Κατάθεση ψυχής

ΧΡΥΣΑ ΧΡΥΣΑ ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΥ ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΥ

Κατάθεση ψυχής

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Εο Κ ∆σΟ ΣεΕλ Ι Σότ ο ς

οσ ελότος

Τιτλος Συγγραφέας Σειρα

Copyright© 2011

Πρώτη Εκδοση

ISBN

Κατάθεση ψυχής Χρύσα Μπαλωμένου Βιογραφίες [1059]0211/01 Χρύσα Μπαλωμένου Αθήνα, Φεβρουάριος 2011 978-960-9499-41-5

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr

e-mail:

Οι ευχαριστίες μου

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στους οποίους οφείλω τις θερμές μου ευχαριστίες οι γιατροί μου, ο φυσιοθεραπευτής μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και πολλοί άλλοι άγνωστοι σε μένα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν κοντά μου με βοήθησαν να ξανακερδίσω πάλι τη ζωή μου απαλλαγμένη από πόνο και δυστυχία τους ευγνωμονώ και τους ευχαριστώ για την αγάπη που μου έδωσαν, την υποστήριξή τους και την αφοσίωσή τους όταν εγώ την είχα τόσο πολύ ανάγκη. Πάνω από όλα θέλω να ευχαριστήσω το Θεό που ήταν κοντά μου και μου χάρισε το μεγαλύτερο δώρο που με κράτησε στη ζωή.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Οι πιο δύσκολες ώρες της ζωής μου και οι άνθρωποι που ήταν κοντά μου και με βοήθησαν να τις ξεπεράσω

Η

ζωή είναι ένα ποτάμι που κυλάει γεμάτο άγχος, κούραση και στεναχώριες. Εύκολα σε παρασύρει και σε τραβάει όπου πάει. Έτσι, όπως το ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω, αν σας παρασύρει το άγχος, η κούραση και οι στεναχώριες, δε θα μπορέσετε να γυρίσετε πίσω. Να προσέχετε, λοιπόν πάντα το ποτάμι που λέγετε ζωή, μην σας παρασύρει, γιατί όπως ένα ποτάμι είναι πάντα απρόβλεπτο και ποτέ δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει, έτσι είναι και η ζωή μας. Τα απρόοπτα της ζωής για άλλους είναι ευχάριστα και για άλλους δυσάρεστα. Να ζείτε το σήμερα χωρίς άγχος και στεναχώριες, γεμάτοι υγεία. Είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Όταν εύχομαι στην υγειά σας, το κάνω μέσα από την καρδιά μου που πονάει για όλους σας. Αν σας παρασύρει το ποτάμι μη φοβάστε αλλά να έχετε πίστη στο Θεό και αρχίστε να κολυμπάτε κόντρα στο ρεύμα, κάνοντας την προσευχή σας και με την πίστη σας σ’ Αυτόν θα βγείτε πάλι έξω. Πάντα πίστευα πως στη ζωή μας ο Θεός μάς δίνει ηρεμία για να δεχόμαστε ό,τι δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε, θάρρος για ν’ αλλάξουμε ό,τι μπορούμε και σωφροσύνη για να διακρίνουμε τη διαφορά. Έτσι παρέσυρε κι εμένα κάποια μέρα το ποτάμι, το καλοκαταθεση ψυχησ

5

καίρι τον Αύγουστο του 2006 αλλά έχοντας πίστη στο Θεό και κάνοντας την προσευχή μου σ’ Αυτόν, μου έστειλε στο δρόμο μους τρεις πολύ καλούς συνεργάτες του. Τους τρεις μικρούς θεούς, όπως τους αποκαλώ εγώ. Τους δύο γιατρούς μου – νευροχειρούργους, τον Κ. Μηλιαρά και τον Κ. Βούλγαρη, και τον φυσιοθεραπευτή μου τον Κ. Χαντζηεφραιμίδη. Ήμουν χαρούμενη εκείνες τις μέρες και περίμενα πως και πως να έρθει η μέρα του γάμου του αδελφού μου. Είχα πάρει άδεια από τη δουλειά μου και μετά το γάμο είχα προγραμματίσει τις διακοπές μου. Όπως σας είπα, όμως, τον Αύγουστο το 2006 μου συνέβη κάτι πολύ ξαφνικό, που άλλαξε τη ζωή μου όλη, τη γύρισε ανάποδα όπως συνηθίζω να λέω. Ζούσα με τη μητέρα μου και τον αδελφό μου, δεν έχω κάνει δική μου οικογένεια, παρόλο που γνώρισα δύο πολύ καλούς ανθρώπους στη ζωή μου, κάτι δεν πήγαινε καλά και επέλεξα να μείνω μόνη μου με αγαπητούς φίλους και την οικογένειά μου, κάνοντας ταξίδια και βοηθώντας την οικογένειά μου όπως μπορούσα. Ο αδελφός μου είχε προγραμματίσει το γάμο του στις 26 Αυγούστου του 20006. Εγώ και η μητέρα μου κάναμε όλες τις προετοιμασίες. Λίγες μέρες πριν το γάμο άρχισε να με πονάει το κεφάλι μου πάρα πολύ. Έπαιρνα παυσίπονα συνέχεια αλλά ο πόνος δεν περνούσε. Ξύπνησα ένα πρωί και πήγα στο γιατρό που πήγαινα συνήθως όταν με πονούσε κάτι, γιατί έτρεχα αμέσως στο γιατρό όταν ένοιωθα κάποια ενόχληση. Του εξήγησα πως άρχισε να με πονάει το κεφάλι μου και εκ των υστέρων πιστεύω πως τον παραπλάνησα και έβγαλε λάθος διάγνωση. Του είπα πως κάθισα κοντά στο κλιματιστικό αρκετή ώρα και μετά άρχισε να με πονάει το

6

χρυσα μπαλωμενου

κεφάλι μου. Η διάγνωσή του ήταν πως έπαθα ψύξη και μου έδωσε την κατάλληλη αγωγή. Το επόμενο πρωί ο πονοκέφαλος συνεχιζόταν και πήρα τηλέφωνο την αδελφή μου. Εκείνη με μετέφερε στο γενικό νοσοκομείο –Χαντζηκώστα– της πόλης μας, που εφημέρευε. Στη διαδρομή άρχισα να κάνω εμετό. Φτάνοντας εκεί δεν περίμενα στον προθάλαμο, αλλά πήγα αμέσως μέσα να δω το γιατρό. Μια νοσηλεύτρια που ήταν εκεί με ρώτησε τι έχω και της απάντησα πως πονάει το κεφάλι μου και κάνω εμετό, είχα δε ήδη αρχίσει να πρήζομαι στο πρόσωπό μου. Πλησίασα το γιατρό και προσπάθησα να του πω τι έχω, ωστόσο η νοσηλεύτρια με έσπρωξε προς την έξοδο λέγοντάς του: «Αφήστε την αυτή γιατρέ, πονοκέφαλο έχει, θα της δώσω εγώ ένα παυσίπονο. Έχουμε άλλα πιο σοβαρά περιστατικά που περιμένουν». Το αποτέλεσμα ήταν να μη με δει ο γιατρός και ούτε να μιλήσω μαζί του και να φύγω από το νοσοκομείο με τρελό πονοκέφαλο. Τώρα αναρωτιέμαι ποιος κάνει τη διάγνωση όταν πηγαίνουμε στα νοσοκομεία, ο εφημερεύων γιατρός ή οι νοσηλεύτριες; Όταν γύρισα στο σπίτι μου κάθισα κρατώντας το κεφάλι μου, που συνέχιζε να με πονάει πάρα πολύ, ενώ η μητέρα μου και αρκετοί καλεσμένοι –γιατί όπως σας είπα είχαμε το γάμο του αδελφού μου– κάθονταν έξω στην αυλή του σπιτιού. Όταν ήρθε η εξαδέλφη μου, που είναι νοσηλεύτρια, μου είπε: «Έλα να πιούμε καφέ στην αυλή, τόσο μεγάλος είναι αυτός ο πονοκέφαλος;» Αμέσως κατάλαβε ότι πράγματι δεν μπορούσα να κρατήσω το κεφάλι μου όρθιο και πήρε τηλέφωνο το δικό της παθολόγο τον Κ. Γιαννακάκη. Του είπε συγκεκριμένα: «Πονάει αφόρητα το κεφάλι της εξαδέλφης μου και δεν περνάει με κανένα παυσίπονο.» Ο γιατρός ζήτηκαταθεση ψυχησ

7

σε να μιλήσει μαζί μου ώστε να του πω λεπτομέρειες. Όταν του εξήγησα, είπε στην εξαδέλφη μου να φύγουμε, χωρίς να χάνουμε χρόνο, για το νοσοκομείο και να ζητήσουμε να γίνει αξονική γιατί μπορεί να έχω εσωτερική αιμορραγία στο κεφάλι μου. Έτσι και έγινε. Φύγαμε αμέσως για το πανεπιστημιακό νοσοκομείο, που εφημέρευε για καλή μου τύχη. Ζητήσαμε να γίνει αξονική όπως μας είχε συμβουλέψει ο εξωτερικός γιατρός παθολόγος. Έγινε αξονική αμέσως και όντως βρήκανε πως είχα αιμορραγία. Ο γιατρός που ήταν εκεί, για καλή μου τύχη πάλι, ο Κ. Κονιτσιώτης μου είπε ότι η κατάστασή μου είναι πολύ σοβαρή και πως πρέπει να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο. «Το Σάββατο παντρεύεται ο αδελφός μου», του είπα, «δεν μπορώ να μείνω». Εκείνος, πολύ σοβαρά, μου εξήγησε πόσο κρίσιμη ήταν η κατάστασή μου. Θα θυμάμαι τα λόγια του: «Λυπάμαι Χρύσα, αλλά δεν θα μπορέσεις να είσαι στο γάμο του αδελφού σου.» Έμεινα στο νοσοκομείο, με τον τρελό πονοκέφαλο να συνεχίζεται, μέχρι που έπεσα σε κώμα το πρωί, στις 23 Αυγούστου. Ήμουν και πάλι τυχερή γιατί την ώρα εκείνη βρισκόταν στην κλινική που νοσηλευόμουν ο ένας από τους καλούς συνεργάτες πού έστειλε ο Θεός για μένα, ο Κ. Μηλιαράς, ο οποίος είπε αμέσως στους δικούς μου: «Για να κρατήσουμε τη Χρύσα στη ζωή, πρέπει να μπει αμέσως στο χειρουργείο». Έτσι και έγινε. Ο γιατρός μού έσωσε τη ζωή προχωρώντας ISBN 978-960-9499-41-5 στην επέμβαση. Αφαιρώντας ένα κομμάτι του κρανίου μου αποσυμφόρησε τον εγκέφαλο. Όλα πήγαν καλά και βγαίνοντας από το χειρουργείο έμεινα για μερικές μέρες στην εντατική μονάδα για παρακολούθηση. Μου δημιουργήθηκε 8

χρυσα μπαλωμενου

ΧΡΥΣΑ ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΥ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ

ΧΡΥΣΑ ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΥ

υδροκεφαλία. Εδώ ήμουν και πάλι τυχερή που δεν κόλησα κανένα μικρόβιο και αυτό χάρη στο γιατρό μου που έδωσε οδηγία στους δικούς μου να μην έχω πολλές επισκέψεις. Ο αδελφός μου, λοιπόν, καθόταν στην πόρτα της εντατικής μονάδας και δεν επέτρεπε σε κανένα να περάσει να με δει εκτός από την οικογένειά μου κι αυτούς με μεγάλη προσοχή. Ακόμη ηχούν οι φωνές του στ’ αυτιά μου: «Χρύσα άνοιξε τα μάτια σου». Τους ζητούσα χωρίς να μιλώ να μου κάνουν καφέ να πιω γιατί δεν είχα πιει για να ξυπνήσω. Κοίταζα το γαμπρό μου και του έλεγα: «Αφήστε με εμένα να πεθάνω, δε φοβάμαι. Η Ρούλα μας τι κάνει; αν είναι καλά πείτε της ψέματα πως και εγώ είμαι καλά και φέρτε την σε παρακαλώ να τη δω. Πηγαίνετε κοντά της για να την καθησυχάσετε μήπως φοβάται». Είχε καρφωθεί στο μυαλό μου πως επειδή δύο μέρες πριν είχαμε πάει μαζί στην Ηγουμενίτσα για μπάνιο, μας είχε συμβεί κάτι κακό στο δρόμο. Έβλεπα τα πρόσωπά τους γύρω μου και προσπαθούσα να ξυπνήσω. Είχα πολλές απορίες γιατί ήμουν εκεί και πονούσα, η Ρούλα μας που ήταν; μήπως πονούσε και εκείνη; Στο μεταξύ, δεν σας είπα, πως ο γάμος του αδελφού μου, που ήταν προγραμματισμένος να γίνει στις 26 Αυγούστου έγινε, με τους δικούς μου ωστόσο καταστεναχωρημένους και με κόκκινα μάτια όλοι από το κλάμα. Όλα αυτά τα είδα στο βίντεο, όταν βγήκα από το νοσοκομείο και επέστρεψα στο σπίτι. Ήταν το πρώτο πράγμα που ζήτησα. Η μαμά μου, που όλοι λένε –και με το δίκιο τους– πως είναι ένας ήρωας, έμεινε στην εκκλησία ως το τέλος του μυστηρίου, χωρίς να έρθει μέχρι τότε να με δει στο νοσοκομείο. Είχε πει, θα τελειώσει πρώτα το μυστήριο του γάμου και μετά θα πάω στο νοσοκομείο στην κόρη μου. Έτσι, μετά ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

οσ ελότος

καταθεση ψυχησ

9