Είναι, γιατί φοβάσαι τον κεραυνό

140 × 210 SPINE: 24.2 FLAPS: 80

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108

Η Μιμίκα Μακρυγιάννη γεννήθηκε στη Νέα Τύρινθα κοντά στο ιστορικό Ναύπλιο. Από ηλικίας 7 ετών ζει στην Αθήνα. Στο χώρο της ελληνικής πεζογραφίας μπήκε με το εφηβικό μυθιστόρημα «Ενα Γράμμα για Σένα, Μητέρα» που βραβεύθηκε από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά με αθλοθέτη τον εκδοτικό οίκο Εστία. Ακολούθησε το δεύτερο μυθιστόρημα «Μίρκα» από τις εκδόσεις Δελφίνι. Το τρίτο της βιβλίο, το αυτοβιογραφικό «Ταξίδι της Σιωπής» εκδόθηκε στην Ελλάδα από την Αστάρτη και μεταφράσθηκε στα ρωσικά από τον εκδοτικό οίκο Alithea της Αγίας Πετρούπολις για να κυκλοφορήσει στη Ρωσία, έχοντας ήδη εξαντλήσει τα πρώτα του 11.000 αντίτυπα. Το επόμενο βιβλίο της «Σ’ Αγαπώ Παππού, Τώρα Ξέρεις Πόσο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Επτάλοφος”. Ακολουθεί η ανά χείρας μυθοπλασία «Είναι, Γιατί Φοβάσαι τον Κεραυνό» από τις εκδόσεις Οσελότος.

ΜΙΜΙΚΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

ISBN 978-960-564-223-5

Είναι, γιατί φοβάσαι τον κεραυνό

Ο

Αιμίλιος παρουσιάστηκε φορώντας το κάτω μέρος της πυτζάμας του. Το στήθος ήταν ακάλυπτο. Ο μικρός σταυρός γυάλιζε πάνω στο ηλιοκαμένο δέρμα του. Σήκωσε το βλέμμα του αργά πάνω μου. Η φωνή του βγήκε λίγο τρεμουλιαστή, βραχνή. «Είσαι υπέροχη. Σίγουρα οι άνδρες θα τρέχουν πίσω σου με κομμένη την ανάσα». Ο θαυμασμός του ήταν ειλικρινής, τον καταλάβαινα απόλυτα. Μου άρεσε. Εκείνος άπλωσε το χέρι και δυνάμωσε τη μουσική. Άφησε το μισοτελειωμένο του ουίσκι πάνω στο τραπέζι και με πλησίασε. Ένιωσα την ανάσα του. Με αγκάλιασε απαλά, παρασέρνοντας τα βήματά μου ρυθμικά μέσα στα δικά του, ακολουθώντας τους μουσικούς τόνους του αμερικάνικου μπλουζ. Θεέ μου, όλη η αναζήτηση, όλα τα συναισθήματά μου ενώθηκαν εκείνη τη μαγική ώρα. Ερωτεύτηκα βαθιά τον Αιμίλιο. Μέθυσα πίνοντας από το στιβαρό χέρι του το γλυκό, αρωματισμένο κρασί του Διονύσου, της θεότητας που είχα ξεχασμένη, παραγκωνισμένη στο περιθώριο πάρα πολλά χρόνια. Χωρίς να αντιδράσω τον άφησα να μου βγάλει τη μπλούζα, σχεδόν χωρίς να το καταλάβω. Ένιωθα το κορμί του ζεστό και σκληρό πάνω μου. Ο χορός μας συνεχιζόταν.

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

0_cover_mimika.indd 1

23/12/2014 10:38:40 πμ

Είναι, γιατί φοβάσαι τον κεραυνό

Τιτλος Είναι, γιατί φοβάσαι τον κεραυνό Συγγραφέας Μιμίκα Μακρυγιάννη Σειρα Ελληνική λογοτεχνία [1358]1214/17

Layout - Design Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Εκτυπωση Δεκάλογος ΕΠΕ

Βιβλιοδεσια Μπετσώρη Βασ. & Ζαχ. Ο.Ε.

Copyright© 2014 Μιμίκα Μακρυγιάννη

Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Δεκέμβριος 2014

ISBN 978-960-564-223-5

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα. Ο συγγραφέας φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τις γνώμες και περιγραφές που διατυπώνονται σε αυτό το βιβλίο. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν αρμοδιότητα για την επιβεβαίωση ή την άρνηση του περιεχομένου ούτε παρέχουν εγγύηση για την αλήθεια των δηλώσεων του συγγραφέα. Εναπόκειται στον αναγνώστη να κρίνει ανεξάρτητα για το αν γίνεται δέκτης ψευδών δηλώσεων ή όχι. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν καμία ευθύνη προς οποιοδήποτε πρόσωπο ή οντότητα θίγεται ή υφίσταται απώλεια ή ζημία προερχόμενη από τις πληροφορίες που περιέχονται στο παρόν βιβλίο ή τη χρήση αυτών ή την πίστη σε αυτές.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΜΙΜΙΚΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

Είναι, γιατί φοβάσαι τον κεραυνό

Όπου ζει ο πόνος ο τόπος είναι ιερός. Κάποτε θα νιώσουν οι άνθρωποι τι σημαίνει αυτό. Πριν το μάθουν, δεν θα ξέρουν τίποτα από τη ζωή.

Oσκαρ Ουάιλντ

ΕΙΝΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟΝ ΚΕΡΑΥΝΟ

Π

ερασμένα μεσάνυχτα. Ο πονοκέφαλος δεν έλεγε να μου περάσει. Δοκίμασα όλα τα γιατροσόφια. Το έκανα συχνά. Καμιά φορά πετύχαινε αυτή η συνταγή. Έβαλα το κεφάλι κάτω απ’ τη βρύση και άφησα το νερό να τρέξει άφθονο. Έκλεισα τη βρύση και προχώρησα στο καθιστικό αφήνοντας τα νερά να τρέχουν στους ώμους, στην πλάτη, στο στήθος, να στάζουν κάτω στα πλακάκια. Ο πονοκέφαλος ολοένα και μεγάλωνε. Πήρα ένα παυσίπονο και έδεσα με ένα μαντήλι σφιχτά το πονεμένο μου κεφάλι. Έτσι όπως λέγανε οι παλιοί ότι ελαττώνεται ο πόνος. Αυτό εξακολουθούσε να πονάει. Τα αυτιά μου βούιζαν, θαρρείς και είχα κάποιο μικρό τρενάκι που έκανε κύκλους μες το κεφάλι μου σφυρίζοντας. Ήταν καλοκαίρι.

9•

ΜΙΜΙΚΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

Βγήκα στη βεράντα, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου να χαλαρώσει, παίρνοντας βαθιές ρυθμικές αναπνοές. Τα αστέρια λαμπύριζαν στον ουρανό. Τα πεύκα τριγύρω έμοιαζαν παραδομένα στο θολό φως του φεγγαριού. Τα τζιτζίκια σε πλήρη αρμονία με τα κουκουνάρια που έσκαγαν δεξιά αριστερά. Μια διαμαρτυρία, στην ανυπόφορη ζέστη εκείνης της βραδιάς. Ξάπλωσα στην πολυθρόνα και έμεινα εκεί, περιμένοντας να ξημερώσει και να μου χαμογελάσει το πρωινό φως της αυγής και μιας καινούριας μέρας. Μιας μέρας τόσο ξεχωριστής για μένα. Θα μιλούσα στο γιο μου και θα του έλεγα για τη μεγάλη απόφαση που επιτέλους μπόρεσα να πάρω. Ξάφνιασα πολύ τον εαυτό μου για όλα όσα έζησα και ολόκληρη η ζωή μου απλώθηκε μπροστά μου, σαν μια αυτοπαρατήρηση. Σκεπτόμουν το γιο μου. Τον σκεπτόμουν πολύ. Ο νους μου γυρίζει νοσταλγικά στα χρόνια που ζήσαμε μαζί. Τους γονείς μου δεν τους γνώρισα. Τους έχασα όταν ήμουν δύο χρόνων. Δεν άφησαν καμιά ανάμνηση να ζωγραφίσει τη ζωή μου.

10 •

ΕΙΝΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟΝ ΚΕΡΑΥΝΟ

Η ψυχή μου γαλήνεψε και ημέρεψε όταν γνώρισα τον Παντελή. Τρία χρόνια μοναδικής ευτυχίας. Και ας λένε πως η ευτυχία είναι κάποιες στιγμές. Η τύχη εμένα μου την έδωσε μαζεμένη μαζί με το γιο μου, έτσι για να με μπουκώσει μην τυχόν και της ζητήσω περισσότερη. Είχε αποφασίσει: Ως εδώ θα πάρεις καλή μου κυρία. Ως εδώ! Δεν έχει άλλο για σένα. Περιμένουν κι άλλοι στην ουρά. Κρατούσε την κουτάλα και την κοιτούσε προσέχοντας μην της πέσει καμιά στάλα παραπάνω, σαν το συσσίτιο που μοίραζαν στους πεινασμένους. Και πράγματι, δεν είχε άλλο για μένα. Και έμεινα χρεωμένη. Και ύστερα δεν μου έμεινε παρά πώς να την ξεπληρώσω. Πήρα το γιο μου απ’ το χέρι, ψάχνοντας για μονοπάτια που θα μας οδηγούσαν σε ένα δρόμο, σε μια διέξοδο. Όταν έφυγε ο Παντελής, ο γιος μου ήταν για μένα ΟΛΑ. Θυμάμαι το κλάμα του τις νύχτες. Τον άρπαζα στην αγκαλιά μου σαν τρελή, γιατί πολλές φορές του κοβόταν η αναπνοή, κι εγώ χωρίς να ξέρω τον φυσούσα στο πρόσωπο, γιατί νόμιζα πως έτσι θα συ-

11 •

ΜΙΜΙΚΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

νερχόταν. Κι όταν ηρεμούσε, τον ακουμπούσα στο κρεβάτι του, σαν κάτι εύθραυστο, σαν κάτι πολύτιμο, γιατί είναι για μένα ό,τι πιο πολύτιμο, ό,τι πιο σπουδαίο μου έχει συμβεί. Δεν άργησε να μου χαμογελάσει. Ήταν μόνο λίγων ημερών. Ποιος θα μπορούσε να περιγράψει τόση ευτυχία; Ήταν η πρώτη γνωριμία μας. Με κοίταζε και μου χαμογελούσε. Τα μικρά του ματάκια λαμπύριζαν ευτυχισμένα. Όταν ήταν ακόμα μέσα μου, λίγο πριν χωριστούμε, στριφογύριζε ανήσυχο. Γεννήθηκε πριν απ’ τη φυσιολογική του ώρα. Ήταν από τότε βιαστικό και ήθελε να βγει, να φύγει από κοντά μου, να γίνει άνδρας. Ο πατέρας του γυρνούσε πάντα χαρούμενος στο σπίτι, φέρνοντας κάθε λογής παιχνίδια. Πολλές φορές τα κρεμούσε πάνω απ’ το κρεβάτι του. «Πρέπει να του κινούν το ενδιαφέρον, Λουΐζα», μου έλεγε, «να μπει σιγά σιγά στη ζωή χωρίς να τρομάξει». Όταν έκανε τα πρώτα του βήματα, έτρεξε χαρούμενο στην αγκαλιά του. Το προσωπάκι του έλαμψε σαν άστρο σ’ αυτή του την προσπάθεια. Ήρθαν τα πρώτα του γενέθλια. Τον θυ-

12 •

ΕΙΝΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟΝ ΚΕΡΑΥΝΟ

μάμαι, με το κοντό λευκό παντελονάκι, το λευκό γιλέκο και το θαλασσί πουκαμισάκι, με τη δαντελίτσα στο γιακά. Ο πατέρας του είχε τρελαθεί απ’ τη χαρά του. Τον έβγαζε συνεχώς φωτογραφίες. Σε κάποια στιγμή άπλωσε τα χέρια του, να πιάσει κι αυτό τη μηχανή. Κι αυτός του την έδωσε χαρούμενος, προσπαθώντας να του δείξει πώς θα βγάζει φωτογραφίες όταν μεγαλώσει. Κι αυτό γελούσε, γελούσε ικανοποιημένο. Δεν βαριόταν ο πατέρας του να ασχολείται μαζί του. Πολλές φορές μου έλεγε, πως άμα μεγαλώσει δεν θα τον άφηνε να γίνει γιατρός. «Είναι δύσκολο το επάγγελμα του γιατρού, Λουΐζα, αγάπη μου», μου έλεγε, «και γίνεται δυσκολότερο όταν ένας άνθρωπος είναι ευαίσθητος. Γίνεται δυστυχισμένος ζώντας συνέχεια τον ανθρώπινο πόνο». «Θα ήθελα να γίνει καλλιτέχνης, ζωγράφος, μουσικός. Ξέρεις τι σκέπτομαι; Θα τον αρχίσουμε από νωρίς μαθήματα μουσικής και ζωγραφικής. Θα τον μάθω από μικρό να αγαπήσει την τέχνη. Κι αν είναι ευαίσθητος κάτι τέτοιο θα διαλέξει. Ναι, Λουΐζα, αγάπη

13 •

140 × 210 SPINE: 24.2 FLAPS: 80

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108

Η Μιμίκα Μακρυγιάννη γεννήθηκε στη Νέα Τύρινθα κοντά στο ιστορικό Ναύπλιο. Από ηλικίας 7 ετών ζει στην Αθήνα. Στο χώρο της ελληνικής πεζογραφίας μπήκε με το εφηβικό μυθιστόρημα «Ενα Γράμμα για Σένα, Μητέρα» που βραβεύθηκε από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά με αθλοθέτη τον εκδοτικό οίκο Εστία. Ακολούθησε το δεύτερο μυθιστόρημα «Μίρκα» από τις εκδόσεις Δελφίνι. Το τρίτο της βιβλίο, το αυτοβιογραφικό «Ταξίδι της Σιωπής» εκδόθηκε στην Ελλάδα από την Αστάρτη και μεταφράσθηκε στα ρωσικά από τον εκδοτικό οίκο Alithea της Αγίας Πετρούπολις για να κυκλοφορήσει στη Ρωσία, έχοντας ήδη εξαντλήσει τα πρώτα του 11.000 αντίτυπα. Το επόμενο βιβλίο της «Σ’ Αγαπώ Παππού, Τώρα Ξέρεις Πόσο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Επτάλοφος”. Ακολουθεί η ανά χείρας μυθοπλασία «Είναι, Γιατί Φοβάσαι τον Κεραυνό» από τις εκδόσεις Οσελότος.

ΜΙΜΙΚΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

ISBN 978-960-564-223-5

Είναι, γιατί φοβάσαι τον κεραυνό

Ο

Αιμίλιος παρουσιάστηκε φορώντας το κάτω μέρος της πυτζάμας του. Το στήθος ήταν ακάλυπτο. Ο μικρός σταυρός γυάλιζε πάνω στο ηλιοκαμένο δέρμα του. Σήκωσε το βλέμμα του αργά πάνω μου. Η φωνή του βγήκε λίγο τρεμουλιαστή, βραχνή. «Είσαι υπέροχη. Σίγουρα οι άνδρες θα τρέχουν πίσω σου με κομμένη την ανάσα». Ο θαυμασμός του ήταν ειλικρινής, τον καταλάβαινα απόλυτα. Μου άρεσε. Εκείνος άπλωσε το χέρι και δυνάμωσε τη μουσική. Άφησε το μισοτελειωμένο του ουίσκι πάνω στο τραπέζι και με πλησίασε. Ένιωσα την ανάσα του. Με αγκάλιασε απαλά, παρασέρνοντας τα βήματά μου ρυθμικά μέσα στα δικά του, ακολουθώντας τους μουσικούς τόνους του αμερικάνικου μπλουζ. Θεέ μου, όλη η αναζήτηση, όλα τα συναισθήματά μου ενώθηκαν εκείνη τη μαγική ώρα. Ερωτεύτηκα βαθιά τον Αιμίλιο. Μέθυσα πίνοντας από το στιβαρό χέρι του το γλυκό, αρωματισμένο κρασί του Διονύσου, της θεότητας που είχα ξεχασμένη, παραγκωνισμένη στο περιθώριο πάρα πολλά χρόνια. Χωρίς να αντιδράσω τον άφησα να μου βγάλει τη μπλούζα, σχεδόν χωρίς να το καταλάβω. Ένιωθα το κορμί του ζεστό και σκληρό πάνω μου. Ο χορός μας συνεχιζόταν.

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

0_cover_mimika.indd 1

23/12/2014 10:38:40 πμ