Η αμηχανία της νοσταλγίας μου

148 × 210 SPINE: 11.5 FLAPS: 70

Πέτρος Μπασδέκης

ISBN 978-618-205-123-8

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

Η αμηχανία της νοσταλγίας μου

Παρόν υπάρχει μόνο στην ανάμνησή μου. Τίποτε δεν τελειώνει αν δεν το ξεχνάς. Έξω απ’ το σπίτι και κάτω απ’ τη σκάλα, υπάρχει ο καμπινές. Ανεβαίνω με πεταχτά βηματάκια και φτάνω στο μεγάλο πλατύσκαλο. Φουχτώνω με τα μακριά μου δάχτυλα το παλιοκαιρισμένο, μπρούτζινο κρικέλι, της ξύλινης ξώπορτας. Το χτυπάω μα απόκριση καμιά. Ξεμανταλώνω σπρώχνοντας το δεξί θυρόφυλλο κι αυτό ανοίγει με μακρόσυρτο, ανατριχιαστικό τρίξιμο. Μπαίνω στο διάδρομο μακρυνάρι κι όλα μυρίζουν παλιοσύνη. Στο βάθος, φως που βγαίνει τρεμόθαμπο απ’ την μισόκλειστη πόρτα του χειμωνιάτικου κι ανάλαφρος ρυθμός μουσικής απ’ τον παλιό φωνογράφο. Σαν αερικό χορεύει η φωνή του Γούναρη: «Γλυκά μου μάτια... αγαπημένα... μακριά από μένα»...

Η αμηχανία Πέτρος Μπασδέκης μου της νοσταλγίας Δίστομο

Η αμηχανία της νοσταλγίας μου

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Πρόλογος Δίστομο 1930-1974 Επίλογος Σημειώσεις τέλους Γλωσσάρι ______

007 009 174 177 181

Τιτλος

Η αμηχανία της νοσταλγίας μου Συγγραφέας

Πέτρος Μπασδέκης Επιmελεια - Διορθωση

Αλεξάνδρα και Μαρία Μπασδέκη Copyright© 2021 Πέτρος Μπασδέκης Πρώτη Εκδοση

Αθήνα, Ιούλιος 2021 ISBN 978-618-205-123-8

Η ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ ΜΟΥ

επικοινωνια με τον συγγραφεα

Πέτρος Μπασδέκης amazons@otenet.gr | Τηλ.: 6974654467

ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr 2021| www.ocelotos.gr

*

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. Απαγορεύεται αναπαραγωγή 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα)ηκαθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής μέρους συνόλου του βιβλίου, ιδιοκτησίας. Απαγορεύεταιή ηανατύπωση καθ’ οιονδήποτε τρόποή ήτου μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και σε γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στοσυγγραφέα. κοινό σε οποιαδήποτε μορφή οποιαδήποτε μορφή, χωρίς την έγγραφη άδεια του και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Πέτρος Μπασδέκης

Η αμηχανία της νοσταλγίας μου

— Δίστομο —

Πέτρος Μπασδέκης

Το πατρικό μου, Δίστομο 1930

-Μελαγχολώ για όσους αλάργεψαν η λησμονήσαν____________________

Αν χαθεί το παρελθόν δεν υπάρχει παρόν. Αν δεν θα 'ρθει το μέλλον δεν υπάρχει παρόν. Κι αν θα 'ρθει το μέλλον θα 'ναι παρελθόν. Μόνο στα όνειρά μου και στις σκέψεις μου υπάρχει το μέλλον. Ονειροπόλος και νοσταλγός, θα 'μαι μέχρι τ' άγνωστο τέλος, Εκδόσεις μαζίΟσελότος σου. Βατάτζη 55, Νεάπολη Εξαρχείων 11473 Αθήνα https://www.ocelotos.gr ocelotos@gmail.com +30 210 64 31108 ♦ +30 210 64 31137

—6—

αμηχανία της νοσταλγίας μου Η αμηχανία της νοσταλγίαςΗμου

Πέτρος Μπασδέκης

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Φλεβάρης μήνας μες στη νυχτιά. Ντριν ντρινν ντριννν… ― Ποιος είναι; ― Ξύπνα γιόκα μου. Το κρεβάτι μας είναι γιομάτο αίματα. ― Τι αίματα μου λες, τι συμβαίνει; ― Ο πατέρας σου δεν είναι καλά, σε ζητάει συνέχεια. ― Κάνε κουράγιο μάνα, έρχομαι! ___ Ολομόναχος στο συχνό εφιάλτη της προτελευταίας μέρας του Τρότσκα. Δυο γλάροι φωνακλάδες βουτάνε στο κενό με παιχνιδιάρικη διάθεση και με ξυπνάν απότομα. Αμέσως με γαληνεύει η πρωινή μοσχοβολιά απ' τ' ανθισμένο βιολετί φασκόμηλο, φυτό της αθανασίας. Απάνω η πλατύφυλλη μουριά σαλεύει τα φύλλα της. Αντικρινά, δίπλα στην άδεια χελιδονοφωλιά, βλέπω τη ριζωμένη κληματαριά μπουμπουκιασμένη. Αισθάνομαι ψυχικά αποκαμωμένος μα όχι μοναξιά. Δυο μικρούλια άσπρα γατάκια, χουζουρεύουν πλάι στον ξυλόφουρνο. Ο Βίκτωρας με την υγρή μουσούδα, έχει γερμένο το κεφάλι του στα μπούτια μου και κουνώντας ζωηρά την ουρά, ζητάει χάδια. ― Όμορφο που 'ναι το Δίστομο, ε Βίκτωρα; ― Γαβ, γαβ γαβ! ― Καλά ντε, αλλού δεν είναι σαν τον πονεμένο τόπο μας. ― Γάβ! Στο ραχάτεμα, ο ήλιος όμοιο αερικό λιάζει το κορμί μου. Γλυκοτηράω το χωριό μου φωλιασμένο, να τ' αγκαλιάζουν πολλά καταπράσινα λοφάκια, ενώ από βόρεια υπάρχει παρατηρητής ο γιος του Ποσειδώνα, Παρνασσός. Ανατολικά έχει προ7 —7—

Η αμηχανία της νοσταλγίας μου Πέτρος Μπασδέκης

Πέτρος Μπασδέκης

σκεφάλι τον καταπράσινο Ελικώνα που 'ναι το βουνό των Μουσών και περασιά δυτικά το Ξεροβούνι. Λεβέντικο χωριό, ξοδεμένο στον πολιτισμό μ' επιστήμονες διάνοιες, μα με δυσκολία στην αναγνώριση της αξίας των ανθρώπων. Συχνό το ραχάτι τα καλοκαιρινά βράδια μ' ανερμάτιστες αμπελοφιλοσοφίες ως τη χαραυγή. Σκορδοκαΐλα μας για τον διπλανό μας ενταύθα, όμως δείχνουμε υπερβολικό ενδιαφέρον αν ανταμωθούμε στα ξένα.

2014. Ο Τρότσκας με τα γεμάτα του ογδόντα οχτώ χρόνια τυφλώθηκε από ωχρά κηλίδα, έσπασε τα δύο ισχία, έχει ανάπηρο απ' τον πόλεμο το 'να χέρι κι έπαθε έμφραγμα. Οι γιατροί λένε να τον πάρω σπίτι για να πεθάνει. Όμως με προσπάθεια που κάνουμε για τη ζωή, δεν αφήκαμε αμανάτι τ' όνειρο μισό. Στα ενενήντα τρία χρόνια του, βλέπει μακριά όσο αισθάνεται η καρδιά του κι όχι όσο βλέπει η ματιά του. Με καλαμπούρια του ρίχνω ξούρες, τον νίβω, τον ντύνω και του βάνω τις ασυμμάζευτες ποδάρες του σε παπούτσια. Σηκώνοντάς τον στην πλάτη μου, τον κατεβάζω απ' τη σκάλα και ενώ όλοι φωνάζουν πως θα πέσουμε, τον βγάζω καταηλιού. Τον πάω τα πρωινά στο καφενείο Αμέρικα και το βράδυ στην Amazons. Ο νους του λαμπίκο, μα 'γω φτάνω στα πρόθυρα κατάρρευσης. Για να με μαζέψω σκέφτηκα να γράψω ένα βιβλίο, συζητώντας ατέλειωτες ώρες μαζί του. Μου ιστόρησε τη ζωή του και την μεγάλη αγάπη που 'χε για το χωριό μας. Η ανταμοιβή μου είναι πως αντάμωσε η σκέψη μας και καταφέρνω να 'χω χρόνο σιμά του. Απάνεμο το φτερωτό άρμα της ψυχής μου, νοσταλγεί όσα έμαθε για τα χρόνια του αγώνα για μερικούς και της προδοσίας γι' άλλους. Δεν λησμονώ. Φεγγοβολά κατάβαθα το είναι μου κι αστραπές οι μνήμες κυλούν στο αίμα μου σαν τρυφερές αναμνήσεις ζωής. Η δημιουργία κι ο μόχτος είναι ο μεγαλύτερος ηρωισμός, γίνεσαι μικρός Θεός. Δεν έχει αξία η ζωή χωρίς μνήμη. Ας σεργιανίσουμε για λίγο στα περασμένα!

8 —8—

αμηχανία της νοσταλγίας μου Η αμηχανία της νοσταλγίαςΗμου

Δίστομο 1930- 1974

Πέτρος Μπασδέκης

Ντραλίζομαι. Όλα τρέχουν στροβιλίζοντας το σωματάκι μου. Μικρούλης καθώς είμαι, φτερό στον άνεμο, κρατάω μια ομπρέλα και πλανιέμαι χωρίς γραμμένο. Η μόνη ανάμνηση από γεννησιμιού μου μέχρι τα έξι χρόνια μου, είναι όνειρο. Ένα όνειρο που με ταξιδεύει στα μυστήρια της ζωής που θα πορευτώ. Τολμηρός, φιλόδοξος κι οξύθυμος είναι όποιος έχει γεννηθεί Παχομύγη του 1956 που 'ναι η χρονιά του πιθήκου σύμφωνα με το ημερολόγιο του Ήλιου και του Φεγγαριού. Ίσως γι' αυτό αισθάνομαι δέος στο αφανέρωτο μεγαλείο του αγώνα και συνάμα ατέλειωτο πάθος για το πάλεμα που θα κάμω να μάθω. Βρίσκομαι στο μικρό, βασανισμένο και τρελό χωριουδάκι μου. Ανεβαίνω στην ταράτσα του πρώτου χειμωνιάτικου σινεμά μας «Άστρον». Σαλτάρω στο κενό απ' την ανατολική πλευρά με την ομπρέλα ανοιχτή. Αγέρας τραμουντάνα τη φουσκώνει και τ' άστρο της αυγής πάνω απ' τα βουνά μου δείχνει το δρόμο να ταξιδέψω σαν μελλοντική Μαίρη Πόπινς. Σε λίγο σαν ξεπεταρούδι δίχως αίσθηση του χρόνου, αρχινάω να προσγειώνομαι 9 —9—

148 × 210 SPINE: 11.5 FLAPS: 70

Πέτρος Μπασδέκης

ISBN 978-618-205-123-8

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

Η αμηχανία της νοσταλγίας μου

Παρόν υπάρχει μόνο στην ανάμνησή μου. Τίποτε δεν τελειώνει αν δεν το ξεχνάς. Έξω απ’ το σπίτι και κάτω απ’ τη σκάλα, υπάρχει ο καμπινές. Ανεβαίνω με πεταχτά βηματάκια και φτάνω στο μεγάλο πλατύσκαλο. Φουχτώνω με τα μακριά μου δάχτυλα το παλιοκαιρισμένο, μπρούτζινο κρικέλι, της ξύλινης ξώπορτας. Το χτυπάω μα απόκριση καμιά. Ξεμανταλώνω σπρώχνοντας το δεξί θυρόφυλλο κι αυτό ανοίγει με μακρόσυρτο, ανατριχιαστικό τρίξιμο. Μπαίνω στο διάδρομο μακρυνάρι κι όλα μυρίζουν παλιοσύνη. Στο βάθος, φως που βγαίνει τρεμόθαμπο απ’ την μισόκλειστη πόρτα του χειμωνιάτικου κι ανάλαφρος ρυθμός μουσικής απ’ τον παλιό φωνογράφο. Σαν αερικό χορεύει η φωνή του Γούναρη: «Γλυκά μου μάτια... αγαπημένα... μακριά από μένα»...