Ερωτικό αδιέξοδο

ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ερωτικό αδιέξοδο ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Τιτλος Συγγραφέας Σειρα

Copyright© 2011

Πρώτη Εκδοση

ISBN

Ερωτικό αδιέξοδο Σωτήρης Παπαδόπουλος Ελληνική λογοτεχνία [1358]0511/11 Σωτήρης Παπαδόπουλος Αθήνα, Μάιος 2011 978-960-9499-57-6

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr

e-mail:

Στον ασύγκριτο φίλο και ονομαστό επιστήμονα Πάνο Βουκύδη

Σ

τρατιώτης Προφητόπουλος Ορέστης, διατάξτε κύριε ταξίαρχε! Έτσι παρουσιάστηκα ένα Αυγουστιάτικο πρωινό κατά τη διάρκεια της θητείας μου στον υποδιοικητή της μεραρχίας. Με είχε στείλει ο λοχαγός μου στον ταξίαρχο ν’ αντικαταστήσω τον στρατιώτη γραμματέα του, που είχε πάρει απολυτήριο. Θεώρησε προηγουμένως σκόπιμο να με προειδοποιήσει με τι ανώτερο αξιωματικό είχα να κάνω.

—Είναι πολύ μορφωμένος ιστορικά, λογοτεχνικά, φιλολογικά και προ παντός ορθογραφικά. Δεν ανέχεται ούτε συγχωρεί τους ανορθόγραφους. Ο προηγούμενος στρατιώτης γραμματέας του είχε στερηθεί την έξοδό του εξαιτίας κάποιου ορθογραφικού λάθους του. Κάποια φορά, τώρα τελευταία, είχε τιμωρηθεί να γράψει 365 φορές τη λέξη «επανειλημμένως». Την είχε γράψει με ένα «μι», που του στοίχισε σχεδόν μια ολόκληρη ώρα ώσπου να ανταποκριθεί στην περίεργη τιμωρία, με αποτέλεσμα να χάσει ένα ενδιαφέρον ραντεβού του με κάποιο όμορφο κοριτσόπουλο. Συ, λοιπόν, Προφητόπουλε, συνέχισε ο λοχαγός, προτού παρουσιαστείς στον ταξίαρχο, πέρασε απ’ το βιβλιοπωλείο εδώ πιo κάτω κι αγόρασε ένα ορθογραφικό λεξικό. Είμαι βέβαιος ότι θα σου χρειαστεί γιατί ξέρω πόσο δύσκολη είναι η καθαρεύουσα που χρησιμοποιεί ο ταξίαρχος.

—Μα, κύριε λοχαγέ, φιλολογία σπουδάζω είναι δυνατόν να μην ξέρω ορθογραφία; —Σωστά, αλλά η περίπτωση είναι ιδιάζουσα κι η προσωπικότητα του ταξιάρχου βάθος αμέτρητο! ερωτικο αδιεξοδο

95

—Όπως διατάζετε, είπα, κι έφυγα για το γραφείο του ταξίαρχου χωρίς να περάσω απ’ το βιβλιοπωλείο, που μου είχε υποδείξει ο λοχαγός μου. Το θεώρησα περιττό, βασιζόμενος στις γνώσεις μου. Ένας βλοσυρός, ελαφρά γκρίζος αξιωματικός, πίσω από ένα παραφορτωμένο με διάφορους φακέλους τραπέζι, σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε.

—Πώς είπες ότι λέγεσαι; —Προφητόπουλος, κύριε ταξίαρχε, είπα σε στάση «κλαρίνο».

—Τι επαγγέλλεσαι στρατιώτη; —Είμαι φοιτητής φιλολογίας, κύριε ταξίαρχε.

—Λαμπρά, ελπίζω τοιουτοτρόπως να μην προκύψει στο μέλλον θέμα ορθογραφίας.

—Σας διαβεβαιώ ότι όχι, κύριε ταξίαρχε!

—Μην προτρέχεις στρατιώτη. Δεν ζήτησα την γνώμη σου. Πήγαινε τώρα στην καντίνα, φέρε μου το τσάι που παρήγγειλα και πάρε κάτι τι για τον εαυτόν σου εις βάρος του λογαριασμού μου. Με ευχαριστεί το γεγονός ότι είσαι φιλόλογος. Έφυγα για την καντίνα σοβαρά προβληματισμένος. Τι άνθρωπος, άραγε, ήταν ο ταξίαρχος; Έδειχνε αυστηρός, αλλά και συγχρόνως πρόθυμος να μου προσφέρει ένα μικρό κέρασμα ως επισφράγιση της μελλοντικής συνεργασίας μας. Γύρισα πίσω στο γραφείο με το τσάι του και μια μικρή σοκολάτα για τον εαυτό μου.

—Σοκολάτες τρως, στρατιώτη; είπε βλέποντας τη σοκολάτα δίπλα στην γραφομηχανή. Συνιστώ ν’ αποφεύγεις τα ζαχαρoειδή. Καταστρέφουν τα δόντια. Κι επίσης μακριά από καφέδες. Βλάπτουν την καρδιά. Μόνο τσάι κι όχι ζάχαρη, μόνο λεμόνι. Συμφωνείς με τις απόψεις μου; —Όχι, κύριε ταξίαρχε! Έχω ορισμένες επιφυλάξεις.

—Ως προς τί; —Γενικώς, κύριε ταξίαρχε.

—Κράτησέ τες για το υποσυνείδητό σου. Δεν επιτρέπω κριτική επί των θεμελιωμένων απόψεών μου!

—Όπως διατάζετε, είπα και το βούλωσα. Είχα πει περισσό6 9 Σωτηρησ παπαδοπουλοσ

τερο απ’ όσα έπρεπε να πω. «Κάθισε φρόνιμα, σκέφτηκα γιατί ο ταξίαρχος δεν παίρνει κουβέντα.» Πέρασε η υπόλοιπη μέρα μου μέσα σε γενική μουγκαμάρα. Εκείνος στο γραφείο του με κλειστή την πόρτα που μας χώριζε, κι εγώ δακτυλογραφώντας ακατάπαυστα ένα βουνό χειρόγραφά του, που είχε αφήσει στη μέση φεύγοντας ο προηγούμενος γραμματικός του. Στις πέντε τ’ απόγευμα ο ταξίαρχος πήρε το τζιπ κι έφυγε για το σπίτι του. Η διαταγή του φεύγοντας αντηχούσε ακόμα στ’ αυτιά μου.

—Δεν έχεις έξοδο πριν τελειώσεις τη δακτυλογράφηση των εγγράφων που πήρες το πρωί. Η τυχούσα απειθαρχία εκ μέρους σου είναι καταδικαστέα άνευ ελαφρυντικών.

—Μάλιστα, κύριε ταξίαρχε, είπα και βλαστήμησα μέσα μου το σωρό των εγγράφων μπροστά μου, που δεν έλεγε να τελειώσει. Αργά κατά τις οκτώ το βράδυ δακτυλογράφησα και το τελευταίο χαρτί. Ήμουν ξεθεωμένος από την κούραση και την πείνα. Για συσσίτιο απ’ το καζάνι του λόχου δεν γινόταν συζήτηση. Είχε κάνει διανομή κι είχε κλείσει από τις έξι τ’ απόγευμα. Aπόμενε η λέσχη αξιωματικών, αλλά εγώ ήμουνα απλός στρατιώτης και μάλιστα πολύ πεινασμένος, η δε λέσχη τάιζε μόνο αξιωματικούς.

—Πού πας ρε; Μου ’πε ένας κοντόχοντρος και φακιδιάρης στρατιώτης, που παρίστανε τον πορτιέρη. Είναι λέσχη αξιωματικών, ρε στραβάδι, δε βλέπεις; —Πώς να ιδώ απ’ την πείνα μου, ρε συνάδελφε; —Τι συμβαίνει εδώ, στρατιώτη, μου ’πε μια όμορφη και χαμογελαστή υπολοχαγός, συνοδευόμενη από μια άλλη του ίδιου βαθμού.

—Έχει προκύψει θέμα ασυμβίβαστου, κυρία υπολοχαγός, είπα εγώ πλησιάζοντας και χαιρετώντας στρατιωτικά την όμορφη βαθμοφόρο. Τότε κι είδα ότι έφερε τα διακριτικά του υγειονομικού σώματος.

—Δηλαδή, πού είναι το ασυμβίβαστο, στρατιώτη; με ρώτησε γελώντας χαριτωμένα. Ήταν πολύ ελκυστική!

ερωτικο αδιεξοδο

97

—Το ότι εγώ είμαι στρατιώτης και πεινάω κι εδώ είναι λέσχη αξιωματικών κι απαγορεύεται να μπω!

—Καλά, δεν πήρες συσσίτιο τ’ απόγευμα; —Δυστυχώς όχι.

—Γιατί; —Ήμουν υποχρεωμένος να εργάζομαι ακατάπαυστα στο γραφείο του κυρίου ταξιάρχου.

—Τιμωρία; —Μάλλον υπερβολικός ζήλος εις την εκτέλεσιν του καθήκοντος.

—Πώς λέγεσαι, ρώτησε σοβαρά.

—Προφητόπουλος Ορέστης.

—Καλά, θα σε θυμάμαι, είπε κοιτάζοντάς με βαθιά στα μάτια. Πήγαινε σε λίγο να πάρεις φαγητό. Νηστικοί στρατιώτες δεν νοούνται.

—Ευχαριστώ πολύ, είπα, χαιρετώντας την εντυπωσιασμένος. Δεν ξέρω πως θα ήταν ντυμένη πολιτικά, αλλά με τα στρατιωτικά ήταν χαριτωμένη. Περισσότερο όμως απ’ την ενδιαφέρουσα εμφάνισή της, με εντυπωσίασε η συμπεριφορά της, το χαμόγελό της. Δεν ήταν η τραχιά συμπεριφορά των αξιωματικών που ήξερα. Τα δυο αστέρια στις επωμίδες της δεν της είχαν ούτε στο ελάχιστο επηρεάσει την τρυφερή θηλυκότητα, που έδειχνε να κυριαρχεί στην όμορφη ύπαρξή της. Πήρα, θυμάμαι, μια καλή μερίδα ψητό αρνί με μανέστρα και σε κάθε μπουκιά τρώγοντας την έφερνα στη μνήμη μου. Διάβολε, δεν θέλεις να την ερωτεύτηκα; Άφησα λίγο τη σκέψη μου να ονειροπολήσει και πήγα αργά εκείνο το βράδυ για ύπνο. Χρησιμοποιούσα, χωρίς εκείνος να το ξέρει, το ράντζο του ταξίαρχου, που έσερνε πάντοτε μαζί του στις διάφορες ασκήσεις της μεραρχίας. Το ’στηνα στην άκρη του γραφείου του, γέμιζα με ξύλα τη σόμπα και κοιμόμουνα σαν πασάς. Ούτε μια φορά ως τότε δεν είχα κοιμηθεί στον θάλαμο οπλιτών. Αλλά καμιά φορά συμβαίνουν και τα απρόοπτα κι ένα πρωινό, κατά τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη, ξύπνησα με έντονο πονόλαιμο 8 9 Σωτηρησ παπαδοπουλοσ

και πολύ ενοχλητικό πονοκέφαλο. Έβαλα το ράντζο στη μικρή αποθήκη του γραφείου, πήρα τις κουβέρτες μου κι άραξα άρρωστος στον θάλαμο οπλιτών. Εκεί με βρήκε ο ταξίαρχος όταν ήρθε, να ψήνομαι στον πυρετό. Ο αρχίατρος, που κουβαλήθηκε στη στιγμή διέταξε τη μεταφορά μου στο νοσοκομείο. Δυο νοσοκόμες με περιέλαβαν, μ’ έγδυσαν στα γρήγορα από τη μέση και πάνω και μ’ έβαλαν μπροστά στο ακτινογραφικό μηχάνημα. Εκεί ο ακτινολόγος γιατρός βρήκε ότι είχα αρπάξει γερό κρυολόγημα! Στο κρεβάτι που μ’ έβαλαν είχα περιπέσει σε πλήρη ανυπαρξία. Άκουγα τις ομιλίες των γιατρών σαν σε όνειρο. Κάποιο «τσίμπημα» ψηλά στον γλουτό και μια μάσκα οξυγόνου μου ξανάδωσαν αργότερα την έννοια της σκληρής πραγματικότητας. Ήμουν βαριά άρρωστος! Δυο μεράνυχτα χαροπάλεψα ώσπου το πρωί της τρίτης ημέρας άνοιξα τα μάτια μου μούσκεμα στον ιδρώτα. Είχα σωθεί! Κατά τις έντεκα η ώρα μια ομάδα γιατρών, με επί κεφαλής τον αρχίατρο, ήρθαν στον θάλαμο. Ανάμεσά τους χαμογελαστή όπως πάντα η υπολοχαγός, που είχε μεσολαβήσει να πάρω φαγητό από τη λέσχη αξιωματικών. Μένοντας σκόπιμα τελευταία πλησίασε στο κρεβάτι μου. Έσκυψε γρήγορα κι έπιασε τον σφυγμό μου κοιτάζοντας ταυτοχρόνως το ρολόι της.

—Προφητόπουλε, είπε, βυθίζοντας τα πράσινα μάτια της βαθιά στα δικά μου. Γλίτωσες ανέλπιστα από του χάρου τα δόντια. Κινδύνεψες, Προφητόπουλε! Το συνειδητοποίησες; —Μόλις λίγο πριν, γιατρέ, όταν άνοιξα τα μάτια μου κι είδα το φως. Τότε διαπίστωσα ότι εξακολουθούσα να ζω!

—Είσαι τρεις μέρες εδώ. Σήμερα είναι Δευτέρα. Θα περάσω πάλι τ’ απόγευμα. Στο μεταξύ ξεκουράσου. Έχεις πολύ ταλαιπωρηθεί. Μου ’σφιξε γρήγορα το χέρι και την είδα ν’ ακολουθεί την ομάδα των γιατρών στους άλλους θαλάμους. Η νοσοκόμα που ήρθε κατόπιν μου ’πλυνε το πρόσωπο με βρεγμένη πετσέτα και μ’ άλλαξε τα, μουσκεμένα απ’ τον ιδρώτα, εσώρουχά μου, μη διστάζουσα παρ’ όλη την κατάστασή μου, να με υποβάλει σε σχετική γυναικεία ανάκριση. ερωτικο αδιεξοδο

99

—Γνωρίζεις τη γιατρό; —Ναι, τη γνώρισα προ ημερών στη στρατιωτική λέσχη.

—Ενδιαφέρεται πολύ για σένα. Χθες ερχόταν και σ’ έβλεπε σχεδόν κάθε ώρα. Ήσουνα σε κρίσιμη κατάσταση.

—Την ευχαριστώ, είναι πολύ καλή μαζί μου. Τι ειδικότητα έχει; —Ενδοκρινολόγος. Ήταν δυο χρόνια στο Λονδίνο, αλλά σκοτώθηκε ο άνδρας της στον εμφύλιο της Αφρικής όταν τελείωνε την μετεκπαίδευση. Συ Τι δουλειά κάνεις; —Σπουδάζω φιλολογία. Ελπίζω να τελειώσω όταν απολυθώ, είπα βαριεστημένα. Σιχαινόμουνα την περιέργεια.

—Καλά, ξεκουράσου τώρα, είπε κι έφυγε με ικανοποιημένη την περιέργειά της. Ώστε έτσι, λοιπόν, η γιατρίνα; Και Τι δεν θα ’δινα να μάθω λεπτομέρειες απ’ τη ζωή της. Μ’ ενδιέφερε ως γιατρός, αλλά περισσότερο μ’ ενδιέφερε ως γυναίκα. Μέχρι τότε, στα είκοσι τρία μου, παρόλο το θάρρος μου με τις γυναίκες, δεν είχα καταφέρει και πολλά πράγματα εξαιτίας ίσως και της μόνιμης αδεκαρίας μου. Δυο συγγενείς μου στην Αμερική με συντηρούσαν και με σπούδαζαν, αλλά ήταν ανυπόφορα τσιγκούνηδες. Παρ’ όλα αυτά είχα καταφέρει να βρίσκομαι στα πτυχιακά. Υπολόγιζα κατά το καλοκαίρι ν’ απολυθώ και να πάρω επιτέλους το δίπλωμά μου. Ονειρευόμουνα ξύπνιος! Φαίνεται το «ξηρό μπάνιο» που μου ’γινε και τα μυρωδάτα από ιώδιο εσώρουχα που μου φόρεσαν, είχαν ευεργετική επίδραση στα νεύρα μου και χωρίς να το καταλάβω αποκοιμήθηκα σαν μωρό στην κούνια του. Άνοιξα τα μάτια μου όταν ένα χέρι, το χέρι της, άγγιξε σαν βελούδο το μέτωπό μου.

—Πώς είσαι τώρα, Προφητόπουλε; με ρώτησε κοιτάζοντάς με χαμογελαστή.

—Αισθάνομαι καλύτερα σήμερα, γιατρέ. Κι αυτό πιστεύω πως οφείλεται κατά πολύ και στη δική σας επιστημονική φροντίδα. Η νοσοκόμα με κατατόπισε σχετικά.

—Δεν έκανα και πολλά πράγματα, στρατιώτη. Δεν μπορούσα να επέμβω στους ασθενείς του αρχιάτρου. Αλλά ομο10 9 Σωτηρησ παπαδοπουλοσ

λογώ ότι μου έγινες συμπαθής από την ώρα που σε βρήκα να διαπληκτίζεσαι για ένα πιάτο φαγητό στη στρατιωτική λἐσχη. Διεκδικείς με πείσμα τα δικαιώματά σου. Αυτό με ενθουσιάζει.

—Ένα πιάτο φαγητό το δικαιούμουν. Δεν μ’ ενδιέφερε από που θα μου δινόταν. Το αποζητούσα γιατί ήμουν τελείως νηστικός. Έχετε πεινάσει ποτέ σεις, γιατρέ; —Ευτυχώς όχι. Προέρχομαι από ευκατάστατη οικογένεια. Δεν μου ’λειψε ποτέ τίποτα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν συμμερίζομαι μερικές δύσκολες καταστάσεις που πάντοτε υπάρχουν. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις, Προφητόπουλε.

—Απολύτως, γιατρέ. Και δεδομένης της ευκαιρίας, σάς προσκαλώ σ’ ένα δείπνο μαζί μου κάπου στην Αθήνα. Το θεωρώ υποχρέωσή μου.

—Α, όχι, δεν πρέπει να αισθάνεσαι υποχρεωμένος. Έκανα ό,τι με υποχρεώνει να κάνω το επάγγελμα που διάλεξα. Θα μπορούσες εσύ ν’ αδιαφορήσεις ή ν’ αρνηθείς ν’ απαντήσεις αύριο σε μια ιστορική ή λογοτεχνική ερώτηση κάποιου μαθητή σου; Θα το ’κανες ποτέ αυτό; —Ασφαλώς όχι. Βλέπω όμως μ’ ευχαρίστησή μου ότι, εκτός της υγείας μου, ενδιαφερθήκατε και για το επάγγελμά μου.

—Είναι κι αυτό στο ερωτηματολόγιο των ιατρικών ερευνών. Ο γιατρός πάντοτε πρέπει να ξέρει Τι δουλειά κάνει ο ασθενής που νοσηλεύει. Στην περίπτωσή σου άκουσα τον ίδιο τον αρχίατρο ν’ αναφέρει το επάγγελμά σου. Δεν το ζήτησα. Όσον αφορά το δείπνο που μου προσφέρεις, είμαι υποχρεωμένη να μην δεχθώ, έτσι όπως μου προσφέρεται σαν υποχρέωση. Θα το δεχθώ σαν μια φιλική πρόταση, σαν ένα καλό ξεκίνημα μιας τυχαίας γνωριμίας, που πιθανώς να ενδιαφέρει και τους δυο μας. Έτσι, Προφητόπουλε; —Έστω κι έτσι, γιατρέ. Διαλέξτε σεις την ημέρα και την ώρα. Θα πειθαρχήσω στις διαταγές σας. Άλλωστε δεν κάνω τίποτ’ άλλο εδώ κι ένα χρόνο τώρα. «Υπακούω εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου!»

—Καυστικό σχόλιο! Τι λέει επ’ αυτού ο ταξίαρχος; ερωτικο αδιεξοδο

9 11

—Δεν θα τολμούσα ούτε να το διανοηθώ και να εκφραστώ έτσι ή περίπου έτσι στον ταξίαρχο. Θα υπέγραφα την καταδίκη μου!

—Καλά, ας τ’ αφήσουμε αυτά τώρα. Ούτε ο χρόνος, ούτε ο τόπος μας επιτρέπουν τέτοιου είδους συζητήσεις. Εξάλλου η περιέργεια των νοσοκόμων είναι οφθαλμοφανής. Για κοίταξε γύρω σου. Πραγματικά δύο νοσοκόμες είχαν στήσει αυτί και μια τρίτη με είχε ρωτήσει δυο φορές αν θέλω τίποτα.

—Αύριο, συνέχισε η γιατρός. θα πάρεις εξιτήριο απ’ το νοσοκομείο και μια δεκαπενθήμερη αναρρωτική άδεια. Στο διάστημα αυτό κανονίζουμε για το δείπνο. Μόνο δώσε μου το τηλέφωνό σου.

—Το τηλέφωνο είναι πολυτέλεια για μένα, γιατρέ, είπα συνεσταλμένος. Η σπιτονοικοκυρά μου, η κυρά Χριστίνα, πιστεύει ότι πρέπει να μ’ έχει υπό την προστασία της. Όταν ακούσει γυναικεία φωνή να με ζητάει, κλείνει το τηλέφωνο με τη δικαιολογία ότι κάποιος πήρε λάθος αριθμό. Στο δεύτερο τηλεφώνημα αποφεύγει ν’ απαντήσει.

—Υπήρξαν πολλές τέτοιες περιπτώσεις γυναικείων τηλεφωνημάτων; Για πες μου, Προφητόπουλε; —Αρκετές κατά διαστήματα και πολύ σοβαρές. Ομολογώ ότι έχω πρόβλημα.

—Σου συνιστώ ν’ αλλάξεις σπιτονοικοκυρά!

—Αυτό θα κάνω με πρώτη ευκαιρία, γιατρέ.

—Μην αφήνεις τα πράγματα στην τύχη τους. Παίρνε συ την πρωτοβουλία. Οι δισταγμοί βλάπτουν και μειώνουν τον άνδρα. Έτσι, στρατιώτη; —Έτσι, είπα και κράτησα σφιχτά για λίγο συγκινημένος το χέρι της. Νιώθοντας κάπως ταραγμένη το σφίξιμο, έβγαλε γρήγορα και μου ’δωσε το μπιλιέτο της. «Ηλέκτρα Χαϊμαντοπούλου, ιατρός ενδοκρινολόγος.» Και πιο κάτω η διεύθυνση και το τηλέφωνό της. Ήταν τόσο απλό! Μέσα σε λίγα λεπτά είχα ικανοποιήσει μια έντονη επιθυμία μου. Να γίνω τρυφερός φίλος της όμορ12 9 Σωτηρησ παπαδοπουλοσ

φης γιατρίνας. Το ότι ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερή μου δεν πέρασε ούτε μια στιγμή απ’ το μυαλό μου. Επηρεασμένος σοβαρά από την συμπεριφορά της και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της για μένα, δεν πήγε ο νους μου σ’ αυτή τη λεπτομέρεια. Όταν το θυμήθηκα σε μια από τις τελευταίες μέρες της αναρρωτικής άδειάς μου, είχα ήδη κλείσει ραντεβού να την συναντήσω σε μια όμορφη ταβέρνα στο Μοσχάτο. Ήρθε στην ώρα της χωρίς καθυστέρηση και ντυμένη όμορφα με ακριβό ταγέρ και γλυκύτατο χαμόγελο.

—Γεια σου πεινασμένε στρατιώτη, είπε χαρούμενα και μου ’δωσε το χέρι της σε θερμή χειραψία. Η βέρα της στο δεξί χέρι της ήταν το μοναδικό κόσμημά της. Τίποτα άλλο.

—Πώς είσαι σήμερα, γιατρέ, είπα κρατώντας την καρέκλα της να καθίσει.

—Η ερώτησή σου αφορά περισσότερο εσένα. Πες μου, λοιπόν, Τι κάνεις; Έχεις συνέλθει εντελώς; —Είμαι καλά, γιατρέ, δεν προσποιούμαι. Εξάλλου μπορείς να το διαπιστώσεις εσύ η ίδια.

—Ας αφήσουμε τις ιατρικές γνωματεύσεις για άλλη φορά κι ας κοιτάξουμε πρώτα ποιοι είμαστε μεις κι έπειτα να διαλέξουμε κάτι να φάμε και να πιούμε. Συμφωνείς; —Δεν μπορώ και να διαφωνήσω. Εδώ που ήρθαμε έχουμε ένα σκοπό. Ας φροντίσουμε, τουλάχιστον, ν’ ανταποκριθούμε στις προσδοκίες αυτού του σκοπού. Συμφωνείς μ’ αυτή τη λογική μου, γιατρέ; —Ξέρεις το όνομά μου, ελπίζω. Γιατί απαξιοίς να τ’ αναφέρεις; Όταν είμαστε μόνοι μας δεν είναι απαραίτητος ο τίτλος μου. Στη στιγμή κατάλαβα ότι μου ’δινε θάρρος να προχωρήσω. Εξάλλου η σκούρα πράσινη ματιά της με μαγνήτιζε κοιτάζοντάς με επίμονα. Θυμήθηκα τα λόγια της όταν ήμουν άρρωστος στο νοσοκομείο. «Μην αφήνεις τα πράγματα στην τύχη τους. Παίρνε συ την πρωτοβουλία. Οι δισταγμοί βλάπτουν και μειώνουν τον άνδρα.»

—Καλά, όπως νομίζεις, Ηλέκτρα, είπα, φέρνοντας ταυτόερωτικο αδιεξοδο

9 13