ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΜΑΡΚΟΥ
Κομφετί ΚΟΜΦΕΤΙ Για τον αδελφό μου, Τάκη.
Μάρκ ο υ Παρ ασ κ ε υή
ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Περιεχόμενα
σελ.1
Προλογικό σημείωμα
σελ.2
Διακλαδώσεις
σελ.3
Αποβράσματα
σελ.12
Τρία αδέσποτα μονόπρακτα
σελ.19
171
29/04/2011 Αγαπητέ Αναγνώστη, Σου απευθύνω το σημείωμα αυτό, πρωτίστως για να σε ευχαριστήσω που επέλεξες να βάλεις στα χέρια σου τούτο το «υβρίδιο». Δεύτερον, για να σε προειδοποιήσω για τη δεινή δοκιμασία που ενδεχομένως να υποστείς εξαιτίας του δειλού και ευτελούς ετούτου αναγνώσματος. Τρίτον, νιώθω την υποχρέωση να απολογηθώ, μπας και εξιλεωθώ, γιατί έκρινα ότι χρήζει τυπώσεως αυτό το συνονθύλευμα σκέψεων. Ξεκίνησα να γράφω υποκινούμενη από μια ανάγκη αυτοέκφρασης. Και αφού δεν είχα άλλα μέσα, ή μάλλον δυσκολευόμουν περισσότερο να εκφραστώ με άλλους τρόπους, επέλεξα αυτόν, έναν πιο απρόσωπο, ανώδυνο –δεν είναι κόπος για μία δηλωμένη διαχειρίστρια του λόγου να γράψει δυο αράδες- και επώδυνο συνάμα –επώδυνο για εμένα και για εσένα, για άλλους λόγους- την όποια όμως οδύνη την κουμάνταρα «εγώ»∙ «εγώ» αυτουργός και διακινητής, υπέθαλπα κρυφά δίπλα στην οδύνη κάποιες ικμάδες αισιοδοξίας. Ανησυχίες, πάσης φύσεως, που μ’ άγγιζαν άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, αναλόγως των εκάστοτε «αποστάσεων», έγιναν οι κινητήριοι μοχλοί του νου μου. Οι «διακλαδώσεις» και τ’ «αποβράσματα» είναι γέννημα-θρέμμα τους. Τα «τρία αδέσποτα μονόπρακτα», ανάγκη επιτακτική να εξισορροπήσω τη συγκρουσιακή μου σχέση με τους άλλους και δη τους πολλούς – ή με εμένα; Και έρχεται το «171». Το «171», το βάλσαμό μου, η τιμωρία μου, η αγωνία μου, απεγνωσμένη κραυγή για βοήθεια. Ένας κοινός αριθμός για εσένα, για εμένα το όνομά του, έτσι τον ζητάω εδώ και τρεις μήνες στο τηλέφωνο, και μ’ απαντάει, εν απουσία του. Τα συναισθήματά μου, κατ’ αυτές τις συνομιλίες, περιχαράκωσα σε λέξεις -κατά το δυνατόν- για να τις μοιραστώ μαζί σου –χωρίς περαιτέρω αξιώσεις. Τελειώνοντας τον συρφετό αυτό –ένας συρφετός είναι το μυαλό μουζητώ συγνώμη a priori σε περίπτωση που φτάνοντας στην τελευταία σελίδα, θεωρήσεις μάταιο, ξόδεμα, τον πολύτιμο χρόνο που αφιέρωσες στην ενασχόλησή σου με το δικό μου αλλοπρόσαλλο τρόπο –ούτε καν εγώ μπορώ να συμβιβαστώ μαζί του- που βλέπω και κατανοώ ό,τι με περιτριγυρίζει. Με εκτίμηση Μάρκου Παρασκευή
ΔΙΑΚΛΑΔΩΣΕΙΣ
5/11/2003 Στο ίδιο βαγόνι μας έτερπε Από παλιά, ν’ αρχίζουμε ταξίδια, Από και προς, Θύμισες, ιμέρους. Δεξιά εσύ, αριστερά εγώ∙ Απ’ τα παράθυρα μας αγκύλωναν γλυκά Διαφορετικές οσμές. Και πάντα φτιάχναμε γαλήνιοι Το πιο όμορφο άρωμα από αυτές, Και το φορούσαμε φυλακτό. Το δείχναμε στα δέντρα, στον ήλιο, Στον εισπράκτορα, στους άλλους επιβάτες∙ Μας φαινότανε. Και στο πέρασμα του χρόνου∙ Μας κατέλαβε φόβος μήπως Κάπου και πώς τελειώσει το ταξίδι. Και τα’ άρωμα ξεθυμάνει Απ’ τα νώτα μας, Και δεν αναγνωρίζουμε πια τη θέση μας στο τρένο, δίπλα-δίπλα. Αλλάξαμε αριθμό, Εγώ κάθομαι τώρα δεξιά, Κι αριστερά δεν με πειράζει. Εσύ ίσως είσαι σε άλλο βαγόνι, Σε άλλο τρένο, Δε γνωρίζω. Δεν αναγνωρίζω θύμισες, Μόνο οι ίμεροι μου απέμειναν μονόχνοτοι Κι έρχονται εικόνες άλλοτε από δεξιά, άλλοτε απ’ αριστερά. Τώρα δε μυρίζει κάτι από εμένα Καθώς διανύω το βαγόνι να φτάσω στη θέση μου∙ Παρά μόνο σταγόνες ενός γαλλικού ινστιτούτου Επίπλαστης ομορφιάς.
ΣΠΟΔΟΣ Κόλουροι ίπποι, πισθάγκωνα δεμένοι, Τραβούν τα ηνία αγνώστων αρμάτων, Πλουμιστών από λογής-λογής ποτήρια, Εύθραυστα αποτυπώματα Στις εμπρόσθιες λακκούβες. Ένα δρολάπι ψέγει Το παράκαιρό τους θάρρος. Σερνάμενα ως τα νερά της Στύγας Γίνονται παίγνιο Των αδιάφορων θεών τους. Τα χρόνια τους παραδίνονται Στο κόκκινο του έρωτα, Υψώνονται, κολλητά χορεύουνε Και σπάνε.
ΕΡΩΤΑΣ
Ουρλιαχτά Αγγελικά περιπλανώμενα Σε εύθραυστες χορδές∙ Άλλοτε, Στήνουν μες στα χαλάσματα χορό Με κρίνα διάφανα Σαν τη διάφανη ματιά τους∙ Μαγικά, Σαν την αύρα που αποπνέουν∙ Αναταράσσουν Το «είναι»∙ Άλλοτε, Στήνοντας καντάδες Κάτω από πολύχρωμα μπαλκόνια∙ Και ψελλίζουν, Ψελλίζουν Ουρλιάζοντας Τον «Έρωτα».
Συνήθεια Είναι που έγινε η νύχτα Συνήθεια αγαπημένη∙ Και πώς να της αρνηθείς Τον έρωτά σου; Δίχτυ πλέκει με δυο βελόνια, Μάγισσες∙ κομφετί το [komfetí] Ο (άκλ.): μικρά, στρογγυλά, Να κλείσει την σκέψη, πολύχρωμα κομματάκια από χαρτί, που τα Το σώμα, τα φεύγοντα στο άκουσμα του ερεθίσματος. πετούν ο ένας στον άλλο παίζοντας τις απόκριες· χαρτοπόλεμος1: Tου έριξε μια χούφτα ~. [λόγ. < γαλλ. confettiΦως∙ (< ιταλ. confetti `μικρά Κλείνεις τα μάτια∙ γλυκά΄)] Πέφτεις στο νυχτερινό σου Λήθαργο… Και έξω, Ο κόσμος γυρίζει, Γύρω από τον αναμμένο άξονά του, Εν τάχει…
ISBN 978-960-9499-95-8 Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ
ο σ ε λ ότ ο ς
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
ΜΗΤΕΡΑ, Έλαμψαν τα μάτια σου, Γαλήνεψαν τα χείλη σου, Σαν μ’ είδες να βγαίνω Από το κομμωτήριο. Γέλασε πιο πολύ Και η καρδιά σου, Όταν έμαθες πως τώρα τελευταία Πηγαίνω κάθε μήνα, μια φορά. Εγώ όμως, κρατώ ακόμη Εκείνες τις λερωμένες σελίδες «Εφημερίδας», Που αντίκριζες σαν ρουκέτες αυτοκτονίας. Κλειδωμένες βόμβες σιωπής∙ Στο συρτάρι μου βαριανασαίνουν, Βαριανασαίνω κι εγώ, Πίσω απ’ το όλο αγωνία μέτωπό σου. … Θα βαριανασαίνω στην εικόνα Του εύπλαστου προσώπου σου, Στον μακρινό απόηχο των λέξεων, Συνοδών των λογής-λογής βημάτων σου.