Η Πίσω Αυλή by Εκδόσεις Οσελότος

140 × 210 SPINE: 6.25 FLAPS: 80

Η ιστορία πραγματεύεται το πώς οι ηθικές αξίες των κλειστών κοινωνιών επηρεάζουν με καθοριστικό τρόπο τις ζωές των ανθρώπων που πρεσβεύουν κάτι νέο ή διαφορετικό. «Αναρωτιέμαι πόσα από αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα και αδιαπραγμάτευτα ο χρόνος θα τα προσπεράσει μια μέρα και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις ίσως τα αντικαταστήσει και με το ακριβώς αντίθετό τους».

Η ΠΙΣΩ ΑΥΛ Η

Ο Λευτέρης Πετρής μετράει με την ψυχή του τις κρυφές ανάσες των ηρώων του, τα αδιέξοδα αλλοτινών εποχών, τα όνειρα για ένα μέλλον παρόν. Κινείται γρήγορα, ανοιγοκλείνει τον χρόνο, συγκινεί και συγκινείται, ομνύει στη ζωή, υποκλίνεται στον έρωτα, υμνεί τη συντροφικότητα…

Λ ΕΥΤΕΡΗΣ ΠΕΤΡΗΣ

Στέφανος έχει πάρει την απόφασή του: θα ακολουθήσει την καρδιά του που τον οδηγεί στον παιδικό του φίλο Νίκο. Δεν του αρμόζει η συμβατική ζωή με τη γυναίκα του Μαργαρίτα, παρότι σύντομα θα γίνει και πατέρας. Ο Νίκος όμως αθροίζει τις επιπτώσεις της απόφασής τους στην κλειστή κοινωνία του χωριού και διστάζει να ακολουθήσει. Ο Αχιλλέας δεν έχει διλήμματα. Ζει απενοχοποιημένα τον πρώτο του έρωτα σχεδιάζοντας το μέλλον του. Η Σοφία είναι αυτή που κρατάει για χρόνια το μυστικό που ενώνει τον Στέφανο και τον Αχιλλέα…

ISBN 978-960-564-486-4 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ocelotos@ ocelotos.gr www. ocelotos. gr

0_cover_piso avli.indd 1

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Λευτέρης Πετρής γεννήθηκε στην Κω το 1969. Σε ηλικία είκοσι δύο ετών μετακόμισε στην Αθήνα και παρακολούθησε μαθήματα φωνητικής στο Εθνικό Ωδείο. Παράλληλα άρχισε να μαθαίνει κιθάρα και να γράφει μουσική και στίχους για τραγούδια. Πέρασε από διάφορα επαγγέλματα, και το 2005 απέκτησε το δικό του καφέ στο κέντρο της Αθήνας που με την πάροδο του χρόνου εξελίχτηκε σε ένα από τα πιο δημοφιλή χορτοφαγικά ταχυφαγεία της πόλης. Η ανάγκη του για έκφραση, που δεν σταμάτησε ποτέ, τον οδήγησε στην ενασχόλησή του και με τον πεζό λόγο. Το 2016 ολοκληρώνει τη συγγραφή του πρώτου του μυθιστορήματος «Η Πίσω Αυλή», βασισμένο σε μια ιδέα που γεννήθηκε το 2004.

ο σ ε λ ότ ο ς

29/3/2017 12:49:09 μμ

Η Πίσω Αυλή Λευτέρης Πετρής Ελληνική λογοτεχνία [1358]0317/03 Γιούλα Κουγιά Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Λευτέρης Πετρής Αθήνα, Μάρτιος 2017

ISBN 978-960-564-486-4

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα. Ο συγγραφέας φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τις γνώμες και περιγραφές που διατυπώνονται σε αυτό το βιβλίο. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν αρμοδιότητα για την επιβεβαίωση ή την άρνηση του περιεχομένου ούτε παρέχουν εγγύηση για την αλήθεια των δηλώσεων του συγγραφέα. Εναπόκειται στον αναγνώστη να κρίνει ανεξάρτητα για το αν γίνεται δέκτης ψευδών δηλώσεων ή όχι. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν καμία ευθύνη προς οποιοδήποτε πρόσωπο ή οντότητα θίγεται ή υφίσταται απώλεια ή ζημία προερχόμενη από τις πληροφορίες που περιέχονται στο παρόν βιβλίο ή τη χρήση αυτών ή την πίστη σε αυτές.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

0_soma piso avli.indd 2

3/28/2017 10:46:25 AM

Λευτέρης Πετρής

Η ΠΊΣΩ ΑΥΛΉ

0_soma piso avli.indd 3

3/28/2017 10:46:25 AM

0_soma piso avli.indd 4

3/28/2017 10:46:25 AM

Ευχαριστώ από καρδιάς τον Άρη Πολυχρονάκη, που χωρίς την πολύτιμη συνεισφορά και στήριξή του είναι αμφίβολο αν αυτό το βιβλίο θα βρισκόταν σήμερα στα χέρια σας. Ευχαριστώ ακόμα όλους όσους πίστεψαν και με παρότρυναν σε αυτήν την προσπάθεια.

Αφιερωμένο σε όσους πρεσβεύουν κάτι νέο ή διαφορετικό…

0_soma piso avli.indd 5

3/28/2017 10:46:25 AM

0_soma piso avli.indd 6

3/28/2017 10:46:25 AM

ο μικρό πέτρινο σπίτι είναι κρεμασμένο στην άκρη του βράχου, στον γκρεμό∙ η θάλασσα που ξανοίγεται πίσω του θαρρείς πότε το κοιτάει ερωτικά και πότε προσπαθεί να το κατασπαράξει. Ένα δρομάκι ξεκινάει απ’ την μπροστινή αυλή για να ενωθεί σε λίγα μέτρα με τον κεντρικό δρόμο, που από τη μια μεριά οδηγεί στη μεγάλη παραλιακή πόλη κι απ’ την άλλη, κατηφορίζοντας μια πλαγιά, φτάνει στο Πρωτοχώρι∙ το πρώτο χωριό που συναντάμε μετά την πόλη, εξ ου και το όνομά του: μικρό και με ελάχιστους κατοίκους, σπίτια πέτρινα, φτωχικά αλλά καλοδιατηρημένα, δεν διαφέρει και πολύ από τα υπόλοιπα της περιοχής. Στη μέση, δεσπόζει η γραφική πλατεία και το μεγάλο πλατάνι που σκεπάζει με τα κλαριά του το γωνιακό καφενείο με τα λιγοστά τραπεζάκια∙ από δω περνάει κι ο κεντρικός δρόμος που ανηφορίζει προς το βουνό, στις Καστανιές ‒ το πάνω χωριό.

Έρχομαι συχνά εδώ, λίγο προτού δύσει ο ήλιος. Ανεβαίνω τον μικρό λόφο και κάθομαι στον βράχο ανάμεσα στα δυο πλατάνια. Από δω μπορώ και κοιτάζω, πέρα μακριά, το μικρό πέτρινο σπίτι. Μ’ αρέσει αυτή η

Η ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ

0_soma piso avli.indd 7

3/28/2017 10:46:25 AM

ησυχία που, αψηφώντας τους ρυθμούς των ανθρώπων, σκεπάζει τριγύρω τη φύση. Κοιτάζω στο βάθος το μικρό σπίτι και ίσα που διακρίνω την μπροστινή ξύλινη πόρτα του μισάνοιχτη…

0_soma piso avli.indd 8

ΛΕΥΤΈΡΗΣ ΠΕΤΡΉΣ

3/28/2017 10:46:26 AM

ίναι αρχές Αυγούστου, ξημέρωμα Σαββάτου, όταν ο Στέφανος βγαίνει από το μικρό πέτρινο σπίτι. Στα τριάντα τέσσερα χρόνια του ‒μελαχρινός και κοντοκουρεμένος‒ δικαίως θα ’λεγε κανείς πως είναι το ομορφόπαιδο του χωριού. Διασχίζει τον δρόμο που περνάει μέσα από το Πρωτοχώρι και ανηφορίζει προς τις Καστανιές. Περπατάει κάνα τέταρτο, και προτού φτάσει στο πάνω χωριό, στρίβει αριστερά σε έναν χωματόδρομο που οδηγεί στο κτήμα του. Αυτό το κτήμα ‒οκτακόσια μέτρα περίπου‒ και το μικρό πέτρινο σπίτι είναι ό,τι του έχει απομείνει από τους γονείς του. Ο Στέφανος, που πολύ πρόσφατα σταμάτησε από την οικοδομή, καλλιεργεί το χωραφάκι με τα απαραίτητα: ντομάτες, πατάτες, πιπεριές, διάφορα λαχανικά ‒ ίσα ίσα για προσωπική χρήση. Στη μια μεριά του κτήματος, λίγο πιο πάνω, κατεβαίνει ένα ποτάμι που, ακόμα και τώρα Αύγουστο μήνα, έχει τρεχούμενο νερό, που το τραβάει μ’ ένα μικρό μοτόρι για πότισμα. Οι συγχωριανοί του, τον τελευταίο καιρό, του λένε να φτιάξει ένα φράγμα στην άκρη, γιατί το νερό με τα χρόνια τού παίρνει τη γη∙ δεν πολυνοιάζεται. Στοιχισμένες στις όχθες στέκουν μεγάλες καταπράσινες καστανιές. Τους καλοκαιρινούς μήνες συνήθως καταφεύ-

Η ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ

0_soma piso avli.indd 9

3/28/2017 10:46:26 AM

γει στη σκιά τους για να ξεκουραστεί και ν’ αποφύγει τον καυτό ήλιο. Πιθανόν από αυτές να πήρε το όνομά του και το πιο πάνω χωριό, οι Καστανιές. Έτοιμος για δουλειά, κατευθύνεται προς το ποτάμι και βάζει μπροστά το μοτόρι του ποτίσματος. Το νερό αρχίζει να ρέει άφθονο μέσα στον καταπότη* κι από κει κατά μήκος σε όλο το κτήμα. Ο Στέφανος, με την τσάπα στο χέρι, το οδηγεί σε μικρότερα αυλάκια, τα ονομαζόμενα καρίκια, που φτάνουν κοντά στις ρίζες των φυτών. Ο ήλιος καίει αν και είναι ακόμα πρωί. Τα γυμνά πόδια του βουλιάζουν στη λάσπη∙ δροσίζεται. Δουλεύει εκεί σχεδόν τέσσερις ώρες∙ είναι μούσκεμα στον ιδρώτα πια κι αποφασίζει να κάνει ένα διάλειμμα. Ακουμπάει την πλάτη του σε μια καστανιά στην άκρη του ποταμού και βυθίζει τα πόδια του στο δροσερό νερό. Αίσθηση πληρότητας και ηρεμίας αποτυπώνονται στο πρόσωπό του. Τελευταία αισθάνεται, περισσότερο από ποτέ, σίγουρος για τον εαυτό του. Πήρε δύσκολες αποφάσεις, αλλά νιώθει πως είναι κάτι που έπρεπε να το είχε κάνει εδώ και πολύ καιρό. Βγάζει από την τσέπη του παντελονιού του ένα μολύβι κι ένα μικρό μπλοκάκι. Χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του ούτε για μια στιγμή, γράφει σε μία σελίδα μερικές γραμμές, την κόβει, τη διπλώνει και την κλείνει σε έναν λευκό φάκελο, σημειώνει απ’ έξω ένα όνομα και τον βάζει στη δεξιά τσέπη του πουκαμίσου του. Για κάμποση ώρα παραμένει εκεί χαμένος στις σκέψεις του, όταν αντιλαμβάνεται ξαφνικά τον νεαρό * αυλάκι

0_soma piso avli.indd 10

ΛΕΥΤΈΡΗΣ ΠΕΤΡΉΣ

3/28/2017 10:46:26 AM

άντρα που βαδίζει κατά μήκος της απέναντι όχθης. Έκπληκτος ο Στέφανος –αφού δεν υπάρχει κανένα πέρασμα από κει– προσπαθεί να καταλάβει αν είναι κάποιος γνωστός από το χωριό∙ όχι, δεν τον αναγνωρίζει. Κι ο ξένος όμως έχει αντιληφθεί την παρουσία του Στέφανου και μοιάζει σαν να τον κοιτάζει μ’ ένα ελαφρύ χαμόγελο. Με βήματα αργά κατευθύνεται προς τη μικρή λίμνη που σχηματίζουν τα νερά του ποταμού καθώς κυλούν ανάμεσα στα βράχια. Οι κινήσεις του φανερώνουν άνθρωπο που το ξέρει καλά το μέρος. Φτάνει στη λίμνη, βγάζει τα ρούχα του και βουτάει∙ μένει για λίγο εκεί, γυμνός και ακίνητος, μέσα στο νερό. Ο Στέφανος έχει την εντύπωση πως το βλέμμα του άντρα είναι καρφωμένο συνεχώς πάνω του. Ο ξένος κολυμπώντας χάνεται σιγά σιγά πίσω από τις καστανιές…

Ο Αχιλλέας βγαίνει από την μπροστινή ξύλινη πόρτα του μικρού σπιτιού. «Σοφία, μπορεί ν’ αργήσω σήμερα, εντάξει; Μην αρχίσεις τα τηλέφωνα!» «Πάλι θ’ αργήσεις, ρε καμάρι μου;» «Μπορεί είπα, δεν ξέρω… Σ’ το λέω για να μην ανησυχείς». «Αν μου έλεγες πού πας, ίσως και να μην ανησυχούσα». «Μην αρχίζεις πάλι τα ίδια, ρε Σοφία, να χαρείς! Στην πόλη θα κατέβω».

Η ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ

0_soma piso avli.indd 11

3/28/2017 10:46:26 AM

Ο εικοσιπεντάχρονος Αχιλλέας βγαίνει από το σπίτι με αργά βήματα. Μελαχρινός, γύρω στο ένα κι ογδόντα, κρατάει το κράνος στο ένα χέρι του και βαδίζει προς τη μηχανή του, που είναι αραγμένη στη γωνία της μπροστινής αυλής. Ανεβαίνει αργά και, χωρίς να κοιτάξει πίσω του, βάζει μπρος και χάνεται στο μικρό δρομάκι. «Μην αργήσεις, έχεις δουλειά αύριο», του φωνάζει η Σοφία από την πόρτα, κι ας ξέρει ότι ο Αχιλλέας είναι ήδη αρκετά μακριά για να την ακούσει. Η Σοφία είναι γύρω στα πενήντα πέντε με κοντά καστανά μαλλιά. Το πρόσωπό της, ενώ δείχνει κουρασμένο από τα χρόνια, φωτίζεται από μια εσωτερική ηρεμία. Από μικρή ήταν πολύ δυναμική και έκανε πάντοτε αυτό που έλεγε η καρδιά της, ακόμα κι αν πολλές φορές το κόστος ήταν να συγκρούεται με τον καθωσπρεπισμό της μικρής κοινωνίας του χωριού. Μεγάλωσε τον Αχιλλέα σαν δικό της παιδί από όταν, μωρό ακόμα, έχασε τους γονείς του. Επί είκοσι πέντε χρόνια δούλευε σε ένα εργοστάσιο υφαντουργίας στην πόλη για να εξασφαλίζει τα προς το ζην για κείνη και τον Αχιλλέα. Εδώ και ένα χρόνο, αφότου το αγόρι τελείωσε το στρατιωτικό του και έπιασε δουλειά στην οικοδομή, δεν χρειάζεται πλέον να δουλεύει. Είχε κουραστεί πολύ κι αποφάσισε να σταματήσει. Στέκεται στο πέτρινο σκαλοπάτι, κοιτώντας προς τον δρόμο. Η μπροστινή αυλή του σπιτιού, περίκλειστη από έναν παλιό ξύλινο φράχτη, δεν είναι πάνω από είκοσι τετραγωνικά. Ο φράχτης, αφήνοντας ένα μονοπάτι στο πλάι του σπιτιού, φτάνει ως το πίσω μέρος

0_soma piso avli.indd 12

ΛΕΥΤΈΡΗΣ ΠΕΤΡΉΣ

3/28/2017 10:46:26 AM

του, σχηματίζοντας την ‒ελάχιστα μεγαλύτερη από την μπροστινή‒ πίσω αυλή. Αν πλησιάσει κανείς τον φράχτη στην άκρη της πίσω αυλής μπορεί να δει τη θάλασσα από κάτω του να σμιλεύει τα βράχια και να απλώνεται μέχρι την άκρη του ορίζοντα, επιβλητική και γαλήνια. Η Σοφία κοιτάζει πίσω από το σπίτι, προς τη μεριά της θάλασσας. Σηκώνει τα μαλλιά της και επιδέξια τα δένει ψηλά με ένα λαστιχάκι, οι ρυτίδες του προσώπου της αναδεικνύονται∙ κατευθύνεται προς την πίσω αυλή.

Στην πίσω αυλή του σπιτιού, η Μαργαρίτα απλώνει τα ρούχα. Νέα, στα είκοσι εφτά, λεπτή και με μαύρα μακριά μαλλιά. Ως κόρη εύπορου εργολάβου, παρότι δεν είναι και πολύ όμορφη, έχει μια αυτοπεποίθηση που της προσθέτει γοητεία. Όλοι οι νέοι του χωριού τη φλέρταραν από πολύ μικρή κιόλας. Φλέρταρε κι αυτή με τη σειρά της, μα ποτέ δεν αισθάνθηκε ερωτευμένη με κανέναν. Ο πατέρας της, αν και την υπεραγαπούσε ως μοναχοπαίδι, ήταν πολύ αυταρχικός. Η Μαργαρίτα τον φοβόταν και ταυτόχρονα τον θαύμαζε και έκανε πάντα ό,τι της έλεγε. Από το πλάι του σπιτιού εμφανίζεται η Σοφία. «Επ, Σοφία! Τι κάνεις;» Η Μαργαρίτα ξαφνιάζεται ευχάριστα βλέποντάς τη. «Καλησπέρα, Μαργαρίτα! Καλά είμαι. Απλώνεις;» της λέει με τρυφερότητα η Σοφία.

Η ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ

0_soma piso avli.indd 13

3/28/2017 10:46:26 AM

140 × 210 SPINE: 6.25 FLAPS: 80

Η ΠΙΣΩ ΑΥΛ Η

Λ ΕΥΤΕΡΗΣ ΠΕΤΡΗΣ

ISBN 978-960-564-486-4 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ocelotos@ ocelotos.gr www. ocelotos. gr

0_cover_piso avli.indd 1

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

29/3/2017 12:49:09 μμ