ΤΙΤΛΟΣ Κάστρα χτισμένα στα κύματα
ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ
Μαίρη Έλευθεριάδου
Σ Έ ΙΡΑ
Έλληνική λογοτεχνία [1358] 0123/01
ΣΚΙΤΣΑ Νίκη Λάμπου
Έ ΠΙM Έ Λ Έ ΙΑ - ΔΙΟΡΘΩΣΗ Γιώργος Τσιβελέκος
LAYOUT - DESIGN Myrtilo, Λένα Παντοπούλου
COPYRIGHT© 2022 Μαίρη Έλευθεριάδου
ΠΡ ΩΤΗ Έ ΚΔΟΣΗ Αθήνα, Ιανουάριος 2023
ISBN 978-618-205-394-2
ΚΈΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΈΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
δεν έχει εποχή, παρά μόνον ανθρώπους που τον αφήνουν εκτός εποχής.
Στη Μαίρη Ελευθεριάδου, με την ευχή
χνίδια μέσα κι έξω από τη θάλασσα, άλλοι κάνουν ηλιοθεραπεία, μερικοί ψάχνουν σπάνια κοχύλια και άλλοι απλά συζητούν γελώντας. Όμως, όλοι τους έχουν ένα κοινό στοιχείο: μια ατελείωτη αίσθηση ξεγνοιασιάς.
Κοντά στη θάλασσα ένα δεκάχρονο κοριτσάκι, η Ζωή, φτιάχνει με ζήλο ένα μεγάλο κάστρο από άμμο. Είναι τόσο αφοσιωμένη στο έργο της, που δεν αντιλαμβάνεται ότι έρχεται κοντά της ένα αγοράκι και την κοιτάζει έκθαμβο.
Το αγοράκι, ο Φίλιππος, είναι εννέα
ίδια σχεδόν καφέ και σχεδόν πράσινη απόχρωση ματιών. Είναι και κάτι άλλο, όμως, που τον τραβά κοντά της και θέλει
Τότε τον παρατηρεί για τα καλά! Γυρνάει προς το μέρος
του και ξεχνάει στιγμιαία τους καλούς της τρόπους.
«Μα τι έκανες; Ξέρεις πόση ώρα το έφτιαχνα;»
«Συγγνώμη», ψελλίζει κατακόκκινος από την ντροπή
του ενώ παρατηρεί πως η μισή κατασκευή έχει καταρρεύσει.
Κάτι στο αίσθημα ντροπής και στο μεταμελημένο ύφος
του κάνει τον θυμό της να εξαφανιστεί εντελώς. Επιπλέον, εντοπίζει το κοινό τους.
«Ε, εσύ έχεις ίδιο χρώμα ματιών μ’ εμένα! Μη στενοχωριέσαι, απλά μου ήρθε ξαφνικό που χάλασε έτσι από το πουθενά. Θα με βοηθήσεις να το φτιάξουμε από την αρχή; Πώς
σε λένε; Εμένα Ζωή!»
Ο μικρός μένει αμίλητος για δύο λεπτά, αν και είναι ιδιαίτερα ομιλητικός συνήθως, σαστισμένος από τη γρήγορη
εναλλαγή θεμάτων που κάνει η νέα του φίλη. Και το κοκκίνισμα παραμένει.
«Με λένε Φίλιππο!»
«Χάρηκα! Έλα, έχουμε πολλή δουλειά. Ας χτίσουμε ένα νέο κάστρο!»
Δίχως να το καταλάβουν, πέφτουν με τα μούτρα στην
κατασκευή τους. Ο Φίλιππος, μαγεμένος από τις γρήγορες
κινήσεις της, προσπαθεί να τη μιμηθεί. Σε λίγο έρχονται οι
γονείς τους. Όπως αποδεικνύεται, είναι καλοί φίλοι μεταξύ τους.
«Βλέπω, γίνατε ήδη φίλοι εσείς οι δυο!» λέει χαρούμενα
ο πατέρας της Ζωής.
Τότε τα δυο παιδιά κοιτάζονται με ένα δειλό χαμόγελο.
Η κατασκευή του κάστρου έχει ολοκληρωθεί. Μια μεγάλη
φιλία -ή μια μεγάλη περιπέτεια- ξεκινάει με τις πιο ευοίω-
νες συνθήκες.
έρασαν άλλα δύο καλοκαιρία, μ’ εκείνους να είναι αχώριστοι και να μετρούν αντίστροφα πότε θα έρθουν οι διακοπές για να συναντηθούν.
Η Ζωή έμενε μόνιμα στη Ναύπακτο κι ο Φίλιππος στην Αθήνα, μα κατάφερναν να βλέπονται τακτικά, ειδικά μετά
την ολοκλήρωση της κατασκευής της γέφυρας «Χαρίλαος
Τρικούπης» που ένωνε πια το Ρίο με το Αντίρριο, μειώνοντας κατά πολύ τις χιλιομετρικές αποστάσεις. Φρόντιζαν να
ξεκλέβουν κάποιες μέρες τα Χριστούγεννα και το Πάσχα για να βλέπονται. Διασκέδαζαν πολύ παρέα, έπαιζαν, έβγαιναν βόλτες με τα ποδήλατά τους κι έκαναν ατέλειωτες βου-
τιές. Με τις ιστορίες τους, τα πειράγματα, την ευχάριστη
διάθεση και με όλη αυτή την αθωότητα της προεφηβικής
ηλικίας, δεν κατάλαβαν πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια.
Μέχρι που έφτασε το καλοκαίρι του 2007.
Ο Φίλιππος θα μετακόμιζε με τους γονείς του στην Άνδρο, καθώς εκεί βρέθηκε μια μεγάλη επαγγελματική ευκαιρία. Η Ζωή, μόλις έμαθε το νέο, ταράχτηκε. Δεν ήξερε πότε θα ξανάβλεπε τον αγαπημένο της φίλο. Κι εκείνος
ήταν απαρηγόρητος. Στα δώδεκά του δεν ήθελε να φύγει
από την Αθήνα, πόσο μάλλον και από τη Ζωή του. Μπορεί να έμεναν ήδη σε δυο διαφορετικές πόλεις, μα είχαν βρει
μια ισορροπία και βλέπονταν. Και τώρα ανατρέπονταν όλα. Παράλληλα, εκείνος είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί πως μάλλον δεν
«Γιατί ξέκοψες τότε με αυτόν τον τρόπο;»
Τα μάτια του βούρκωσαν, δίχως να μπορεί να της εξη
γήσει ξεκάθαρα. Τελικά, έδωσε μια υποτυπώδη απά
ντηση.
«Το θέμα είναι από εδώ και πέρα τι κάνουμε. Φίλοι;»
«Φίλοι. Καλώς ήρθες, mon ami!»
Η Ζωή με τον Φίλιππο γνωρίζονται μικρά παιδιά σε
μια παραλία κοντά στην Ναύπακτο χτίζοντας κά
στρα στην άμμο. Ταυτόχρονα, χτίζεται και μια δυ
νατή φιλία. Τα χρόνια περνούν, με τη φιλία τους να
δοκιμάζεται. Μερικά χρόνια μετά, οι δρόμοι τους συ
ναντιούνται ξανά. Θα συνεχίσει αυτή η φιλική σχέση
που υπάρχει μεταξύ τους ή θα μετατραπεί σε ερωτική; Ή μήπως, πάλι, η τροπή των πραγμάτων σταθεί ικανή
ISBN
