Αλήθειες bitter

Αδριανή Κεφαλά Αδριανή Κεφαλά

Αλήθειες r e t t bi

Αλήθειες Bitter

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

οσελότος

Πίνακας Εξωφύλλου: “Together in the storm” του Leonid Afremov www.afremov.com

Τιτλος Συγγραφέας Σειρα Φωτο εξωφυλλου

Copyright© 2011

Πρώτη Εκδοση

ISBN

Αλήθειες Bitter Αδριανή Κεφαλά Ελληνική λογοτεχνία [1358]1211/29 Leonid Afremov Αδριανή Κεφαλά Αθήνα, Δεκέμβριος 2011 978-960-9607-23-0

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr

e-mail:

Στο Γιώργο, που μπορεί να μην πιστεύει στα θαύματα, ξέρει όμως να τα δημιουργεί.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Π

όσο γρήγορα περνάει ο καιρός, και από τότε που ήσουν εσύ παιδί και περίμενες μαζί με τον πατέρα σου να πάρεις τους βαθμούς σου, έχοντας εκείνο το συναίσθημα του κρυφού θριάμβου, γιατί ήξερες πόσο προσπάθησες, και λίγη ανησυχία –«κι αν κάτι στράβωσε;»–, βρίσκεσαι στη θέση του σοβαρού ενήλικα, που η ευθύνη βαραίνει στους ώμους σου για κάποιον άλλον, ένα μικρό αντίγραφό σου, που πάντα νόμιζες πως το ορίζεις και είναι όπως κι εσύ; Η Χριστίνα προχώρησε αποφασιστικά προς το γραφείο του γυμνασιάρχη και χτύπησε χωρίς δισταγμό την πόρτα. Στο κάτω κάτω, την ίδια αυτή σκηνή την είχε ζήσει δεκάδες φορές. Η διαφορά ήταν ότι στη θέση του διευθυντή ήταν εκείνη και κάποιος άλλος βρισκόταν στη δύσκολη θέση του καλεσμένου γονιού, ο οποίος προσπαθούσε να πάρει το μερίδιο των ευθυνών του για την άστοχη συμπεριφορά του παιδιού του και να εγγυηθεί ότι η κατάσταση θα βελτιωνόταν. Βέβαια, τα παραπτώματα των παιδιών σ’ ένα φροντιστήριο αγγλικών ήταν πολύ λίγα και ελαφρά, γιατί έτσι κι αλλιώς, δεν προλάβαιναν να κάνουν περισσότερα! «Περάστε!» Ο γυμνασιάρχης σηκώθηκε όρθιος και ήρθε προς το μέρος της, για να την υποδεχτεί. Της πρότεινε το χέρι ευγενικά, αλλά χωρίς χαμόγελο. αληθειεσ bitter

™5

«Καλημέρα σας, κυρία Σελλή. Πώς είστε;» «Καλά, ευχαριστώ…» Η Χριστίνα τον χαιρέτησε κοιτώντας τον στα μάτια και μιλώντας δυνατά και καθαρά. Αφού κάθισε και τακτοποιήθηκε, του είπε: «Λοιπόν; Με ζητήσατε, μου είπε η κυρία Αγγέλου που μου έδωσε τους βαθμούς». «Ναι, σας ζήτησα. Πώς είδατε τους βαθμούς του Λευτέρη;» «Ανέλπιστα χαμηλούς. Στην αρχή, νόμιζα ότι μου μιλούσε γι’ άλλο παιδί… Όμως μιλήσαμε αρκετά, μου έδειξε και κάποια τεστ που έγραψε, και τελικά… για το Λευτέρη πρόκειται. Ξέρετε, ο Λευτέρης στο δημοτικό ήταν αυτό που λέμε άριστος! Οι γνώσεις του ξεπερνούσαν κατά πολύ την ύλη του σχολείου, είχε ενδιαφέροντα, διάβαζε πολλά εξωσχολικά βιβλία, ζωγράφιζε, είχε πλούσιες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Αυτά όλα βέβαια δεν άλλαξαν, σίγουρα κάτι συμβαίνει… Εσείς τι θέλετε να μου πείτε;» Ο γυμνασιάρχης ξεκίνησε ορθά κοφτά, δίχως κανένα δισταγμό. «Εκτός απ’ τη βαθμολογία του, που σίγουρα υπάρχει πρόβλημα, έχουμε ένα συνολικότερο πρόβλημα με το Λευτέρη. Έχουμε πρόβλημα συ-μπε-ρι-φο-ράς, διαγωγής θα έλεγα! Υπάρχουν συνεχώς παράπονα από γονείς ότι είναι βίαιος προς τα παιδιά τους…» Η Χριστίνα άλλαξε νευρικά θέση στην καρέκλα της και ήπιε μια γουλιά απ’ το νερό που της είχε σερβίρει ο έμπειρος κύριος γυμνασιάρχης. «Τι ακριβώς εννοείτε “βίαιος”;» «Βίαιος στο πλαίσιο του παιχνιδιού. Δε χτυπάει –τουλάχιστον, όχι ακόμα–, αλλά στα παιχνίδια με την μπάλα, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και τα λοιπά, δεν παίζει, συνήθως βρίζει 6™ κεφαλα αδριανη

και μαρκάρει επιθετικά. Μια μητέρα μού έφερε το γιο της με τα χέρια και τα πόδια του γεμάτα μελανιές. Υπάρχουν και άλλες διαμαρτυρίες, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα δυσάρεστη… »Θα σας είπε, επίσης, η κυρία Αγγέλου ότι αντιμιλάει συνέχεια στους καθηγητές, ότι δεν παρακολουθεί την ώρα του μαθήματος και ότι ενοχλεί τους συμμαθητές του. Δε σας κάλεσα ως τώρα, του έδωσα λίγο χρόνο να προσαρμοστεί. Δεδομένου ότι είναι αρχή και έχουμε την αλλαγή του επιπέδου απ’ το δημοτικό στο γυμνάσιο, καθώς και την αλλαγή του σχολείου, των συμμαθητών, του περιβάλλοντος γενικότερα, αλλά η κατάσταση χειροτέρεψε και… πρέπει να σταματήσει εδώ!» «Καταλαβαίνω ότι δημιουργούνται προβλήματα στο σχολείο και σ’ εσάς, και ειλικρινά σας λέω, δεν έχω καθόλου την πρόθεση να τον υπερασπιστώ ή να ζητήσω την ανοχή σας», η Χριστίνα προσπάθησε να ελαφρώσει την ατμόσφαιρα. «Εκπαιδευτικός είμαι και εγώ και καταλαβαίνω. Σας ευχαριστώ για την ενημέρωση, σας υπόσχομαι ότι αφού καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει, θ’ αλλάξει η κατάσταση». Ο γυμνασιάρχης σηκώθηκε όρθιος και συνέχισε σταθερά και χωρίς να διστάσει: «Θα πρέπει να δείτε την ψυχολόγο που συνεργάζεται με το σχολείο μας. Αν δε συνεργαστείτε ή αν η γνώμη της είναι αρνητική, λυπάμαι, κυρία Σελλή, αλλά ο Λευτέρης δε θα μπορέσει να παραμείνει εδώ! Καταλαβαίνετε τι σημαίνουν τέτοια περιστατικά για το σχολείο μας… Περιμένω τα νέα απֹ’ την ψυχολόγο μας και ελπίζω ότι θα είναι καλά». Προχώρησε προς την πόρτα αποφασιστικά και την άνοιξε, οδηγώντας ουσιαστικά τη Χριστίνα έξω απ’ το γραφείο του. «Αντίο σας!» «Αντίο σας», ψέλλισε η Χριστίνα. Προχώρησε στον ατελείωτο εσωτερικό διάδρομο. Πόρτες δεξιά και αριστερά, ξύλινες, σε ζεστό καρυδί χρώμα, με ταμπέαληθειεσ bitter

™7

λες χρυσές, που ανέγραφαν σε τι χώρο οδηγούσε η καθεμία. Διάβαζε αφηρημένα: «Γραφείο φιλολόγων», «Αίθουσα προβολών», «Αίθουσα ηλεκτρονικών υπολογιστών», «Βιβλιοθήκη», «Γραφείο επαγγελματικού προσανατολισμού», «Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων» και «Γραφείο ψυχολογικής υποστήριξης». Μια σκάλα οδηγούσε στον πάνω όροφο, όπου βρίσκονταν οι αίθουσες διδασκαλίας, ενώ ένας άλλος διάδρομος ξεκίναγε διαγώνια. Εκεί, ήξερε η Χριστίνα ότι ήταν το χημείο, η αίθουσα εικαστικών, η αίθουσα της μουσικής, και ένα μεγάλο σαλόνι, όπου τα παιδιά που παρέμεναν ως τις έξι, μπορούσαν να ξεκουραστούν, να δουν τηλεόραση, ή να ακούσουν μουσική και να μιλήσουν. Σαν ταινία περνούσαν απ’ το μυαλό της τα πανάκριβα μικροσκόπια και όλα τα άλλα εργαλεία και υλικά του χημείου, οι ηλεκτρονικές εγκαταστάσεις, τα εργαστήρια ηλεκτρονικών υπολογιστών, μαζί με τις διάφορες μηχανές προβολών για κάθε περίπτωση, και τόσα άλλα που είχε δει στην ξενάγηση που της έκαναν, όταν αναζητούσε σχολείο για το Λευτέρη. Προχώρησε και βγήκε από την κεντρική πόρτα του κτιρίου. Στην αχανή έκταση του σχολείου, εκτός από τις αθλητικές εγκαταστάσεις –γυμναστήριο, αποδυτήρια, γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϊ–, υπήρχε ένα άλλο, μικρότερο κτίριο, όπου βρισκόταν το μαγειρείο και η τραπεζαρία, καθώς και άλλα δύο μικρότερα, τα ντους και οι τουαλέτες. Μια μικρή πολιτεία τής είχε φανεί της Χριστίνας όταν πρωτοήρθε. Είχε εντυπωσιαστεί βαθύτατα και αμέσως απέρριψε όλα τα προηγούμενα σχολεία που είχε επισκεφτεί, χωρίς να υπολογίσει τη μεγάλη οικονομική διαφορά που προέκυπτε απ’ αυτή της την επιλογή. Είχε ενθουσιαστεί, ήταν αποφασισμένη να κάνει προσωπικές θυσίες, για να γράψει το Λευτέρη εκεί, πιστεύοντας ότι αυτό το σχολείο με όλες αυτές τις υψηλές 8™ κεφαλα αδριανη

προδιαγραφές και τις άριστες υποδομές ήταν το όνειρο και η ύψιστη δυνατότητα κάθε παιδιού, για να περάσει το σχολικά του χρόνια. Κατέβηκε μερικά σκαλοπάτια και βρέθηκε σε μια άλλη έξοδο, που οδηγούσε κατευθείαν στο δρόμο, παρακάμπτοντας όλες τις εγκαταστάσεις του σχολείου. Όταν έφτασε στο παρκαρισμένο αυτοκίνητό της, γύρισε και κοίταξε άλλη μια φορά όλη την έκταση του σχολείου. Με πόσα όνειρα είχε έρθει για το Λευτέρη και πόσο είχε επενδύσει σε όλη αυτή τη σχολική κοινότητα! Τον έφερε εδώ να ζήσει, να μάθει, να δημιουργήσει, να εμπνευστεί, να ωριμάσει, να δημιουργήσει την προσωπικότητά του και να φύγει ως ένας πολύπλευρα αναπτυγμένος νέος, μ’ όλο το ελπιδοφόρο μέλλον μπροστά του. Και πόσο περήφανη ήταν βαθιά μέσα της τότε που τα κατάφερε μόνη της, χωρίς καμιά βοήθεια και του πρόσφερε αυτή τη δυνατότητα… αυτό το υπέροχο σχολείο, που ήταν το δικό της παιδικό όνειρο, όμως δεν μπόρεσε να το αγγίξει η ίδια ποτέ! Το κεφάλι της πήγαινε να σπάσει από τη σύγχυση. Άνοιξε το παράθυρο και πήρε μερικές ανάσες, κοίταξε τον έλεγχο και με την ησυχία της διάβασε: Θρησκευτικά 12, Μαθηματικά 10, Βιολογία 10, Ιστορία 11, Γαλλικά 11, Νεοελληνική γλώσσα 12, Νεοελληνική λογοτεχνία 13, Αρχαία ελληνική γραμματεία 10, Αρχαία ελληνική γλώσσα 12, Τεχνολογία 12, Πληροφορική 15, Γυμναστική 9, Καλλιτεχνικά 12, Μουσική 9. Μέχρι και στα αγγλικά είχε 12! «Σίγουρα υπάρχει πρόβλημα και σοβαρό! Άκου, μουσική 9! Γυμναστική 9! Μα καλά, δεν πήγαινε; Πώς μπορεί ένα παιδί να πάρει στη γυμναστική 9;» Από την όλη ταραχή της, δε σκέφτηκε να ρωτήσει. «Άκου, αγγλικά 12!» αληθειεσ bitter

™9

Ο έλεγχος αυτός έδειχνε μια γενική κατάρρευση! Αλλά αυτό που τη σόκαρε, ήταν το τελεσίγραφο απ’ την πλευρά του σχολείου. Ποτέ άλλοτε δεν της είχε συμβεί κάτι παρόμοιο, εκτός από μια φορά… Πήρε το κινητό της και κάλεσε έναν αριθμό. «Έλα, Λίζα, πήρα τους βαθμούς του Λευτέρη. Πανωλεθρία. Χάλια σου λέω, σαν προπό χωρίς δεκατριάρι είναι!... Όχι, δεν είναι λάθος, του Λευτέρη είναι. Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτό. Με ζήτησε ο διευθυντής και μου έδωσε τελεσίγραφο, ουσιαστικά με προετοίμασε ότι θα τον διώξουν απ’ το σχολείο!... Όχι, όχι για τους βαθμούς, για θέματα διαγωγής! Όχι, δεν είναι θέμα προσαρμογής ούτε θέμα εφηβείας, έχει πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις. Εγώ σ’ τα ’λεγα ότι αλλάζει περίεργα, γίνεται άλλο παιδί, αγνώριστο, δεν μπορώ καθόλου να συνεννοηθώ μαζί του. Όλο φωνάζει και χτυπάει τις πόρτες, βρίζει άσχημα και αντιμιλάει με το παραμικρό, απομονώνεται συνέχεια και να τώρα… Πρέπει να συνεργαστώ με την ψυχολόγο του σχολείου… Ένιωσα σαν να ήμουν παραβάτης και τέθηκα υπό επιτήρηση… »Ναι θα πάω, τι άλλο μπορώ να κάνω; Καλύτερα να κλείσω το ραντεβού αμέσως, για να πάρω σειρά και να δω και πώς θα το συζητήσω με το Λευτέρη… Ναι, ναι, θα τα πούμε, αν χρειαστεί τον κουβεντιάζεις κι εσύ… Γεια σου». Η μέρα ήταν αρκετά φθινοπωριάτικη. Η ώρα ήταν τέσσερις το απόγευμα και είχαν αρχίσει κιόλας να πέφτουν οι σκιές. Πάντα της άρεσε αυτή η εποχή της Χριστίνας. Ο κρύος αέρας που φύσαγε και σε ξύπναγε, σε έβγαζε απ’ το άραγμα του καλοκαιριού. Τα σύννεφα που βάραιναν στον ουρανό και σου θύμιζαν ότι όλα δεν είναι ανέφελα, οι πρώτες βροχές που σε δρόσιζαν και σε ζωντάνευαν. Όλα αυτά που σε ανάγκαζαν να συγκεντρωθείς και να είσαι συνειδητός. Τα σχολεία που άνοιγαν και η ζωή που έμπαινε σε διάφορες προσμονές: τα και10™ κεφαλα αδριανη

νούργια παιδιά, τα καινούργια βιβλία, η καινούργια δασκάλα, τα καινούργια ρούχα, όλα τα καινούργια πράγματα που θα μάθαινε… Όταν ήταν παιδί, όλα αυτά την έκαναν ευτυχισμένη κάθε φθινόπωρο. Αργότερα, με το Λευτέρη πάλι τα ξαναζούσε και της έφερναν την ίδια χαρά, την ίδια έξαψη, σαν να ήταν δικά της. Στην Αττική, μπορεί να μην καταλάβαινες την αλλαγή των εποχών από τη φύση, αλλά την καταλάβαινες απ’ όλα αυτά. Σήμερα όμως, μετά το «χαστούκι» που «έφαγε» απ’ τον γυμνασιάρχη, όλα αυτά δεν της έλεγαν τίποτα. Οδηγούσε αφηρημένα και μια σκέψη ερχόταν μονότονα στο μυαλό της: «Το καλοκαίρι είναι πιο εύκολη η ζωή». r Το βάρος από τους ώμους σου δεν το παίρνει ποτέ κανείς όταν το εύχεσαι. «Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», ψιθύριζε. Αλλά για άλλη μια φορά «το ποτήριον τούτο δεν παρήλθε» και το ραντεβού με την ψυχολόγο του σχολείου κλείστηκε ύστερα από τέσσερις ολόκληρες μέρες, που στη Χριστίνα φάνηκαν σαν δέκα. Αναπόφευκτα, η συζήτηση για τους βαθμούς με το Λευτέρη έγινε χωρίς καμία καθοδήγηση και εξελίχθηκε σε σοβαρό επεισόδιο. Φωνές, απειλές, κλάματα και απαγορεύσεις έκαναν αδύνατη κάθε συνεννόηση και κατανόηση. Η κατάσταση είναι πάλι εμπόλεμη. Η Χριστίνα είναι μια γυναίκα «που έκανε πολύ δρόμο» για να φτάσει απ’ το χωριό της ως εδώ. Όταν ήταν κοριτσάκι, το όνειρό της να σπουδάσει, την κρατούσε πάντα σε ένταση και σε ετοιμότητα. Με την επιμονή και την επιμέλειά της, κατάφερε τον πατέρα της που ήταν παπάς, παρά την αντίδραση της μάνας της, να πάρει μετάθεση και να μετακομίσουν στην αληθειεσ bitter

™11

Αθήνα. Τέλειωσε το σχολείο, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στο πανεπιστήμιο. Εκείνο το καλοκαίρι της χαράς και της επιτυχίας, ο μπαΤιμπάς ρόλο της παίζει στη ζωή μας δεύτερη ευκαιρία; αρρώστησε μεη καρκίνο στο πάγκρεας και μέσα σε μόλις δύο μήνες πέθανε. Η παπαδιά, που έτσι κι αλλιώς ποτέ Η αλήθεια είναι, ότι οι ζωές όλων μας είναι γεμάτες πικρές αλήδεν αποδέχτηκε την Αθήνα, της πρότεινε να γυρίσουν πίσω, θειες. να παντρευτεί καλό παιδί απ’ τον τόπο τους καινομίζουμε να ζήσει Άλλοι τις ξέρουμεένα κι άλλοι τις μαντεύουμε. Άλλοι πάλι χωριό. ότιστο επειδή είναι πολύ παλιές ή επειδή τις πασπαλίσαμε με άχνη, τις Τότε,ήητιςΧριστίνα διάλεξε με πονάνε ποιους πια… θα πάει και ποιους θ’ ξεχάσαμε συνηθίσαμε και δεν αφήσει… Τίποτα από όλα αυτά. Είναι εκεί θαμμένες βαθιά στην καρδιά μας «Εγώ δε γυρίζω πίσω.μας Θα απότομη μείνω εδώ, θα σπουδάσω», δήλωκαι πονάνε στη παραμικρή κίνηση. σε αποφασιστικά. Πικρές αλήθειες για τους γονείς σου, για τις επιλογές που έγιναν Η παπαδιά δεναφορούν, το πίστευε κόρη τηςτις μπορούσε να κάερήμην σου και σε για ότι τα η λάθη σου, ατυχίες σου και τιςνει αποτυχίες αδυναμίες και τους φόβους Πικρές μόνη τηςσου, ό,τιτις θέλει. Δεν τοσου χώραγε ο νους της. σου. Έφυγε λοιαλήθειες γιατης τη ζωή που θα ήθελες να ήταν μόνο γλυκιά. πόν, μόνη και σου κακιωμένη. Αν μπορούσες να της έχειςκρέμασε μια δεύτερη ευκαιρία… Πριν φύγει, μυστικά στο λαιμό ένα φυλαχτό. ΑνΉταν κάποιος αποφασίσει να σου δώσει ένα κομμάτι απ’κρατούσε την ψυχή ένα φυλαχτό που της κένταγε χρόνια και το του ανστιγμή εσύ δεπου φοβηθείς και τοθα πάρεις… τότε να πράγματι μπορείς γιακιτη η Χριστίνα αποφάσιζε απομακρυνθεί νααπό γιατρευτείς. κοντά της. Το ’χε κεντημένο με την κατακόκκινη κλωστή Τότε, ότι και να λένε… των φόβων της, την ασημένια γυαλιστερή κλωστή της αμφιβοΣυμβαίνουν ακόμα λίας, τη γαλάζια θαύματα! κλωστή της ανασφάλειας, την καταπράσινη κλωστή της μοναξιάς και τη μαύρη κλωστή της καχυποψίας. Στο ΚΤΕΛ, όταν η Χριστίνα την αποχαιρετούσε, εκείνη μουρμούρισε σιγά μέσα απ’ τα δόντια της: «Γρήγορα θα το μετανιώσεις, εδώ κινδυνεύεις από παντού, όλοι το κακό σου θέλουν». Πίστευε ότι η κόρη της θα δειλιάσει και θα την ακολουθήσει. Όμως, έπεσε έξω. Η Χριστίνα τηνISBN κοίταξε λίγο ξαφνιασμέ978-960-9607-23-0 νη, αλλά δεν έδωσε σημασία ούτε της απάντησε. Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ Εκείνο τον ο σ εκαιρό, λ ότ ο ς δεν ένιωσε καν το βάρος του φυλαχτού στον λαιμό της. Ήταν νέα, αθώα και τολμηρή, ονειρευόταν μια άλλη ζωή και ήταν αποφασισμένη να τη χτίσει…

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. κεφαλα αδριανηgr 12

™

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η

επόμενη μέρα ήταν Σάββατο. Η συζήτηση ξεκίνησε στο πρωινό, αφού ο έλεγχος παρέμεινε μισή μέρα πάνω στο τραπέζι του σαλονιού και χωρίς ο Λευτέρης να δείξει το παραμικρό ενδιαφέρον. Η Χριστίνα ετοίμασε το τραπέζι και τον φώναξε: «Λευτέρη, πρωινό». Απ’ το βάθος ακούστηκαν πυροβολισμοί από το playstation. «Λευτέεερη», ξαναφώναξε η Χριστίνα. «Σε θέλω για συζήτηση…» Αργά και δύσθυμα εμφανίστηκε ο Λευτέρης και στάθηκε όρθιος κοντά στο τραπέζι. «Άντε, πες τα!» Πήρε μια χούφτα κορνφλέικς και άρχισε να μασουλάει, μισός μέσα στην κουζίνα, μισός φευγάτος, αποφεύγοντας να την κοιτάξει και να διασταυρωθεί το βλέμμα τους. Εκείνη σηκώθηκε και, χωρίς να το καταλάβει, προσπάθησε να του επιβληθεί. «Λευτέρη, κάθισε κάτω!» «Ακούω καλύτερα όρθιος!» Η Χριστίνα χάνοντας για άλλη μια φορά την ψυχραιμία της, άρχισε να ουρλιάζει:

αληθειεσ bitter

™13