Αναζητώντας το φως

Α. ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΠΙΚΑ ΤΣΙΓΚΡΙΜΑΝΗ Α. ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΤΣΙΓΚΡΙΜΑΝΗ

Ἀναζητώντας τό Φῶς

Ἀναζητώντας τό Φῶς Ἐμπνευσμένο μέσα στό σκότος τῆς πλάνης μου ἀλλά στό φῶς τοῦ εἶναι μου

Ἐμπνευσμένο μέσα στό σκότος τῆς πλάνης μου ἀλλά στό φῶς τοῦ εἶναι μου

ΑΘΗΝΑ 2013 ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Τιτλος Ἀναζητώντας τό φῶς

Συγγραφέας Ἀ. Αἰκατερίνη Τσιγκριμάνη

Copyright© 2013 Ἀ. Αἰκατερίνη Τσιγκριμάνη

Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Ἀπριλίος 2013 ISBN 978-960-564-049-1

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

Ἀναζητώντας τό φῶς

Τό Ἅγιο Δισκοπότηρο Τό Ἅγιο Δισκοπότηρο φεγγοβολᾶ μπροστά μου. Εἶναι πεθυμιά ἁμαρτωλοῦ, γιά ὅραμα ἁγίου; Ἀγύρτης εἶσαι κι ὀνειροπολεῖς νά πιάσεις τ’ ἁγιοπότηρο; Γιατί τ’ ἀναζητᾶς καί θές νά τό ἀγγίξεις; Νά πιεῖς νερό ἀπ’ τήν πηγή ἀθάνατος νά γίνεις; Ν’ ἀκούσεις μέσα σου φωνή, ν’ ἀκούσεις νά σοῦ λέει: Ἀγύρτη σήκω δέν εἶναι ὄνειρο, δέν εἶσαι λάσπη μοναχά, εἶσαι ἀκτίνα ἀπό φωτιά, εἶσαι πνοή πνευματική ἀπ’ τοῦ Πατέρα τήν στοργή, Γιατί ὁ λόγος του δίνει ζωή. Τό Ἅγιο Δισκοπότηρο νά μήν τό ψάξεις, νά μήν τό κλέψεις, ν’ ἀφήσεις νά σοῦ ἀποκαλυφθεῖ ἴσως, νά τό κατέχεις! Ἄν εἶσαι ἀπό φῶς θά τ’ ἀγναντέψεις Ἄν εἶσαι μαῦρος στήν ψυχή, πιστεύεις πῶς τό ἔχεις. Ἀλλά αἰώνια θά τό γυρεύεις.

3

Ἀναζητώντας τό φῶς

Συγχώρεσέ με Κλαίω, γελῶ, πέφτω στά τέσσερα καί περπατῶ, τρέχω, οὐρλιάζω, τό στῆθος μου κτυπῶ, δοξάζω, βλαστιμῶ, χαίρομαι κι ἀγαπῶ, κι ἀφηρημένα τραγουδῶ. Εἶμαι ἐδῶ καί δέν γνωρίζω, μά πού καί πού σ’ ἀναγνωρίζω. Ζητῶ, ἔλεος, εἶναι ἀκτίνα ἐλπίδας Γιά εἶναι ψευδαίσθηση αὐτό πού εἶδα; Μά ναί, γιά δές κεῖ κάτω κύττα καθαρά, ὑπάρχει ἀκτίνα θείου Ξάστερου Φωτός. Σύ μοῦ ἀνέστησες, τίς χαμένες μου ἐλπίδες. Σύ μοῦ φανέρωσες τό ὅραμά μου, τά ὄνειρά μου, καί τήν χαρά μου. Σύ μοῦ ἀνέστησες τό γέννημά μου. Ὅταν ὁ πόνος ἔκαψε τά σωθικά μου. Σύ μοῦ ’δωσες τό θεῖο ἀόρατό σου χέρι καί πέρασα ἀπό τήν θύελλα στήν ἀπανέμη. Συγχώρεση ζητῶ, γιά ὅ,τι ἔσφαλα χωρίς τό φῶς μέσ’ τό σκοτάδι τό πτωτικό.

4

Ἀναζητώντας τό φῶς

Ἔλα πιάσε με Ἔλα πιάσε με, περπάτησέ με σέ μονοπάτια ἄγνωστα τῶν μυστηρίων ὑπόγεια ὁδήγησέ με. Ἔλα καί πιάσε με καί πηγαινέ με ἐκεῖ πού ἐσύ ὅρισες πηγή δημιουργίας. Ὁδήγησέ με σέ διαδρόμους δαίδαλους τοῦ ἄφατου τοῦ νοῦ σου καί δῶσε φῶς σέ μέ ἀπ’ τό μυστηριακό τό ἄφατο τό νοῦ σου. Πνεῦμα Θείου Φωτός, Σοφίας καί Ἀγάπης, χάρισμα δώσ’ μου νά δῶ τούς οὐρανούς, ἀστέρια, γαλαξίες Γεννηθήτω τό θεῖο θέλημά σου. Μά δέν μέ κάνει ὁ φόβος γιά σέ, ὅπως μᾶς λέν νά σκύβω τό κεφάλι, ἀλλά νά σέ κυττῶ κατάματα μέ δέος κι ἀπορία καί ἡ ἀγάπη μου γιά σέ εἶναι ἀγάπη μικροῦ παιδιοῦ μπρός στόν πανύψηλο Πατέρα. Μάθε μου καί δίδαξέ με ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια, καί τί εἶναι ἡ ἀγάπη ἐκείνη, πού ἀγκάλιασε τόν πόνο καί ἔγιανε πληγές. Σοῦ τό ζητῶ σάν τό παιδί τ’ ἀνήλικο, γεμᾶτο ἱκεσία, γιατί ἐσύ σ’ αὐτό δέν βάζεις τιμωρία.

5

Ἀναζητώντας τό φῶς

Ἔλα σέ παρακαλῶ κουράστηκα, τό ἔλεος ζητῶ, κύττα τά χέρια μου τά ματωμένα, τά ροῦχα μου κουρελιασμένα, ἡ ὕλη μου φθαρμένη, εἶναι σχεδόν λειωμένη μέ μιά ἄφθαρτη ψυχή. Σοῦ ζητῶ ἔλεος φώτισέ με Ἐσύ.

Δοξάζω Δοξάζω ἐσένα γι’ αὐτά πού μοῦ ἔδωσες. Δοξάζω ἐσένα γι’ αὐτά πού μοῦ πῆρες. Δοξάζω ἐσένα γι’ αὐτά πού μοῦ στέρησες. Δοξάζω ἐσένα γι’ αὐτά πού μοῦ χάρισες. Δοξάζω ἐσένα γι’ αὐτά πού μοῦ γνώρισες. Δοξάζω ἐσένα γι’ αὐτά πού μοῦ γύρισες. Δοξάζω ἐσένα γιά τό κρυμμένο φανερό. Δοξάζω ἐσένα γι’ αὐτό πού μοῦ ἀποκάλυψες. Δοξάζω ἐσένα γιά τίς δοκιμασίες. Δοξάζω ἐσένα, γι’ αὐτό πού θά ’ρθει κι ἄς εἶναι νά ’ναι γιά καλό, κι ἄς ἔχει πόνο πού θά πονῶ. Εἶθε νά ’χει μόνο περίσιο φῶς Δοξάζω ἐσένα, γιά τό ἄγνωστο μυστηριακό μυστικό. Ἔλα καί πάρε με νά μέ διδάξεις.

6

Ἀναζητώντας τό φῶς

Ἀνήκω Πού ἀνήκεις; Στό ἀόρατο; Στό ὀρατό; Σέ κόσμους ἀνομολόγητους πλάσμένους ἀπό πηλό, χυμένους σέ χρυσό; Φτιαγμένους ἀπ’ τά χέρια σου τ’ ἀσύλληπτο τό νοῦ σου. Σ’ ἀναζητῶ ψηλά στόν οὐρανό, στά ἔγκατα τῆς γαίας. Σ’ ἀναζητῶ στό ὄραμα, στῆς θάλασσας τά βάθη! Σ’ ἀναζητῶ μέσ’ τήν καρδιά καί τό καθάριο βλέμμα. Μά ἐσύ ἤσουν τό πᾶν παντοῦ, στό κόκκινο τριαντάφυλλο, τό ταπεινό λουλούδι, στό ζῶο πού κλαίει γοερά στό καθαρό ρυάκι. Ἤσουν ἐδῶ, ἤσουν ἐκεῖ, στά σμήνη τῶν ἀστέρων, στούς γαλαξίες πού στροβιλίζονται κι ἀκτινοβολοῦν ἐσένα. Ἤσουν στούς 12 θεούς πού ἦταν Ἕνας. Ἤσουν ἐπάνω στό σταυρό, καί κάτω ἀπό τό δένδρο. Εἶσαι ὁ βράχος τοῦ βουνοῦ κι ἡ ἀγελάδα τοῦ φτωχοῦ. Εἶσαι τῶν φιλοσόφων νοῦς, εἶσαι ὁ λόγος τοῦ σοφοῦ.

7

Ἀναζητώντας τό φῶς

Εἶσαι τό γέλιο τοῦ παιδιοῦ τῆς φαντασίας τέχνη. Εἶσαι ἐκεῖνο τό μικρό, πού ἔγινε μεγάλο. Κι ὅμως κάποιοι σκούζουνε γιά σέ, καί σχίζουνε τίς σάρκες καί ἄλλοι πάλι βλαστημοῦν κι ἐσένα χλευάζουν. Εἶναι πιστοί καί ἄπιστοι καί χύνεται τό αἷμα. Σέ ποιούς ἀνήκεις πιότερο, ἀνήκεις στόν μαῦρο φερετζέ ἤ στό μικρό σκουφάκι; Ἀνήκεις στά σμύρνα; στό χρυσό; Ἀπάντησε σέ ἐκληπαρῶ καί δῶσε μου σημάδι. Ἔτσι ἁπλά, ἔτσι λιτά, χωρίς τής δόξας σου τό χρυσό φῶς. Ἀντήχησες ἀπό παντοῦ Κι ἀκούστηκες στά σύμπαντα. Ἀνήκω σ’ ὅλους τούς μικρούς καί σ’ ὅλους τούς μεγάλους. Ἀνήκω ἐκεῖ πού δέν φαντάζεται ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ὁ νοῦς κι οἄνθρωπος δέν εἶδε. σ ε λ ότ ο ς Ἀνήκω μέσα στῆς λάβας τό καυτό Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

8

ISBN 978-960-564-049-1

Ἀναζητώντας τό φῶς

καί στῆς καρδιᾶς τό φυλακτό. Ἀνήκω σ’ ὅλους ἐσᾶς πού ἀνήκετε σέ μένα. Ἀνήκω στόν ἄφατο στόν μοναδικό Ἀνήκω σ’ αὐτόν τόν ΕΝΑ.

Προσευχή Ἀπό μικρό παιδί μοῦ μάθαιναν μία προσευχή, πού ἔπρεπε νά λέω. Μά τώρα πιά κατάλαβα δέν θές ἐσύ τήν προσευχή πού σοῦ μαθαίνουν ἄλλοι καί οὔτε τούς ψαλτάδες. Δέν θές ἐσύ τήν χειροποίητη ἐκκλησιά, οὔτε τό τάμα τῆς κυρᾶς. Κλησσιά ἀχειροποίητη ἐσένανε ἀξίζει καί τό τραγούδι τοῦ λαοῦ, νά γίνει ἡ ζέστη τοῦ φτωχοῦ. Μά καί τό γέλιο τοῦ παιδιοῦ νά σβήσει κάθε θλίψη. Θές τά χέρια ν’ ἁπλώσουμε ὀχτρός νά μήν ὑπάρχει. Θέλεις ἡ ὑπομονή, νά γίνει μία προσευχή νά κατευνάσει τήν ὀργή. Τό σκότος νά διαλυθεῖ, καί τοῦ πολέμου τήν σιγή.

9