Καλίμπα το χελιδονόψαρο by Εκδόσεις Οσελότος

213 × 280 SPINE: 3 FLAPS: 80

ΚΑΛΙΜΠΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΟΨΑΡΟ •

«Τι σημασία έχει λοιπόν αν είσαι ψάρι ή πουλί; Είσαι ένα χελιδονόψαρο, που μπορεί και κολυμπάει, αλλά μπορεί και να πετάει όποτε χρειαστεί. Κι έχεις μια υπέροχη ουρά που βγάζει μουσική! Η δύναμη της μουσικής είναι τεράστια. Νικάει τον χρόνο, τη θλίψη, τον πόνο!»

ISBN 978-960-564-844-2

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

ΝΤΙΆΝΑ ΝΑΣΙΟΠΟΎΛΟΥ - ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΊΟΥ

«Δεν χρειάζεται να καβγαδίζεις, φίλε μου, για να διεκδικείς αυτό που πιστεύεις πως σου ανήκει. Αρκεί να κουβεντιάζεις και να ζητάς αυτό που θέλεις ευγενικά και ήρεμα».

Η Ντιάνα Νασιοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια καλλιτεχνικών μαθημάτων στη δημόσια εκπαίδευση. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ και της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. Εικονογραφεί η ίδια τα βιβλία της, «ταξιδεύει» ζωγραφίζοντας και ονειρεύεται γράφοντας. Έργα της ιδίας: Το δώρο του Κουέξ, Οσελότος, 2018. Όταν άνθισε ο κάκτος, Οσελότος, 2018. Ο Σπλατς και η ζαργάνα, Οσελότος, 2017. Ο ιππότης Λη, η πανοπλία και η μαγική ζώνη, Οσελότος, 2016. Χορεύοντας με τις μέλισσες, Οσελότος, 2016. Black and White or... The dominant other, Οσελότος, 2016. Ιγκουάνα Goo, Οσελότος, 2015. Ο τοίχος του μαντολίνου, Οσελότος, 2015. Το αφτί της τύχης – Όχι άλλο κούρεμα, Οσελότος, 2014. Κάνοντας τον κροκόδειλο να γελάσει, Πολύτροπον, 2013. Ο δράκος ο... Ημιτελής, Οσελότος 2012. Τα παραμύθια του Οσελότου, Τόμος Ι, συλλογικό έργο, Οσελότος, 2012. Στοίχημα ζωής, Οσελότος, 2011.

dianasiopoulou@gmail.com

ΤΙΤΛΟΣ

Καλίμπα το χελιδονόψαρο ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ

Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ

Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου ΣΕΙΡΑ

Παιδική λογοτεχνία [3358]1019/24 ΕΠΙMΕΛΕΙΑ - ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Ντιάνα Νασιοπούλου-Παπαγεωργίου ΠΡΏΤΗ ΕΚΔΟΣΗ

Αθήνα, Νοέμβριος 2019 ISBN 978-960-564-844-2

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΝΤΙΆΝΑ ΝΑΣΙΟΠΟΎΛΟΥ-ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΊΟΥ

Εισαγωγή για γονείς και παιδιά «Πώς είναι δυνατόν να μιλάς για ένα ψάρι που στη θέση της ψαρίσιας ουράς του έχει ένα μουσικό όργανο! Η φαντασία σου έχει ξεπεράσει κάθε όριο…» «Σκέψου την ουρά σαν τιμόνι ή σαν οδηγό πλεύσης. Ένα τιμόνι που βγάζει μουσική, δεν θα έκανε πιο όμορφη τη ζωή μας;» «Πού ξανακούστηκε όμως ψάρι με μουσικό όργανο αντί για ουρά!» «Όλοι έχουμε κάτι σαν τιμόνι –διαφορετικό ο καθένας μας–, για να οδηγούμε μ’ αυτό μπροστά τη ζωή μας, να κρατάμε ισορροπία, να εκφράζουμε συναισθήματα, να ξεπερνάμε δυσκολίες, να προχωράμε. Όμως δυο παιδιά, δυο μικροί ήρωες της ζωής, με οδήγησαν να φανταστώ το χελιδονόψαρο Καλίμπα έτσι, με ένα μουσικό όργανο στη θέση της ουράς του. Το ένα παιδί ήταν ο Κες, από τη Νιγηρία. »Τον Κες τον συνάντησα καθισμένο έξω απ’ το υπόγειο σπίτι όπου ζούσε με την οικογένειά του, ένα στενό πριν από την Πλατεία Κυψέλης. Μικροκαμωμένος για την ηλικία του –μου είπε πως ήταν οκτώ ετών–, κατσαρομάλλης, με μάτια και δέρμα καμένης σοκολάτας, τράβηξε αμέσως την προσοχή μου καθώς έπαιζε μόνο με τον αντίχειρά του ένα μικρό μουσικό όργανο που έβγαζε γλυκόπικρους ήχους. Το οργανάκι ήταν ένα μικρό κομμάτι ξύλο, στο μέγεθος μιας παιδικής παλάμης, με λεπτές μεταλλικές λάμες δεμένες επάνω του. »“Αυτό το λένε mbira, και το παίζουμε όλοι μας όταν έχουμε μια στενοχώρια ή όταν θέλουμε να κάνουμε κάτι που μοιάζει αδύνατο”. »“Εσύ έχεις στενοχώρια;” »“Όχι μόνο μία… Βλέπω σπάνια τη μάνα μου γιατί όλο δουλεύει· και δεν μένει πάντα μαζί μας. Πρέπει να προσέχω τους δύο μικρότερους αδερφούς μου και φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω”. »“Και τι θα ήθελες να πετύχεις, που τώρα σου φαίνεται αδύνατο;” »“Να πάω σχολείο, να έχω φίλους, να σπουδάσω γιατρός, να πάω στους Γιατρούς του Κόσμου… Είναι πολλά, ε; Να, γι’ αυτό παίζω, για να ονειρεύομαι ότι όλα αυτά γίνονται…”». «Και το άλλο παιδί;» «Είναι ο γιος μιας φίλης μετανάστριας. Όταν ήταν δεκαέξι χρονών, είχε πει στη μάνα του: »“Εγώ δεν είμαι τίποτα, δεν είμαι κανένας, αφού δεν ανήκω πουθενά. Στην πατρίδα όπου με γέννησες, είμαι ένας ξένος, χωρίς φίλους. Κι εδώ που βρισκόμαστε ήδη δώδεκα χρόνια, δεν μου δίνουν χαρτιά, δεν μου βγάζουν ταυτότητα, δουλεύω με το διαβατήριο ενός συμπατριώτη μου. Στην παλιά μου πατρίδα, αλλά και σ’ αυτήν όπου τώρα ζω, δεν φαίνομαι ‘γραμμένος’ πουθενά. Ήθελα να ξέρω, ΤΙ ακριβώς είμαι;” »Είχα στον νου μου αυτά τα παιδιά όταν “γεννήθηκε” ο Καλίμπα. Διαφορετικό, ταλαντούχο, ξεχωριστό το χελιδονόψαρο αυτό, ανακαλύπτει τις ικανότητες και τα ταλέντα του, αποκτά φίλους και αυτοπεποίθηση, βρίσκει τον δρόμο του και προχωρά…»

Ο Καλίμπα το μικρό χελιδονόψαρο ζει με τους γονείς του σ’ έναν όμορφο κόλπο, στις θάλασσες της Αφρικής. Είναι πολύ ευτυχισμένος με την οικογένειά του, όμως μια σκέψη τον απασχολεί τον τελευταίο καιρό: Θέλει να κολυμπήσει πέρα απ’ τη γνωστή του θάλασσα, να ταξιδέψει και να γνωρίσει τον κόσμο. Έτσι, ένα πρωινό, με ύφος μεγάλου ψαριού… «Φεύγω, αγαπημένοι μου! Πάω να εξερευνήσω τους ωκεανούς!»

Η μαμά του νιώθει περήφανη που ο γιος της μεγάλωσε και θέλει να γίνει ανεξάρτητος, ωστόσο σκουπίζει κρυφά ένα της δάκρυ, ενώ ο μπαμπάς του λέει: «Είσαι αρκετά δυνατός πια, γιε μου, μπορείς να κολυμπήσεις μόνος σου. Μπορείς να εξερευνήσεις τον βυθό, τις θαλασσινές σπηλιές και τα μακρινά πελάγη. Μπορείς να βρίσκεις μόνος σου την τροφή σου. Να θυμάσαι ότι μπορείς, για λίγο, και να πετάς – όλα τα χελιδονόψαρα μπορούμε. Ίσως σου φανεί χρήσιμο αυτό αν ποτέ κινδυνέψεις. Εύχομαι να χρησιμοποιείς το μυαλό σου, να παρατηρείς και να μαθαίνεις, να γλιτώνεις απ’ τους κινδύνους, να κάνεις φίλους, να είσαι τυχερός. Να αγαπάς τη ζωή και τους φίλους σου, να βοηθάς πάντοτε εκείνους που σε χρειάζονται και να δίνεις χαρά σε όσους δείχνουν λυπημένοι». «Ευχαριστώ, μπαμπά! Όμως πώς θα βοηθάω αυτούς που με χρειάζονται; Και πώς θα δίνω χαρά στους λυπημένους;» «Θα καταλάβεις σύντομα ότι έχεις το χάρισμα και τον τρόπο να το κάνεις, γιε μου. Καλό σου ταξίδι!»

Ο Καλίμπα σπρώχνει το νερό με τα πτερύγια και την ουρά του, και κολυμπά χαρούμενος και καμαρωτός. Καθώς απομακρύνεται, ακούει πίσω του μια γλυκιά μουσική, όμως δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία. Νιώθει τόσο ενθουσιασμένος. Η ζωή ανοίγεται μπροστά του… «Πόσα καινούρια πράγματα έχω να δω! Περιπέτεια σου έρχομαι!» ξεφωνίζει χαρούμενος.