Εγώ ο Κακός by Εκδόσεις Οσελότος

140 × 210

ISBN 978-618-205-501-4

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 11473 Αθήνα | Τηλ.: 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com | www.ocelotos.gr

9 786182 055014

Εγώ ο Κακός

Μια βουτιά στον κόσμο των αδέσποτων γατών μέσα από τα μάτια του Κακού, με αφηγητή τον ίδιο.

Μαρία Σάββα

Κακός γεννιέται σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στα στενά της Κυψέλης. Η μοίρα του είναι προκαθορισμένη από τη στιγμή που η μητέρα του τον επιλέγει να συνεχίσει την ένδοξη ιστορία που έγραψε ο παππούς του ως αρχηγός της περιοχής του. Πολύ σύντομα ο Κακός θα αποδείξει ότι αξίζει, αφού η παρουσία του στις γειτονιές και στα σοκάκια είναι έντονη, επιβλητική και αναμφισβήτητη. Οι αναμετρήσεις και οι μάχες στους δρόμους που συνεχώς κερδίζει θα του δώσουν τον ρόλο του αρχηγού, αλλά και όλες τις ευθύνες που ένας σωστός αρχηγός καλείται να φέρει εις πέρας. Οι πρώτες του αναζητήσεις για ζευγάρωμα θα τον οδηγήσουν στην αποικία της Ρόζας και στη γνωριμία του με την αδελφή της την Κοκό. Μια πολύ δυνατή σχέση θα αναπτυχθεί μεταξύ τους, με την ευφάνταστη και παράτολμη Κοκό να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή του Κακού και στις περιπέτειες που θα ακολουθήσουν. Το Κτήνος, ένας σκύλος που οι δυο τους θα σώσουν από την αιχμαλωσία, γίνεται φύλακας άγγελός τους. Τίποτα δεν μοιάζει ανέφικτο πια για τον Κακό και την Κοκό. Τι ρόλο θα παίξει όμως η Μελένια, μια ρατσάτη σπιτόγατα; Τι ρόλο θα παίξει και η «φίλη», που είναι άνθρωπος, όταν ο Κακός εξαφανιστεί μυστηριωδώς; Και τελικά, ο Κακός πόσο κακός είναι;

SPINE: 23.6 FLAPS: 80

Γεννήθηκα στην Κύπρο, στην Αραδίππου Λάρνακας, λίγο πριν από την τουρκική εισβολή. Αποφοίτησα από το Λύκειο Λάρνακας και λίγο μετά μετακόμισα οριστικά στην Ελλάδα και έγινα κάτοικος Κυψέλης. Στην Αθήνα σπούδασα Διακόσμηση Εσωτερικών Χώρων και κατόπιν εργάστηκα σε αυτόν τον χώρο. Η αγάπη μου για τα ζώα, και ειδικότερα για τις γάτες, με ώθησε να τις μελετώ και να τις φροντίζω, κάτι που κάνω ανελλιπώς τα τελευταία είκοσι χρόνια. Οι εμπειρίες και οι γνώσεις μου από αυτή τη μελέτη και φροντίδα έχουν μεταφερθεί σε πολυάριθμα κείμενα και διηγήματά μου, που έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο. Εγώ ο Κακός είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα για ένα υπαρκτό ζώο και εμπεριέχει πολλές από τις εμπειρίες μου με γάτες στους δρόμους της Κυψέλης. Είμαι παντρεμένη και ζω μαζί με τον άντρα μου και τις επτά γάτες μας. Μαρία Σάββα email: mar911sav@gmail.com Instagram: @mar911sav

Εγώ ο Κακός

Τιτλος

Εγώ ο Κακός Συγγραφέας

Μαρία Σάββα Σειρα

Λογοτεχνία [1358] 1023/28 ΕΞΩΦΥΛΛΟ

Εμμανουέλα Κακαβιά Επιmελεια - Διορθωση

Μαρία Σάββα

Πρώτη Εκδοση

Αθήνα, Οκτώβριος 2023 ISBN 978-618-205-501-4

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 64 31 108

ekdoseis.ocelotos@gmail.com | www.ocelotos.gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Μαρία Σάββα

Εγώ ο Κακός

Αφιερωμένο στις γάτες και στους φροντιστές τους! Βασισμένο σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα και... σε μερικά ψεύτικα!

Πρόλογος

ην ιστορία μου και όσα μάθετε για μένα δεν θα μπορούσα να σας τα πω εγώ γιατί πολύ απλά δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Θα σας τη διηγηθεί εκ μέρους μου κάποιος άλλος, μια κοπέλα, η καλύτερή μου φίλη, όπως αυτή την έζησε. Ο σκοπός του βιβλίου αυτού είναι να γνωρίσετε τις γάτες λίγο καλύτερα μέσα από τη δική μου ιστορία. Ή μάλλον τις αδέσποτες γάτες, διότι και γω την πιότερη ζωή μου ως αδέσποτο την πέρασα. Κανένα παράπονο γι’ αυτό το γεγονός, τιμή μου και καμάρι μου. Θα ήθελα στην ιστορία μου να ακουστεί, όσο γίνεται, η αλήθεια. Γι’ αυτό και την αποκαλώ «ιστορία» και όχι «παραμύθι». Άλλωστε και στη ζωή μου την ίδια αντιμετώπιζα τα πράγματα ρεαλιστικά και καθόλου ονειροπαρμένος δεν υπήρξα. Ονομάζομαι ΚΑΚΟΣ. Αυτό είναι το όνομά μου. Έτσι με είπανε. Γεννήθηκα στα στενά της Κυψέλης, πίσω από την οδό Φωκίωνος Νέγρη. Εκεί μαθήτευσα, άνθισα και, στη συνέχεια, έγραψα την ένδοξη ιστορία μου. Στην Κυψέλη άφησα το αποτύπωμά μου σε τούτη τη γη. Είμαι ένας τιγρέ μεγαλόσωμος γάτος. Η γούνα μου, αν και κοντότριχη, είναι απαλή και μεταξένια. Σαν τη λούζει το φως του ήλιου, την κάνει να χρυσίζει με ιριδίζουσες αποχρώσεις. Τα μάτια μου είναι μεγάλα, φωτεινά και πράσινα, και η μούρη μου είναι γεμάτη με ουλές από τις μάχες στους δρόμους. Στις μάχες όπου υπήρξα πρωταγωνιστής κι όχι κομπάρσος. Το ένα από τα δύο αυτιά μου είΕΓΩ Ο ΚΑΚΟΣ

ναι μισοφαγωμένο, αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Είμαι σημαδεμένος όπως πρέπει και όπως αρμόζει σ’ έναν αρσενικό γάτο που σέβεται πρώτα τον εαυτό του και μετά τη φυλή του. Αν με ρωτάτε όμως τι ξεχωρίζει πιο πολύ πάνω μου, θα σας έλεγα, το δίχως άλλο, οι πατούσες μου, που είναι τεράστιες. Στα ντουζένια μου περπατούσα στα πεζοδρόμια της Κυψέλης και ειλικρινά, αν δεν ήσουν κουφός, θα άκουγες «παφ, παφ, παφ…». Ήμουν εγώ, να τσεκάρω την περιοχή μου, να την οριοθετώ, να βρυχώμαι, να κρατάω τα μπόσικα και να έχω τον απόλυτο έλεγχο. Μου έδωσαν αυτό το όνομα, «Κακός». Μου άρεσε το όνομά μου. Μόνο σε αυτό ανταποκρινόμουνα και ούτε που γυρνούσα να κοιτάξω στα «ψιτ ψιτ» των διαφόρων. Αν υπήρξα ή δεν υπήρξα πραγματικά κακός, δεν θα το κρίνω εγώ. Δεν έκανα τίποτα παραπάνω απ’ ό,τι μου έλεγε το ένστικτό μου και η γατίσια φύση μου. Το να είσαι αδέσποτος γάτος δεν είναι σε καμιά περίπτωση απλό πράγμα – η μάχη της επιβίωσης είναι καθημερινή. Όσα δεν φέρνει ο χρόνος, μπορεί να τα φέρει μία μόνο στιγμή. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και μπορούν να ανατραπούν χωρίς καμιά προειδοποίηση. Αρχικά, πρέπει να είσαι πάντα σε εγρήγορση για να μπορείς να επιβιώσεις. Κοιμάσαι πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό, αν δεν θες να πιαστείς στον ύπνο, αλλιώς δεν έχεις καμιά ελπίδα. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί και εμφανίζονται από παντού, ειδικά αν ζεις σε μια μεγάλη πόλη, όπως εγώ. Αν το σπίτι σου είναι ο δρόμος, υπάρχουν όρια που πρέπει να τηρείς, κι αν είσαι ένα κυρίαρχο αρσενικό σαν και του λόγου μου, υπάρχουν και ευθύνες. Το γενικό καλό είναι αυτό που πρέπει πάντα να σε νοιάζει και με γνώμονα αυτό να πράττεις. Πάνω απ’ όλα 8

ΜΑΡΙΑ ΣΑΒΒΑ

να βάζεις την ασφάλεια και την ευζωία της αποικίας σου. Ο εαυτός σου μπαίνει σε δεύτερη μοίρα όταν χρειαστεί να παλέψεις για να κρατήσεις την περιοχή σου. Θα το κάνεις με όλο σου το είναι. Ή τα δίνεις όλα και κερδίζεις, ή τα χάνεις όλα! Αν έχεις φόβο για τις μάχες, δεν κάνεις για αρχηγός και δεν θα γίνεις ποτέ. Εγώ ο Κακός δεν φοβήθηκα ποτέ. Πάλεψα, αναμετρήθηκα, απέδειξα ότι μπορούσα να τα βγάλω πέρα και έγινα αρχηγός, όχι μόνο της αποικίας μου, αλλά ολόκληρης της περιοχής μου. Με είπανε «Σπουδαίο», με είπανε «Λιοντάρι» και μου απέδωσαν ένα σωρό άλλους χαρακτηρισμούς, που ήταν όμως ακατανόητοι σε μένα. Ό,τι υπήρξα δεν το επέλεξα, έτσι γεννήθηκα. Αυτή ήταν η φτιαξιά μου, δεν γνώρισα κάτι άλλο, και εφόσον η φτιαξιά μου ήταν αυτή του αρχηγού, αυτό και έγινα!

ΕΓΩ Ο ΚΑΚΟΣ

Η μάνα μας

2000

εν την πείραζε τη μάνα μας η ρετσινιά της ξιπασμένης. Προτιμούσε αυτό, παρά το «αδέσποτη». Παρ’ ότι απ’ τα γεννοφάσκια της μόνο τον δρόμο γνώρισε, το ’χε για κακό να την πουν «του δρόμου». Τι έφταιγε κι ο γατόκοσμος αν την περιγελούσε καμιά φορά! Προκαλούσε τα βλέμματα, προκαλούσε και τα γέλια, διότι περνούσε από τους κάδους σκουπιδιών και τίναζε την ουρά της επιδεικτικά στις άλλες γάτες που έτρωγαν για να βολέψουν την πείνα τους. Στα μικράτα μας έλεγε πάντα με περηφάνια ότι η σκούφια μας κρατούσε από ρατσάτο αίμα. Υποστήριζε ότι ο παππούς μας υπήρξε σπιτόγατος κι ανήκε μάλιστα στην περίφημη ράτσα των ιδιαίτερα μεγαλόσωμων γατών Μέιν Κουν. Το έλεγε και το ξανάλεγε, κοκορευόταν και σήκωνε τη μύτη της ψηλά: «Δεν είστε αδέσποτα, ο παππούς σας ήταν Μέιν Κουν». Τον παππού μας δεν τον γνωρίσαμε, ό,τι ξέραμε, το ’χαμε ακούσει από τη μάνα μας, που δεν έχανε ευκαιρία, όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν, να διατυμπανίζει ότι στις φλέβες της κυλούσε σπιτίσιο αίμα και μάλιστα ρατσάτο. «Αδέσποτο δεν γίνεσαι απλώς και μόνο αν γεννηθείς στον δρόμο», μας τόνιζε συχνά. Δεν ξέρω τι απ’ όλα ίσχυε πραγματικά και τι όχι. Διότι όντας φαντασιόπλη-

ΜΑΡΙΑ ΣΑΒΒΑ

κτη της άρεσε να φτιάχνει ιστορίες, αληθινές ή ψεύτικες, και το ριζικό της δεν μπορούσε να εξαιρεθεί. Ούτε λόγος δεν γινόταν για τα σκουπίδια, που δεν τα επισκέφτηκε ποτέ, ούτε καν στις πολύ κακές μέρες, καθώς την έπιανε σιχαμάρα και ξίνιζε τη μούρη της. Όσο για το φαγητό, είχε τον τρόπο της, αφού η ευστροφία ήταν απ’ τα θετικά χαρακτηριστικά της. Αθόρυβη και με ευγενικούς τρόπους, έκανε πάντα την έρευνά της, εντόπιζε τα καλά μπαλκόνια της οδού Καλογερά όπου μπορούσε συνήθως να έχει πρόσβαση σε καλύτερο και περισσότερο φαγητό. Δεν έκλεψε ποτέ, αν και υπήρχαν πάμπολλες ευκαιρίες, όπως τα μεγάλα κομμάτια κρέας που άφηναν οι νοικοκυρές έξω να ξεπαγώσουν και αποτελούσαν σκέτη πρόκληση. Υπήρξε, επίσης, φοβερή κυνηγός. Αλλά το κυνήγι στην Κυψέλη ήταν λιγοστό, κι αυτό περιοριζόταν κυρίως στα πουλιά, διότι τα ποντίκια είχαν σχεδόν εξαλειφθεί και θεωρούνταν εξαιρετικά σπάνιο εύρημα. Για τους αρουραίους ούτε λόγος, γιατί, ενώ υπήρχαν πολλοί, η μάνα μας ούτε στα μάτια της δεν ήθελε να τους δει, πόσω μάλλον να τους φάει. Έτσι, δεν μπορούσε να στηριχτεί αποκλειστικά στο κυνήγι ή στην ευκαιριακή καλοσύνη των γειτόνων, τη στιγμή μάλιστα που είχε κι εμάς από πίσω της να θρέψει. Γι’ αυτό επισκεπτότανε καθημερινά τις ταβέρνες στη Φωκίωνος Νέγρη. Υποστήριζε ότι κατείχε την ικανότητα να επιλέγει τους ανθρώπους με το βλέμμα. Δεν τους εμπιστευόταν εύκολα, όπως μας έλεγε, γιατί στα χρόνια της είχε δει ουκ ολίγα. Ήξερε όμως να ξεχωρίζει τους καλούς. Πώς το ξέρει κανείς αυτό; Εκείνη πίστευε ότι είχε τον τρόπο. «Είναι ένστικτο», συνήθιζε να λέει. «Τι είστε, τίποτα ΕΓΩ Ο ΚΑΚΟΣ

χαζά να τρέχετε σε όλους; Να τους μετράτε όλους προσεκτικά κοιτώντας τους στα μάτια, γιατί εκεί φαίνονται όλα. Κανένα άλλο μέρος του σώματος δεν θα σας δώσει περισσότερες πληροφορίες για την κατάσταση της ψυχής του ανθρώπου». Η μάνα ήξερε. Όταν μεγαλώνοντας αρχίσαμε να ξεπορτίζουμε από το εγκαταλελειμμένο σπίτι όπου μέναμε, μας οδηγούσε στο διπλανό οικόπεδο και εκεί μας εκπαίδευε συστηματικά στο κυνήγι. Πουλιά, σαύρες κι οτιδήποτε τρέχει, πετάει και τρώγεται ήταν για μας θήραμα. Λίγο αργότερα, όταν σταθήκαμε πια γερά στα πόδια μας και τρέχαμε του σκοτωμού, μας έπαιρνε μαζί της στις ταβέρνες για να μας δείξει την καταπληκτική τεχνική της στο «να επιλέγει τους ανθρώπους». Καθισμένη στα πίσω πόδια της αθόρυβα, απλώς τους κοιτούσε έντονα στα μάτια και ανάλογα με το βλέμμα που θα εισέπραττε, καθόταν ή έφευγε. Αν κάποιος της φαινόταν καλός, του έκανε ένα αργό κλείσιμο των ματιών, που στη γλώσσα μας σημαίνει «μου αρέσεις»· το μόνο που καταδεχόταν. Αν έπαιρνε κάτι, έμενε, αν όχι, έφευγε για να δοκιμάσει την τύχη της σε κάποιο άλλο τραπέζι. Τα χάδια και οι πολλές διαχυτικότητες δεν ήταν του γούστου της, ούτε του δικού μας. Όταν δε ήμασταν μαζί της, ήταν νευρική και αγχωμένη, ενώ αν κάποιος μας πλησίαζε, έμπαινε μπροστά, φυσούσε και γρύλιζε. Με τις γυναίκες όμως, για κάποιο παράξενο λόγο, ήταν γενικά πιο ανεκτική. Συγκεκριμένα, υπήρχε μια κυρία που τη βλέπαμε συχνά και της άρεσε πολύ ο αδελφός μου – τον χάιδευε με αγάπη, τον τάιζε στο στόμα και τον ζαχάρωνε σαν λουκουμάκι. Η μάνα μας δεν έδειχνε να ενοχλείται που ο αδελφός μας μονοπωλούσε το ενδιαφέρον τής εν λόγω κυρίας και δεν αντιδρούσε. Αντίθε12

ΜΑΡΙΑ ΣΑΒΒΑ

τα, δεν επέτρεψε ποτέ σε κανέναν ν’ ακουμπήσει εμένα ή την αδελφή μου. Μια μέρα όμως η κυρία έβαλε τον αδελφό μας σ’ έναν μεγάλο σάκο, τον πήρε παραμάσχαλα κι έφυγε φουριόζα. Η μάνα μας από κοντά να παρακολουθεί τα πάντα δίχως να επεμβαίνει, παρά τα σπαρακτικά κλάματα του αδελφού μας, που θα ράγιζαν μέχρι και πέτρες. Σαν να μην την ένοιαζε, δεν έδειξε ούτε καν για τα μάτια του κόσμου την παραμικρή ανησυχία που έκλεψαν το παιδί της. Εμείς σκιαχτήκαμε με την αναστάτωση που προκλήθηκε και φύγαμε βολίδα για το εγκαταλελειμμένο, με τη μάνα μας να ακολουθεί ψύχραιμα. Κουλουριαστήκαμε σε μια γωνίτσα, μένοντας εκεί όλο το βράδυ σιωπηλοί, γεμάτοι απορίες και φόβο, ώσπου στην ίδια γωνίτσα μάς βρήκε το ξημέρωμα. «Ξέρω τι κάνω, την άφησα να τον πάρει γιατί ο αδελφός σας είναι μαλθακός… Δεν κάνει για τον δρόμο, δεν πήρε από τον παππού σας ούτε από μένα. Θα τον έχει καλά στο σπίτι της και θα τον αγαπάει, τη μέτρησα εγώ προσεκτικά. Ο μικρός θα μεγαλώσει σαν βασιλιάς μαζί της», μας εξήγησε με κάπως αυστηρό τόνο. Με την αθωότητα του μικρού της ηλικίας μας και μη γνωρίζοντας πώς είναι να ζει κανείς σε σπίτι με ανθρώπους, δεν την κατανοήσαμε τότε, ούτε και την πιστέψαμε. Πέρασαν πολλά χρόνια για να μάθω. Στην ουσία βιώνοντάς το, τότε που κι εγώ με τη σειρά μου θα γινόμουν σπιτόγατος. Η μάνα μας έψαχνε διακαώς και για τον εαυτό της ένα σπίτι και όλο αυτόν τον καιρό έκανε αδιάκοπα την έρευνά της. «Δεν θα μείνω όλα μου τα χρόνια σαν αδέσποτη, χωρίς σπίτι, χωρίς φροντίδα, να πεθάνω μόνη στον δρόμο, ΕΓΩ Ο ΚΑΚΟΣ

δεν είναι η πάστα μου τέτοια. Να μην έχω ούτε ένα όνομα και όλοι να με φωνάζουν “ψιτ ψιτ ψιτ”», μας έλεγε συχνά με παράπονο. Τελικά, δεν άργησε να βρει το σπίτι που τόσο πολύ επιθυμούσε. Ανακάλυψε λοιπόν μια κυρία μεγάλης ηλικίας, που το διαμέρισμά της είχε ένα μπαλκονάκι στο πίσω μέρος μιας παλιάς πολυκατοικίας στην οδό Σύρου. Με εύκολη πρόσβαση για γάτα, αφού υπήρχε μια λεμονιά κάτω από το μπαλκόνι, στη μικρή αυλή, και η μάνα μας την επισκεπτόταν συχνά. Μόνη στη ζωή και με τα χρόνια να βαραίνουν την πλάτη της, συναισθήματα όπως το κέφι κι η χαρά κινδύνευαν να βυθιστούν στη λήθη. Η μοναξιά τώρα είχε πάρει θέση, απειλητική όπως ποτέ άλλοτε, κι η ζωή περνούσε άσκοπα κι ανούσια. Η παρέα μιας γάτας δεν την άφηνε όμως αδιάφορη, τουναντίον, την ευχαριστούσε. Το χαμόγελο δεν άργησε να επιστρέψει και πάλι στο πρόσωπό της, κι οι μέρες της απέκτησαν άλλο νόημα. Η μάνα μας με το καιρό παρέκαμψε τις όποιες καχυποψίες είχε για την εν λόγω κυρία και την εμπιστεύτηκε απόλυτα, στο σημείο μάλιστα να την αφήνει να της χαϊδεύει τη γούνα. Αφού έτρωγε ό,τι έτρωγε στο μπαλκονάκι, πριν φύγει έπαιρνε φαγητό στο στόμα της για να φέρει σε μας. Βλέποντας αυτή τη συμπεριφορά της και έχοντας κάποια παλαιότερη εμπειρία από γάτες, η γυναίκα κατάλαβε αμέσως ότι η μάνα μας είχε μικρά γατάκια να φροντίσει. Το ενδιαφέρον της δεν περιορίστηκε σ’ εκείνη και άρχισε να της δίνει ακόμα πιο μεγάλα κομμάτια κρέας για να ταΐσει και μας. Της έδωσε και το όνομα «Γάτα-Γάτα». Πολύ καμάρωνε για το όνομά της. «Εκπροσωπώ το είδος μου ακόμα και με το όνομά μου», μας ανακοίνωσε περήφανα μια μέρα. 14

ΜΑΡΙΑ ΣΑΒΒΑ

Ένα πρωινό, μας καλούσε επίμονα με τη χαρακτηριστική φωνή που έκανε όποτε ήθελε να την ακολουθήσουμε. Την πήραμε λοιπόν και μεις από πίσω διστακτικά, γιατί το μέρος μάς ήταν άγνωστο. Η διαδρομή μάς φάνηκε τρομακτική και ατελείωτη, με πάσης φύσεως θορύβους, γεμάτη κόσμο. Κι εμείς βιώσαμε έναν εφιάλτη. Ύστερα από ένα σωρό καθυστερήσεις, μας οδήγησε στο σπίτι της κυρίας. Ανοίγοντας την πόρτα του μικρού μπαλκονιού και αντικρίζοντάς μας παρατεταγμένους στη σειρά, η χαρά της δεν κρυβόταν. Με σιγανή φωνή, που μόλις ακουγόταν, μας είπε να περιμένουμε. Κι όταν επέστρεψε, τα χέρια της ήταν γεμάτα με του κόσμου τα καλά. Δεν πρόλαβε η κυρία να ακουμπήσει τα πιάτα κάτω, πέσαμε σαν πεινασμένοι λύκοι και καταβροχθίσαμε τα πάντα. Αφού δαμάσαμε τελικά το θεριό της ανελέητης πείνας μας, ξεκινήσαμε το παιχνίδι έχοντας ξεχάσει προσωρινά τους φόβους μας. Η γυναίκα διασκέδαζε με τα καμώματά μας κι ύστερα την έπιασε το γινάτι να μας χαϊδέψει. Λίγο νωρίς όμως για τέτοιες οικειότητες, προς απογοήτευση της ανυποψίαστης κυρίας, γιατί εμείς σκιαχτήκαμε και τραπήκαμε σε φυγή. Με ένα άτσαλο σάλτο από το μπαλκονάκι βρεθήκαμε πάνω στη λεμονιά. Στο μεταξύ, από κάτω βρέθηκε στα ξαφνικά κι από το πουθενά ένας καραφλός που μάζευε λεμόνια. Παρ’ ότι σάστισε αρχικά, γιατί του πέσαν μερικά λεμόνια ουρανοκατέβατα στο κεφάλι, δεν σκοτίστηκε με μας, παρά συνέχισε να τα μαζεύει αχόρταγα. Κατεβήκαμε και μεις άρον άρον στην αυλή, σφαίρα ακολούθησε η μάνα μας, κι όλοι μαζί γυρίσαμε στο εγκαταλελειμμένο. Στην πορεία, κι όσο εμείς μεγαλώναμε, η μάνα μας περνούσε όλο και πιο πολύ χρόνο στο σπίτι της κυρίας. Ερχόταν απλώς να μας φέρει φαγητό, για να φύγει πάλι ΕΓΩ Ο ΚΑΚΟΣ

140 × 210

ISBN 978-618-205-501-4

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 11473 Αθήνα | Τηλ.: 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com | www.ocelotos.gr

9 786182 055014

Εγώ ο Κακός

Μια βουτιά στον κόσμο των αδέσποτων γατών μέσα από τα μάτια του Κακού, με αφηγητή τον ίδιο.

Μαρία Σάββα

SPINE: 23.6 FLAPS: 80