Φωναχτά και άδυτα
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευ ματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντι γραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε ο ποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα. ΤΙΤΛΟΣ Φωναχτά και άδυτα ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ Στράτος Ζερβανταρίδης Έ ΡΓΟ Έ ΞΩΦΥΛΛΟΥ Έυμορφία Σκαρκαλά Σ Έ ΙΡΑ Ποίηση [2358] 1022/20 LAYOUT - DESIGN Myrtilo, Λένα Παντοπούλου COPYRIGHT© 2022 Στράτος Ζερβανταρίδης ΠΡ ΩΤΗ Έ ΚΔΟΣΗ Αθήνα, Οκτώβριος 2022 ISBN 978-618-205-348-5 ΚΈΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΈΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr
Στράτος Ζερβανταρίδης Φωναχτά και άδυτα — ΑΘΗΝΑ —
5 Πρόλογος Μεγαλώνοντας μέσα σε βουνά και δάση, γνωρίζοντας την θάλασσα και τα ταξίδια της. Από τον πιο μικρό ήρωα στον μύθο μέχρι και τον πιο δυνατό Θεό. Από το πιο σκληρό έγκλημα και την πιο πικρή αλήθεια, μέχρι την “τυφλή” δικαιοσύνη. Αν κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά, θα βρεις το δικό σου νόημα. Στράτος Ζερβανταρίδης
Φωναχτά και άδυτα
τα λόγια ξεχασμένα
Δυο φορές αμάδητα
λουλούδια διψασμένα
Κοριτσάκια άγδυτα
που γδύθηκαν για σένα
Σαν τα χρόνια γέρασαν
μεγάλωσε κι εκείνη
Σ’ έναν κόσμο ξέρασαν
βαπόρια και καρκίνοι
Και σε σένα κέρασαν
καπνό κι ασετιλίνη
Ο αέρας φύσηξε
τα άσπρα τα φτερά της
Μια βραδιά την τύλιξε
γαλάζια τα πανιά της
Και γλυκά την φίλησε
στα ρόδια μάγουλά της
6 Φωναχτά και άδυτα
Άδη τα παλάτια
Στης λησμονιάς εκείνον τον καιρό, αγνάντεψα και είδα μία κόρη Της αρνησιάς να πίνει το νερό, ξεχνώντας ένα όμορφο αγόρι.
Του φεγγαριού δεν βλέπουν οι νεκροί, τεφρώδες φως της θάλασσας καράβια Μήτε και κάμπους, πράσινοι αγροί, μονάχα γκρι του Άδη τα παλάτια. Θα τον ξεχάσω λέει δεν μπορεί, στης Λήθης το θλιμμένο περιβόλι Κι αυτή ακούγοντάς την τη θωρεί, σαν ένα πικραμένο αηδόνι. Η θύμησή του θέλει να καεί, στου Άδη πια τα πύρινα καμίνια Σαν τον θυμάται, σαν τον νοσταλγεί, το νου της να αφήνει μες στη γύμνια. Κι ο νέος τώρα που τη λησμονεί, με δάκρυα τα χώματα ποτίζει Και μ’ ένα δάκρυ έχει προσμονή, των καμινιών τις φλόγες για να σβήσει.
7 Στου
Έτσι γεννήθηκαν οι ήρωες, καλή μου από μάνα που τον θάνατο σκορπά. Αίμα το δάκρυ απ’ τα μάτια της ψυχή μου κι ένα-ένα τα παιδιά της χαιρετά. ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr ISBN 978-618-205-348-5
