Τα μουσικά ποιήματα ενός φεγγαροπαρμένου

140 × 210 SPINE: 3 FLAPS: 80

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΖΙΤΣΟΣ

Τα μουσικά ποιήματα ενός φεγγαροπαρμένου ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΖΙΤΣΟΣ • ΤΑ ΜΟΥΣΙΚΆ ΠΟΙΉΜΑΤΑ ΕΝΌΣ ΦΕΓΓΑΡΟΠΑΡΜΈΝΟΥ

Ο «Φεγγαροπαρμένος» ποιητής «Δημήτρης Σταδάς», ή κατά κόσμον Μαζίτσος Διονύσιος, είναι και συγγραφέας θεατρικών έργων, διηγημάτων και παραμυθιών. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα όπου γεννήθηκε, (κατά σατανική σύμπτωση την ημέρα της άλωσης της «Πόλης»). Έχει εκδώσει δύο βιβλία και έχει συμμετάσχει σε δύο ομαδικές εκδόσεις παραμυθιών. Είναι επίσης μέλος του συλλόγου Εικαστικών Καλλιτεχνών Ελλάδος «Ο ΑΠΕΛΛΗΣ», και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής.

ISBN 978-960-564-118-4 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς 0_cover_mousika poiimatai.indd 1

2/10/2014 12:34:28 PM

Τα μουσικά ποιήματα ενός φεγγαροπαρμένου

Τιτλος Τα μουσικά ποιήματα ενός φεγγαροπαρμένου Συγγραφέας Διονύσης Μαζίτσος Σειρα Ποίηση [2358]0114/01 Copyright© 2013 Διονύσης Μαζίτσος

Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Ιανουάριος 2014

ISBN 978-960-564-118-4

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΖΙΤΣΟΣ

Τα μουσικά ποιήματα ενός φεγγαροπαρμένου

ΑΘΗΝΑ 2014

4

Διονύσιος ο ποιητής Παντού φλερτάρει, εδώ και εκεί ο ποιητής, μα μια καρδιά έχει στο νου, ο δυστυχής. Σαν τον θεό τον Διόνυσο είναι το όνομά του, μα μήτε θεός δεν έχει κλάψει τα δάκρυά του. Και στην κοπέλα που αγαπά θέλει να πει, δυο λόγια μόνο, λόγια απλά, πως την ποθεί. Λατρεία δεν θέλει, μήτε σταφύλι, μήτε κρασί, θέλει μονάχα τα δυο της χείλη σ’ ένα φιλί.

5

Είναι η καρδιά μου μια φωτιά που το ποτό θα σβήσει Με οχτώ ποτήρια μια νυχτιά δάκρυα είχα χύσει μα είχα φίλο, σύντροφο να με παρηγορήσει. «Για θηλυκό δεν έκλαιγες ποτέ σου στη ζωή σου μην τη θυμάσαι άλλο πια σκοτώνει την ψυχή σου». «Αν με σκοτώνει φίλε μου ε, τότε ας πεθάνω, να πιω μονάχα δώσε μου λιγάκι παραπάνω». «Μες τα ποτήρια τα ποτά δάκρυα έχω χύσει και η καρδιά μου μια φωτιά που το ποτό θα σβήσει». «Φίλε μου πως κατάντησες έτσι για μια γυναίκα και τα ποτήρια με ποτό τα πίνεις δέκα-δέκα;» «Πόσο θα πιω μην με ρωτάς φίλε να λησμονήσω εσύ μονάχα να κερνάς απόψε θα μεθύσω».

6

«Μες τα ποτήρια τα πολλά δάκρυα έχω χύσει και η καρδιά μου μια φωτιά που το ποτό θα σβήσει». «Έτσι λοιπόν μου έλεγε, γυναίκα να ’βρω άλλη καρδιά να δώσω και ψυχή σ’ αγάπη πιο μεγάλη. Μα εγώ όμως δεν άκουγα τύφλα απ’ το μεθύσι και στο τραπέζι έγειρα τα μάτια είχα κλείσει. Μες τα ποτήρια τα ποτά τον χάρο είχα γνωρίσει και της ψυχής μου τη φωτιά απ’ το ποτό είχε σβήσει.

7

Μην τρως τη φόλα και γράφτα όλα Γνώρισα κάπως κάποτε και κάπου, μια φορά έναν μυστήριο άνθρωπο παράξενο τυπά. «Όλοι μας τρώμε φόλα» μου λέει σε μια στιγμή «γι’ αυτό τα γράφω όλα αυτό μόνο αρκεί». Ο «εδώ τα γράφω όλα» έγινε φίλος κολλητός μα ήταν πάνω απ’ όλα λιγάκι παλαβός. «Όλοι μας τρώμε φόλα σ’ όλη μας τη ζωή γι’ αυτό τα γράφω όλα αυτό μόνο αρκεί». Μια μέρα που τα έλεγε του λέω με φωνή: «Δεν είναι έτσι φίλε μου δεν έχεις λογική!» «Γιατί όλοι τρώμε φόλα σε τούτη τη ζωή; Κι εσύ τα γράφεις όλα κι αυτό μόνο σ’ αρκεί;»

8

«Πάρ’ τη ζωή στα σοβαρά» με σπόντα μου πετάς αλλά άμα πεθάνεις την βλέπεις και γελάς! «Όλοι μας τρώμε φόλα σε τούτη τη ζωή γι’ αυτό τα γράφω όλα κι αυτό μόνο αρκεί». Πολλές φορές τον άκουγα και ήμουν σκεπτικός σωστά εγώ τα σκέφτομαι ή δίκιο έχει ο τρελός; Μην τρως λοιπόν τη φόλα μην σκέφτεσαι στιγμή βράστα και γράφτα όλα αυτό μόνο αρκεί.

9

Ντο, ρε, μι και ντο, σι, λα Βρεθήκαμε μια βραδιά με μουσική και άσπρο κρασί και λέγαμε για τα παλιά τα λέγαμε ως το πρωί. Και ντο, ρε, μι και ντο, σι, λα και λέγαμε πάρα πολλά και φα, μι, ρε και σολ, λα, σι μας έχει αλλάξει η ζωή. Μικρό αγόρι ήμουν εγώ μικρό κορίτσι ήσουν εσύ και ήμασταν ξανά εδώ και οι δυο, ντυμένοι θαλασσί. Και ντο, ρε, μι και ντο, σι, λα περάσαμε τόσα πολλά και φα, μι, ρε και σολ, λα σι πώς πέρασε έτσι η ζωή; Και πώς χαθήκαμε ρωτώ και χωριστήκαμε μικροί μα είμαστε και πάλι εδώ πάλι θα είμαστε μαζί. Και ντο, ρε, μι και ντο, σι, λα τα είπαμε όλα τώρα πια και φα, μι, ρε και σολ, λα σι φίλοι για πάντα στη ζωή.

10

Ένα είχα μόνο να σου πω για όσα περάσαμε μαζί πόσο πολύ σε αγαπώ μα όμως πως ένιωθες εσύ; Και ντο, ρε, μι και ντο, σι, λα πώς θα τελειώσει η βραδιά; Και φα, μι, ρε και σολ, λα, σι αχ τι θα κάνεις τώρα εσύ; Με μια απορία για τα καλά αιώνας μου έμοιαζε η στιγμή όταν μου είπες πονηρά μάλλον θα φταίει το κρασί. Και ντο, ρε, μι και ντο, σι, λα έτσι τέλειωσε η βραδιά και φα, μι, ρε και σολ, λα, σι οι δυο μας δώσαμε φιλί.

11

Σου ζητιανεύω λίγη αγάπη Σου ζητιανεύω λίγη αγάπη, δυο λόγια μόνο τρυφερά, μη μου χρυσώνεις πια το χάπι, αφού μου κόβεις τα φτερά. Μικρή σου λέω κοίταξέ με, το βλέμμα να έχεις προς τα δω, και εάν το θέλεις μίσησέ με, όμως να ξέρεις σ’ αγαπώ! Αυτά τα λόγια που γυρεύεις, δεν είναι λόγια τόσο απλά, πάψε λοιπόν να ζητιανεύεις, να μου πληγώνεις την καρδιά. Μη μου φωνάζεις κοίταξέ με, το βλέμμα θα έχω προς τα κει, και εάν το θες αγάπησέ με, όμως ζητώ άλλη ψυχή. Αν μ’ αγαπάς σου λέω να τη, αυτή είναι η καρδιά που αγαπάς, γι’ αυτό μικρή μου πες μου κάτι, κι άλλο να μην με τυραννάς. Ξανά σου λέω κοίταξέ με, γύρνα επιτέλους προς τα εδώ, και αν το θέλεις ζήτησέ με, όπως εγώ σε αναζητώ.

12

Σε θέση δύσκολη με φέρνεις, τι άλλο θέλεις να σου πω; Αυτή η αγάπη που μου στέλνεις, δεν είναι κάτι που ζητώ. Μη μου φωνάζεις κοίταξέ με, τι να κοιτάξω τι να δω; Εάν το θέλεις ξέχασέ με, μόνο σα φίλο σ’ αγαπώ.

13

Σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς Το βραδάκι μες στα μπαρ που τριγυρνάω, στο όνομά σου θα γελάω θα μεθώ. Γιατί σου λέω κοριτσάκι σ’ αγαπώ, μες στην ψυχή σου, πάντα θα σου τραγουδώ. Αφού σου λέω σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς, πες μου επιτέλους κοριτσάκι που το πας; Αφού σου λέω σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς, πες μου επιτέλους κοριτσάκι που το πας! Στο κρεβάτι μου τη νύχτα που γυρνώ, το όνομά σου θα θυμάμαι που ποθώ. Γιατί σου λέω αγοράκι σ’ αγαπώ, μες στην καρδιά σου πάντα θα σου τραγουδώ! Αφού σου λέω, σ’ αγαπάω και μ’ αγαπάς, πες μου επιτέλους αγοράκι που κολλάς; Αφού σου λέω σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς, πες μου επιτέλους αγοράκι που το πας! Όταν στο δρόμο τη μορφή σου συναντώ σου κάνω νεύμα, και σε λίγο σου γελώ. Γιατί σου κρύβω πως για σένα θα πονώ, μες το μυαλό σου πάντα θα σου τραγουδώ. Αφού σου λέω σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς, πες μου επιτέλους τι θα γίνει πια με μας; Αφού σου λέω σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς, πες μου επιτέλους κοριτσάκι που το πας!

14

Δυο ψυχές μες το βραδάκι αναζητάνε, αυτόν τον άνθρωπο που θέλουν και ποθούν για να του πουν πόσο πολύ τον αγαπάνε, κι έτσι στη νύχτα εύθυμα μας τραγουδούν. Αφού σου λέω σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς, πες μου επιτέλους αγαπούλα που κολλάς; Αφού σου λέω σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς, πες μου επιτέλους αγαπούλα που το πας!

15

Με την κιθάρα θα σας παίξω ένα σκοπό Με την κιθάρα θα σας παίξω ένα σκοπό, ένα τραγούδι για την αγάπη θα σας πω. Για μια γυναίκα που αγάπησα βαθιά και ένα σημάδι μου έχει αφήσει στην καρδιά. Την γνώρισα από ένα φίλο μια φορά, τα χέρια δώσαμε κι δυο με μια χαρά. Και απ’ την αρχή το καταλάβαμε και οι δυο, πως ένα αίσθημα θ’ αρχίσει δυνατό. Και φίλοι γίναμε και λέγαμε πολλά, μα δεν τολμούσε να μιλήσει η καρδιά. Ώσπου μια μέρα, ένα όμορφο πρωί, τα ’παμε όλα, σε μια δροσερή βροχή. Με την κιθάρα θα σας παίξω ένα σκοπό, ένα τραγούδι για την αγάπη δυνατό, για μια γυναίκα που αγάπησα βαθιά, και ένα σημάδι μου έχει αφήσει στην καρδιά. Και έτσι πέρασε ο χρόνος και ο καιρός, και σ’ ένα γάμο μας ευλόγησε ο Θεός και γίναμε και οι δύο, ένα, μια ψυχή, και βρήκαμε το νόημά μας στην ζωή. Μα σε δυο χρόνια είχε αλλάξει ο σκοπός, σε μια στιγμή, έγινε μιας, πιο θλιβερός. Σε μια στροφή, ένα αμάξι την χτυπά, κι αυτή πεθαίνει στο λεπτό λίγο μετά.

16

Και μόνος έτσι τελειώνω τον σκοπό, ένα τραγούδι, για την αγάπη, δυνατό, για μια γυναίκα που αγάπησα βαθειά και ένα σημάδι μου έχει αφήσει στην καρδιά.

17

Και αυτή η βραδιά κατέληξε σε τσακωμό Και αυτή βραδιά κατέληξε σε τσακωμό, και την αγάπη έπνιξες σ’ ένα λυγμό. Πως δεν με θες με μία σπόντα μου πετάς, πως με μισείς και πως με μένανε γελάς. Μα εγώ σου λέω, κάτσε λίγο να σκεφτείς, γιατί το ξέρω πως αυτά δεν τα εννοείς. Στα σοβαρά όλα αυτά δεν μου τα λες, και δεν μπορεί όλα να αλλάξανε από χτες. Και τότε είπες πως το έχεις μάθει από παλιά, απ’ την μητέρα σου που στο ’πε μυστικά. Όπως το αλάτι βελτιώνει το φαΐ, έτσι και η γκρίνια νοστιμίζει την ζωή. Κι έτσι σε λίγο, με ρωτάς, για εμένα τι ’σαι, και πως δεν ξέρεις με μια πίκρα προσποιείσαι, και αφού ’ναι έτσι, λέω: «Τότε θα στο πω, μονάχα εσένα, μόνο εσένα αγαπώ» «Αφού μου το πες, στο λέω κι εγώ πως σ’ αγαπώ» μου απαντάς, σε ένα ρυθμικό σκοπό. Τα δάκρυα διώχνεις που συννεφιάζουν την καρδιά, και με μια κίνηση με πνίγεις στα φιλιά. Κάθε γυναίκα το ’χει μάθει από παλιά, απ’ την μητέρα της που το ’πε μυστικά. Όπως το αλάτι βελτιώνει την ζωή, έτσι και η γκρίνια νοστιμίζει την ζωή.

18

Μια μέρα γνωριστήκαμε Μια μέρα γνωριστήκαμε, τυχαία συναντηθήκαμε, την μοίρα μας την γράψαμε με χτύπους στην καρδιά. Καθόλου δεν διστάσαμε, στα άκρα τότε φτάσαμε, μαζί σαν κολυμπήσαμε, βουτήξαμε βαθιά. Και ήσουν, γλυκιά μου, ομορφονιά μου, ήσουνα φως μου, το φως του κόσμου. Τα χρόνια όμως περάσανε και οι φίλοι μας ξεχάσανε, τα χέρια μας χαϊδέψανε τα άσπρα μας μαλλιά. Τα μάτια μας κερδίσανε, τον χρόνο τον νικήσανε, τα πρόσωπα ας γεράσανε, ας κάναμε παιδιά. Έτσι, γλυκιά μου, ομορφονιά μου, σε λέω φως μου, το φως του κόσμου. Ξανά ερωτευτήκαμε, μαζί σαν φιληθήκαμε, τον έρωτα τον νιώσαμε, ξανά απ’ τα παλιά. Με έρωτα δεθήκαμε, ξανά σαν ενωθήκαμε, την νιότη πάλι βρήκαμε, σε μια όμορφη βράδια. Και έτσι, γλυκιά μου, ομορφονιά μου, σε λέω φως μου, το φως του κόσμου.

19

Μια νύχτα αναρωτιόμουν… Μια νύχτα αναρωτιόμουνα, ρωτούσα τι και πως, καθώς ξημερωνόμουνα, με ανοιχτό το φως. Αναρωτιόμουν για τα όνειρα, στα βάθη της ψυχής, αν ρίχνουν πάντα άγκυρα, στον κάβο της ζωής. Αυτά αναρωτιόμουνα, ρωτούσα τι και πως, καθώς ξημερωνόμουνα, με ανοιχτό το φως. Η φαντασία, όμως το γνώριζα, δεν έχει λογική, τα όνειρα που έλπιζα, δεν άγγιζαν την γη. Και έτσι αναρωτιόμουνα, ρωτούσα τι και πως, καθώς ξημερωνόμουνα, με ανοιχτό το φως. Πίστη σε αυτά, σκεπτόμουνα, δεν είναι δυνατή, αφού πάντα γελιόμουνα, σε αυτά που είχα δει.

20

Αλλά αναρωτιόμουνα, ρωτούσα τι και πως, καθώς ξημερωνόμουνα, με ανοιχτό το φως. Όμως πρέπει τα όνειρα, να είναι οδηγός, να είναι στο χάσμα γέφυρα, να είναι για εμάς σκοπός. …Και τότε το κατάλαβα, δεν ήμουνα χαζός, τα όνειρα χρειάζονται, και έκλεισα το φώς…

21

Σαν παλιό παραμύθι… Σαν παλιό παραμύθι, μια φορά κι έναν καιρό, ζούσαμε σε αυτό το σπίτι, χωρίς ρεύμα και νερό. Είχαμε μόνο λυχνάρι, το πηγάδι το χτιστό, και ήτανε πολλά τα βάρη, το φαΐ μας λιγοστό. Όμως ήμασταν σαν φίλοι, όλοι γείτονες θαρρώ, και οι ψεύτες ήταν λίγοι, όταν ’λεγαν σ’ αγαπώ. Σαν παλιό παραμύθι, μια φορά κι έναν καιρό, ζούσαμε σε αυτό το σπίτι, χωρίς ρεύμα και νερό. Όμως τώρα άλλαξαν όλα, κάθε τι είναι μικρό, οι αποφάσεις πέφτουν μπόρα, και δεν έχουμε καιρό. Ψεύτες έχουν γίνει όλοι, και δεν βάζουνε μυαλό, άγνωστοι μέσα στην πόλη, ποιος να κάνει το καλό.

22

Σαν παλιό παραμύθι, ζούμε όλοι μας καλά, την λατρεύουμε την λήθη, και ξεχνάμε τα παλιά. Σαν παλιό παραμύθι, μια φορά κι έναν καιρό, ζούσαμε σε αυτό το σπίτι, χωρίς ρεύμα και νερό.

23

Στο απόλυτο σκοτάδι Τι κάναμε εμείς οι δύο, και φτάσαμε στον χωρισμό, για ποια αιτία και αφορμή, χωρίσαμε έτσι στην στιγμή; Και έτσι το φως κλείνω αργά, μόνος θα ζω στα σκοτεινά, με την δικιά σου την μορφή, να μου στοιχειώνει την ζωή… Και ψάχνω να σε βρω στο απόλυτο σκοτάδι, μα εσύ δεν είσαι εδώ, και μου άφησες σημάδι, σ’ αγαπώ, ναι σ’ αγαπώ… Μα το θυμάμαι ξαφνικά, Πως είπαμε λόγια σκληρά, Πως για μια αστεία αφορμή, Σβήνει η ψυχή και το κορμί.. Και ενώ σκεπτόμουνα αυτά, ανοίγει η πόρτα ξαφνικά, και κάποιος μπαίνει τότε εδώ, και μου φωνάζει σ’ αγαπώ… Και ψάχνω να σε βρω στο απόλυτο σκοτάδι, λιγάκι να σε δω, μες το γλυκό το βράδυ, σ’ αγαπώ, ναι σ’ αγαπώ… Και τότε ανάβω κάποιο φως, και σε ρωτάω σκεπτικός: πως βρέθηκες εσύ εδώ, 24

Και μου φωνάζεις σ’ αγαπώ; Για κάποιο λάθος μου μιλάς, ξανά και πάλι μου γελάς, και σβήνεις τα φώτα στην στιγμή, και μένεις εντελώς γυμνή… Και ψάχνω να σε βρω στο απόλυτο σκοτάδι, με πόθο σε φιλώ, σ’ αγγίζω με ένα χάδι, σ’ αγαπώ, ναι σ’ αγαπώ…

25

Μες την βροχή σε περιμένω. Με μια ομπρέλα στην βροχή σε περιμένω, με δυσκολία απ’ το κρύο ανασαίνω, και αναρωτιέμαι που να είσαι τώρα πια, γλυκιά μου αγάπη, έρωτά μου απ’ τα παλιά. Της εκκλησίας το ρολόι χαλασμένο, μες την σκιά του με κοιτά απορημένο, εδώ σε είχα δει πρώτη φορά, και ένα σκίρτημα είχα νιώσει στην καρδιά. Με νοσταλγία βλέπω πια τα περασμένα, ξαναθυμάμαι τα παλιά, τα ξεχασμένα, για ένα όρκο όταν ήμασταν μικρά, με ένα πόθο δώσαμε πολλά φιλιά. Μ’ αυτό τον όρκο, εσύ με είχες πια δεμένο, πως άμα φύγεις μόνο εσένα θα προσμένω, άμα γυρίσεις πως θα λάμψω από χαρά, σαν παντρεμένοι θα έχουμε και δυο παιδιά. Και έφυγες με ένα βλέμμα κουρασμένο, μα μ’ ένα πόθο στην ψυχή σου αναμμένο, μετά από χρόνια σε άκουσα πάλι ξανά, απ’ το τηλέφωνο που μίλησες δειλά. Μου θύμησες τον όρκο τον δοσμένο, στην εκκλησία μου είπες να σε περιμένω, πως γύρισες μου είπες από μακριά, και ας πέρασαν χρόνια πια από τα παλιά.

26

Κι είναι το σώμα μου στην είσοδο γερμένο, απ’ την βροχή, έως το κόκκαλο βρεγμένο, και μια γυναίκα φαίνεται στα σκοτεινά, και πλησιάζει λίγο ακόμη πιο κοντά. Τότε η καρδιά μου, φαίνεται σταματημένη, γιατί είσαι εσύ λιγάκι αλλαγμένη, και αγκαλιαζόμαστε και δίνουμε φιλιά, και όλα τελείωσαν αγάπη μου καλά.

27

Ένα τραγούδι θα σας πω, γι’ αυτό που γάμο λένε Ένα τραγούδι θα σας πω, γι’ αυτό που γάμο λένε, για να μην λες σαν παντρευτείς πως όλοι άλλοι φταίνε, πως όλοι άλλοι φταίνε, ότι και να σου λένε… Τρία χρονάκια ήξερα και εγώ μία γυναίκα, σε όλα ήταν φοβερή και έκανε για δέκα, και έκανε για δέκα, εκείνη η γυναίκα… Κάποτε το είπε ανοιχτά, έλα να παντρευτούμε, αυτόν τον γάμο αγάπη μου και οι δυο θα τον χαρούμε, και οι δυο θα τον χαρούμε, πάμε να παντρευτούμε… Έτσι λοιπόν παντρεύτηκα, κάναμε και παιδάκια, μα άρχισαν προβλήματα, άρχισαν καβγαδάκια, άρχισαν καβγαδάκια και ’κλαιγαν τα παιδάκια… Φτώχια, καυγάς, προβλήματα είναι και υποχρεώσεις, σε μία τρέλα σαν αυτή που πας για να ξεδώσεις, που πας για να ξεδώσεις, έχεις και υποχρεώσεις… Όλα του γάμου δύσκολα, άκουγα να μου λένε, μα όσοι έχουν παντρευτεί, με χίλια δάκρυα κλαίνε, με χίλια δάκρυα κλαίνε, γι’ αυτό που γάμο λένε… Με χίλια δάκρυα κλαίνε, γι’ αυτό που γάμο λένε!

28

Το πέρασμα του χρόνου Υποτίθεται, ο χρόνος τα διορθώνει, ότι ανάποδα θα γίνουν στον ντουνιά, πως θα στρώσει, αν πονάει η ψυχή σου, στην ζωή σου κάθε μαύρη αναποδιά. Μα στο κύλισμα του χρόνου που περνάει δεν μου άλλαξε, του δόλιου μια σταλιά, της ζωής μου είναι γραμμένο πια στη μοίρα, κάθε ανάποδο στραβό και συμφορά. Έτσι τώρα, που έχω πάλι στην καρδιά μου, κρυφό ντέρτι, έναν πόθο, έναν νταλκά, ξέρω πάλι πως μου είναι στο γραμμένο, πάλι χτύπημα και πόνος και απονιά. Λένε ο χρόνος πως όλα τα διορθώνει, ότι ανάποδο θα γίνει στο ντουνιά, πως θα στρώσει ότι πονάει την ψυχή σου, στην ζωή σου κάθε μαύρη αναποδιά. Η ελπίδα πάντα σβήνει τελευταία, έτσι λένε από τα χρόνια τα παλιά, έτσι θα βρω μια αγάπη πιο ωραία, να ξεχάσω ότι με πλήγωσε βαθιά.

29

Μια αγάπη που αστράφτει και βροντά Από εδώ αστράφτει, από εκεί βροντά, έτσι είναι η αγάπη μας που μας τυραννά. πάει για τυφώνα, για κατακλυσμό, φτάσαμε σου λέω πια στον χωρισμό. Γι’ αυτό σου λέω αγάπη μου, άλλο μην το τραβάς, ήλιος ποτέ δεν βγαίνει στα μέρη που περνάς. χωριό με εμάς δεν γίνεται, ότι και να μου λες, τα πάντα έχουν τελειώσει σου λέω από χθες. Από μια ψιχάλα όλα ξεκινούν, κατακλυσμός σαν γίνει τα πάντα θα χαθούν. μέσα στις πλημμύρες και την καταστροφή, πνίγεται η αγάπη και χάνεται η στοργή. Γι’ αυτό σου λέω αγάπη μου, άλλο μην το τραβάς, ήλιος ποτέ δεν βγαίνει στα μέρη που περνάς. χωριό με εμάς δεν γίνεται, ότι και να μου λες, τα πάντα έχουν τελειώσει σου λέω από χθες. Έτσι λοιπόν αν φύγεις, όλα θα είναι καλά, με μιας όλα θα φτιάξουνε, αυτά που είναι στραβά. γι’ αυτό σου λέω να φύγεις ετούτη την στιγμή, να ανθίσουν τα λουλούδια να ανθίσει και η γη. Έτσι σου λέω αγάπη μου, άλλο μην το τραβάς, ήλιος ποτέ δεν βγαίνει στα μέρη που περνάς. χωριό με εμάς δεν γίνεται, ότι και να μου λες, τα πάντα έχουν τελειώσει σου λέω από χθες.

30

Το παλιό τραγούδι μας Καθώς περνώ ένα δρομάκι, σε ένα σκοτεινό σοκάκι, και θυμάμαι τα παλιά, το τραγούδι μας ακούω κάπου μακριά… Στης πλατείας το πλακάκι, περπάτησα μεσημεράκι, με βαριά καρδιά, και είδα να το τραγουδάνε τα μικρά παιδιά… Κάθεται το γεροντάκι, στην γωνία στο παγκάκι, και ταΐζει τα πουλιά, και θυμάμαι την μορφή σου να μου τραγουδά… Και είναι και ένα κοριτσάκι, που πηδάει το σχοινάκι, παίζει και γελά, το τραγούδι μας χορεύει μπροστά στην φυλλωσιά…

31

Tι να είναι η αγάπη; Τι να ’ναι η αγάπη; Τι να ’ναι η αγάπη; Φαΐ, τραγούδι η αστερισμός; Ότι και να ’ναι δώσ’ το σε εμένα, να έχω κάτι που είμαι φτωχός. Λένε η αγάπη, πως είναι κάτι, σαν να είναι αέρας και σαν καπνός, λένε πως είναι, ή πως δεν είναι, σαν απαγγέλλει ένας τρελός. Τι να ’ναι η αγάπη; Τι να ’ναι η αγάπη; Φαΐ, τραγούδι ή αστερισμός; Ότι και να ’ναι δώσ’ το σε εμένα, να έχω κάτι που είμαι φτωχός. Λένε πως τρέχει και δεν αντέχει, της μιας καρδιάς μας, γοργός παλμός, λένε πως χάνει και δεν μας κάνει, του σώματός μας , τρελός ρυθμός. Τι να ’ναι η αγάπη; Τι να ’ναι η αγάπη; Φαΐ, τραγούδι η αστερισμός; Ότι και να ’ναι δώσ’ το σε εμένα, να έχω κάτι που είμαι φτωχός. Ότι και να ’ναι, μας το ζητάνε, είναι της ζωής μας γλυκιά ευχή, όπως και να ’χει όπως και λάχει, θα μας αρέσει αυτή η ζωή.

32

Τι να ’ναι η αγάπη; Τι να ’ναι η αγάπη; Φαΐ, τραγούδι η αστερισμός; Ότι και να ’ναι δώσ’ το σε εμένα, να έχω κάτι που είμαι φτωχός.

33

Ο νόμος της σχετικότητας Ο Αϊνστάιν το εξήγησε σοφά, πως όλα στην ζωή μας είναι σχετικά. Το χέρι λέει, αν βάλεις, στο μάτι της κουζίνας, ένα λεπτό θα σου φανεί πως ήταν ένας μήνας. Καλή παρέα αν έχεις μια ώρα μοναχά, θα σου φανεί σαν χωριστείς, μονάχα δυο λεπτά. Γι’ αυτό, σου λέω κορίτσι μου με λόγια τόσο απλά, πως όλα στην ζωή μας είναι σχετικά. Αν είσαι πλούσιος αρκετά, θα τρως με δυο κουτάλες, “Δυο βόδια τρώω το πολύ δεν κάνω εγώ σπατάλες”, φτωχός όμως αν είσαι και έχεις μονό φακή, “παιδιά ας την σπαταλήσουμε”, θα πεις με μια φωνή. Γι’ αυτό, σου λέω κορίτσι μου με λόγια τόσο απλά, πως όλα στην ζωή μας είναι σχετικά. Τώρα λοιπόν που ρώτησες ευθύς αν σ’ αγαπώ, σου λέω μόνο μικρούλα μου, αυτό είναι σχετικό. Κάποιος που σε ξέρει αλλιώς θα σου φερθεί, από εραστή ανόητο που μια φορά θα ’ρθει. Γι’ αυτό, σου λέω κορίτσι μου με λόγια τόσο απλά, πως όλα στην ζωή μας είναι σχετικά.

34

Χαμένοι στίχοι στο συρτάρι Χαμένοι στίχοι, ξεχασμένοι στο συρτάρι, μέσα στην σκόνη στο πιπέρι και το κάρυ, βρέθηκαν τυχαία μια φορά, τους μάζεψα στα χέρια, ευλαβικά. Όταν τους διάβασα θυμήθηκα πολλά, για ένα έρωτα που είχα από παλιά. Είχα την τύχη, που τα βρήκα στο πατάρι, σε ένα πάγκο, μιας κουζίνας το ερμάρι. Δυο-τρεις στίχοι που είναι γεμάτοι αναμνήσεις, παλιά γραμμένοι, όλοι τους είναι, αν με ρωτήσεις, στίχοι γραμμένοι και στοιβαγμένοι σε μια σειρά, και διαβασμένοι μόνο σε λίγους, ψιθυριστά. Δάκρυσα , γέλασα ξανά, σε μία στιγμή, γιατί θυμήθηκα όταν ήμασταν μαζί. Μα τώρα πέρασαν τα χρόνια τα πολλά, και έτσι τα ’βαλα πίσω, στις σκόνες τους ξανά.

35

Οι αχτίδες του ήλιου Σαν αχτίδες του ήλιου μικρή μου, σου χαϊδεύω το μικρό σου κορμί, να ζεστάνω ξανά την καρδιά σου και να φτάσω στην ωραία σου ψυχή. Μια ψυχή από καιρό πληγωμένη, από βάσανα και αναποδιές, και στο άγγιγμα αντρός παγωμένη, απ’ το ψέμα, την ψύχρα του χτες. Μα όμως τώρα τον πάγο θα λιώσω, με τα χέρια μου τα μαγικά, την ζέστα μου σε εσένα θα δώσω, να ζεστάνω την δόλια καρδιά. Απ’ την ζέστη σε βλέπω να ιδρώνεις, η να είναι τάχα, μονάχα χαρά, που μέσ’ το κρεβάτι μου λιώνεις, και βλέπεις τον ήλιο ξανά;

36

Ευαίσθητη ψυχή Μια ευαίσθητη ψυχή, που δεν πρέπει να αγγίξω τα χείλη της, μικρή μου είσαι εσύ, σαν παπαρούνα που με μιας, ρίχνει τα φύλλα της. Να σ’ αγγίξω μικρή μου φοβάμαι, είναι λεπτή η γραμμή που περνάμε. Γυμνή αν σε δω, θα νιώσω χαμένος, αν και από πάντα, είμαι μαζί σου ερωτευμένος. Μια αθώα ψυχή, που αν χαθεί, θα χαθεί και η φιλία μας, μικρή μου είσαι εσύ, σε αυτή τη μικρή ιστορία μας. Να σ’ αγγίξω μικρή μου φοβάμαι, μα όμως πίσω ποτέ δεν γυρνάμε, και έτσι τώρα, αν και νιώθω χαμένος, στο κορμί σου είμαι πια, σκλαβωμένος. Δύο αθώες ψυχές, που με μιας στο σκοτάδι γίνονται ένα, πως περνάει το χτες, αν ο έρως σου βράζει το αίμα.

37

Η φωτογραφία Σε μια φωτογραφία, μια χοντρή κυρία, με ένα σπουδαίο ύφος, μια όμορφη πρωία, πολύ – πολύ κρύα, ανάμεσα στο πλήθος. Αν λίγο την προσέξεις, στα μάτια της αν μπλέξεις, θ’ ακούσεις μες το αυτί, θ’ ακούσεις χίλιες λέξεις, το φόντο της αν φέξεις, μπροστά σ’ ένα κερί. Μα τι υπέροχη μαγεία, είναι μια φωτογραφία, στα φώτα αν την δεις, θα σου πει μια ιστορία, σαν να είναι απαγγελία, μπροστά της αν βρεθείς. Γι’ αυτό φωτογραφίζω, στο πλήθος εντοπίζω, την άλλη μου ματιά, και έτσι αιχμαλωτίζω, απ’ το φως και αν δακρύζω, την παραξενιά.

38

Η άχαρη γυναίκα Μια άχαρη γυναίκα, με μακριά φουστάνια και ύφος βλοσυρό, μια άγαρμπη παίρνει πόζα, μπροστά μας να μας πει, κάτι το φοβερό. …και λέει, λέει, λέει, η γλώσσα της ροδάνι, μα τι κακό είναι αυτό, …και λέει, λέει, λέει, μα πώς να καταλάβεις, τον λόγο από τρελό; Και έχει μια καμπούρα, στα ουράνια θα φτάσει, μεγάλη σαν σακί, μα όσο και αν το θέλω, αυτή δεν σταματάει, πασχίζει ν’ ακουστεί. Βγάζω την μηχανή μου, από την τσέπη την μικρή μου, μπροστά της εφορμώ, μια ωραία φωτογραφία, αυτήν την εμπειρία, πέφτω και την τραβώ. Τρέχω μετά, πετάω, σαν να ήμουνα λαγός, στα γρήγορα το σκάω, σαν να ήμουνα καπνός.

39

Τα τρία γεύματα Θα ήθελα να ήσουνα στην άκρη των ματιών μου, ανάμεσα στα στήθη σου, να παίρνω το πρωινό μου. Θα ήθελα να χάιδευα το απαλό σου χέρι, τα χείλη σου να γευόμουνα, εγώ για μεσημέρι. Θα ήθελα να σου ’κλεβα το κάθε σου το χάδι, με έρωτα να γέμιζα, το κάθε σου το βράδυ. Μικρή μου εσύ είσαι το νερό, ψωμί και φαγητό μου, εσύ είσαι η ανάσα μου, σ’ αρρώστια γιατρικό μου. Γι’ αυτό για να με κάνεις καλά, από μις γίνε κυρία, μαζί να τρώμε τα γεύματα, χωρίς αμφιβολία.

40

Μη μου μιλάτε για το Αλγέρι Μη μου μιλάτε για το Αλγέρι, για άλλους τόπους μακρινούς, για εκεί που δε φυσά τ’ αγέρι, για εκεί που δεν το βάζει ο νους. Εγώ θα φύγω, θα πάω μακριά, σε μέρη περίεργα και μυθικά, εγώ θα φύγω, δεν μένω άλλο εδώ, τα ίδια τα πράγματα, δεν τα μπορώ. Φεύγω λοιπόν για το Αλγέρι, για άλλους τόπους μακρινούς, για εκεί που δε φυσά τ’ αγέρι, για εκεί που δεν το βάζει ο νους. Γι’ αυτό θα φύγω θα πάω μακριά, σε μέρη περίεργα και μυθικά, εγώ θα φύγω θα πάω στο καλό, με ένα καράβι για ξένο γιαλό. Μη μου μιλάτε για το Αλγέρι, σαλπάρω για τόπους μακρινούς, για εκεί που δε φυσά τ’ αγέρι, για εκεί που δεν το βάζει ο νους.

41

Κεραμεικός Αυτό το ποίημα που έφτιαξα, το ποίημα το αστείο, μιλάει για του Κεραμεικού, κάθε λογής μνημείο. Σαν μπεις από την είσοδο, πληρώσεις το ταμείο, δεξιά θα δεις τα αρχαία μας και αριστερά μουσείο. Το νέο τον Δεξίλεω , τις σφίγγες μας σαν είδες, μες το μουσείο θα έχεις μπει, στον ταύρο στις πυξίδες. Με ασημικά, κεραμικά, κάθε λογής αγγεία, θα σε ζαλίσει αν τα δεις, σε μαγική χημεία. Οστεοθήκες διάφορες, θα δεις και μια υδρία, δυο-τρεις ανθρώπινες μορφές, για να έχουνε υγεία. Στην έξοδο όταν θα έχεις ’ρθει, φτάσεις στην κατηφόρα, το νεκροταφείο είναι αριστερά και δεξιά η χώρα. Αθήνα είναι η χώρα μας, με το αρχαίο ύφος, δίπυλο και Πομπείο, με το ωραίο τείχος. Την Ιερά αρχαία Οδό τότε θα ακολουθήσεις, στο Τριτοπατόρων το Άβατο, θα έρθεις να καθίσεις. Η οδός των τάφων είναι μετά, λιγάκι αν βαδίσεις, Δεξίλεως και Ηγησούς, μνημεία θα αντικρίσεις. Ο ταύρος είναι στου Διόνυσου, «From KOLLYTOS», αι μνήμαι, και όλα τούτα αντίγραφα, αυτά εδώ έξω είναι. Όταν τον χώρο θα ’χεις δει, θα ’χεις στο τέρμα φτάσει, τους φύλακες χαιρέτα τους, ρώτα τους για την στάση. Που είναι η στάση του ηλεκτρικού, να φύγεις για το σπίτι, να πας για να ξεκουραστείς, στης λησμονιάς την κοίτη.

42

Η Νεράιδα του Μενεξέ Είναι βράδυ και χαμηλά στο χώμα, ακούγεται μία φωνή, μέσα από φύλλων στρώμα: «Είμαι η νεράιδα του μενεξέ, λεπτή και μυρωδάτη, του λουλουδιού μικρή ψυχή, ωραίο μανουσάκι. Άμα θα σκύψεις, να χαρείς, νιώσε την μυρωδιά μου, πλησίασε και άλλο για να δεις το μωβ το φόρεμα μου» Σκύβω λιγάκι, τι να δω; Μύρισα μενεξέδες, και από της νύχτας την δροσιά γέμισα με λεκέδες. «Τα άνθη σου είδα μονομιάς, μύρισα το άρωμά σου, όμως, μικρή νεράιδα, που είναι η αρχοντιά σου; Χρόνια σε ψάχνω, να σε βρω, να δώσεις την υγειά μου, στο άσθμα και τον βήχα μου να γίνεις γιατρειά μου.» «Γι’ αυτό μικρή νεράιδα, έλα και φανερώσου, γιατί έχω την ανάγκη σου, ζητάω το έλεός σου.» Μπροστά μου τότε φάνηκε ένα μικρό ποτήρι, «για πιες, καλέ μου άνθρωπε την μαγική την γύρη, με σπόρια από μενεξέ, καλά ανακατεμένα, να γίνει η επιθυμία σου, να αλλάξουν τα γραμμένα.» Με φόβο και με δισταγμό, κράταγα το ποτήρι, και ήπια το αφέψημα, το έβαλα στα χείλη. Άνοιξαν τότε διάπλατα, με μιας οι πνεύμονές μου, έγινα σύντομα καλά, «πως το έκανες για πες μου;» Μα η νεράιδα του μενεξέ στα γρήγορα εχάθη, μέσα στα άγρια έλατα, στης σκοτεινιάς τα βάθη. «Αντίο νεράιδα καλή, με τα όμορφα μαγικά σου, δεν θα ξεχάσω ούτε στιγμή, την αγαθή καρδιά σου.»

43

Στην στάση Ξανά στην στάση, σ’ είδα πάλι ένα πρωί, να ’χεις στο χέρι λίγο τυρί μ’ ένα ψωμί. Με μία τσάντα και το ροζέ το φόρεμα σου, ζωγραφισμένο να ’χεις στο πόδι το τατουάζ σου. «Μα πάλι τρως;» ρωτάω τότε, σε μια στιγμή, και εσύ μου είπες, «οι άνθρωποι τρώνε το πρωί». Και χαμογέλασα, τι αστεία που είναι η ζωή, και σαν σου γέλασα, μου χαμογέλασες και εσύ. Το λεωφορείο, όμως δεν άργησε να ’ρθει, και μέσα μπήκαμε και οι δυο στο πι και φι. Και θέσεις είχε, τόσες δεν ήτανε και εχθές; Για να καθίσουμε και οι δύο είχε αρκετές. Και έτσι και εγώ, πήγα και κάθισα κοντά, σε μία φίλη, μια συμμαθήτρια από τα παλιά. Και εσύ πιο πέρα, κάθισες στο κάθισμα απλά, δυο-τρία βήματα μονάχα μακριά. Και έγραψα τότε, μες το λεωφορείο το γνωστό, με δυο λεξούλες, το ποιηματάκι τούτο εδώ. Και πότε έφυγες δεν το κατάλαβα εσύ, δυο δρόμους πήραμε που είναι χωριστοί. Μα ποιος να ήταν άραγε ο προορισμός σου; για ποια δουλειά και ποιο να είναι το αφεντικό σου; Πριν απ’ το τέρμα στον προορισμό μου φτάνω και εγώ, και έτσι το ποίημα μου, μόλις τελείωσε και αυτό…

44

Το τραγούδι της αυγής Θα τραγουδήσω το τραγούδι της αυγής, στο παραθύρι, μες τον ήλιο, σαν θα βγεις. Με του ήλιου το άρμα θα περάσω βουνά, στο πρόσωπο σου αν λάμψει, η δική σου χαρά. Και μόλις θα βγεις, στο παράθυρο μπρός, το τραγούδι θα αρχίσω σαν να ήμουν θεός. Θεός του ήλιου, που φέρνει το φως, και τραγουδώντας ζητάω, να γίνω γαμπρός!

45

Η έμπνευση Μου έρχονται στίχοι στο μυαλό, πάνε να με τρελάνουν, ψάχνω τα λόγια που θα πω και οι λέξεις δεν με φτάνουν. Είναι που μου ’ρθε έμπνευση, και μπήκε στο κρανίο, και είναι σε λάθος ένταση, σαν φάλτσος σε ωδείο. Παίρνω μολύβι και χαρτί, βάζω τους στίχους κάτω, και πέφτω και βυθίζομαι στης έμπνευσης τον πάτο. Τους στήνω όλους στην σειρά, αρχίζει και νυχτώνει, και έτσι το ποίημα το καλό, γρήγορα τελειώνει…

46

Τα αγριοπερίστερα Έβλεπα αγριοπερίστερα, που παν και ζευγαρώνουν, του έρωτα μάχη τρομερή, δύο από αυτά τελειώνουν. Από την ζήλια τους αυτά, για μία περιστέρα, σκοτώνονται, τσακίζονται μια κόκκινη εσπέρα. Και οι δυο τους τώρα θέλουνε για να την κατακτήσουν, τον αντίζηλο να διώξουνε, σκληρά να τον τσακίσουν. Αίμα, τσιμπήματα, κραυγές, φτερούγες στον αέρα, το αδύναμο νικήθηκε μια κόκκινη εσπέρα. Πέφτει με φόρα προς την γη, εκείνο το ηττημένο, και τρέχω εγώ γοργά, να δω, πως είναι το καημένο. Μα το πουλί είναι νεκρό και η ψυχή του πέρα, έχει πεθάνει τώρα πια, μια κόκκινη εσπέρα. Αχ, είναι σαν και εμάς αυτά και είναι του πλούτου ψέμα, το σύμβολο ειρήνης το πουλί να είναι γεμάτο αίμα. Άστα καημένε άνθρωπε, κατακτητή του αέρα, ειρήνη μην αποζητάς την κόκκινη εσπέρα.

47

140 × 210 SPINE: 3 FLAPS: 80

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΖΙΤΣΟΣ

Τα μουσικά ποιήματα ενός φεγγαροπαρμένου ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΖΙΤΣΟΣ • ΤΑ ΜΟΥΣΙΚΆ ΠΟΙΉΜΑΤΑ ΕΝΌΣ ΦΕΓΓΑΡΟΠΑΡΜΈΝΟΥ

Ο «Φεγγαροπαρμένος» ποιητής «Δημήτρης Σταδάς», ή κατά κόσμον Μαζίτσος Διονύσιος, είναι και συγγραφέας θεατρικών έργων, διηγημάτων και παραμυθιών. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα όπου γεννήθηκε, (κατά σατανική σύμπτωση την ημέρα της άλωσης της «Πόλης»). Έχει εκδώσει δύο βιβλία και έχει συμμετάσχει σε δύο ομαδικές εκδόσεις παραμυθιών. Είναι επίσης μέλος του συλλόγου Εικαστικών Καλλιτεχνών Ελλάδος «Ο ΑΠΕΛΛΗΣ», και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής.

ISBN 978-960-564-118-4 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς 0_cover_mousika poiimatai.indd 1

2/10/2014 12:34:28 PM