ΤιΤλος Η κιβωτός των σπόρων
ςυγγραφέας Θεόδωρος-Σεραφείμ Η. Αδαμάκος
έξωφυλλο-έικονογραφηςη Χρυσούλα-Νεφέλη Κούρκουλου (xrysoula.kourkoulou@gmail.com)
Μουςικη έπένδυςη Γιάννης Δίσιππος (disippos@hotmail.com)
Θεόδωρος-Σεραφείμ Αδαμάκος (adamakos7teo@gmail.com)
έπιmέλέια - διορθωςη Όλγα Παλαμήδη
Layout - Design Myrtilo, Λένα Παντοπούλου
Copyright© 2018 Θεόδωρος-Σεραφείμ Η. Αδαμάκος
πρωΤη έκδοςη Αθήνα, Οκτώβριος 2018
ebook Αθήνα, Φεβρουάριος 2023
ISBN 978-618-205-410-9
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα
ΤΗΛ. : 210 6431108
E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
Θεόδωρος-Σεραφείμ Η. Αδαμάκος
Αρχικά,
υπήρχαν κάποιες στιγμές μέσα στη μέρα –ύστερα περισσότερες– που τριγυρνούσε στο μυαλό μου μια άποψη που πιθανόν έχει πέσει και στη δική σας αντίληψη: Ότι κάθε νέο συναίσθημα
ή σκέψη του ανθρώπου ξεκινά να υλοποιεί μια πολύ μικρή πραγματικότητα μέσα στον οργανισμό του και όσο διατηρεί την ακεραιότητά
της χωρίς να νοθεύεται από άλλα συναισθήματα ή σκέψεις, όσο διατηρεί την αρχική της κατεύθυνση και το σφρίγος της, η πραγματικότητα
αυτή σχηματίζεται καλύτερα και αυξάνει τη βαρύτητά της μέσα σ’ αυτόν. Αν το επιτρέψουν οι συνθήκες, γίνεται συνήθως και μια πραγματικότητα πέρα απ’ αυτόν, μέσω μιας πράξης του. Βασιζόμενος σ’ αυτή την άποψη, έχοντας ως αφετηρία κάποια αληθινά περιστατικά, κάποιες έγκυρες πηγές πληροφόρησης κατά το μέτρο του δυνατού και με πίστη στη διαίσθηση που τρέχει λίγο πιο μπροστά φωτίζοντας ενίοτε ανεξερεύνητα μονοπάτια, προσπάθησα
να δημιουργήσω και γω μια νέα ιστορία-πραγματικότητα, αρχικά για
μένα και για όποιον απ’ το κοντινό μου περιβάλλον έδειχνε ενδεχομένως ενδιαφέρον.
Όταν τελείωσα ήμουν ευχαριστημένος, μα συνειδητοποίησα μια μι-
κρή λεπτομέρεια: ότι την τελική πραγματικότητα και την εμπειρία τη διαμορφώνει, μέσω της δικής του ύπαρξης, ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Με τη σκέψη του, ο συγγραφέας τοποθετεί ορισμένες λέξεις με συγκεκριμένο τρόπο κι αυτές πλάθονται στο κάνιστρο της καρδιάς και της φαντασίας του αναγνώστη, με περισσότερη ελευθερία απ’ ό,τι θα έβλεπε μια ταινία για παράδειγμα που έχει καθορισμένες εικόνες –η μαγεία του βιβλίου–, και καταλήγουν σε μια υποκειμενική πραγματι-
κότητα και εμπειρία για τον ίδιο. Αφού λοιπόν έπειτα από αρκετές δοκιμές βρήκα και τοποθέτησα όσο καλύτερα μπορούσα τις λέξεις, τα κόμματα και τις τελείες(!),
κόμματα και τελείες, πάλι σ’ αυτό το αποτέλεσμα πάνω κάτω βρισκόμουν. Δεν γινόταν να κάνω κάτι άλλο πιο δραστικό. Ή μήπως γινόταν; Ίσως αν πρόσθετα σ’ αυτό το κάνιστρο το στοιχείο του ήχου, μιας μελωδίας καλύτερα, τότε να το κέντριζα με μια νέα ενέργεια και δύ-
ναμη και τελικά να προέκυπτε μια πιο ισχυρή εμπειρία και πραγματι-
κότητα μέσα απ’ αυτό. Τότε, υποκινώντας το συναίσθημα και τη φαντασία με τη μουσική, θα μπορούσε να ταξιδεύει πιο μακριά, πέρα απ’
τις λέξεις, τα κόμματα και τις τελείες. Ίσως έτσι ο αναγνώστης να απολάμβανε περισσότερο αυτή την ιστορία. Ίσως όχι, μα αποφάσισα ότι δεν έχανα κάτι να δοκιμάσω.
Σ’ αυτό το εγχείρημα είχα την τύχη να έχω δίπλα μου έναν εξαιρετικό μουσικό και κιθαρίστα,
σε όποιο χρονικό σημείο επιθυμεί, πριν, μετά ή καθώς διαβάζει το αντίστοιχο κεφάλαιο. Κατά την προσωπική μου άποψη αυτό που λειτουργεί όμορφα είναι να διαβάζει δυο τρεις σελίδες τουλάχιστον
απ’ την αρχή κάθε κεφαλαίου, για να σχηματίζει μια πρώτη εικόνα, κι ύστερα σε όποιο σημείο επιθυμεί, να διακόπτει για λίγο την ανάγνωση της ιστορίας, ώστε να ταξιδεύει με το μουσικό της μέρος. Σε περί-
πτωση που αυτό πιάσει, θα είναι σαν να έχει ανοίξει μια μαγική πόρτα
στην πρώτη εικόνα που έχει φανταστεί, ώστε να περάσει και να χαθεί
για τα καλά στον κόσμο της. Το τελευταίο μουσικό κομμάτι μπορεί να
το αφήσει για το τέλος.
Γράφοντας στο YouTube τη φράση «η κιβωτός των σπόρων playlist»
εμφανίζονται με τη σειρά τα κομμάτια των κεφαλαίων. Εναλλακτικά
στη θέση της λέξης «playlist» μπορεί να γραφτεί κατευθείαν το νού-
μερο του αντίστοιχου κεφαλαίου. Η μουσική βρίσκεται επίσης στην
ιστοσελίδα store.cdbaby.com με τίτλο αυτόν του βιβλίου.
Αύγουστος 2018
Όταν στην πέτρα στέριωσε πιστά το νέο σπιτικό του, πιότερο τον αγάπησε και περιπέτειες άλλες έστειλε ο Θεός, σε θάλασσα άστατη έριξε τον ίδιο και την πέτρα, μα ταξιδεύει ακλόνητος, πάνω στην πέτρα, αυτός.
Πλούσιος μες στην ερημιά
Το τσουχτερό κρύο είχε κρατήσει αρκετές μέρες, σχεδόν τα πάντα
είχαν καλυφθεί τώρα απ’ το χιόνι. Αισθάνθηκε την ανάγκη να βγει έξω απ’ το σπίτι, να ελέγξει τα προστατευτικά νάιλον που είχε τοποθε-
τήσει στις λεμονιές και μανταρινιές του κτήματος.
Όπως όλα τα αειθαλή δέντρα, έτσι κι αυτά τα εσπεριδοειδή αγαπούσαν τον ήλιο και ρισκάραν. Προτιμούσαν να μη ρίχνουν τα φύλλα
τους το φθινόπωρο, για να συνεχίσουν να τον συλλέγουν, κι ας γνώριζαν ότι έτσι θα εκτεθούν πολύ περισσότερο στους παγετούς του χειμώνα. Η δυνατή πνοή της χιονοθύελλας όρμησε σε προϋπάντησή του
καθώς άνοιγε την πόρτα, φουσκώνοντας τα ρούχα του και σπρώχνοντάς τον σθεναρά προς τα πίσω. Ένα πλατύ χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του, σαν να έλεγε «Μόνο αυτό μπορείς;», φανερώνοντας καλύτε-
ρα εκείνη την παράξενη αυτοπεποίθηση που τον διακατείχε σταθερά
εδώ και χρόνια.
Τα περισσότερα νάιλον είχαν πετάξει ή είχαν σκιστεί μέσα σ’ αυτόν τον χαλασμό και τα αντικαθιστούσε με καινούργια, αφού πρώτα τίναζε το χιόνι απ’ τα απροστάτευτα φύλλα τους. Η πιο δύσκολη
ήταν εκείνη η ψηλή λεμονιά στην ανατολική γωνία του κτήματος, κα-
θώς τα τσουχτερά αγκάθια της είχαν αγκιστρώσει για τα καλά το μισό
κάλυμμα και δεν σηκώναν πολλά πειράγματα. Το άλλο μισό κυμάτιζε
παράξενα στον άνεμο, σαν ιπτάμενο χαλί μέσα στο λυκόφως του σούρουπου. Ο ήλιος είχε κρυφτεί πριν από περίπου μισή ώρα πίσω απ’ τα βουνά – τώρα άρχιζε να ξεμυτίζει δειλά δειλά το φεγγάρι στην ανατολή. Αυτή τη φορά, έδεσε τα νάιλον με πιο γερά σχοινιά και με ταχύτατες κινήσεις, ώστε να γλιτώσει όσο δυνατόν γρηγορότερα απ’ τον παγετό που κατέβαζε απ’ τα ψηλά βουνά η τραμουντάνα. Ένα σπουργί-
τι στο χιόνι κατάφερε τελικά να ξαναπετάξει, βρήκε ευτυχώς απάγκιο
μέσα σ’ ένα κεραμίδι του σπιτιού και κρύφτηκε στο βάθος του.
Ο Συμεών ζούσε μόνος σε τούτη την αγροικία εδώ και δεκαοκτώ
χρόνια. Το κτήμα του είχε έκταση δύο στρεμμάτων και βρισκόταν σε
ένα πλευρικό οροπέδιο, εκατό μέτρα περίπου κάτω απ’ την έρημη κο-
ρυφή ενός καταπράσινου βουνού, με υψόμετρο κάπου στα επτακόσια
μέτρα. Μαζί με δύο άλλα σπίτια λίγο πιο χαμηλά ήταν οι μοναδικές
κατοικίες που έβλεπε κανείς εκεί, ενώ χαμηλά απέναντι, στο κυρίως
χωριό, στους πρόποδες ενός μεγαλύτερου βουνού, είχαν χτιστεί περισσότερες από τριακόσιες.
Στράφηκε να γυρίσει στο σπίτι, μα κάτι σάλευε και παιχνίδιζε πιο
χαμηλά,
που έπλασε τον γύρισε πίσω πολλά χρόνια, ίσως πάνω από σαράντα
πέντε, τότε που μαζί με τη γυναίκα του το κατεβαίνανε τρέχοντας και
πηδώντας σαν νεαρά κατσικάκια.
Τούτη η αγροικία ήταν το πατρικό της γυναίκας του. Σ’ αυτό το μέρος την είχε πρωτογνωρίσει εντελώς τυχαία, χάρη σε μια απ’ τις μονα-
χικές και απρογραμμάτιστες αποδράσεις του απ’ την πόλη, εκείνη την
αθώα εποχή της νιότης. Σ’ αυτό το μέρος τώρα πια, αναπαυόταν εδώ
και είκοσι χρόνια, σαν έχασε τη μάχη της με το θεριό τον καρκίνο. Για
την ακρίβεια, σαν άρχισε να χάνει τη μάχη απ’ τη στιγμή που πίστεψε
για τα καλά ότι την είχε χάσει.
Οι λαμπυρήθρες των ματιών του τρεμόπαιξαν σαν να ’θελαν να
σβήσουν, κείνη η παράξενη αυτοπεποίθηση κλονίστηκε αστραπιαία κι
έχασε τη συνοχή της, λες κι ένα μαύρο σύννεφο σκέπασε την καρδιά
του κρύβοντας τη ζέση της.
Ο Συμεών ήταν εξήντα επτά ετών, κάποιος όμως που δεν τον γνώ-
ριζε θα τον έκανε άνετα και δέκα χρόνια νεότερο. Ωστόσο, υπήρχε ένα
διάστημα τριών χρόνων περίπου –μετά την οδυνηρή απώλεια της γυ-
ναίκας του, που ήταν το χειρότερο της ζωής του–, που ο χρόνος κυ-
λούσε πολύ δύσκολα και βασανιστικά. Τότε, συνεχώς σκυθρωπός και
με επιδερμίδα ρικνή και χλομή, έδειχνε μέχρι και δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος.
Έκλεισε γρήγορα πίσω του την πόρτα του σπιτιού, πλησίασε την
αναμμένη ξυλόσομπα και ξάπλωσε στον καναπέ. Έχοντας τη φωτιά
ζεστή συντροφιά, τα βλέφαρά του άρχισαν να βαραίνουν, η αναπνοή
του να γίνεται όλο και πιο αργή, η γλυκιά ανάμνηση της γυναίκας του
να αργοσβήνει σαν κερί στη σκέψη του.
Τώρα μπορούσε εύκολα να ταξιδέψει πολύ μακριά, αφήνοντας πίσω
του τη Γη, πετώντας ταχύτατα μέσα στο υπερκόσμιο έρεβος, μέσα στις
λαμπρές κουκκίδες των αστεριών.
Ανέπτυξε κι άλλη ταχύτητα, άρχισε να προσεγγίζει μια τεράστια
κίτρινη σφαίρα στο μέγεθος της Σελήνης, που από μακριά έμοιαζε να έχει στην επιφάνειά της μικρές και μεγάλες τρύπες, ζωγραφισμένες με πράσινες, κίτρινες, πορτοκαλί και μαύρες αποχρώσεις, λες κι ήταν κάποιο μουχλιασμένο κεφαλοτύρι. Δεν γινόταν αλλιώς, ήξερε ότι για να προσεδαφιστεί σ’ αυτόν τον φυσικό δορυφόρο που γύριζε σαν τρελός γύρω απ’ τον πλανήτη του, έπρεπε να είχε ταχύτητα πάνω από δεκαεπτά χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο ώστε να καταφέρει να τον φτάσει. Τελικά κατόρθωσε να προσεγγίσει τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιράς του, νιώθοντας σταδιακά τη βαρύτητά του. Κατά την κάθοδό του μπορούσε να επιβραδύνει, ώσπου τελικά πάτησε στο αλλοπρόσαλλο έδαφός του. Η θερμοκρασία ήταν κάπου στους μείον εκατόν σαράντα βαθμούς Κελσίου, μαζί μάλιστα με αέρια βρομερά και θανατηφόρα κάθε λογής, εκτός του οξυγόνου. Στα σίγουρα, τα κύτταρά
του θα τα ’βρισκαν πολύ σκούρα αν τον ακολουθούσαν σ’ αυτό το ταξίδι, αν δεν συναινούσαν μέσα στη βαθιά τους χαλάρωση να αφήσουν
τον αφέντη τους να δραπετεύσει.
Μέσα απ’ την πηχτή κίτρινη ομίχλη των χημικών ενώσεων του θείου, κατάφερε να ξεχωρίσει κάποια ψηλά βουνά,
τη Γη. Ξαφνικά, το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του σείστηκε δυνατά και
πήγε να χάσει την ισορροπία του. Ένα τετράποδο τέρας, δεκαπέντε
μέτρα ψηλό, ξεπρόβαλε απ’ την κίτρινη ομίχλη! Είχε πετρώδη μακρο-
κάνικα πόδια που κατέληγαν σε οπλές σαν του αλόγου, χοντρό κορ-
μό με τριχωτή σάρκα και ένα ογκώδες αλλοπρόσαλλο κεφάλι. Άρχισε
να τον κυνηγάει!
Ένιωσε ότι έπρεπε να βρεθεί επειγόντως πάνω σε κάτι γρήγορο –
την επόμενη στιγμή βρισκόταν πάνω σ’ ένα μαύρο άλογο που κάλπαζε
αχαλίνωτα. Τώρα διατηρούσε μια σταθερή απόσταση απ’ το αφύσικο
εκείνο πλάσμα, το οποίο παρά τον τεράστιο όγκο του, έτρεχε με πα-
ραπλήσια ταχύτητα πίσω του, σφυρηλατώντας με τις θεόβαρες οπλές
του το έδαφος. Μπροστά σ’ αυτή την απειλή σκέφτηκε ότι χρειαζόταν
να οπλιστεί. Σε μια πλαϊνή θήκη δίπλα στη σέλα υπήρχε ήδη ένα ξύλινο τόξο
και σκόνη, δημιουργώντας
έναν πανύψηλο πολύχρωμο πίδακα ύψους τριακοσίων χιλιομέτρων
και πάνω! Αυτά τα αέρια και η σκόνη ξέφευγαν εύκολα απ’ τη βαρύτητα του πλανήτη κι ένα μεγάλο μέρος τους δεν επέστρεφε ποτέ. Παράλληλα, εκείνο το ενεργό ηφαίστειο ήταν τόσο μεγάλο και βαθύ που
προξενούσε έναν συνεχή σεισμό, ο οποίος αν και εξασθενημένος απ’ την απόσταση, τάραζε για τα καλά το σώμα του αλόγου μαζί με το δικό του. Οι μικρότεροι κρατήρες δεξιά και αριστερά του εκρήγνυντο διαδοχικά σαν σιντριβάνια και ύστερα ηρεμούσαν για μερικά δευτερόλεπτα.
Σκέφτηκε ότι αν οδηγούσε το τέρας πάνω σ’ έναν τέτοιο κρατήρα, ίσως να το ξάφνιαζε μια απρόβλεπτη έκρηξή του κάνοντάς το να χάσει
μόλις ανατείλει δεσποτικά στον ορίζοντα ένας τεράστιος ολοφώτεινος κιτρινοκαφετής δίσκος, σαράντα φορές πιο μεγάλος από μια πανσέληνο στη Γη! Είχε καλύψει μεμιάς ολόκληρο τον ουρανό! Ένιω-
σε την ισχυρή βαρύτητα, τον μαγνητισμό, την ιονίζουσα ακτινοβολία
του μεγαλύτερου πλανήτη με διαφορά στο ηλιακό μας σύστημα, του
απόκοσμου Δία, τρομοκρατήθηκε και έπεσε απ’ το άλογο.
Ο κολοσσός τον πλησίασε γρήγορα, μην αφήνοντάς του πολλά περιθώρια αντίδρασης. Το αριστερό μπροστινό του πόδι σηκώθηκε τρία μέτρα ψηλά και ύστερα κατέβηκε απότομα, λιώνοντας πανεύκολα, σαν αυγό, το κεφάλι του πάνω
Όλα αυτά ήταν ένα περίεργο όνειρο, μα έμοιαζαν τόσο ζωντανά που δεν διέφεραν από ένα αληθινό ταξίδι. Αφού ηρέμησε λίγο, σκέφτηκε ότι υπήρχε προφανής εξήγηση. Αυτό το καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ που είχε παρακολουθήσει πριν από μερικές μέρες στην τηλεόραση, με την Ιώ –έναν απ’ τους μεγαλύτερους φυσικούς δορυφόρους του Δία–, τον είχε επηρεάσει αρκετά. Το ίδιο και το «Shadow of the Colossus», ένα εντυπωσιακό
και πρωτότυπο παιχνίδι με κολοσσούς που είχε δει να παίζει ο γιος του
στο «Playstation 2» το περασμένο καλοκαίρι. Το περίεργο ήταν που
αυτά τα δύο είχαν συνδυαστεί τόσο φυσικά και ζωντανά μεταξύ τους.
Σηκώθηκε απ’ τον καναπέ. Το παλιό ξύλινο κουκορολόι στον τοίχο
έδειχνε πέντε λεπτά πριν από τις δέκα το βράδυ. Το «τικ τοκ» που προκαλούσε το εκκρεμές του, εξακολουθούσε να ηχεί ισόχρονα μαρτυρώντας την αλάνθαστη κίνηση των δεικτών του, παρά το μέχρι τώρα ταξίδι του σαράντα χρόνια και βάλε απ’ την κατασκευή του. Χρειαζόταν μόνο ένα κούρδισμα κάθε δύο μήνες περίπου. Όταν οι δείκτες του θα έδειχναν ακριβώς, ο κούκος θα έβγαινε στη βεράντα του, χωρίς όμως να κάνει τη συνηθισμένη φασαρία – ο πεθερός του Συμεών είχε φροντίσει γι’ αυτό. Σαν είχε αγοράσει τότε το ρολόι, δεν άντεξε τη μελω-
δική λαλιά του παρά μόνο για λίγες μέρες. Το επέστρεψε στον δημι-
ουργό του, τον Γάκια τον ωρολογοποιό, τον οποίο είχε την τύχη να διαθέτει αυτό το μικρό χωριό, για να σιγήσουν μια για πάντα οι φωνη-
τικές χορδές του πουλιού.
Έβαλε στο ηχοσύστημα ένα cd με χαλαρωτικά folk τραγούδια του Woody Guthrie για να ηρεμήσει και ξαναξάπλωσε ρίχνοντας μια δεύτερη χοντρή κουβέρτα πάνω του. Η φωτιά στη σόμπα, δίχως την ξύ-
λινη τροφή της, τυφλόκαιγε τους τελευταίους άνθρακες που την κρατούσαν ζωντανή. Πριν τελειώσει το τέταρτο τραγούδι του, τον είχε ξαναπάρει ο ύπνος.
ήλιος ανέτειλε καθαρός, δίχως σύννεφα και αρκετά δυνατός, φέρνοντας μαζί του την πρώτη μέρα του Μάρτη. Πεινασμένος άρχισε να τρώει το χιόνι που του ξέφυγε χάρη στα πυκνά χιονοσύννεφα των τεσσάρων προηγούμενων ημερών. Ο Συμεών άνοιξε τα μάτια, είδε τον φωτεινό δίσκο να ξεπροβάλλει απ’ την κάτω άκρη του παραθύρου –ευτυχώς στο φυσικό του μέγεθος(!)–, πήρε να ζεσταίνεται η
O
κεφάτος απ’ τον καναπέ, έπλυνε απαλά το πρόσωπό του, έβαλε λίγο τσάι που είχε μαζέψει απ’ το βουνό στο μπρίκι, το σκέπασε μ’ ένα πιατάκι για να μη χάσει τα συστατικά του και λίγο πριν πάρει βράση το κατέβασε. Στο ψυγείο υπήρχε ένα σακουλάκι με ένα μικρό κομμάτι ψωμί, δέκα ημερών ζυμωμένο, ακόμη όμως μαλακό και πεντανόστιμο. Το έκοψε στη μέση και το άλειψε με βούτυρο και την
αποξηραμένη του μαρμελάδα βατόμουρο. Αυτή η μαρμελάδα δεν
ήταν ακριβώς μαρμελάδα, μα έτσι την έλεγε. Ήταν μερικώς αποξηρα-
μένα αυτούσια βατόμουρα, δίχως καθόλου βράσιμο και ζάχαρη, που τα
διατηρούσε γευστικότατα σ’ ένα βάζο στο ψυγείο. Άνοιξε το παράθυ-
ρο της κουζίνας να μπει φρέσκος αέρας, έβαλε μια ζακέτα και κάθισε
δίπλα του να απολαύσει το πρωινό του.
Του είχε απομείνει ενάμισι κιλό αλεύρι ολικής άλεσης – είχε έρθει
η ώρα να το ζυμώσει κι αυτό. Ύστερα θα έπρεπε να κατηφορίσει μέχρι
το χωριό για να αγοράσει καινούργιο, μαζί και μερικά άλλα πράγματα.
Θα έβλεπε επιτέλους και τους φίλους του, που το χιόνι του είχε στερήσει τις προηγούμενες μέρες.
Αποβραδίς είχε βγάλει το προζύμι απ’ το ψυγείο και το είχε ανακατέψει με μισό ποτήρι ευωδιαστό νερό (νερό εμποτισμένο μ’ ένα κλω-
ναράκι βασιλικού) και δυο χούφτες περίπου νέο αλεύρι μέχρι να γίνει το όλο μείγμα πηχτός χυλός. Κατά τη διάρκεια της νύχτας το μείγμα είχε δουλέψει μόνο του και είχε φουσκώσει. Τώρα στην
πολλές φουσκαλίτσες.
ακρίβεια– και το είχε αποθηκεύσει
μέσα σε ένα κλειστό μπολάκι, με λίγο ελαιόλαδο σε όλη την επιφάνειά
του, για να το απομονώσει απ’ τον όποιο αέρα, ώστε να μη σχηματίσει
άλεσης, νερό πηγής κι ένα κλωναράκι βασιλικού βλογημένο απ’ τα χέρια του αγαθού παππούλη της εκκλησίας του
χρειαζόταν. Το μυστικό ήταν να μη βάλει περισσότερο νερό απ’ όσο έπρεπε κι αυτό θα το έβλεπε σταδιακά καθώς ζύμωνε.
Όταν το όλο μείγμα έγινε μια ομοιόμορφη ζύμη, οι κινήσεις των χεριών του σταθεροποιήθηκαν σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Το αριστε-
ρό του χέρι τη σήκωνε από κάτω και την αναδίπλωνε, ενώ το δεξί την
πίεζε ύστερα από πάνω, με το κάτω μέρος της παλάμης. Αυτό εξακολούθησε για είκοσι λεπτά περίπου. Αφράτη τώρα η ζύμη, δεν κολλού-
σε πια στη λεκάνη και στα χέρια, είχε ζυμωθεί καλά. Έκοψε το ένα πέμπτο της για το επόμενο προζύμι και το αποθήκευσε στο ψυγείο. Μετά πρόσθεσε στην υπόλοιπη ζύμη μια γεμάτη κουταλιά της σούπας φυσι-
κό αλάτι που είχε μαζέψει απ’ τη θάλασσα και μια κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο. Δούλεψε λιγάκι πάλι τη ζύμη για να το αναμείξει. Τέλος σκέπασε τη λεκάνη με μια πεντακάθαρη πετσέτα – ήθελε τρεις τέσσερις ώρες τουλάχιστον, λόγω χειμώνα, να φουσκώσει μόνο του πριν ψηθεί στον ξυλόφουρνο.
ήδη αφιερώσει σχεδόν τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του στο κτήμα του, στην καλλιέργεια παραδοσιακών ποικιλιών και στη συλλογή των νέων σπόρων τους, ώστε να μπορεί να ξανασπείρει του χρόνου. Μα οι συμφορές που κρύβει η ζωή ποτέ δεν τελειώνουν…
Η ιστορία του Συμεών ζωντανεύει ακόμη περισσότερο μέσα απ’ τη μουσική που έχει φτιαχτεί για κάθε της κεφάλαιο ξεχωριστά. Φέρνει στο φως τη
σπουδαιότητα των φυσικών σπόρων, της φυσικής διατροφής, της άσκησης και μιας αισιόδοξης αντίληψης που εξελίσσεται διαρκώς. Προσεγγίζει ποικίλα ζητήματα όπως ο ρόλος της ανθρώπινης καρδιάς, η λειτουργία των κυττάρων, η κατάθλιψη, ο έρωτας, η παρασκευή ενός προζυμένιου ψωμιού, η σημασία της γείωσης, η εντροπία, το τοροειδές πεδίο, η παραβίαση της ιδιωτικής ζωής, τα προφητικά όνειρα και άλλα ενδιαφέροντα.
ISBN 978-618-205-410-9
