Γυαλιά καρφιά by Εκδόσεις Οσελότος

140 × 210

Κι όταν μυρίζει το σκοτάδι από μακριά πλέκονται μύθοι τ’ αγγελουδάκια σπάνε τα καρφιά γυαλιά, σημάδια, αίματα τότε η ζωή μένει στυφή στη γεύση σου – την έχεις δοκιμάσει Τα σήματα, πελώρια κύματα γίνεται, καίγεται κραυγή Ποτέ δεν είχες άτοπα φυλάξει τη μοναξιά και την αγάπη μιας πόλης Ποτέ δεν λαχτάρησες τίποτα.

Ελπίδα Κοντοσιώζιου ΓΥΑΛΙΑ ΚΑ ΡΦ ΙΑ

νου Μανιά, τη «Βάιολετ» στον «Αύγουστο» του Τρέισι Λετς (για την ερμηνεία του ρόλου τιμήθηκε με έπαινο στο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Μονεμβασιάς στους Μολάους), τη γριά μάνα «Μαγκ» στο έργο του Ιρλανδού Μάρτιν Μακ Ντόνα «Η βασίλισσα της ομορφιάς» και τη ροκ σταρ στις «Μικρές Ιστορίες φόνων» του Παναγιώτη Μπρατάκου, ως ηθοποιός στη Θεατρική Σκηνή Ηρακλείου. Διακονεί ως ραδιοφωνική παραγωγός στο ραδιόφωνο της Ι.Α.Κ, από το 2008 έως σήμερα. Το τρέχον ενδιαφέρον της είναι η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, όπου υλοποιεί προγράμματα για την Παραδοσιακή Βιώσιμη Διατροφή, κάνοντας εργαστήρια παραδοσιακής και γαλλικής γαστρονομίας. Πιστεύει ότι η ποιητική σκέψη φωτοδοτεί τις παραπάνω ενέργειες της ζωής της καθώς γράφει ποιήματα από την ηλικία του δημοτικού έως σήμερα. Έζησε στα Ιωάννινα, στην Αθήνα, στα Γρεβενά, στο Ρέθυμνο και τα τελευταία είκοσι χρόνια ζει στο Ηράκλειο Κρήτης.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 11473 Αθήνα | Τηλ.: 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com | www.ocelotos.gr

ISBN 978-618-205-521-2

9 786182 055212

SPINE: 5.9

FLAPS: 90

Ελπίδα Κοντοσιώζιου γεννήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1964 στο Αμβούργο και κατάγεται από τα Ιωάννινα, όπου έζησε τα παιδικά και λυκειακά της χρόνια. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, δημιούργησε οικογένεια και έχει τρεις κόρες και τέσσερα εγγόνια. Υπηρετεί στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση επί τριάντα συνολικά έτη. Έχει ασχοληθεί με το Θέατρο, ως σκηνοθέτης στο 2ο Γυμνάσιο Ηρακλείου, ως υπεύθυνη Επαγγελματικού Προσανατολισμού, και στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Κρήτης επί τριετίας. Το θέατρο είναι η μεγάλη της αγάπη και έχει υποδυθεί με επιτυχία την «Εριφύλη μάνα» στο έργο «Η Αγάπη άργησε μια μέρα» της Λιλής Ζωγράφου, τη «Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, την «Καπετάνισσα» στην «Γκόλφω τση Κρήτης» του Μά-



Ελπίδα Κοντοσιώζιου

ΓΥ Α Λ Ι Α Κ ΑΡΦΙ Α — ΠΟΙΗΜΑΤΑ —

Τιτλος

ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΡΦΙΑ Συγγραφέας

Ελπίδα Κοντοσιώζιου Σειρα

Ποίηση [2358] 1223/21 Επιmελεια - Διορθωση

Αθήνα, Δεκέμβριος 2023 ISBN 978-618-205-521-2

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 64 31 108

ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Στις κόρες μου Ειρήνη, Μαρία, Ιωάννα Στον Αντώνη Στον εγγονό μου Νεκτάριο

Πρόλογος

Έγραψα τα ποιήματα αυτά το 1984, στο διάστημα των μηνών Μαΐου-Σεπτεμβρίου. Αναφέρω τους μήνες γιατί η αίσθηση του χρόνου έδωσε έμπνευση στη γραφή μου, έτσι ώστε κάποια ποιήματα να μου ξαναέρχονται πολλές φορές στο μυαλό, στην αντίστοιχη εποχή του μήνα που τα έγραψα. Έδωσα τον τίτλο «ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΡΦΙΑ», από το ποίημα 29 του Α΄ Μέρους της συλλογής. «… από μακριά πλέκονται μύθοι τ’ αγγελουδάκια σπάνε τα καρφιά γυαλιά, σημάδια, αίματα τότε η ζωή μένει στυφή στη γεύση σου – την έχεις δοκιμάσει Τα σήματα πελώρια κύματα γίνεται, καίγεται κραυγή…» Κι αυτός ο τίτλος περικλείει για μένα πολλούς συμβολισμούς. Κατ’ αρχήν, η έκφραση παραπέμπει στη λαϊκή απόδοση «τα κάνω όλα λίμπα, τα σπάω, τα καταστρέφω», έκφραση που μπορεί να συσχετιστεί όμως και με τη συναισθηματική εσωτερική σύγκρουση του ατόμου, αλλά και με τη ρήξη ανάμεσα σε εκείνον και στον καθωσπρεπισμό της συντηρητικής πτυχής κάθε κοινωνίας. Σύγκρουση, άραγε, ανάμεσα σε μένα και στα όριά μου, ή μεταξύ του Εγώ και του άλλου;

Όσον αφορά ξεχωριστά τις δύο λέξεις, μου αρέσουν, μου λένε πράγματα, είναι συμβολικές. Η λέξη γυαλιά μου δίνει την εικόνα σπασμένου καθρέφτη, που ό,τι καθρεφτίζει, λέγεται «είδωλο», καθώς, κατ’ επέκταση, κατά τη νεότητά του, ο άνθρωπος ή το περιβάλλον του πλάθει τα είδωλά του, αλλά και σε κάθε ηλικιακή φάση το ανθρώπινο ον υιοθετεί πλασματικές αντιλήψεις, στερεοτυπικές, τύπου «φαίνεσθαι», «έχειν», που περιορίζουν την αυτογνωσία του και την επίγνωση του πραγματικού «είναι» του ανθρώπου. Όταν ο νέος αντιληφθεί το ψευδές των ειδώλων του, θρυμματίζει το πλαστό δημιούργημα, απομυθοποιεί δηλαδή τις κατασκευασμένες θεωρίες του περιβάλλοντός του και αναζητά τη γνησιότητα, την αυθεντικότητα, την αλήθεια. Αποκρυσταλλοποιούμε ό,τι έχουμε ωραιοποιήσει, ιδέες και δοξασίες που το περιβάλλον μας έχει εισάγει, και ερευνούμε την υπαρξιακή αιτία των ιδεών, αναζητούμε ιδανικά και αξίες διαχρονικές, που δεν αλλοτριώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν λέω «κρύσταλλα», αλλά «γυαλιά», θέλοντας να υποβαθμίσω τη φαινομενική αξία των ειδώλων, να συμβολίσω την ψευδαξία τους, την εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων, που ο νέος αντιμάχεται και κατά των οποίων επαναστατεί. Η λέξη καρφιά, δεύτερη αλλά ισότιμη στην έκφραση, παραπέμπει μεταφορικά στην καταστροφή, στην αποδόμηση του «καθρέφτη», που προανάφερα ως είδωλο, όταν αποσυνδέεται από το πλαίσιό του, όπου στηρίζεται. Τα καρφιά όμως είναι κι όλα εκείνα που καθημερινά μας «σταυρώνουν», η προδοσία του πλησίον, τα αρνητικά μας συναισθήματα, οι παγίδες των λογισμών, η έλλειψη αγάπης κι εμπιστοσύνης, ο ατομισμός, η απουσία

της σύμπνοιας με τους άλλους πάνω σε αυτόν τον πολυτάραχο πλανήτη. Σ’ αυτή την εποχή όπου τα καρφιά είναι πολλά και τα γυαλιά μας κομματιασμένα, φέρνω στο φως τα ποιήματα των νεανικών μου χρόνων, όπου εκφράζω την αγωνία μου για το παρόν, με τις αποχρώσεις του παρελθόντος, προσηλώνοντας τη σκέψη σε ελπιδοφόρο μέλλον, λυτρώνοντας και καθάροντας ίσως τη συνείδησή μου, πως δεν παρέβλεψα και δεν παρέλειψα στα βάθη του νου μου τις υψηλές και καθάριες ιδέες, τα ιδεώδη, τις αξίες που, ως εικοσάχρονη, αναζήτησα, και το ίδιο αναζητά ο κάθε νέος και κάθε «αιώνιος έφηβος». Δεν διασκεύασα κανένα από τα ποιήματα αυτά, γιατί είναι κομμάτια του εαυτού μου, τα θεωρώ πάντοτε «παιδιά μου», ήθελα όμως να δω αν αντέχουν στα δικά μου κριτικά μάτια πρώτα, γι’ αυτό άφησα τον χρόνο να διατρέξει, πριν τα εκδώσω στους αναγνώστες τους. Τα αφιερώνω σε όλους εκείνους που δεν εφησυχάζουν, που είναι σαν έφηβοι, αναζητητές ιδεών, που διακατέχονται από διαρκή «νεανική ενδοσκόπηση», δεν μεταλλάσσονται και δεν μεταλλάσσουν τη ζωή τους αλλοιώνοντάς τη σε κάτι διαφορετικό από αυτό που υπαγορεύει η έννοια της αγάπης, της αποδοχής, της αυτοεκτίμησης, της ελευθερίας, της αλήθειας και της αλληλεγγύης προς κάθε ανθρώπινη συνύπαρξη στον κόσμο μας. Αγαπητοί αναγνώστες μου, με ειλικρινή και εγκάρδια εκτίμηση σας εμπιστεύομαι την ποιητική μου συλλογή.

Α΄ ΜΕΡΟΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ, ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ, ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ, ΡΗΞΗ

1 Απάλλαξε, γαλήνη μου, απ’ το νου τις άγριες σκέψεις που ριζώνουν, απλώνουν, μ’ αναστατώνουν Με φοβίζει αυτό το ώριμο βράδυ –όπως εσύ, Παντοδύναμε– Λύνει και δένει τις δημιουργίες … Μα κανείς δεν αναγνωρίζει την αναγκαιότητά μου Κανείς δεν ορίζει τις επιθυμίες του Κανείς δεν είναι αληθινός Κι η ελευθερία αποσιωπά

2 Δεν αγαπώ την ιστορία μου με παραπέταξε σαν ασήμαντη σελίδα ούτε ορκίστηκα πως θα ’μαι αληθινή σε κανέναν γιατί η αλήθεια θέλει κότσια ζητά τον πόλεμο και μυστικά γυρνώ στους πολυσύχναστους δρόμους εγώ μια έρημη φτωχή ελπίδα χωρίς δύναμη, σιγουριά, αυτοπεποίθηση έτσι απλά μ’ αγνόησα γιατί δεν μ’ έμαθα ποτέ.