Γυναίκες στη σιωπή

Γυναίκες στη σιωπή

Τι Τλος

Γυναίκες στη σιωπή

ς υ ΓΓ ρΑ φέ Α ς Τζένη Αλαΐσκα

ςέ ιρΑ λογοτεχνία [1358] 0723/20

έ πιm έ λ έ ι Α - Διορθω ς η Όλγα παλαμήδη

Layout - Design myrtilo, λένα παντοπούλου

Copyright© 2023 Τζένη Αλαΐσκα

π ρ ωΤ η έ κ Δο ς η Αθήνα, ιούλιος 2023

is B n 978-618-205-466-6

κέΝΤρικη ΔιΑθέςη Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Ταξίδι μακρινό

Tα χέρια της και οι καρποί της ήταν γεμάτα γρατζουνιές, πληγιασμένα κι έτρεχαν αίμα� Τα μαλλιά της, μαύρα σαν ελιά που θάμπωσε, ανάκατα, και το ρομπάκι της παλιό και λερωμένο� Έκλαιγε και άπλωνε τα χέ-

ρια της με απελπισία, όπως το μωρό κλαίει σαν το τραβά-

νε

να την αρπάξει από αυτούς και να τη σώ-

σει� Όσο εκείνη αντιστεκόταν, αυτοί την τραβούσαν όλο

και πιο δυνατά� Πρωτομαγιά 2020, πανδημία� Έξω όλη η φύση ανθισμέ-

νη στα πάρκα, στις πλατείες, ανθισμένα και τα λουλούδια

στα μπαλκόνια της πολυκατοικίας στη δάφνη όπου έμενε

η Όλγα σχεδόν όλη της τη ζωή�

«διαδρομή 603 – Παλαιόν Ψυχικόν»· σ’ ένα παλιό λεωφορείο, που τα χρώματά του της θύμιζαν ελληνική ση-

μαία που ανεμίζει σε καθαρό ακρογιάλι, η Όλγα καθόταν

στο κάθισμά της, ξύλινο, γυαλιστερό, αυτό που γλίστραγε�

Άβολο, αλλά δεν την ένοιαζε� Το είχε συνηθίσει�

«μΗ ν ΟμίΛΕίΤΕ ΕίΣ ΤΟν ΟδΗΓΟν», έγραφε μια

ταμπέλα που ήταν κρεμασμένη σε εμφανές μέρος�

«Καμία όρεξη δεν έχω να ομιλήσω εις τον οδηγόν», σκέ-

φτηκε�

Πρέπει να το είπε δυνατά� μια γιαγιούλα από το μπρο-

στινό κάθισμα γύρισε και την κοίταξε με απορία� Συνέχι-

σε να κοιτά έξω από το παράθυρο� Οι παραδεισένιες βίλες του Ψυχικού στην παλιά Αθήνα έστεκαν σαν μεγάλες αρχόντισσες κυράδες, μία προς μία� Ένα ζευγάρι φιλιόταν με πάθος λίγο πιο κάτω� Τους πρόσφερε συνωμοτικά κάλυψη το αθηναϊκό σούρουπο και οι φυλλωσιές των δέντρων

που σκαρφάλωναν να βγουν έξω από τους κήπους� Η αγάπη τολμά�

«διαδρομή 10 – Τζιτζιφιές-Χαλάνδρι»· η Αγγελική άλλαξε κουρτίνες� Έβγαλε τις βαριές, τις σκούρες του χειμώνα, και κρέμασε τις κίτρινες με τους λεμονανθούς, παρατήρησε η Όλγα�

«Φανταστικές, σίγουρα θα άρεσαν πολύ στα παιδιά της, ίσως και στη νύφη της», μονολόγησε�

Πάντα σιγομουρμούριζε τις σκέψεις της�

Πέρυσι είχε παντρέψει τον γιο της η Αγγελική� Έτσι την

είχε ονομάσει η Όλγα – την έβλεπε χρόνια� Σήμερα είδε και

τον γαμπρό, σαν άγαλμα μέσα στο γαμπριάτικο, την ώρα

που έβγαινε από το σπίτι με συγγενείς και φίλους� Χωρίς

δεύτερη σκέψη σηκώθηκε από το κάθισμά της, παραπάτη-

σε μέχρι να φτάσει στην πόρτα του λεωφορείου και πάτησε το κουδούνι�

Ήταν από τις λίγες φορές έπειτα από τόσα χρόνια –μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού– που κατέβαινε σε στάση� Την Αγγελική την έβλεπε αμέτρητες φορές να πηγαινοέρχεται από παράθυρο

ΤΖΕΝΗ ΑΛΑΪΣΚΑ

117 – Ομόνοια-Λόφος Σκουζέ»· σήμερα,

χτενισμένη αλά Τζάκι Ωνάση, η Όλγα, νέα κοπέλα καθώς

ήταν, είχε φορέσει ταγέρ στο χρώμα της μέντας, μυτερό

ασπρόμαυρο παπούτσι, ασορτί τσάντα –πάντα ασορτί– και

πέρλες στον λαιμό και στα αυτιά� Η προετοιμασία για να

βγει έξω από το σπίτι ήταν μία ιεροτελεστία με αργές κινή-

σεις και πολλές ματιές στον καθρέφτη� Το μαλλί της γυα-

λιστερό, μαύρο και πυκνό, ήταν κοκέτα σωστή, όπως κάθε

μέρα άλλωστε�

Η

ώρα ήταν πέντε, ο κόσμος που γύριζε από τη δουλειά

του είχε καταλαγιάσει� Κάποιοι μαγαζάτορες είχαν κατε-

βάσει ρολά� Η άνοιξη όμως είχε βγάλει όλες τις δεσποινί-

δες στους δρόμους της πόλης� Ομορφοστολισμένες, βιάζο-

νταν σαν τρελές πεταλούδες να καταλήξουν σε κάποιο ζαχαροπλαστείο για λεμονάδα και κλεφτές ματιές�

«Τόσο ωραίοι νέοι περιπλανιούνται στην Αθήνα, εδώ

δεν είναι επαρχία� Τι να φοβηθεί κανείς;» αναρωτήθηκε η

Όλγα καθώς τις χάζευε�

Στην Ομόνοια, το λεωφορείο της σταμάτησε για ώρα�

Όλγα, Μάρθα, Ισμήνη, Τιτίκα, Ζωή, Ντάνη, Ρόζα, Μουτζέν, Σοφία, Νάντα, Λέγκω, Φιλιώ, Θάλεια, Έρικα, Μαρία, είναι όλες

τους ΓΥΝΑΙΚΕΣ που ζουν ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ.

Ήταν, είναι και θα βρίσκονται γύρω μας

βουβά και στωικά. Αγαπήθηκαν, προδόθηκαν, κακοποιήθηκαν, κάποιες χάθηκαν. Το διάλεξαν ή τους επιβλήθηκε και

δεν μπόρεσαν να αλλάξουν ρότα; Κι όταν

αποφάσισαν να αποτινάξουν τη σιωπή

που τους βάραινε, πολέμησαν τους άλλους ή τον ίδιο τους τον εαυτό;

Ας σπάσει η σιωπή στα μονοπάτια τού σήμερα, γιατί, μη γελιέστε, είστε κι ΕΣΕΙΣ…

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ… είμαι κι ΕΓΩ.

ISBN 978-618-205-466-6