Κρίση χωρίς (ανά)κριση
Τι Τλος Κρίση χωρίς (ανά)κριση
ς υγγρΑ φέ Α ς
Anna Katsika-Triantafillidou
έ πιm έ λ έ ι Α - Διορθω ς η Άρης Ζερβούδης
LAyou T - Design
myrtilo, λένα παντοπούλου
Copyrigh T© 2024
Anna Katsika-Triantafillidou
π ρ ωΤ η έΚΔο ς η Αθήνα, Μάρτιος 2024
is B n 978-618-205-570-0
ΚέΝΤριΚη ΔιΑθέςη Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 64 31 108
ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
Anna
Katsika-TriantafillidouΠρόλογος
Νομίζω πως πρέπει να σας συστηθώ, αν και πολλοί ξέρετε πράγματα για μένα, αλλά όχι τα πάντα. Πάντα κρύβουμε μυστικά. Πράγματα που ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό. Πράγματα που θέλουμε να αποτινάξουμε από τη μνήμη μας. Αλλά θα βρω το δειλό θάρρος να σας τα πω. Γι’ αυτό γράφω∙ το χαρτί και η πένα δεν θα κρίνει.
Στα 16 είχα ένα πολύ σοβαρό γυναικολογικό θέμα υγείας που μου δημιούργησε κρίσεις πανικού και μετατραυματικό στρες κι έτσι ξεκίνησα ψυχοθεραπείες με
δική μου βούληση.
Στα 17 μου διαγνώστηκα με ΔΕΠΥ1 και δυσαριθμησία2 , αργήσαμε να το καταλάβουμε. Ήμουν πάντα μαθήτρια
του 13 κάνοντας άπειρα ιδιαίτερα και φροντιστήρια χωρίς
αποτέλεσμα. Δεν έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου, γιατί
δεν σκάμπαζα από γράμματα. Μια ζωή έγραφα, από τότε που με θυμόμουν –στο τελευταίο θρανίο η αδιάφορη μαθήτρια με ένα μολύβι, χαρτί, αριστερό χέρι–, γράμματα που δεν άγγιζαν καν τις γραμμές του τετραδίου.
Στα 18 αποφάσισα να φύγω από το σπίτι μου. Σ’ αυτό το σημείο, θέλω να πω πως είμαι ευγνώμων για την άνεση που μου παρείχε η οικογένειά μου.
1 Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας
2 Ειδική μαθησιακή δυσκολία που σχετίζεται με την αδυναμία κατανόησης
και χρήσης αριθμητικών συμβόλων, πράξεων κι εννοιών.
22 χρονών διαγνώστηκα με οριακή (μεταιχμιακή)
διαταραχή προσωπικότητας που την αντιμετώπισα με φάρμακα και ψυχολόγους. Δυστυχώς, με κακούς –όπως φάνηκε– ψυχολόγους και ψυχιάτρους, καθώς τώρα, για να γράφω, σημαίνει ότι είμαι ισορροπημένη, χάρη –πλέον– σε καλή και σωστή ιατρική υποστήριξη.
Στα 23 μου έμπλεξα με βενζοδιαζεπίνες και κακές παρέες που με εξέθεσαν στο διαδίκτυο.
Κανέναν σας δεν άκουγα, αλλά η ζωή μού έριξε το χαστούκι που έπρεπε για να ωριμάσω. Είμαι 3 χρόνια καθαρή με πολύ κόπο και μεγάλες στερήσεις, αλλά και αρκετά κενά μνήμης.
Έπειτα μπήκε στη ζωή μου ο τζόγος. Δεν έπαιζα επειδή ήθελα τα λεφτά, απλώς μου άρεσε σαν διαδικασία. Έκανα τα πάντα για να βρω λεφτά. Έβαζα όλο μου τον μισθό, έτρωγα λεφτά από τον πατέρα μου κι ό,τι είχα μαζέψει από δώρα γενεθλίων, γιορτών κι εποχών – πήγαιναν όλα κατευθείαν στα τυχερά παιχνίδια.
Δεν μετανιώνω για τίποτε. Αν δεν είχαν συμβεί αυτά τα πράγματα στη ζωή μου, δεν θα διαβάζατε τώρα αυτό το βιβλίο.
Μαμά, συγγνώμη που δίνω τόσο πολλές πληροφορίες. Το ξέρω ότι δεν σ’ αρέσει να εκθέτω τον εαυτό μου αλλά και την οικογένειά μας. Όμως, πάντα ήθελα να δημιουργήσω κάτι δικό μου και να μπορώ να το πλάσω με τα –γεμάτα τατουάζ– χέρια μου. Να μπορώ να τα διαβάζω, να τα σκίζω, να κλαίω, να γελάω, να μετανιώνω και να γαμηθεί η ψυχολογία μου.
Αυτά που θα διαβάσετε είναι κείμενα από τα 15 μου έως σήμερα – όλα βιωματικά, κι ένα φαντασίας. Περιγράφουν απόλυτα το πώς βλέπω τον κόσμο, μέσα από
έναν μεγεθυντικό φακό, λόγω της διαταραχής μου. Συγγραφέας δεν είμαι, αλλά σίγουρα μπορώ να περιγράψω το πώς νιώθω.
Καλή απόλαυση!
Αρχίνησε ο Μάρτης με λίγη απογοήτευση, αβεβαιότητα, φόβο και πολλά αέρινα φιλιά. Κι εμείς καθόμαστε στάσιμοι, με σπασμένες καρδιές, περιμένοντας το απρόοπτο. Άνθρωποι. Έρχονται, φεύγουν, επανέρχονται στις πιο αθεράπευτες και ακατάλληλες στιγμές, γεμάτες εγωισμό και λαμπερά μάτια. Δύο δάχτυλα ενώνονται
δείχνοντας αμοιβαιότητα αισθημάτων. Η σιωπή τους διασκορπίζει αβεβαιότητα. Οι ημέρες περνάνε φέρνοντάς
σου έντονες εξάρσεις. Ονειρεύεσαι, φοβάσαι. Δεν ονειρεύεσαι, απογοητεύεσαι.
Στο φως που σ’ αγάπησα, εκεί θα σε συναντήσω.
Θέλω μονάχα να καταλέγομαι στα χέρια σου
κι όλα θα ζωντανέψουν σαν παλιά παιχνίδια.
Κι αν δεν μπορώ να σε δω, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχεις.
ISBN 978-618-205-570-0
