ΙΩΒ by Εκδόσεις Οσελότος

ISBN 978-960-564-....

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

ΙΩΒ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΚ ΤΩΝ Ο΄ Α. Θ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Ὁ Θανάσης Χαραλαμπίδης γεννήθηκε τὸ 1968 στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου καὶ ζεῖ. Εἶναι ἀπόφοιτος τοῦ Τμήματος Φιλολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ Μεταφράσεις Ψαλμοὶ καὶ Ὠδές, Ἐκδόσεις Ὀσελότος, Ἀθήνα, Μάρτιος 2017. Σοφία Σολομῶντος, Σοφία Σειράχ, Ἐκκλησιαστής, Παροιμίες, Ἐκδόσεις Ὀσελότος, Ἀθήνα, Μάρτιος 2017. Edgar Allan Poe, Τὸ Κοράκι καὶ Ἄνναμπελ Λή, Ἐκδόσεις Ὀσελότος, Ἀθήνα, Μάρτιος 2017. Ποιητικὴ συλλογὴ Κύριε, ποιανοῦ φωνή;, Ἐκδόσεις Ὀσελότος, Ἀθήνα, Μάρτιος 2017.

ΙΩΒ Ἀθανάσιος Θ. Χαραλαμπίδης Ἀθανάσιος Θ. Χαραλαμπίδης Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Ἀθανάσιος Θ. Χαραλαμπίδης Ἀθήνα, Μάρτιος 2017

ISBN 978-960-564-481-9 Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΙΩΒ 3

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ κείμενο τῶν Ἑβδομήκοντα (Ο΄) ἀκολουθεῖ πιστὰ τὸ κείμενο τῆς ἔκδοσης τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως αὐτὸ εἶναι καταχωρημένο

στὸν

ἱστότοπο

τῆς

Ἀποστολικῆς

Διακονίας

στὸ

διαδίκτυο

(http://www.apostoliki-diakonia.gr). Οἱ ὅποιες διορθώσεις ἔγιναν σὲ λάθος γραμματικοὺς τύπους ἢ λέξεις τοῦ κειμένου δηλώνονται στὸ τέλος ἑκάστου κεφαλαίου. Ἡ διάταξη τοῦ ἀρχαίου κειμένου σὲ στίχους βασίστηκε στὴν κριτικὴ ἔκδοση τοῦ Alfred Rahlfs (βλ. Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη κατὰ τοὺς Ο΄ (Septuaginta), Ἐπιστημονικὴ ἐπιμέλεια Prof. D. Dr. Alfred Rahlfs, Βιβλικὴ Ἐταιρία, Ἀθῆναι), ἐκτὸς ἀπὸ ἐλάχιστες περιπτώσεις, ὅπου αὐτὸ δὲν ἦταν δυνατό, λόγῳ τῶν διαφορῶν ποὺ ὑπάρχουν ἀνάμεσα στὰ δύο κείμενα. Τέλος, ἡ διάταξη τοῦ ἀρχαίου κειμένου σὲ παραγράφους, προκειμένου γιὰ τὴν ἀρχὴ κάθε κεφαλαίου βασίστηκε στὴν κριτικὴ ἔκδοση τοῦ Rahlfs, ἐνῶ προκειμένου γιὰ τὸ ἐσωτερικὸ τῶν κεφαλαίων βασίστηκε στὸ κείμενο τῆς ἔκδοσης τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Ἡ μετάφραση ἐκπονήθηκε ἀπὸ Σάββατο 12 Μαρτίου 2016 ὡς Δευτέρα 1 Αὐγούστου 2016.

ΙΩΒ

1 ΑΝΘΡΩΠΟΣ τις ἦν ἐν χώρᾳ τῇ Αὐσίτιδι, ᾧ ὄνομα ᾿Ιώβ, καὶ ἦν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἀληθινός, ἄμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος. 2 ἐγένοντο δὲ αὐτῷ υἱοὶ ἑπτὰ καὶ θυγατέρες τρεῖς. 3 καὶ ἦν τὰ κτήνη αὐτοῦ πρόβατα ἑπτακισχίλια, κάμηλοι τρισχίλιαι, ζεύγη βοῶν πεντακόσια, θήλειαι ὄνοι νομάδες πεντακόσιαι, καὶ ὑπηρεσία πολλὴ σφόδρα καὶ ἔργα μεγάλα ἦν αὐτῷ ἐπὶ τῆς γῆς· καὶ ἦν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος εὐγενὴς τῶν ἀφ᾿ ἡλίου ἀνατολῶν. 4 συμπορευόμενοι δὲ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ πρὸς ἀλλήλους ἐποιοῦσαν πότον καθ’ ἑκάστην ἡμέραν, συμπαραλαμβάνοντες ἅμα καὶ τὰς τρεῖς ἀδελφὰς αὐτῶν ἐσθίειν καὶ πίνειν μετ᾿ αὐτῶν. 5 καὶ ὡς ἂν συνετελέσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ πότου, ἀπέστελλεν ᾿Ιὼβ καὶ ἐκαθάριζεν αὐτοὺς ἀνιστάμενος τὸ πρωΐ καὶ προσέφερε περὶ αὐτῶν θυσίας κατὰ τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν καὶ μόσχον ἕνα περὶ ἁμαρτίας περὶ τῶν ψυχῶν αὐτῶν· ἔλεγε γὰρ ᾿Ιώβ· μή ποτε οἱ υἱοί μου ἐν τῇ διανοίᾳ αὐτῶν κακὰ ἐνενόησαν πρὸς Θεόν. οὕτως οὖν ἐποίει ᾿Ιὼβ πάσας τὰς ἡμέρας. 6 Καὶ ἐγένετο ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη, καὶ ἰδοὺ ἦλθον οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ παραστῆναι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καὶ ὁ διάβολος ἦλθε μετ᾿ αὐτῶν. 7 καὶ εἶπεν ὁ Κύριος τῷ διαβόλῳ· πόθεν παραγέγονας; καὶ ἀποκριθεὶς ὁ διάβολος τῷ Κυρίῳ εἶπε· περιελθὼν τὴν γῆν καὶ ἐμπεριπατήσας τὴν ὑπ᾿ οὐρανὸν πάρειμι. 8 καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Κύριος· προσέσχες τῇ διανοίᾳ σου κατὰ τοῦ παιδός μου ᾿Ιώβ, ὅτι οὐκ ἔστι κατ᾿ αὐτὸν ἐπὶ τῆς γῆς, ἄνθρωπος ἄμεμπτος, ἀληθινός, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος; 9 ἀπεκρίθη δὲ ὁ διάβολος καὶ εἶπεν ἐναντίον τοῦ Κυρίου· μὴ δωρεὰν ᾿Ιὼβ σέβεται τὸν Κύριον; 10 οὐ σὺ περιέφραξας τὰ ἔξω αὐτοῦ καὶ τὰ ἔσω τῆς οἰκίας αὐτοῦ καὶ τὰ ἔξω πάντων τῶν ὄντων αὐτοῦ κύκλῳ; τὰ δὲ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ εὐλόγησας καὶ τὰ κτήνη αὐτοῦ πολλὰ ἐποίησας ἐπὶ τῆς γῆς. 11 ἀλλὰ ἀπόστειλον τὴν χεῖρά σου καὶ ἅψαι πάντων, ὧν ἔχει· ἦ μὴν εἰς πρόσωπόν σε εὐλογήσει. 12 τότε εἶπεν ὁ Κύριος τῷ διαβόλῳ· ἰδοὺ πάντα, ὅσα ἐστὶν αὐτῷ, δίδωμι ἐν τῇ χειρί σου, ἀλλ᾿ αὐτοῦ μὴ ἅψῃ. καὶ ἐξῆλθεν ὁ διάβολος ἀπὸ προσώπου Κυρίου. 13 Καὶ ἦν ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη, οἱ υἱοὶ ᾿Ιὼβ καὶ αἱ θυγατέρες αὐτοῦ ἔπινον οἶνον ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτῶν τοῦ πρεσβυτέρου. 14 καὶ ἰδοὺ ἄγγελος ἦλθε πρὸς ᾿Ιὼβ καὶ εἶπεν αὐτῷ· τὰ ζεύγη τῶν βοῶν ἠροτρία,

ΙΩΒ 5

1 Κάποιος ἄνθρωπος ζοῦσε στὴ χώρα τῆς Αὐσίτιδας, ὀνόματι Ἰώβ, καὶ ἦταν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ἄμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, ἀληθινός, ξένος σὲ κάθε πράγμα καὶ ἔργο πονηρό. 2 Αὐτὸς ἀπέκτησε γιοὺς ἑπτὰ καὶ θυγατέρες τρεῖς. 3 Καὶ τὰ κτήνη του ἦταν πρόβατα χιλιάδες ἑπτά, καὶ καμῆλες χιλιάδες τρεῖς, ζεύγη βοδιῶν πεντακόσια, καὶ πεντακόσιοι ὄνοι νομάδες θηλυκοί, καὶ ἦταν σφόδρα οἱ ὑπηρέτες του πολλοί, καὶ μεγάλες διέθετε αὐτὸς ἐκτάσεις γῆς· καὶ ἦταν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὁ πλέον εὐγενὴς στὶς χῶρες ποὺ ὁ ἥλιος ἀνατέλλει τὴν αὐγή. 4 Ὁ ἕνας τὸν ἄλλον οἱ γιοί του ἐπισκέπτονταν, καὶ κάθε μέρα συμπόσια παρέθεταν, παίρνοντας καὶ τὶς τρεῖς ἀδελφές τους μαζί τους, ὥστε κι αὐτές, μαζὶ μ’ αὐτούς, νὰ τρῶνε καὶ νὰ πίνουν. 5 Κι ὅταν τελείωναν οἱ μέρες τοῦ πότου, ἔστελνε ὁ Ἰὼβ ἕναν ἄνθρωπο δικό του, καὶ σηκωνόταν τὸ πρωί, κι ἐξάγνιζε αὐτούς, καὶ προσέφερε θυσίες, γιὰ ἕναν ἕκαστον αὐτῶν, καὶ μόσχο ἕνα, περὶ ἁμαρτίας, γιὰ τὶς ψυχές τους στὸν Θεό· γιατὶ ἔλεγε ὁ Ἰώβ· μήπως οἱ γιοί μου, στὴ διάνοιά τους, ἁμάρτησαν πρὸς τὸν Θεό. Ἔτσι ἔπραττε λοιπόν, ὅλες τὶς μέρες, ὁ Ἰώβ. 6 Καὶ μιὰ μέρα, ἦρθαν οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, ἐνώπιον τοῦ Κυρίου νὰ σταθοῦν, καὶ ἦρθε τότε καὶ ὁ διάβολος μ’ αὐτούς. 7 Καὶ εἶπε πρὸς τὸν διάβολο ὁ Κύριος· ἀπὸ ποῦ ἔρχεσαι ἐδῶ; Κι ἀποκρίθηκε ὁ διάβολος, καὶ εἶπε στὸν Θεό· ὅλη τὴ γῆ ἔχω γυρίσει, τὴν οἰκουμένη περπατήσει, καὶ ἰδοὺ ἐγώ. 8 Καὶ εἶπε ὁ Κύριος πρὸς αὐτόν· πρόσεξες κι ἔστρεψες τὸν νοῦ σου, πάνω στὸν δοῦλο μου Ἰώβ, ὅτι κανεὶς ἄλλος στὴ γῆ, δὲν εἶναι σὰν κι αὐτόν, ἄνθρωπος ἄμεμπτος, θεοσεβής, ἀληθινός, ξένος σὲ κάθε πράγμα καὶ ἔργο πονηρό; 9 Κι ἀποκρίθηκε ὁ διάβολος, καὶ εἶπε στὸν Θεό· μήπως δωρεὰν τὸν Κύριο σέβεται ὁ Ἰώβ; 10 Ἐσὺ δὲν περιφρούρησες, κάθε τὶ γύρω ἀπ’ αὐτόν, καὶ τὰ τοῦ οἴκου του ἐντός, καὶ ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα, ὁλόγυρ’ ἀπ’ αὐτόν; Τὰ ἔργα τῶν χεριῶν του εὐλόγησες ἐσὺ καὶ τὰ κτήνη του κατέστησες πολλὰ πάνω στὴ γῆ. 11 Ἀλλ’ ἅπλωσε τὸ χέρι, κι ἄγγιξε ὅλα ὅσα ἔχει· καὶ τότε βέβαια, τ’ ὄνομά σου, θὰ βλασφημήσει παρευθύς. 12 Τότε εἶπε πρὸς τὸν διάβολο ὁ Κύριος· ἰδοὺ ὅλ’ αὐτά, πού ’ναι δικά του, στὴν ἐξουσία σου τὰ δίνω, ὅμως αὐτόν, μὴν τὸν ἀγγίξεις. Κι ἀποχώρησε ὁ διάβολος, ἀπὸ τὸ πρόσωπο Κυρίου. 13 Καὶ μιὰ μέρα, τοῦ Ἰὼβ οἱ γιοί, καὶ οἱ θυγατέρες του μαζί, στοῦ ἀδελφοῦ τους τοῦ πρεσβύτερου τὸν οἶκο, ἔπιναν οἶνο. 14 Καὶ ἰδοὺ ἕνας ἀγγελιοφόρος, ἦρθε στὸν Ἰώβ, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· τὰ ζεύγη τῶν βοδιῶν σου ὄργωναν τὴ γῆ,

ΙΩΒ

καὶ αἱ θήλειαι ὄνοι ἐβόσκοντο ἐχόμεναι αὐτῶν, 15 καὶ ἐλθόντες οἱ αἰχμαλωτεύοντες ᾐχμαλώτευσαν αὐτὰς καὶ τοὺς παῖδας ἀπέκτειναν ἐν μαχαίραις· σωθεὶς δὲ ἐγὼ μόνος ἦλθον τοῦ ἀπαγγεῖλαί σοι. 16 ἔτι τούτου λαλοῦντος ἦλθεν ἕτερος ἄγγελος καὶ εἶπε πρὸς ᾿Ιώβ· πῦρ ἔπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατέκαυσε τὰ πρόβατα καὶ τοὺς ποιμένας κατέφαγεν ὁμοίως· σωθεὶς δὲ ἐγὼ μόνος ἦλθον τοῦ ἀπαγγεῖλαί σοι. 17 ἔτι τούτου λαλοῦντος ἦλθεν ἕτερος ἄγγελος καὶ εἶπε πρὸς ᾿Ιώβ· οἱ ἱππεῖς ἐποίησαν ἡμῖν κεφαλὰς τρεῖς καὶ ἐκύκλωσαν τὰς καμήλους καὶ ᾐχμαλώτευσαν αὐτὰς καὶ τοὺς παῖδας ἀπέκτειναν ἐν μαχαίραις· ἐσώθην δὲ ἐγὼ μόνος καὶ ἦλθον τοῦ ἀπαγγεῖλαί σοι. 18 ἔτι τούτου λαλοῦντος ἄλλος ἄγγελος ἔρχεται λέγων τῷ ᾿Ιώβ· τῶν υἱῶν σου καὶ τῶν θυγατέρων σου ἐσθιόντων καὶ πινόντων παρὰ τῷ ἀδελφῷ αὐτῶν τῷ πρεσβυτέρῳ, 19 ἐξαίφνης πνεῦμα μέγα ἐπῆλθεν ἐκ τῆς ἐρήμου καὶ ἥψατο τῶν τεσσάρων γωνιῶν τῆς οἰκίας, καὶ ἔπεσεν ἡ οἰκία ἐπὶ τὰ παιδία σου, καὶ ἐτελεύτησαν· ἐσώθην δὲ ἐγὼ μόνος καὶ ἦλθον τοῦ ἀπαγγεῖλαί σοι. 20 Οὕτως ἀναστὰς ᾿Ιὼβ ἔρρηξε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ ἐκείρατο τὴν κόμην τῆς κεφαλῆς καὶ πεσὼν χαμαὶ προσεκύνησε τῷ Κυρίῳ καὶ εἶπεν· 21 αὐτὸς γυμνὸς ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσομαι ἐκεῖ· ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας. 22 ᾿Εν τούτοις πᾶσι τοῖς συμβεβηκόσιν αὐτῷ οὐδὲν ἥμαρτεν ᾿Ιὼβ ἐναντίον τοῦ Κυρίου καὶ οὐκ ἔδωκεν ἀφροσύνην τῷ Θεῷ.

Σημείωση: στὸ ἐδάφιο 16, στίχος 1 τὸ κόμμα μετὰ τὸ λαλοῦντος ἀφαιρέθηκε. Ἡ διόρθωση ἔγινε μὲ βάση τὴν κριτικὴ ἔκδοση τοῦ Rahlfs (βλ. Προλογικὸ σημείωμα). Στὸ ἐδάφιο 20, στίχος 2, τὸ κώμην διορθώθηκε σὲ κόμην.

ΙΩΒ 7

κι ἔβοσκαν παράπλευρα οἱ ὄνοι οἱ θηλυκοί, 15 καὶ ληστὲς ἦρθαν, καὶ τὰ κτήνη σου ἅρπαξαν, καὶ τοὺς δούλους μὲ τὰ ξίφη τους θανάτωσαν· καὶ σώθηκα μόνο ἐγώ, καὶ ἦρθα γιὰ νὰ σοῦ τὸ πῶ. 16 Κι ἐνῶ μιλοῦσε ἀκόμη αὐτός, ἦρθ’ ἕνας ἄλλος ἀγγελιοφόρος, καὶ εἶπε στὸν Ἰώβ· φωτιὰ ἔπεσε ἀπ’ τὸν οὐρανό, καὶ τὰ πρόβατα κατέκαψε, καὶ παρομοίως τοὺς ποιμένες τους κατέφαγε· καὶ σώθηκα μόνο ἐγώ, καὶ ἦρθα γιὰ νὰ σοῦ τὸ πῶ. 17 Κι ἐνῶ μιλοῦσε ἀκόμη αὐτός, ἦρθ’ ἕνας ἄλλος ἀγγελιοφόρος, καὶ εἶπε στὸν Ἰώβ· ἀπὸ τρεῖς μεριές, ἱππεῖς μᾶς ἐπιτέθηκαν, καὶ τὶς καμῆλες ἔζωσαν καὶ ἅρπαξαν, καὶ τοὺς δούλους μὲ τὰ ξίφη τους θανάτωσαν· καὶ σώθηκα μόνο ἐγώ, καὶ ἦρθα γιὰ νὰ σοῦ τὸ πῶ. 18 Κι ἐνῶ μιλοῦσε ἀκόμη αὐτός, ἦρθ’ ἕνας ἄλλος ἀγγελιοφόρος, λέγοντας πρὸς τὸν Ἰώβ· οἱ γιοί σου, καὶ οἱ θυγατέρες σου μαζί τους, στοῦ ἀδελφοῦ τους τοῦ πρεσβύτερου τὸν οἶκο, ἔτρωγαν ἀμέριμνοι, κι ἔπιναν οἶνο, 19 κι ἀπὸ τὴν ἔρημο αἴφνης, σφοδρὸς ἄνεμος φύσηξε, καὶ στὶς τέσσερεις γωνίες τῆς οἰκίας κατευθύνθηκε, κι αὐτὴ σωριάστηκε, καὶ τὰ παιδιά σου πλάκωσε, κι αὐτὰ πεθάνανε· καὶ σώθηκα μόνο ἐγώ, καὶ ἦρθα γιὰ νὰ σοῦ τὸ πῶ. 20 Τότε σηκώθηκε ὁ Ἰώβ, καὶ τὰ ἱμάτιά του ἔσχισε, καὶ τὴν κόμη του ἔκοψε, καὶ πέφτοντας στὴ γῆ, τὸν Κύριο προσκύνησε, καὶ εἶπε· 21 γυμνὸς ἐξῆλθα ἐγώ, ἀπ’ τῆς μητρός μου τὴν κοιλιά, γυμνὸς θὰ πορευτῶ πάλι ἐκεῖ· ὁ Κύριος ἔδωσε, καὶ ὁ Κύριος ἀφαίρεσε· ὅπως ὁ Κύριος ἔκρινε, ἔτσι καὶ ἔγινε· ἂς εἶναι τ’ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένο στοὺς αἰῶνες. 22 Σὲ ὅλ’ αὐτὰ ποὺ συνέβησαν σ’ αὐτὸν καθόλου ἐνώπιον τοῦ Κυρίου δὲν ἁμάρτησε ὁ Ἰὼβ οὔτε καὶ κατηγόρησε μὲ ἀφροσύνη τὸν Θεό.

Σημείωση: στὸ ἐδάφιο 5, στίχος 1, τοῦ πότου, ἀμετάφραστο ἐδῶ, τοῦ συμποσίου· στὸ ἐδάφιο 12, στίχος 4, ἀπὸ τὸ πρόσωπο Κυρίου, ἐννοεῖται μπρὸς ἀπ’ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου· στὸ ἐδάφιο 19, στίχος 1 (στὴ μετάφραση, στίχος 2) τὸ ἥψατο (ἄγγιξε, προσέβαλε, ἔπληξε) μεταφράστηκε ἐλεύθερα· στὸ ἐδάφιο 21, στίχος 2, ἐκεῖ, ἐννοεῖται στὴ γῆ, ἐνῶ τὸ πάλι προσδιορίζει τὸ γυμνὸς.

ΙΩΒ

2 ΕΓΕΝΕΤΟ δὲ ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη καὶ ἦλθον οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ παραστῆναι ἔναντι Κυρίου, καὶ ὁ διάβολος ἦλθεν ἐν μέσῳ αὐτῶν παραστῆναι ἐναντίον τοῦ Κυρίου. 2 καὶ εἶπεν ὁ Κύριος τῷ διαβόλῳ· πόθεν σὺ ἔρχῃ; τότε εἶπεν ὁ διάβολος ἐνώπιον τοῦ Κυρίου· διαπορευθεὶς τὴν ὑπ᾿ οὐρανὸν καὶ ἐμπεριπατήσας τὴν σύμπασαν πάρειμι. 3 εἶπε δὲ ὁ Κύριος πρὸς τὸν διάβολον· προσέσχες οὖν τῷ θέραποντί μου ᾿Ιώβ, ὅτι οὐκ ἔστι κατ᾿ αὐτὸν τῶν ἐπὶ τῆς γῆς ἄνθρωπος ὅμοιος αὐτῷ, ἄκακος, ἀληθινός, ἄμεμπτος, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς κακοῦ; ἔτι δὲ ἔχετε ἀκακίας· σὺ δὲ εἶπας τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ διακενῆς ἀπολέσαι. 4 ὑπολαβὼν δὲ ὁ διάβολος εἶπε τῷ Κυρίῳ· δέρμα ὑπὲρ δέρματος· καὶ πάντα, ὅσα ὑπάρχει ἀνθρώπῳ, ὑπὲρ τῆς ψυχῆς αὐτοῦ ἐκτίσει· 5 οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ ἀποστείλας τὴν χεῖρά σου ἅψαι τῶν ὀστῶν αὐτοῦ καὶ σαρκῶν αὐτοῦ· ἦ μὴν εἰς πρόσωπόν σε εὐλογήσει. 6 εἶπε δὲ ὁ Κύριος τῷ διαβόλῳ· ἰδοὺ παραδίδωμί σοι αὐτόν, μόνον τὴν ψυχὴν αὐτοῦ διαφύλαξον. 7 ᾿Εξῆλθε δὲ ὁ διάβολος ἀπὸ προσώπου Κυρίου καὶ ἔπαισε τὸν ᾿Ιὼβ ἕλκει πονηρῷ ἀπὸ ποδῶν ἕως κεφαλῆς. 8 καὶ ἔλαβεν ὄστρακον, ἵνα τὸν ἰχῶρα ξύῃ, καὶ ἐκάθητο ἐπὶ τῆς κοπρίας ἔξω τῆς πόλεως. 9 Χρόνου δὲ πολλοῦ προβεβηκότος εἶπεν αὐτῷ ἡ γυνὴ αὐτοῦ· μέχρι τίνος καρτερήσεις λέγων· 9α ἰδοὺ ἀναμένω χρόνον ἔτι μικρὸν προσδεχόμενος τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μου; 9β ἰδοὺ γὰρ ἠφάνισταί σου τὸ μνημόσυνον ἀπὸ τῆς γῆς, υἱοὶ καὶ θυγατέρες, ἐμῆς κοιλίας ὠδῖνες καὶ πόνοι, οὓς εἰς τὸ κενὸν ἐκοπίασα μετὰ μόχθων· 9γ σύ τε αὐτὸς ἐν σαπρίᾳ σκωλήκων κάθησαι διανυκτερεύων αἴθριος, 9δ κἀγὼ πλανῆτις καὶ λάτρις, τόπον ἐκ τόπου περιερχομένη καὶ οἰκίαν ἐξ οἰκίας, προσδεχομένη τὸν ἥλιον πότε δύσεται, ἵνα ἀναπαύσωμαι τῶν μόχθων μου καὶ τῶν ὀδυνῶν, αἵ με νῦν συνέχουσιν· ἀλλὰ εἰπόν τι ρῆμα πρὸς Κύριον καὶ τελεύτα. 10 ὁ δὲ ἐμβλέψας εἶπεν αὐτῇ· ἵνα τί ὥσπερ μία τῶν ἀφρόνων γυναικῶν ἐλάλησας οὕτως; εἰ τὰ ἀγαθὰ ἐδεξάμεθα ἐκ χειρὸς Κυρίου, τὰ κακὰ οὐχ ὑποίσομεν; ἐν πᾶσι τούτοις τοῖς συμβεβηκόσιν αὐτῷ οὐδὲν ἥμαρτεν ᾿Ιὼβ τοῖς χείλεσιν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. 11 ἀκούσαντες δὲ οἱ τρεῖς φίλοι αὐτοῦ τὰ κακὰ πάντα τὰ ἐπελθόντα αὐτῷ, παρεγένοντο ἕκαστος ἐκ τῆς ἰδίας χώρας πρὸς αὐτόν· ᾿Ελιφὰζ ὁ Θαιμανῶν βασιλεύς, Βαλδὰδ ὁ Σαυχαίων τύραννος, Σωφὰρ ὁ Μιναίων βασιλεύς, καὶ παρεγένοντο πρὸς αὐτὸν ὁμοθυμαδόν,

ΙΩΒ 9

2 Καὶ μιὰ μέρα πάλι, ἦρθαν οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, ἐνώπιον τοῦ Κυρίου νὰ σταθοῦν, καὶ ἦρθε καὶ ὁ διάβολος ἀνάμεσα σ’ αὐτούς, γιὰ νὰ σταθεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. 2 Καὶ εἶπε πρὸς τὸν διάβολο ὁ Κύριος· ἀπὸ ποῦ ἔρχεσαι ἐδῶ; Τότε ἀποκρίθηκε ὁ διάβολος, καὶ εἶπε στὸν Θεό· τὴν οἰκουμένη ἔχω γυρίσει, καὶ τὴ γῆ πᾶσα περπατήσει, καὶ ἰδοὺ ἐγώ. 3 Καὶ εἶπε πρὸς τὸν διάβολο ὁ Κύριος· πρόσεξες λοιπόν, τὸν δοῦλο μου Ἰώβ, ὅτι κανεὶς ἄλλος στὴ γῆ, δὲν εἶναι σὰν κι αὐτόν, ἄνθρωπος ὅμοιος μ’ αὐτόν, ἄκακος, ἄμεμπτος, θεοσεβής, ἀληθινός, ξένος σὲ κάθε πράγμα καὶ ἔργο πονηρό; Ἔτι καὶ νῦν, τὴν ἀκακία του δὲν ἔχει ἐγκαταλείψει· ἐσὺ εἶχες ζητήσει, τὰ ὑπάρχοντά του ἄνευ λόγου ν’ ἀφανίσεις. 4 Καὶ ὁ διάβολος, τὸν λόγο ἔλαβε, καὶ εἶπε στὸν Θεό· τὸ δέρμα του γιὰ νὰ γλυτώσει, δέρμα κανεὶς θὰ δώσει· καὶ ὅλα ὅσα ἔχει, ὁ ἄνθρωπος θὰ δώσει, τὴ ζωή του γιὰ νὰ σώσει· 5 ἀλλ’ ἅπλωσε τὸ χέρι, καὶ τὰ ὀστᾶ του καὶ τὶς σάρκες του ν’ ἀγγίξεις· καὶ τότε βέβαια, τ’ ὄνομά σου, παρευθὺς θὰ βλασφημήσει. 6 Καὶ εἶπε πρὸς τὸν διάβολο ὁ Κύριος· ἰδοὺ στὰ χέρια σου τὸν παραδίδω, πρόσεξε μόνο νὰ διαφυλάξεις τὴ ζωή του. 7 Κι ἀποχώρησε ὁ διάβολος, ἀπὸ τὸ πρόσωπο Κυρίου, καὶ χτύπησε τὸν Ἰώβ, μὲ φοβερὴ πληγή, ἀπὸ τὰ πόδια ὡς τὴν κεφαλή. 8 Κι ἔλαβε ὄστρακο αὐτός, ὥστε τὸ πύο ν’ ἀποξέει τῶν πληγῶν, καὶ καθόταν στὴν κοπριά, ἔξω ἀπ’ τὴν πόλη, συνεχῶς. 9 Κι ἀφοῦ πέρασε χρόνος ἀρκετός, εἶπε ἡ γυναίκα του σ’ αὐτόν· μέχρι πότε θὰ λὲς μὲ καρτερία· 9α ἰδοὺ λίγο ἀκόμα θ’ ἀναμένω προσδοκώντας ἀπὸ τὸν Κύριο τὴ σωτηρία; 9β Ἰδοὺ ἡ μνήμη σου ἀπ’ τὴ γῆ, ἔχει ὁλωσδιόλου ἀφανιστεῖ, οἱ θυγατέρες σου καὶ οἱ γιοί, ποὺ ἔχω μὲ πόνους κι ὠδίνες γεννήσει, τὰ τέκνα μου, ποὺ ἔχω γι’ αὐτά, μάταια κοπιάσει καὶ μοχθήσει· 9γ καὶ σὺ κάθεσαι μὲ τὰ σκουλήκια, στὸ ὕπαιθρο, μέρα καὶ νύχτα, 9δ κι ἐγὼ στοὺς δρόμους τριγυρίζω, καὶ ὑπηρέτρια ἔχω γίνει, ἀπὸ τόπο σὲ τόπο μεταβαίνοντας, κι ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι, περιμένοντας πότε ὁ ἥλιος θὰ δύσει, ὥστε ἀπ’ τοὺς μόχθους μου ν’ ἀναπαυτῶ, κι ἀπ’ τὴν ὀδύνη, ποὺ ἀδιαλείπτως τὰ σωθικά μου πλημμυρίζει· ἀλλὰ πὲς ἕνα λόγο, ἐναντίον τοῦ Κυρίου, καὶ θέσε τέλος στὴ ζωή σου. 10 Κι αὐτὸς τὸ βλέμμα ἔστρεψε, καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν· γιατί σὰν μία τῶν ἀφρόνων γυναικῶν ἔχεις μιλήσει; Ἂν ἀπ’ τὸ χέρι τοῦ Κυρίου, τὰ καλὰ ἐμεῖς δεχτήκαμε, τὰ κακὰ δὲ θὰ ὑπομείνουμε; Σὲ ὅλ’ αὐτὰ ποὺ συνέβησαν σ’ αὐτὸν καθόλου δὲν ἁμάρτησε ὁ Ἰώβ, τὰ χείλη του ἀνοίγοντας ἐνάντια στὸν Θεό. 11 Καὶ οἱ τρεῖς φίλοι τοῦ Ἰώβ, ὅταν ἄκουσαν ὅλα τὰ δεινά, ποὺ ἐνέσκηψαν σ’ αὐτόν, ἕκαστος ἦρθε ἀπὸ τὴ χώρα του σ’ αὐτόν· ὁ Ἐλιφάζ, τῶν Θαιμανῶν ὁ βασιλιάς, καὶ τῶν Σαυχαίων ὁ ἡγεμόνας, ὁ Βαλδάδ,

ΙΩΒ

τοῦ παρακαλέσαι καὶ ἐπισκέψασθαι αὐτόν. 12 ἰδόντες δὲ αὐτὸν πόρρωθεν οὐκ ἐπέγνωσαν· καὶ βοήσαντες φωνῇ μεγάλῃ ἔκλαυσαν ρήξαντες ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ στολήν. καὶ καταπασάμενοι γῆν 13 παρεκάθισαν αὐτῷ ἑπτὰ ἡμέρας καὶ ἑπτὰ νύκτας, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν ἐλάλησεν· ἑώρων γὰρ τὴν πληγὴν δεινὴν οὖσαν καὶ μεγάλην σφόδρα.

Σημείωση: στὸ ἐδάφιο 12, στίχος 1 τὸ ἰδότες διορθώθηκε σὲ ἰδόντες.

ΙΩΒ 11

κι ὁ βασιλιὰς τῶν Μιναίων, ὁ Σωφάρ, καὶ ἦρθαν πρὸς αὐτόν, ὁμοθύμως, νὰ τὸν ἐπισκεφτοῦν, καὶ νὰ τὸν παρηγορήσουν. 12 Καὶ βλέποντας αὐτὸν ἀπὸ μακριά, διόλου δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν ἀναγνωρίσουν· καὶ κραυγάζοντας δυνατά, ἔκλαψαν τότε γοερά, σχίζοντας ἕκαστος τὴ στολή του. Καὶ ρίχνοντας χῶμα στὴν κεφαλή τους 13 κάθισαν πλάι του μερόνυχτα ἑπτά, καὶ δὲν ἄνοιξε τὸ στόμα του κανείς· γιατὶ ἔβλεπαν μὲ δέος τὴν πληγή, ποὺ ἦταν μεγάλη σφόδρα, κι ἀρρήτως φοβερή.

ΙΩΒ

3 ΜΕΤΑ τοῦτο ἤνοιξεν ᾿Ιὼβ τὸ στόμα αὐτοῦ καὶ κατηράσατο τὴν ἡμέραν αὐτοῦ 2 λέγων· 3 ἀπόλοιτο ἡ ἡμέρα, ἐν ᾗ ἐγεννήθην, καὶ ἡ νὺξ ἐκείνη ᾗ εἶπαν· ἰδοὺ ἄρσεν. 4 ἡ νὺξ ἐκείνη εἴη σκότος, καὶ μὴ ἀναζητήσαι αὐτὴν ὁ Κύριος ἄνωθεν, μηδὲ ἔλθοι εἰς αὐτὴν φέγγος· 5 ἐκλάβοι δὲ αὐτὴν σκότος καὶ σκιὰ θανάτου, ἐπέλθοι ἐπ᾿ αὐτὴν γνόφος. καταραθείη ἡ ἡμέρα 6 καὶ ἡ νὺξ ἐκείνη, ἀπενέγκαιτο αὐτὴν σκότος· μὴ εἴη εἰς ἡμέρας ἐνιαυτοῦ, μηδὲ ἀριθμηθείη εἰς ἡμέρας μηνῶν· 7 ἀλλὰ ἡ νὺξ ἐκείνη εἴη ὀδύνη, καὶ μὴ ἔλθοι ἐπ᾿ αὐτὴν εὐφροσύνη μηδὲ χαρμονή· 8 ἀλλὰ καταράσαιτο αὐτὴν ὁ καταρώμενος τὴν ἡμέραν ἐκείνην, ὁ μέλλων τὸ μέγα κῆτος χειρώσασθαι. 9 σκοτωθείη τὰ ἄστρα τῆς νυκτὸς ἐκείνης, ὑπομείναι καὶ εἰς φωτισμὸν μὴ ἔλθοι καὶ μὴ ἴδοι ἑωσφόρον ἀνατέλλοντα, 10 ὅτι οὐ συνέκλεισε πύλας γαστρὸς μητρός μου· ἀπήλλαξε γὰρ ἂν πόνον ἀπὸ ὀφθαλμῶν μου. 11 διατί γὰρ ἐν κοιλίᾳ οὐκ ἐτελεύτησα, ἐκ γαστρὸς δὲ ἐξῆλθον καὶ οὐκ εὐθὺς ἀπωλόμην; 12 ἱνατί δὲ συνήντησάν μοι γόνατα; ἱνατί δὲ μαστοὺς ἐθήλασα; 13 νῦν ἂν κοιμηθεὶς ἡσύχασα, ὑπνώσας δὲ ἀνεπαυσάμην 14 μετὰ βασιλέων βουλευτῶν γῆς, οἳ ἐγαυριῶντο ἐπὶ ξίφεσιν, 15 ἢ μετὰ ἀρχόντων, ὧν πολὺς ὁ χρυσός, οἳ ἔπλησαν τοὺς οἴκους αὐτῶν ἀργυρίου, 16 ἢ ὥσπερ ἔκτρωμα ἐκπορευόμενον ἐκ μήτρας μητρός, ἢ ὥσπερ νήπιοι, οἳ οὐκ εἶδον φῶς. 17 ἐκεῖ ἀσεβεῖς ἐξέκαυσαν θυμὸν ὀργῆς, ἐκεῖ ἀνεπαύσαντο κατάκοποι τῷ σώματι· 18 ὁμοθυμαδὸν δὲ οἱ αἰώνιοι οὐκ ἤκουσαν φωνὴν φορολόγου. 19 μικρὸς καὶ μέγας ἐκεῖ ἐστι, καὶ θεράπων δεδοικὼς τὸν κύριον αὐτοῦ· 20 ἱνατί γὰρ δέδοται τοῖς ἐν πικρίᾳ φῶς, ζωὴ δὲ ταῖς ἐν ὀδύναις ψυχαῖς; 21 οἳ ἱμείρονται τοῦ θανάτου καὶ οὐ τυγχάνουσιν ἀνορύσσοντες ὥσπερ θησαυρούς, 22 περιχαρεῖς δὲ ἐγένοντο ἐὰν κατατύχωσι. 23 θάνατος ἀνδρὶ ἀνάπαυμα, συνέκλεισε γὰρ ὁ Θεὸς κατ᾿ αὐτοῦ· 24 πρὸ γὰρ τῶν σίτων μου στεναγμός μοι ἥκει, δακρύω δὲ ἐγὼ συνεχόμενος φόβῳ·

ΙΩΒ 13

3 Μετὰ ἀπ’ αὐτό, ὁ Ἰὼβ τὸ στόμα του ἄνοιξε καὶ τὴν ἡμέρα τῆς γέννησής του καταράστηκε 2 λέγοντας· 3 εἴθε ἡ μέρα ποὺ γεννήθηκα νὰ χαθεῖ, καὶ ἡ νύχτα ἐκείνη ποὺ εἶπαν· ἄρρεν ἔχει γεννηθεῖ. 4 Τὴ νύχτα ἐκείνη σκότος ἂς καλύψει, κι ὁ Κύριος ἄνωθεν αὐτήν, ἂς μὴν ἀναζητήσει, μήτε τὸ φῶς τῶν ἀστεριῶν νὰ τὴ φωτίσει· 5 ἂς τὴν τυλίξει σκιὰ θανάτου καὶ σκοτάδι, καὶ γνόφος αἴφνης ἂς τὴν καταλάβει. Καταραμένη νά ’ναι ἡ μέρα 6 καὶ ἡ νύχτα ἐκείνη, καὶ τὸ σκοτάδι ὁλοσχερῶς νὰ τὴ σκεπάσει· στὶς μέρες τοῦ ἔτους, ἂς μὴν περιληφθεῖ, μήτε μὲ τὶς ἡμέρες τῶν μηνῶν ν’ ἀριθμηθεῖ· 7 ἀλλὰ γεμάτη ὀδύνη, ἂς εἶναι ἡ νύχτα ἐκείνη, κι ἂς μὴν ἔρθει ποτὲ σ’ αὐτὴν χαρά, μήτ’ εὐφροσύνη· 8 ἀλλ’ ἂς καταραστεῖ τὴ μέρα ἐκείνη, αὐτὸς ποὺ δύναται μὲ τέχνη νὰ δαμάσει κι αὐτὸ τὸ μέγα κῆτος τῆς θαλάσσης. 9 Εἴθε τῆς νύχτας ἐκείνης τ’ ἄστρα νὰ σκοτιστοῦν, τὸ φῶς τους εἴθε νὰ μὴ δεῖ, κι ἂς παραμείνει σκοτεινή, μήτε τὸν ἑωσφόρο ν’ ἀνατέλλει αὐτὴ νὰ δεῖ, 10 γιατὶ τὴ μήτρα τῆς μητρός μου δὲν εἶχε φράξει· θά ’χε τὰ μάτια μου ἀπ’ τὸν πόνο ἀπαλλάξει. 11 Γιατί δὲν πέθαινα, μὲς στῆς μητρός μου τὴν κοιλιά, ἢ μόλις ἔβγαινα ἀπ’ τὴ μήτρα, δὲν ξεψυχοῦσα μονομιᾶς; 12 Γιατί στῆς μητέρας μου τὰ γόνατα νὰ κάτσω; Γιατί τοὺς μαστούς της ἐγὼ νὰ θηλάσω; 13 Τώρα τὸν ὕπνο τοῦ θανάτου θὰ εἶχα κοιμηθεῖ, καὶ θά ’χα διαπαντὸς ἀναπαυτεῖ, 14 μαζὶ μὲ βασιλεῖς, καὶ συμβούλους εὐκλεεῖς, ποὺ τῆς νίκης κράδαιναν τὰ ξίφη μὲ ἰσχύ, 15 ἢ μὲ ἄρχοντες, πού ’χαν χρυσάφι ἄφθονο, καὶ εἶχαν γεμίσει τὶς οἰκίες τους μὲ ἄργυρο, 16 ἢ ὅπως ἔκτρωμα, ποὺ ἀπ’ τῆς μητρός του τὴν κοιλιὰ βγαίνει νεκρό, ἢ ὅπως βρέφη, ποὺ ποτὲ δὲν εἶδαν φῶς. 17 Ἐκεῖ τῶν ἀσεβῶν ἔσβησε πλήρως ἡ ὀργή, κι ἀπὸ τὸν κάματο οἱ κατάκοποι ἀναπαύτηκαν ἐκεῖ· 18 ὅσοι ἔχουν αἰωνίως ἀναπαυτεῖ, δὲν ἄκουσαν ξανὰ τοῦ φορολόγου τὴ φωνή. 19 Μικρὸς καὶ μέγας εἶν’ ἐκεῖ, καὶ ὑπηρέτης ποὺ φοβόταν τὸν κύριό του στὴ ζωή· 20 γιατί τὸ φῶς ἔχει δοθεῖ, σ’ ὅσους μαστίζονται ἀπὸ θλίψεις, καὶ ἡ ζωή, σ’ ὅσες ψυχές, τὸν βίο διάγουν μὲ ὀδύνη; 21 Αὐτοὶ τὸν θάνατο ποθοῦν, καὶ δὲν τὸν βρίσκουν, ὅπως αὐτοὶ ποὺ ἐξορύσσουν θησαυρούς, 22 καὶ ἂν τὸν βροῦν, ἀπ’ τὴν πολλὴ χαρὰ σκιρτοῦν. 23 Ἀνάπαυση εἶν’ ὁ θάνατος, γιὰ ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο, ἀπ’ τὰ δεινά του ὁ Θεός, ἀνέπαυσε αὐτόν· 24 πρὶν φάω τὸν ἄρτο μου, φριχτὰ ἀναστενάζω,

ΙΩΒ

25 φόβος γάρ, ὅν ἐφρόντισα, ἦλθέ μοι, καὶ ὃν ἐδεδοίκειν, συνήντησέ μοι, 26 οὔτε εἰρήνευσα οὔτε ἡσύχασα οὔτε ἀνεπαυσάμην, ἦλθε δέ μοι ὀργή.

ΙΩΒ 15

κυριευμένος ἀπὸ φόβο, σὲ δάκρυα ξεσπάω· 25 γιατὶ ὅ,τι φρόντισα ν’ ἀποφύγω, μ’ ἔχει βρεῖ, καὶ πάνω μου ἔχουν πέσει, ὅσα εἶχα φοβηθεῖ, 26 οὔτε εἰρήνευσα, οὔτε ἡσύχασα, οὔτε ἀναπαύτηκα, μὰ τοῦ Κυρίου ἐνέσκηψε σὲ μένα ἡ ὀργή.

Σημείωση: στὸ ἐδάφιο 1, στίχος 1, Μετὰ ἀπ’ αὐτό, ἐννοεῖται Μετὰ τὸ διάστημα αὐτό· τὸ ἐδάφιο 8 μεταφράστηκε ἐλεύθερα καὶ ὄχι κατὰ λέξη· τὸ ἴδιο καὶ στὸ ἐδάφιο 9, ὁ στίχος 2· στὸ ἐδάφιο 18, στίχος 2, τοῦ φορολόγου, ἀμετάφραστο ἐδῶ, τοῦ εἰσπράκτορα τῶν φόρων· στὸ ἐδάφιο 23, ὁ στίχος 2 μεταφράστηκε ἐλεύθερα καὶ ὄχι κατὰ λέξη.

ΙΩΒ

4 ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ ᾿Ελιφὰζ ὁ Θαιμανίτης λέγει· 2 μὴ πολλάκις σοι λελάληται ἐν κόπῳ; ἰσχὺν δὲ ρημάτων σου τίς ὑποίσει; 3 εἰ γὰρ σὺ ἐνουθέτησας πολλοὺς καὶ χεῖρας ἀσθενοῦς παρεκάλεσας, 4 ἀσθενοῦντάς τε ἐξανέστησας ρήμασι, γόνασί τε ἀδυνατοῦσι θάρσος περιέθηκας, 5 νῦν δὲ ἥκει ἐπὶ σὲ πόνος καὶ ἥψατό σου, σὺ ἐσπούδασας. 6 πότερον οὐχ ὁ φόβος σού ἐστιν ἐν ἀφροσύνῃ καὶ ἡ ἐλπίς σου καὶ ἡ κακία τῆς ὁδοῦ σου; 7 μνήσθητι οὖν, τίς καθαρὸς ὢν ἀπώλετο ἢ πότε ἀληθινοὶ ὁλόρριζοι ἀπώλοντο; 8 καθ᾿ ὃν τρόπον εἶδον τοὺς ἀροτριῶντας τὰ ἄτοπα, οἱ δὲ σπείροντες αὐτὰ ὀδύνας θεριοῦσιν ἑαυτοῖς. 9 ἀπὸ προστάγματος Κυρίου ἀπολοῦνται, ἀπὸ δὲ πνεύματος ὀργῆς αὐτοῦ ἀφανισθήσονται. 10 σθένος λέοντος, φωνὴ δὲ λεαίνης, γαυρίαμα δὲ δρακόντων ἐσβέσθη· 11 μυρμηκολέων ὤλετο παρὰ τὸ μὴ ἔχειν βοράν, σκύμνοι δὲ λεόντων ἔλιπον ἀλλήλους. 12 εἰ δέ τι ρῆμα ἀληθινὸν ἐγεγόνει ἐν λόγοις σου, οὐθὲν ἄν σοι τούτων κακὸν ἀπήντησε. πότερον οὐ δέξεταί μου τὸ οὖς ἐξαίσια παρ᾿ αὐτοῦ; 13 φόβοι δὲ καὶ ἠχὼ νυκτερινή, ἐπιπίπτων φόβος ἐπ᾿ ἀνθρώπους, 14 φρίκη δέ μοι συνήντησε καὶ τρόμος καὶ μεγάλως μου τὰ ὀστᾶ διέσεισε, 15 καὶ πνεῦμα ἐπὶ πρόσωπόν μου ἐπῆλθεν, ἔφριξαν δέ μου τρίχες καὶ σάρκες. 16 ἀνέστην, καὶ οὐκ ἐπέγνων· εἶδον, καὶ οὐκ ἦν μορφὴ πρὸ ὀφθαλμῶν μου, ἀλλ᾿ ἢ αὔραν καὶ φωνὴν ἤκουον· 17 τί γάρ; μὴ καθαρὸς ἔσται βροτὸς ἐναντίον τοῦ Κυρίου ἢ ἀπὸ τῶν ἔργων αὐτοῦ ἄμεμπτος ἀνήρ; 18 εἰ κατὰ παίδων αὐτοῦ οὐ πιστεύει, κατὰ δὲ ἀγγέλων αὐτοῦ σκολιόν τι ἐπενόησε, 19 τοὺς δὲ κατοικοῦντας οἰκίας πηλίνας, ἐξ ὧν καὶ αὐτοὶ ἐκ τοῦ αὐτοῦ πηλοῦ ἐσμεν, ἔπαισεν αὐτοὺς σητὸς τρόπον· 20 καὶ ἀπὸ πρωΐθεν μέχρις ἑσπέρας οὐκέτι εἰσί, παρὰ τὸ μὴ δύνασθαι αὐτοὺς ἑαυτοῖς βοηθῆσαι ἀπώλοντο. 21 ἐνεφύσησε γὰρ αὐτοῖς καὶ ἐξηράνθησαν, ἀπώλοντο παρὰ τὸ μὴ ἔχειν αὐτοὺς σοφίαν.

ΙΩΒ 17

4 Καὶ ὁ Ἐλιφὰζ ὁ Θαιμανίτης, τὸν λόγο ἔλαβε, καὶ εἶπε· 2 μήπως συχνὰ λόγια πικρὰ ἔχουν σὲ σένα εἰπωθεῖ; Μὰ τῶν ρημάτων σου τὴν ἰσχύ, νὰ ὑποφέρει ποιός μπορεῖ; 3 Γιατὶ ἂν εἶχες ἄλλοτε πολλοὺς νουθετήσει, καὶ τοῦ φτωχοῦ κι ἀδύναμου τὰ χέρια ἐνισχύσει, 4 καὶ τοὺς ἀδύναμους μὲ τὰ λόγια σου ἀνέστησες, καὶ τὰ γόνατα τῶν ἀδυνάτων ἀναπτέρωσες, 5 τώρα ποὺ ὁ πόνος αἰφνίδια σὲ ἄγγιξε, μετὰ σπουδῆς τὸ στόμα σου ἄνοιξες. 6 Πῶς ἔγιν’ ἄραγε ὁ φόβος σου ἀφροσύνη, καὶ ἡ ἐλπίδα σου ταλαιπωρία καὶ ὀδύνη; 7 Ἀναλογίσου λοιπόν, ποιός ἄδολος κι ἁγνὸς ἔχει χαθεῖ, ἢ πότε ἄνθρωποι ἀληθινοί, ἔχουνε πλήρως καταστραφεῖ; 8 Ὅπως αὐτοὶ ποὺ ὀργώνουν τὴν ἄγονη γῆ, ἔτσι καὶ ὅσοι ἀδικίες θὰ σπείρουν, ὀδύνες αὐτοὶ θὰ θερίσουν. 9 Μὲ τοῦ Κυρίου τὸ πρόσταγμα, θὰ ἐξολοθρευτοῦν, καὶ μ’ ἕνα φύσημα τῆς ὀργῆς του, θ’ ἀφανιστοῦν. 10 Τοῦ λιονταριοῦ τὸ σθένος, καὶ τῆς λεαίνης ἡ φωνή, καὶ τῶν δρακόντων ἡ ἔπαρση, ἔχουν ὁλότελα σβηστεῖ· 11 ὁ μυρμηκολέων δὲ βρυχᾶται πιά, ξεψύχησε, μὴ βρίσκοντας βορά, καὶ τὸ ἕνα τ’ ἄλλο ἄφησαν, τῶν λεόντων τὰ μικρά. 12 Ἂν ἦταν κάτι ἀληθές, ἀπ’ ὅσα ἔχεις πεῖ, καμία τότε συμφορὰ δὲ θὰ σὲ εἶχε βρεῖ. Πῶς εἶναι δυνατόν, νὰ μὴ δεχτεῖ τ’ ἀφτὶ τὰ ἐξαίσια ποὺ ὁ Κύριος φανερώνει στὴν ψυχή; 13 Φόβοι καὶ ἠχὼ νυχτερινή, φόβος ποὺ ἐξαπίνης κυριεύει τὴν ψυχή, 14 φρίκη καὶ τρόμος μὲ κατέλαβε καὶ τὰ ὀστᾶ μου ὁλωσδιόλου παρέλυσε, 15 καὶ πνεῦμα ἀπὸ τὸ πρόσωπό μου πέρασε, καὶ οἱ τρίχες μου σηκώθηκαν, καὶ σφόδρα ἡ σάρκα μου ἔφριξε. 16 Σηκώθηκα, καὶ τίποτ’ ἀπολύτως δὲν ἀντίκρισα· κοίταξα καλά, καὶ μορφὴ δὲν ὑπῆρχε στὰ μάτια μου μπροστά, παρὰ μιὰν αὔρα, καὶ φωνή, ποὺ ἔλεγε αὐτή· 17 τί λοιπόν; Μήπως ὑπάρχει κανεὶς θνητός, ποὺ εἶν’ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καθαρός, ἄνθρωπος ἄμεμπτος στὰ ἔργα του κι ἁγνός; 18 Ἂν αὐτὸς στοὺς ὑπηρέτες του δὲν ἔχει ἐμπιστοσύνη, καὶ κάτι στοὺς ἀγγέλους του στρεβλὸ εἶχε διακρίνει, 19 τότε αὐτοὺς ποὺ σὲ οἰκίες κατοικοῦν ἀπὸ πηλό, κι ἀπὸ τὸν ἴδιο ἔχουνε κι αὐτοὶ πλαστεῖ πηλό, αὐτοὺς ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν τους ἔχει φθείρει, ὅπως ὁ σκόρος τὰ ἱμάτια ἀφανίζει· 20 κι ἀπ’ τὸ πρωὶ ὡς τὴν ἑσπέρα, ἔχουνε φύγει ἀπ’ τὴ ζωή, γιατὶ τοὺς ἑαυτούς τους νὰ βοηθήσουν, δὲ δύνανται αὐτοί. 21 Μ’ ἕνα φύσημα τοῦ στόματός του ξεραθήκανε, δὲν εἴχανε σοφία, γι’ αὐτὸ χαθήκανε.

Σημείωση: στὸ ἐδάφιο 6, ὁ στίχος 2 μεταφράστηκε ἐλεύθερα καὶ ὄχι κατὰ λέξη· τὸ ἴδιο καὶ στὸ ἐδάφιο 11, ὁ στίχος 1 (μυρμηκολέων, στὴν Παλαιὰ Διαθήκη εἶδος λέοντος).

210 × 280 SPINE: 14 FLAPS: 0

ISBN 978-960-564-481-9

9 789605 644819

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς