140 × 210 SPINE: 15 FLAPS: 80
Πεζογραφία • Σιμπολέτ Μυθιστόρημα, εκδόσεις Ίαμβος α΄ έκδοση Νοέμβριος 2010 β΄ έκδοση Νοέμβριος 2010 γ΄ έκδοση Δεκέμβριος 2010
• Ta τριαντάφυλλα είναι μαύρα Μυθιστόρημα, εκδόσεις Οσελότος 2012
[…] Έρχονται στιγμές, που θέλω να σκύψω σε μια γωνιά και να κλάψω. Για ό,τι έχασα… Για ό,τι άφησα να χαθεί. Για τη ζωή μου! Έφυγα! Μα η ψυχή μου, με παράπονο, πάντα πίσω κοιτάζει… […] Ένα σύγχρονο αφήγημα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης με αληθινά γεγονότα. Με αποφάσεις, που άλλαξαν τη ζωή μας και μας σημάδεψαν!
• Οι κληρονόμοι του Μίδα Μυθιστόρημα, εκδόσεις Οσελότος 2014 www.gkiourtidis.gr facebook: George Kiourtidis g.kiourtidis@gmail.com
ISBN 978-960-564-265-5 Κ Ε Ν Τ ΡΙ Κ Η Δ Ι ΑΘ Ε Σ Η Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ.: 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www.ocelotos.gr
0_cover_ioudas1.indd 1
Ένας πρόθυμος Ιούδας
• Το εμβατήριο των θεών Διηγήματα, εκδόσεις Οσελότος 2012
Αυτά που έζησα, δεν είναι δικά μου. Δεν μου ανήκουν. Ανήκουν σε όλους!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΟΥΡΤΙΔΗΣ
γ΄ έκδοση, Οκτώβριος 2010 • Όρβηλος, εκδόσεις Οσελότος 2012 • Ύσσωπος, εκδόσεις Οσελότος α΄ έκδοση Οκτώβριος 2013 β΄ έκδοση Οκτώβριος 2013
Γεννήθηκε στο Νομό Έβρου. Είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος του πανεπιστημίου Μακεδονίας. Από το 1993 ζει στην Αθήνα. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά, τον Χρήστο και τον Ορφέα. Ποιήματά του και λογοτεχνικά του κείμενα έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. ΈΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΊΟΥ
Ποίηση • Δυό αστέρια και ένα κοχύλι, ιδιωτική έκδοση, 2003 • Προσκυνητές του ονείρου, εκδόσεις Εριφύλη, 2004 • Σταλαγμίτες, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2006 • Οσποδάρος Χρόνος, εκδόσεις Ίαμβος, α΄ έκδοση, Οκτώβριος 2009, β΄ έκδοση, Δεκέμβριος 2009,
1/6/2015 10:42:48 μμ
Τιτλος Ένας πρόθυμος Ιούδας Συγγραφέας Γιώργος Κιουρτίδης Σειρα Ελληνική Πεζογραφία [ Φιλολογικη Διορθωση Όλγα Παλαμήδη Φωτο εξωφυλλου shutterstock.com Copyright© 2015 Γιώργος Κιουρτίδης Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Ιούνιος 2015 ISBN 978-960-564-265-5 Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
Γιώργος Κιουρτίδης
ΑΦΗΓΗΜΑ
Στον πατέρα μου· στη μνήμη του.
«Μισαλαζών εἰμὶ καὶ μισογόης καὶ μισοψευδὴς καὶ μισότυφος καὶ μισῶ πᾶν τὸ τοιουτῶδες εἶδος τῶν μιαρῶν ἀνθρώπων.» (Δουλειά μου είναι να μισώ την αλαζονεία, την απάτη, το ψέμα, τη ματαιοδοξία και όλους τους μιαρούς ανθρώπους που τα ασκούν.)
Λουκιανος
Δημοπρασία φιλοσόφων (Αναβιούντες ή Αλιεύς)
—9—
Αντί προλόγου
Τυραννιέμαι κάθε μέρα. Προσπαθώ να καταγράψω όλα αυτά που έζησα. Δεν μπορώ! Αντιδρά η ύπαρξή μου. Ίσως γιατί η γραφίδα μου ακουμπώντας στο χαρτί, τρυπάει το παρελθόν και φτάνει βαθιά μέσα στα σοκάκια εκείνου του εφιάλτη. Σε κάθε λέξη, σε κάθε αράδα, ανασαίνω και πάλι εκείνον τον εξευτελισμό. Ματώνω! Δεν θέλω να τα ξαναζήσω... Μα πώς αλλιώς να λυτρωθώ; Έρχονται πληγωμένες οι ζωές μας... Ικετεύουν! Ζητούν πίσω ξανά... την αξιοπρέπειά τους. Το ξέρω... Αυτά που έζησα, δεν είναι δικά μου. Δεν μου ανήκουν. Ανήκουν σε όλους! Θα κλείσω τα μάτια και θα συρθώ στην κόλαση ξανά. Και τότε, ας γίνουν αυτές οι λέξεις της αλήθειας, μνήμης σταυρός, πάνω στα κομμάτια της ζωής μας που χάθηκαν!
— 11 —
Ο θάνατος ενός συμβόλου
Μ
πορεί να κατέβει ο ουρανός χαμηλά και να σε συνθλίψει; Γίνεται; Γίνεται να νιώθεις το άγγιγμά του; Να αισθάνεσαι το βάρος του πάνω σου και να νομίζεις ότι, λίγο ακόμα, ακόμα τόσο δα, και την επόμενη στιγμή θα σε πλακώσει, θα σε λιώσει; Κι όμως... γίνεται! Έτσι τουλάχιστον νιώθω εγώ, καθώς βαδίζω στην Πανεπιστημίου. Τι βαδίζω! Σέρνω τα πόδια μου, θα έλεγα καλύτερα, ανάμεσα σε κορμιά που ιδροκοπούν λαχανιασμένα, προσπαθώντας να ξεφύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούν απ’ αυτήν την κολασμένη ανάσα του μεσημεριού. Η ασταμάτητη οχλοβοή που γεννούν στο πέρασμά τους όλα αυτά τα απελπισμένα ανθρώπινα κοπάδια, σέρνεται και κείνη μαζί τους πάνω στο πεζοδρόμιο, που ξαφνικά θαρρείς πως στένεψε απότομα και δεν τους χωράει όλους. Σπρώχνω... Με σπρώχνουν. Με τσαλαπατούν! Όλοι βιαστικοί. Αγριεμένοι! Με το μάτι θολωμένο και γυρισμένο προς τα πάνω, σε κάνει να στοιχηματίζεις μέσα σου πως είναι έτοιμοι να σ’ αρπάξουν απ’ το λαρύγγι. Ο εκνευρισμός και το άγχος τους δεν κρύβονται. Εύκολα ξεπηδούν από την ψυχή τους απαράδεκτα και παρανοϊκά ξε— 13 —
Γιώργος Κιουρτίδης
σπάσματα. Η λαίλαπα της οικονομικής κρίσης δεν άφησε κανέναν ανεπηρέαστο. Τους παρέσυρε... μας παρέσυρε, όλους. Μας βύθισε σ’ ένα πηγάδι εξαθλίωσης, και το ξέρουν πια όλοι ότι δύσκολα θα ξαναβγούμε στην επιφάνεια. Πώς, λοιπόν, να μείνει κανείς νηφάλιος; Ένιωσα ένα βίαιο τράνταγμα στον ώμο καθώς έπεσα άγαρμπα πάνω σε κάποιον άλλον. Τον άκουσα να με λούζει μ’ έναν άγριο λεκτικό χείμαρρο από γαλλικά. Ψέλλισα ένα αδύναμο και ένοχο «συγγνώμη!», που μάλλον το άκουσα μόνο εγώ, και βρίσκοντας με δυσκολία την ισορροπία μου, απομακρύνθηκα... Εκείνος –τον άκουγα!– συνέχιζε να βγάζει την οργή του. Να με βλαστημάει... Ντράπηκα! Πόσες μέρες, άραγε, έχω να κοιμηθώ; αναρωτήθηκα. Προσπαθώ να τις μετρήσω... Άδικος κόπος. Δεν θυμάμαι! Τρεις; Τέσσερις μέρες;... Ίσως να είναι ακόμα και μια βδομάδα. Τι σημασία έχει. Όσες κι αν είναι, δεν κατάφεραν να με ταξιδέψουν μέσα στα σκοτάδια τους. Μόνο κάποιες στιγμές παραδόθηκε ο νους μου· και τότε για λίγο! Για πολύ λίγο, χάθηκα στο ασυνείδητο και μετά... τινάχτηκα και πάλι απότομα, ξαφνιασμένος, που συνέχιζε να με σφιχταγκαλιάζει αυτός ο εφιάλτης. Αναστατωμένος τότε, σκούπισα με την ανάποδη της παλάμης μου τον ιδρώτα του προσώπου μου και σύρθηκα ξανά, βογκώντας, μέσα στην πληγή μου. Δεν μπορώ να ξεφύγω! σκέφτομαι με απόγνωση, καθώς νιώθω να ουρλιάζουν ακόμα και τα σωθικά μου. Βασανίζομαι! Βασανίζομαι συνέχεια... Δεν με χωράει ο τόπος. Πώς να το πιστέψει κανείς. Κεραυνός! Ένας κεραυνός που με σκόρπισε. Που διέλυσε τη ζωή μου. Και όχι μόνο τη δική μου. Χιλιάδων ανθρώπων. Όλων όσων είχαμε αγκιστρώσει — 14 —
Ένας πρόθυμος Ιούδας
τα όνειρά μας μέσα σ’ αυτήν την τράπεζα-σύμβολο. Όλοι μας, λοιπόν, μείναμε άφωνοι. Όλοι;... Όχι απαραίτητα. Πάντοτε υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν. Που ανοίγουν την κερκόπορτα της προδοσίας. Είναι αυτοί που προετοιμάζουν το έδαφος. Έτσι και δω· υπήρξαν κάποια χέρια που ξεκλείδωσαν την πόρτα. Αυτοί, ναι!... Αυτοί, ήξεραν. Από τους υπόλοιπους, όλους εμάς, κανένας δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη. Τέτοια έκπληξη! Και μάλιστα, δυσάρεστη. Μήπως, όμως, η ίδια η ζωή, από μόνη της δεν είναι μια έκπληξη; Ξεφυσώ προσπαθώντας να διώξω αυτό το πλάκωμα από το στήθος μου· αυτή τη δυσφορία που μου κόβει την ανάσα. Το λινό μου άσπρο κουστούμι κοντεύει να κολλήσει πάνω μου από τον ιδρώτα. Μα θαρρώ πως δεν είναι μόνο από την αποπνικτική αυγουστιάτικη ατμόσφαιρα. Καίγομαι ολόκληρος! Κοχλάζουν μέσα μου ποτάμια οι λέξεις και με πνίγουν. Πρέπει να βγουν, για να σωθώ... Να λευτερώσω την ψυχή μου. «Μας μίσησαν οι μοίρες μας», ψελλίζω. «Μας πρόδωσαν οι φίλοι, και ζωντανούς μας πένθησαν, άνθρωποι και θεοί». Περπατώ και παραμιλώ. Ασυναίσθητα χειρονομώ... όπως οι σαλεμένοι. Ακούω τη φωνή μου και τρομάζω! «Οι Συρακούσες δεν υπάρχουν πια...» μονολογώ απογοητευμένα, αφήνοντας έναν μικρό αναστεναγμό. Ένα ψυχρό κύμα αέρα με υποδέχτηκε ενώ έμπαινα μέσα στη στοά «Μέγαρον Αθήναι». Επιτέλους, έφτασα! σκέφτηκα και κοντοστάθηκα για λίγο. Βρισκόμουν μπροστά στην είσοδο της τελευταίας εργασιακής μου διεύθυνσης. Σαν να μην πέρασε μέρα, είπα μέσα μου και σπρώχνοντας τη γυάλινη πόρτα χώθηκα βιαστικά μέσα στο κτίριο. Επέστρεφα! Επέστρεφα στα παλιά μου λημέρια μετά από έναν χρόνο περίπου. Οκτώβρης πρέπει να ήταν που — 15 —
Γιώργος Κιουρτίδης
έφυγα. Μάλλον σωστότερα, που με μετέθεσαν... Που μ’ έδιωξαν! Πώς να το ξεχάσω; Σκιρτώ μέσα μου, καθώς θυμάμαι πως για μια ακόμα φορά, τότε, συνειδητοποίησα πόσο μικροί, φτηνοί και τιποτένιοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Κάποιοι, μένουν για πάντα μέσα στη λάσπη που τους γέννησε. Δεν θέλουν να ξεκολλήσουν από την πρώτη ύλη τους. Μένουν εκεί. Να κυλιούνται... Πόσα χρόνια; αναρωτήθηκα. Πόσα χρόνια μου θάφτηκαν μέσα σ’ αυτά τα ντουβάρια. Όλα αυτά τα άψυχα: τσιμέντα, κτίρια, πεζοδρόμια, επιγραφές, έγιναν με τον καιρό κομμάτι της ζωής μου. Ανάσαιναν πια μέσα μου. Και τώρα, ξαφνικά θαρρείς και θέριεψαν! Θαρρείς και ζωντάνεψε ένα παράπονο και τα πνίγει. «Γιατί μας αφήσατε;...» ακούω να φωνάζουν. «Γιατί μας δώσατε σε ξένα χέρια!» Πώς! Πώς, λοιπόν, θα μπορούσα να ξεκολλήσω από την ψυχή μου όλα αυτά τα χρόνια; Να προσποιηθώ τώρα ότι δεν με αφορούσε; Ότι δεν μ’ ένοιαζε; Ο θυρωρός με χαιρέτησε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, που γρήγορα μαράζωσε στα χείλη του μόλις συνάντησε το θλιμμένο μου βλέμμα. Με θυμόταν. Και πώς να με ξεχάσει! Την τελευταία δεκαετία μ’ έβλεπε σχεδόν καθημερινά. Του κούνησα το κεφάλι αντί για χαιρετισμό και προσπερνώντας το ασανσέρ προχώρησα προς τα σκαλοπάτια. Τόσα χρόνια και ποτέ δεν το χρησιμοποίησα. Το έτρεμα! Οι φοβίες μου, βλέπεις, με κυνηγούσαν όπου κι αν πήγαινα. Ευτυχώς, τα σκαλοπάτια μέχρι τον τρίτο και τον τέταρτο όροφο δεν ήταν πολλά. Εξάλλου, με τα χρόνια, μου είχε γίνει συνήθεια αυτό το ανέβασμα. Μην πω ότι μου άρεσε κιόλας! Ένιωθα μέσα μου μια περίεργη συγκίνηση που επέστρεφα σε γνώριμους χώρους και θα συναντούσα ύστερα από τόσον καιρό κάποιους ανθρώπους που εκτιμούσα. Μέσα — 16 —
Ένας πρόθυμος Ιούδας
σ’ αυτούς τους χώρους, δούλεψα, χάρηκα, δημιούργησα, μα πιο πολύ απογοητεύτηκα. Απογοητεύτηκα από τους ανθρώπους. Είδα την αγνωμοσύνη και την κατάντια του νεποτισμού. Πικράθηκα! Έζησα την υπηρεσιακή εξέλιξη ανάξιων!... Γνώρισα το σύστημα. Έγινα εχθρός του! Ή μάλλον, ήμουν εχθρός του, μόνο που μέχρι τότε δεν το ήξερα. Ερμήνευα, βλέπεις, τη ζωή με καθαρότητα και εντιμότητα. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι η σαπίλα της κοινωνίας ήταν τόσο βαθιά. Πως ήταν δίπλα μας και την ανασαίναμε! Έφτασα στον τρίτο όροφο. Με υποδέχτηκαν οι συνάδελφοι με αχνά χαμόγελα· μουδιασμένα. Όπως τον στρατιώτη που επιστρέφει από την περιπολία χωρίς τους συντρόφους του... ηττημένος! Η Μαρία έτρεξε κοντά μου και μ’ αγκάλιασε, δίχως να πει κουβέντα. Το βλέμμα της, το άγγιγμά της, τα μοιρολόγησαν όλα. Μαζεύτηκαν γύρω μου σαν μέλισσες, περιμένοντας ένα νέο, κάποια λέξη αισιοδοξίας από το στόμα μου. Μα πού να τη βρω! Η ψυχή μου έμοιαζε καρφωμένη σε ένα θρηνητικό τέλμα, απ’ όπου μόνο πίκρα ανάβλυζε. Μα και κείνοι! Στα μάτια τους, έβλεπα να σπαρταράει η θλίψη. Με δυσκολία συγκρατούσαν το δάκρυ τους. Με κοιτούσαν και το βλέμμα τους με χαράκωνε. Ένα τεράστιο «γιατί;» έβγαινε από μέσα του. «Και τώρα τι;... Τι κάνουμε τώρα;» θρήνησε σχεδόν αλαφιασμένα η Σοφία. Με κοίταξε! Έμεινε έτσι για λίγο, με το βλέμμα κρεμασμένο πάνω μου, ανεμίζοντας απελπισμένα στα χέρια της τη νέα σύμβαση εργασίας. Περίμενε ν’ ακούσει μια λέξη παρηγοριάς. Κάτι το ενθαρρυντικό. Στην πραγματικότητα, το ξέραμε όλοι μας ότι κρατούσε στα χέρια της μία καταδίκη! Ένα αύριο χωρίς εργασιακά δικαιώματα πλέον... Ένα αβέβαιο μέλλον. Τι να της πεις; Τι ν’ απαντήσεις; Έκανα απελπισμένες προσπάθειες μέσα μου, να βρω — 17 —
140 × 210 SPINE: 15 FLAPS: 80
Πεζογραφία • Σιμπολέτ Μυθιστόρημα, εκδόσεις Ίαμβος α΄ έκδοση Νοέμβριος 2010 β΄ έκδοση Νοέμβριος 2010 γ΄ έκδοση Δεκέμβριος 2010
• Ta τριαντάφυλλα είναι μαύρα Μυθιστόρημα, εκδόσεις Οσελότος 2012
[…] Έρχονται στιγμές, που θέλω να σκύψω σε μια γωνιά και να κλάψω. Για ό,τι έχασα… Για ό,τι άφησα να χαθεί. Για τη ζωή μου! Έφυγα! Μα η ψυχή μου, με παράπονο, πάντα πίσω κοιτάζει… […] Ένα σύγχρονο αφήγημα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης με αληθινά γεγονότα. Με αποφάσεις, που άλλαξαν τη ζωή μας και μας σημάδεψαν!
• Οι κληρονόμοι του Μίδα Μυθιστόρημα, εκδόσεις Οσελότος 2014 www.gkiourtidis.gr facebook: George Kiourtidis g.kiourtidis@gmail.com
ISBN 978-960-564-265-5 Κ Ε Ν Τ ΡΙ Κ Η Δ Ι ΑΘ Ε Σ Η Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ.: 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www.ocelotos.gr
0_cover_ioudas1.indd 1
Ένας πρόθυμος Ιούδας
• Το εμβατήριο των θεών Διηγήματα, εκδόσεις Οσελότος 2012
Αυτά που έζησα, δεν είναι δικά μου. Δεν μου ανήκουν. Ανήκουν σε όλους!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΟΥΡΤΙΔΗΣ
γ΄ έκδοση, Οκτώβριος 2010 • Όρβηλος, εκδόσεις Οσελότος 2012 • Ύσσωπος, εκδόσεις Οσελότος α΄ έκδοση Οκτώβριος 2013 β΄ έκδοση Οκτώβριος 2013
Γεννήθηκε στο Νομό Έβρου. Είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος του πανεπιστημίου Μακεδονίας. Από το 1993 ζει στην Αθήνα. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά, τον Χρήστο και τον Ορφέα. Ποιήματά του και λογοτεχνικά του κείμενα έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. ΈΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΊΟΥ
Ποίηση • Δυό αστέρια και ένα κοχύλι, ιδιωτική έκδοση, 2003 • Προσκυνητές του ονείρου, εκδόσεις Εριφύλη, 2004 • Σταλαγμίτες, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2006 • Οσποδάρος Χρόνος, εκδόσεις Ίαμβος, α΄ έκδοση, Οκτώβριος 2009, β΄ έκδοση, Δεκέμβριος 2009,
1/6/2015 10:42:48 μμ