Λίγο νωρίτερα… λίγο αργότερα by Εκδόσεις Οσελότος

143 × 210 SPINE: 14.8 FLAPS: 80

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

λίγο νωρίτερα… λίγο αργότερα ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

οσελότος

0_cover_kirki_ligo noritera.indd 1

Κ Ί Ρ Κ Η ΡΑ ΦΑ Η Λ Ί Δ Ο Υ

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

λίγο νωρίτερα… λίγο αργότερα

ISBN 978-960-564-164-1

ΚΊΡΚΗ ΡΑΦΑΗΛΊΔΟΥ

’ ένα εξειδικευμένο ιατρικό κέντρο της Γερμανίας συρρέουν Έλληνες ασθενείς με την ελπίδα να θεραπευτούν. Τι συμβαίνει σ’ ένα θάλαμο αντρών όταν ασθενείς, συνοδοί και προσωπικό, –υπό πίεση και πανικό–, αποκαλύπτουν αθέλητα τα πάθη τους; Αναπόληση, ο φόβος της εγκατάλειψης, ελπίδα, απόρριψη κι αγάπη παίζουν το ρόλο τους σ’ έναν μικρόκοσμο, όπου τα κρατούμενα ξεκαθαρίζουν και οι ισορροπίες στις σχέσεις των ηρώων γίνονται οριακές. Ο Άρης και η Άννα Καραγιώργη, οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος, είναι τα μοιραία πρόσωπα του δράματος που ξανοίγει όποτε διανθίζεται από τις σπαρταριστές ατάκες και παρεμβάσεις του γνήσιου μόρτη Βαγγέλη Διαμαντάκου. Η Χριστίνα, η κόρη του ζευγαριού, εγκαταλείπει τις ενοχές της πως τίποτα δεν θα ’χε συμβεί αν εκείνη είχε δράσει λίγο νωρίτερα ή εκείνο είχε συμβεί λίγο αργότερα. Ο αναγνώστης παρακολουθεί με περιέργεια την πλοκή που θα πάρει τελικά μια απρόσμενη εξέλιξη, καθαρό δείγμα τού αβυσσώδους της ανθρώπινης ψυχής.

Η Κίρκη Ραφαηλίδου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και δημόσια διοίκηση στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Εργάστηκε σε τράπεζα και στον ιδιωτικό τομέα. Το 2004 κυκλοφόρησε από τα Ελληνικά Γράμματα το πρώτο της μυθιστόρημα «Για δυο ηπείρους και πέντε θάλασσες», το 2009 από τις Εκδόσεις Οσελότος το μυθιστόρημά της «Η σκύλα των Αθηνών» και η συλλογή διηγημάτων (συλλογικό έργο) «7:30 μ.μ. στην οδό Μασσαλίας» και το 2012 από τις Εκδόσεις Οσελότος το μυθιστόρημα «Μικρές προδοσίες».

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς 6/25/2014 11:27:33 PM

ΚΊΡΚΗ ΡΑΦΑΗΛΊΔΟΥ

λίγο νωρίτερα… λίγο αργότερα ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

λίγο νωρίτερα... λίγο αργότερα Κίρκη Ραφαηλίδου Ελληνική λογοτεχνία [1358]0614/09 Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Shutterstock Photos, original canvas paint Κίρκη Ραφαηλίδου Αθήνα, Ιούνιος 2014

ISBN 978-960-564-164-1

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

Στην αδελφή μου, την Αντιγόνη

ΕΝΑ

ο μπόινγκ της Aegean προσγειώθηκε στη Φρανκφούρτη στην ώρα του. Παρότι η πρόγνωση καιρού για την κεντρική Ευρώπη ήταν δυσοίωνη, ένας ισχνός ήλιος είχε καταφέρει να τρυπήσει ακτινωτά τα τζάμια του αεροδρομίου. Εξουθενωμένος από την προσπάθεια, φώτιζε δειλά τα κίτρινα πλαστικά καθίσματα που ήταν βιδωμένα στις πύλες αναχώρησης, σ’ όλη τη διαδρομή μέχρι την αίθουσα αποσκευών. Ο Βαγγέλης Διαμαντάκος βαστούσε μόνο το τσαντάκι του. Κι όμως, από την κούραση του ταξιδιού κι απ’ την αγωνία του να μη χαθεί στο αχανές αεροδρόμιο, αισθανόταν σαν τον Άτλαντα, σα να κουβαλούσε στους ώμους του την ουράνια σφαίρα. Κάπου στα μισά, πήρε από πίσω ένα νεαρό ζευγάρι που μιλούσε ελληνικά. Πρόσεχε να μην τους χάσει απ’ τα μάτια του. Η λεπτοκαμωμένη κοπέλα μπροστά του βάδιζε μ’ ένα γρήγορο αεράτο βήμα πάνω στα ψηλοτάκουνα παπούτσια της, επιλέγοντας ή παραλείποντας τους κυλιόμενους διαδρόμους με κριτήρια μη προβλέψιμα. Φο-

ρούσε ένα τσαγαλί εφαρμοστό φόρεμα και κρατούσε μια σινιέ τσάντα-κουτί στο ένα χέρι και μια σκούρα δερμάτινη ζακέτα στο άλλο. Ο νεαρός, πιο βαρύς, φαινόταν ν’ ακολουθεί με δυσκολία το ελικοειδές λίκνισμά της. Ξεχώριζε από τα πολύ φουντωτά καστανά μαλλιά του. Με σημάδι το χλωρό αμύγδαλο και τον καφέ θύσανο ακολουθούσε αγκομαχώντας ο Διαμαντάκος, ώσπου έφτασαν στο χώρο αποσκευών της πτήσης τους. Μάζεψε τη βαλίτσα του και βγήκε στην έξοδο με το μέτωπο, τα πλαδαρά του μάγουλα και το μαύρο του μουστάκι μουσκεμένα από τον ιδρώτα. Ευτυχώς, το ταξί τον περίμενε. «Μόνος σας, κύριε Βαγγέλη;» ρώτησε ο Έλληνας ταξιτζής που εξυπηρετούσε τους ασθενείς του κυρίου Καθηγητή. «Δεν ήθελα να τους ταλαιπωρήσω, ρε Απόστολε… για ένα τσεκάπ ρουτίνας ήρθα, για καμιά βδομάδα…» απάντησε ο Διαμαντάκος με το λαχάνιασμα από το τρέξιμο στους διαδρόμους του αεροδρομίου να μην έχει ακόμα ξεθυμάνει. Έβγαλε και σκούπισε με ένα χαρτομάντιλο τα γυαλιά του. Ο ταξιτζής είδε στο καθρεφτάκι το αριστερό μάτι του πελάτη του φουσκωμένο. Βαρβάτη εξοφθαλμίαση… σκέφτηκε. Τόσες κούρσες τόσα χρόνια aller-retour αεροδρόμιο Φρανκφούρτης-κλινική Βάλντερμπαχ, είχε γίνει εξπέρ στα δυσοίωνα συμπτώματα. «Πόσες φορές σ’ έχω πάει και σ’ έχω φέρει στην κλινική, κύριε Βαγγέλη;» σχολίασε αμήχανα ο Απόστολος. «Έχεις χάσει κι εσύ το λογαριασμό μαζί μου, έτσι; Αυτή είναι η τέταρτη…» απάντησε ο Διαμαντάκος ρίχνοντας το βλέμμα του έξω απ’ το παράθυρο.

Τέλη Οκτώβρη, τα περίχωρα της Φρανκφούρτης κατέβαζαν τα χειμωνιάτικα. Ζωηρές ποικιλίες του χρυσού στα δέντρα, ανάριες ψηλές συστάδες με τα φυλλώματά τους αλλού να σκοτεινιάζουν κι αλλού να ξανοίγουν από τα παιχνιδίσματα της φύσης, αλλά και βλάστηση πυκνή κι ατίθαση, στριμωγμένη πίσω από τα προστατευτικά κιγκλιδώματα της μεγάλης αούτομπαν. Τα χωριά ήταν πιο μέσα. «Φτάσαμε…» είπε ο Απόστολος στον πελάτη του όταν πήραν την τελευταία στροφή πριν απ’ την ανηφορική ράμπα της κλινικής. Σταμάτησαν στην είσοδο· βγήκε και τον βοήθησε με τη βαλίτσα, τσέπωσε το πενηντάρι και του ευχήθηκε καλά αποτελέσματα και γρήγορη επιστροφή στην πατρίδα.

«Τ

ο πρωί θέλω δύο βούτυρα και δύο μαρμελάδες, το βράδυ περισσότερο τυρί και σαλάμι, και κανένα ακτινίδιο. Εσύ, το νούμερο της αίθουσας που θα πάω». Η Άννα Καραγιώργη διάβασε τις οδηγίες πίσω από το χαρτί του πρωινού. Μετά την τραχειοτομή, επικοινωνούσε με τον άντρα της γραπτώς. Στην Klinikum Walderbach όλα λειτουργούσαν ρολόι. Οι δίσκοι με το φαγητό έφταναν πρωί-μεσημέρι-βράδυ με πιστοποιητικό: άσπρα χαρτιά πέντε επί δεκαπέντε με το όνομα του ασθενούς, τον αριθμό του θαλάμου, την ημερομηνία και αναλυτικά το φαγητό. Η Άννα είχε ψάξει από τις πρώτες μέρες στο γερμανοελληνικό λεξικό κι αναγνώριζε πια τις λέξεις: Geflügel-Bierschinken η φέτα το σαλάμι (εδώ μπίρας), Konfitüre η μαρμελάδα, Zucker η ζάχαρη, Margarine εύκολο, Fruchtjoghurt γιαούρτι με φρούτα, Kaffee εύκολο, Brötchen ψωμάκια, Kaffeesahne γαλατάκι. Όταν περνούσε η διαιτολόγος για το μενού της αυριανής μέρας θα της ζητούσε για τον άντρα της δύο Margarine και δύο Konfitüre στο πρωινό του, υψώνοντας ταυτόχρονα τον δείχτη και τον μέσο. Είχε βρει πώς λέγεται το τυρί και το σαλάμι, θα της μιλούσε και για το βραδινό. Έμενε το νούμερο της αίθουσας που θα πήγαινε ο Άρης για την αξονική. «Εντάξει», είπε στον άντρα της η Άννα. «Θα ρωτήσω τώρα για την αξονική. Αλλά, όπως βλέπω, δεν έφα-

γες ούτε το ένα βούτυρο…» Έτσι όπως ήταν και οι δύο καθισμένοι στην άκρη του κρεβατιού, τον αγκάλιασε με το ένα χέρι και σκάλωσε την παλάμη της στο κόκαλο της πλάτης του που εξείχε σαν πτερύγιο καρχαρία. Άρχισε να το ζουπάει με επαναλαμβανόμενες ελαφρές κινήσεις των δαχτύλων της λες κι έτσι θα το εξαφάνιζε στην κρυψώνα του. «Πρέπει να ’χεις χάσει κι άλλο. Ζυγίστηκες σήμερα;» τον ρώτησε η γυναίκα μ’ έναν βουβό βόγγο τρυφερότητας. Αυτός γύρισε πάλι το χαρτάκι του πρωινού απ’ την πίσω μεριά, το ακούμπησε στο γόνατό του κι έγραψε: 59,5. «Βλέπεις;» του είπε η Άννα, «πρέπει να τρως, έστω και με το ζόρι. Πρέπει να δυναμώσεις».

Βαγγέλης Διαμαντάκος μπήκε στο θάλαμο 1313 συνοδευόμενος από την Ελληνίδα νοσοκόμα την ώρα του μεσημεριανού φαγητού. Η Τατιάνα τού έδειξε το φρεσκοστρωμένο κρεβάτι κοντά στο παράθυρο. «Ορίστε, με Έλληνες, όπως το ζητήσατε, και με την καλύτερη θέα», του είπε ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια της για να χωρέσει το μεγάλο παράθυρο που έπιανε όλο τον τοίχο. «Καλή διαμονή», πρόσθεσε κι έφυγε βιαστική για να φροντίσει άλλους θαλάμους. Ο νεοφερμένος χαιρέτησε μ’ ένα αόριστο νεύμα και μ’ ένα «Γεια σας, είμαι ο Βαγγέλης». Κούμπωσε με ανακούφιση το χερούλι της τροχήλατης βαλίτσας του, έβγαλε τα γυαλιά του, σκούπισε με ένα χαρτομάντιλο το ιδρωμένο του πρόσωπο και σωριάστηκε με τα ρούχα πάνω στο κρεβάτι μονολογώντας: «Ρε τους μαλάκες, τι ταλαιπωρία, στο αεροδρόμιο, ρε παιδιά, με πόνεσαν τα πόδια μου ώσπου να βγω στην έξοδο, κόντεψα να χάσω τη βαλίτσα μου, ευτυχώς πήρα στο κατόπι κάτι Έλληνες και βρήκα το δρόμο, τράβηξα μεγάλη ταλαιπωρία στο αεροδρόμιο», επανέλαβε. «Παλιά που ερχόμουνα με την Ολυμπιακή ήταν οι αποσκευές αμέσως μόλις έβγαινες απ’ τη φυσούνα, τώρα η Aegean τις πήγε στου διαόλου τη μάνα… και κάτω στη Γραμματεία, ώσπου να γράψουν τα στοιχεία… φάχτεν φούχτεν άχτεν αυτοί, τα δικά μου εγώ, άντε να συνεννοηθείς… Αφού τα έχουν τα στοιχεία μου, τόσες φορές έχω

έρθει, αλλά θέλουν να ’χουν το κεφάλι τους ήσυχο και ζητάνε υπογραφές για όλα, για να μην έχουνε ευθύνη… Τέλος πάντων…» τέλειωσε το μονόλογό του ο Διαμαντάκος κι ανακάθισε, με τα πόδια του να κρέμονται σαν παράλυτα απ’ το κρεβάτι. Ήταν φανερό ότι δεν περίμενε απόκριση. Έστρεψε το βλέμμα του στο παράθυρο που για λίγα δευτερόλεπτα γέμισε από ένα μπόινγκ που μόλις είχε απογειωθεί. Η πυκνή κίνηση του αεροδρομίου της Φρανκφούρτης –μιλούσαν για 1000 αεροπλάνα το 24ωρο– ήταν για τους ασθενείς τής Klinikum Walderbach μια όαση. Φαντάζονταν τον εαυτό τους επιβάτη υγιή κι ακμαίο μέσα στο μηχανικό πουλί να πετάει γι’ άλλη γη κι όμορφες περιπέτειες, σ’ ένα ταξίδι ζωής κι ελπίδας. Το όνειρο για τον νεοφερμένο χάθηκε μόλις έφυγε η εικόνα απ’ το κάδρο. Ο Διαμαντάκος άφησε έναν υπόκωφο αναστεναγμό, έμεινε για λίγο αναποφάσιστος… τέλος έβγαλε απ’ το τσαντάκι το κινητό του. Σχημάτισε ένα νούμερο, αλλά δεν το ενεργοποίησε. Ο Άρης Καραγιώργης, που πνιγόταν εδώ και ώρα από έναν αναβράζοντα βήχα, ηρέμησε όταν βγήκε από την οπή του λαιμού του όσο φαγητό είχε μόλις φάει. Η Άννα μάζεψε με μαλακή γάζα τα υπολείμματα, λίγα ρύζια κι ένα κιτρινωπό υδαρές υλικό. Ύστερα καθάρισε την περιοχή ολόγυρα με ένα αντισηπτικό σπρέι που τους είχε δώσει η κλινική. Ο ασθενής είχε φάει δυο τρία κομμάτια κοτόπουλο, λίγο ρύζι, δυο τρεις κουταλιές ζελέ βερίκοκο. Ο Κύπριος Λένιν Μιχαηλίδης, στο τρίτο κρεβάτι, κοντά στο νιπτήρα, γκρίνιαζε στη γυναίκα του για ένα καινούργιο εξόγκωμα που είχε εμφανιστεί ξαφνικά στη γάμπα του. «Δεν είναι τίποτα, Λάτσο μου, να, το πιάνω εγώ, είναι πολλά μικρό, σαν κοκαλάκι μοιάζει, θα το χτυπήσουμε κι

143 × 210 SPINE: 14.8 FLAPS: 80

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

λίγο νωρίτερα… λίγο αργότερα ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

οσελότος

0_cover_kirki_ligo noritera.indd 1

Κ Ί Ρ Κ Η ΡΑ ΦΑ Η Λ Ί Δ Ο Υ

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

λίγο νωρίτερα… λίγο αργότερα

ISBN 978-960-564-164-1

ΚΊΡΚΗ ΡΑΦΑΗΛΊΔΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς 6/25/2014 11:27:33 PM