Τι Τλος
Μάθημα ανατομίας
ς υγγρΑ φέ Α ς ςπύρος έ. ςακκάς
ςέ ιρΑ
έλληνική λογοτεχνία [1358] 0623/17
photo έ ξωφυλλου
Getty Images
έ πιm έ λ έ ι Α - Διορθω ς η ςπύρος έ. ςακκάς
Layout - Des IG n myrtilo, λένα παντοπούλου
Copyr IG ht© 2023 ςπύρος έ. ςακκάς
π ρ ωΤ η έ κ Δο ς η Αθήνα, ιούνιος 2023
I s B n 978-618-205-450-5
κέΝΤρικη ΔιΑθέςη Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
ο Πατέρας
ίχε βρέξει από νωρίς εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό του 1995 κι ένα ψυχρό νωτισμένο αεράκι γλιστρούσε μέσα απ’ τους ανοιγμένους μεγάλους
φεγγίτες του αμφιθεάτρου του ανατομείου, φέρνοντας
μαζί του τις μυρωδιές του βρεγμένου χώματος και του
φρεσκοκομμένου χορταριού της πανεπιστημιούπο-
λης, εκεί που ο καθηγητής της Ανατομίας, οδυσσέας
κωστάκης παρέδιδε το μάθημά του στους δευτεροετείς
φοιτητές της ίατρικής σχολής. Η πρωινή εκείνη ψύχρα
ρίγησε τα ελαφροντυμένα ακόμα κορμιά των νεαρών
φοιτητών κι έκανε κάποια φτερνίσματα ν’ ακουστούν
πνιγμένα, όμως κανένας απ’ τους δεκάδες φοιτητές που
συνωστίζονταν ασφυκτικά δε νοιάστηκε, καθώς καθη-
λωμένοι στα παμπάλαια ξύλινα έδρανα, κρέμονταν από
τα χείλη του καθηγητή τους, που τελείωνε την παρά-
δοση εκείνης της μέρας, με τα εξής λόγια:
«... και αυτός που βλέπετε, κύριοι συνάδερφοι, στη
διαφάνεια είναι ο «ραπτικός» μυς του μηρού, χάρη στον
οποίο καθόμαστε οκλαδόν και πήρε αυτό το όνομα από
τους παλιούς ραφτάδες, που θέλοντας να απλώσουν
το ρούχο που έραβαν στα πόδια τους, καθόντουσαν με
ανοιχτό σταυροπόδι...» και αμέσως ο καθηγητής κάθι-
σε σε μια καρέκλα, δείχνοντας ακριβώς τον τρόπο καθίσματος και το συγκεκριμένο μυ στον οποίο αναφερόταν.
ο καθηγητής της Ανατομίας, οδυσσέας κωστάκης, διακρινόταν για το σχεδόν αγωνιώδη τρόπο με τον οποίο προσπαθούσε να μεταδώσει τις γνώσεις του στους νεαρούς φοιτητές. Ξεκούμπωνε το πουκάμισο του, ξέσφιγ-
γε τη γραβάτα του, πετούσε τη μπλούζα του, δείχνοντας στο ίδιο του το σώμα τα διάφορα ανατομικά στοιχεία στα οποία αναφερόταν, μύες, αρθρώσεις, κόκκαλα, και θέλοντας να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερο παραστατικός, μετέτρεπε πολλές φορές την παράδοση σε μια... θεατρική παράσταση! και δεν προχωρούσε παρακάτω τη διδασκαλία του, αν δε βεβαιωνόταν ότι είχαν γίνει κατανοητά από όλους, όλα όσα τους είχε διδάξει.
«κύριοι συνάδερφοι, η γνώση της Ανατομικής είναι τόσο αναγκαία και βασική για το γιατρό όσο και η προπαίδεια για έναν μαθηματικό! και όσο απίθανο είναι να λύσει μια σύνθετη άσκηση εφαρμοσμένων μαθηματικών
κάποιος που αγνοεί την προπαίδεια άλλο τόσο απίθανο είναι να θεραπεύσει κι ένας γιατρός έναν ασθενή, μη
γνωρίζοντας Ανατομική. σας ευχαριστώ για την προσοχή σας» κατέληξε, ενώ ένα θερμό χειροκρότημα που ξεσπούσε από τους ενθουσιασμένους φοιτητές του, κάλυπτε τα τελευταία του λόγια.
Μόνο ο κρεμασμένος από δεκαετίες ανθρώπινος σκελετός στη γωνία της αίθουσας, με την χάσκουσα σαν πλατύ σαρδόνιο χαμόγελο κάτω γνάθο, παρέμενε ασυγκίνητος, μη συμμεριζόμενος τον ενθουσιασμό των φοιτητών για τον καθηγητή τους.
ο κύριος καθηγητής. Με τη λευκή ιατρική του μπλούζα, ψηλός, αδύνατος, με αραιά γκριζαρισμένα, χτενισμέ-
ΜΑΘΗΜΑ ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ
να πίσω μαλλιά και με ένα κοντοκουρεμένο μούσι, που
έκανε να διαγράφεται ακόμα πιο έντονα το οστεώδες, σχεδόν ασκητικό πρόσωπό του, με τα έντονα ζυγωματι-
κά και τα δύο μικρά αγέλαστα αετίσια μάτια του, χωμέ-
να βαθειά στις κόγχες τους, σαν ταμπουρωμένα σε δυο
μικρές ανήλιαγες κρυψώνες, λες και πάσχιζαν να συσκο-
τίσουν ένα μυστηριώδες παρελθόν...
Αεικίνητος, μιλούσε και πηγαινοερχόταν με ένταση
και πάθος πέρα-δώθε στην έδρα, έδειχνε με τα πελώρια
σαν φτερά αγγέλου χέρια του στον πίνακα και δίδασκε
με μια φωνή επιβλητική, σταθερή, μεταλλική, σκληρή, που της ξέφευγε όμως φορές-φορές μια δωρική μεν αλλά απίστευτα γλυκιά μελωδικότητα...
Είχε έρθει πριν από πέντε χρόνια απ’ το εξωτερικό, δι-
άσημος και με σπουδαίες επιστημονικές περγαμηνές και
σύντομα απέκτησε τη φήμη μεταξύ των φοιτητών, του
πολύ αυστηρού καθηγητή, που δύσκολα περνούσες το
μάθημα του, αλλά συνάμα καλού δάσκαλου. Δεν ήταν
τυχαίο ότι στα γνωστά φοιτητικά πηγαδάκια ακουγόταν ότι, «ο κωστάκης σε παιδεύει μεν, αλλά σου μαθαίνει Ανατομία!».
οι φήμες έλεγαν ότι ήταν σχετικά νέος για καθηγητής, δεν πρέπει να ήταν πάνω από σαράντα πέντε χρονών, ωστόσο φαινόταν πολύ μεγαλύτερος, λες κι οι
— 11 —
Το οδοιπορικό μιας ελληνικής οικογένειας σ’ ολόκληρη την έκταση του 20ου αιώνα, με σημαία τις αξίες της. Ιστορίες που μοιάζουν σαν ένα «Μάθημα ανατομίας». Ένα μάθημα ανατομίας όμως στο οποίο δεν αποκαλύπτονται κόκκαλα, σάρκες και νεύρα αλλά ανθρώπινοι χαρακτήρες, υπεράνθρωπες αντοχές, ανύσταχτες υπομονές κρυμμένες κάτω από μύχιες σκέψεις και λαβυρινθώδεις ψυχικές διεργασίες, αντιμέτωπες με σατανικές συμπτώσεις και απρόσμενες ανατροπές…
Ένα μάθημα ανατομίας που το ανατομικό νυστέρι δεν κρατά κάποιος ανατόμος αλλά η ίδια η ζωή.
Η τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής που ζωντανεύει μέσα από εικόνες, μουσικές, συνήθειες
και ήθη που τείνουν σήμερα να λησμονηθούν.
Το άρωμα μιας εποχής που σβήνει, αφήνοντας μια
πικρή γεύση στο στόμα…
ISBN 978-618-205-450-5
