Κάτι ώρες

Κάτι ώρες

Τι Τλος Kάτι ώρες

ς υγγρΑ φέ Α ς Μιχαήλ ιωάννου Πάγκαλος

ςέ ιρΑ

έλληνική λογοτεχνία [1358] 0324/10

έΠ ιm έ λ έ ι Α - Διορθω ς η Μιχαήλ Πάγκαλος

Layout - Design myrtilo, λένα Παντοπούλου

Copyright© 2024 Μιχαήλ ιωάννου Πάγκαλος

Πρ ωΤ η έ κ Δο ς η Αθήνα, Μάρτιος 2024

is B n 978-618-205-569-4

κέΝΤρικη ΔιΑθέςη Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 64 31 108

ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΜΙΧΑΗΛ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΣ

Κάτι ώρες

— ΑΘΗΝΑ 2024 —

Περιεχόμενα

Εγκατάλειψη 1

Πέρασα σήμερα και το είδα· έτοιμο να πέ­

σει� Παλιό σπίτι, αρχοντικό, πανέμορφο! Εγκα­

τάλειψη! Πόνος!

Ήταν και μια γατούλα στην πόρτα, μια Κάλικο, σαν κάτι να περίμενε –στητή, αγέρωχη–, σαν κάποιον να γυρίσει· κάποιον που δεν θα

γυρίσει ποτέ�

Ή μπορεί να ήταν ο ιππότης – φύλακας τού

σπιτιού, μετεμψυχωμένος σε γάτα � Περιμένει

750 χρόνια τον αντικαταστάτη του· αυτόν που

θα περάσει τις τρεις δοκιμασίες για να τού πα­

ραδώσει το σπαθί���

Αύριο θα ξαναπεράσω καλή μου γατούλα ���

Να με περιμένεις�

Καληνύχτα τώρα!

Κάτι ώρες

Σε παρακολουθούσα πολλή ώρα· δεν με είχες

μυρίσει� Βάδιζες αργά, αποφασιστικά � Σταμά­

τησες, εντελώς ξαφνικά, και γύρισες πίσω�

Έκατσες κάτω και έξυσες το κεφάλι�

Μερικά βήματα δεξιά, ξανά αριστερά, κάτι

σαν «πού πάω, τι κάνω»; Ξαναξύστηκες σαν να

σου κατέβει καμιά ιδέα· ή μπορεί να είχες και

ψύλλους, δεν ξέρω� Συνέχισες αντίθετα τώρα, μα πάντα αποφασιστικά �

Και ξαφνικά, παγώνει το αίμα μου! Στρίβεις

δεξιά, σκύβεις και περνάς κάτω από την μισο ­

γκρεμισμένη καγκελόπορτα και βγαίνεις στην

πολύβουη λεωφόρο�

«Όχι, όχι ρε φίλε! Πού πας; Έχει αυτοκίνη ­

τα εδώ»!

Σαν να τρόμαξες στην αρχή ή έτσι μού φά­

νηκε· μετά ξεθάρρεψες�

«Δεν είμαι φίλος, φίλη είμαι· θηλυκιά είμαι, δεν με βλέπεις; Κοτζάμ βυζιά κρέμονται· οχτώ!

Ένα απόγευμα που γύρισα στον θάμνο, τα μι­

κρά μου έλειπαν, κάποιος τα είχε πάρει� Ενο ­

χλούσαν τους γείτονες, είπαν� Μού ’μειναν τα

βυζιά να κρέμονται»�

«Πώς να σε λένε άραγε»;

Σαν να διάβασες την σκέψη μου�

«Διάλεξε! Κάποιοι με φωνάζουν “Ουστ, πα­

λιόσκυλο’’, κάποιοι άλλοι ‘’φύγε από ‘δω, κο ­

πρόσκυλο’’ και κάποιοι σκέτο ‘’Ουστ’’� Σε μια

πλατεία κάποτε ένας άνθρωπος που έβλεπα

πότε–πότε, μού έδινε λίγο φαΐ κι εγώ τού κρα­

τούσα συντροφιά την νύχτα στο παγκάκι, με έλεγε “Αγάπη μου’’� Ένα πρωί δεν ξύπνησε�

Ήρθε ένα μεγάλο αυτοκίνητο με μπλε φώτα

που αναβόσβηναν και σφύριζε και τον πήρε·

δεν τον ξαναείδα»�

«Θα διαλέξω το Αγάπη μου� Να προσέχεις

Αγάπη μου, εδώ οδηγούν σαν τρελλοί· κι εμέ­

να τράκαραν τον Μάιο��� γαμώτο και δεν έχω

και τίποτα να σού δώσω���»�

«Δεν πειράζει· χάιδεψέ με λίγο στην πλά­

τη που δεν φτάνω»� Έκλεισες τα μάτια καθώς

χάϊδευα το καφετί –σκληρό από την σκόνη και

την απλυσιά– τρίχωμα �

«Ελάτε κύριε, φεύγουμε», άκουσα μια φωνή�

Σάλταρα στον καταπέλτη, παραλίγο να μού

πέσει το σακίδιο στην θάλασσα � Έτρεξα βια­

στικά στην κουπαστή ανεβαίνοντας δυο–δυο

τα σκαλιά �

Ήσουν εκεί· περίμενες καθισμένη στα πίσω

πόδια να κοιτάς το πλοίο που απομακρυνόταν�

Στο τέλος –«μάταια πια», θα σκέφτηκες– απο ­

φάσισες να φύγεις� Σε κοιτούσα με αγωνία να

απομακρύνεσαι προς τους ευκάλυπτους� Το τε­

λευταίο πράγμα που κράτησα από σένα ήταν

η ουρά σου όρθια, περήφανη, να χάνεται πίσω

από έναν θάμνο�

«Καλή τύχη ‘’Αγάπη μου’’», κατάφερα να

Είναι κάτι ώρες μαχαίρια, ρε φίλε, στις θλιμμένες γειτονιές τών τσιμεντουπόλεων το απόγευμα που ο πατέρας παίζει μπάσκετ με τον γιο του στο παρκάκι.

Είναι κάτι ώρες στις κουπαστές τών πλοίων την ώρα που φεύγουν· κάτι ώρες, ρε φίλε, στις εθνικές οδούς το σούρουπο που δύει ο ήλιος.

Βρίσκει κι αυτός ο πούστης κάτι ώρες

να τα βάψει όλα κόκκινα… Μα κάτι ώρες!

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα

ΤΗλ.: 210 64 31 108

ekdoseis.ocelotos@gmail.com

www.ocelotos.gr

ISBN 978-618-205-569-4