว ควบตะบึงผ่านพิชเชอร์เพลทท่ามกลางความตื่นตะลึงของผู้ชม กรรมการ เพื่อนๆ ทุกคน หรือแม้แต่ผู้เล่น และกองเชียร์ของ F20 ก็ไม่เว้น

เพื่อนๆ ต่างพากันโบกไม้โบกมือไล่ แต่ช้าไปซะแล้ว เขาพุง่ เข้าเหยียบโฮมเพลทพร้อมสีหน้าทีบ่ ง่ บอกถึงความเหนือ่ ย ปนงง “จะมาไล่กูทำ�ไมวะ อุตส่าห์ทำ�คะแนนเพิ่มให้อีกคะแนน” เขาสบถในใจ

หลังหายอาการอึง้ กิมกี่ กรรมการก็วง่ิ มาขานให้เขาเอ้าท์ พร้อมทัง้ ต่อว่า.. ว่า “ถึงจะเล่นได้เหนือคูแ่ ข่ง แต่กไ็ ม่ควรอ่อน ข้อให้จนน่าเกลียดขนาดนี”้ สีหน้าของเขายังบ่งบอกอาการมึนงง ในขณะที่เพื่อนร่วมทีมทุกคนต่างพากันหมอบตัวลงเพื่อหลบ สายตาผูช้ มทีม่ องมายังพวกเราเป็นจุดเดียวกัน

คงเดาถูกนะว่าผู้ชมคิดยังไง

..แต่ถงึ แม้จะเกิดเหตุการณ์ทที่ �ำ ให้ขายหน้าประชาชี ก็ ไม่ได้ทำ�ให้พวกเราออกอาการเป๋ เนื่องจากหน้าด้านเกินกว่าจะ รูส้ กึ รูส้ ากับเหตการณ์นี้ เราจึงจบการแข่งขันด้วยการชนะคะแนน ท่วมท้น เนื่องจากเป็นการตบเด็กนั่นเอง

ครั้นเข้าสู่ภาวะปกติ มนุษย์แตงโม 1 ก็สารภาพว่าไม่ ได้ตั้งใจจะอ่อนข้อให้คู่ต่อสู้ แต่ตอนนั้นเอ๋อ ประกอบกับเกรงคู่ ต่อสูจ้ ะขว้างมาทัน พอหันมาเห็นเพือ่ นๆ อยูท่ โี่ ฮมก็รบี วิง่ มาหา แบบไม่ดูตาม้าตาเรือ

จึงทำ�ให้ท่านผู้นี้ เป็นทั้งเจ้าของตำ�นานและสถิติที่ ไม่มีใครกล้าทำ�ลายตราบจนทุกวันนี้

และพี่ว่า อนาคตก็คงไม่มีใครกล้ามาเทียบชั้นหรอก

ทัง้ หมดทัง้ ปวงก็คอื ตำ�นานของมนุษย์แตงโมและสถิติ โลกที่แม้แต่กินเนสบุ๊คส์ก็ยังไม่กล้าบันทึก แต่ถ้าส่งเรื่องนี้ไปที่ ริปส์ลี่ เค้าน่าจะสนใจนะ เพราะเห็นมีชว่ งทีเ่ กีย่ วกับเรือ่ งพิลกึ อยู่ ช่วงหนึ่ง เสียดายที่ไม่ทันบันทึกภาพ ไม่งั้นจะลองส่งไปดู ได้มา ซักสี่ซ้าห้าร้อยก็ยังดี

ไหนๆ ก็อายแล้ว อย่าให้เสียเปล่า

จริงมั้ย ท่านมนุษย์แตงโม 1

อยากรู้ว่าใครเป็นใคร ลองสืบดูกันเองนะ ขอร้องอย่า เดาโดยไม่มีข้อมูลอ้างอิง จ้างให้ก็เดาไม่ถูก (โปรดอ่านต่อฉบับหน้า)

HOURS: MON.-FRI. 8:00 AM - 6:00 PM SAT. 10:00 AM - 2:00 PM

Thursday, April 7, 2011

[ mt ] 31

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 2/8

ยังอยู่ ในช่วงตำ�นานสีลูกกวาด มนุษย์แตงโม 1 >

< อ๊อด 34

—รูสะมิแล: ป๊อป 33 (ต่อติดจากฉบับที่แล้ว)

เพิ่มเติมจากอ๊อด 34

5555555 (พี่สาวกำ�ลังงง ว่าผมหัวเราะบ้าอะไรคน เดียว) พี่ป็อบเล่าได้ชัดเจนมาก และเราไม่ควรจะเอ่ยชื่อพวก เขาเหล่านัน้ เพือ่ ให้ได้อายกัน ควรจะเก็บไว้เป็นความลับเฉพาะ กลุ่มเท่านั้น แต่ อืม.. อืม.. ไม่ดีแน่ เพราะหลายคนคงอยากรู้ ว่าพวกเขาเป็นใครบ้าง ก็เลยต้องมีการชำ�ระประวัตศิ าสตร์ครับ

ผู้ริเริ่มเอาแตงโมออกจากเข่งขยะน่าจะเป็นพี่ป็อบ ผู้ เขียนตำ�นานในช่วงนี้ (คุณผู้อ่านอย่านึกภาพแก ว่าเป็นผู้ชาย อบอุ่น อารมณ์ดี มีความเป็นสุภาพบุรุษนะครับ ถ้าคิดเช่นนั้น ถือว่า แค่คิดก็ผิดแล้ว) โดยมีผมเป็นผู้ช่วยยุ ส่วนคนที่ออกไอ เดียว่าให้เอาเล็บจิกเนื้อแตงโมให้เหมือนว่ามีรอยกัดนั้น น่าจะ เป็นพี่นก เอกวัดผล

และมนุษย์แตงโมมีอยู่ 3-4 ตน ซึ่งผมขอคิดอีกทีว่า จะบอกดีไหม ยกเว้นหมายเลข 1 ทีเ่ ป็นคนเดียวกับคนทีว่ งิ่ จาก เบส 2 ไปโฮมนั้น ปัจจุบันเขาเป็นครูบาอาจารย์ระดับ ดร. สอน อยู่ในมหาวิทยาลัยของรัฐ แถวๆ สุวรรณภูมิครับ 55555

เจ้าของตำ�นวนกระชับพื้นที่ (คืน)

บอกแล้วไงไอ้นอ้ งอ๊อด ว่าเราจะไม่เปิดเผยชือ่ ผูร้ ว่ มอยู่ ในเหตุการณ์ บอกใบ้กไ็ ม่ได้ เพราะพีถ่ อื ว่า ท่านผูน้ ม้ี สี ปิรติ สูงมาก ถึงแม้ไม่เปิดเผยชือ่ แต่กอ็ อกมาแสดงตัวก่อนคนอืน่ ๆ แล้ว เพราะ ฉะนัน้ เราไม่ควรทิง้ หลักฐานใดๆ ให้สาวถึงเขาได้ แต่ทเ่ี ล่าให้ฟงั นี่ ก็เพือ่ ให้คนอ่านได้อมยิม้ ก่อนนอนเพียงเท่านัน้ เอง

อีกอย่าง เอ็งจำ�ผิดหรือเปล่า (วะ) ว่าพี่เป็นคนหยิบ แตงโมขึน้ จากถังขยะ พีจ่ �ำ ได้วา ่ พีก่ บั ไอ้นกเดินหลังสุดของกลุม่ แล้วไอ้คนที่ทำ�หน้าตากะลิ้มกะเหลี่ยยื่นแตงโมให้คนอื่นๆ จน เจ้าต้อใหญ่ผิดสังเกต ไม่ยอมกินแตงโมร่วมสาบานกับเหล่า 32 [ mt ]

Thursday, April 14, 2011

HELLO THURSDAY

เวลาตามความรู้สึก

มนุษย์แตงโมท่านอื่น จนเป็นเหตุให้มนุษย์แตงโมลดจำ�นวนลง ไป 1 ท่านนั้น ก็ไอ้หมอนี่แหละ.. ที่น่าจะเป็นผู้วางแผนทั้งหมด

พีพ่ อนึกเค้าหน้ามันออกลางๆ เอ็งพอจะจำ�มันได้มยั้ วะ น่าเตะก้นมันสักป้าบจริงๆ

แก้ข่าวจากมนุษย์แตงโม 1

จริงๆ แล้วสนามซอฟต์บอลที่หัวหมาก เหมือนเป็น สนามซ้อมฟุตบอลมาก่อน จึงมีเส้นรอยปูนขาวจางๆ จากบ้าน 2 มาโฮม ในจังหวะทีผ่ มวิง่ จาก 1 มา 2 ด้วยความเร็วสูงมาก จังหวะจะถึงบ้าน 2 แล้วหันกลับไปดูวา่ ลูกบอลอยูไ่ หน พอเห็น ว่าน้องกำ�ลังจะขว้างมา สมองมันสัง่ การให้ไปบ้าน 3 ให้เร็วทีส่ ดุ ด้วยวิธกี ารวิง่ ทีไ่ ร้วสิ ยั ทัศน์ (ก้มหน้าก้มตาวิง่ ) ผมก็หลงกลไอ้เส้น ขาวจางๆ เส้นนัน้ จนได้ เพราะนึกว่ามันเป็นเส้นจาก 2 ไป 3 พอ วิง่ ได้ครึง่ นึงก็พบว่า ทำ�ไมโฮมเพลทมันใกล้จงั แล้วทำ�ไมเพลทมัน สัน้ ลง

จากสีหน้างงๆ ก็เริม่ เหงือ่ ตกในเสีย้ ววินาที ทีแ่ ท้ ตูวงิ่ มาเหยียบ Pitcher plate นี่เอง เมื่อตระหนักได้เช่นนั้น ก็ถึง บางอ้อว่า.. ตูมาทางลัดเสียแล้ว

“กลับตัวก็ไม่ได้ จะไปต่อไป ก็คงต้อง out” ถึงจะคิดเป็น เพลงพีเ่ บิรด์ ได้อย่างนีก้ ต็ าม แต่เพือ่ ไม่ให้ใครรูว้ า ่ ‘ควาย’ มาเล่น ซอฟต์บอล กระผมก็เลยต้องวิง่ ต่อไป สโลว์ๆ เชิดหน้า และมุง่ มัน่

ขอบคุณพีๆ ่ และเพือ่ นร่วมทีมปัตตานีทกุ คนในแมทช์ ไมโลครั้งนั้นที่ทำ�ให้ผมเป็น 1 ในขบวนการมนุษย์แตงโม และ ทำ�ให้ผมได้รู้ว่า เพลง “เพื่อนไม่เคย.. ไม่เคยทิ้งกัน”

..มันไม่จริง

กระชับมิตรจากอ๊อด 34 (อีกรอบ)

ผมเป็นคนนึงที่หมอบติดพื้นเลย และไม่ยอมโผล่ขึ้น มาหลายนาที อาย + เขินแทนมัน + ตลก + งงงัน + สับสน แทน ‘อาจารย์ลาดกระบัง’ จริงๆ พีป่ อ็ ปครับ ผมขอโทษทีเ่ ฉลย ไปบ้างแล้ว แต่เราจะให้บรรดาฮีโร่ทงั้ หลายกลายเป็นเพียงบุรษุ นิรนามไม่ได้นะครับ ดังนั้นขอเพิ่มเติมว่า..

ที่พักคนเดินทางที่พวกเราไปพักนั้น “พี่เป้ง” เป็นคน จัดหา มันเหมือนโรงนอนทหารเกณฑ์ ร้อนดี (เดือนเมษาด้วย กลางวันนีน่ อ้ งๆ ห้องซาวน่าเลยล่ะ) ฝุน่ พอดีๆ สวนทางกับความ ปลอดภัยทีไ่ ม่คอ่ ยดี (ของเลยหาย) หาแตงโมกินง่ายเพราะติด ตลาดดินแดง

ไอ้คนทีก่ วนโอ๊ยจนเราเกือบมีเรือ่ งกับธรรมศาสตร์นนั้ มันเป็น Short stop นามว่า “รุ่ง” ตอนนี้มันทำ�งานอยู่ Work point อาจจะเคยเห็นมันเป็นบางโอกาสในรายการ “ชิงร้อยชิง ล้าน” และ “แฟนพันธุ์แท้”

พวกเราเดินทางจากปัตตานีดว้ ยรถไฟชัน้ สาม โดยขึน้ ทีส่ ถานีโคกโพธิ์ และเป็นครัง้ แรกทีผ่ มนอนหลับโดยใช้กระดาษ หนังสือพิมพ์ปูนอนใต้ที่นั่ง ใครจะเดินทางด้วยการรถไฟไทย ลองใช้วิธีแบบนี้ดูก็ได้นะครับ ไม่ได้สงวนลิขสิทธิ์แต่อย่างใด (ฉบับหน้าจะกลับเข้าตำ�นานอย่างที่ควร)

—คำ�นับ นาน

• น้ำ�ขึ้น • น้ำ�ลง • คืนเลือน • เดือนสว่าง • ดวงจันทร์ขึ้นลงบนท้องฟ้า

เวลาเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น

นักฟิสิกส์บางคนบอกว่า เวลาเดินทางเป็นเส้นตรง เพราะมันไม่มีวันจะจบ

แต่ผมรู้สึกว่า เวลานั้นเดินทางเป็นวงกลม

ผมแค่คิดเอาเองจากสิ่งที่เห็น เพราะเข็มนาฬิกาจะ เดินเป็นวงกลม และตัวเลขนับหน่วยของเวลาก็จะวนกลับมา ทับเลขเดิมของมันอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีวันจะหยุด

อาจไม่ใช่เรื่องสำ�คัญ

เพราะไม่ว่าเวลานั้นจะเดินทางเป็นเส้นตรงไม่รู้จบ หรือจะเดินวนเป็นวงกลมไม่รู้หยุด แต่เวลาของคนเราล้วนมี วันหยุด และจะมีที่จบ

เรื่องน่าคิดก็คือ เราจะเดินทางเป็นเส้นตรงจนถึงที่ จบ หรือจะเดินวนเป็นวงกลมจนถึงวันหยุด

Emotion Lab ซึ่งเป็นกลุ่มนักนักออกแบบรุ่นใหม่ ของประเทศสเปน ได้ออกแบบนาฬิกาข้อมือ Moon Watch ที่ไม่มีเข็มนาฬิกา ตัวเลข หรือสัญลักษณ์เพื่อจะบอกเวลา

บนหน้าปัดเป็นภาพของดวงจันทร์ เพื่อจะบอกรูป ร่างของมันในคืนนั้น

คนส่วนมากไม่เห็นประโยชน์ใช้สอยจากนาฬิกา Moon Watch และตั้งคำ�ถามว่า เมื่อมันไม่สามารถใช้บอก เวลา จะเรียกมันว่านาฬิกาได้หรือ

ดวงจันทร์อยู่บนฟ้า อยากจะดู ก็แค่เดินออกมาดู ทำ�ไมต้องมองจากนาฬิกา

แต่บางที ในคืนฝนตกที่ดวงจันทร์หลบหนีหาย

ในละอองฝนทีเ่ รากำ�ลังสุข เหงา เศร้า หรือเดียวดาย

เราอาจรู้สึกคิดถึงมันขึ้นมาอย่างจับใจ

• ดวงจันทร์ขึ้นลงบนท้องฟ้า • เดือนมืดคืนแรม • ดวงจันทร์ไต่ขึ้นที่ดวงใจ

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 2/9

พระเอกของเรา ผู้ร้ายของเขา —รูสะมิแล: ป๊อป 33 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

เปิดเทอมปี 2535 พี่ขึ้นปี 3 แล้ว จึงยกภารกิจหาสมาชิ กมาเข้าชมรมให้เป็นหน้าที่หลักของน้องรหัส 34 ซึ่งก็ช่วยกันเต็ม ทีท่ แี่ ม้จะได้สมาชิกไม่มากเท่าปีกอ่ นแต่กเ็ ยอะพอสร้างได้อกี 1 ทีม (ถ้าอยู่กันจนครบนะ) แต่หลังๆ ก็เข้าอีหรอบเดิม น้องผู้ชายเหลือ 5-6 คน ที่จำ�ได้ก็มี ชาย-หลอง-อ้อ ที่เหลือก็มาบ้างไม่มาบ้าง ดีที่ รุ่น 34 ยังอยู่กันเหนียวแน่นทุกคน ส่วนน้องผู้หญิงที่เล่นเป็นเรื่อง เป็นราวก็มีไม่กี่คน แต่พอรวมกับสมาชิกเก่าก็พอจะตั้งทีมได้แถม น้องผู้หญิงปีนี้ก็หน่วยก้านดีใช้ได้

ทีมเรายังคงซ้อมอย่างสม่�ำ เสมอแต่ไม่มรี ปู แบบเพราะที่ เล่นกันชั้นสูงสุด ก็มีแค่ปี 3 คือพี่ป้อม-นก ส่วนพี่เม้ง ปี 4 เพียง หนึ่งเดียวก็ไม่ค่อยมาเล่น พี่เทิดก็กลับบ้านไปแล้วเลยไม่มีใครพอ จะดูแลน้องๆ ได้ จะให้ดูแลกันเองก็ไม่ได้ผล เพราะวัยใกล้กันเกิน กว่าจะเป็นผู้ใหญ่ดูแลเด็กได้ แต่ที่สุดก็ถึงวันคัดตัวนักกีฬามหา วิทยาลัย ที่ต้องเดินทางไปแข่งที่หาดใหญ่ที่ดูยังไงพวกเราก็เสีย เปรียบทุกประตู ไม่วา่ จะเป็นทักษะหรือประสบการณ์ ยกเว้นเรือ่ ง กำ�ลังวังชาที่พอสู้ไหว เพราะตัวจริงของทีมเรา มีปี 3 คือตัวพี่เอง กับป้อมเท่านั้น ที่เหลือก็เป็นปี 2 ทั้งหมด ขณะที่ทีมหาดใหญ่ตัว จริงชั้นต่ำ�สุดก็ปี 3 แล้ว และก็เป็นปี 4 ปี 5 แถมกรรมการก็เป็น ของหาดใหญ่ทงั้ หมดอีก แต่ในความเสียเปรียบนัน้ ก็มขี อ้ ดี คือพวก เราไม่มีความกดดันในเกม แพ้ก็เสมอตัวว่างั้นเหอะ

ยิง่ ช่วงก่อนลงสนาม พวกเรายังเล่นสนุกกันราวกับไม่ได้ มาแข่งขัน ไอ้ป้อมไปเอาสีโปสเตอร์จากไหนไม่รู้ มาใช้ทาใต้ตา เหมือนนักกีฬาเมเจอร์ลีก แถมบังคับให้น้องๆ ทาด้วย พอโดน เหงื่อก็เลยหน้าเละไปตามๆ กัน ความสนุกเกิดจากปีนี้พวกเราไม่ ได้หวังจะเป็นแกนนำ�คัดตัวนักกีฬา แต่ปีหน้าและปีถัดไปต่าง หาก เพราะถึงตอนนัน้ น้องรหัส 34 จะขึน้ ปี 3 และปี 4 แบบมัน่ ใจ ว่าจะยังอยูก่ นั เต็มทีม ขณะทีร่ นุ่ เดียวกันของหาดใหญ่จะเหลือแค่ 2 คนแล้วนั่นเอง

เกมปีนน้ั เริม่ โดยเราตีกอ่ น แต่พจ่ี �ำ รายละเอียดไม่ได้รแู้ ต่ 2 อินนิง่ แรก เราทำ�คะแนนนำ�ได้กอ่ น แล้วพอดูๆ ว่าเราน่าจะสูไ้ ด้ จึงเริม่ จริงจังมากขึน้ จากทีเ่ ล่นแบบสบายๆ เลยเต็มไปด้วยความ

เครียดแบบตอนแรกๆ กรรมการจะขานยังไง เราก็เฉยๆ ว่ากันตาม นัน้ แต่พอเห็นทางทีจ่ ะชนะก็เลยต้องละเอียดทุกเม็ด จำ�ได้วา่ อินนิง่ หนึง่ พีเ่ ป็นคนพิช โดยทีก่ รรมการขานบอล 8 ครัง้ รวด หาดใหญ่เทค ฟรีไป 2 คนโดยยังไม่มคี นเอาท์ พอคนที่ 3 ขึน้ มาตีกโ็ ดนขานติดกัน อีก 2 บอลจนแคชเชอร์ปอ้ มซึง่ เหลียวหลังไปดูกรรมการหลายครัง้ ทนไม่ไหว ขอเวลานอกแล้วหันไปถามกรรมการว่า “ทีผ่ า่ นมา แอม ไพน์ไม่เห็นมีลกู เข้าสักลูกเลยจริงๆ หรือครับ” เล่นเอากรรมการถึง กับหน้าเจือ่ นแต่ได้ผลแฮะ กรรมการเริม่ ขานสไตค์ให้เราบ้าง และ ต้องขอชมน้องๆ ทีช่ ว่ ยกันอุดจนอินนิง่ นัน้ เค้าไม่ได้แต้ม

เกมดำ�เนินต่อไปอย่างดุเดือด ทุกคนทุม่ เทเต็มทีแ่ ละคึก คักเป็นพิเศษ ขณะทีผ่ เู้ ล่นหาดใหญ่เริม่ ออกอาการเป๋ คนทีป่ กติตไี ด้ กลายเป็นตีแป็กติดกันหลายลูก หรือถึงจะตีออกก็เจอการอุดที่ เหนียวแน่นของพวกเราจนทำ�อะไรต่อไม่ถกู ไม่รเู้ ราเล่นแค่ 6 อินนิง่ หรือครบ 7 อินนิง่ แต่อนิ นิง่ สุดท้าย เรานำ�อยู่ 4-1 พวกเค้ากำ�ลัง จะตีปดิ ชัยชนะอยูแ่ ค่เอือ้ มแล้ว พีไ่ ม่รวู้ า่ คนอืน่ เป็นยังไงบ้าง แต่ พีต่ น่ื เต้นจนมือเย็น พิชแทบไม่ได้ แม้ผเู้ ล่น 2 คนของหาดใหญ่ถกู เกมรับทีเ่ หนียวแน่นของพวกเราทำ�เอาท์อย่างง่ายดาย แต่อปุ สรรค ยังไม่หมดแค่นน้ั เมือ่ คนสุดท้ายทีจ่ ะตีคอื แคชเชอร์เจียว ซึง่ เป็นไม้ 4 ที่กำ�ลังท็อปฟอร์มด้วยการตีโฮมรันทีมไนซ์มาไม่นาน (ยุคนั้นพี่ไม่ แน่ใจว่าใครเป็นพิชเชอร์ทมี ไนซ์ แต่การตีโฮมรันทีมไนซ์ซง่ึ ยุคนัน้ มี แต่ผเู้ ล่นเก่งๆ ไม่วา่ ทัวร์นาเมนท์ไหนก็ได้เข้าชิง ก็ไม่ใช่เรือ่ งทีใ่ ครจะ

ทำ�กันได้งา่ ยๆ) แม้ตลอดเกมทีผ่ า่ นมา แคชเชอร์เจียวยังแผลงฤทธิ์ ไม่คอ่ ยออก แต่จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด (น้องๆ คงรูจ้ กั คำ�ว่า ทู ดาวน์สะอืน้ เป็นอย่างดี พีก่ ก็ ลัวอย่างนัน้ แหละ) พีย่ นื พิชด้วยใจระทึก ไอ้ปอ้ มสัง่ ให้พชิ ลูกต่�ำ เพราะแคชเชอร์เจียวไม่คอ่ ยถนัด แต่พต่ี ง้ั ใจจะ ปล่อยให้เทคโดยไม่บอกไอ้ปอ้ ม แล้วยังไงไม่รู้ ลูกทีพ่ ชิ ก็เข้ากลางโซน แคชเชอร์เจียวตีเต็มแรง ลูกพุง่ ออกไประหว่างเซ็นเตอร์กบั เล็ฟ นัท กับฉงวิง่ กันตูดบาน ไม่รใู้ ครถึงลูกก่อน แต่แคชเชอร์เจียวกำ�ลังจะหัก มุมจากบ้าน 3 เข้าโฮม ขณะลูกเช็คอันสุดสวยจากฟิวส์พงุ่ เมาเข้า โกลฟของอ๊อด 34 ซึง่ ออกไปต่อบอลทำ�ให้พชิ เชอร์เจียวถึงกับชะงัก พวกเราแทบทัง้ ทีมกรูเข้าไปไล่ทชั เอาท์พชิ เชอร์เจียว บ้างก็เป็นตัวไล่ บ้างก็เป็นตัวรองลูกหลุด พี่ว่าการไล่ทัชกันครั้งนั้นกินเวลาไม่ก่ี วินาที แต่ส�ำ หรับพี.่ . รูส้ กึ ว่านานเหลือเกิน

บทสรุปของการแข่งขันมาถึง เมือ่ พิชเชอร์เจียวกำ�ลังจะพุง่ เข้าสูโ่ ฮม แล้วไอ้ปอ้ มพุง่ เข้าไปขวางอย่างไม่กลัวเจ็บ พร้อมลูกทีพ่ งุ่ เข้ามิตแคชเชอร์พอดิบพอดี ไอ้ปอ้ มทัชเอาท์พชิ เชอร์เจียวได้ส�ำ เร็จ กรรมการเข้ามาขานเอาท์แบบไม่คอ่ ยเต็มใจนัก (out ของพีเ่ จียวครัง้ นัน้ พีป่ อ้ มทัชได้สะใจสุดๆ out field วิง่ กันตูดบานจริงๆ (จนถึงเดีย๋ ว นี)้ แต่กจ็ �ำ ไม่ได้เช่นกัน ว่าลูกสุดท้ายใครขว้างกลับไป จำ�ได้แต่วา่ มี ลูกนึงหลุดออกมาแล้วผมขว้างกลับไปจะให้ไอ้ออ๊ ดแต่มนั ดันสูงเกิน ไป (สำ�หรับไอ้ออ๊ ด-เตีย้ ) ลูกเลยพุง่ เลยไปชน back ทำ�ให้ runner กล้าวิง่ ต่อไปเพือ่ จะเข้าโฮม แต่พป่ี อ้ มก็เก็บลูกกระโดดไปทัชจน out ได้ แมทช์น้นั พี่ป้อมเป็นพระเอกสำ�หรับปัตตานี พี่เจียวเป็นผู้ร้าย สำ�หรับหาดใหญ่ (เพราะทำ�ให้ทมี แพ้) และเสียดายทีห่ ลังจากแมทช์ นั้นพี่ป้อมก็เริ่มหันหลังให้ซอฟต์บอล) ทุกคนกระโดดตัวลอยด้วย ความดีใจ ความกดดัน ความเหน็ดเหนือ่ ยทีผ่ า่ นมาหายแทบปลิดทิง้ พวกเราทำ�ได้ แถมทำ�ได้เร็วกว่าทีค่ ดิ

หลังเดินทางกลับถึงปัตตานีอย่างมีความสุขได้ 2-3 วัน โต้งบ้าน 3 (ที่เล็บหลุดตอนแข่งไมโล) ซึ่งแอบบน “พระบิดา” โดย ไม่บอกใคร ก็ไปวิ่งแก้บนรอบพระบิดา 100 รอบ แถมด้วยไข่ต้ม 100 ฟองที่จำ�ได้ว่าพวกเรากินไข่ต้มจนจุกอก เบื่อไข่ไปอีกนาน

ยังครับ เรื่องนี้ยังไม่จบ แค่ต้องเล่าต่อคราวหน้า แต่ ก่อนจบ ขออธิบายที่หลายคนสงสัยว่าทำ�ไมดูซีเรียสกับแมทช์คัด ตัวเหลือเกินทั้งที่เป็นแมทช์ภายในธรรมดา

รูม้ ยั้ ครับ สมัยนัน้ การได้เป็นแกนนำ�หมายถึงการจัดสรร งบประมาณหรืออุปกรณ์ตา่ งๆ จะอยูใ่ นกำ�มือเรา ผูท้ เี่ ป็นคนตาม แบบไม่เคยมีบทบาทอะไรอย่างชมรมเล็กๆ ที่แทบไม่มีอะไรเลย อย่าว่าแต่หอ้ งชมรมเลยครับ ขนาดโกล์ฟเราก็ยงั มีไม่ครบคน เกม คัดตัว..จึงมีความหมายมาก

HOURS: MON.-FRI. 8:00 AM - 6:00 PM SAT. 10:00 AM - 2:00 PM

Thursday, April 21, 2011

[ mt ] 31

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 2/10

ความยุติธรรมไม่เคยมี ในโลก —รูสะมิแล: ป๊อป 33 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

หลังจากเราชนะทีมหาดใหญ่มาแล้ว อาจารย์สมเกียรติ ก็แจ้งให้ทราบว่า โค้ชของหาดใหญ่ (คนเดียวกับผู้มีอิทธิพลที่ท่าน ปู่พูดถึงในไว้ช่วงแรก) จะพาลูกทีมมาแข่งกับเรา.. ในบ้านเรา

ตอนแรกพวกเรายังไม่ทราบจุดประสงค์ ว่าทำ�ไมจะต้อง มีการแข่งขันกันอีก เพิ่งมาทราบตอนหลังว่าเขาจะขอแข่งเพื่อคัด ตัวอีกครัง้ พีก่ เ็ ลยไปถามอาจารย์สมเกียรติวา่ ทำ�ไมเราถึงไม่ได้สทิ ธิ์ ขาดที่จะคัดตัว

คำ�ตอบก็คือ ผู้ใหญ่สั่งมา “เอาวะแข่งก็แข่ง ถ้าเกิดแพ้ เราก็นา่ จะได้สทิ ธิใ์ นการแข่ง

แก้มอื อีกครัง้ ” พีค่ ดิ เอาเองนะ คืออารมณ์ประมาณเชือ่ ว่า ใครชนะ 2 ใน 3 น่าจะได้สิทธิ์คัดตัว

หลังจากนั้น 2-3 อาทิตย์ การแข่งขันอีกครั้งก็เริ่มขึ้นที่ สนามของเราเอง แต่สภาพทีมเราวันนี้ต่างจากวันที่เราชนะอย่าง สิ้นเชิง

..โดยเฉพาะด้านจิตใจ พี่รู้ว่าหลายคนเสียความรู้สึกไป แล้ว รวมทั้งตัวพี่ด้วย แต่เราก็จำ�ใจต้องแข่ง

แคชเชอร์ป้อม ผู้เป็นพระเอกของแมทช์ที่แล้วไม่พอใจ กับเหตุการณ์ครัง้ นัน้ มากจนถึงกับขอถอนตัว ไม่ยอมลงแข่งขันอีก ต้องให้ “นัท” มานั่งแคชแทน ทีมเวิร์คของเราก็เลยดูมั่วๆ ยังไง ชอบกล เพราะเพิ่งเปลี่ยนตำ�แหน่งกันก่อนแข่งไม่กี่วัน แถมก่อน แข่ง ฝนตก แล้วกองเชียร์ของเราก็มากันเต็มสนาม ทำ�ให้เรายิ่ง กดดันเพราะไม่อยากทำ�ให้กองเชียร์ต้องผิดหวัง

ในขณะที่ทีมหาดใหญ่คราวนี้ รู้สึกจะคึกคักเป็นพิเศษ สวนทางกับเราทีด่ หู อ่ เหีย่ วไปถนัดตาจนเล่นแบบเนือยๆ ชนิดพวก เค้าคุมเกมได้ทั้งหมด

ผ่านไป 3 อินนิ่ง พี่ก็ลื่นล้มจนเจ็บหน้าขา พยายามฝืน เล่นไปได้ไม่กี่ลูกก็ต้องเปลี่ยนให้ต้อเล็กลงมาพิช แต่สถานการณ์ก็ ยังเหมือนเดิม

ที่สุด เราก็แพ้อย่างหมดรูป

ที่ร้ายกว่านั้นคือโค้ชหาดใหญ่ขอเอาผลครั้งนี้เป็นสิทธิ์ ขาดในการคัดตัวนักกีฬา โดยอ้างว่าคราวทีแ่ ล้วทีมเค้าไม่พร้อม พี่ มาคิดดูว่า ถ้าครั้งแรกเค้าชนะล่ะ เราจะมีโอกาสได้แก้มือเหมือน

28 [ mt ]

Thursday, April 28, 2011

ที่เค้าทำ�กับเรามั้ย

หนนั้น พี่จำ� ไม่ไ ด้ว่าทีมหญิงต้องแข่งใหม่หรือเปล่า เพราะแข่งกันครั้งแรกเค้าก็ชนะไปแล้ว

กับอีกอย่าง ทีมหญิงยุคนัน้ ของเค้าก็แข็งกว่าทีมเรามาก ถึงแข่งอีกก็ยากจะเอาชนะได้

ผลการคัดตัวออกมาปรากฎว่า ทีมชายเราได้เป็นตัวแทน 5 คน คือพี่ แล้วก็ นัท อ๊อด ก้ย ฉง ส่วนทีมหญิง เราได้ 4 คน คือ เอ๋ อิ๋ว หม่�ำ กอล์ฟ รับงบประมาณที่สนับสนุนทีมเราเป็น “โกลฟ หนังเทียม 2 อัน และลูกอีก 1 โหล”

รายการนี้นี่ ทั้งหญิงทั้งชายรวมกันนะ

ในขณะที่ของเค้าได้ครบทุกอย่าง

พีม่ ารูต้ อนไปเก็บตัวช่วงปิดเทอมกลาง ว่าทีมเขามีโกลฟ ใหม่ๆ ยีห่ อ้ ดีๆ อยูห่ ลายอัน แล้วก็มไี ม้อกี 2-3 อัน กับลูกอีกเพียบ โดยเอาเงินที่สนับสนุนของปีนั้นไปซื้อกันมา

ความจริงในทางคณิตศาสตร์แล้ว เรื่องอัตราส่วนไม่ใช่ เรื่องยากนะ

หรือเค้าเทียบอัตราส่วนจำ�นวนนักกีฬาต่องบประมาณ ผิดหรือเปล่า

..รึตั้งใจผิด

ปีนน้ั การแข่งกีฬามหาวิทยาลัยจัดขึน้ ที่ ม. เกษตรฯ พีจ่ �ำ ไม่ได้วา่ เราอยูส่ ายไหน และยังไงบ้าง แต่ทแ่ี น่ๆ พวกเราได้ลงแข่ง แบบกระปริบกระปรอยจนถึงรอบชิงทีเ่ ราเจอกับ มศว. ทีส่ ดุ เราก็แพ้

แมทช์อน่ื พีเ่ ฉยๆ นะ แต่แมทช์น้ี เสียดายตรงทีต่ อนท้ายๆ เราโดนนำ�แล้วตีตามไม่ได้ ซึ่งโค้ชน่าจะลองเปลี่ยนให้พวกน้องๆ ปัตตานีลงไปตีบา้ ง เพราะทีม มศว.ยังไม่คอ่ ยรูท้ างพวกเราเท่าไหร่ นัก อาจจะช่วยให้สถานการณ์ดขี น้ึ ได้ โดยเฉพาะก้ยกับฉง เพราะ 2 คนนีถ้ อื ว่าตีได้ดี

ก้ยตีแม่นมาก ถึงจะไม่แรงแต่เปอร์เซนต์โดนค่อนข้าง เยอะ ส่วนฉง ถึงจะไม่แม่นเท่าก้ย แต่ในสถานะการณ์ส�ำ คัญก็มัก

Q: โอ้โห ตอนนี้เข้มข้นและมันส์จริงๆ เลยพี่ แต่ สงสัยจังว่า ทำ�ไมพวกพี่ถึงกลัวทีมไนซ์กันจัง ไม่ทราบทีม ไนซ์เป็นยังไงเหรอครับ เป็นมนุษย์เหมือนเราๆ รึเปล่า

อยากรู้จริงๆ

A: พวกเรารวมทัง้ ทีมอืน่ ๆ ไม่ได้กลัวทีมไนซ์หรอก ครับ เพียงแต่ยคุ นัน้ พวกไนซ์มแี ต่ตวั เก่งๆ ประสบการณ์สงู เต็มไปหมด การจะเล่นกับไนซ์ในยุคนัน้ จึงถือเป็นงานหนัก อย่าว่าแต่เอาชนะเลยครับ แค่ท�ำ แต้มให้ได้ หรือตีลกู ออกไป แล้วไม่ตาย ก็ถอื ว่าเก่งแล้ว

สมาชิกของไนซ์ในยุคนั้นสามารถตั้งได้ 3-4 ทีม สบายๆ เรียกว่านักซอฟต์บอลรามฯ ที่จบแล้วแทบทุกคน จะต้องมาเข้าไนซ์ นอกจากนีย้ งั มีศษิ ย์เก่าจากสถาบันอืน่ ๆ อีก นักกีฬาคอนดอร์บางคนก็อยู่ไนซ์มาก่อน

แต่ปัจจุบันมีสโมสรต่างๆ เกิดขึ้นหลายแห่ง นัก กีฬาก็เลยกระจายกันไปอยูห่ ลายที่ ไม่กระจุกตัวเหมือนเมือ่ ก่อน จะโชว์ผลงานได้ดี แถมตีแรงมากด้วย

ด้านทีมหญิง พีจ่ �ำ ไม่ได้แล้วว่าเราชิงเหรียญทองแดงกับ ทีมไหน รู้แต่เราชนะ

พีว่ า่ แมทช์ของทีมหญิงปีนนั้ สนุกกว่าทีมชายอีก เพราะ กว่าจะได้เหรียญก็ลุ้นกันจนวินาทีสุดท้าย

พวกเรากลับปัตตานีพร้อมเหรียญรางวัล และเป็นชมรม เดียวของ มอ. ที่ได้ 2 เหรียญ มหาวิทยาลัยตอบแทนพวกเราด้วย น้�ำ ชา พร้อมขนม 1 มื้อ ใบประกาศ 1 ใบ และให้เรียนฟรี 1 เทอม ส่วนพวกหาดใหญ่นั้น พี่ไม่รู้ว่าได้อะไรบ้าง

หลังจบกีฬามหาวิทยาลัยปีนั้นแล้ว พี่ก็ลดบทบาทของ ตัวเองลง เพราะต้องเตรียมตัวไปฝึกงานเทอมต้นปี 4 ด้วย และ ตัง้ ใจแล้วว่าปี 4 จะไม่เล่นกีฬามหาวิทยาลัยแล้ว จะปล่อยให้นอ้ งๆ ปี 3 ลุยกันเองเต็มที่ เพราะพี่มั่นใจว่า ในการคัดตัวนักกีฬาประจำ� ปีการศึกษา 36 นัน้ น้องรหัส 34 ซึง่ ตอนนัน้ จะอยูป่ ี 3 จะแข็งแกร่ง เต็มที่ตามที่พี่ตั้งความหวังไว้ตั้งแต่พวกเค้าเข้ามาตอนปี 1

พี่ขอจบตำ�นานชมรมฯ ในส่วนของพี่ไว้แค่นี้

เรื่องราวในรุ่นต่อไปต้องให้น้องรหัส 34 มาเล่าต่อ

มารออ่านกันว่า พวกเขาจะทำ�ตามที่พี่หวังไว้ได้สำ�เร็จ หรือไม่ และเหตุการณ์ในยุคนั้นจะเป็นอย่างไร

ฉบับหน้าคงได้รู้กัน สวัสดีครับ

mtafter

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 3/1

‘โดน’ ตลอด โดนซ้อม โดนอำ� โดนใจ

—รูสะมิแล: อ๊อด 34

มาแว้วววว ตำ�นานภาค 3 เริ่มตั้งแต่พฤษภาคมปี 2534 นัท ตัวผม-อ๊อด เฮง-เอกเทคโน และไก่-เอกจีน (เพื่อนๆ ชาว แสงทอง) เดินทางสู่รั้วสีบลูด้วยรถตราโล่ห์ของตำ�รวจครับ

เนือ่ งด้วยคุณพ่อของนัทเป็นสารวัตรอยูท่ จี่ ะนะและเดิน ทางไปส่งลูกชายสุดเลิฟด้วยตัวท่านเองถึงปัตตานี ทีพ่ อถึงหน้าหอ 3 รุ่นพี่ก็กรูกันเข้ามาแทบจะอุ้มไปส่งถึงห้อง อบอุ่นมากๆ ครับ.. ไออุ่นจากกายของพวกเขา แผดออกมาจนพวกผมรู้สึกได้ แต่พอ 1 ทุม่ ตรง หลังเตร็ดเตร่เดินเล่นชม มอ. ไปกินข้าวลานอิฐ เหล่สาว จนกลับมาที่หอ “นรกบนดิน” ก็เกิดขึ้นทันที.. ไออุ่นในตัวพวกพี่ เค้าหายไปหมดแล้วครับ

รายละเอียดคงไม่ตอ้ งมีคำ�บรรยายใดๆ ทีล่ กึ ซึง้ ไม่ตอ้ ง บรรยายอะไร ให้นกึ ภาพกันเอาเอง (มีคนบอกผมว่า เมือ่ ก่อนโหด กว่านี้เยอะ.. “พระเจ้าจอร์จ” แค่นี้ก็มีสภาพไม่ต่างไปจากนักโทษ อิรคั แล้วครับ) 2-3 ชัว่ โมงช่วงว๊ากทุกคืน เวลาเดินช้ามาก ช้าจริงๆ

ทีห่ อ 3 พวกเราได้เจอกับพีโ่ รงเรียน นัน่ ก็คอื พีป่ อ็ ป พีป่ อ้ ม พีโ่ ต้ง-เอกเทคโน พีค่ ล่อง-เอกจีน และเพือ่ นสนิทพีโ่ รงเรียน คือพีน่ ก กับพีข่ นุ -เอกวัดผล (ทีเ่ อ่ยชือ่ มานีเ้ ล่นซอฟต์บอลกันทุกคน) ผลัดกัน เข้ามาแนะนำ�พร้อมให้ความบันเทิงและคุม้ กะลาหัวเป็นระยะๆ ตาม แต่พอจะช่วยได้ แต่จากการสังเกต พีโ่ รงเรียนผมแต่ละคนก็วา๊ กโหด ใช้ได้เลยโดยเฉพาะพีป่ อ้ มโหดโคตรๆ โชคดีทเ่ี ป็นน้องโรงเรียนแก ไม่ งัน้ .. ถ้าโดนพีป่ อ้ มห้าวว๊าก ผมคงหัวใจวายตายไปแล้ว ส่วนพีป่ อ็ ปก็ ใช่ยอ่ ยนะครับ แล้วยังมีแก๊งค์ปี 4 รหัส 31 อย่างพีอ่ า-อาทิตย์ ชูทอง (สุดยอดฟิลด์สอ์ กี คนของตานี) ซึง่ แก็งค์พอ่ี านีก่ ็ “มาเฟีย” ชัดๆ

รับน้องอยู่ 10 กว่าวันจนจำ�วันเดือนปีไม่ได้กม็ เี รือ่ งฮาเกีย่ ว กับเพือ่ นผม คือไอ้ตอ้ -แสงทอง มือซ้ายเล่นบ้าน 1 (ต้อ-โรงเรียน แสงทองนะครับ พอดีมี 2 ต้อ อีกต้อคือต้อ-ญ.ว. เป็นต้อพิชเชอร์) ไอ้ตอ้ มันมีใบหน้าทีเ่ ป็นผูใ้ หญ่เกินวัยมาก ตอนมันไปวันแรกพีๆ ่ ไม่ กล้าว๊าก แบบลังเลกันอยูจ่ นตะล่อมถามว่า มันอยูป่ ไี หน และหลัง จากรูค้ วามจริง ไอ้ตอ้ ก็เกือบตาย

ช่วงรับน้อง วันๆ พวกผมก็หลบอยูแ่ ต่ในห้องสมุด JFK ต้องเป็นตึกเก่าด้วยนะครับทีก่ เ็ หม็นอับไปด้วยหนังสือเก่านัน่ แหละ แล้วเย็นวันนึงพวกผมก็ได้เล่นกีฬาเป็นครัง้ แรก แต่มนั ไม่ใช่ซอฟต์ บอลครับ มันคือ กีฬาเปตอง ทีถ่ กู ลากไปเล่นโดยพีม่ ติ ร-เอกสุข ศึกษามัง้ .. ถ้าจำ�ไม่ผดิ เกิดมาไม่เคยเล่นเองครับ มีแต่ยนื ดูคนแก่เล่น แถมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยกับกีฬาชนิดนี้ แต่เพราะรุ่นพี่ใช้ให้ทำ� อะไรก็ท�ำ ทุกอย่างอยูแ่ ล้ว พอเล่นอยู่ 2-3 ครัง้ แล้วพีม่ ติ รก็หายไป พวกผมเลยถูกพีโ่ รงเรียนชักชวนให้ไปเล่นซอฟต์บอลทีส่ นามซึง่ ก็มี พวกพีๆ ่ เล่นกันอยู่ แล้วก็ปี 1 อย่างพวกผมเยอะแยะไปหมดอย่าง

ทีพ่ ป่ี อ็ ปเล่าแล้วว่า 30-40 คน แบบว่าเยอะมากจริงๆ ไม่รไู้ ปเกณฑ์ มาได้ยงั ไง

ทีส่ นาม พวกเราก็ได้เจอพีต่ วั ขาวๆ เล็กๆ ใส่แว่นเหมือน ชาวญี่ปุ่น รู้จักกันในนาม “พี่เทิด” แกมาเป็นโค้ชให้ชมรมซอฟต์ บอลอยู่ที่นั่น ปีนั้นเลยคลาคล่ำ�ไปด้วยผู้คนชนิดเข้าข่ายกีฬาป็อป ปูลา่ เลยทีเดียวเชียว ผมยังจำ�เวลาเข้าแถวรับช็อตได้ แถวยาวมาก และโกลฟก็ต้องผลัดกันใส่ เป็นที่น่าอนาถจนได้ชื่อทีมอนาถา 1 และอนาถา 2 นั่นแหละครับ แล้วก็จะมีพี่ๆ ช่วยกันมาสอนพวก เราทั้งพี่เหมียว พี่เจน พีเม้ง พี่อา พี่โจ๊ก พี่ป็อป พี่ป้อม พี่เก๋ พี่นิค พี่เอ๋ พี่ขุน พี่นก สารพัดพี่.. เต็มไปหมด อบอุ่นมาก สอนขว้างรับ กันเป็นที่ปวดแขนปวดไหล่จนกลายเป็นช่วงวัดใจ ใครแหยงก็เลิก ไป ใครทนได้ก็เล่นต่อ ใครแค่มาเหล่สาว.. ก็จงเลิกไป

เด็กปี 1 แต่ละคนโดนพีเ่ ทิดให้หดั เล่นในตำ�แหน่งทีด่ รู ปู ทรงแล้วน่าจะเล่นได้ดี พวกมือซ้ายก็โน่นเลยบ้าน 1 ชือ่ ทีพ่ อจำ�ได้ นอกจากอ้ายต้อ-แสงทอง ก็มอี า้ ยเอ๋-เอกพัฒนาสังคมจากเชียงใหม่ เจ้า ส่วนอินฟิลด์สก์ ม็ ผี ม มีอา้ ยต้อ-ญ.ว. อ้ายโต้ง-เอก ENG จาก ขอนแก่นทีต่ าคนนีน้ ะ่ เด็กปัน้ พีเ่ ทิดเลยนะ แล้วก็อา้ ยก้ย-เอกเทคโน ทีเ่ ด็กเทพฯ จากอำ�นวยศิลป์ แล้วอ้ายอ้น-เอกฟิสกิ ส์ เด็กสุราษฎร์ฯ แต่ไอ้นโ่ี ดนรีไทร์ กลุม่ เอ้าท์ฟลิ ด์สก์ ม็ อี า้ ยฉง อ้ายไก่-เอกจีน อ้าย เฮง-เอกเทคโน เด็กแสงทอง เป็นต้น

กลุม่ ผูห้ ญิงก็มนี อ้ งแก้ม-แคชเชอร์ เด็กเทพฯ จากบดินทร์ เดชา ขยันมากยายคนนี้ น้องกอล์ฟ-เด็กตานี (แฟนเก่านัททีม่ าเล่น เพราะความรัก (รักนัท)) น้องโอ๊ต-รัฐศาสตร์เป็นพิชเชอร์คนอีสานที่ อยูต่ านีแค่ปเี ดียวแล้วเอ็นทรานซ์ใหม่ พีเ่ อ๋-เด็กซิว่ จากเอกวัดผลมา เป็นเอกเทคโน และอีกหลายๆ คนทีจ่ �ำ ไม่ได้แล้ว อ้อ..ยังเหลืออีก คน อ้ายนัท (ไม่รลู้ มื มันไปได้ยงั ไงเหมือนกันผมขอโทษ) อ้ายนีถ่ กู จับ ไปเล่นเอ้าท์ฟลิ ด์อนั เนือ่ งมาจากแรงฟายในการขว้างลูกของเขา (มัน ขว้างแรงจริงๆ ถามพีป่ อ็ บได้) แล้วอ้ายเค-เด็กเทพอีกคน คนนีถ้ กู ไล่ ออกจากโรงเรียนเตรียมทหารในส่วนของกรมตำ�รวจเพราะไปต่อย จ่าครูฝกึ ทีซ่ อ่ มแต่มนั คนเดียว ซึง่ ช็อตสุดท้ายทีท่ �ำ ให้มนั ทนไม่ได้คอื ครูฝกึ ให้มนั กินขีห้ มาแห้ง.. ไม่งน้ั ป่านนีเ้ ป็นพันตำ�รวจตรีไปแล้ว แต่ สุดท้ายต้องมาเป็นครูสอนเคมี อ้อ.. มีอา้ ยเปีย๊ ก-เอกเทคโน เด็กดอย จากเชียงใหม่เจ้าอีกคนครับ

ส่วนอุปกรณ์ในความทรงจำ�ยุคนั้นที่ตกทอดมาจากรุ่น แรกๆ และบางคนในรุ่นหลังๆ อาจจะเคยเห็นมันมาบ้าง อาทิ ตะแกรงสีเ่ หลีย่ มใส่ทกุ อย่างทีใ่ ส่ได้ ไม่วา่ จะลูก โกลฟ แมสค์ เชส ไม้ ตี 3 ไม้ ไม้เขียวซึง่ ตอนรุน่ ผมได้กลายเป็นไม้สเี งินและไม่มสี ว่ นใด เขียวอีกเลย ไม้แดงเอาไว้ตโี ฮมรันซึง่ ยังไม่เคยเห็นใครตีได้เลย ไม้กา้ น ธูปสีทอง (ยอดฮิตเลยไม้น)้ี และไม้เบาสีฟา้ นอกนัน้ ก็ถงุ ใส่ไม้ตซี ง่ึ ทำ� จากขากางเกงยีนส์ซง่ึ ไม่รไู้ อเดียใครแต่เป็นสุดยอดไอเดียชิน้ หนึง่ มิท แคชเชอร์รนุ่ คลาสสิค (นิว้ ชีโ้ ผล่) ซึง่ พีเ่ ทิดกับพีป่ อ้ มชอบใช้อย่างแรง บอกว่าทรงมันดีแต่ผมไม่ชอบเลยเพราะมันเล็กไป กับสุดท้าย โกลฟ แย่ๆ อีก 12 อันโดยประมาณ

พอถึงราวๆ เดือนกันยายนปี 2534 พวกเราก็มขี า่ วดี 3 ข่าวดังนี้ ข่าวดีท่ี 1 คือการกลับมารับปริญญาของพีบ่ ณ ั ฑิตทัง้ หลาย พีจ่ ว๊ บ พีอ่ ยุ๋ และผองเพือ่ นทีพ่ วกผมเคยได้ยนิ แต่ชอ่ื คราวนีไ้ ด้เห็น ตัวเป็นๆ โดยก่อนรับปริญญา 1 วัน พวกเรารับนัดการดวลกัน ระหว่างพีบ่ ณ ั ฑิตกับน้องๆ ซึง่ พวกผมเฝ้ารอวันนัน้ .. แล้วพวกพีก่ ม็ า (แม้จะมาสายไปหน่อย 555 อย่าว่ากันนะครับพีจ่ ว๊ บ) วิธกี ารมาของ

MT bookshelf ใช้ชีวิตเป็น ก็เป็นสุข โดย กมลชนก พันธุ์ภักดี สนพ. เกษมชัยฯ, 139 หน้า

“ค้นหาตัวตนว่าคุณชอบและ รักอะไร เริม่ ต้นทำ�สิง่ นัน้ โดยไม่ตอ้ ง คาดหวังจนเกินไป ทำ�ให้เต็มที่ เต็ม กำ�ลัง เชือ่ มัน่ ในศักยภาพของตัวเอง แล้วคุณจะพบว่า ไม่มสี ง่ิ ใดในโลกทีท่ �ำ ไม่ได้ส�ำ หรับคนทีม่ คี วามตัง้ ใจจริง”

จากผูห้ ญิงธรรมดาๆ คนหนึง่ ทำ�อย่างไรเธอถึง ประสบความสำ�เร็จในทุกๆ ด้านทีเ่ ธอทำ� เธอเปลีย่ น แปลงอะไรในชีวติ ? เรือ่ งจริงทีถ่ กู ถ่ายทอดจากประสบ การณ์หลายๆ มุมมอง

ถ้าไม่กอดเขา แล้วเราจะกอดใคร โดย TARO สนพ. ใยไหม, 180 หน้า

หนังสือชือ่ หวานๆ ปนเศร้า เล่มนี้ ช่วยตอกย้�ำ และสะกิดเตือน ให้เราหันกลับมาดูแลความรัก ให้เราได้รู้ซึ้งและเข้าใจ ความสำ�คัญขณะทีย่ งั มีกนั และกันในวันนี้ เพือ่ ให้ออ้ ม กอดของความรักยังคงเป็นอ้อมกอดทีอ่ บอุน่ นุม่ นวล และละมุนละไมตลอดไป พวกพี่คือขับรถจี๊ปเข้ามาในสนามอย่างสุดเท่มาก แล้วก็ต้อง กระดกกระดอนอันเนือ่ งมาจากตกหลุมดักกินคนทีเ่ ต็มไปหมด ทัง้ สนามจนเสียอาการเท่ไปพอสมควร ก่อนจะพากันกรูลงมา เล่นเหมือนคนลงแดงและรีบร้อนเล่นเหมือนมีโจทก์อีกหลาย โจทก์ทต่ี อ้ งไปเคลียร์ ผลการแข่งจำ�ไม่ได้ แต่ตกเย็นถ้าจำ�ไม่ผดิ มี การปิง้ ย่างเลีย้ งกัน (หลังจากนัน้ พวกเราก็ปง้ิ ย่างกันเป็นระยะๆ ตัง้ แต่ ปี 1 ยันปี 4 รุน่ หลังมีรเึ ปล่าไม่รแู้ ต่นา่ จะปิง้ กันมาตัง้ แต่รนุ่ พีอ่ ยุ๋ แล้ว กระมัง ปิง้ ย่างกันทีส่ นามนัน่ แหละ) และพวกผมก็ลมื ภาพพีๆ ่ ไปเลย นะครับเพราะมาเร็วไปเร็วมากจนเมมโมรีไ่ ม่ทนั

ข่าวดีท่ี 2 การกลับมาจากฝึกงานของพิชเชอร์ผเู้ ก่งกาจซึง่ รุน่ พีผ่ หู้ ญิงเคยบรรยายภาพให้ผมฟังก่อนหน้านีว้ า่ สูงใหญ่ ขาว หล่อ เหลา ไว้ผมยาวสลวยสวยถึงหลังนามว่า พีเ่ ป้ง-อาทิตย์ ยมสูงเนิน เอกเทคโน สาบานได้วา่ ผมนึกภาพไปถึงฉัตรชัย เปล่งพานิช

ผมยังจำ�ภาพแรกของผมกับพีเ่ ป้งได้ บ่ายแก่วนั หนึง่ คน ทีส่ นามยังไม่เยอะนัก มีชายหนุม่ สูงใหญ่ สูงมาก ผมสัน้ รองหวี ผิว คล้� ำ เสือ้ ไม่ใส่ รองเท้าหนัง (ถอดรองเท้า) ใส่แต่กางเกงยีนส์ไซส์ฝรัง่ กำ�ลังเล่นซอฟต์บอลอย่างหนุกหนานมาก ผมเดินไปที่อัฒจันทร์ ประจำ�ชมรม ถามรุน่ พีว่ า่ พีค่ รับ พีเ่ ขาเป็นใครครับ มีเสียงตอบมา ว่า “พีเ่ ป้งไง”

โอ้ววว โดนอำ�อีกแล้วตรู

ข่าวดีที่ 3 การได้ไปแข่งแมทช์ไมโล อินวิเทชัน่ ทีบ่ างกอก สนามหัวหมาก กับการเดินทางทีแ่ สนทรหด ทีพ่ กั แสนอบอ้าว และ เงินทองทีจ่ �ำ กัดจำ�เขีย่ งบมาจากไหนผมก็ลมื ไปแล้ว แต่สนุกมากๆ และการแข่งขันหนนี้แหละที่มีมนุษย์แตงโมเกิดขึ้นในโลกเป็นครั้ง แรกเหมือนทีพ่ ปี่ อ็ บเล่าไปแล้ว และเป็นการแข่งขันทีท่ �ำ ให้พวก กบในกะลาอย่างพวกผมได้ออกนอกกะลาเสียที (ต่อจากฉบับที่แล้ว) Thursday, May 5, 2011

[ mt ] 33

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 3/2

เรื่องขำ�ๆ บนสนามหญ้าหน้าบ้านเรา —รูสะมิแล: อ๊อด 34

สมัยเรียนหนังสือ เคยรูส้ กึ เหมือนเรามีทด่ี นิ ทีม่ หาวิทยาลัย เป็นของตัวเองไหมครับ

ที่ดินที่มันคล้ายๆ เป็นสนามหญ้าหน้าบ้านของเรา

ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

เพราะสำ�หรับผมแล้ว ความทรงจำ�ที่ดีที่สุดคือ การได้ เล่นกีฬา ซึ่งทำ�ให้เกิดสังคมดีๆ ที่แสนจะอบอุ่น โดยเฉพาะการได้ รู้จักพี่ๆ น้องๆ ทั้งหลายทั้งมวลของพวกเรา

แต่ทา่ มกลางความรูส้ กึ ดีๆ ผมก็มคี วามเสียดายทีส่ ดุ เกิด ขึน้ ตอนปี 1 ด้วย นัน่ คือการย้ายจากไปของพีเ่ ทิด เพราะพีแ่ หม่มแฟนพี่เทิด เรียนจบการยางแล้ว

ที่เหนือกว่านั้นคือ เป็นการหายไปอย่างเงียบเชียบด้วย กระมัง ถ้าผมจำ�ไม่ผิด ไม่มีงานเลี้ยงส่ง และแทบจะไม่มีคำ�พูดร่�ำ ลากันเลย

แล้วพวกผมจะมีใครมาสอนให้เล่นล่ะครับเนี่ย

(ผมได้เจอพีเ่ ทิดอีกครัง้ ทีส่ นามซอฟต์บอลสักแห่งในกรุง เทพฯ จำ�ไม่ได้วา่ ทีไ่ หน พีเ่ ทิดมาดูพวกผมเล่นด้วยมัง้ แต่ได้คยุ กัน ไม่กี่ประโยค แล้วพี่เทิดก็หายไปอีกครั้ง)

พอกลับจากแมทช์ไมโลอันแสนทรหดทีพ่ เี่ ป้งเป็นหัวหน้า แก๊งค์แล้ว พวกผมก็ขึ้นปี 2 ด้วยความเบาตัว เพราะปีนี้ จะได้รับ น้อง แทนที่จะโดนรับบ้างแล้ว เลยไม่ต้องขวัญผวาเหมือนตอน เป็นเฟรชชี่อีกต่อไป

ตอนนั้น พวกเราทุกคนพยายามตะล่อมปี 1 ทั้งหลาย ให้มาเข้าชมรมโดยอาศัยฤกษ์ตอนจบว๊ากใหม่ๆ เป็นหลัก ซึ่งก็ได้ น้องๆ มาฝูงนึง

ทีจ่ �ำ ได้กม็ นี อ้ งชาย-เอกเทคโน เด็กแสงทอง ซึง่ ปีนนั้ มัน เป็นน้องโรงเรียนที่ดันโผล่มาปัตตานีแค่หน่อเดียว เลยเป็น้อง โรงเรียนคนเดียวที่มี แต่โชคดีที่มันมีรูปร่างอันใหญ่โต เราเลยได้ พิชเชอร์แรงฟายมาประดับทีมอีกคน

ความใหญ่โตของหุน่ มัน วัดได้จากการทีม่ นั กินพิซซ่าฮัท บุฟเฟ่ต์ไม่อั้นหลัง 6 โมงเย็นวันอังคาร ไปคนเดียว 14 ชิ้นยักษ์ ครับ ส่วนเพื่อนมันชื่อ ไอ้จอร์จ รัฐศาสตร์ กินไป 18 ชิ้น ดูพวก มันทำ�ซิครับ

ต่อมาก็ น้องเถา-เอกบรรณ เป็นแคชเชอร์จอมนิ่ง นิ่ง

32 [ mt ]

Thursday, May 12, 2011

จนน่ากลัว กลัวว่าเหม่อลอยอยู่หรือหลับอยู่กันแน่ ปัจจุบันไปนิ่ง เอ๊ย ไปนั่งเป็นบรรณารักษ์อยู่ มอ. ภูเก็ต

น้องกอล์ฟ (ชาย) เอกเทคโน เป็นเด็กหาดใหญ่ทรี่ จู้ กั กับ ผมมาตั้งแต่เด็กๆ น้องคนนี้เล่นได้ทุกตำ�แหน่ง แต่เจ็บตัวทุกครั้ง ในทุกตำ�แหน่งที่เล่น

น้องหลอง-เอกไทย คนปั๊ดลุงที่พวกเราชอบแซวว่ามา จากคิวบา ถึงขนาดเคยไปหลอกทีมอื่นๆ ว่าเป็นชาวต่างชาติ ซึ่ง ก็ดันมีคนเชื่อ หลองนี่ก็เข้าข่ายบ้าพลังอีกคน คาดว่าพวกนี้..มี โครโมโซมของกระทิงในร่างกายประมาณ 2 คู่ครับ

ส่วนทีมหญิงในปีนั้น ก็มีน้องนิด-เอกพัฒน์ เป็นคนปั๊ด ลุงที่มาเป็นพิชเชอร์ผู้คล่องแคล่วอีกคนแล้ว แต่คนนี้.. ห้ามมอง ข้างหลัง เพราะจะนึกว่าเป็นผู้ชายชัดๆ

น้องอิ๋ว-เอกสังคมวิทยา สาวไฮโซจากหาดใหญ่ที่จอง เล่นเบส 2 ตลอดกาล และเล่นแบบใจรักสุดๆ โดยมีคู่หู คือ น้อง หม่�ำ -เอกจิต คนบ้านเดียวกับหม่�ำ จ๊กม๊ก ซึง่ ถือเป็นพิชเชอร์อกี คน ที่ตั้งใจซ้อมมาก เพราะหม่ำ�กับอิ๋วมีความฝันว่าจะไป “โคชิเอ็ง” ด้วยกัน แต่สุดท้ายก็ได้แค่ โค-ซิ-เอ็ง แทน (ซ้อมกันแรงเหมือนวัว เหมือนฟาย)

น้องปุย๋ -เอกเทคโน คนอีสานอีกคนทีท่ มุ่ เทชนิดโดนลูก เจ็บแค่ไหนก็ไม่เคยบ่นสักแอะ

ส่วนน้องๆ ทีเ่ หลือ ผมขอโทษด้วยทีต่ อนนีน้ กึ ไม่ออก รู้ แต่รนุ่ นัน้ ก็ยงั ซ้อมกันตามมีตามเกิด โดยมีพเี่ ม้งกับพีน่ คิ เป็นพีใ่ หญ่ (แต่ไม่ค่อยมาเพราะติดฝึกสอน) แล้วก็มีพี่ป็อบ พี่ป้อม พี่นก พี่ เจน พี่เอ๋ พี่เก๋พร้อมรุ่นปี 2 อย่างพวกผมคอยดูแล รวมทั้งพี่ขุน ที่ พักหลังๆ ชอบหายไปเป่าขลุย่ ให้ชมรมดนตรีไทยด้วย (สงสัยชมรม

อยู่ติดกันเกินไป)

ช่วงเวลาซ้อม ถ้ามีคนมารวมกันเยอะๆ ก็สนุกสนาน เฮฮาแน่นอน เรียกว่ามีแต่ความบันเทิงจนต้องบอกว่า บางทีนั่ง เรียนอยูย่ งั อยากให้ถงึ ตอนเย็นไวๆ แถมบางวันยังโดดเรียนอีก ซึง่ ไม่ดีเลยนะครับน้องๆ

แต่มหาลัยของเราก็ชอบจริงๆ เรื่องเรียนตอนเย็นตอน ค่ำ�เนี่ย มีตลอด เรียกว่าอาทิตย์ละ 2-3 วัน ต้องมีแน่ๆ แล้วก็มี เรือ่ งเล่ามากมายในเวลาซ้อมตอนเย็นๆ เช่น มีอยูว่ นั นึงพวกเด๊าะ แด๊ะกว่า 20 คน มาเล่นฟุตบอลฝั่งแบ็คโน้น พวกเราก็แกล้งตี “ฟลายบอล” ไปให้มันกลัว

แต่มันก็ไม่กลัวครับ เลยต้องหาหน่วยกล้าตายเดินไป บอกให้พวกมันช่วยย้ายไปเล่นที่อื่น

ก็เป็น “อ๊อด” ซิครับ

ผมไปอ้อนวอนด้วยวาจาแสนสุภาพแล้ว มันก็ไม่ออกไป สุดท้ายต้องโทรไปบอกพี่ยามให้มาช่วยไล่ คราวนี้ มันก็ไปครับ

แต่ก่อนจะไป มันมีประโยคเด็ดออกมาดังๆ ว่า

“ไอ้เบอร์ 10 มรึงอย่าออกไปนอก มอ. นะเว้ย เห็นดี กันแน่”

ชะหนอยแน่ บังอาจขู่พวกเรา กลัวที่ไหนครับพี่น้อง

และนับจากวันนัน้ ถ้าไม่จ�ำ เป็นพวกเราก็ไม่ออกไปนอก มอ. หรือถ้าจำ�เป็นจริงๆ ก็ออกไปเป็นหมู่คณะครับ

ส่วนเสื้อเบอร์ 10 ที่พูดถึงคือเสื้อแข่งรุ่นแรกๆ ของพวก พี่ๆ ซึ่งพื้นเป็นสีน้ำ�เงินอมคราม ตรงไหล่มีแถบแดง แขนมีแถบ แดง 2 แถบมั้ง แล้วข้างหน้าสกรีนคำ�ว่า PRINCE ซึ่งผมได้มรดก มาจากพี่เอ๋ และส่งต่อให้ผู้ใดก็จ�ำ ไม่ได้แล้ว

หรือเรื่องไอ้เฮง-เอ้าท์ฟิลด์ส์ ที่วันนึงซ้อมจนเย็นมาก แล้วก็ยังไม่เลิกซ้อม เรียกว่าขยันตีแจกเอ้าท์ฟิลด์ส์ไปเรื่อยๆ แล้ว ขณะที่เพื่อนเราตีลูกให้ไอ้เฮงรับฟลายบอลอยู่นั้น ด้วยสายตาที่ดี เยี่ยม และความมุ่งมั่นของเฮง เฮงก็เคลื่อนตัวไปรับบอล แล้วก็ เคลื่อนตัวไปๆ

แต่เคลื่อนไปคนละทางกับลูก

พวกเราก็งงกันมาก ว่ามันทำ�อะไรของมันว่ะ

ทีไ่ หนได้ครับ มันกำ�ลังตามนกฝูงนึงทีก่ �ำ ลังบินกลับรังไป

กว่าเฮงจะรู้ตัวว่า ฉิบห.. มาผิดทางแล้วตรู ทุกคนก็นั่ง ลงไปฮาขี้แตกขี้แตนกันหมดแล้ว

เหล่านี้ เป็นเหตุการณ์ทนี่ า่ จะอยูใ่ นความทรงจำ�ของทุก คนในเหตการณ์วันนั้น ซึ่งก็ยังมีเรื่องขำ�ๆ อื่นๆ อีกมากมายที่เกิด ขึ้นในสนามแห่งนี้ แต่หมดพื้นที่แย้วววว

ค่อยมาเล่าต่อคราวหน้านะครับ

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 4/1

กระทิงหนุ่มที่ทิ้งลายให้เป็นตำ�นาน —รูสะมิแล: นัท 34 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

นักศึกษารหัส 34 ที่เข้ามาเล่นซอฟต์บอลในรุ่นผม มีมากหน้าหลายตา แต่ละคนก็มี character ที่ชัดเจน ผมใน ฐานะตัวแทนขอนำ�เรื่องราวของบางคนมาเสริมเพื่อให้เห็น บรรยากาศของรุ่น 34 ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

โดยเริ่มจากคุณอ๊อด เจ้าของตำ�นานคนปัจจุบัน

อ๊อด เทคโนฯ Short stop จอมเหิน ขวัญใจสาวๆ (โดยเฉพาะผู้ที่ชื่อนำ�หน้าด้วยตัว อ.) และพิชเชอร์เบสบอลที่ ตัวเตีย้ ทีส่ ดุ ในทัวร์นาเม้นท์กฬี าแห่งชาติ ทีป่ ตั ตานีเป็นแชมป์ ภาคใต้

อ๊อดเป็นผู้เล่นที่มีทักษะกีฬาดีที่สุดในรุ่น เล่นดี ตี เยีย่ ม แต่เก็บอารมณ์ไม่คอ่ ยอยู่ ชอบมีเรือ่ งกับชาวบ้านไม่วา่ จะเป็นพวกเพาะเลีย้ ง ศิลปะ พีแ่ กมีเรือ่ งกับเค้าหมด เคยออก จาก มอ.ไม่ได้เป็นอาทิตย์เพราะถูกเด๊าะแด๊ะข้างนอกขูอ่ าฆาต เคยยกพวกซอฟต์บอลทั้งชมรมไปปิดหมู่บ้านคนที่มีเรื่องกับ มัน จนซอฟต์บอลกลายเป็นชมรมอันธพาลไปช่วงหนึ่ง เคย ต้องไปนั่งเป็นเพื่อนมันที่บ้านพี่ป๊อป พี่ป้อม หลัง มอ. พร้อม กับมือปืนข้างนอก (คือเพื่อนพี่ป้อม) เพราะได้ข่าวว่าพวกที่มี เรื่องกันมันจะมายิง

แม้ออ๊ ดจะชอบมีเรือ่ งกับคนอืน่ แต่กบั เพือ่ นแล้วอ๊อด ถึงไหนถึงกัน นอกจากหน้าตาทีน่ า่ รัก (มัง้ ) กับหุน่ มะขามข้อเดียว สิง่ ทีเ่ ด่นทีส่ ดุ คือคารมของพีท่ า่ นช่างร้ายเหลือ แต่ละมุขทีป่ ล่อย ไปฮาขีแ้ ตกขีแ้ ตน จึงทำ�ให้มสี าวๆ เข้ามาล้อมรอบตลอดเวลา (น้องๆ ชมรมหลายคนเข้ามาเพราะมัน) เพือ่ ใช้คณ ุ อ๊อดเป็นตัว ระบายคลายความเครียด ด้วยเหตุนก้ี ระมังทีป่ จั จุบนั คุณอ๊อดก็ ยังไม่มคี รอบครัวเป็นตัวเป็นตนซะที เพราะเธอเหล่านัน้ เข้ามา แล้วก็ผา่ นไป

ก้อย-เทคโนฯ บ้าน 2 จอมกวนทีน ด้วยหน้าตาที่ เอาเรือ่ งและหุน่ ทีเ่ ห็นแล้วน่าหมัน่ ไส้จงึ ทำ�ให้หลายคนไม่ชอบ หน้าเค้าเมื่อเห็นครั้งแรก (รวมทั้งผมด้วย) แต่ถ้าถามว่าผู้เล่น ที่ตีดีที่สุดในรุ่น คือใคร

ผมคงต้องยกให้เค้าคนนี้

ไม้ 1 ของทีมปัตตานี เป็นหน้าที่ของก้อยที่ทุกคน ยกให้อย่างเต็มใจ นอกจากนีห้ มอนีย่ งั ใจถึงกว่าทุกๆ คน ตอน อยูป่ ไี หนผมจำ�ไม่ได้ ก้อยกับเพือ่ นเทคโนฯ คนนึงไปกินเหล้า ที่ร้าน gangster แล้วมีเรื่องกับเด๊าะแด๊ะกลุ่มนึงเพราะสาวๆ โต๊ะข้างๆ มาชอบเพื่อนเทคโนฯ คนนั้นก็เลยโดนเขม่น แล้ว เพือ่ นคนนัน้ ก็ถกู ลากไปเสียบให้หายหมัน่ ไส้ซะ 2-3 แผล ก้อย ซึง่ เข้าไปหลังร้านในช่วงนัน้ พอดีออกมาพบว่าเพือ่ นถูกแทงก็ รีบวิ่งกลับไปหลังร้าน

ไม่ได้วิ่งหนีนะครับ แต่วิ่งไปหยิบปังตอหรืออีโต้ใน ครัวมา 2 เล่ม กะสูต้ าย ก็ไม่รเู้ พราะเด๊าะแดะมันกลัวอีโต้ หรือ มันไม่อยากทำ�คุณก้อย มันก็เลยจากไป ปล่อยให้คุณก้อยพา 30 [ mt ]

Thursday, May 19, 2011

เพื่อนไปส่งโรงพยาบาล

งานนัน้ เพือ่ นเทคโนฯ คนนัน้ เกือบตาย (จริงๆ) โดน ที่ท้องไป 2 ที โดนแขนอีก 1 แผล ซึ่งที่แขนนี่แหละที่เกือบ ตาย เพราะห่างเส้นเลือดใหญ่ไปนิดเดียว เพื่อนคนนั้นก็คือ โจ๊ก เทคโนฯ เคยมาเล่นซอฟต์บอลอยู่หนสองหนแล้วก็หาย ไป ปัจจุบันไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย

ส่วนคุณก้อยก็หยุดดีกรีความดีเดือดไปเป็นพ่อบ้าน ลูก 2 ที่ตรัง ทำ�ธุรกิจส่วนตัวและตกปลาเป็นงานอดิเรก พัก หลังได้ข่าวว่า หันไปเอาดีทางเลี้ยงวัวชน

ต้อเล็ก (ระบิล) เทคโนฯ พิชเชอร์แรงควาย ด้วย ใบหน้าที่นิ่งสงบ ปลายตาห้อย (ให้นึกถึงดวงตาของ ซิลเวส เตอร์ สตอลโลน) batter ที่เข้ามาตี ไม่มีใครคาดเดาได้ว่า เค้า จะพิชลูกแบบใดมา เข้าไม่เข้า เหนือ่ ยไม่เหนือ่ ย เจ็บไม่เจ็บ พี่ แกนิ่งอย่างเดียว

..แม้แต่แคชเชอร์เอง (ผมเคยเป็นแคชฯ ให้มันพัก นึง) ก็ยังไม่รู้เลยว่ามันจะพิชลูกไหนมา เพราะสั่ง 5 ลูก จะมา ตามสั่งได้ไม่เกิน 2 ลูก

แต่ลูกของต้อเล็กจัดว่าเป็นลูกที่หนักมาก ถ้ากำ�ไม้ ไม่ดีจะเจ็บมือมาก และยิ่งถ้าหลบไม่ดี รับรองช้�ำ ไปหลายวัน

ช่วงที่ต้อเล็กท็อปฟอร์มสุดๆ น่าจะเป็นช่วงปี 3 ลูก ทัง้ เร็ว หนัก และแม่นกว่าปกติ แต่กม็ เี หตุการณ์ดบั ดาวรุง่ เกิด ขึ้นในแมทช์แข่งคัดตัวที่หาดใหญ่ ทีมเรามีโอกาสชนะกว่า 80% แต่ต้อเล็กก็พลาดจนได้

พลาดตั้งแต่ยังไม่ทันแข่ง

ลูกวอร์มสุดท้ายก่อนจะ play ball พิชเชอร์ผสู้ งบนิง่ ต้องลงไปกองกับพืน้ เพียงเพราะไว้ใจฝีมอื การขว้างของ shortstop อ๊อด.. ทีไ่ ม่รวู้ า่ นัดกันอย่างไร ลูกทีอ่ อ๊ ดขว้างกลับมา เข้าใจ ว่าจะส่งให้โฮม กลับไปปะทะใบหน้าของต้อเล็กเข้าเต็มเปา

ลองนึกภาพ อ๊อดรับลูกจากพื้นแล้วขว้าง side arm กลับมาอย่างรวดเร็ว ต้อ.. ซึ่งก้มหน้าหลบโดยไม่หันไปมอง (เพราะคิดว่าอ๊อดจะขว้างลูกสูง) ทิศทางของลูกกับใบหน้าคุณ ต้อจึงอยู่ในทิศทางเดียวกัน

สิ้นเสียงดังปึก ทุกคนในสนามเงียบกริบ ไม่ว่าจะ ปัตตานีหรือหาดใหญ่

แต่ไม่นา่ เชือ่ ครับ ใบหน้าของพิชเชอร์ตอ้ ยังคงนิง่ สงบ

เหมือนเดิม เค้าค่อยๆ เงยหน้าขึน้ มองไปทางอ๊อดแบบเคือง นิดๆ แล้วบ้วนน้�ำ ลายปนเลือดออกมาคำ�ใหญ่

หลังจากหายตะลึง ทุกคนก็กรูกนั เข้าไป พี.่ . อะไรจำ� ชื่อไม่ได้แล้วเป็นพี่ของหาดใหญ่ที่เรียนหมอรีบวิ่งมาชันสูตร เฮ้ย.. ตรวจ ผลคือคุณต้อฟันด้านล่างโยกไปทัง้ แถบต้องส่งโรง พยาบาลโดยทันที

งานนี้จึงไม่รู้ว่าใครผิด ระหว่างอ๊อดที่ขว้างโดยไม่ดู หรือต้อเล็กที่หลบโดยไม่มอง แต่ที่แน่ๆ ทีมเราแพ้ราบคาบ ตั้งแต่ยังไม่กางมุ้งเพราะน้องที่เป็นพิชเชอร์สำ�รองยังไม่แม่น และนิ่งพอ

ทีเ่ ลวร้ายไปกว่านัน้ คือ พิชเชอร์ตอ้ ต้องปากเบีย้ วไป ตลอดชีวติ หากใครสังเกตเวลาเค้ายิม้ จะเห็นว่าฟันเค้าประกบ กันไม่สนิท และผลจากแมทช์น้นั อาจจะทำ�ให้สมองเขาได้รับ ความกระทบกระเทือนไปด้วย เพราะพฤติกรรมบางอย่างของ เค้าเปลีย่ นไปจนเพือ่ นๆ เปลีย่ นสมญานามให้เป็น “ต้อระบิล กระทิงเปลีย่ ว”

ต้อใหญ่ (นเรศ) เทคโนฯ บ้าน 1 เด็กแสงทองอีก คนที่อ๊อดเล่าว่า มาถึงปัตตานีก่อนปี 1 คนไหนๆ

จนปีเก่าปีใหม่ทกุ คนคิดว่ามันเป็นรุน่ พี่ ไม่มใี ครกล้า ว๊าก และปี 1 รุน่ เดียวกันก็ยกมือไหว้มนั แทบทุกคนเป็นเทอมๆ และด้วยหน้าตาทีอ่ าวุโสเช่นนัน้ กับหุน่ น้องๆ (หมี) ควาย ต้อ ใหญ่กไ็ ด้เป็นประธานเทคโนฯ รุน่ 34 อย่างเป็นเอกฉันท์

ครั้นมาเล่นซอฟต์บอล ด้วยความที่ถนัดซ้ายจึงได้ รับมอบหมายให้เฝ้าบ้าน 1 ไปตลอดชีวิต

ต้อใหญ่เป็นคนที่อารมณ์ดี แม้หน้าตาน่ามีเรื่อง แต่ เค้าก็ไม่เคยหาเรื่องใคร ว่ากันว่า ต้อใหญ่เป็นชายในฝันของ สาวๆ หลายๆ คนใน มอ. ด้วยสโลแกน “ผู้ชายรูปร่างสูง ใหญ่ อารมณ์ดี และไว้ใจได้”

กลับมาเรื่องซอฟต์บอล นอกจากจะเป็นบ้าน 1 ที่ รับดี ต้อใหญ่ยงั เป็นมือตีอนั ดับต้นๆ อีกคนของทีม เป็นกำ�ลัง สำ�คัญของรุน่ 34 ทีช่ ว่ งปีแรกๆ มาซ้อมทุกวัน หายใจเข้าออก เป็นซอฟต์บอล แต่พอพี่แกเริ่มมีแฟนช่วงปี 2 คราวนี้แหละ หายใจเข้าออกเป็นน้องเหมียว อังกฤษ มาซ้อมบ้างไม่มาบ้าง ทำ�ให้ห่างหายไปจากวงการ

แต่อย่างไรก็ตาม หากวันใดทีท่ มี ต้องการตัวเค้า เค้า ก็จะมา (ให้) เสียดายตอนปี 2 ที่เค้าพลาดการคัดตัวไปกีฬา มหาลัย เพราะทีมหาดใหญ่มคี นทีด่ กี ว่า อาจจะด้วยเหตุนดี้ ว้ ย มั้งที่ทำ�ให้ต้อไปทุ่มเทให้ความรักมากกว่า

เวลารุ่นผมนั่งคุยเรื่องอดีตกัน ต้อใหญ่มักจะเข้ามา เป็นประเด็นทุกครั้ง แต่ไม่ใช่เรื่องซอฟต์บอล เป็นเรื่องความ หวานแหว๋วของเค้า ไม่ว่าจะเรื่องการ Take care แฟน เช่น การตักกับข้าวให้แฟนแม้กับข้าวจานนั้นจะอยู่ตรงหน้าของ แฟนก็ตาม การขี่มอไซค์ไปยะหริ่งแต่เช้ามืดกับแฟนเพื่อซื้อ ปลาเค็ม (ถ้าไปช่วงนี้.. สงสัยไม่รอด) เป็นต้น

ช่วงประกวดดาวหวานแหว๋ว คูข่ องต้อกับเหมียวถูก เสนอชื่อด้วย แต่ผมไม่แน่ใจว่าได้ที่ 1 รึเปล่า หากปัจจุบัน คู่ นี้แต่งงานกันมานานกว่า 10 ปีแล้ว มีทายาท 1 คนเป็นอย่าง น้อย และรับราชการครูด้วยกันทั้งคู่ (อ่านต่อฉบับหน้า)

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 4/2

เหล่านี้และอื่นๆ ไม่มีลืม —รูสะมิแล: นัท 34 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

ฉง เอกจีน หนุ่มเบตงแต่มาเรียนแสงทอง เป็น Outfield ที่เก่งที่สุดในรุ่น รับดี ตีดี ตีแรง (ถ้าโดน)

ฉงเป็นผูเ้ ล่นทีท่ รงผมเจ๋งทีส่ ดุ ในรุน่ จะอธิบายทรงผม มันยังไงดี หลังยาวแบบรากไทรแต่ขา้ งหน้าสัน้ ประกอบกับหน้า ตาแนวเกาหลีทถี่ า้ เป็นยุคปัจจุบนั ต้องมีสาวๆ กรีด๊ มากมาย (ถ้า มีภาพทรงผมมันแล้วจะเอามาให้ดู)

นอกจากเรือ่ งทรงผมแล้ว ฉงยังมีมอไซค์ชาลีคนั เล็กๆ อีกคันเอามาจากเบตง เป็นคันเดียวใน มอ. สมัยนั้นมั้ง เมื่อ ประกอบกับรูปทรงทีน่ า่ รักจึงทำ�ให้ชาลีคนั นีเ้ ป็นเครือ่ งมือเอาไว้ สำ�หรับดึงดูดสาวๆ ทีเ่ พือ่ นๆ ชอบยืมไปใช้ โดยเฉพาะคุณอ๊อด ทีย่ มื ใช้จนคนทัง้ มอ. คิดว่าเป็นมอไซค์ของมัน ยืมใช้ไปรับสาวๆ จนล้มไปหลายครัง้ แต่คณ ุ ฉงก็ไม่บน่ (เท่าไหร่)

ด้วยความสามารถทีโ่ ดดเด่นและหุน่ ทีไ่ ด้มาตรฐาน ฉง ติดกีฬามหาลัยตั้งแต่ตอนปี 2 แต่เสียดายไม่ค่อยได้โชว์ฝีมือ (อย่างทีพ่ ปี่ อ๊ ปเคยเล่า) ต่อมา ฉงมาเล่น catcher อยูส่ กั พักและ ก็เล่นได้ดี

จำ�ไม่ได้ว่าช่วงปี 4 ฉงยังมาเล่นซอฟต์บอลบ่อยหรือ ไม่ แต่ทแี่ น่ๆ หลังจากจบปริญญาตรีแล้วฉงเลิกเล่นซอฟต์บอล ไปเลย อาจจะด้วยภาระหน้าทีก่ ารงานทีต่ อ้ งทำ�งานในกรุงเทพฯ แล้วภาระครอบครัวทำ�ให้ตอ้ งบินกลับหาดใหญ่ทกุ เสาร์อาทิตย์ ทำ�ให้ฉงไม่ค่อยมีเวลาว่างก็ได้

เฮง เทคโนฯ Outfield อีกคนของทีม หนึ่งในทีมบ้าน นอกของปัตตานี ซึ่งฉงจะเล่น center ผมจะเล่น left ส่วนเฮงก็ จะเล่น right

เฮงเป็นเด็กแสงทองอีกคนของรุน่ และเป็นคนเดียวของ ทีมทีใ่ ส่แว่น ตัวใหญ่ หน้าตาแนวหลิวเต๋อหัว มาดดี มี Honda Dream สีเขียวเป็นพาหนะคูก่ าย พร้อมท่าขับมอไซค์ทเ่ี ป็นเอก ลักษณ์ซง่ึ เล่าสูก่ นั ฟังมาจนถึงบัดนี้

นัน่ คือ เวลาจะขับตรงหรือเลีย้ วโค้ง มาดของเค้าจะนิง่ ตลอดเวลา เพือ่ นๆ สันนิษฐานว่าเฮงได้รบั อิทธิพลจากหนังเรือ่ ง “ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ” ที่น่าจะดูไม่ตำ�่ กว่า 3 รอบ ทำ�ให้เฮง จินตนาการว่าตัวเฮงเป็นพีห่ ลิวทีก่ �ำ ลังขับมอไซค์ไปหาจีจ้ี (นางเอก) จนกลายเป็นคาแร็กเตอร์ทเ่ี พือ่ นๆ ชอบล้อว่า “กิมเฮงขีเ้ ก๊ก”

เรือ่ งซอฟต์บอลแม้เฮงไม่โดดเด่นนัก แต่เรือ่ งรักเป็นที่ หนึง่ นอกจาก “กิมเฮงขีเ้ ก๊ก” แล้ว “กิมเฮงขีห้ ลี” ยังเป็นอีกชือ่ ที่ เพือ่ นชอบเรียก ด้วยความทีเ่ ฮงเป็นคนทีจ่ บี สาวได้ชดั เจนกว่าคน อืน่ เวลาคุยกับใครไม่วา่ จะคุยเรือ่ งเรียนหรือเรือ่ งทัว่ ๆ ไป คนก็จะ คิดว่ามันเข้าไปจีบเค้าทุกครัง้ หลายคนจึงให้สมญานีก้ บั เฮง เพราะ เสียงเล่าลือว่า สาวๆ หลายคนใน มอ. ล้วนผ่านการจีบของเฮงมา แล้วทัง้ สิน้ โดยเฉพาะน้องชมรมหลายคน เช่น น้องหม่�ำ

เหตุการณ์กมิ เฮงวิง่ รับนกทีอ่ อ๊ ดเล่า เป็นเหตุการณ์ทท่ี กุ คนในรุน่ ไม่มใี ครลืมเฮง รวมทัง้ ผมทีอ่ ยูใ่ กล้ๆ มันตอนนัน้ 30 [ mt ]

Thursday, May 26, 2011

จริงๆ มันวิ่งตามนกตัวเอี้ยงเดียวไม่ใช่ทั้งฝูงอย่างที่ อ๊อดเล่า ผมจำ�ได้ว่าพี่เทิดน่าจะตีลูก fly ให้ฟิลด์ส์รับ ซึ่งผมก็วิ่ง ไปเพื่อรับลูกพร้อมกับส่งเสียงว่า “ปล่อย” เพื่อกันไม่ให้เฮงวิ่ง เข้ามา เพราะก่อนหน้านั้นเราสองคนวิ่งมาชนกันแย่งรับลูกไป แล้วครั้งหนึ่ง จำ�ได้ว่ามึนมาก เพราะคุณเฮงใช่ตัวเล็กซะที่ไหน ส่วนผมตอนนั้นก็ยังผอมโกร่ง.. ไม่เหมือนตอนนี้

พอลูกนีม้ าทางผม จึงต้องรีบตะโกนบอกกิมเฮง ทีไ่ หน ได้ พอรับลูกเข้าโกรฟ หันไปดูไอ้คณ ุ เฮงวิง่ ไปโน่น ลูกมาทาง Left มันวิง่ ไป Right จนเพือ่ นๆ ต้องช่วยกันตะโกนเรียกมันให้หยุด

..ก่อนจะล้มตัวลงไปขำ�ขี้แตกขี้แตนกันเต็มสนาม

ปัจจุบัน กิมเฮงเป็นโปรแกรมเมอร์มือดีของ “แบงค์ กรุงเทพฯ” แต่งงานแล้วและมีลูกชายชื่อ “น้องซัน”

โต้ง เอกอังกฤษ หนุ่มอิสานที่ผอมที่สุดของทีมแต่ฮึด เป็นที่สุด (ดังที่พี่ป๊อปเล่า) โต้งเป็นหนุ่มในเอกอังกฤษคนเดียว ที่มาเล่นซอฟต์บอลในรุ่นนั้น โต้งเล่นบ้าน 3 เป็นอาชีพเพราะ โต้งไม่กลัวลูก โต้งกล้าเข้าไปยืนเหมือนกับจะเก็บบัน๊ ซ์สไ์ ด้ตลอด เวลา แม้ผู้ตีจะเป็นไม้ 4 ของทีมตรงข้าม

คนทีโ่ ดนลูกมากทีส่ ดุ ของรุน่ 34 จึงน่าจะเป็นนายโต้ง นี่แหละ

ส่วนเรื่องการตีของโต้ง แม้ตีไม่แรงแต่ก็เอาตัวรอดได้ ทุกครั้ง

โต้งเป็นคนธรรมะธรรมโม (ลองนึกภาพ จำ�ลอง ศรี เมือง) มีกางเกงทหารลายพราง 1 ตัวที่ใส่เป็นประจำ�จนเป็น เอกลักษณ์ จำ�ได้ตอนแมทช์ไมโล โต้งใส่กางเกงตัวนี้เข้าไปใน World Trade Center พนักงานในห้างมองมาที่โต้งอย่างดูถูก ดูแคลน แต่โต้งก็ไม่แคร์สายตาใคร เดินไปดูอ่างล้างหน้าราคา หลายแสน

เรือ่ งทีผ่ มจำ�ได้เกีย่ วกับโต้งนอกจากการมีใจเกินร้อยให้ กับซอฟต์บอล คือครัง้ นึงเคยมีเพือ่ นคนหนึง่ (ทีไ่ ม่ใช่ผมนะ) ชวน มันไปดูหนังทีป่ ตั ตานีรามา แล้วปรากฏว่าหนังทีฉ่ ายคือหนังโป๊ พอ หนังฉายไปได้สกั 20 นาที โต้งก็ลกุ ออกมาจากโรงหนัง

พอหนังจบ เพื่อนออกมาพบโต้งนั่งรออยู่ที่หน้าโรง หนัง เพื่อนก็ถาม.. โต้งบอก กูทนดูไม่ได้ มันบาป

ปรากฏว่า จบปริญญาตรีออกมา โต้งแต่งงานเป็นคน แรกของรุ่น กับน้องแหม่ม-สาวสวยที่เมืองกรุง ปัจจุบันโต้งทำ� งานอยูโ่ รงงานไหนสักแห่งไม่ใกล้ไม่ไกลกรุงเทพฯ นีแ่ หละ และ

มีข่าวกับสาวๆ คนงานเป็นประจำ� (555)

ส่วนผม นัท เทคโนฯ ลองเล่นมาแล้วหลายตำ�แหน่ง แคชเชอร์ พิชเชอร์ บ้าน 1 แต่ทถี่ นัดทีส่ ดุ คือ outfield โดยเฉพาะ left ซึง่ คงไม่ตอ้ งเล่าอะไรมากมายเพราะคุณอ๊อดและพีป่ อ๊ ปได้ กล่าวถึงไปมากพอสมควรแล้ว

ไม่ว่าจะเรื่องมนุษย์แตงโม เรื่องวิ่งเข้าเบสทางลัด

เอาเป็นว่าผมก็เป็นเด็กแสงทอง เอกเทคโนอีกคนนึง ที่เข้ามาในชมรมนี้เพราะพี่โรงเรียน เข้ามาเพราะไม่อยากโดน ว๊าก แต่พอได้เล่นแล้วกลับติดใจจนถอนตัวถอนใจไม่ได้มาจนถึง ทุกวันนี้..

ยังมีสมาชิกและพีๆ ่ น้องๆ อีก 3-4 คนทีข่ อพูดรวมๆ ได้แก่ พีน่ ก วัดผล รุน่ พีซ่ อฟต์บอลทีถ่ า้ คนไม่ครบ แกก็มาช่วยเล่น ตอนนัน้ พีน่ กเป็นแฟนกับพีเ่ อ๋ ซึง่ ชมรมใช้เป็นสิง่ ทีด่ งึ ดูดให้นอ้ งๆ หนุม่ ๆ เข้ามาเล่นซอฟต์บอล.. ทีก่ ไ็ ด้ผลเสมอ

พี่นกเล่นซอฟต์บอลเก่งหรือเปล่าไม่รู้ แต่เล่นกีต้าร์ เก่งมาก

ส่วนรุ่นน้องคนแรกก็คือ ชาย เทคโนฯ น้องแสงทอง รุ่นต่อมาเพียงหน่อเดียวที่มาเล่น

ชายเป็นพิชเชอร์ที่พี่ๆ กะปั้นให้รุ่งแต่กว่ามันจะเข้าที่ ก็เกือบๆ ปี 4 แล้ว ตอนนี้ชายเป็นเจ้าของกิจการร้านกระจกที่ หาดใหญ่ซึ่งสืบทอดกิจการต่อจากพ่อ

คนต่อมาคือ ฉลอง 2 รัน ชื่อนี้ได้มาจากแมทช์ไหน จำ�ไม่ได้ รู้แต่แมทช์นั้นมันมาเล่นใหม่แล้วทำ�ได้ 2 รัน เก่งกว่า รุ่นพี่อีก

ฉลองหน้าตาจะออกไปทางคิวบา จำ�ได้วา่ ตอนไปแข่ง แมทช์ต่างๆ จะไม่ให้ฉลองพูดภาษาไทยเพราะกะจะหลอกทีม อื่นว่าทีมเราซื้อนักกีฬาต่างชาติมาเล่น

ซึ่งหลายคนก็เชื่อ

ปัจจุบนั ไม่ทราบว่าฉลองทำ�อะไร เคยเจอตอนไปแข่ง กีฬาแห่งชาติที่สุราษฎร์แล้วได้คุยสังสรรค์กันเล็กน้อยเท่านั้น

อีกคนคือ อ้อ ไม่แน่ใจว่าเอกอะไร (เทคโนฯ รึเปล่า) อ้อจะมีสไตล์เงียบๆ มาเล่นแล้วก็กลับ ขำ�ๆ เป็นระยะๆ เป็น น้องทีน่ า่ รักคนนึง พีส่ งั่ อะไรก็ท�ำ ตาม และไม่เคยเจอกันอีกเลย หลังจากผมจบมาแล้ว

กอล์ฟ เทคโนฯ เจ้านี่ก็ขวัญใจสาวๆ คนนึง มาเล่น บ้างไม่มาบ้าง ต้องตามเป็นพักๆ กอล์ฟมักจะชอบปล่อยมุกให้ เพื่อนๆ ขำ� ล้อคนโน้นคนนี้ที เป็นน้องรักของพี่ขุนเพราะปาก ห้อยเหมือนกัน (555) ปัจจุบันก็น่าจะเปิดร้านที่หาดใหญ่

คนสุดท้ายคือ ตั้ม หนุ่มร้านน้ำ�ที่ลานอิฐซึ่งเข้ามาขอ เล่นซอฟต์บอลพร้อมลูกพี่ลูกน้องชื่อ เติ้ล ซึ่งทั้ง 2 คนมาเล่น ด้วยใจจริงๆ และเป็นสปอนเซอร์เรื่องน้�ำ ดื่มให้ทีมหลายปี

ตั้มเล่นได้ดีคล่องตัว ส่วนเติ้ลโครงร่างดีมาก ตัวใหญ่ จนกะว่าจะปัน้ เป็นพิชเชอร์แต่ไม่คอ่ ยได้มาเล่นเท่าตัม้ ไม่แน่ใจ ว่าปัจจุบันนี้ทั้งคู่ยังอยู่ที่ปัตตานีหรือไม่ ใครทราบข่าวแจ้งด้วย

ยังมีเพือ่ นๆ รุน่ 34 อีกหลายคน เช่น ไก่-เอกจีน เปีย๊ กเทคโนฯ เอ๋-เอกพัฒฯ เค-ฟิสกิ ส์ อ้น-ฟิสกิ ส์ กอล์ฟ-เทคโนฯ พี่ เอ๋-เทคโนฯ แก้ม-เอกพัฒฯ โอ๊ต-รัฐศาสตร์ และคนอืน่ ๆ ทีม่ า ร่วมอยู่ในตำ�นานมากบ้างน้อยบ้างแต่ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ กล่าวถึงในรายละเอียด

หากยังระลึกถึงภาพพวกคุณอยู่เสมอ.. (อ่านต่อฉบับหน้า)

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 4/3

ความทรงจำ�ที่ ไม่เลอะเลือนแต่ล้วนลืม —รูสะมิแล: นัท 34

(ต่อจากฉบับที่แล้ว)

นอกเหนือจากเพือ่ นร่วมทีมทีเ่ อ่ยระลึกถึงไป 2 ตอน แล้วนั้น เหตุการณ์ต่างๆ ของชมรมตอนปี 1 ผมคงเขียนได้ เพียงสั้นๆ เท่าที่ผ่านมา เพราะจำ�ไม่ค่อยได้

แต่จริงๆ ก็คอื เหตุการณ์เดียวกับทีพ่ ปี่ อ๊ ป 33 ได้เล่า มาแล้ว

ส่วนต่อมา ก็น่าจะเป็นช่วงปี 2 ที่อ๊อด ก้อย ฉง พี่ ป๊อป และผม ได้ไปกีฬามหาวิทยาลัย และได้เหรียญเงินกลับ มาโดยแทบไม่ได้ลงสนามเลยอย่างที่พี่ป๊อป 33 เล่าไปแล้ว

ขณะทีค่ วามสัมพันธ์กบั หาดใหญ่ในช่วงนัน้ ก็ไม่คอ่ ย มีปญ ั หาอะไรมาก เพราะรุน่ ผมค่อนข้างสนิทกับทีมผูเ้ ล่นหาด ใหญ่ในช่วงนัน้ แล้วพวกเรายังได้ไปเก็บตัวทีห่ าดใหญ่ ไปซ้อม ด้วยกัน เรียกว่าได้ทักษะต่างๆ กลับมาหลายอย่าง

นอกจากนั้น ก็มีแมทช์ที่กรุงเทพฯ อีกแมทช์ คือ ปตอ. ทีไ่ ปแข่งในค่ายทหาร แต่จ�ำ ไม่ได้วา่ ชือ่ แมทช์อะไร รูแ้ ต่ เป็นอีกเหตุการณ์ที่สนุก แต่ขอโทษที.. จำ�รายละเอียดไม่ได้ ครับ

เหมือนกับอีกเหตุการณ์ทน่ี า่ จดจำ� คือการไปแข่งต่าง ประเทศครัง้ แรกของรุน่ ผม ปีนน้ั ไปแข่งทีม่ หาวิทยาลัยอุตตาระ ในประเทศมาเลเซีย ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่ต้ังอยู่ในหุบเขา บรรยากาศน่าอยูม่ าก แต่ผลแพ้ชนะก็จ�ำ ไม่ได้อกี เช่นกัน

ครัน้ ถึงปี 3 ก็มแี มทช์คดั ตัวทีท่ มี เราเป็นต่อ แต่เพราะ อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับต้อเล็ก ทำ�ให้ทีมเราแพ้ กระนั้นเราก็ยัง ได้ไปแข่งกีฬามหาวิทยาลัยหลายคน แล้วก็ได้ลงเล่นมากกว่า ตอนปี 2 ด้วย แต่น่าเสียดายว่า ปีนั้นเราได้แค่ที่ 4

พอถึงปี 4 เทอม 1 พวกผมก็ต้องไปฝึกงานเลยจำ� ไม่ได้วา่ ปีนนั้ แมทช์คดั ตัวเป็นยังไง รูส้ กึ จะมีแต่นอ้ งๆ ไปแข่ง เพราะพวกเราติดฝึกงาน

ซึง่ ปีนนั้ หาดใหญ่กม็ รี นุ่ พีอ่ ยูแ่ ค่ 2-3 คน เลยต้องการ

กำ�ลังจากปัตตานีโดยเฉพาะรุ่น 34 เพื่อให้ไปร่วมทีม ซึ่งผล การคัดตัวนัน้ ทางหาดใหญ่เลือกรุน่ เราไปหลายคน แต่ไม่เอา รุ่นน้องปัตตานีไปเลย

พวกเราคุยกันแล้ว ว่าอยากให้รุ่นน้องไป ก็เลย boycott ไม่ยอมไปร่วมกีฬามหาวิทยาลัยแม้แต่คนเดียว

ซึ่งก็สรุปว่า จำ�ไม่ได้ว่าที่สุดแล้ว รุ่นน้องเราได้ไปกี่ คน

พอเทอม 2 พวกผมก็ไปซ้อมบ้าง ไม่ไปซ้อมบ้าง เนื่องจากสมาชิกชมรมหลายๆ คน ไปบ้าตกปลา และหลาย คนก็ติดเล่นไพ่อยู่ที่หอ เลยไม่ได้ไปซ้อมเหมือนทุกวันอย่าง สมัยเรียนปี 1 จนถึงปี 3

จริงๆ แล้วรุน่ 34 น่าจะเป็นรุน่ สายเลือดใหม่ เพราะ เข้ามาเล่นกันเป็นกลุ่มใหญ่ และเป็นเพื่อนเอกเดียว เพื่อน โรงเรียนเดียวกันด้วย

ที่ส�ำ คัญคือ พวกเรามีใจให้ซอฟต์บอลเกินร้อย

น่าเสียดายที่ว่า พอไม่มีพี่เทิดเข้ามาคุมทีมต่อ การ เล่นก็เลยเป็นไปแบบ.. ต่างคนต่างซ้อม ไม่เป็นมาตรฐาน แถม สลับกันเล่นตำ�แหน่งจนมั่วไปหมด ทำ�ให้เล่นได้ดีในแมทช์ที่

ไม่กดดัน แต่ถา้ กดดันหรือเครียดขึน้ มาแล้วละก็จะคุมอารมณ์ กันไม่ค่อยอยู่

แต่สิ่งที่รุ่น 34 ภูมิใจก็คือ ได้เห็นสายเลือดซอฟต์ บอลปัตตานีสืบสานต่อมาจนถึงทุกวันนี้ ซึ่งเมื่อมองเห็นรุ่น ต่อๆ มา ก็ท�ำ ให้นกึ ถึงรุน่ ตัวเองทีเ่ ล่นเพราะใจอยากเล่น ไม่มี ใครมาบังคับ ภาพการมาซ้อมท่ามกลางฝนที่ตก

ภาพการซ้อมรับ short ที่ต้องวนกันใช้ถุงมือเก่าๆ

ภาพการซ้อมตีลกู ขนไก่ทไี่ ม่สนใจสายตาคนอืน่ ๆ ที่ มองมาว่า พวกมันทำ�อะไรกัน

ภาพการมาสนาม แล้วเห็นสนามแฉะมากจนเล่นไม่ ได้ ต้องเดินคอตกไปซ้อมที่ลานกิจ

แม้ภาพเหล่านีม้ นั ยังวนเวียนอยูใ่ นสนามแห่งนัน้ มา นานกว่า 20 ปี แต่ผมก็ต้องขอจบตำ�นานรุ่น 34 ไว้ ณ ที่นี้ เนื่องจากความทรงจำ�ในช่วงปี 3–4 ของผม มันจางหายไป ค่อนข้างมาก

ทีข่ นาดจะได้มกี ารคุยผ่านโทรศัพท์เพือ่ รือ้ ฟืน้ ความ หลังในระหว่างรุน่ ก็ปรากฏว่าทุกคนในรุน่ ผมไม่มนั่ ใจในความ ทรงจำ�ของตนเอง แต่ละคนต่างก็เล่าเหตุการณ์ต่างๆ กันไป จนไม่สามารถหาข้อสรุปได้ จึงกลัวว่า ถ้าขืนนำ�มาเขียนต่อไป ประวัติศาสตร์อาจจะเพี้ยนได้

ก็เลยเอาเป็นว่า รุ่น 34 จะต้องไปนัดทำ�การรื้อฟื้น ความหลังตอนมีเครื่องดื่มมากระตุ้นความทรงจำ� จึงคาดว่า น่าจะรำ�ลึกกันขึ้นมาได้บ้าง

แล้วตอนนั้นจะกลับมาเขียนเพิ่มเติมอีกครั้ง เพราะ ผมเชือ่ ว่า หลังได้น�้ำ ยากระตุน้ แล้ว น่าจะยังมีอกี หลายๆ เรือ่ ง ที่ยังคงซุกซ่อนอยู่ในหลืบสมองของพวกเรา แหวกว่ายจนผุด หวนกลับขึ้นมาให้ได้นำ�มาเล่าเพื่อเฮฮา และประทับใจกันอีก หลายๆ เรื่อง

และอีกครั้งแน่นอน (อ่านต่อฉบับหน้า)

Thursday, June 2, 2011

[ mt ] 27

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 5/1

ตื่นเถิดวัวควาย อย่ามัวหลับใหลลุ่มหลง —รูสะมิแล: 4045GGG & สมาชิก 2540

courtesy of Google.com/pantip

(ต่อจากฉบับที่แล้ว)

พี่ๆ รุ่น 35-39 ไม่ยอมเขียนตำ�นานต่อซะที ผมรอไม่ไหว แล้ว เลยขอถือวิสาสะเขียนยอดตำ�นานรุ่น 40 ต่อดีมั้ยทั่นประธาน

อืมๆ เหรอ

อืมๆ โอเค ตกลง

งั้นต่อเลย เพราะได้ข่าวว่าพี่ๆ รุ่น 37-38-39 ไม่ค่อยว่าง กัน

ตำ�นานซอล์ฟบอลปัตตานี 40 ที่เริ่มตั้งแต่เข้าไปอยู่ใน สงขลานครินทร์ปัตตานีวันแรกซึ่งอาจออกนอกชมรมไปบ้าง แต่ก็ อยากให้ได้รับรู้ ได้อ่าน ได้เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นใน มอ. ปัตตานีบางช่วง เวลา ดีกว่าจะรู้เรื่องราวของซอล์ฟบอลอย่างเดียว

พอทางบ้านส่งเข้าหอเรียบร้อย พ่อแม่พี่น้องหันหลังลง จากหอยังไม่ทันพ้นบันไดขั้นล่างสุด เรื่องราวแห่งความทรงจำ�ก็เริ่ม ขึ้นในทันที

เมือ่ อยูใ่ นเมทคนเดียว ตอนนัน้ พีเ่ มทไม่รพู้ ร้อมใจกันหาย ไปไหนหมด มารู้ทีหลังว่าที่จริงมีพี่เมทอยู่คนหนี่งคอยต้อนรับแต่ เพราะดันใส่เสือ้ เหมือนกัน พีแ่ กก็เลยแอบหนีไปเปลีย่ นเสือ้ แล้วก็ไม่ ได้เจอกัน อยู่ๆ ก็มีเพื่อนคนนึงจำ�ไม่ได้ว่าใคร มาถึงก็บอกว่า เอ๊ย.. เพื่อน พี่เค้าบอกให้ลงไปที่เมท 221 ในใจก็คิดว่าเอาแล้วไงล่ะ แต่ก็ ใจดีสู้เสือ เดินตามเค้าไป

ภาพแรกทีพ่ บในห้องนัน้ ก็คอื มีผชู้ ายหน้าตาเด็กๆ อยูก่ นั หลายคน ทุกคนนั่งถอดเสื้อ และมีคนที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นรุ่นพี่ นั่งดูดบุหรี่อยู่บ้าง นั่งให้น้องๆ นวดอยู่บา้ ง

โดยเฉพาะพี่คนนึงชื่อพี่น้อย-ฟิสิกส์ ปีนี่ไม่แน่ใจไม่รู้ปี 6 หรือ 7 หน้าตาแกดูโหดมาก แต่จริงๆ เหตุการณ์ในห้องตอนนั้น ผม พบว่าพี่น้อยนี่แหละ.. ใจดีที่สุดแล้ว ส่วนพี่คนอื่นๆ ไม่ต้องพูดถึง

เอาเป็นว่า เชื่อเหอะ เรื่องว๊ากที่ได้ฟังมาแค่จิ๊บๆ เพราะ นับแต่นั้นมาอีก 1 เดือน ชีวิตน้องใหม่ก็มีครบทุกรสชาติ ทั้งสุขบน กองเลือด ทุกข์บนรอยน้ำ�ตา สนุก เศร้า อาย มีทุกอย่างที่ไม่น่าเชื่อ ว่าจะมีได้

เริ่มตั้งแต่เช้าต้องตื่น 4 แล้วตี 5 ก็ออกไปวิ่งแบบหน้าไม่ ล้าง ฟันก็ทันได้แปรงบ้าง ไม่ได้แปรงบ้าง เพราะต้องรีบลงไปให้ทัน เรียกแถว ใครช้าเป็น 4-5 คนสุดท้ายก็โชคดีไป..

ได้เป็นอะไรที่ไม่เคยเป็น เป็นลิง เป็นค่าง ดีหน่อยก็เป็น ซุปเปอร์แมน (ยอดชายไม่ธรรมดาเอากางเกงในมาใส่ไว้ข้างนอก) หรือบางทีก็ได้มนุษย์จอมพลังแบกโลกไว้ด้วย 2 มือ 2 เท้า พูดแล้วสนุก แต่นึกถึงตอนนั้น นรกเจงๆ!

ถึงเวลาวอร์มอัพเสร็จก็จดั กลุม่ ออกวิง่ ดวงดีได้พใ่ี จดีหน่อย ก็สนุกสุดๆ ปลุกวัวปลุกควาย เล่นน้�ำ กันฉ่�ำ ใจ แต่วนั ไหนไปกับพีโ่ หดๆ โห.. ไม่อยากพูด

ทั้งวิดพื้น ทั้งแบกโลก ทั้ง.. แต่ตอ้ งยอมรับว่า ทำ�ให้ชายเป็นชายแกร่ง และกะเทยเป็น

กะเทยควายได้ในบัดดล อิอิ

พูดเรือ่ งกะเทยทีห่ อ 2 ตอนนัน้ มีกะเทยโคตรน่ารักอยูค่ น ตอนแรกจะทำ�เป็นแมน เจอรับน้องวันเดียวกลายเป็นกะเทยเหมือน เดิมเลย แต่มันเรียนแต่ปีเดียว ปี 2 ไม่รู้ย้ายไปเรียนไหน

อ่ะต่อๆ เวลาวิ่งก็วิ่งจนรอบมหาวิทยาลัย ชอบที่สุดเวลา

วิ่งไปหอหญิง

พี่ครับ ขอน้�ำ หน่อยครับ

พี่ครับ ขอน้�ำ หน่อยครับ

ประโยคฮิตติดปาก และเพลงปลุกวัวปลุกควายที่จำ�ได้ไม่ เคยลืม

ตื่นเถิดวัวควาย อย่ามัวหลับใหลลุ่มหลง

ชาติเจริญมั่นคง ก็เพราะวัวควายทั้งหลาย

หากมัวหลับมัวหลง ชาติก็คงมลาย

เราต้องรีบขวนขวาย ตื่นเถิดวัวควาย

บางทีไปกับพีบ่ างคน เราก็จะได้ไปในทีท่ เี่ ราชอบไปยิง่ กว่า เพราะพี่เค้าจะบอกว่า มึง! เดี๋ยวรับน้องเสร็จ เราจะมาดอมกันที่นี่

สถานทีเ่ หล่านัน้ ก็ได้แก่ แถวตึกยาง ตึกฟูด๊ ซายส์ ตึกประมง โรงเรียนสาธิต สนามฟุตบอล หอเอฟบางซอกบางมุม ตึก 19 บางซอก (ทีล่ บั ตาคน) ซึง่ ภายหลังผมก็พบว่าวิชาทัง้ หมดตอนรับน้อง เช่น การ หมอบ การคลานต่�ำ การพรางตัว วิชาเหล่านีล้ ว้ นได้ใช้ทง้ั หมดในเวลา ไปดอม (ลองมาแล้ว อิอ)ิ

หลังจากวิ่งเสร็จตอนเช้า ใครที่มีเรียนเช้าหน่อยก็ได้เลิก เร็วหน่อย ผมจำ�ได้เพราะผมเรียนเคมีอินทรีย์ตอน 7 โมงเช้า เลิก ก่อนสัปดาห์ละ 3 วัน แต่ให้ตายเหอะ

หลับ

ไม่ได้เรียนเลย จนอาจารย์แซวว่า เอ้ยพี่ พีไ่ ปทำ�ไรน้องมัน เนี่ย หลับกันยกเอกเลย (คือวิชานี้ เอกยางปี 1 เรียนกับพี่ๆ ฟู๊ด ซายส์กับเคมีชีวะปี 2)

และนัน่ คือเรือ่ งราวตอนเช้าของชีวติ น้องใหม่ในเดือนแรก ที่ มอ. ปัตตานี

ธรรมเนียมปฏิบัติที่ดีของชาว มอ. ปัตตานีอย่างหนึ่งซึ่ง น่ายกย่องและยึดถือกระทำ�กัน คือการให้น้องปี 1 ทั้งหมดแต่งตัว นักศึกษาเรียบร้อยทั้งปี.. จนกว่าจะ ‘บายเฟรชชี่’ นั่นคือ

ผู้ชายต้องผูกไทด์ ใส่สแลค รองเท้าหุ้มส้น

ผู้หญิงใส่กระโปรงจีบรอบ ติดเข็มเรียบร้อย

ตอนผมขึน้ ปี 2 แล้วได้เห็นน้องปี 1 เข้ามาใหม่แต่งแบบนัน้ ก็รสู้ กึ ว่าดูเรียบร้อยน่ารักสมเป็นลูกพระบิดา นึกแล้วก็อยากแต่งอีก แต่ไม่รทู้ �ำ ไมตอนอยูป่ ี 1 เองชอบแอบแหกกฏ ไม่ชอบแต่งกันเลย

แล้วอีกเรื่องก็คือ ประเพณีการยกมือไหว้รุ่นพี่

ตอนแรกที่พี่สั่งว่าต้องยกมือไหว้รุ่นพี่ พวกผมกลัวมาก ไหว้รุ่นพี่ทุกคนเลย แต่โอ.. แม่เจ้า ไม่ได้ไหว้อาจารย์ เลยเป็นเหตุให้ ่ อ้างในการนำ�ไปฝึกความมีมารยาทด้วยการแบกโลกได้อกี หลาย พีๆ รอบทีเดียว

กลางวันเป็นสวรรค์ที่สุดสำ�หรับน้องใหม่ เพราะหากไม่ อยากซวย ก็ไปหาที่นอนที่ไหนก็ได้ ไม่ให้พี่ๆ เห็น หรือที่ดีที่สุด ก็ หอเอฟเก่า หลับสบาย ไม่โดนว๊ากกก อิอิ

ตกเย็นเป็นเวลาประมาณเหมือนน้องใหม่ได้ขนึ้ สวรรค์เป็น บางครั้งแล้วตกลงเหวเป็นเรื่องปกติ

ถึงเวลาทุกคนก็ต้องมาพร้อมเพรียงกันที่หอรอเรียกแถว และแล้วการฝึกภาคสนามของพลทหารใหม่ก็เริ่มขึ้น

เสียงสัง่ หมอบ สัง่ คลาน สัง่ วิดพืน้ แบกโลก และอีกสารพัด ดังอย่างไม่ขาดสายเป็นเวลา 1 ชั่วโมง

เป็น 1 ชั่วโมงที่คือ นรกสำ�หรับหลายคน และเป็นสวรรค์ สำ�หรับหลายคน เช่น พวกประเทืองทีย่ อมเหนือ่ ยหนักเพือ่ ให้ได้กลิง้ ทับปะปนไปกับเหล่าน้องใหม่วัย.. อิอิ (ง่ะพอละเดี๋ยวโดนแบน อิอิ)

หลังจากนัน้ น้องก็จะถูกไล่ให้ไปขึน้ หอชายทุกหอสลับกัน ไป แต่ไม่ไปหอ 1 เพราะเป็นหอนักศึกษามุสลิมอยูป่ ฏิบตั กิ จิ กรรมร่วม กัน ซึง่ ผมก็ไม่รหู้ รอกว่าเค้าทำ�ไรกัน แต่ชว่ งนัน้ ก็ไม่อยากรูเ้ หมือนกัน ว่าใคร ทำ�อะไร กับใคร

เพราะแค่ตัวเองก็ไม่ค่อยรอดแล้ว เวลาขึน้ หอจะเป็นเวลาทีท่ รมานสุดๆ สำ�หรับน้องใหม่ แต่

ความสุดๆ ไม่ได้มาจากความเจ็บจากหนังสือพิมพ์มว้ นกลม (ทีบ่ างที ก็มเี หล็กแป๊บสอดเอาไว้ด้วย) ที่ตีลงมาโดนตัว เพราะมันไม่ค่อยเจ็บ หรอกครับ แค่เสียงดังดี หรือโดนสัง่ วิดพืน้ หรือทำ�อะไรแปลกๆ บ้าง แล้วก็ไม่รู้สึกอะไร เพราะมีแต่ผู้ชายเลยไม่ค่อยอาย

แต่ที่ผมคิดว่าสุดๆ ที่สุด ก็คือการที่พี่บางคนเรียกไปนั่ง จ้องนี่สิ

ตีก็ไม่ตี ว่าก็ไม่วา ่ คุยก็ไม่คุย

เครียดๆ

จะเอาไงเนี่ย เครียด เรียกว่า ว๊ากพลังจิต ผมเห็นเพื่อนบางคนร้องไห้ งง-งง ไม่รู้พี่แกทำ�ได้ไง จ้อง

เฉยๆ นี่แหละไม่ได้ทำ�อะไรเล้ยยยย แต่ อืมมมม ความรู้สึกยากเกิน บรรยาย

เครียดๆ

และแล้วเวลาก็ผ่านไป

กับมีบางเวลาทีแ่ สนมีความสุข เช่น วันปฐมนิเทศทีอ่ าจารย์ พูดอะไรก็ไม่ร-ู้ หลับ ไม่ได้ฟงั

วันทีม่ พี มี่ าลัย ซึง่ น่าอิจฉาเพือ่ นๆ ทีเ่ ค้ามีพมี่ าลัยดีๆ ผม ก็มีนะ แต่ดูท่าพี่เค้าไม่ค่อยแฮปปี้กับการมีน้องมาลัยอยู่เอกยางซัก เท่าไหร่ (ไม่ใช่มีน้องมาลัยไม่หล่อนะ อิอิ) แบบพี่เค้ากลัว เค้าว่า.. ผมเถื่อนเหมือนที่พี่ๆ ผมเป็น อิอิ

กับวันรับน้องมหาลัยที่สนุกอย่าบอกใคร เพราะผมได้มี บัดดี้เป็นสาวๆ 3 คน แล้วบัดดี้ผมทุกคนน่ารักหมด

มีความสุขดีนะ หอมแก้มที โดนตบที แต่ อิอิ.. ยอมๆ

และแล้ว คืนวันผ่านไป 1 เดือนเต็ม การรับน้องหอวัน สุดท้ายก็มาถึง อันนี้จะไม่เล่าอะไรมากนอกจากตุ๊บ ตั๊บ ผั๊วะ เผี๊ยะ อั๊ก! อุ๊! โอ้ย

แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครตายซักคน

แถมตอนเช้ามีเมาเหล้าขาวฉลองด้วย (ลองไม่กนิ ดิหนาว ตายไม่รตู้ วั ) ผมประทับใจสุดๆ ตอนวิง่ ไปโดนบาทาใครก็ไม่รลู้ ม้ กลิง้ 3-4 ตลบ แต่ไม่เจ็บ ลุกขึ้นวิ่งต่อ แปลกดี

..เป็นไปได้ Thursday, June 9, 2011

[ mt ] 29

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 5/2

แก้เครียดด้วยการหวด

—รูสะมิแล: 4045GGG & สมาชิก 2540 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

ต่อไปเป็นปฐมบทแห่งตำ�นาน 40 เรื่องราวของนักรบผู้กล้า เอ้ย ไม่ใช่.. เรื่องราวของ หนุ่มๆ ที่เต็มไปด้วยอุดมการณ์ ความมุ่งมั่น ความสำ�เร็จ ความล้มแหลว ความสุข ความทุกข์ ล้วนเป็นประสบการณ์ที่น่าบันทึกเอาไว้ให้อนุชนรุ่นหลังได้อ่านกัน

ตอนช่วงรับน้องที่มีการเปิดตัวชมรมต่างๆ ถ้าจำ�ไม่ผิดวันเปิดโลกกิจกรรมมั้ง น้อง ใหม่จะได้โอกาสสัมผัสและสมัครเข้าเป็นสมาชิกชมรมต่างๆ

ใครชอบอะไรแบบไหน ก็ได้ทำ�

น้องใหม่ส่วนใหญ่ ผู้ชายก็เข้าชมรมบาส ชมรมฟุตบอล พวกแปลกๆ หน่อยก็เข้า ชมรมพุทธศาสน์ (ไม่ได้ลบหลูน่ ะครับ แต่มนั เป็นเรือ่ งจริง) พวกประเทืองก็นยิ มชมรมเชียร์ กับ ชมรมโขน ซึ่งตอนรับน้องผมโดนรุ่นพี่ท่านหนึ่งมาสัมภาษณ์ จะให้ไปเป็น “พระราม” เหอๆ ดวงดีจริงๆ ที่ไม่ไป ไม่งั้นมีหวัง อื๋ยยยย!!

แหม ไม่มีอะไรหรอกครับ ถ้าไปตอนนั้นก็แค่ไม่ได้มานั่งเขียนเรื่องราวตอนนี้นะสิ

ไอ้ตัวกระผมหมายตาไว้แล้วว่าจะไปไหน แน่นอน..ผมไม่ได้คิดไปที่อื่นๆ เลย ตรง แน่วมายังชมรมซอฟล์บอล และเบสบอล จะว่าใจรักก็ไม่ใช่หรอกครับเพราะไม่เคยเล่น เล่นไม่ เป็น แต่เหตุผลเดียวที่เข้าชมรมนี้ก็คืออยากรู้ว่าเล่นยังไง

แค่นี้จริงๆ ไม่ได้โดนใครบังคับ ไม่ต้องใช้ชมรมนี้หลบรุ่นพี่ๆ ด้วย แต่ใครจะรู้ล่ะว่า จะอยู่มาจนบัดนี้

ตอนนั้นเท่าที่จำ�ได้ก็มีผม ปู (อันที่จริงก็ไม่แน่ใจหรอกว่าปูเข้ามาตอนนี้รึเปล่า) ไอ้ ขวัญ-เอกจีน ไอ้แบงค์-สังคมวิทยา แล้วก็ไอ้แจ๊ค-เกษตร คนอืน่ ก็มนี ะครับแต่ผมจำ�ไม่ได้เพราะ คนที่เอ่ยชื่อมาก็จะอยู่กันนานหน่อย

แม้ว่าสุดท้ายชุดแรกๆ จะเหลือแค่ผมกับไอ้แจ๊ค ส่วนคนอื่นก็หายไปกับสาวๆ (แต่ มันบอกว่าเรียนหนัก ไม่ค่อยว่าง ผมเชื่อนะครับ มันเรียนกันหนักจริงๆ ก็เสือกแบกหนังสือให้ สาวด้วยนี่หว่า)

วันแรกเข้ามา พี่หัวมัน-เอกจีน ปี 3 รหัส 38 ก็จะพิชให้ตีกัน ตีโดนก็บุญแล้วครับ แต่ ที่ประทับใจสุดๆ ก็คือบางคนโดนเดตอ่ะดิ จากที่เข้าไปวันแรกเป็น 10 คนก็เหลือแค่ไม่กี่คนใน วันแข่ง PSU ปีนั้นซึ่งพี่ที่ดูแลน้องๆ ตอนนั้นก็มีพี่ยอด-เทคโน พี่หัวมัน-เอกจีน พี่ใหม และพี่ ฟ้า-สังคมวิทยา (ขอเรียกชื่อเกือบเต็มของเอกนี้นะครับเพราะอะไรนะเหรอ ลองเรียกชื่อย่อ เค้าดิ สควย อ่านว่า สอ คอ วอ ยอ นะครับ อย่าอ่านเป็นอย่างอื่น อิอิ) พี่มาร์ค-ศาสนา พี่ มาร์คนี่เรียนแค่ปี 2 ก็ออกไปเรียนที่เชียงใหม่ต่อ กลายเป็นเซ็นเตอร์ฟิลด์ที่เร็วที่สุดในระดับ มหาลัยอยูช่ ว่ งหนึง่ เลยทีเดียวเพราะพีแ่ กวิง่ จากเซ็นเตอร์ไปรับลูกทีเ่ ลฟฟิลด์อะ่ ดิ เลฟยังไปไม่ ถึง พี่แกไปถึงแล้วอ่ะ แล้วก็มีพี่ฝน-คนน้องสาวสวย อิอิ เอกฝรั่งเศส ตอนแรกผมนึกว่าพี่แก เอกเทคโนซะอีก นอกนั้นก็มีพี่จี๊ดกับแก๊งค์ไอ้หนุ่มผมยาว ขวัญใจสาวๆ พี่โก้-เทคโน

เท่านี้ละกันครับ เพราะจำ�ไม่ได้แล้ว

พอหมดรับน้องหอ ผมก็เริม่ มาเล่น แต่ท�ำ อะไรไม่ได้มากหรอกครับนอกจากขว้างลูก รับลูก หวดลม

ดวงดีหน่อย พี่หัวมันก็จะมาสอนเทคนิคการหลบลูกเดตบอลให้ อิอิ เล่นได้ไม่นานก็ มีแมทช์แรกในชีวิตการเป็นนักกีฬาซอล์ฟบอล PSU Open หรือแข่งคลับนั่นแหละครับ

จำ�ได้วา่ แพ้หมดทุกแมทช์ อินนิง่ แรกๆ ก็จะดีหน่อยเพราะพีห่ วั มันยังมีแรงพิช อินนิง่ หลังๆ ยับเยินแบบไม่ต้องเอ่ยถึง สำ�หรับผมที่จำ�ได้ดีที่สุด เค้าให้ไปเล่นเบส 1 แล้วรับลูกเช็ค ไม่ติดเลยจนต้องเปลี่ยนไปเล่นช็อตสต๊อบ รับลูกได้ด้วยครับ ไม่อยากเชื่อ แต่ให้ตายเถอะ จำ� ติดตาเลยตอนปาไป 1 โดนหัวพี่อ้อที่เป็นพิชเชอร์ ไม่ใช่พี่เค้าไม่หลบหรอกครับ เค้านั่งหลบ แล้ว แต่ไอ้กระผมดันปาไปที่หัวเค้าเอง เล่นเอาผมงง ทำ�ไรไม่ถูกเลย แต่พี่อ้อลงไปนอนมือกุม หัว บิดไปบิดมากะแหน่วๆ งงครับงง

และแล้ว PSU ปีนั้นก็จบลงด้วยความงง

และที่จำ�ได้อีกอย่างคือพี่ๆ เต็งกันว่าไอ้จีคงไปได้ไม่ไกล ไม่ไช่อยู่ได้ไม่นานนะครับ คือฝีมือไม่เอาอ่าวอ่ะ ก็เล่นปาซะ

หลังจากนั้นชีวิตปี 1 ก็ดำ�เนินไปเรื่อยๆ ผมก็เล่นไป เรียนไป สนุกดี

ผลดีของการเล่นซอฟล์บอลที่ผมพบก็คือ การตีได้ระบายความเครียด ยิ่งช่วงสอบ เครียดๆ ได้มาหวดลูก หวดลม แหม.. สะใจดีแท้

เทอมแรกผ่านไป เกรดผมดีอย่างไม่น่าเชื่อ 3.0 เป๊ะ เทอมหลังเลยเรียนๆ โดดๆ

แล้วปี 1 ก็ผา่ นไป บายเฟรชชีก่ ม็ าถึง หนุม่ หน้ามนชาวมนุษยศาสตร์เค้าก็มคี นให้แลก ไทค์กับตุ้งติ้ง แต่ไอ้หนุ่ม วทท. โดยเฉพาะเอกยางละมั้ง เหม็งกันเป็นแถบๆ ตอนนั้นมีความ คิดเดียวว่า ปี 2 กรุจะต้องเลิกกินถั่วเขียวต้ม จะได้ไม่เหม็งงงง—อีก

Thursday, June 16, 2011

[ mt ] 27

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 5/3

กีฬาที่มีมากกว่าแค่ ตี ขว้าง รับ —รูสะมิแล: 4045GGG & สมาชิก 2540

(ต่อจากฉบับที่แล้ว)

เอาละครับตำ�นาน 40 ก็ว่าจะแค่ตอนที่แล้ว คือจบ แค่ปี 1 เพราะเรือ่ งราวของซอฟล์บอลมีไม่มาก ส่วนใหญ่เป็น ชีวิตน้องใหม่ซะมากกว่า เพราะรหัส 40 เป็น มอ.ปัตตานีรุ่น สุดท้ายที่รับน้องหอในแบบที่พี่ๆ รู้จักกัน เพราะหลังจากนั้น ไม่มีอีกแล้ว เนื่องจากหลายเหตุผลที่ล้วนไม่น่าจดจำ�อะไรซะ เลย

เอาเป็นว่า หากใครอยากรู้ อีเมล์ถามผมแล้วกันว่า ทำ�ไม ผมจะเป็นคนที่ตอบคำ�ถามได้ดีที่สุดในเรื่องนี้ แล้วถ้า ถามว่าทำ�ไมผมตอบได้ ผมก็บอกเลยว่า เพราะรุ่นนี้ผมเป็น “ประธานแกนว๊ากหอชาย” ที่ถูกแต่งตั้งโดยเพื่อนๆ พี่ๆ ส่วน ใหญ่

ส่วนการรับน้องรุ่นปีหลังๆ ที่ได้ข่าวว่าพยายามจะ ทำ�ให้การรับน้องหอกลับมาเหมือนเดิม แต่กท็ �ำ ได้แค่บางส่วน เพราะหลายอย่างถูกยกเลิกไป พร้อมสิ่งใหม่เข้ามาแทนตาม ยุคสมัย และตามสถานการณ์บ้านเมืองที่เปลี่ยนแปลงไป ที่ก็ น่าเสียดายในหลายๆ อย่าง

มาต่อกันกับความเข้มข้นแห่งเกมซอฟล์บอลทีเ่ รือ่ ง ราวของความสำ�เร็จ ความล้มเหลว ความเจ็บใจ และความ รู้สึกยากจะบรรยายเริ่มมีมากขึ้นเมื่อขึ้นปี 2

ตอนแรกก็นึกตื่นเต้นกับการรับน้องใหม่

นึกแล้วน้ำ�ลายไหล แต่จนแล้วจนรอด การรับน้อง ใหม่ปนี นั้ ก็เป็นการรับน้องทีก่ ร่อยทีส่ ดุ เท่าทีเ่ คยมีมา ผมก็เลย ไม่ได้อะไรมากมาย แค่เริ่มเตรียมตัวเรียน เพราะปี 2 เอกยาง ต้องเริ่มเข้าเรียนวิชาเอกแล้ว อะไรๆ มันก็หนักขึ้นไปด้วย แต่ ที่ไม่เคยลืมคือ ช่วงเย็นๆ จะไปเล่นซอฟล์บอล

กิจกรรมที่ท�ำ ได้แม้ไม่ทุกวันแต่ก็สม่�ำ เสมอ

เวลาผมไปสนามจะเป็นช่วงประมาณเลิกเรียน เพราะ จะมีนอ้ งน่ารักๆ เดินผ่านสนามกลับหอ

ช่วงนี้แหละชอบที่สุด

28 [ mt ]

Thursday, June 23, 2011

ชอบรับลูกให้หลุด แล้วก็ตะโกนดังๆ ว่า

น้องครับ หยิบลูกให้หน่อย

อิอิ สนุกดีนะครับ

พอเข้าสูเ่ ดือนกรกฎา พวกเราก็ซอ้ มกันมากขึน้ เพราะ จะไปแข่ง PSU ละ แต่กอ็ ย่างว่าครับ วิชาทีไ่ ด้รบั การถ่ายทอด จากพี่ส่นู ้องนั้น บางทีทฤษฏีก็ไม่ถูกนัก แถมเบสิกก็ไม่ค่อยมี อาศัยใจรัก เล่นได้กเ็ ล่น ทำ�ไม่เป็นก็หดั ๆ ไป ทีพ่ วกผมชอบมาก ทีส่ ดุ ก็คอื หัดตี

ชอบมาก สะใจดี เสียดายไม่คอ่ ยมีใครพิชให้ตบี อ่ ยๆ ได้แต่หวดลมเล่นๆ กันไป

ช่วงนี้ จำ�ได้ว่าเพื่อนๆ เอกยางเริ่มมาเล่นกันละ ถึง แม้จะไม่คอ่ ยบ่อยแต่กพ็ ดู ได้วา่ มาประจำ� มาบ่อยกว่าเพือ่ นๆ ที่เข้าชมรมตั้งแต่แรกเสียอีก

สิงหาคม เดือนแห่งการรอคอยมาถึง ช่วงวันหยุด วันแม่คือเวลาที่ทุกคนรอคอย

PSU Open กลับมาหาเราอีกครั้ง

ครัง้ นีพ้ วกเราเดินทางไปก่อนการแข่งเพือ่ สำ�รวจพืน้ ที่ (อันที่จริงคือไปเที่ยวมากกว่า) และปีนั้นจำ�ได้ว่าไปนอนที่ โรงพยาบาลใหม่ที่เพิ่งสร้างเสร็จ ต้องขึ้นตึกเป็น 10 ชั้นซึ่งก็ นับว่าหรูที่สุดเท่าที่เคยมีมาละ สิ่งที่น่าดีใจอย่างหนึ่งและจำ�ได้ไม่เคยลืมเลย

ปีนั้น คืนก่อนแข่งได้พบพวกพี่รุ่นเก่าที่จำ�ได้ว่ามีพี่ อ๊อด พี่นัท-34 พี่ป๊อป พี่ขุน พี่ชาย และโชคดีที่พี่ๆ สอนการ เล่นเกมให้ จึงเป็นครั้งแรกที่ได้รู้ว่า “ซอฟล์บอลไม่ได้มีแค่ตี ขว้าง รับ”

แต่มนั มีการเล่นเกมรับอย่างไร เกมรุกอย่างไร เวลา รับลูกตีออกไปไหน ใครรับ ส่วนคนอืน่ มีหน้าทีอ่ ะไร การเคลือ่ น ที่ การขยับในเกมทำ�ยังไง ทีมรุกควรจัดยังไง ตีไม่ได้ บัน๊ ซ์ท�ำ ยัง ไง เกมวิง่ ทำ�ไง

นั่นเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เราได้เรียนรู้ ซึ่งถึงแม้ว่าจะ ดูฉุกละหุกไปหน่อย ก็ยังดีกว่าไม่รู้อะไรเลย

รุ่งเช้า เวลาแข่งก็มาถึง คงไม่ต้องพูดถึงเกมครับ เพราะคงเข้าใจว่าผลเป็นไง

แพ้แน่นอน

แต่ ใ นความพ่ า ยแพ้ นั้ น ผมก็ ไ ด้ ฮิ ท แรกในชี วิ ต และหลังจากนั้นก็ได้มาตลอด

จำ�ไม่ได้ครับ ว่าแข่งกับทีมไหน เพราะทีต่ นื่ เต้นทีส่ ดุ ไม่ได้เป็นเรือ่ งเกมหรือผลการแข่งขัน แต่เป็นเรือ่ งทีท่ มี ปัตตานี ทำ�ให้ทมี อืน่ ๆ งงเป็นไก่ตาแตกได้หลายวันกับคำ�ถามทีว่ า่ มัน มาเล่นฟุตบอลหรือซอฟล์บอลวะเนี่ย

ถ้าใครจะยังพอจำ�ได้ เสื้อสีเขียวสะท้อนแสง (ตอน นี้ผมยังเก็บไว้เลย เอามาใส่บ้างเป็นบางครั้ง) กางเกงขาสั้น รองเท้านันยาง หรือดีหน่อยก็รองเท้าฟุตบอล

แหม คงไม่ต้องบรรยายความบ้านๆ หากใครอยากเห็นก็ไปเปิดแกลอรีด่ เู อาเองละกัน คง

พอทำ�ให้เห็นภาพได้บ้าง อุอุ

ปีนั้น ผลการแข่งขัน พวกเราแพ้ตกรอบแรกแบบไม่ ต้องคาดหวังอะไร แต่ก็เป็นโอกาสที่ดีที่พวกผมได้เพิ่มพูน ประสบการณ์ และทีป่ ระทับใจสุดๆ คือมีโอกาสไปดูทมี ระดับ แนวหน้าของเมืองไทย อย่างทีมไนส์ คอนดอร์ ลงแข่ง รวม ทัง้ ทีมดีๆ จากสิงคโปร์ มาเลเซีย เช่น ทีมฮันเตอร์ ฟอกส์ และ อื่นๆ ซึ่งช่วงนั้นเรียกได้ว่าเป็นยุครุ่งเรืองมาก

การแข่งขันมันมากครับ พวกผมได้เห็นสิ่งที่ไม่เคย เห็น เช่น การพิชลูกเลี้ยว ลูกดรอฟ ลูกไรซิ่ง ได้เห็นเกมรับที่ แน่นหนา ได้เห็นการตีที่หนักหน่วง และอื่นๆ

สิง่ เหล่านีล้ ว้ นเป็นแรงผลักดันทีท่ �ำ ให้ตอ่ มาพวกผม พยายามกันอย่างเต็มที่เพื่อจะทำ�แบบนั้นให้ได้บ้าง

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 5/4

รักที่จะแพ้พ่าย (จนชิน) —รูสะมิแล: 4045GGG & สมาชิก 2540 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

หลังกลับจาก PSU เพื่อนๆ เอกยางเริ่มมาเล่นมาก ขึ้น คนที่มาประจำ�ก็ได้แก่ เพื่อนเด่น เพื่อนอู๊ด เพื่อนเจียง เพื่อนชาญ ส่วนเพื่อนแจ๊ค-เกษตร มาบ้างไม่มาบ้างแต่ไม่ได้ หายไปไหน

ช่วงนีแ้ หละ ทีเ่ พือ่ นชมรมชาวมนุษย์ของเราหายไป จนเหลือแต่พวกผม แล้วก็น้องใหม่ๆ

ส่วนพี่ๆ ที่ยังเหลืออยู่ เช่น พี่หัวมัน พี่ยอด พี่ปี๊ด ก็ มาบ้างไม่มาบ้าง ขณะที่พี่มาร์คกลับไปอยู่เชียงใหม่แล้ว

เรือ่ งราวของทีมชายตอนนัน้ คงไม่มอี ะไรมากไปกว่า ความพยายามที่จะทำ�ให้ดีขึ้น คือแค่ดีขึ้น

แต่ผลการแข่งขันนั้นไม่ต้องพูดถึง

ความพ่ายแพ้คือเรื่องปกติ

ขณะทีท่ มี หญิงปัตตานีชว่ งนัน้ คือยุครุง่ เรืองทีส่ ดุ เท่า ที่เคยมีมา เพราะเจ๊ไหม พี่จิ๊บ พี่ฝน พี่ฟ้า ปู อ่อน และคน อื่นๆ สามารถทำ�เหรียญจาก PSU Open ได้ แล้วเทอม 2 ก็ ยังสามารถฝ่าฟันการคัดเลือกเป็นตัวแทนมหาลัยไปร่วมการ แข่งขันมหาวิทยาลับเกมได้

แถมได้ผลงานเป็นที่น่าพอใจกลับมาอีกด้วย

ผมจำ�ได้วา่ พีโ่ อ๊คได้ต�ำ แหน่งเซ็นเตอร์ยอดเยีย่ มด้วย ถึงแม้ทมี จะไม่ได้เหรียญก็ตาม ทำ�ให้หนุม่ ๆ ทีเ่ ห็นทีมหญิงได้ ไปกีฬามหาลัยเกิดแรงขับเคลือ่ นโดยเฉพาะผม เพือ่ นอูด๊ และ เพื่อนเจียงจะมุ่งมั่นเป็นพิเศษ ดึกๆ ดื่นๆ ไม่หลับไม่นอน ไฟ สนามซอฟล์บอลจะปิดหลัง 4 ทุ่มเป็นประจำ�จนใครๆ ที่ผ่าน ไปผ่านมาก็จะเห็นคนบ้า 3 คนใส่เสื้อ Shop ที่หลังปีกรูปล้อ รถสีทองยืนขว้างๆ ตีๆ จนชินสายตา

แต่ปีนั้นยังมีเรื่องเจ็บใจอีกเรื่องคือ ตอนแข่งภายใน ทีมเอกยางเจอทีมหญิง แพ้ครับ แพ้อีกแล้ว

ที่เจ็บใจไม่ใช่อะไรหรอก แพ้เพราะโดนเทค

พิชไม่เข้าครับ โยนเข้าไปก็ไม่เข้า เจ็บใจอย่างแรง แต่ ก็คงเป็นเพราะคราวนัน้ ละมัง้ ทีท่ �ำ ให้พวกเรารูว้ า่ พิชเชอร์ส�ำ คัญ ขนาดไหน ดังนัน้ ผม เพือ่ นอูด๊ และเพือ่ นเจียงก็เลยเริม่ หัดพิ ชกันอย่างหนักนับจากนัน้ มานัน่ เอง

ปี 2 ผ่านไป ตอนปิดเทอมปีน้ี พวกผมเอกยางไม่ได้ กลับบ้านเพราะต้องไปเรียนช่างทีว่ ทิ ยาลัยเทคนิคปัตตานี เย็นๆ พอมีเวลาเลยมาเล่นกัน ซึง่ คงเป็นตอนนัน้ แหละทีท่ กุ อย่างเริม่ ลงตัวในหลายๆ ตำ�แหน่งของทีม

เริ่มจากเบส 1 ที่ตัวใหญ่ สูง รับลูกได้ดี ไม่ว่าเพื่อน จะปาเออเร่อยังไงก็มโี อกาสรับได้เพราะเค้าตัวใหญ่ แถมหล่อ ชนิดเป็นขวัญใจสาวๆ ด้วย

เขาผู้นั้นคือ เพื่อนเด่น ผู้ยึดตำ�แหน่งบ้าน 1 ได้จน จบปี 4 แบบไม่มีใครแย่งได้เลย

ตำ�แหน่งต่อมา คือคนรับลูกได้เหนียวแน่นทีส่ ดุ ตีมา เหอะรับได้ ตำ�แหน่งบ้าน 3 มีหน้าทีห่ ลักคือรับลูกตีแสกหน้า กับเก็บลูกบันส์ ถึงแม้จะปาไม่ได้เรือ่ งแต่รบั แน่นบวกกับเบส 1 ทีส่ งู ยาว ปาไปเลย เออเร่อยังไงก็รบั ได้ จึงเป็นความลงตัวทีไ่ ม่ น่าเชือ่

คนนั้นคือ ผมเอง

ส่วนคู่เบตเตอรี่ เพื่อนเจียง-พิช เพื่อนอู๊ด-แคช คน นึงมีหน้าที่ดื้อไม่ท�ำ ตามที่สั่ง ไม่ว่าแคชเชอร์สั่งไงไม่สน ก็จะ

พิชแบบนีอ้ ะ่ ส่วนอีกคนด่ามันเข้าไป พิชมาห่วยก็ดา่ มันเข้าไป ถ่มถุยมันเข้าไป เดี๋ยวมันก็พิชเข้าเองแหละ

แล้วก็เพราะเรือ่ งราวของคูน่ แ้ี หละทีพ่ กั หลังๆ มีขา่ วลือ ว่ามันเป็นคูเ่ กย์รเึ ปล่าว่ะ ไปไหนก็ไปด้วยกัน กินข้าวก็ไปด้วยกัน เหอๆ น่าสงสัย แม้กระทัง่ บัดนีก้ ย็ งั เป็นปริศนาอยู่ อิอิ

ใครอยากรู้ ไปถามกันเอาเอง ผมไม่เกี่ยวนะ

ส่วนเพื่อนชาญ เค้าจะอืดนิดๆ เลยมีหน้าที่รับลูกตี ไม่เต็มไม้อยู่ที่ไร้ท์ฟิลด์ส์

และไอ้แจ็ค ด้วยความที่วิ่งเร็ว เลยได้เป็นเซ็นเตอร์ ฟิลด์ส์

มาถึงตอนนีห้ ลายตำ�แหน่งเริม่ มีเจ้าของล่ะ ยังเหลือ อีก 3 ที่ต้องหาคนมาลงซึ่งก็ได้น้องๆ และเพื่อนๆ คอยเสริม อยู่ คือไอ้หนุม่ -เอกเทคโน ไอ้เกียรติ-เทคโน 1 ในทีมทริบเปิล้ เพลละครับ

ฉายาเค้าคือ ท่านขุนแห่งวังวิเศษ เพราะบ้านเค้าอยู่ อำ�เภอวังวิเศษ

ส่วนคนอื่น ผมจำ�ได้ไม่ค่อยแม่น

จบปี 2 พี่ๆ ก็พากันจบหมดทั้งทีมหญิงทีมชาย พี่ รหัส 39 ทีข่ นึ้ มาเป็นพีใ่ หญ่กม็ แี ค่พฟี่ า้ กับพีห่ รัง่ ทีเ่ หลือก็พวก ผมปี 3 ทั้งหมดที่ต้องดูแลน้องๆ น่าเศร้าจริงๆ แต่สายเลือด ใหม่ๆ ก็มีมาไม่ขาดสาย น้องปี 1 เข้ามาหลายคน ในขณะที่ ปี 2 ก็พอมีบ้าง เลยทำ�ให้เรามีทีมที่ไม่ขาดผู้เล่นทั้งหญิงทั้ง ชายสำ�หรับปีหน้าแน่แล้ว

ขึ้นปี 3 เวลาแห่งการรอคอยก็มาถึง PSU Open ที่มาพร้อมชัยชนะแรกในชีวิต

จำ�ได้ว่า รอบแรกมี 4 ทีม คือทีมปัตตานี รามฯ ทีม เล็ก พระนครเหนือ ส่วนอีกทีมรู้สึกจะเป็น มศว.

ปัตตานีเริ่มต้นด้วยการถล่มรามฯ แบบขาดแต่ไม่ ค่อยน่าภูมิใจเพราะรามฯ ทีมนั้นเป็นน้องใหม่เกือบหมดเลย

แล้วเราก็ไปแพ้พระนครเหนือกับลาดกระบังนีแ่ หละ ซึ่ง 2 ทีมนี้ตอนหลังกลายเป็นคู่รักคู่แค้นทีมเราตลอด แบบ เจอกันบ่อย แล้วเราก็เลยแพ้มากหน่อยชนะน้อยหน่อย ตอน หลังก็เห็นว่าติดทีมชาติเบสบอลเกือบทุกคนโดยเฉพาะพระ นครเหนือ

หนนั้น เราตกรอบแรกเหมือนเดิม แต่ฟอร์มเดิมคือ ไม่คิดอะไรมาก ไปนั่งดูทีมเก่งๆ แข่งดีกว่า

Thursday, June 30, 2011

[ mt ] 31

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 5/5

รสชาติแห่งชัยชนะแรก —รูสะมิแล: 4045GGG & สมาชิก 2540

(ต่อจากฉบับที่แล้ว)

เผลอแป๊บเดียวก็ถึงแมทช์คัดตัวกีฬามหาวิทยาลัยแห่ง ความทรงจำ�ทีป่ นี นั้ มาแข่งทีป่ ตั ตานีตงั้ แต่เช้า ซึง่ กีฬาหลายประเภทที่ คนสนใจ เช่น ฟุตบอลก็พอมีคนดูบ้าง แต่กีฬาที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคน ดูมากที่สุดได้แก่ ซอฟล์บอล

เพราะอะไรเหรอครับ

ก็ง่ายๆ ใครเดินผ่านไปผ่านมาก็หยุดดูนิดนึง

ก็มันอยู่ระหว่างทางเดินนี่นา อิอิ

แต่มีคนหยุดดูเยอะจริงๆ ไม่ได้โม้นะ

ถึงเวลา ทีมหญิงแข่งไปก่อน และผลก็ออกมา “ชนะ” เพ ราะพิชเชอร์ทีมหญิงตอนนั้น คือพิชเชอร์ที่แข็งแกร่งมาก

เธอคนนั้นคือ เพื่อนอ่อน ที่แข็งแกร่งได้คงเป็นเพราะเธอ ไม่ใช่ผู้หญิง เอ้ย.. ไม่ใช่ คืออ่อนจะซ้อมกับทีมชาย เวลาพิชก็พิชเล่น กับไอ้เจียง ทุกอย่างถูกเปรียบเทียบกับผู้ชายหมด เธอก็เลยแกร่งจน พาทีมปัตตานีไปสู่กีฬามหาวิทยาลัยได้อีกครั้ง แต่ได้ข่าวว่าหลังจาก แข่งกีฬามหาลัยกลับมาก็มีโค้ชทีมรามฯ มาทาบทามให้ไปเล่น

แต่ไปเล่นที่ไหนถามกันอีกทีนอกรอบครับ

สำ�หรับทีมชาย การแข่งขันครัง้ นีไ้ ม่มแี รงกดดันอะไรมากมาย เพราะคิดว่ายังไงคงจะแพ้อกี เนือ่ งจากทีมหาดใหญ่เป็นพีป่ ี 4 ทีส่ ว่ น ใหญ่กเ็ ล่นมาหลายปีแถมเข้าขากันดีอกี ต่างหาก ยิง่ เห็นตอนเค้าวอร์ม กัน เราก็ถอดใจแบบไม่ตอ้ งสนละแมทช์น้ี พวกผมเลยเล่นแบบไม่กดดัน อะไร แม้จะเกร็งนิดๆ แต่กแ็ น่ใจว่าไม่ตน่ื เต้น ซึง่ หาดใหญ่ทมี นัน้ ล้วน เรียนอยูว่ ศิ วะหมดเลยเข้าขากันดี เทคนิคแพรวพราว ดูผา่ นการฝึกฝน อย่างดีมาทุกคนโดยเฉพาะพี่อ๊อด-หาดใหญ่ ที่น่ากลัวที่สุดกับฉายา “เดตพิชเชอร์” หลบไม่พน้ ละถึงตาย อุอุ

ซึ่งก็ได้รับการพิสูจน์แล้วว่า เป็นจริงอย่างว่า เริ่มการแข่งขัน กองเชียร์สาวๆ หาดใหญ่ดังไม่ขาดสาย

ปัตตานีเข้าไปตีก่อนโดยไม่รู้เป็นเพราะอะไร

ผมเป็นคนเลือกเองแหละว่าขอตีก่อน ทั้งๆ ที่ชนะการ เสี่ยงทายและตามปกติต้องรับก่อน ซึ่งมันก็ติดนิสัยมาจนถึงตอนนี้ อย่าให้เลือกนะ

ตีก่อน อิอิ

เริ่มเกมมาได้ การแข่งก็เป็นไปอย่างนิ่มๆ ธรรมดาๆ ไม่ หวือหวาอะไร แต่สิ่งผิดปกติก็เริ่มมีให้เห็น

3 อินนิ่งแรกทีมพี่หาดใหญ่นำ�พวกเราไป 2 แต้มโดยที่เรา ไม่สามารถทำ�แต้มได้เลย ได้ขึ้นบ้านบ้าง แต่ก็ไม่ได้แต้ม

แต่ความผิดปกติในความปกติก็มีว่า เอ๊ะ.. ทำ�ไมยัง 2-0

เป็นคำ�ถามทีไ่ ม่มใี ครถามตอนนัน้ แต่เริม่ ชัดเจนขึน้ เรือ่ ยๆ เมื่อมาถึงเกมเปิดอินนิ่ง 4 ปัตตานีเข้าไปตีตามคิว จำ�ไม่ได้ว่ากี่เอ้าท์ แต่ที่จำ�แม่นคือ ผมได้เข้าไปตีด้วย และที่แม่นที่สุดก็คือการมาถึงจุด ที่ผมคิดว่าเป็นจุดเปลี่ยนสำ�คัญของเกมเลยทีเดียว

ผมโดนไปก่อน 1 สไตรค์ กับอีก 2 (เกือบเดต) บอล และ ลูกที่เป็นจุดเปลี่ยนของเกมก็มาถึง เมื่อพี่อ๊อดพิชมาเต็มแรงเหมือน เดิม แต่คราวนี้มันไม่พุ่งตรงมาทางเบตเตอร์ก็คือผม แต่พุ่งไปตรง กลางโซนตีเลย ผมก็เลยปิดตาหวดซะเต็มแรงแบบไม่ต้องสนใจล่ะว่า จะว่าวหรืออะไร ปรากฏเสียงลูกกระทบไม้ดังปั๊ก ผมทิ้งไม้วิ่งแบบไม่ คิดชีวิตแล้วก็แอบเหลือบไปมองนิดว่า.. ลูกออกไปทางไหน

สิง่ ทีเ่ ห็น ทำ�ให้ตอ้ งวิง่ จ้�ำ แบบไม่เหลียวหลังอีกเลยก็คอื ลูกพุง่ ตรงแหน่ว ลอยไปไกลมากจนกระทัง่ มันกระทบกับผนังตึกทะเบียนเสียง ดัง “ปุก๊ ”

ผมไปได้ครึง่ ทางจาก 1 ไป 2 แล้ว ส่วนรันเนอร์บนบ้าน 2 กับ 3 ไปถึงโฮมเรียบร้อย ผมเข้าเบส 2 ก็หนั ไปมอง เจอเลฟฟิลด์ส์ หาดใหญ่ยงั เก็บลูกไม่ได้ โดยไม่ตอ้ งคิดมาก ผมออกตัวไปต่อทีเ่ บส 3 โดยไม่ตอ้ งให้ใครบอกแล้วก็ไปถึงก่อนทีล่ กู จะมาทีบ่ า้ น 3 หาดใหญ่อกี แต่พอสิน้ สุดการเล่น แอมไพร์ขานบล๊อกบอลให้กลับไปเบส 2 ทำ�ให้ผม งงนิดๆ ว่าทำ�ไมขานบล๊อกบอลเพราะตอนแรกตกลงกันไว้วา่ ลูกชนตึก กับต้นไม้ให้เล่นต่อถือเป็นอินเพลแต่ผมก็ไม่ได้ประท้วงอะไร

ไหนๆ ก็ได้ 2 รันละ ไม่ต้องคิดมาก

เมื่อเกมดำ�เนินต่อก็ให้เป็นที่แปลกใจที่สุดเมื่อชุดยิง ก.ทีม ปัตตานี ทีต่ ง้ั แต่เริม่ เกมก็ตถี กู บ้างไม่ถกู บ้าง ติดเคบ้าง ตายคาบ้านบ้าง

เมือ่ เดินเข้ามาในเบตเตอร์บอ๊ กรอบนี้ ทุกคนกลับทำ�หน้าที่ ได้อย่างไม่น่าเชื่อ ฮิทขึ้นบ้านตั้งแต่ไม้ 2 เพื่อนอู๊ด ไม้ 3 เพื่อนเจียง ไม้ 4 เพื่อนเด่น ไม้ 5 เพื่อนชาญ และเกมก็เริ่มไปหยุดตอนไม้ถัดๆ ซึ่งถูกขนานนามว่า ชุด (ถูก) สังหาร

ซึ่งถ้าเป็นการพูดคุยกัน คำ�ในวงเล็บเราจะไม่ออกเสียงนะ ครับ อุอุ

ผลคือ อินนิ่งนั้นเราได้มา 4 แต้ม ขึ้นนำ�ในทันที

จากทีมที่ไม่คิดว่าจะชนะแต่กลับขึ้นนำ�ได้ ทำ�ให้กำ�ลังใจ และที่สำ�คัญความมั่นใจมากขึ้นเต็มที่

ส่วนทีมหาดใหญ่ที่ตกเป็นฝ่ายตาม เสียงกองเชียร์ก็เริ่ม

เงียบ แต่เกมการเล่นกลับเดินหน้ารุก ทำ�แต้มคืนเต็มที่ ทั้งบั๊นซ์ ทั้งตี ทั้งขโมย ซึ่งผลก็ได้แต้มมาเพิ่มจนได้

แต่พวกเราก็ไม่หวั่น สวนกลับและทำ�แต้มคืนได้จนมาถึง ปิดอินนิ่ง 7 อินนิ่งสุดท้าย แต้มอยู่ที่ 7-4 ปัตตานีนำ�

ทีมหาดใหญ่เข้ามาตีเพื่อปิดเกม หากได้เกิน 3 แต้มก็จบ เกม ถึงตอนนี้พวกเราเกิดอาการเกร็งพอควร เพราะถึงตอนนี้แล้วก็ ไม่อยากพ่ายแพ้หรอก

เบตตอร์ 2 ไม้แรก เอ้าท์อย่างง่ายดาย แต่แทนที่พวกเรา จะใจชืน้ กลับเกร็งหนักกว่าเก่า เพราะกลัวเป็น “ทูดาวน์สะอืน้ ” เหมือน ที่เป็นบ่อยๆ แล้วแรงกดดันก็มากขึ้นทุกที

เพื่อนเจียงพิชเทคไป 2 คน เพราะพิชมาคนเดียวทั้ง 7 อิน นิ่ง เริ่มหมดแรง ลูกพิชที่เบาอยู่แล้วเริ่มเบาลงไปอีก

แต่แล้วด้วยแรงกดดันนี่แหละ

เพราะนอกจากเราจะกดดัน ทีมหาดใหญ่เองก็กดดันไม่ยงิ่ หย่อนกว่ากัน ตอนนีก้ ารแพ้ชนะจึงตัดสินกันทีว่ า่ ใครจะทนแรงกดดัน ได้มากกว่าแล้วเล่นไม่ให้ความผิดพลาดเกิดขึ้น

ผลคือ ทีมหาดใหญ่สแู้ รงกดดันตัวเองไม่ไหว เล่นผิดพลาด ออกมา และผลคือเอ้าท์สุดท้ายตามที่เราต้องการ

โดยตอนแรกมีรันเนอร์อยู่ที่บ้าน 1 เพื่อนเจียงพิชลูกเสีย เพื่อนอู๊ดต้องวิ่งไปตะครุบไว้ แต่ผลทำ�ให้รันเนอร์ที่ 2 วิ่งไป 3 ได้ แต่ รันเนอร์ที่ 1 ไม่ได้ไป 2

ผมยังจำ�ได้แม่น รันเนอร์ที่ 1 คือ พี่อ๊อด-หาดใหญ่ เดดพิช เชอร์ของเรานี่เอง คงเพราะเหนื่อย พี่อ๊อดเลยไม่ได้ไปที่ 2 ทั้งๆ ที่ โอกาสเซฟมากกว่าที่ 2 ไป 3 อีก และช็อตสุดท้ายก็มาถึง เพื่อนเจียง พิชเออเร่ออีกครั้ง แต่คราวนี้ลูกหลุดไม่ไกลตัวเพื่อนอู๊ดมากนัก พอ เพื่อนอู๊ดเก็บลูกได้ รันเนอร์ที่ 3 กลับเข้าเบส แต่พี่อ๊อดค่อยๆ เดิน กลับเข้าเบส เพื่อนอู๊ดก็เลยเช็คไปให้เพื่อนเด่นทัชพี่อ๊อดทันที

อันทีจ่ ริง มันก็เป็นลูกทัชทีเ่ ซฟนัน่ แหละ แต่ความผิดพลาด ำ ก็ท�ำ ให้พา่ ยแพ้ได้ พีอ่ อ๊ ดมาถึงก่อน เบสก่อนทีเ่ พือ่ นเด่นจะทัชด้วยซ้� แต่ปรากฏว่าแกเข้าเบสผิดมุม เท้าไปเตะเอาเบส 1 หลุดออกจากจุด และหลุดออกจากเท้าพีอ่ อ๊ ดเอง เอมไพร์พเ่ี บส ซึง่ ก็คอื พีห่ รัง่ ชูมอื ขาด เอ้าท์อย่างไม่ลงั เล

ผมงงอยู่หน่อย ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วก็เริ่มประท้วงกัน ว่า เท้าถึงเบสก่อน เอ้า.. ได้ยังไง ทุกคนเห็นชัดเจน

ซึ่งผมก็เห็นด้วย พี่หรั่งชี้แจงอย่างชัดเจนและหนักแน่นว่า ก็ตกลงกันแล้วว่า ฟิกเบส ไม่ฟิกจุด เบสไปไหน คนต้องตามไปด้วย ได้ยินกันแล้วเสียงประท้วงก็หายไป รวมทั้งพี่หาดใหญ่คนนึงเข้ามา แล้วพูดกับคนที่ไปประท้วงว่าการตัดสินถูกต้องแล้วตกลงกันไว้อย่าง นั้นจริงๆ ผลคือพวกเราชนะแบบตื่นเต้น 7-4

วันนัน้ ทัง้ วันหลังแข่งแล้ว ชาวซอฟล์บอลปัตตานีทกุ คน ก็ฉลองกันเต็มที่ เพราะคิดว่าได้ไปกีฬามหาวิทยาลัยกันทั้งทีม หญิงและทีมชาย

Thursday, July 7, 2011

[ mt ] 31

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 5/6

เตรียมทีมเตรียมพร้อม ‘ขโมยชัยชนะ’ —รูสะมิแล: 4045GGG & สมาชิก 2540 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

หลังจากชัยชนะวันนั้น พวกเราซ้อมกันสุดตัว ซ้อม หนักกว่าเก่าอีกหลายเท่า อาจารย์ บุคลากรมหาลัยหลายคน มาเยี่ยมที่สนามบ่อยขึ้น

โดยเฉพาะอาจารย์วรรณกรที่เสียสละมาดูแลพวก เราหลายๆ อย่าง ทำ�ให้ทีมเราเริ่มเป็นทีมที่แข็งแกร่งขึ้นและ มีความพร้อมในหลายๆ ด้าน ทั้งอุปกรณ์ที่ได้รับมาเพิ่ม เช่น ไม้ โกลฟ ลูก

พวกเราจึงกำ�ลังใจดีและตัง้ ใจซ้อมเพือ่ สูศ้ กึ กีฬามหา ลัยที่จะมาถึงอย่างยิ่ง

จนวันหนึ่ง ผมได้ทราบข่าวว่าเราจะได้ไปซ้อมแข่ง กับทีมหาดใหญ่ที่สนามหาดใหญ่ ทุกคนก็ดีใจที่จะได้ไปแข่ง เพราะสนุกกับเกมชนิดนี้เข้าแล้ว และผลการแข่งวันนั้น พวก เราก็ชนะขาด แบบเรานำ�ม้วนเดียวจบ

และเป็นชัยชนะทีท่ �ำ ให้เราได้รบั รูว้ า ่ เกมการขโมย น่ากลัวขนาดไหน เพราะเราสามารถขโมยจนได้ 2 รันใน คราวเดียว โดยเริม่ จากผมตีขน้ึ บ้านได้ แล้วรันเนอร์บนเบสก็ได้ รันด้วย ทำ�ให้บนเบส 1 มีผมคนเดียว เพือ่ นอูด๊ เข้าบ๊อกมาตีลกู กลิง้ เบาๆ ไปหน้าเบส 3 ผมคิดว่าคงไม่รอดแน่ แต่กอ็ อกวิง่ ไป เบส 2 โดยมีเพือ่ นอูด๊ วิง่ ไม่คดิ ชีวติ เข้าเบส 1 ส่วนเบส 3 หาดใหญ่ เช็ค 1 แต่เบส 1 รับลูกหลุด ทำ�ให้เพือ่ นอูด๊ เซฟไปด้วย ส่วนผม พอเห็นเบส 1 รับลูกหลุด ตอนแรกว่าจะแกล้งวิง่ ออกจากเบส 2 แต่เพราะสันดานเสีย วิง่ ไปไกลหน่อยเลยจำ�ต้องวิง่ รวดเดียว ไป 3 เลยเพราะโดนเบส 1 กดดัน จะกลับก็ออกมาไกลไป เลย ต้องลุยไปตายเอาดาบหน้า เบส 1 หาดใหญ่เลยเช็คไล่ผมไปที่ 3 แต่ไม่ทนั ตอนนัน้ ผมวิง่ เร็ว ไม่อว้ นเหมือนตอนนี้ อิอิ ไปถึง เบสก่อนจะถูกทัช เบส 3 หาดใหญ่รบั ลูกได้แต่ทชั ไม่ทนั ก็เลย เลิกมองผม ซึง่ เป็นจังหวะเดียวกับทีเ่ พือ่ นอูด๊ ออกวิง่ จาก 1 ขึน้ 2 แต่จริงๆ ผมว่าเพือ่ นอูด๊ แค่ลอ่ ๆ ไม่ได้ออกมาไกล 1 เท่าไหร่ แค่เบส 3 หาดใหญ่ดนั เช็คกลับไป 1 เพือ่ นอูด๊ เลยวิง่ หนีมา 2

เลย พอผมเห็น 3 เช็ค 1 ก็วง่ิ เลย ไม่สนใจละ เข้าโฮมเลย แล้ว ก็ถงึ ก่อนทีเ่ บส 1 หาดใหญ่จะเช็คกลับมาทีโ่ ฮมด้วย ส่วนเพือ่ น อูด๊ พอออกจาก 1 ถึง 2 เห็นเบส 1 เช็คกลับโฮม เลือดขีข้ โมย ขึน้ หน้า วิง่ หน้าตัง้ ตรงมา 3 ซึง่ ทีจ่ ริงก็ไม่นา่ รอดเพราะโฮมเค้า ปากลับไป 3 เร็วกว่ามาก แต่เผอิญว่ารับลูกแล้วหลุดออกไป หลัง 3 เพือ่ นอูด๊ เลยโกยทีเดียวถึงโฮม ก่อนจะออกมาดีใจสุด เหวีย่ ง แล้วไปนัง่ หอบรับประทานข้างสนามจากการได้ 2 รันจากเกมขโมย

หลังจากนั้น ทีมปัตตานีก็ได้ชื่อ “เป็นทีมที่ขอให้ขึ้น บ้านได้ รับรองได้รัน” เรียกว่า ขโมยอย่างเดียว

และเกมการขโมยนี้เองที่ไปแผลงฤทธิ์จนเป็นที่ประ จักษ์เลือ่ งลือในกีฬามหาลัยที่ มศว. เป็นเจ้าภาพในปีนน้ั ซึง่ กีฬา มหาลัยที่ มศว. นี้ ผมจะไม่พดู ว่าทีมปัตตานีหรือทีมหาดใหญ่ แล้ว เพราะปีนน้ั เป็นการรวมทีมทีเ่ รียกว่าคัดคนแกร่งเข้ามารวม กันได้อย่างกลมกลืนมาก จึงรวมเรียกทีมสงขลานครินทร์แบบ เต็มคำ� ..ซึ่งก่อนกีฬามหาลัยจะเริ่มขึ้นนั้น พวกเราซ้อมกัน

หนักหน่วงและเมามันเพื่อจะทำ�ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำ�ได้ และ ยิ่งมีโอกาสดีมากขึ้นเมื่อพี่ๆ ชาวหาดใหญ่แจ้งข่าวว่าเราจะมี โอกาสขึ้นไปซ้อมแข่งที่กรุงเทพฯ ในช่วงปิดเทอม ที่ทั้งหมด ทั้งสิ้นก็ต้องขอบคุณและยกความดีให้พี่หาดใหญ่ทุกคนที่ได้ ให้ความช่วยเหลือและจัดการทุกสิ่งอย่างเต็มที่ แบบไม่มี ความรู้สึกแตกแยกว่าเป็นปัตตานีหรือหาดใหญ่แต่อย่างใด

รวมทั้งขอบคุณอาจารย์ที่ปรึกษาชมรม ทั้งอาจารย์ วรรณกรและอาจารย์ที่ปรึกษาของชมรมหาดใหญ่ครับ ที่แม้

จะต้องขออภัยว่านึกชือ่ ไม่ออกแต่ผมจำ�หน้าอาจารย์ได้ไม่เคย ลืม เพราะเจอเกือบทุกครั้งที่ไปแข่ง PSU

เมื่อปิดเทอมมาถึง เราก็ออกเดินทางไปกรุงเทพฯ เพื่อซ้อมแข่ง โดยมีกำ�หนดนัดหมายไว้กับทีมรามฯ ทีมไนส์ฯ และทีมลาดกระบัง

ผมจำ�ไม่ได้วา่ หนนัน้ ไปพักทีไ่ หน แต่จ�ำ เรือ่ งการซ้อม แข่งได้ เพราะผลจากการซ้อมครั้งนั้นเหมือนลองทีมแล้วจัด ระเบียบใหม่ให้เหมาะสมที่สุด ซึ่งก็ออกมาดีเกินคาด เพราะ เราชนะทุกทีม

เป็นที่ฮือฮามาก คือไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าจะ ชนะทีมไนส์ได้ แต่ทจี่ ริงผมก็ยอมรับว่า ขณะทีเ่ ราเอาจริงเอาจังนัน้

ทีมไนส์รู้สึกเหมือนว่าเค้าจะซ้อมๆ ซะมากกว่า ยกเว้นอินนิ่ง หลังๆ ที่พอเค้ารู้สึกว่ากำ�ลังจะแพ้ เลยเหมือนจะเอาจริงขึ้น

แต่ก็ไม่ทันแล้ว

เช่นเดียวกับทีมรามฯ ที่ผลก็ออกมาเหมือนกัน

แต่สำ�หรับทีมรามฯ ซึ่งอาจต้องเจอกันในศึกกีฬา มหาลัยไม่กเี่ ดือนข้างหน้า ผมยอมรับว่าเค้าพัฒนาทีมได้รวด เร็วมาก โดยเฉพาะพิชเชอร์ชื่อ เก่ง ซึ่งจำ�ได้ว่าตอนซ้อมแข่ง คราวนัน้ พวกผมเกร็งมาก เลยตีลกู เค้าไม่ได้เลย แต่พอเล่นไป อินนิ่ง 2 ก็เริ่มตีได้ ทำ�ให้ชนะไป

แต่หลังจากไปเจอกันที่กีฬามหาลัยรอบ 4 ทีมสุด ท้ายนั้น “เกิดอะไรขึ้น” ผมจะเล่าให้ฟังต่อไปทีหลัง

ผลที่เกิดหลังจากการซ้อมทีมคราวนั้นอีกอย่างคือ มีการสับเปลีย่ นตำ�แหน่งขึน้ โดยผมเปลีย่ นไปเล่นช็อตสต๊อป แล้วพี่กุ๊ก-หาดใหญ่มาเล่นบ้าน 3 แทน ซึ่งดีมากๆ เพราะ ตำ�แหน่งนี้ผมสามารถจะซ้อมจับขโมยได้เข้าขากับเพื่อนอู๊ด

เข้าทำ�นอง กูขโมยมึงได้ แต่มึงห้ามขโมยกู อิอิ

ส่วนตำ�แหน่งอืน่ ๆ ทีจ่ ดั ได้อย่างลงตัวและเหมาะสม มากๆ จนกลายเป็นทีมรับที่แข็งมากก็คือ เด่นเล่นบ้าน 1 พี่ สุ หาดใหญ่เล่นบ้าน 2 ผมเป็นช็อต พี่กุ๊กเล่นเบส 3 อู๊ดแคช เจียงพิช พี่บอลหาดใหญ่เล่นเลฟฟิลด์ส์ แจ็คเซ็นเตอร์ ชาญ ไรท์ฟิลด์ส์ ส่วนที่เหลือก็คอยเปลี่ยนได้ โดยมีพี่อ๊อด-เดตพิช เชอร์ที่สามารถเปลี่ยนพิชกับไอ้เจียงได้

ด้วยเหตุทวี่ า่ มาข้างต้น เราก็เลยพร้อมสุดๆ สำ�หรับ ศึกกีฬามหาวิทยาลัยที่จะมาถึง

Thursday, July 14, 2011

[ mt ] 33

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 5/7

อยากคุมเกมได้ ต้องคุมอารมณ์ก่อน —รูสะมิแล: 4045GGG & สมาชิก 2540 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

แล้ววันที่รอคอยก็มาถึง กีฬาปัญญาชนที่ทีมนัก กีฬาจากสงขลานครินทร์ออกเดินทางด้วยรถบัสมหาลัย ทีจ่ �ำ ไม่ได้วา่ 2 หรือ 3 คัน แต่ทกุ คันแน่นไปด้วยนักกีฬาหลากชนิด นัง่ ปะปนกันไปแบบหน้าตากระเหีย้ นกระหือรืออยากเข้าร่วม แข่งขันกันเต็มทีล่ ะ

แต่กว่าจะไปถึงมันนานมากๆ แล้วก็น่งั รถเหนื่อย สุดๆ ก็เลยเพลียไปตามๆ กัน จนพอไปถึงแล้วได้พกั ปะปน กันหลายมหาลัยทีส่ ว่ นใหญ่กพ็ กั ในโรงพยาบาลทีเ่ พิง่ ก่อสร้าง เสร็จ แต่ยงั ไม่ได้ตกแต่งอะไรนัก ก็เลยใช้เพียงฟูกปูนอนซึง่ เพราะเหนือ่ ยจากการเดินทาง เลยหลับกันสนิททันที

พอตืน่ ขึน้ มาก็เริม่ ออกล่าเหยือ่ เอ้ย.. ออกหากิน ที่ พบว่า มีการจัดร้านเต็มไปหมด ทัง้ ร้านอาหารและร้านขาย เครือ่ งกีฬา โดยเฉพาะร้าน FBT ทีท่ กุ คนสนใจมากทีส่ ดุ เพราะ มันมีไม้เบสบอลกับไม้ซอฟล์บอลขายด้วย เรียกว่าบรรยากาศ ในงานกีฬามหาลัยปีนน้ั เต็มไปด้วยความคึกคักจริงๆ

ก่อนการแข่งขันจะเริม่ ก็มกี ารจับฉลากแบ่งสาย ซึง่ ผลปรากฏว่าเราได้อยู่สายเดียวกับทีมลาดกระบัง และทีม พระนครเหนือ เหมือนโดนล๊อกสเป็คยังไงยังงัน้ คือเจอกัน บ่อยมาก แล้วก็มาเจอกันอีกในกีฬามหาลัย ส่วนสายอืน่ จำ� ไม่คอ่ ยได้ครับว่าทีมไหนอยูส่ ายไหน รูแ้ ต่มี 12 ทีม แบ่งเป็น 4 สาย แข่งพบกันหมดในสายเพือ่ คัด 2 ทีมเข้ารอบจนได้ 8 ทีมสุดท้ายก่อนจะแบ่งสายใหม่ในรอบ 8 ทีมอีกที

ปีนนั้ ทีมเต็งไม่พน้ รามฯ จุฬาฯ ส่วนอีกทีมไม่แน่ใจ ว่าจะเป็นเกษตรฯ หรือเปล่า ในขณะทีท่ มี เรานอกจากจะไม่ ติดอันดับใดๆ ทัง้ สิน้ แล้วยังถูกมองเป็นทีมไม้ประดับอีกด้วย

เมือ่ วันแข่งก็มาถึง คูแ่ รกของสาย ทีมเราเจอกับพระ นครเหนือซึง่ เราก็ลงแข่งอย่างฮึกเหิม และแข่งได้สสู ี โดยเรามี

34 [ mt ]

Thursday, July 21, 2011

ทีมรับทีแ่ ข็งแกร่งกว่า แต่เค้าก็มที มี รุกทีด่ กี ว่า เรียกว่า ได้เสีย กันคนละอย่าง

หลังจากเริ่มเกม แรงกดดันก็ถาโถมเข้ามาเพราะ ต่างทำ�แต้มกันยากมาก ผลัดกันรับผลัดกันรุกอย่างรวดเร็ว

แต่สำ�หรับผมแล้ว แมทช์น้นั เป็นอะไรที่ขัดใจสุดๆ เพราะหลังจากมองรูปเกมแล้ว ผมก็พบว่า พิชเชอร์ของพระ นครเหนือพิชไม่คอ่ ยเข้า และลูกทีเ่ ข้าก็ตงี า่ ยๆ เพราะเป็นลูก ตรงๆ จะลำ�บากนิดก็แค่มนั โคจรนานหน่อย แต่พวกเราก็เล่น ไปช่วยเค้าตีตลอด ติดเค ตายคาบ้าน 1 ตีฟลายบอลหายไป หมด สุดท้าย เราก็เลยเป็นฝ่ายตามตลอด

ผมพยายามบอกทุกคนให้ดดู ๆ ี ลูกไม่เข้า แต่คงด้วย ความเกร็งเลยหลับหูหลับตาหวดแบบไม่คดิ ตายกันเป็นแถบๆ

เราเลยแพ้ไปอย่างเฉียดฉิว 5-4 ชนิดผมจำ�ได้แม่น ว่าจาก 4 รันทีเ่ ราได้ 2 รัน ผมเป็นคนทำ� โดยเทคขึน้ บ้านแล้ว ขโมยเอา ซึง่ ทีมรับพระนครเหนือก็ท�ำ อะไรไม่ได้ แล้วเค้าก็มี ความผิดพลาดทีท่ �ำ ลูกหลุดจนผมได้รนั ชนิดแทบไม่ตอ้ งให้ใคร ช่วยตีสง่

ซึ่งจากจุดนี้เอง ทำ�ให้ผมรู้สึกอึดอัดและระเบิดใน ทีส่ ดุ เพราะไม่เข้าใจว่า ทำ�ไมแค่ดลู กู เดินขึน้ บ้าน ขโมย เอา แต้ม แค่นเ้ี อง ทำ�ไมคนอืน่ ทำ�ไม่ได้

หลังแข่งเสร็จ ถ้าใครอยูต่ อนนัน้ จะสังเกตเห็นว่า ผม ออกอาการไม่ดมี ากๆ ซึง่ ก็ยอมรับว่า “เป็นกริยาทีไ่ ม่ด”ี แต่ ด้วยความที่เก็บไว้ไม่อยู่แล้ว ก็เลยระเบิดซะเต็มที่ แบบไม่ สนใจด้วย ว่าใครจะไม่พอใจบ้าง

แต่ไงก็แพ้ไปแล้ว เลย เอ้า.. พรุ่งนี้เริ่มกันใหม่

รุง่ ขึน้ อีกวันเป็นคูท่ ่ี 2 ของสาย เราเจอกับลาดกระบัง ซึง่ ตอนแรกก็กดดันพอสมควรเพราะพิชเชอร์ลาดกระบังเป็น ทีมชาติทไ่ี ปแข่งเมืองจีนมาสดๆ ร้อนๆ ความทีก่ ลัวแพ้เลย เครียดหนัก แต่พอแข่งเราก็พบว่า พิชเชอร์กลับมาไม่ทนั ไม่ ได้ลงไลน์อฟั เลยไม่มสี ทิ ธิล์ งเล่น แน่นอนเราก็ใจชืน้ ขึน้ หน่อย

คิดว่า.. พอมีโอกาสบ้างละ

เริ่มเปิดเกมมา เราสู้กับลาดกระบังได้สูสี เกมสนุก ตื่นเต้น ตึงเครียดเหมือนแมทช์แรกไม่ผิดเพี้ยน เพราะทั้ง 2 ทีม มีทีมรับที่ดีเหมือนกัน ทีมรุกก็พอใกล้เคียง ดังนั้น ชัย ชนะจึงวัดกันว่าใครจะเล่นพลาดมากกว่ากัน

เกมเริม่ ส่อแววหายนะสำ�หรับเรา เพราะประสบการณ์ เราสู้เค้าไม่ได้ เนื่องจากลาดกระบังเต็มไปด้วยผู้เล่นระดับ ปริญญาโทหลายคน คือแก่ๆ เก๋าๆ ว่างัน้ เหอะ เราก็เลยเป็นฝ่าย ทำ�แต้มตามตลอด จนถึงอินนิง่ 4 แต้มอยูท่ ่ี 5-4 ลาดกระบังนำ�

เราเข้าไปตี โดยมีแต้ม 1 เอ้าท์รนั เนอร์อยูท่ บ่ี า้ น 3 คือเพือ่ นชาญ ผมเข้าไปตีเป็นคนถัดไป ซึง่ ตอนนัน้ ผมคิดอย่าง เดียวว่า ด้วยแต้มแบบนีต้ อ้ งเอาลูกลงพืน้ หรือตีให้ลอยไปไกล ทีส่ ดุ เพราะยังไงก็นา่ จะได้ 1 แต้มแน่นอน

ที่สุดผมก็ได้โอกาสหวดได้ลูกนึง แม้ไม่ค่อยเต็มไม้ แต่ก็แรงพอจะส่งลูกลอยออกไปไกลทางไรท์ฟิลด์ ซึ่งผมคิด ในใจ และรู้ตัวดีว่าไม่รอดแน่ แต่ไม่เป็นไร เพื่อนชาญคงไม่ พลาด ผมเลยออกวิ่งเหยาะๆ ไปเบส 1

แล้วก็เป็นดังคิด ไรท์ฟลิ ด์ทต่ี อนแรกทำ�ท่าจะรับลูก ไม่ทนั วิง่ มาคว้าลูกก่อนลูกลงพืน้ ได้ ผมหันไปดูเพือ่ นชาญยืน ทีเ่ บส 3 ก็พบกับความขัดใจแบบสุดๆ เป็นรอบ 2 เพราะเพือ่ น ชาญไม่ได้แพ็คเบส แต่เดินออกมา 2-3 ก้าว ต่อเมือ่ ไรท์รบั ลูก ได้แล้วจึงค่อยๆ เดินกลับไปแพ็คเบสก่อนจะเริม่ ออกวิง่ ซึง่ ผม รูส้ กึ ว่า เป็นความประมาททีห่ ากไม่ได้แต้มคงเป็นเรือ่ งทีไ่ ม่นา่ อภัย แต่ดว้ ยความทีล่ กู ลอยไปไกล ทำ�ให้ฟลิ ด์ลส์ ง่ ลูกกลับมา ช้า เพือ่ นชาญเข้าบ้านไปก่อนทีล่ กู จะมาถึงแค่กา้ วเดียวเอง

ทุกคนโล่งใจทีไ่ ด้แต้มเสมอจนได้ แต่กม็ เี สียงตำ�หนิ เพือ่ นชาญออกมาบ้าง ว่าทำ�ไมไม่แพ็คเบสรอ แต่ไม่ใช่ผมนะ เพราะผมพูดอะไรไม่ออกแล้วตอนนั้น ทั้งที่ใจก็เครียดจน อยากจะด่าออกมาดังๆ ว่า มรึงทำ�อะไรของมรึงแบบนัน้ แต่ ไม่ได้พดู ออกไป แค่เดินกลับเข้าทีน่ ง่ั ไม่พดู อะไร

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 5/8

1 แต้มที่ ได้มา คือชัยชนะ —รูสะมิแล: 4045GGG & สมาชิก 2540 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

เกมผ่านไปจนอินนิ่งที่ 5 ต่างคนต่างพยายามทำ�เกมรุก แบบสุดๆ แต่ก็ท�ำ แต้มเพิ่มไม่ได้จนเปิดอินนิ่ง 6

แอมไพล์มาบอกว่าอินนิง่ สุดท้ายแล้วเพราะจะหมดเวลา แรงกดดันอยู่ที่ทั้ง 2 ทีม เพราะต้องทำ�แต้มให้ได้เพื่อชัยชนะ

ลาดกระบังเข้าไปตีก่อน จำ�ได้ว่า ขึ้นบ้านได้ด้วยแต่ สุด ท้ายก็ตายคาบ้าน ไม่ได้แต้ม

เราเข้าไปตีบ้าง แต่ไม้หลังขึ้นบ้านไม่ได้ เลยรอบวนมา ถึงผมอีกครั้ง ตอนนั้นเราโดนไปแล้ว 1 เอ้าท์ ไม่มีคนบนบ้านเลย ผมตัดสินใจเด็ดเดี่ยวจะทำ�โฮมรันแรกในชีวิต ทั้งๆ ที่ไม่เคยคิดจะ ตีโฮมรันมาก่อน และได้โอกาสหวดลูกเต็มไม้ ลอยไปไกลมาก

ตอนแรกคิดว่าได้แล้ว แต่สดุ ท้ายยังขาดไปอีกหลายก้าว กว่าลูกจะข้ามเฟ้นซ์ และไรท์ฟิลด์มารับลูกไว้ได้ เลยเดินหน้าจ๋อย กลับไปนั่ง

แต่หลังจากผมพยายามโชว์เดี่ยวแล้วไม่ได้ผล เกมการ ขโมยอันน่ากลัวก็กลับมาอีกครั้ง เพื่อนอู๊ดไม้ 2 เข้าไปตีสั้นๆ แล้ว ก็ขึ้นบ้านได้ เพื่อนเจียงเดินเข้าไปตีเป็นคนถัดไป เจียงได้โอกาส หวดลูกเต็มแรง สามารถขึ้นบ้านไปได้อีกคน

เพื่อนอู๊ดวิ่งจาก 1 ไป 2 ได้อย่างสบาย เพื่อนเด่นเดิน เข้ามาตี แต่เพื่อนเด่นไม่ได้ตีเพราะเชอร์พิชลูกแรกแล้วแคชเชอร์ รับแล้วกระฉอก เพื่อนอู๊ดสวมวิญญานขี้ขโมยใส่เกียร์หมาวิ่งจาก 2 มา 3 แล้วก็ทันด้วย

แต่ขณะที่เพื่อนเจียงยังงงไม่หาย ไม่ได้ก้าวออกจาก 1 เลย ก็มีเสียงสวรรค์สั่งจากโค้ชบ๊อกเบส 1 ซึ่งตอนนั้นเป็นอาจารย์ ที่ปรึกษาชมรมหาดใหญ่ ไอ้เจียงวิ่งเร็วเท่าคำ�สั่ง แต่ให้ตายเถอะ แทนที่จะวิ่งแบบพรวดๆ มันกลับวิ่งแบบเรื่อยๆ

แต่ที่จริง ถ้าเป็นผม ผมก็คงวิ่งแบบนั้น เพราะคงเป็น เรื่องยากที่จะไปขโมยเบส 2 ขณะมีรันเนอร์ที่ 3 แต่เคชเชอร์ลาก กระบังก็ทำ� เพราะคงเห็นว่ารันเนอร์วิ่งแบบประมาทนั่นเอง แต่ ทันทีที่แคชเชอร์ขว้าง เพื่อนอู๊ดที่คอยอยู่แล้วก็วิ่งรวดเดียวถึงโฮม

28 [ mt ]

Thursday, July 28, 2011

ก่อนเบส 2 จะรับลูกไอ้เจียงและทัชเอ้าท์ แอมไพล์ใหญ่ขานเซฟ ไลน์อัฟออกมาก่อนที่แอมไพล์เบส 2 จะขานเอ้าท์เสียอีก เราทุก คนดีใจกันสุดเหวี่ยง

เพราะ 1 แต้มที่ได้มา คือชัยชนะ

และมันคือใบเบิกทางไปสู่รอบ 2 ได้เป็นอย่างดี เพราะ ในแมทช์สุดท้ายที่ลาดกระบังจะมาเจอกับพระนครเหนือ ต่างคน ยังต้องเอาชนะกันให้ได้ เพราะแม้พระนครเหนือจะมีแต้มตุนจาก การชนะเรา แต่หากแพ้เกิน 2 แต้มก็จะตกรอบทันที

แล้วถ้าแพ้แต้มเดียว ก็จะกลายเป็นงูกินหาง ต้องมา ตัดสินด้วยการจับฉลาก เพราะการคิดแต้มไม่มีผล เนื่องจากทุก ทีมมีแต้มได้เสียเท่ากันหมด

ส่วนลาดกระบัง แน่นอนว่าเค้าต้องการชัยชนะเพื่อเข้า รอบ และต้องชนะให้ได้ 2 แต้มเพื่อไม่ต้องลุ้นจับฉลาก

สำ�หรับ มอ. โอกาสเดียวที่จะตกรอบ คือลาดกระบัง

ชนะพระนครเหนือแต้มเดียว แล้วมาจับฉลาก แล้วตกรอบนัน่ เอง

วันที่ 3 แมทช์สดุ ท้ายของสาย ทีมลาดกระบังพบกับพระ นครเหนือ ซึง่ ผลการแข่งคูน่ จี้ ะเป็นตัวชีช้ ะตาว่าใครจะอยูใ่ ครจะไป

พวกผมทุกคนไปนัง่ ลุน้ ข้างสนามอย่างใจจดจ่อ และลุน้ ด้วยว่า ไม่ว่าใครจะชนะก็ขอให้มีผลต่างแต้มเกิน 2 เป็นพอแล้ว เพราะยังไง เราก็ได้เข้ารอบแน่นอน

แต่ในใจแล้ว ผมเชียร์ลาดกระบังมากกว่า ซึ่งก็ไม่มีอะไร มากไปกว่า เชียร์มวยรองเท่านั้นแหละ เพราะตอนนั้นลาดกระบัง ดูเป็นรองอยู่หน่อยๆ

การแข่งขันสนุกตื่นเต้นจนวินาทีสุดท้าย

จำ�ได้ว่า พระนครเหนือนำ�อยู่ 75 แต่ลาดกระบังเข้าไป ตีปิดแล้วก็เป็นไม้ตีหนักๆ ด้วย

มาถึงตอนนี้ ผมกับเพือ่ นเริม่ เปลีย่ นทีมเชียร์ หันกลับมา เชียร์พระนครเหนือ ลุ้นให้พระนครเหนืออุดให้ได้ เพราะอะไรนะ เหรอครับ

ง่ายๆ ก็ถา้ ลาดกระบังชนะ ก็ชนะแค่แต้มเดียว ซึง่ หมาย ถึงทุกทีมต้องมาลุน้ การจับฉลากน่ะสิ แล้ว มอ. ก็มสี ทิ ธิจ์ ะตกรอบ ได้

แล้วพระนครเหนือก็ถูกตีจนได้

พวกเราลุ้นระทึกมากตอนนั้น แต่สุดท้าย เกมก็จบลงที่ พระนครเหนือชนะแบบมันหยด 7-5 ลาดกระบังทำ�แต้มเพิม่ ไม่ได้ มีรันเนอร์ตายคาบ้านอยู่ 2 คน

งานนั้น นอกจากพระนครเหนือจะดีใจแล้ว

มอ. กลับดีใจยิ่งกว่า เพราะนี่คือการเข้ารอบ 2

ซึ่งสำ�หรับผมแล้ว มันคือความสำ�เร็จอย่างมากทีเดียว

จากนักซอฟต์บอลไม่มโี ค้ชสอน มีกแ็ ต่เบสิกผิดมัง่ ถูกมัง่ แต่สามารถฝ่าฟันจนเข้ารอบ 2 ได้

แค่นี้ก็สุดยอดแล้ว

แต่ความสุดยอดไม่ได้จบแค่นี้

หลังจากผ่านรอบแรกมาได้อย่างลุ้นจนวินาทีสุดท้าย พวกเราก็ได้เข้ารอบ 2 ซึ่งถือว่าประสบความสำ�เร็จสูงมากๆ แล้ว

แต่หลังผ่านรอบแรกผมไม่แน่ใจว่า ตอนนัน้ ใช้ระบบไขว้ หรือจับฉลากใหม่ น่าจะเป็นจับฉลากใหม่มากกว่า ว่าทีมไหนจะ เจอกับทีมไหน เพราะหากไขว้กัน พระนครเหนือที่เป็นที่ 1 ของ สาย คงไม่ไปพบกับทีมราม ที่เป็นที่ 1 ของอีกสายเหมือนกัน

สำ�หรับ มอ. มีข่าวลือว่า ไม่พบกับจุฬาฯ ก็ธรรมศาสตร์ ซึ่งต้องเล่าเรื่อง 2 ทีมนี้ให้ฟังหน่อยเพราะเล่นได้อย่างน่าประทับ ใจมากเหมือนกัน

โดยผมและเพื่อนๆ ไปนั่งดูแมทช์คู่นี้ด้วย

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 5/9

ความลำ�เอียงในเกมกีฬา มีจริง!

—รูสะมิแล: 4045GGG & สมาชิก 2540 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

แมทช์จฬุ าฯ เจอธรรมศาสตร์ เป็นการแข่งทีส่ สู มี าก เพราะมีทีมรับพอๆ กัน แต่ถ้าให้เทียบกับทีมรับของเรา ทีม รับของ 2 ทีมนี้ดูอ่อนกว่า แต่ทีมรุกนี่สิ โหด ดุดัน หนักหน่วง

แมทช์จฬุ าฯ-ธรรมศาสตร์ จึงเป็นแมทช์ทเี่ รียกว่าแข่ง กันรุกมากกว่า ซึ่งผลสุดท้ายของศึกแห่งศักดิ์ศรีนี้ จุฬาฯ ก็ ชนะไปได้แบบที่เรียกว่า โฮมรัน เพื่อปิดแมทช์เลยทีเดียว

ความตื่นเต้นในอินนิ่งสุดท้าย ผมจำ�ไม่เคยลืม

ธรรมศาสตร์น�ำ อยู่ 2 แต้มจากลูกตีอนั หนักหน่วง และ ล้วนเป็น 2 เบสฮิทอย่างต่� ำ สุดท้ายจุฬาฯ ก็เข้ามาตีปดิ และฮิต ขึน้ บ้านได้ 2 บ้านรันเนอร์ทเ่ี บส 1-2 แล้วไม้ปดิ เกมก็มาถึงจำ�ได้ ว่า เบตเตอร์คนนัน้ เป็นผูเ้ ล่นทีมชาติทม่ี คี วามสามารถในการตี สูงมาก ตี 3 เบสเป็นอย่างน้อยทุกครัง้

และครั้งนี้ก็เช่นกัน

พิชเชอร์ธรรมศาสตร์พิชลูกมาตรงแหน่ว แล้วก็โดน หวดลูกพุง่ ออกไปแรงมาก มากพอจะข้ามเฟ้นซ์ออกไปทีเดียว เลย กลายเป็นโฮมรัน 3 เบสจบเกม

จุฬาฯ ชนะแต้มเท่าไหร่ไม่รู้ แต่โฮมรันแล้วชนะ

กลับเข้าสู่เรื่องของทีมเราที่มีข่าวลือว่า ต้องเจอกับ จุฬาฯ หรือไม่ก็ธรรมศาสตร์

ตามปกติจากผลคูน่ ี้ เราน่าจะอยากเจอธรรมศาสตร์ มากกว่า แต่ไม่รู้ทำ�ไม ตอนนั้นผมอยากเจอจุฬาฯ มากกว่า เพราะรู้สึกว่า ธรรมศาสตร์มีเกมตีที่รุนแรงกว่า แม้จะมีผู้เล่น ที่ตีได้น้อยคน ต่างกับจุฬาฯ ที่ผู้เล่นตีได้เกือบทุกคน แต่ไม่ รุนแรงหวือหวามาก จะมีแรงมากก็แค่คน 2 คน

และทีส่ �ำ คัญ พิชเชอร์ธรรมศาสตร์ ดูจะพิชได้รนุ แรง และดีกว่าพิชเชอร์จุฬาฯ ส่วนลูกพิชเชอร์ จุฬาฯ จะพิชลูก ตรงๆ แล้วก็ไม่เร็วเท่าไหร่ ซึ่งพวกผมคิดว่าน่าจะตีกันได้

แม้จะมีขา่ วลือออกมาว่า พิชเชอร์จฬุ าฯ เจ็บ แต่ผม ก็พบว่าจริงๆ แล้วแม้จะไม่เจ็บ เค้าก็พชิ ได้แค่นนั้ แหละ เพราะ

28 [ mt ]

Thursday, August 4, 2011

เจอกันแมทช์หลังๆ ก็เห็นพิชแค่นั้น ไม่ได้เร็วขึ้นเท่าไหร่

แล้วผลการจัดสายใหม่ก็ออกมา อาจารย์บอกพวก เราว่า เราจะได้เจอกับจุฬาฯ ทำ�ให้ทุกคนรู้สึกพอใจ และเห็น แววว่าจะชนะอยู่บ้าง

เมื่อการแข่งเริ่มขึ้น แมทช์นั้น อาจารย์ไม่ได้เข้ามา คุมเกมอะไรเลย ปล่อยให้พวกเราคุมกันเอง

ผมจำ�ได้วา่ ทุกคนมีโอกาสขึน้ ไปยืนเป็นโค้ชบ๊อก ทำ� ให้ได้ความรู้สึกแปลกไปอีกแบบ

เกมวันนั้นผลก็เป็นอย่างที่เราหลายคนคาด คือเรา สามารถตีลกู พิชของจุฬาฯ ได้ และใช้ทมี รับอันแข็งแกร่งยันเกม ตีของจุฬาฯ ไว้ได้ โดยแต้มนำ�ห่างมากทีส่ ดุ ในอิน่ นิง่ ที่ 4 หรือ 5 นีแ่ หละทีเ่ รานำ�ห่างไปเป็น 10 ต่อ 4

แต่พอเข้าสู่อินนิ่งที่ 5-6 ก็เกิดเรื่องที่เป็นเหตุให้ทีม รับของเราเริ่มเป๋ และทีมรุกก็เริ่มสะดุด เพราะการตัดสินของ แอมไพล์ที่ดูจะตามเกมไม่ทัน

ถ้าให้พดู กันจริงๆ ก็ดเู หมือนจะเอียงๆ ไปทางจุฬาฯ

หน่อยๆ

ที่ผมเจอกับตัวเองแบบเต็มๆ ก็ 2 ช็อตด้วยกัน

ช็อตแรกคือ ผมจำ�ได้วา่ เวลาพิชเชอร์จฬุ าฯ เข้ามาตี เค้าชอบตีตรงมาทางเบส 2 ซึง่ ก็เป็นแบบนัน้ มา 2 ครัง้ ครัง้ นี้ เข้ามาตีอกี รอบ ผมเลยตัดสินใจเสีย่ ง ทิง้ ตำ�แหน่งช็อตสต็อปไป ยืนใกล้ๆ เบส 2 แม้จะมีเสียงกองเชียร์ตะโกนมาว่า อย่าเบีย่ ง มาก แต่ตอนนัน้ ผมดือ้ ไม่ฟงั ใครเลย ไม่ได้กลับไปตำ�แหน่ง

และผลก็เป็นอย่างที่ผมคาด

ลูกถูกตีออกมาทางบ้าน 2 จริง แม้จะเอียงออกไป บ้างแต่ผมก็วิ่งไปรับลูกได้ และสามารถนำ�ลูกมาทัชผู้เล่นที่วิ่ง จาก 1 ไป 2 ได้

แต่อนิจจา แอมไพล์เบส 2 ไม่ได้มองเลย ว่าผมทัช แล้ว พอรันเนอร์เหยียบเบส ก็ขานเซฟ ผมพยายามประท้วงแต่ ก็ไม่เป็นผล ก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย แต่ชกั เริม่ เสียอารมณ์

ทีม่ าเสียอารมณ์มากๆ คือผมมีโอกาสตีขนึ้ บ้าน และ ขโมยไปได้จนเบส 3 แล้วไอ้เจียงเข้ามาตีถัดจากอู๊ด ที่ไปตาย ที่บ้าน 1 โค้ชสั่งบั๊นซ์ ไอ้เจียงก็บั๊นซ์ได้อย่างไม่ผิดพลาด เบส 3 เก็บลูกได้ลังเลนิดนึง ก่อนจะปาไป 1 ซึ่งผมก็คอยอยู่แล้ว ว่าจะต้องปา 1 ยังไม่ทัน 3 ได้ปา ผมก็วิ่งไปครึ่งเบสแล้ว และ สไลด์เจ้าโฮมได้อย่างรวดเร็ว ส่วนเท้าได้ถลำ�ลึกผ่านเบสไป และตัวผมคาอยู่บนเบส ซึ่งเบส 1 จุฬาฯ ก็ส่งลูกกลับมาโฮม ทัชผมเหมือนกัน แต่ทัชโดนหน้าอก

แต่แม่เจ้า.. แอมไฟล์งี่เง่า ดันขานเอ้าท์ ทำ�ให้ผมงง เป็นไก่ตาแตก

มองหน้าแอมไฟล์แบบว่า ถ้ามึงอยูแ่ ถวบ้านกูนะ รับ รองหัวทิ่ม

เสียอารมณ์จริงๆ ครับ เอนเอียงกันแบบน่าเกลียด มาก ลูกเซฟชัดเจน แต่ขานเอ้าท์

ผมเดินออก ไม่ได้ประท้วงอะไร เพราะรูอ้ ยูแ่ ล้วว่ามัน เป็นแบบนี้ ไม่รจู้ ะโวยวายทำ�ไมส่วนเพือ่ นคนอืน่ ๆ ก็โดนกันไป มากบ้างน้อยบ้าง ตามแต่โอกาสทีเ่ ค้าจะฉกฉวยได้ ผลก็คอื เกม ของเราเป๋ไปพอควร ทำ�ให้จฬุ าฯ ไล่ตามมาจนเกือบทันเรา

จากที่น� ำ 10-4 แต้มใกล้มาจนเป็น 12-10 เกมชัก เริ่มไม่ค่อยดีสำ�หรับเรา แต่ทุกคนก็กัดฟันสู้ และเริ่มปลอบใจ กันเองว่า ทำ�ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว ไม่ต้องไปคิดอะไรมาก

อินนิ่งสุดท้ายมาถึง

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 5/11

ฝ่าไปบนเส้นทางลำ�เอียง —รูสะมิแล: 4045GGG & สมาชิก 2540 (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

ตอนนั้นแต้มเราทำ�เพิ่มได้เป็น 15 แต่จุฬาฯ ได้เท่าไหร่ จำ�ไม่ได้ ไม่ 10 ก็ 12 นี่แหละแล้วเค้าก็เข้ามาตีปิดด้วย

2 ไม้แรกทีเ่ ดินเข้ามาเป็นไม้ตที เี่ คยทำ�โฮมรันธรรมศาสตร์ มาแล้ว ทำ�ให้เราเกร็งกันมากทีเดียว แล้วเค้าก็สามารถตีขึ้นบ้าน ได้ทั้ง 2 ไม้ตามคาด แต่ด้วยทีมรับอันเหนียวแน่น ไอ้แจ็คพิสูจน์ ตัวเองแล้วว่ามันคือเซนเตอร์ที่เร็วที่สุดสำ�หรับเราตอนนั้น แจ็ค สามารถวิง่ ไปเอาลูกทีต่ อี อกไปนอกอินฟิลด์ได้และส่งกลับมาก่อน ที่รันเนอร์จะวิ่งได้มากกว่า 1 เบส แต้มก็กลายเป็นโนเอ้าท์

เบส 1-2 เราเกร็งกันมากขึ้นแต่ยังนำ�อยู่ แล้วคำ�พูดที่ว่า ไม่เป็นไร ค่อยๆ เอาทีละเอ้าท์ ใจเย็นๆ ก็มใี ห้ได้ยนิ ซึง่ ถือว่าปลุก ขวัญได้ดีพอควร

แล้วช็อตแห่งความทรงจำ�ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เบตเตอร์คน ถัดมาของจุฬาฯ ทีเ่ ข้าบ๊อกมาแม้จะตีไม่แรงแต่กส็ ามารถตีสนั้ ๆ ได้ ทุกคนและทุกคนก็ตีออกหมด แต่ผมบอกแล้วว่ามันเป็นความสุด ยอดสำ�หรับผมเพราะเบตเตอร์ทุกคนตีออกทางผมหมดและผมก็ ทำ�หน้าที่ได้อย่างไม่บกพร่อง ไม่ว่าลูกจะแรงยังไงผมก็รับได้หมด ทั้ง 3 ลูกและค่อยๆ โยนไปให้พี่กุ๊กที่ยืนเฝ้า 3 อย่างง่ายๆ ไม่มี เออเร่อ

พอลูกที่ 3 ถูกโยนไปให้พก่ี กุ๊ แอมไพล์เบสขานเอ้าท์ พวก เราก็ชมู อื เฮกันสนัน่ กองเชียร์ปศี าจทีป่ ระกอบไปด้วยเพือ่ นเอ็ม ไอ้ พงษ์ประมง และคนอืน่ ๆ โห่รอ้ งเหมือนคนบ้าพร้อมๆ กับกองเชียร์ บนอัฒจรรย์ทท่ี กุ คนลุกขึน้ โห่รอ้ งอย่างเมามัน เพราะเอ้าท์นน้ั คือ เอ้าท์สดุ ท้ายของเกมทีส่ ง่ ผลให้เราชนะเข้ารอบรองชนะเลิศได้เป็น ครัง้ แรกในรอบหลายปี

ยิ่งได้รู้ว่าเรายังมีแมทช์ที่ต้องแข่งอีก 2 แมทช์ก็ให้รู้สึก ว่านี่แหละสุดยอดของสุดยอดในชีวิตแล้ว อย่างน้อยก็เคยเกิดขึ้น ครั้งหนึ่งในชีวิตที่จะไม่มีวันลืมเลยทีเดียว

เหนือไปกว่านั้นสำ�หรับผม แมทช์นั้นยังสอนให้ผมรู้ว่า กีฬานั้นหากไม่แข่งกันด้วยความมีน้ำ�ใจและยุติธรรมอย่างแท้จริง แล้วมันก็ไม่มที างทีจ่ ะถูกพัฒนาให้กา้ วไปข้างหน้าได้อย่างแน่นอน

28 [ mt ]

Thursday, August 11, 2011

เพราะเมื่อคิดว่าชัยชนะต้องเป็นของพวกกู เพื่อนกูเท่านั้น.. ไม่ว่า จะใช้หนทางใด สุดท้ายแล้วผลนัน้ ก็จะกลับมาหาผูก้ ระทำ�นัน่ แหละ เหมือนอย่างทีส่ มาคมซอฟล์บอลและเบสบอลแห่งประเทศไทยได้ ฉายาว่าเป็นสมาคมยอดแย่จากนักข่าวและอืน่ ๆ ในช่วงก่อนหน้า นี้ไงละครับ

ชัยชนะต้องเป็นของทีมนัน้ ทีมนี้ สุดท้ายก็ไม่ได้เกิดความ ก้าวหน้า เพราะคิดแต่วา่ ทีมตัวเองคือสุดยอดในเมืองไทย คนอืน่ เค้า เลยเบือ่ หน่ายจนไม่อยากมาเล่นเพราะเล่นไปก็ไม่สนุก ไม่ยตุ ธิ รรม แข่งกันสูสหี น่อยก็ตอ้ งแพ้กบั แพ้

พอผ่านรอบ 8 ทีมจากจุฬาฯ มาได้ เราก็ดใี จกันมากแล้ว เพราะช่วงก่อนหน้านัน้ ทีมซอฟต์บอลปัตตานีไม่เคยได้เป็นตัวแทน เข้าแข่งมหาลัยมาหลายปี พอหลุดเข้ามาปีแรกเราก็เข้ารอบได้ลึก มากๆ ถึงรอบรอง ก็เลยรู้สึกพอใจมาก

และอีกอย่าง เรารูด้ วี า่ ผลรอบรองจะเป็นอย่างไร เพราะ ทีมทีเ่ ราจะเจอด้วยไม่ใช่แค่ทมี ซอฟต์บอลธรรมดา แต่เป็นทีมรามฯ ทีผ่ เู้ ล่นมากด้วยประสบการณ์ (มากจริงๆ) และพิชเชอร์กแ็ ข็งแกร่ง ระดับเกือบๆ ทีมชาติ แถมผูเ้ ล่นส่วนใหญ่กเ็ คยเล่นทีมชาติมาแล้ว เกือบทั้งทีม (มั้ง) เราก็เลยหวังแค่ว่าทำ�ให้ดีที่สุด

จำ�ได้วา่ เริม่ แข่งเราก็เล่นกันเต็มทีอ่ ดุ ศูนย์รามฯ ได้หลาย อินนิ่ง เวลาเสียก็เสียไปอินนิ่งละ 1-2 แต้ม จบเกมเราก็แพ้ไป 7-0

ทำ�แต้มไม่ได้เลย แต่มีคนตีได้ ถ้าจำ�ไม่ผิดไม่พี่สุก็พี่บอลหาดใหญ่ ตีได้ลกู นึง แม้จะเป็นลูกทีต่ ไี ปแบบปลิน้ ๆ แต่กถ็ อื เป็นฮิตนัน่ แหละ ส่วนคนที่เหลือถ้าไม่ K ก็ตีไปตายที่เบส 1 ไม่มีเทคไม่มีวอล์ค ได้ เหยียบเบส 1 แค่คนเดียวมั้ง

ส่วนเกมรุกเรียกได้ว่าแพ้ขาด เพราะแรงกดดันจากแอม ไพร์ส่วนหนึ่งที่จำ�ได้ติดตาเลย ผมเจอ 1 เค 2 ฟลายบอล เคแรก ทั้ง 3 ลูกที่เป็นลูกสไตรค์ ลูกบินผ่านคอหอยผมไปหมด บางลูกถ้า ไม่หลบรับรองโดนเต็มๆ คางแน่

แต่แอมไพร์ก็ (ไม่รู้หลับตารึเปล่า) ขานสไตรค์หมด

พอเจอ 2 สไตรค์เฉียดคอหอย ผมเลยต้องจำ�ใจหวดลูก ปลายคอหอยแล้วก็วืด ได้เคไปสมใจ ส่วนคนอื่นก็โดนมากบ้าง น้อยบ้างตามประสา สุดท้ายตีก็ไม่ได้ บั๊นซ์ก็ไม่ได้ ไม้ตายสคิชที่พี่ เกาะสอนให้ก็ไม่ได้ใช้ เลยแพ้มันซะเลย

แต่กม็ ที ป่ี ระทับใจอยูบ่ า้ ง จำ�ได้วา่ อินนิง่ นึงผมทำ� ดับเบิล้ เพลย์ได้ดว้ ย คือเบตเตอร์ตปี ลิน้ ออกสนามนอกแต่ไม่ไกลมากนัก ออกไปในเขตฟาวล์บอล ผมก็วง่ิ แบบไม่คดิ ชีวติ ไปเก็บลูกแล้วก็ดนั ฟลุค๊ รับลูกฟลายบอลได้ พอรับได้เสร็จก็ได้ยนิ เสียงโค้ชรามบอกรัน เนอร์ทเ่ี บส 3

เฮ้ย แพ๊คเบสๆ ผมได้สติกเ็ ลยอัดลูกตรงเป๊ะให้เพือ่ นอูด๊ ที่โฮม เพื่อนอู๊ดปล่อยลูกกระดอน 1 ที แล้วก็รับเอาไปทัช

รันเนอร์ที่วิ่งเข้าโฮม จำ�ได้ว่าพี่แกตัวใหญ่ (อันที่จริง น่า จะเรียกว่าอ้วนมากกว่า) พยายามจะทำ�เฮดเฟิร์สเข้าเบส แต่มันก็ เหมือนกลิง้ เข้าไปอ่ะแหละ โดนเพือ่ นอูด๊ ทัชก่อนถึงเบสหลายก้าว

แอมไพร์ท�ำ ท่าชีห้ น้า กำ�หมัดขวาซะแน่น เหมือนจะต่อย รันเนอร์แย็บๆ อยูห่ ลายทีเหมือนนักมวยโอลิมปิก ก่อนปล่อยหมัด ขวาเฉี่ยวหน้ารันเนอร์ไป แล้วตะโกนว่า

เอ้าท์!!!!

ผมวิง่ กลับมาถึงเบส 3 พอดี มีรนั เนอร์ขโมยมาจาก 2 อีก ที ผมเลยตะโกนบอกเพือ่ นอูด๊ ว่า สามมมม ก่อนพีก่ กุ๊ จะหันมาบอก ว่า ทรีดาวน์แล้ว เป็นการทำ�ดับเบิล้ เพลย์ทผ่ี มประทับใจมากๆ

แบบว่าอยากรู้เหมือนกันว่า ถ้าแอมไพร์ต่อยโดนหน้า รันเนอร์จะเกิดอะไรขึ้น ฮ่าๆ เพราะได้ข่าวว่าเค้าสนิทกัน

แล้วจบเกมเราก็แพ้ไป 7-0 (ย้ำ�อีกครั้ง 7-0)

ทราบผลภายหลังว่า กีฬามหาลัยปีนั้น ทั้งทัวร์นาเม้น ไม่มีใครทำ�แต้มรามฯ ได้เลยแม้แต่แต้มเดียว จนกระทั่งถึงนัดชิง (ที่จริงอยากดู แต่ไม่ได้ดูเพราะต้องขึ้นรถกลับบ้าน)

ทีมเอเบคที่ได้ชื่อว่า ตีดีมากๆ เป็นทีมม้ามืดที่เข้ามา ด้วยการตีที่แข็งแกร่ง ก็ยังทำ�รันจากรามฯ ไม่ได้เลย

สงสัยเค้าคงจะโดนสไตรค์เฉียดคอหอยไปแน่ๆ เลย

mtblog

ตำ�นานไตรภาคซอฟต์บอลปัตตานี Epi. 5/12

เกมงัวเงียและยับเยิน —รูสะมิแล: 4045GGG (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

รุ่งเช้า ขอย้ำ�ว่ารุ่งเช้าจริงๆ

6 โมงเช้า สมาชิกทีมซอฟท์บอลทุกคนตื่นขึ้นมาทำ� หน้าที่สุดท้ายในกีฬามหาวิทยาลัย ซึ่งพวกเราคือนักกีฬาชนิด สุดท้ายของทัพ มอ. ที่ได้อยู่แข่งจนวันสุดท้ายของการแข่งขัน

จำ�ได้วันนั้นเริ่มปลุกตั้งแต่ตี 5 แล้วพอ 7 โมงเช้าเราก็ เดินแบบกึ่งหลับกึ่งตื่นไปสนาม พอดีกับทีมคู่แข่งคือ ม. บูรพา เดินสวนมาจากอีกด้านด้วยแถวตอนเรียง 1 ก้าวเท้าซ้ายขวา พร้อมกันเหมือนพลทหารเกณฑ์เดินสวนสนามยังไงยังงั้น ขณะที่พวกเราแม้จะเข้าไปวอร์มต่อก็ยังงัวเงีย

เริ่มแข่ง 8 โมงแบบหลับๆ ตื่นๆ ใจสู้แต่ตาจะหลับ แหล่ไม่หลับแหล่ ปรากฏว่า 3-4 อินนิง่ แรกโดนตีกระหน่�ำ เรียก ว่า ม. บูรพานำ�ไปหลายศูนย์ อินนิ่งหลังๆ เลยเริ่มตื่น เริ่มทำ� แต้มคืนบ้างแต่ไม่ทันครับ

ต้องยอมรับความพ่ายแบบหลับๆ ตื่นๆ ไป 7-4 แล้วรีบไปเก็บของ อาบน้ำ� ขึ้นรถกลับบ้าน เหรียญก็

ไม่ได้ แถมอดเรียนฟรีอีกต่างหาก

แหม.. น่าเสียดาย แต่กก็ ลับบ้านอย่างสนุกสนาน ฮ่าๆ

จากนัน้ จนถึงปี 4 เราก็มอี กี หลายแมทช์ทอี่ ยูใ่ นความ ทรงจำ�แต่ไม่ค่อยประทับใจ เช่น กีฬาแห่งชาติที่เป็นเบสบอล

32 [ mt ]

Thursday, August 18, 2011

แข่งทีก่ รุงเทพฯ คลอง 6 หรือทีเ่ ชียงใหม่โอเพ่นซึง่ เราเกือบชนะ ไนซ์แต่เสียดายไอ้เจียงหมดแรงพิชซะก่อนเลยโดนตีตอนอินนิง่ ท้ายๆ จนพ่ายไป ซึ่งแมทช์นั้นถ้านับตามสถิติได้ที่ 3 Series A เชียวนะ แต่บังเอิญไม่มีถ้วยสำ�หรับที่ 3 ก็เลยไม่มีแมทช์ชิงที่ 3 แต่อย่างได แต่กเ็ รียกว่าแข็งแกร่งมากจนเป็นทีเ่ กรงขามของทีม อื่นทีเดียว

แล้วก็มีกีฬามหาลัยอีกปีนึงที่ ม.นิวัฒนา สุพรรณบุรี ซึง่ มีการไปคัดตัวทีส่ ว่ นกลางก่อน ปรากฏว่าทีมเราเข้ารอบผ่าน ฉลุยด้วยการทุบมหิดลกับธรรมศาสตร์ยับเยิน แต่พอแข่งจริงที่ สนามป่าอ้อย เราแพ้ 2 ทีมนี้ยับเยินเหมือนกัน

สาเหตุเป็นเพราะบลาๆๆๆๆๆๆๆ อย่าแก้ตัวดีกว่า เอาเป็นว่ามีถังน้ำ�ตกลงมาโดน (หรือเกือบโดนก็ไม่รู้) นักกีฬา ม. มหาสารคามจนเราต้องถอนทีมกลับทัง้ มหาลัย เรียกว่ากลับ แบบไม่ได้แข่ง แล้วก็ได้ข่าวว่ากีฬามหาลัยปีนั้นมีไฮไลท์ที่มันๆ คือจุฬาฯ แข่งตีโฮมรันกับพระนครเหนือชนิดต่างขนผู้เล่นทีม ชาติมาเต็มอัดกันมันเลย แล้วพระนครเหนือก็ชนะไป เป็นอัน จบป่าอ้อยเกมอย่างรวดเร็ว

จบข่าวววว หุหุ

พอขึ้นปี 4 ผมก็จบเรื่องกีฬาเพราะผมก็เหมือนคน อืน่ ๆ ทีต่ อ้ งหาทางเรียนให้จบซะที ยิง่ เทอมนัน้ ต้องทำ�วิจยั เป็น หลัก เรียนก็เรียนวิชาเดียวไม่มวี ชิ าอืน่ ทีเ่ หลือก็ท�ำ วิจยั ทัง้ หมด ซึง่ บางคนก็เป็นเรือ่ งยาก บางคนก็แทบคลัง่ แต่ทกุ คนก็ตอ้ งเจอ มันแล้วก็ต้องทำ�มันให้ได้

ไม่งั้นไม่จบ

ที่สุด ผม เพื่อนอู๊ด เพื่อนชาญ เพื่อนเด่น แล้วก็ไอ้ เจียง (ต้องให้เกียรติเรียกเต็มยศครับเดีย๋ วมันน้อยใจ) ก็ผา่ นช่วง เวลานัน้ มาได้โดยผมจบเป็นคนแรก ส่วนใครจบเป็นคนสุดท้าย จำ�ไม่ได้ รูแ้ ต่ทกุ คนจบปุบ๊ ก็มงี านทำ�ทันทีไม่รรี อ เพือ่ จะได้กลับ ไปรับปริญญาแบบมีตังค์เลี้ยงน้องๆ ฮ่าๆ

ว่าแล้วก็ต้องยกตำ�นานตอนต่อไปให้ยุคหลังจากผม เล่าว่าเป็นไงบ้างก่อนเราจะย้ายที่ทำ�การ Blue Lake ไปอยู่ที่ แห่งใหม่อย่างเป็นทางการ

ตำ�นานเสริม —magoto 41

สำ�หรับผม ส่วนมากสร้างตำ�นานร่วมกับรุน่ พีจ่ ซี ะมาก กว่า เลยเอาเป็นว่า พอพีจ่ จี บ รุน่ ผมก็ขน้ึ ปี 4 ช่วงนัน้ หลักสูตร เทคโนกำ�ลังเปลีย่ นให้นกั ศึกษาเริม่ ปี 4 เทอม 2 และปีนน้ั ตัวแทน เป็นของทีมหาดใหญ่ซง่ึ มีนกั กีฬาใหม่ๆ ประสบการณ์นอ้ ยทัง้ นัน้ เลย ส่วนทีเ่ ป็นตัวแทนปัตตานีนา่ จะมี 2-3 คน

มีผมคนนึง และก็ไอต๊ะด้วยรึเปล่าไม่แน่ใจ ที่แน่ๆ ทีมผู้ชายที่เป็นรุ่นต่อจากรุ่นผมไม่มีเลยครับ มีแต่ทีมหญิง ปี นัน้ แข่งกีฬามหาลัยทีธ่ รรมศาสตร์รงั สิต แต่เนือ่ งจากไม่มอี ะไร น่าจดจำ� เลยจำ�รายละเอียดไม่ได้ นอกจากทุกแมทช์ที่ทำ�การ แข่งขัน เราแพ้แบบหมดท่า

แต่มีอยู่แมทช์นึงน่าจะเป็นแมทช์แรก พบกับธรรม ศาสตร์ทชี่ ว่ งท้ายเกมผมได้เปลีย่ นตัวลง (ก่อนนีต้ วั สำ�รองครับ เนื่องจากฝึกงานเลยไม่ได้ซ้อมด้วยแหละ) พอผมได้ขึ้นตี คง เพราะผู้เล่นฝ่ายรับไรท์ฟิลด์ (ที่ตรงกับบ้าน 1 น่ะครับ) เห็นว่า ตัวสำ�รอง ก็คงประมาท เลยขยับเข้ามาใกล้ พอพิชเชอร์เค้าพิ ชมาลูกแรกเลยครับ ผมหวด (อย่างเร็วแบบไม่ได้ซ้อม) ปกติ ต้องออกไปบ้าน 3 แน่นอนจากที่เคยเล่นมา แต่ภาพที่เห็น โดนเต็มๆ ครับ แต่ไปขนานกับเส้นทางบ้าน 1 เลยข้ามหัวไรท์ ฟิลด์ไป ส่วนผมก็ตั้งหน้าวิ่งอย่างเร็ว ตอนเหลือบไปมองเห็น ไรท์ฟิลด์เค้าสะดุดล้มลงก่อนจะเก็บลูกได้ตอนนั้นผมเหยียบ บ้าน 3 ไปแล้วครับ ซึง่ ก็รสู้ กึ ขาอ่อนนิดหน่อยแต่พอได้ยนิ เสียง กองเชียร์บอก โฮมๆๆ ก็เลยอึด ทนอีกนิดแล้วก็แข็งใจวิง่ สไลด์ เข้าโฮมเรียบร้อย

ปรากฎว่าได้โฮมรันครับ ทีส่ �ำ คัญแมทช์นมี้ คี ะแนน เดียว คือทีผ่ มทำ�โฮมรันนัน่ แหละครับ เลยภูมใิ จจนจำ�ได้ไม่ลมื

พอแมทช์ต่อมา พี่เค้า-หัวหน้าทีมหาดใหญ่เลยให้ ผมลงเป็นตัวจริงแต่ผลงานของทีมก็อย่างที่บอกครับว่าแพ้ เพราะเป็นช่วงถ่ายเลือดใหม่ด้วย ดังนั้นตำ�นานจากผมก็มีแค่ นี้ เพราะที่เหลือพี่จีเล่าไปหมดแล้วครับ

ส่วน PSU OPEN ผมเพิ่งได้เข้าร่วมแค่ 2 ครั้งเอง ครับ และทิ้งท้ายยืนยัน 100% ที่พี่จีสงสัยว่าใครตี และใครวิ่ง เข้าตอนแข่งเบสบอลกับทีมสงขลา

คนตีคอื ผมเองครับ ตีออกไปทางช็อตแล้วเค้ารับไม่ ได้ครับ ส่วนคนที่วิ่งเข้าโฮมคือพี่นัทครับ (ภูมิใจนะเนี่ย)

mtblog

ตำ�นานซอฟต์บอลปัตตานี รุ่น 2543 (6/1)

ส่งต่อเรื่องเล่าจากรุ่นหนึ่งสู่รุ่นหนึ่ง

(ต่อจากฉบับที่แล้ว)

กาลเวลาผันเปลี่ยนหมุนเวียนเสมอ ต้นไม้ ใบหญ้า ต่างๆ ล้วนต้องโรยลาเพื่อแตกกิ่งก้านใหม่ๆ ขึ้น

ชมรมซอฟต์บอลของเราก็หนีไม่พ้นวัฏจักรนั้นเช่น กัน

หลังจากรับรู้ความเป็นมาต่างๆ จากรุ่นพี่ๆ ทั้งการ ต่อสู้ และความพยายาม มิตรภาพ และสิ่งที่เราต่างก็รู้สึกถึง เหมือนกันนั่นคือ ซอฟต์บอลเป็นที่รักของพวกเรา

ผมก็เป็นคนหนึง่ ทีไ่ ด้เข้ามาอยูใ่ นวงเวียนนี้ และยังมี ความรูส้ กึ ผูกพันไม่เสือ่ มคลาย และต่อไปนีก้ จ็ ะเป็นเรือ่ งเล่าจาก สมาชิกชมรมซึง่ ขอออกตัวก่อนนะครับว่า สิง่ ต่างๆ ทีท่ กุ คนจะ ได้อา่ นต่อไปนีม้ นั มาจากพืน้ ทีค่ วามทรงจำ�ในสมองของผม ผ่าน ความคิด มุมมอง และทัศนคติสว่ นตัวทีม่ ี ซึง่ อาจจะถูกหรือไม่ ถูกต้อง ก็เป็นสิทธิต์ ามแต่ใครจะคิด จะเปิดใจรับ เพราะผมก็เก็บ เกี่ยวความทรงจำ�ทั้งดีและที่น่าเศร้าในช่วงชีวิตที่มีร่วมกับพี่ เพือ่ น และน้องของผมจากวันแรกทีเ่ ข้ามาเรียนในระดับมหา วิทยาลัย ซึง่ คงไม่มบี ทกลอนไหนจะกระชากความรูส้ กึ ได้ดไี ป กว่า “ฉันโง่ ฉันเขลา.. ฉันจึงมาหาความหมาย” (ขออภัยด้วย นะครับ ดันจำ�ได้แค่น้ี ใครจะเยินยอหรือซ้�ำ เติมก็เต็มทีเ่ ลยครับ ท่าน)

ทำ�ให้รู้สึกว่าชีวิตมหาวิทยาลัยไม่ธรรมดาซะแล้ว!!

“เข้าแถวครับ เข้าแถว! เร็วครับน้อง เร็วครับ ปี 1 ครับ เข้าแถวหน้าหอด้วยครับ”

แน่นอน มันเป็นประโยคทีด่ งั ขึน้ ในน้�ำ เสียงทีร่ าบเรียบ ดูเป็นมิตรแต่กแ็ ฝงนัยบางอย่างอยูใ่ นที เป็นเสียงทีด่ งั ขึน้ หลัง จากนักศึกษาปี 1 เข้าพักทีห่ อในของมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว (และแน่นอนว่าผูป้ กครองของน้องๆ ต้องเดินทางกลับกันหมด แล้วด้วย)

“ต่อไป พีจ่ ะให้เราแนะนำ�ตัวกันนะครับ ให้ทกุ คนบอก ชือ่ เล่น จังหวัด คณะ และวิชาเอกกันทีละคนนะครับ แต่กอ่ น ทีเ่ ราจะแนะนำ�ตัว พีอ่ ยากให้พวกเรานับจำ�นวนสมาชิกทัง้ หมด 34 [ mt ]

Thursday, August 25, 2011

courtesy of Jacquette

—รูสะมิแล: ต๊ะเอง

ของหอก่อน เอ้า นับตลอด นับ!!!”

หลังจากนั้นก็เป็นการนับจำ�นวนนักศึกษาปี 1 ทั้ง หมดในหอพักนั้นซึ่งกิจกรรมหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรมากไป กว่าการต้องรู้จักเพื่อนเกือบ 100 คนในเวลาไม่กี่นาที

การจดจำ�เพื่อนทั้งหมดในเวลาไม่เกิน 3 วัน

การเป็นน้ำ�หนึ่งใจเดียวกันในเวลาไม่เกิน 1 สัปดาห์

การช่ ว ยเหลื อกั น ซึ่ งกั น และกั น ในเวลาไม่ เ กิ น 2 สัปดาห์

และสุดท้าย การเป็นเพื่อนกันตลอดไป ครับ กิจกรรมรับน้องนั่นเอง

แน่นอน รุน่ ผมผ่านการหล่อหลอมทีแ่ ทบจะเจือจาง ลงแล้ว คงไม่สามารถเทียบได้กบั รุน่ พีๆ ่ ทีก่ จิ กรรมนีแ้ สนเข้มข้น แต่ส�ำ หรับผม ระยะเวลา 1 เดือนครึง่ ทีต่ อ้ งตืน่ ตัง้ แต่ตี 4 (พร้อม เสียงตีถว้ ย ถัง กะละมัง หม้อ เสียงเป่านกหวีดเป็นสัญญาณ ปลุกพร้อมเสียงเพื่อนตกเตียง เพราะรีบลุกจากที่นอน) เป็น กิจกรรมทีค่ ดิ ถึงเมือ่ ไหร่กร็ สู้ กึ เหมือนเพิง่ เกิดขึน้ เมือ่ วาน

กิจกรรมรับน้องสำ�หรับหอชายนัน้ แต่ละหอแบ่งเป็น หอ 1, 2, 3 และ 4 ตามลำ�ดับ อย่างที่บอกไปข้างต้นว่าใช้ ระยะเวลาประมาณเดือนครึง่ ก่อนมีเหตุให้ตอ้ งระงับกันไป แต่ มันก็เป็นระยะเวลามากพอทีจ่ ะเกิดความเชือ่ มโยงกันในเพือ่ น กลุม่ นีไ้ ปถึงเพือ่ นอีกกลุม่ กลายเป็นกลุม่ ทีใ่ หญ่ขนึ้ เป็นเพือ่ น ที่อยู่ต่างเอก ต่างคณะ และต่างหอพักจนกลายเป็นรู้จักกัน หมด (ยกเว้นเพือ่ นทีอ่ ยูห่ อ 1 ขออภัยจำ�ชือ่ พวกเอ็งยากเหลือ เกิน.. อุ๊ย! จะกลายเป็นประเด็นเปราะบางมั้ยเนี่ย)

เมื่อกิจกรรมรับน้องได้เสร็จสิ้นหน้าที่ของมัน นัก ศึกษาน้องใหม่แต่ละคนก็ยังใช้เวลาหมดไปกับการซ้อมร้อง เพลงคณะ แต่ช่วงเวลาก่อนจะซ้อมร้องเพลงคณะล่ะ เรา จะทำ�อะไร.....????

ว่าแล้วก็นอน อะ อะ อะ การนอนถือเป็นกิจกรรม ที่ค่อนข้างมีค่ามากสำ�หรับใครหลายๆ คน แต่ๆๆ นั่นก็ยังไม่ สามารถตอบโจทย์ของเราได้ (ใช่สิ ใครมันจะบ้านอนได้ทงั้ วัน ทั้งคืน แต่ผมก็ถือเป็นข้อยกเว้นเรื่องนั้น อิอิ) และแล้วความ น่าเบื่อก็เกิดขึ้นจนเราต้องหากิจกรรมอะไรซักอย่างทำ�แล้ว

เฮ้ย! เสน่หา วันนี้เราจะทำ�อะไรกันดีวะ (ผมถามต้น เอกพัฒฯ ซึ่งเป็น 1 ในจตุรเทพของหอ 2)

ถ้าแมนสรวงถามมาอย่างนี้ เอางี้ คืนนีจ้ ะมีงานเปิด โลกกิจกรรม เห็นเค้าว่าจัดทีล่ านกิจกรรมหลังลานอิฐ เราลอง ดูมั้ย

(ต้น เอกพัฒฯ ตอบกลับมา... อ๋อ!!! ใช่ครับ ฉายา ของผมคือแมนสรวง หนึ่งในจตุรเทพหอ 2 เช่นกัน ส่วนอีก สองเทพที่เหลือจะตามมาในตอนหลังครับ)

เมือ่ ไปถึงงาน เราทัง้ คูก่ พ็ บว่า ของกินเยอะเลย แล้ว จะทำ�ไงดีล่ะที่จะขอกินฟรีเค้าได้??

ว่าแล้วเราทัง้ คูก่ เ็ ดินตามซุม้ ชมรมต่างๆ ตามวิถเี ทพ อย่างเรา (ตลกแ..กนัน่ แหละครับ) แล้วเราก็ตลกมัว่ กินของเค้า

กะโป๊ะ หรือ กรือโป๊ะ

อันนี้ก็แล้วแต่จะเรียก แต่ที่แน่ๆ เด็ก มอ. ปัตตานีไม่มีใครไม่เคยกิน

ก็แหม.. มันเป็นอาหารว่างมือ้ ดึกทีม่ คี ณ ุ ค่าดี นักแล

สมัยก่อนนูน้ ประมาณรหัส 30 ปลายๆ จนถึง 40 ต้นๆ เรืองอำ�นาจ เค้าไปกินกันโน่น สะพานแคลิ ฟอร์เนีย หรือทีเ่ อกฝรัง่ เศสบางคนเรียกว่า ลา แซล (ใคร อยูเ่ อกฝรัง่ เศส คอนเฟิรม์ ทีเร้วว)

แล้ว กรือโป๊ะ หรือ กะโป๊ะ คือไอไหร

กะโป๊ะในบ้านบ้านเรา ประเทศมาเลเซียเขาจะ เขียนว่า keropok ก็คอื ข้าวเกรียบปลาแบบสด (หัวข้าว เกรียบ) ทำ�จากเนือ้ ปลาผสมแป้งปัน้ เป็นก้อน ความยาว ประมาณศอกเศษๆ

ปกติมี 2 แบบคือ แบบกรอบ กับ แบบนิ่ม

เวลาจะรับประทาน ให้นำ�ไปทอด โดยต้อง หั่นหนาๆ สักประมาณครึ่งถึงหนึ่งเซนติเมตร จะเลือก หัน่ เป็นบ้องๆ เหมือนหัน่ แตงกวาก็ได้ หรือจะหัน่ แบบ ยาวก็ตามแต่ชอบ

จากนั้น นำ�ลงทอดในน้ำ�มันร้อนๆ ไม่เกิน 1-2 นาทีกจ็ ะสุกพอดี ให้รบี ตักขึน้ วางสะเด็ดน้�ำ มัน แล้ว ยกเสริฟร้อนๆ

กินกับน้�ำ จิ้มไก่ หรือน้ำ�จิ้มแซ่บๆ ก็ได้ ข้อมูลจาก หน้าเฟซบุ๊คส์ของศิษย์เก่า มอ. ปัตตานี

ไปทั่วพร้อมรับปากจะเข้าชมรมนู่นนี่นั่นตามแต่ชมรมไหนจะ ให้เรากินฟรี

จนมาถึงชมรมหนึ่ง ซึ่งผมเจอกับป้าแว่นคนหนึ่งนั่ง ทอดกะโป๊ะอยู่ (รูแ้ ล้วอย่าเสียใจนะตัวเอง ผมหมายถึงพีแ่ อ้ม หรือน้องแฮ่มตามสำ�เนียงของพี่เกียรติ)

เราทัง้ คูก่ ท็ �ำ ทีเข้าไปพูดคุยหลอกล่อ (ไม่ได้หลอกไป ล่อนะครับ) และตบปากรับคำ�บรรดาเจ๊ๆ ที่ทอดกะโป๊ะอยู่ที่ ซุ้ม (ซึ่งก็คือแก๊งค์ 4 สาวแครอทนั่นเอง)

โดยที่เราก็ไม่ได้จะทำ�ตัวเป็นลูกผู้ชายตัวจริงกันแต่ อย่างใด (ชัวร์จริงๆ เลยนะต้นพัฒฯ)

แต่ใครจะรู้ล่ะครับว่า มันจะกลายเป็นกะโป๊ะที่ เปิดโลกของผมและต้นให้เปลี่ยนไปในเวลาต่อมา

mtblog

ตำ�นานซอฟต์บอลปัตตานี รุ่น 2543 (6/2)

ครั้งแรกของสองเรา แตกเลย —รูสะมิแล: ต๊ะเอง (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

หลังจากผม (ต๊ะ-ฝรัง่ เศส) และต้น-พัฒน์ได้กนิ กะโป๊ะ ทอดอย่างอิ่มหนำ�ในคืนนั้น เราต่างมาทบทวนกันอีกครั้งในสิ่ง ที่เราได้ท�ำ ไป

การไปตลกแ_กครั้งนี้ ทำ�ให้เรารู้สึกแย่

แย่มากที่เรากินแบบเกรงใจ สุดท้ายก็ไม่อิ่มท้องอยู่ดี

เฮ้อ.. (อย่าได้หวังถึงการทีเ่ ราจะสำ�นึกอะไร อะ อะ อะ)

เช้าวันต่อมา หลังจากทีเ่ ราเสร็จสิน้ จากกิจกรรมต่างๆ นานา ซึ่งมันแน่นเอี๊ยดดีมากสำ�หรับน้องๆ ปี 1 อย่างเรา

ผมถามต้นพัฒฯ ว่า “เฮ้ย!! ไปหาชมรมอะไรซักอย่าง เหอะ เบื่อว่ะ” ผมเปิดประเด็น

“เออ ก็ดีนะ ไปเล่นบาสดีมั้ย” มันเสนอ

“ไม่เอาว่ะ เบื่อพวกเล่นบาส แม่งโคตรแอ๊ค น่าหมั่น ไส้” ผมค้านพร้อมกับถามต่อเพื่อทบทวนเรื่องราวเมื่อคืนที่ผม กับมันไปทำ�กัน 2 คน (เอ่อ.. หมายถึงที่ไปเดินเป็นสัมภเวสีใน งานเปิดโลกกิจกรรมน่ะครับ)

“เมื่อคืนเรารับปากว่าจะเข้าชมรมไหนมั่งวะ”

แล้วเราก็ลองทวนกันดู (ย้�ำ ว่า ‘ทวนนะครับ’ ไม่ใช่สวน)

“มี.. ชมรมอาสาฯ.. ชมรมพุทธศาสนา.. พรรคกิจประชา.. พรรคพิทกั ษ์สทิ ธิ.. มีอะไรอีกวะ อ้อ!! ชมรมนาฏศิลป์.. อืม ไปไหน ดีวะต้น”

แต่ผมก็พูดต่อแบบไม่รอมันตอบ

“ชมรมอาสาฯ ไม่เอาว่ะ.. ชมรมพุทธศาสนา อืม..ไม่ เอาง่ะ ตูยิ่งบ้ากามซะด้วย อืม.. เฮ้ย!! ชมรมซอฟต์บอล เรา ไปแ_กฟรีทชี่ มรมซอฟต์บอลด้วยนีห่ ว่า น่าลองไปดูนะเว้ย มรึง เคยเล่นมาก่อนรึปล่าววะ” ผมถาม แต่ครั้งนี้ผมรอคำ�ตอบ

“ไม่เคยเล่น แต่ก็น่าลองไปดู” ต้น-พัฒฯ ตอบ

เราทั้งคู่เลยเดินจากหอไปที่สนามซอฟต์บอลซึ่งอยู่ หลังตึกซาวด์แล็บ ติดถนนเส้นหลักของมหาวิทยาลัย

พอไปถึงก็พบว่า มีคนอยู่ 3-4 คนกำ�ลังปาลูกกันอยู่

34 [ mt ]

Thursday, September 1, 2011

ในสนาม เรายืนนิ่งกันอยู่ เพราะว่าไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อน ดี (ไม่ได้เกี่ยงกันว่า ระหว่างผมกับต้นใครจะเป็นรุก หรือรับนะ ครับ กลัวจะคิดไปไกลกัน)

จนมีพผี่ หู้ ญิงคนนึงเดินมาทักจากด้านหลัง พร้อมกับ ถุงมือ (โกลฟ) ซึ่งน่าจะอุปกรณ์การเล่นที่เป็นของประจำ�ของพี่ ผู้หญิงคนนี้

“ว่าไงคะชื่ออะไร เอกอะไรกัน” พี่เค้าเอ่ยทัก

“อ่า.. ชื่อต๊ะ เอกฝรั่งเศสครับ, ต้น เอกพัฒน์ฯ ครับ”

เรา 2 คนตอบ “อ้าว! เอกพัฒน์ฯ งั้นรู้จักพี่มั้ยเนี่ย?”

งานเข้าไอ้ต้นอย่างไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้า

เพราะการที่เราไม่รู้จักรุ่นพี่ในเอกวิชาตัวเองนั้นดูจะ เป็นเรือ่ งผิดบาปทีถ่ งึ จะไม่ได้บญ ั ญัตใิ น กฏหมายมาตราไหนๆ แต่มันผิดมากสำ�หรับสังคมรูสะมิแลของเรา

ผมได้แต่นึกในใจ เหอะ เหอะ ซวยล่ะมรึงไอ้ต้น!!

ผมจำ�ไม่ได้ ว่าต้นตอบไปว่าอะไร แต่ด้วยความใจดี ของพี่คนนี้ (ผมไม่ได้แสดงออกถึงการประจบใช่มั้ย) ต้นก็ไม่ได้ โดนต่อว่า หรือถึงขั้นต้องกลับไปใส่ชุด รด. เพื่อมาหมอบ กลิ้ง วิ่ง คลาน และตะโกน เอี้ย.. ตลอด เหมือนเวลาฝึก รด. เพื่อ เป็นการไถ่โทษที่ไม่รู้จักรุ่นพี่แต่อย่างใด

“สนใจจะเล่นมัย้ เคยเล่นมาก่อนรึเปล่า” พีผ่ หู้ ญิงถาม

ผมพลันตอบว่า “เคยเล่นตอนวิชาพละ ม. 5 ครับ แต่ มันก็เล่นไปตามวิชาเค้าให้เรียนน่ะครับ ไม่ได้ถงึ ขัน้ รูอ้ ะไรจริงจัง”

“งัน้ ก็เอาถุงมือมาใส่ แล้วมาปาลูกกัน” พีเ่ ค้าเอยชวน

ทันใดนั้นก็มีรุ่นพี่ผู้ชายร่างหนาๆ เดินมาหยิบโกลฟ แล้วบอกผมว่า “เอ็งมาปากับพี่นี่”

จับคู่เรียบร้อย!!!

ต้นไปปาคู่กับพี่ผู้หญิงคนนั้น

ส่วนผมปากับพี่ผู้ชายคนนี้

ผมแนะนำ�ตัวอีกครั้ง “ผมชื่อต๊ะ เอกฝรั่งเศสครับ อยู่ หอ 2 ครับ เพื่อนผมคนนั้นชื่อต้นครับ เอกพัฒฯ อยู่หอ 2 เหมือนกันครับ ไม่ทราบพี่ชื่ออะไรครับ”

“พี่ชื่อหรั่ง อยู่เอกประมง”

แล้วพี่ผู้หญิงคนเมื่อกี้ล่ะครับ

“อ๋อ!! พี่คนนั้นชื่อ อ่อน อยู่เอกพัฒฯ”

ปริศนาทุกอย่างคลีค่ ลายแล้ว (ถึงแม้ผมจะไม่ใช่คนิ ดะ อิจิ และไม่เคยเอาชื่อพ่อโป หรือพ่อเฒ่าของผมเป็นเดิมพัน ก็ตาม)

เย็นวันนั้น ทั้งผมกับต้นก็เริ่มได้รับรู้ถึงความ.. เอ่อ.. เอาเป็นว่าสนุกละกัน

(Yeah!! It’s the new challenge ฮ่าๆๆๆๆ ท้าตาย จริงๆ)

หลังจากทีเ่ ราสนุกเหมือนถูกซ้อม เอ้ย!! เหมือนได้รว่ ม ซ้อมกับพี่ทั้ง 2 คน ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับนิ้วและมือซ้ายของ ตัวเอง

โอ้!! แหวนที่ผมใส่มันแตกหักทั้ง 2 วงเลย มันยอด มากจริงๆ

ผมเลยหันไปถามต้นพัฒฯ ทีไ่ ด้รว่ มมีประสบการณ์ใน ครั้งนี้ไปพร้อมกับผม

“เฮ้ย!! เป็นไงวะ หนุกดีเปล่า ของตูนะพี่เค้าใส่มาแรง มากเลย (หมายถึงปาลูกใส่มาด้วยความแรงนะครับ) เนีย่ แหวน ตูหกั เลยเนีย่ แต่ของมรึงคงไม่เป็นไรมากใช่มยั้ พีเ่ ค้าดูสอนมรึง ตลอดเลยนี่ เห็นปาไปก็สอนไป”

“ดีสิ ปามาเลีย้ วต่อหน้าทุกลูกเลย บางทีมาเลีย้ วใกล้ๆ ด้วย”

ผมพอจะรูแ้ ล้วว่า มันคงหนักหนาพอๆ กับผมเป็นแน่

“พรุ่ ง นี้ ม าอี ก นะ” เสี ย งพี่ อ่ อ นและสมาชิ ก ชมรม หลายๆ คนร้องทักตามหลังมา

ผมจึงถามต้นว่า “พรุ่งนี้เราจะมาเล่นต่อมั้ยวะ”

“แล้วนายว่าไง” ต้นถามกลับ

ผมนิ่งเงียบ แล้วตอบมันกลับไประหว่างเดินกลับหอ กันว่า “มาเล่นดีกว่าว่ะ อยากปาให้ได้แรงๆ แม่นๆ อย่างพวก พี่เค้า แล้วอีกอย่าง ถ้าไม่นับเรื่องแหวนตูแตกหักเนี่ย ตูว่าที่นี่ ก็ดีนะเว้ย พี่ๆ ดูเป็นมิตรทุกคน น่าสนุกดีว่ะ”

เราจึงตกลงกันว่า พรุ่งนี้เราจะมาเล่นซอฟต์บอลอีก

เพราะความท้าตายทีเ่ ราเจอวันนี้ มันกลับดูเป็นความ ท้าทายราวกับมีพนั ช์-เอกยาง มากวักมือเรียก (คือพอดี ตอนนัน้ มีเสียงลือเสียงเล่าอ้างจากเพือ่ นคณะ วทท. มาน่ะครับว่า น่ารัก)

หลังจากนัน้ เราทัง้ คูจ่ งึ แยกย้ายกันกลับห้องพัก (เมท) ตัวเองไป

mtblog

ตำ�นานซอฟต์บอลปัตตานี รุ่น 2543 (6/3)

เอ๊ะใคร ไหนกัน นั่นไง.. เพียบเลย —รูสะมิแล: ต๊ะเอง (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

หลังจากทีผ่ มและต้นเริม่ รูส้ กึ ติดใจกีฬาใหม่อย่างซอฟต์ บอล เราก็เริม่ มีเป้าหมายใหม่ของการใช้ชวี ติ ในมหาวิทยาลัย

..ที่มากกว่าการเรียนเพียงอย่างเดียว

การมีกิจกรรมทำ�ย่อมทำ�ให้ชีวิตการศึกษาถูกเติม เต็มมากขึ้น ไม่น่าเบื่อกับเวลาที่หมดไปในแต่ละวัน

“ว่าไง.. ชื่ออะไรกันบ้างจ๊ะ” เสียงแหลมแปร๋น.. ไม่ สิ!! เสียงสูงดีกว่า (เผื่อโทษหนักของผมจะกลายเป็นเบา สำ�หรับการกล่าวถึงคนๆ นี้)

น้ำ�เสียงที่แฝงความสดใสอย่างสาววัยแรกรุ่นดังมา จากข้างหลังผม พร้อมแรงสั่นสะเทือนของพื้นดินประมาณ 3.5 ริคเตอร์

“ผมชื่อต๊ะครับ เอกฝรั่งเศสครับ”

“ต้นเอกพัฒน์ครับ”

เรา 2 คนตอบรุน่ พีค่ นนัน้ “อ้าว! เอกพัฒน์ น้องเอก พี่อ่อนสิเนี่ย แล้วเจอพี่อ่อนหรือยัง?”

“เจอแล้วครับ เมื่อวานก็ปาบอลกับพี่อ่อนครับ”

แล้วรุ่นพี่คนนี้ก็หัวเราะขึ้นมาเหมือนกับว่าคำ�ตอบ ของต้นแฝงความสนุกไว้มากซะเหลือเกิน

“ดีๆๆ ปีนี้เด็กปี 1 มาเยอะดี อ้อ! พี่ชื่อพี่หนิงนะ อยู่เอกจีน ปี 3”

(ถ้าพี่หนิงแนะนำ�ตัวช้ากว่านี้อีกนิด ผมคงเข้าใจว่า พี่หนิงเป็นมาเฟียประจำ�สนามนี้.. มีใครไม่เก็ตมั่งเนี่ย ใครไม่ เก็ตก็บอกนะครับ เดี๋ยวผมจะบอกเหตุผลให้อีกที อิอิ)

หลั ง จากนั้ น ก็มีรุ่น พี่ผู้ห ญิง อีก 2-4 คนเดินขน อุปกรณ์มายังสนาม

“นีๆ ่ ๆๆๆ น้อง 2 คนนีเ้ ค้ามารอเล่นซอฟต์บอลล่ะ” พี่หนิงแนะนำ�ผมกับต้นให้รุ่นพี่ๆ ที่พึ่งทยอยมา นั่นคือกลุ่ม คนที่ปรากฎตัวในตอนที่แล้วนี่หว่า

ผมจำ�ป้า เอ๊ย! พี่ที่นั่งทอดกะโป๊ะคืนนั้นได้

จากนั้น เราก็ทำ�การแนะนำ�ตัวเองก่อนที่จะได้รู้ชื่อ เสียงเรียงนามของพีๆ ่ กลุม่ นี้ และเป็นอะไรทีต่ นื่ เต้นมากครับ ทีไ่ ด้เห็นหน้าพวกพีๆ ่ ในช่วงเวลาทีม่ แี สง.. เอ่อ.. ผมหมายถึง จะได้เห็นหน้ากันชัดๆ น่ะครับ

กลุ่มคนเหล่านี้ก็คือ รวมดาวสาวสยาม เอ๊ย! 4 สาว แครอทนัน่ เอง (ถ้ามีอกี คน จะกลายเป็นขบวนการเรนเจอร์ 5 สีเลยนะเนี่ย) กลุ่มนี้ประกอบไปด้วย

พี่แอ้ม คนทอดกะโป๊ะที่ผมจำ�แม่นที่สุด ประหนึ่งผู้ มีพระคุณที่ให้อาหารผมในคืนนั้น

พี่รุ้ง, พี่ออย และพี่เต็ม

ทั้งหมดเอกอังกฤษ ปี 2 มากันเป็นแพ็คเลย

“ปี 1 ปีนี้ ต. เต่าเยอะนะ” 1 ในแก๊ง 4 สาวพูดขึ้น มา ซึง่ หลังจากนัน้ เราก็ได้รวู้ า่ ผมกับต้นไม่ได้เป็นเด็กปี 1 กลุม่ แรกที่มาเปิดซิงที่นี่

คือ.. ผมหมายถึงเล่นซอฟต์บอลน่ะครับ

“อ้าว นั่นท๊อป-เอกไทย หอเรานี่หว่า ก็มีคนเดียวที่ รูจ้ กั ส่วนไอ้นนั่ รูส้ กึ ว่าจะอยูห่ อ 4 จำ�ได้เพราะว่าตอนแข่งบอล หอของพวกเฟรชชี่ มันเล่นกองหน้า”

ผมนึกขึน้ มาได้เพราะตอนนัน้ ผมเล่นเป็นผูร้ กั ษาประตู ของทีมหอ 2 มันชือ่ อะไรว้า..?

ผมพยายามคิดถึงชื่อจนมีเสียงปี 1 อีกคนซึ่งก็เป็น เด็กหอ 4 อีกคนที่มาเล่นซอฟต์บอล ร้องเรียกชื่อ

“เฮ้ย! ไอ้ธงเอาลูกบอลมาให้ด้วย”

เสียงของมันช่างขึน้ จมูกดีเหลือเกิน บ่งบอกถึงบารมี ของผู้พูดยิ่งนัก

ใครจะไปรู้ได้ล่ะครับว่าคนๆ นี้วันหนึ่งมันจะกลาย เป็นตะกวด เอ๊ย!! ตำ�นานที่ใครๆ ก็ต้องกล่าวถึง

มันคือ ต้น เอกไทย (ศึกษาศาสตร์)

และปริศนาของคำ�ว่าปี 1 ปีนี้ ต. เต้า เอ๊ย!! เต่า เยอะ ก็เพราะว่าสมาชิกใหม่ที่เข้ามาชมรมประกอบด้วย

ต้น เอกไทย

ต้น เอกประวัติฯ

ต้น เอกพัฒน์

ต๊ะ เอกฝรั่งเศส

แต่ถ้าเป็นกลุ่มตัว T ต้องรวม ธง เอกเทคโนฯ และ ท็อป เอกไทยเข้าไปอีก

นอกจากนั้นยังมี ก้ง เอกประมงอีกคนในช่วงแรก ของสมาชิกปี 1 ของเรา

“พยายามไปชวนเพือ่ นมาเล่นอีกนะ เอาให้ครบทีม ไปเลย ให้เหมือนทีมพวกพี่ผู้ชายไปเลย”

อืม.. ขอบคุณพี่ๆ ที่พูดออกมาให้ผมหายสงสัยว่า ชมรมนี้ไม่มีรุ่นพี่ผู้ชายหรือไง

อ้าว!! แล้วถ้างั้นพวกรุ่นพี่ผู้ชายไปอยู่ไหนล่ะเนี่ย

อืม.. ยังคงเป็นคำ�ถามต่อไปจนกว่าจะได้เห็นหน้า ค่าตา และรู้จักพวกพี่ๆ ทุกคน

หลังจากนั้นพวกเราปี 1 ก็พยายามฟอร์มทีมและ รวบรวมสมาชิกเพิ่ม เมื่อได้รู้ว่าในเดือนสิงหาคมจะมีทัวร์นา เม้นท์ประจำ�ปีอย่าง PSU softball club จัดขึ้นที่ ม. สงขลา นครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่

นั่นจะเป็นโอกาสแรกที่พวกเราปี 1 จะได้แข่งขันกัน

Thursday, September 8, 2011

[ mt ] 33

mtblog “ : )“

สิ่งหาย : ที่เหลือ

ตำ�นานซอฟต์บอลปัตตานี รุ่น 2543 (6/4)

การเริ่มต้นของรหัส 43 —รูสะมิแล: ต๊ะเอง

—นานคำ�

• YESTERDAY : วันก่อน

• TODAY : วันนี้

• “ : ) “ Note

พ่อมักจะพาฉันไปไหนมาไหนด้วยในวันหยุด

ฉันจำ�ได้ทกุ แห่งทีไ่ ปกับพ่อเพราะมันไม่ได้เกิดขึน้ บ่อยๆ

นานๆ ทีจึงจะเป็นวันหยุดของพ่อ

นานๆ ครัง้ พ่อจึงจะลาหยุดงานประจำ�ทีต่ า่ งจังหวัดกลับ มาอยู่กับพวกเรา

ฉันชอบไปพิพิธภัณฑ์กับพ่อมาก

พ่อจะอยู่ข้างๆ และคอยชี้เล่าเรื่องราวที่จัดแสดงให้ฉัน ฟัง

ของบางชิ้น พ่อจะยืนนิ่งมอง

พ่อบอกฉันว่า พ่อเคยเห็นเมือ่ ยังเป็นเด็ก แต่เดีย๋ วนีห้ าย ไปแล้ว

พ่อเล่าไป แล้วก็ยิ้มไป

พ่อพูดว่า เมื่อฉันโตขึ้น ไม่รู้วา่ มันจะยังอยู่อีกหรือเปล่า

ฉันชอบฟังเรื่องราวเก่าๆ ที่พ่อเล่าให้ฟัง เพราะทุกครั้ง มันคือ “รอยยิ้ม” ระหว่างเรา

ฉันพาลูกชายตัวเล็กของฉันมาเที่ยวพิพิธภัณฑ์

ฉันอยู่ข้างๆ แล้วคอยชี้เล่าเรื่องราวที่จัดแสดงให้เขาฟัง

เขาดูตื่นเต้น และคอยชี้ถามฉันอยู่ตลอดเวลา

ของบางชิน้ ฉันบอกเขาว่า แม่เคยเห็นเมือ่ ยังเป็นเด็ก แต่ เดี๋ยวนี้หายไปแล้ว

ของบางชิ้นทำ�ให้ฉันต้องยืนนิ่งมอง

เขาถามฉันว่า แม่คิดถึงมันหรือ

ฉันพยักหน้า ยิ้มตอบเขา

แล้วก็เล่าเรื่องราวเก่าๆ ที่พ่อเคยเล่าให้ฉันฟัง

ฉันจำ�ได้ทุกถ้อยคำ�ที่พ่อเล่า

ฉันเล่าให้เขาฟังทุกถ้อยคำ�ที่ฉันจำ�

ฉันดีใจที่เห็นเขาฟังไป แล้วก็ยิ้มไป

“วันนีม้ คี วามสุขทีไ่ ด้พาลูกชายตัวเล็กไปเทีย่ วพิพธิ ภัณฑ์" ลภัสนันท์ / พนักงานบริษัท

(ต่อจากฉบับที่แล้ว)

หลังจากทีท่ มี เฟรชชีป่ ี 1 ได้รวู้ า่ มีการแข่งขันในช่วงเวลา อันใกล้

รายการ PSU Softball Club

เราก็สามารถรวบรวมสมาชิกกันได้ครบทีม แล้วก็เริ่ม ซ้อมกันมากขึ้น มากขึ้น..

พวกเราเริม่ วาดฝัน.. เริม่ มีเป้าหมาย (ทีถ่ งึ แม้จะไม่เป็น ความจริงแต่เราก็อยากฝัน) นั่นคือ “เราจะไปโคชิเอ็ง”

ในความเป็นจริง เราก็เพียงแค่ฝนั เหมือนคนทัว่ ๆ ไป คือ ฝันทีอ่ ยากจะทำ�สิง่ ทีร่ กั ให้ประสบความสำ�เร็จทีส่ ดุ ไปให้ถงึ จุดทีส่ งู ทีส่ ดุ แต่การจุดประกายฝันเพียงแค่ค�ำ ว่า “เราจะไปโคชิเอ็ง” คง ไม่ใช่ทง้ั หมดของจุดเริม่ ต้นเพราะมันเป็นภาพทีเ่ รายังจับต้องมันไม่ ได้ และเรายังไม่ได้เริม่ ก้าวไปยังจุดหมายของเราทัง้ หมดกัน

จนเวลาผ่านไปประมาณกว่าครึง่ เดือน เราก็เริม่ ได้รจู้ กั ซอฟต์บอลมากขึ้น บ้าคลั่งมันมากขึ้น เห่อมันมากขึ้น เพ้อและ พูดถึงมันมากขึ้น

ตลาดนัดรูสะมิแล ดูเหมือนจะเป็นสวรรค์ส�ำ หรับพวก เรา เราเริ่มเลือกหา เลือกซื้อเสื้อผ้าที่เกี่ยวกับซอฟต์บอล และ เบสบอลทีมต่างๆ อย่างน้อยๆ พวกเราจะต้องมีเสื้อที่เกี่ยวกับ ซอฟท์บอสหรือเบสบอลคนละ 1 ตัว (ผมมั่นใจว่าเป็นอย่างนั้น)

ทุกวันอาทิตย์ส�ำ หรับผม มันเหมือนกับวันทีร่ อคอยใน แต่ละสัปดาห์ ระยะทางของตลาดถูกวางอยูบ่ นถนนตรงข้ามประตู ทางเข้าของมหาวิทยาลัย ความจริงมันเริม่ ตัง้ แต่ปากประตูซะด้วยซ้�ำ

ผมสนุกกับการเลือกซือ้ เสือ้ ผ้าต่างๆ ทีเ่ กีย่ วกับซอฟต์ บอลและเบสบอลมาก บางสัปดาห์เงินไม่มพี อจะซือ้ หรอก แต่ก็ ขอให้ได้ไปดูก็ยังดี เผื่อเจออะไรดีๆ จะได้มาบอกให้สมาชิกใน ชมรมไปซื้อไว้ ความรู้สึกรักและคลั่งไคล้ในซอฟต์บอลเริ่มฝังตัว และพันเกลียวแน่นขึ้นๆ โดยไม่รู้ตัว

ระหว่างทีพ่ วกเราซึง่ น่าจะถือได้วา่ เป็นสมาชิกของชมรม ซอฟต์บอล มอ. ปัตตานี อย่างเป็นทางการเริม่ รูจ้ กั และเป็นทีมกัน มากขึน้ แล้ว เราก็เริม่ ได้รวู้ า่ ซอฟต์บอลของพวกเรานัน้ มีทม่ี าทีต่ า่ ง กัน

บางคนเข้ามาเล่นเพราะเห็นว่าเป็นกีฬาทีน่ า่ สนใจและ ท้าทาย

บางคนเข้ามาเพราะความเป็นสายเลือดต่อเนื่องกัน จากสาขาวิชาเอก ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจ (ผมเองก็ภูมิใจ นะพี่ฝน ถึงแม้เอกฝรั่งเศสในช่วงเวลาของผมจะไม่ทันช่วงที่พี่ เล่นอยู่ก็ตาม)

บางคนเข้ามาเพราะต้องการความแปลกใหม่ และอีก ฯลฯ ทีแ่ ม้พวกเรามาด้วยเส้นทางทีต่ า่ งกันแต่เราก็ยนื อยูใ่ นสนาม เดียวกัน

การฝึกซ้อม และการเล่นของสมาชิกปี 1 แต่ละคนเริม่ พัฒนาไปเรื่อยๆ

จากทีเ่ คยรับลูกเข้าฝ่ามือ ก็เริม่ รับเข้าแพ็ค เข้าซ็อคเก๊ตมาก

ขึน้ จากทีล่ กู ปาก็กลายเป็นลูกขว้างทีเ่ ร็วและมีพลังมากขึน้ จากที่ คอนโทรลลูกไม่ได้กเ็ ริม่ ปาเข้าเป้ามากขึน้ การปาลูกเช็คลูกจากระยะ เบสเริม่ ยืดระยะออกไปเรือ่ ยๆ จนเกือบสุดสนามตามด้านกว้าง สุดท้าย มันเป็นการเกทับและแข่งกันโชว์พลังกันเองของพวกหน้า ใหม่อย่างเราๆ มันสนุกมากทีเ่ ราจะได้แข่งกันว่าใครจะปาได้ไกลกว่า กัน

นอกจากนัน้ สิง่ หนึง่ ทีจ่ ะว่าเป็นจุดเด่น ก็นา่ จะใช่ เป็น ปมด้อยก็ไม่เชิง คือการที่พวกเราฝึกซ้อมกันเอง มีท่าทางการ ขว้าง การรับ และการตีทเี่ ป็นลักษณะเฉพาะของตัวเอง ซึง่ จะว่า ไป มันก็ไม่มีใครถูกต้องตามตำ�ราได้เลย

แต่ใครจะไปสนล่ะ ถ้าในเมือ่ ลูกขว้างของเรามันสามารถ ทำ�เอ้าท์ได้ ใครจะสนล่ะท่าตีวดื วาดถ้ามันฟาดถูกลูกได้เต็มใบ และ ใครจะสนท่าทางพวกนัน้ ล่ะถ้าเรามีทมี ทีเ่ ป็นเพือ่ นทีร่ ใู้ จกัน ช่วย เหลือกัน

พัฒนาการ (ถ้าเลยมาอีกหน่อยก็จะเป็นศรีนครินทร์) เอ๊ย!! ไม่ใช่ หมายถึงพัฒนาการและทักษะต่างๆ ของพวกหน้า ใหม่ หรือรุกกี้อย่างพวกรหัส 43 (ช่วงนั้นการ์ตูนรุกกี้เป็นการ์ตูน ทีก่ ระชากใจพวกเราเป็นอย่างมาก) เป็นไปอย่างน่าพึงพอใจ แต่ นั่นก็แค่ในความคิดของผมเอง เพียงเพราะเรายังไม่ได้เห็นสิ่งที่ มากกว่า ดีกว่า และสูงกว่า

หลังจากทีก่ จิ กรรมช่วงเดือนแรกของภาคการศึกษากำ�ลัง จะผ่านไป พวกผมเริม่ ได้รจู้ กั รุน่ พีท่ มี ชายมากขึน้ ซึง่ รุน่ พีก่ ลุม่ นี้ คือ ทีมทีท่ กุ คนล้วนเป็นกำ�ลังหลักของชมรมทัง้ สิน้ แต่ละคนจะทยอย กันมาซ้อมกันอยูบ่ า้ งแต่กย็ งั ไม่เต็มทีมอาจจะเนือ่ งจากภารกิจหลัก คือการเรียน เพราะรุน่ พีเ่ หล่านัน้ ก็ลว้ นแต่อยูช่ น้ั ปี 4 เกือบทัง้ หมด

จะมีปี 3 ก็ไม่กค่ี น ประกอบด้วย พีเ่ กียรติ (ท่านขุนผู้ สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้) และพีห่ นุม่ (หรือพีโ่ ป้ โยคีเพลย์ บอยของน้องๆ) 2 ชายจากเอกเทคโนฯ พีพ่ งษ์ (ท่านนายกฯ) และ พีน่ อ้ ย (ชายผูม้ แี ผลเป็นรูปดาวเหนือบนร่างกาย เค้าคือเคนชิโร่) เอกประมงฯ ส่งเข้าประกวด

ทุกครัง้ ทีพ่ ๆ ่ี ทีมชายมาซ้อมกัน บรรยากาศการซ้อมจะ ค่อนข้างจริงจังมาก พวกปี 1 อย่างผมยังไม่คอ่ ยได้มสี ว่ นร่วมซัก เท่าไร อย่างมากก็เป็นคูว่ อร์มปากับพวกพีๆ ่ ตอนเริม่ เท่านัน้ จน เราได้รวู้ า่ พีๆ ่ กำ�ลังเตรียมพร้อมสำ�หรับการแข่งคัดเลือกตัวแทน เพือ่ เข้าแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยนัน่ เอง และการแข่งคัดเลือกก็จะ มีขน้ึ ในเดือนกรกฎาคมทีจ่ ะมาถึงนีแ่ ล้ว แสดงว่า.. นีจ่ ะเป็นการ แข่งขันทีม่ าถึงก่อน PSU ซะอีกสิเนีย่

โอ้!! ช่างน่าตื่นเต้นจริงๆ Thursday, September 15, 2011

[ mt ] 31

mtblog

ตำ�นานซอฟต์บอลปัตตานี รุ่น 2543 (6/5)

เกมคัดเลือกตัว

—รูสะมิแล: ต๊ะเอง (ต่อจากฉบับที่แล้ว)

พวกเราเด็กปี 1 (รหัส 43) เริม่ ได้รจู้ กั รุน่ พีท่ มี ชายมาก ขึ้น เริ่มได้ร่วมซ้อมกับพี่ๆ มากขึ้น เริ่มได้ลงเกม เริ่มได้เป็นรัน เนอร์ เริม่ หัดตีลกู พิช และเริม่ เรียนรูก้ ฬี าซอฟต์บอลมากขึน้ มาก ขึ้น

ทีมชายชุดคัดเลือกตัวแทนมหาวิทยาลัยนัน้ (จริงๆ ก็มี ชุดเดียวนีแ่ หละ แค่ท�ำ ให้ดเู หมือนว่ามีนกั กีฬามากจนแบ่งทีมได้ หลายชุดไปงัน้ อะ อะ อะ) เป็นส่วนผสมของรุน่ พีป่ ี 4 และปี 3

ในส่วนของรุ่นพี่ปี 4 ช่วงเวลาของผมนั้นทุกคนล้วน แต่อยู่คณะ วทท. ทั้งสิ้น (วทท. มาแล้ว มาแล้วสิมาวันนี้ โอ้ว โอ้ว โอ้ว!!! เป็นเพลงบูมที่ผมรู้สึกมันส์ทุกครั้งที่ได้ยินจริงๆ) ประกอบด้วยพี่เด่น, พี่อู๊ด, พี่เจียง, พี่จี, พี่ชาญ, พี่แจ็ค (เอก ยางฯ และเกษตร) รวมกับพี่ปี 3 อีก 4 คน (ใครบ้างกลับขึ้นไป อ่านตอนก่อนหน้านี้ อะ อะ อะ)

เอ่ยถึงอีกครัง้ ก็ได้เดีย๋ วท่านมาโกโตะจะน้อยใจหลาว

ปี 3 ก็มีพี่พงษ์ พี่น้อย (เอกประมง) พี่หนุ่ม และพี่ เกียรติ (เอกเทคโนฯ) รวมๆ เท่าทีผ่ มพอจะจำ�ได้ทมี ชายของเรา มีประมาณ 10 คนเท่านั้น (ขอโทษสำ�หรับรุ่นพี่ท่านอื่นด้วยนะ ครับหากผมจำ�ไม่ได้)

ด้วยความที่นักกีฬาของเรามีจำ�นวนเท่านี้ มันก็เลย เป็นผลดีที่ช่วยทำ�ให้เราได้รับความรู้และทักษะต่างๆ ของพวก

34 [ mt ]

Thursday, September 22, 2011

รุ่นพี่ได้ง่ายและมากขึ้น มีทั้ง.. การสอนให้โดยตรงและการครู พักลักจำ� แต่คงไม่มอี ะไรจะสนุกไปกว่าการจดจำ�และลอกเลียน แบบจุดเด่นของรุ่นพี่เหล่านั้น

ในเวลานัน้ รุน่ 43 มีจ�ำ นวนคนรวมเป็นทีมได้เท่าๆ กับ ทีมรุน่ พี่ ทำ�ให้พวกเราเริม่ ได้หดั เล่นตามตำ�แหน่งต่างๆ มากขึน้ ทั้งแบบที่จำ�เพาะเจาะจงตำ�แหน่งและแบบเล่นมันซะเกือบทุก ตำ�แหน่ง แต่ส�ำ หรับผม ผมชอบการพุง่ และแอคชัน่ ต่างๆ ของ ตำ�แหน่งเบส 2 และช็อตสต๊อปมาก ทำ�ให้ผมเริม่ บ้าคลัง่ กับการ พุ่งรับเอามาก ทั้งๆ ที่พ้นื สนามของเราไม่ได้เหมาะกับการพุ่ง อย่างไร้สาระเอาซะเลย

พวกเราต่างได้รับคำ�แนะนำ�และคำ�สอนจากพี่ๆ ทุก วัน ช่วงเวลาการซ้อมทีเ่ ริม่ จะขยายเวลามากขึน้ แต่พวกเราก็ไม่มี ใครกลับก่อนพระอาทิตย์ตกดินเลย เราเล่นกันภายใต้สปอร์ต ไลท์ดวงน้อยเพียง 2 ดวงของสนาม แต่ยงิ่ ค่ำ�ก็ยิ่งสนุก ยิง่ ทำ�ให้ เราจมลึกไปในความหลงใหลมากขึ้น ขนาดซ้อมเสร็จแล้วก็ยัง ไม่ยอมกลับกันง่ายๆ ต้องรวมตัวรอฟังการสอนทฤษฎีจากพีๆ ่ บางครั้งก็นั่งพูดคุยเรียกเสียงฮากันต่อ บางทีคุยที่สนามไม่พอ เก็บอุปกรณ์เสร็จก็นั่งคุยไปกินข้าวไปที่ลานอิฐต่ออีกยก ก่อน จะยอมแยกย้ายกันไป เนื่องจากเวลาเริ่มจะดึกมากขึ้นทุกทีๆ

ช่วงเวลาทีข่ ยับเข้าใกล้มาเรือ่ ยๆ ของการแข่งคัดเลือก ตัวแทนมหาวิทยาลัย ทำ�ให้รหัส 43 อย่างพวกผมได้เห็นการ ซ้อมแบบเต็มที่ของพี่ๆ ทีมชายมากขึ้นเรื่อย

สำ�หรับผม มันเป็นเรือ่ งน่าตืน่ เต้นมากทีเ่ ราจะได้เห็น การแข่งขันจริงๆ ซะที ทัง้ นีค้ งต้องขอบคุณพีห่ นิงทีข่ ณะนัน้ เป็น ประธานชมรมทีจ่ ดั การธุระของชมนม เอ๊ย! ชมรม และมีทน่ี ง่ั บน รถมากพอให้พวกน้องใหม่อย่างเราๆ ติดตามพวกพีๆ ่ ไปดูการ แข่งขันด้วย

ในวันทีเ่ ดินทาง นักกีฬาประเภทต่างๆ ของมหาวิทยาลัย ต่างก็มารวมตัวกันที่ ศนอ. มีการผลัดเปลีย่ นกันเข้าไปกราบไหว้ ขอพรจากพระบิดาของพวกเราทุกคน แล้วชมรมเราก็ขนอุปกรณ์ มากมายมารอขึน้ รถกัน ตอนนัน้ ผมรับหน้าทีด่ แู ลกระเป๋าชุดแคช มันแปลกนะกับการทีเ่ ราจะแบกกระเป๋าใหญ่ๆ แต่ท�ำ ไมผมกลับ รูส้ กึ ว่ามันเท่อย่างบอกไม่ถกู ก็ไม่รู้

พวกเราใช้เวลาเดินทางจากปัตตานีประมาณ 2 ชัว่ โมง กว่าๆ ก็ไปถึงหาดใหญ่ซง่ึ เป็นเจ้าภาพในการแข่งคัดเลือกครัง้ นี้ แถมไปแบบไม่ธรรมดา.. นัง่ รถเมล์ทหารซะด้วย แหม.. ยิง่ รูส้ กึ ฮึกเหิมเข้าไปใหญ่ (แต่จริงๆ น่าจะเพราะรถ ม. ไม่พอมากกว่า

อะ อะ อะ)

เมือ่ เดินทางถึงวิทยาเขตหาดใหญ่ มันเป็นความตืน่ ตา สำ�หรับน้องใหม่อย่างผมพอสมควร เพราะเนือ้ ทีข่ องมหาวิทยาลัย ค่อนข้างกว้างและผู้คนเยอะมาก (ผมไม่เคยมาที่วิทยาเขต หาดใหญ่มาก่อนเลย) เราลงรถทีจ่ ดุ จอดซึง่ อยูห่ า่ งจากสนาม จึง ต้องขนอุปกรณ์และเดินไปทีส่ นามทีเ่ มือ่ ไปถึงก็รสู้ กึ ตืน่ เต้นมาก ขึน้ เพราะสนามทีน่ น่ั กว้างกว่าของเรา (แต่ผมว่าหญ้าสนามเรา เขียวกว่านะ อันนีผ้ มมัน่ ใจ ยิง่ ช่วงไหนคนงานไม่มาตัดหญ้านะ แหม.. เกือบถึงเข่า)

เราเตรียมอุปกรณ์ในระหว่างทีพ่ วกพีๆ ่ เปลีย่ นเสือ้ ผ้า เพือ่ จะลงแข่ง ในความจำ�ของผมครัง้ นัน้ ไม่แน่ใจว่าทีมหญิงต้อง แข่งคัดเลือกก่อนทีมชายหรือไม่ แต่ถา้ ใช่.. ตอนนัน้ พีอ่ อ่ น (พิช เชอร์) และพีเ่ ขียว (แคชเชอร์) เป็นนักกีฬาหญิงทีเท่มากในความ คิดของผม (ความจริง พีๆ ่ ทีมหญิงก็เท่ทกุ คนแหละครับ เพียงแต่ สำ�หรับคนทีไ่ ด้ดกู ารแข่งขันจริงๆ จังๆ ครัง้ แรกอย่างผม มันก็ โฟกัสได้แค่พชิ เชอร์กบั แคชเชอร์เท่านัน้ เองครับ แต่ยงั ไงก็ขอมอบ เครดิตให้กบั พวกพีๆ ่ ทุกคนครับ)

(ถ้ามี) การแข่งขันของทีมหญิง (ย้�ำ นะครับว่าถ้ามี) ผม ต้องขอโทษด้วยครับที่ไม่สามารถแม้แต่จะจำ�ผลแพ้ชนะในการ แข่งขันครัง้ นัน้ ได้ เพราะตอนนัน้ ผมรูส้ กึ จดจ่อกับการแข่งขันของ ทีมชายมากๆ ถึงแม้พวกเรา 43 จะไม่ได้ลงไปเล่นเลยก็ตาม

ทำ�ไมน่ะเหรอครับ ก็เพราะพีๆ ่ ทีมชายชุดนีแ้ ข็งแกร่ง มากตามที่พวกน้องใหม่อย่างผมได้รับคำ�บอกเล่ามาจากทีม หญิงของเรา มันจึงกระตุ้นให้เราอยากเห็นฟอร์มจริงๆ ในการ แข่งขันของพวกพี่ๆ

ฟอร์มที่มากกว่าที่พวกเราได้เห็นในเวลาซ้อม

ตอนนี้ได้เวลาแล้วที่เราจะได้เห็นกับตา นักกีฬาของ เราก็พร้อมแล้ว

ทุกคนลงสนาม

เลือกเสี่ยงทายว่าใครจะเล่นรุก-รับ ทุกอย่างเสร็จสิ้น นักกีฬาเริ่มประจำ�ตำ�แหน่งของตัวเอง

แบตเตอร์

อัพ

โนบอล

โน-สไตรค์

เพลย์บอล!! (อ่านช่วงต่อก่อนจบ, หน้า 35)

mtback (ต่อจากหน้า 34 เพื่อปิดตำ�นานฯ)

เนื่องจากท่านต๊ะเขียนค้างไว้และไม่ได้สานต่อให้จบ ประธานสโมสรจึงจำ�ต้องลงพืน้ ทีซ่ งึ่ อาจไม่ซาบซึง้ เท่าทีไ่ ด้อา่ นมา แต่จะพยายามทำ�ให้ดีที่สุด..

ในหน้าซ้าย ท่านต๊ะเล่าถึงการคัดตัวนักกีฬาว่าทีมปัตตานี หรือหาดใหญ่จะเป็นตัวยืนในการไปแข่งกีฬามหาวิทยาลัย ซึง่ ปีนน้ั ทีมหญิงเท่าทีจ่ �ำ ได้เราแพ้ทมี หาดใหญ่ ทัง้ ทีฝ่ มี อื เราไม่แพ้เค้า แต่ ไม่รเู้ พราะอะไร หากทีจ่ �ำ ได้ดมี ากคือประธานฯ ต้องลาฝึกงานมา คัดตัว (ดีนะเค้าให้ลา) ส่วนทีมชายหลังจากปัตตานีแข่งคัดตัวชนะก็ เป็นตัวแทนไปแข่งที่ มศว. องครักษ์ ซึง่ ทีมชายก็ไม่ท�ำ ให้ทกุ คนผิด หวังเพราะเหมือนเราต้องชนะเพือ่ ไปแก้มอื ใหม่ในกีฬามหาลัยครัง้ นี้ (ครัง้ ทีแ่ ล้วเราได้ท่ี 4 ไม่อยากบอกว่าประธานร้องไห้ในวันทีแ่ พ้ เพราะหวังเกินไป ก็ทมี เราเล่นดีแล้วมาได้ขนาดนีก้ ถ็ อื ว่าได้ประกาศ ให้รวู้ า่ ปัตตานีมชี า้ งเผือก เราไม่มโี ค้ชมายืนสอนข้างสนาม ไม่มรี หัส ลับเหมือนทีมอืน่ มีแต่ใจทีพ่ ร้อมและทุม่ เทให้ลกู กลมๆ ทีโ่ ดนแล้ว เจ็บหัวโนกันไปข้างจนได้เป็นทีมทีเ่ ค้าไม่รจู้ กั ก็ตอ้ งรูจ้ กั ในวันนี้ (ชม เกินไปหรือเปล่าเนีย่ )) แต่บรรยากาศการแข่งขันเป็นเช่นไรไม่ทราบ จริงๆ เพราะประธานแข่งเสร็จก็รบี กลับไปฝึกงานต่อทีก่ รุงเทพฯ ไม่ งัน้ จะเรียนไม่จบเอาซะ แต่สว่ นนีค้ งมีคนกล่าวไปแล้วเพราะเราไป แข่งทีไ่ ร่ออ้ ยจังหวัดสุพรรณบุรี (ตอนเราไปถึงเค้ามาตัดอ้อยแถวนัน้ เราเลยเรียกมหาลัยนัน้ ว่าไร่ออ้ ยเกมส์ อิอ)ิ

ช่วงเทอม 1 ด้วยเหตุทป่ี ระธานต้องไปปฏิบตั หิ น้าทีใ่ หญ่ หลวงคือรับใช้เงินที่แม่ส่งมาให้เรียน เลยขาดช่วงดีๆ ในการเล่น ซอฟท์บอลไปพอควร ยิง่ กลับมาช่วงปลายเทอม 1 ยิง่ ต้องรีบทำ�ภาค นิพนธ์ซง่ึ เป็นเอกสารเสร็จสิน้ การฝึกงานของเด็กเทคโนฯ ก็ยง่ิ ห่างๆ ซึง่ ช่วงนัน้ ก็มกี ารแข่งกีฬาภายในทีน่ อ้ งสาธิต มอ. ปัตตานีเล่นซอฟท์ บอลแบบได้พๆ ่ี ไปสอนและไปเป็นกรรมการให้ดว้ ย แต่อย่างทีต่ ะ๊ บอกแล้วว่าพีป่ ี 4 มุง่ มัน่ กับการเรียนและวุน่ วายกับการขอจบ เรา เลยปล่อยให้นอ้ งๆ ได้แสดงฝีมอื แบบคอยดูอยูห่ า่ งๆ อย่างห่วงๆ ดังนัน้ ช่วงหลังหมดรุน่ 40 แล้ว เค้าแข่งคัดตัวนักกีฬามหาวิทยาลัย กันยังไงก็เริม่ ไม่ทราบแล้ว แต่ยงั ได้กลับมาแข่ง PSU OPEN กับน้องๆ ก่อนรับปริญญาปี 2544 โดยรหัส 40 มารวมตัวในสนามซอฟท์บอล หลังนัดกันว่าเราจะแข่งกับน้องใต้เงือ่ นไขว่า ถ้าน้องชนะ-เราจะเลีย้ ง ถ้าน้องแพ้-น้องเลี้ยงเรา ซึ่งสุดท้ายเราก็ไปเลี้ยงน้องที่เฟื่องฟ้า คาราโอเกะเพราะชมรมเราไม่พลาดเรือ่ งร้องเพลง และเกมนัน้ ก็เป็น แมทช์สดุ ท้ายทีไ่ ด้แข่งกับน้องบนสนามของเรา (แม้จะยังได้เจอกัน บ้างแต่กเ็ ป็น PSU OPEN ทีส่ นามหาดใหญ่แล้ว) แต่ถงึ จบแล้วจะไม่ ได้กลับไปมหาลัยอีก แต่เชือ่ ไหม.. ไม่เคยทีจ่ ะไม่รเู้ รือ่ งสนามซอฟท์ บอล เราห่างแต่ไม่คดิ จะทิง้ เพราะรักกีฬานีม้ ากจนเป็นส่วนหนึง่ ของ ชีวติ เนือ่ งจากมาเรียนทีแ่ ห่งนีแ้ บบมาคนเดียว ไม่มเี พือ่ นมา แม่พา มาส่งก็ยงั ร้องไห้ตามแม่จะกลับบ้านเพราะไม่เคยจากบ้านไปไหนคน เดียว เลยคิดว่าชีวติ ปี 1 ช่างโดดเดีย่ วจริงๆ ไหนจะเจอการรับน้อง ทีอ่ ยูบ่ า้ นแม่ไม่เคยด่าเสียงดังแล้วนีใ่ ครมาตะโกนใส่หทู กุ วัน ก็เริม่ ไม่ อยากเรียน อยากกลับบ้าน แต่คดิ อีกทีคนอืน่ เค้าอยูไ่ ด้ แล้วแม่จะว่า ยังไงถ้าต้องเสียเวลาตัง้ ปีเพือ่ เอ็นท์ใหม่ เลยเอาวะ.. มันคงไม่เลวร้าย มัง้ ก็ทนจนหมดการรับน้อง (ได้เพือ่ นเมท-พีเ่ มทดีปลอบใจทุกวัน อันนีป้ ระทับใจสุดๆ ทีค่ รัง้ นึงช่วงรับน้อง พีเ่ มทแสนดีกลัวน้องหิวเลย ซือ้ ปอเปีย๊ ะทอดมาให้กนิ ช่วงเทีย่ งคืนก็ยงั จะปลุกให้กนิ อีก ไม่กนิ พี่ ว๊าก “คร๊าบๆ รูแ้ ล้วๆ” เลยกินเข้าไปกับเพือ่ นอีกคนชือ่ เมิน-เอก ประถมฯ ทีส่ ดุ ท้ายคืนนัน้ ทัง้ ถ่ายทัง้ อาเจียนจนไม่รใู้ ครโทรแจ้งพีย่ าม ให้เอารถมารับไปโรงพยาบาล แล้วคิดดูวา่ อยูห่ อชัน้ 5 จังหวะนัน้ เดิน ไม่ไหวแน่ แค่ไม่รเู้ ค้าเอาลงมาจากชัน้ 5 ได้ไง มาถึงก็โดนพยาบาล เอาเข็มจิม้ แขนจนอยากถีบเพราะต้องทนเจ็บ 2 ครัง้ กว่าจะให้น�ำ้

เกลือได้แล้วเจาะเลือดอีกด้วยมัง้ หนนัน้ เพือ่ นเมทและพีเ่ มทมานอน เฝ้า แล้วรูใ้ ช่ไหมว่าห้องรวมญาติตอ้ งนอนข้างนอก สงสารเพือ่ นกับ พีเ่ มทมากเพราะบอกว่าอย่าทิง้ เรานะ (ขอบคุณเพือ่ นเมทผูแ้ สนดีท่ี ปัจจุบนั ก็ยงั ไปเทีย่ วด้วยกันถ้ามีเวลา))

กลับเข้าเรือ่ งของเราต่อ.. หลังจบมาแล้วก็ได้ขา่ วชมรมจาก เพือ่ นเจียง-เอกยางเพราะเค้ามาทำ�งานให้อาจารย์ทป่ี ตั ตานี เจียง เคยบอกว่า ไม่คอ่ ยมีนอ้ งๆ มาเล่น ส่วนตัวมันเองก็ไม่มเี วลาเพราะ เสร็จงานดึก มันไม่เหมือนรุน่ เราแล้วแหละ น้องมาไม่เคยเต็มสนาม ยิง่ เดีย๋ วนีส้ ถานการณ์ไม่ดี ก็เลยยิง่ มาเล่นน้อย อืม.. เข้าใจนะ มันมี ยุครุง่ เรืองก็ตอ้ งมียคุ ตกลงมาบ้าง แต่เมือ่ ไหร่มนั จะกลับมารุง่ เรือง เหมือนเก่าล่ะ เรารอว่าใครจะสานต่อชมรมจนเลิกคิดเลิกหวังกระทัง่ วันหนึง่ ใครสักคนหรือเพือ่ นเจียงนีแ่ หละโทรมาเล่าว่า ตอนนีม้ นี อ้ ง มาเล่นซอฟท์บอลเหมือนจะก่อตัง้ ชมรมขึน้ ใหม่ในรุน่ ภูมิ ตง ยุย้ (มี เท่านีท้ พ่ี ร่ี จู้ กั เพราะคุยบ่อย) จึงทำ�ให้ตดั สินใจลงไปดูนอ้ งทีป่ ตั ตานี อีกครัง้ ไปได้ยนิ ภูมบิ อกว่า ทำ�ไมผมไม่เกิดมาในยุคพวกพีท่ เ่ี ป็น ช่วงได้เล่นเต็มๆ ตลอด 4 ปีทเ่ี รียน ณ ทีแ่ ห่งนี้ ซึง่ กลับไปครัง้ นีก้ ็ ลองเข้าไปนัง่ ในสนามรอน้องๆ มาเล่นแต่มนั ก็ไม่เหมือนรุน่ เราเลย มากีโ่ มงก็มาได้ รอเลิกเรียนก่อนนะ บางทีกไ็ ม่วา่ งซะงัน้ ซึง่ ผิดกับช่วง เวลาของเราทีร่ อเวลาจะ.. “เมือ่ ไหร่บา่ ย 3 บ่าย 4 ซะที จะไปสนาม แล้ว” เหมือนมันซึมซับความต้องการไม่เหมือนกัน

แกนหลักทีท่ มุ่ เทในรุน่ ภูมมิ ไี ม่กค่ี น ทีเ่ หลืออยากมาก็มา เพราะเค้ามาเล่นด้วยเหตุผลต่างกัน แต่เชือ่ ไหม.. ถ้าซอฟท์บอลได้ ซึมซับเข้าไปในสายเลือดคุณแล้วมันจะกลายเป็นส่วนหนึง่ ในชีวติ คุณ ทันที ต่อให้คณ ุ ไม่วา่ ง คุณก็จะว่าง เราเลยเล่าเรือ่ งในอดีตให้นอ้ งๆ ฟังว่าพีๆ ่ ทีเ่ ค้าเล่นในสนามแห่งนีเ้ จออะไรมาบ้าง ลูกยังต้องเย็บแล้ว เย็บอีก เชือกขาดก็เอามาซ้อม โกลฟก็ตอ้ งหัดเย็บเอง มันเลยทำ�ให้ พีร่ วู้ า่ ของทุกชิน้ กว่าจะหามาได้ล�ำ บากขนาดไหน วิง่ ขึน้ ลงกองกิจฯ เสนอโครงการแล้วโครงการอีกเพือ่ หาเงินมาซือ้ อุปกรณ์ เวลาไปแข่ง พีๆ ่ ไม่เคยได้เบีย้ เลีย้ งสักบาท คือเค้าให้นะแต่เงินมันน้อยมาก เรา เลยมีนโยบายว่าหลังแข่งเสร็จสอบเสร็จแล้วค่อยมาจัดปาร์ตก้ี นั เรา จึงมีกจิ กรรมปาร์ตป้ี ง้ิ ปลาทีส่ นามของเราเสมอ จนหลายชมรมแอบ อิจฉาว่าชมรมนีไ้ ม่แตกแยก เพราะเราเจียดเงินจากการไปแข่งมา เลีย้ งนักกีฬาทีฝ่ กึ ซ้อมอย่างหนัก แถมสละเวลาอ่านหนังสือไปแข่ง ทัง้ ทีช่ ว่ ง PSU OPEN จะเป็นช่วงสอบเก็บคะแนนเกือบทุกวิชา ขนาด ประธานเองยังยอมสอบหลังเพือ่ นหรือไม่กข็ อสอบก่อน ซึง่ ถ้าเพือ่ น เอกช่วยก็สบายเลย เพราะเป็นทีร่ กู้ นั ทัง้ เพือ่ นเอกและโทว่าต้องให้ มันไปแข่งเนือ่ งจากเป็นเช่นนีต้ ง้ั แต่ปี 1 จนทีส่ ดุ ก็จบแบบได้เล่นทัง้ ซอฟท์บอลและเรียนจบเหมือนคนอืน่ จำ�ได้วา่ เรานำ�เงินจากการจัด ทำ�โครงการต่างๆ รวมทัง้ ปันเงินค่าอาหารเพือ่ เก็บมาซือ้ อุปกรณ์ ไหนจะลูก ไหนจะไม้ แต่รไู้ หมเมือ่ ได้กลับมาสนามซอฟท์บอลอีกครัง้ ได้มายืนในสนามของเราแต่ไม่มีน้องมาเล่นเลยสักคน เราแอบ น้อยใจว่าเราจะมาทำ�ไม มานัง่ รอทีส่ นามก็แล้วไม่มนี อ้ งผ่านมาเลย หรือ จนภูมบิ อกว่า เดีย๋ วผมชวนเพือ่ นมาเล่นนะพี่

ต้องบอกว่า ช่วงที่ปูไปปัตตานีน้ันข่าวระเบิดดังมาก

(โกหกแม่วา่ ไปหาดใหญ่แต่แม่กร็ วู้ า่ ถ้าไปหาดใหญ่กต็ อ้ งไปปัตตานี แน่เพราะถ้าบอกก็คงไม่ให้มา) จำ�ได้นอ้ งภูมบิ อกว่าผมอยากให้พวก พีล่ งมาดูผมแข่งเหมือนทีมอืน่ ทีเ่ ค้ามีพๆ ่ี ทีจ่ บไปแล้วมาเชียร์ขา้ ง สนาม ประโยคนัน้ มันเลยเป็นจุดเริม่ อะไรหลายๆ อย่าง ยังมีนอ้ ง ทีเ่ ค้าเห็นความสำ�คัญ ถึงชมรมเราจะไม่มที มี ไปแข่งแต่นอ้ งๆ ก็ยงั รวมทีมกับหาดใหญ่เพือ่ ไปฝึกและหาประสบการณ์ แล้วน้องก็อยาก ร่วมทีมกับพีๆ ่ ทีจ่ บไปแล้วและเป็นตำ�นานทีห่ ลายรุน่ ได้เล่าให้เค้า ฟัง ซึง่ ความรูส้ กึ ของภูมนิ น้ั พีเ่ ข้าใจดีเพราะพีก่ เ็ คยคิดอย่างภูมิ ว่า ทำ�ไมพีท่ เ่ี ค้าเคยเล่นซอฟท์บอลเค้าไม่กลับมาดูเราเล่นเลย เพราะ เวลาไปแข่งทีห่ าดใหญ่ พวกพีๆ ่ เค้าเต็มสนามแล้วพีๆ ่ ของปัตตานี ล่ะ แต่กม็ นี ะคะ มีพน่ี ทั พีข่ นุ พีป่ อ๊ บ พีช่ าย พีอ่ อ๊ ด และอาจจะมีพ่ี อืน่ ๆ แต่ทม่ี าหลายครัง้ ก็เท่านีท้ ส่ี นิทกัน จนทำ�ให้เราบอกกับตัวเอง เสมอว่า จะไม่ทง้ิ ชมรมแน่นอน (อาจเพราะแอบสัญญากับพีค่ นนึง ว่าปูจะไม่ทง้ิ ซอฟท์บอล จะเล่นต่อไป เผือ่ สิง่ นีจ้ ะทำ�ให้เราได้เจอกัน อีกครัง้ ) ดังนัน้ ทุกครัง้ ทีเ่ จอพีๆ ่ จบไปแล้วจะบอกเสมอว่า อย่าลืม กลับมาดูนอ้ งๆ นะ อย่าหายไปจากชมรม อย่าลืมพวกเรา ซึง่ พีท่ ่ี ยังแวะมาหามาแข่งกับน้องๆ ในแมทช์ PSU OPEN และอีกหลาย แมทช์กม็ จี กี บั อูด๊ ทีย่ งั คงเล่นซอฟท์บอลอยู่

หลังจากบอกน้องว่า พี่จะไม่ท้งิ น้อง ในการแข่ง PSU OPEN พีจ่ ะพยายามให้พๆ ่ี กลับมาดูพวกน้องแข่ง พีจ่ ะพยายาม.. จนตัวเองกลับบ้านแล้วก็ได้รบั ตำ�แหน่งใหม่ ซึง่ จะดีใจดีไหมนีท่ พ่ี น่ี ทั ให้เกียรติปลดประธานคนเก่าแล้วตัง้ ปูเป็นประธานซะงัน้ แต่เมือ่ ให้ ก็รบั ค่ะ ดังนัน้ สิง่ แรกเลย หาเงินเข้าชมรมก่อน

อย่างทีร่ ู้ พีช่ มรมเราพอจบก็ไม่ได้รวมตัวเหมือนหาดใหญ่ แล้วด้วยภารกิจของแต่ละคนทีจ่ �ำ กัดด้วยเวลา ปูเลยใช้การโทรหา พีๆ ่ ว่าพอจะสะดวกเรือ่ งเงินไหม จะตัง้ กองทุนจัดซือ้ อุปกรณ์ให้ น้องเพราะตอนนัน้ ได้ขา่ วร้ายทีน่ อ้ งโทรมาบอกคือ ไม้หกั ไม่มไี ม้ ซ้อม จะแข่งอยูแ่ ล้ว ก็เลยรีบระดมทุนกันยกใหญ่ ซึง่ ทีส่ ดุ ก็ได้ให้นอ้ ง ซือ้ ไม้ทนั ด้วยความรูส้ กึ ว่า ถึงเราจะไม่ได้ยนื ตรงนัน้ เวลาทีน่ อ้ งเดือด ร้อนหรือต้องการคำ�ปรึกษา แต่เราก็ยงั พอหยิบยืน่ ความช่วยเหลือ จากทีไ่ กลๆ ได้ ปัจจุบนั บัญชีสโมสรยังอยูน่ ะคะ ประธานยังใส่เงิน ให้เพื่อรักษาสถานภาพอยู่ค่ะแต่ก็โดนหักค่าบัตรทุกปี แล้วก็ยัง ติดต่อน้องๆ เรือ่ ยๆ โทรถามว่ามีปญ ั หาอะไรบ้าง มีใครมาซ้อมบ้าง สนามเป็นอย่างไร เรียนหนักไหม โดยมีอดู๊ กับจีทย่ี งั แวะไปแข่งเส มอๆ ช่วยเป็นตัวแทนทีล่ งไปดูนอ้ ง ซึง่ ต่อมาเราก็เลยรวมตัวกัน พบปะพีห่ ลายๆ รุน่ จนเกิดจุดทีท่ �ำ ให้เราได้มาเจอกันอีก คือเว็บฯ สโมสรทีพ่ น่ี ทั ทำ�ให้พวกเรา โดยมีทา่ นปูบ่ กุ เบิกตำ�นานและรุน่ ต่อ มาสานต่อจนเมือ่ ครบรอบ 20 ปีชมรมซอฟท์บอล เราก็ท�ำ เสือ้ ที่ ระลึกและโลโก้ทก่ี ว่าจะได้กผ็ า่ นการคัดสรรกันอย่างดีเพือ่ ให้เราได้ สวมเมือ่ กลับมาพบกันอีกครัง้ ในแมทช์ครบรอบ 20 ปีชมรม

ขอบคุณ “รูสะมิแล” ทีท่ �ำ ให้เราซึง่ มาจากทีต่ า่ งกันได้มา รวมตัวกันจนมีเรื่องราวดีๆ ให้จดจำ� เป็นตำ�นานที่คิดถึงเมื่อไหร่ ก็ยมิ้ ได้ทกุ ครัง้ และนับจากนีเ้ ราจะรอวันทีด่ า้ ยซึง่ ถักทอลูกซอฟท์ บอลเชื่อมโยงให้เราได้มาพบเจอกันอีกครั้ง เราจะรอวันที่ทุกคน จะต้องวิ่งเข้าโฮมเพื่อกลับมายืนที่บ้านของตัวเอง แล้วเมื่อนั้น ตำ�นานของเราจะเริ่มก่อตัวขึ้นใหม่อีกครั้ง

จริงๆ เรื่องที่พวกเราเขียนนี้เป็นเพียงเรื่องราวของทีม เล็กๆ ทีไ่ ม่โด่งดังอะไร เราแค่บอกเล่าแก่กนั ว่าเราเล่นกีฬาเพราะ ใจรัก แต่ใครจะรู้เมื่อวันหนึ่งเรื่องราวของเราถูกตีพิมพ์ลงใน หนังสือเล่มนี้

จะไม่ขอบคุณไม่ได้

ขอบคุณ ‘พี่ บ.ก.’ นะคะทีน่ �ำ เรือ่ งราวของเรามาตีพมิ พ์

ขอบคุณจริงๆ ค่ะ Thursday, September 22, 2011

[ mt ] 35

“...สโมสร Blue Lake ถือกาเนิดจากนักกีฬารูสะมิแล ผูท้ ี่หลงรักในกีฬาซอฟต์บอล จากอดีตกาลมีเพียงโกรฟที่ขาดๆ ลูกที่ต้องเย็บแล้วเย็บอีก ชุดแคช ที่ต้องซ่อมทุกครั้งเวลาไปแข่ง ไม่มีแม้แต่โค้ชที่จะสอนให้เล่น และเชื่อไหมค่ะว่า ชมรมที่ไม่มีอะไร กลับทาให้ทุกคนที่อยู่ในที่นี้รักกันมากขึ้น เหตุผลเดียวก็คือ ลูกกลมๆ ที่โดนแล้วเจ็บแต่ไม่จา สนามหญ้าเล็กๆ เวลามองแล้วแอบคิดไม่ได้ว่าสนามเราก็สวย ไม่แพ้สนามที่ไหน สนามที่รวมเรื่องราวของทุกคนในที่นี้ ไว้มากมาย รุ่นแล้วรุ่นเล่า ทั้งชัยชนะและน้าตา ไม่มีสนามที่ไหนที่เราจัดปาร์ตี้ชมรมได้แสนอร่อยขนาดนี้ ”

“ ไม่วา่ จุดเริ่มต้นของแต่ละคนจะอยู่ที่ไหน แต่สุดท้ายทุกคนก็จะกลับมายัง HOME “ เฉลิมศรี พัฒนา (ประธานสโมสรคนปัจจุบัน) 29 เมษายน 2550

The Legend of PSU Pattani Softball Club