ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΠΥΡΟΒΟΛΟΥ
Άγρια κυκλάµινα
ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Τιτλος: Άγρια κυκλάμινα Συγγραφεασ: Γιώργος Ι. Πυροβόλου
Copyright© 2010 Γιώργος Ι. Πυροβόλου Πρώτη έκδοση: Αθήνα, 2010 ISBN 978-960-9499-12-5. Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα
Τηλ.: 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr •
ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΠΥΡΟΒΟΛΟΥ
Άγρια κυκλάμινα
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Περιεχόμενα
ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
9
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
45
ΕΦΘΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ
57
Ο ΠΕΤΡΟΣ
65
Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ
75
ΣΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ
83
ΠΑΡΙΣΙ – ΑΘΗΝΑ
106
ΣΤΗ DEFENSE
113
ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΑΓΡΙΑ ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ
121
Κυκλάμινο, κυκλάμινο, στου βράχου τη σχισμάδα, πού βρήκες χρώματα κι ανθείς, πού μίσχο και σαλεύεις; Μέσα στο βράχο σύναξα το γαίμα στάλα στάλα, μαντίλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα. ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
Β
ράδυ Χριστουγέννων στο Παρίσι. Στη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων, τα δέντρα είναι στολισμένα με χιλιάδες λαμπιόνια, η κίνηση των αυτοκινήτων μεγάλη και τα φαρδιά πεζοδρόμια γεμάτα κόσμο. Τουρίστες οι περισσότεροι, απ’ όλες τις φυλές της γης, δε χάνουν την ευκαιρία να φωτογραφηθούν χαμογελαστοί, με φόντο τις φωτισμένες δεντροστοιχίες και την αψίδα του θριάμβου. Ο Δημήτρης βαδίζει σιωπηλός, με ύφος σκυθρωπό, σε χτυπητή αντίθεση με την εύθυμη ατμόσφαιρα της πολύβουης λεωφόρου. Ανάμεσα σε τόσο πλήθος, νιώθει εντελώς μόνος. Έχει αφήσει τη μικρή βαλίτσα του στο ξενοδοχείο, έχει βγει στη λεωφόρο από μια πάροδο, όχι μακριά από την Αψίδα του Θριάμβου, και κατηφορίζει προς την Concorde. Υπάρχουν πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να του τραβήξουν την προσοχή, όμως αυτός περνάει δίπλα τους σχεδόν αδιάφορος. Δεν προσέχει ούτε τα φωτισμένα εντυπωσιακά κτίρια, ούτε το πασίγνωστο Lido, στην απέναντι πλευρά, ούτε τα φημισμένα Grand και Petit Palais, και μόνο όταν φθάνει στην πλατεία της Concorde και βλέπει τον Οβελίσκο, θεωρεί ότι προχώρησε αρκετά, κάνει μεταβολή και συνεχίζει το μοναχικό περίπατό του, προς την αψίδα του θριάμβου αυτή τη φορά.
10
γιωργοσ ι. πυροβολου
Είναι φανερό ότι δεν έχει έλθει στο Παρίσι για τουρισμό. Όχι δεν ήλθε να περάσει τα Χριστούγεννα στο Παρίσι. Η επίσκεψή του εδώ δεν έχει καμιά σχέση με διασκέδαση. Ήλθε γιατί κάποιος άλλος έχει έλθει να περάσει τα Χριστούγεννα στο Παρίσι, αλλά ο Δημήτρης, όχι, δεν ενδιαφέρεται για τις γιορτές, μα για εκείνον τον άλλο. Είναι αλήθεια δεν τον πολυξέρει. Ξέρει όμως ότι εκείνος ο άλλος, που έχει έλθει για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα και τον καινούριο χρόνο στη Γαλλία, εκείνος ο άλλος, ο σχεδόν άγνωστός του, είναι ο σκοπός του ταξιδιού του, είναι ο στόχος του! Λέγεται Πέτρος και είναι γιος του Θανάση. Θα μπορούσε αυτά τα ονόματα να του είναι εντελώς αδιάφορα, όμως δεν είναι, γιατί βλέπετε η ζωή φέρνει τα πράγματα όπως θέλει. Έτσι ο Θανάσης βρίσκεται στη φυλακή για το φόνο του Αχιλλέα. Και ο Αχιλλέας ήταν ο αδελφός του Δημήτρη... Έχει περάσει κάτι περισσότερο από ένας χρόνος, όμως για το Δημήτρη ο πόνος είναι ο ίδιος με τον πόνο της πρώτης μέρας και ζητάει επίμονα δικαίωση. Βέβαια έγινε δίκη και ο Θανάσης είναι στη φυλακή, όμως για πόσο; Σε λίγα χρόνια λόγω «καλής διαγωγής» θα είναι έξω, σκέφτεται ο Δημήτρης, και θα χαίρεται την ελευθερία του ανάμεσα στους δικούς του, ενώ ο Αχιλλέας δε θα ξαναδεί το φως της μέρας. Έφυγε αυτός επάνω στην άνθισή του, στα 28 του χρόνια. Δεν είχε κάνει ανώτατες σπουδές ο Αχιλλέας, είχε τελειώσει το Λύκειο και μια επαγγελματική σχολή λο-
Άγρια κυκλάμινα
γιστών, αλλά μένοντας με τον πατέρα του στο κρεοπωλείο, είχε επιδείξει μια ξεχωριστή ικανότητα και είχε συμβάλει πολύ στην ανάπτυξη της επιχείρησης, που δεν ήταν πλέον ένα απλό συνοικιακό κρεοπωλείο. Είχε γίνει μια αξιόλογη μονάδα που τροφοδοτούσε την αθηναϊκή αγορά. Όλοι οι γνωστοί τον παίνευαν και ο πατέρας του τον καμάρωνε. Με το Δημήτρη δεν ήταν μόνο αδελφοί, ήταν και φίλοι. Τέσσερα χρόνια μικρότερος ο Αχιλλέας, αλλά έβγαλε πρώτος λεφτά, και όταν κατέβαινε στην Αθήνα, αυτός κέρναγε, όσο ο Δημήτρης ήταν φοιτητής, όταν έβγαιναν να διασκεδάσουν. Μετά ο Δημήτρης πήγε φαντάρος, αφού τέλειωσε πολιτικός μηχανικός στο Μετσόβειο, και μόλις απολύθηκε κατατάχτηκε κι ο Αχιλλέας. Έτσι για μερικά χρόνια τ’ αδέλφια δε βλεπόντουσαν συχνά. Ήταν και λίγο δύσκολα για τους φαντάρους εκείνα τα χρόνια. Ο Δημήτρης είχε πάει για αξιωματικός στο Μηχανικό, αλλά τον πρόλαβε η δικτατορία του ’67 και τον έδιωξαν απ’ τη Σχολή, λόγω του αριστερού παρελθόντος του πατέρα του. Ο Αχιλλέας κατατάχθηκε μετά την επιβολή της δικτατορίας και φυσικά έμεινε απλός φαντάρος. Μετά το στρατιωτικό δέθηκαν πιο πολύ. Ο Δημήτρης, σε μια εποχή που οι πολιτικοί μηχανικοί ήταν περιζήτητοι, δε θέλησε να κάνει ελεύθερο επάγγελμα και πήγε στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Βέβαια μπορούσε να διαλέξει όποια επαρχιακή πρωτεύουσα ήθελε, αφού εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλές κενές θέσεις, και διάλεξε την
11
12
γιωργοσ ι. πυροβολου
H Σοφή κατέβηκε τα σκαλιά και πριν προχωρήσει πιο μέσα γύρισε προς το Δημήτρη, που είχε σταθεί στην κορυφή της σκάλας ακίνητος. Κούνησε ελαφρά το χέρι της, προφέροντας σχεδόν ψιθυριστά: «Αύριο!». Ο Δημήτρης ανταπέδωσε το χαιρετισμό με το χέρι, αμίλητος. Η Σοφή έφυγε, χωρίς να αντιληφθεί έναν κόμπο στο λαιμό του Δημήτρη, μια υποψία υγρασίας στα μάτια του, μια αναπνοή που ’λεγες θα σταματήσει, μια καρδιά που πήγαινε να σπάσει. Γιατί για εκείνον αυτός ο αποχαιρετισμός, ήταν ένας αποχαιρετισμός σ’ ολόκληρη τη μέχρι τότε ζωή του.
Στη μνήμη χαραγμένο ένα αθώο παιδικό χαμόγελο, τα χείλη καίνε ακόμη από το φιλί της Σοφή. Το χαμόγελο είναι μια ελπίδα, το φιλί είναι μια υπόσχεση. Η υπόσχεση είναι ζωή! Η ελπίδα είναι ζωή! Το πιστόλι στην τσέπη της καμπαρντίνας είναι θάνατος! Η εκδίκηση είναι θάνατος! Το φιλί, το χαμόγελο, το πιστόλι στην τσέπη της καμπαρντίνας ...
ISBN 978-960-9499-12-5
Άγρια κυκλάμινα
Ποταμιά, όπου έμενε η οικογένειά του. Με τον Αχιλλέα ήταν πλέον αχώριστοι. Ιούλιο του 1974 η δικτατορία πέφτει. Στην Ελλάδα επικρατεί ενθουσιασμός. Ποτέ ίσως οι Έλληνες δεν ήταν τόσο αισιόδοξοι. Ο Δημήτρης, έχοντας συμπληρώσει πέντε χρόνια στην επαρχία, παίρνει μετάθεση για την Αθήνα, κι ο Αχιλλέας γνωρίζει την Αγγελική. Έρωτας κεραυνοβόλος, που όμως δεν εμποδίζει τον Αχιλλέα να κατεβαίνει κάθε τόσο στην Αθήνα, με την Αγγελική βέβαια μαζί, και να συναντιόνται με το Δημήτρη. Ο Αχιλλέας τραγουδούσε ωραία. Η φωνή του ήταν ισάξια με τη φωνή γνωστών τραγουδιστών, τόσο που πολλοί τον παρότρυναν να γίνει επαγγελματίας. Ο ίδιος όμως απαντούσε ότι αυτός δεν μπορούσε να τραγουδάει κατά παραγγελία. Αυτός τραγουδούσε μόνο όταν το ήθελε η ψυχή του. Έτσι, τώρα που ήταν κι ερωτευμένος, με την πρώτη ευκαιρία άρχιζε το τραγούδι. Όμορφη που ήταν εκείνη η εποχή. Δεν κράτησε όμως για πολύ. Ήρθε η ξαφνική αρρώστια της μητέρας και πολύ γρήγορα το οδυνηρό τέλος της. Και σαν να μην έφθανε αυτό, μα σίγουρα με αιτία τον αναπάντεχο αυτό θάνατο, ήρθε το βαρύ εγκεφαλικό του πατέρα. Αυτός ο τόσο δυνατός άντρας, που με το παρουσιαστικό και την έντονη προσωπικότητά του ενέπνεε στους γύρω του το σεβασμό, έγινε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη η σκιά του παλιού του εαυτού. Ο Γιάννης, αυτός ο γίγαντας, που φαινόταν τόσο νέος στα εξήντα πέντε του, ώστε περνούσε για αδελφός
13