Κώστας Τσιάκαλος
Μια ανάσα πιο πέρα
ΠΟΙΗΣΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Τιτλος Συγγραφέας Σειρα Φωτο εξωφυλλου Copyright© 2012 Πρώτη Εκδοση ISBN
Μια ανάσα πιο πέρα Κώστας Τσιάκαλος Ποίηση [2358]0712 Κώστας Τσιάκαλος Κώστας Τσιάκαλος Αθήνα, Ιούλιος 2012 2012 978-960-9607-80-3
Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr
e-mail:
ούτε λέει ούτε κρύβει αλλά σημαίνει Ηράκλειτος Si vis vitam, para mortem Sigmund freud
Εισπνοή-εκπνοή
Μια ανάσα πιο πέρα Ι Εδώ που κείτομαι γυμνός και ματωμένος το ηλιοβασίλεμα μυρίζει καμένο χώμα. Κατάμεστη η αγωνία μου. Το μήπως της ανάσας μου προδίδει το φονικό που καραδοκεί... Πλημμυρισμένη η καρδιά στο αίμα. Αισθήματα που πνίγονται. Έφτασε η εποχή των δολοφονημένων ασμάτων. Ξεθεωμένα τα φύλλα της σιγής από τον τόσο αέρα. Σκισμένοι πόθοι, ακρωτηριασμένα «σ’ αγαπώ», συντρίμμια εκμυστηρεύσεων κι εγκλωβισμένες προδοσίες είναι ό,τι έχει απομείνει από το μακελειό της μνήμης. Όλοι οι δρόμοι άδειοι. Κανένα υπονοούμενο. Ερημιά κυριαρχεί την σιωπή μου και πανικόβλητο το νερό ριπτάζεται στην πηγή του. Τόση προσπάθεια για να κρατηθώ στα δυo μου πόδια. Ποιός θα το περίμενε! Είμαι σε απόσταση βολής απ’ το κενό μου. Αιμορραγώ, πεινάω, διψάω, καίγομαι... Αρκετά με τις υπερβολές. Ποιόν πάω να γελάσω;
6™ κωστασ τσιακαλοσ
Είμαι μόνος σ’ ένα δωμάτιο και γυμνός ψηλαφίζω ό,τι θυμίζει άνθρωπο. Εγκλωβισμένος σ’ ένα κόσμο που δεν φτιάχτηκε για μένα υπάρχω σ’ ό,τι αισθάνομαι, κι ακόμα παραπέρα... Κι όμως κάτι λείπει...πάντα. Να ’ταν έτσι ο άνθρωπος απ’ την αρχή του; Μόνο ερωτήσεις γεννάνε οι συνειρμοί των ονείρων μου. «...Μια πόρτα τρίζει και το παράθυρο ανοιχτό προδίδει τον δραπέτη που τρέχει να σωθεί.» Τι ποινή, να πρέπει να τρέξεις για να ζήσεις!
μια ανασα πιο περα
™7
ΙΙ Γύρω απ’ την παλιά αυλή γέρικα πλατάνια νουθετούν τον καημό να μην απελπίζεται και κάνει καμιά τρέλα τα μεσημέρια της Κυριακής που βραδιάζει πιο βαριά κι είναι ο ουρανός μία ανάσα πιο χαμηλά... Ένα ροδάκινο αφημένο κατάχαμα στα σπλάχνα μου υπενθυμίζει την συγχώρεση και τα όχι που με έθρεψαν. Να υποκύψω; Κάθε που ανθίζω σωπαίνω. Τρία και δύο πέντε και πέντε δέκα τα δάχτυλά μου ξυράφια που σαρώνουν και από χάδια δε νογούν. Οι νότες δεν αρκούν. Το χρήμα δεν αρκεί. Η αγάπη δεν αρκεί. Τ’ όνομά μου είναι Γιατί; μα όλοι με φωνάζουν Απορία. Τι κρίμα να αρκείσαι, όταν δεν είσαι αρκετός. Τόση φαντασία και να ξοδεύεται όλη στη δημιουργία νέων φόβων!
8™ κωστασ τσιακαλοσ
Πρέπει να εφεύρουμε νέα χρώματα, νέα αισθήματα, νέα τοπία. «...μα, η ζωή είναι εδώ και δεν αλλάζει, μάτια μου.» Τι χρώμα έχει η λάθος στιγμή; Πώς λένε τα παιδιά που παύουν να γελάνε; Εγώ σ’ αυτόν τον βούρκο δεν πρόκειται να κολυμπήσω. Προτιμώ μία παιδική χαρά ολέθρων από μια σίγουρη μα λερωμένη νίκη. Η α π ό γνώση μου αφέλεια σκόνταψε μέσα σ’ ένα πηγάδι με σκατά και πτώματα ανήλικων πλασμάτων. Μες σε ποτάμι αδειανό πρόσφερα τα δάκρυά μου κι είδα μιά πέτρα να κυλά σ’ απάνεμη καλντέρα. Θρήνησα κάθε αδικοχαμένη μνήμη, παραπάτησα, χάθηκα, πανικοβλήθηκα... Μύρισα τον σκέλεθρο της ενοχής, σήκωσα πανιά ενάντια στη λήθη και μιλιά δεν έβγαλα για την τόση αμφιβολία. «Ως εδώ» είπα και κίνησα για παραπέρα... Δεν έχει ημίμετρα η απελευθέρωση. Έσφαξα τον ύπνο μου για μία στάλα ευθανασίας... «Ουαί τοις ηττημένοις!» βόγκηξε το κορμί μου και μες στη βροχή κρύφτηκε το χώμα που είχε κάποτε απαλύνει τις πληγές μου...
μια ανασα πιο περα
™9
Μια της αλήθειας δυο του πόνου τρεις και του νερού η θλίψη. Καταλασπωμένο το υπνοδωμάτιο που παραδόθηκε η ανοχή μου. Τα μάτια κλείνουν. Κάθε βλέφαρο κι ευχή. Να πάρει η οργή! Όχι άλλες ψευδαισθήσεις. Υπάρχει κάτι χειρότερο από την συντριβή. Τέτοια η φρίκη της θέας των συντριμμιών. ...των συντριμμιών εντός μου. Όχι άλλα απολιθωμένα όνειρα. Ήρθα για να φύγω... Μιά ανάσα πιο πέρα να πάω...
10™ κωστασ τσιακαλοσ
ΙΙΙ Κάθε φιλί κι η προδοσία του. Κάθε πνοή κι ελπίδα. Τυφλά τα νιάτα μου έρπουν ανάμεσα σε δυο ζωές Αυτήν που ήθελαν κι αυτή που ’χάσαν. Γύρω γύρω όλοι στη μέση η απουσία. Για να αλλάξει ο κόσμος για να αλλάξει η ζωή πρέπει να αλλάξει ο άνθρωπος «...μα οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, ψυχή μου.» Βομβαρδισμένος ο ειρμός μου με γκρεμίζει όλο και πιο βαθιά μέσα μου. Στάχτες κυλούν στις φλέβες μου. Δεν έχω συνοχή... Είμαι μια ήπειρος από αποκαΐδια στεναγμών. Ο ήλιος αδιάλλακτος πυρώνει τα βήματά μου, μα έχω δρόμο ακόμα... Έμπλεος αποριών συνεχίζω την κάθοδό μου στο χώμα που με απάλλαξε από την μετάνοια του άκλητου εαυτού μου. Εξανδραποδίζω τα όχι μου στη διάθεση του πάντα. Αναπόδραστα καταφάσκω την ποινή μου και ελεύθερος πια βαδίζω το μονοπάτι του ως εδώ και μη παρέκει. Μονήρης εκπίπτω...
μια ανασα πιο περα
™11
Ένα στραβοπάτημα και να σου η προσδοκία! Τα λάθη και τα πάθη δε θέλουν αφορμή. Σωπαίνω μα δεν ακούς...γιατί ποτέ δεν έμαθες πως είναι να τα εννοείς και όχι να τα λες για κάποια λόγια. Γύρω γύρω όλοι στη μέση η αγάπη. γιατί είναι πάθος το κυνήγι και η συνήθεια αβάσταχτη ανάγκη. Η εξιλέωση των βαρβάρων θα μείνει στα χαρτιά, λοιπόν, μόνο ως μάθημα... Αφού ως έχουν μένουν...βάρβαροι έρχονται και παρέρχονται... Το πάθημα θα το φυλάξουμε στη μνήμη μας εμείς .οι γνώστες του ολέθρου.
ISBN 978-960-9607-80-3 ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
12™ κωστασ τσιακαλοσ
IV Λευκό περιστέρι έχω στείλει στη μνήμη μου να φέρει ένα σημάδι γόνιμης πατρίδας...μ’ ακόμα να φανεί. Έρθει δεν έρθει εγώ θα περιμένω, με μόνη μου παρηγοριά τους ήχους που με ξεθάρρεψαν σ’ απάτητα αισθήματα. Αφού η μουσική εξελίσσει τα πάθη όσο η γη συστρέφεται γύρω από την επιθυμία της για φως και θαλπωρή. Μία ανάσα κι ακόμα μία. - Άγονη σιωπή τριγύρω. -
Μονήρης αγκαλιά ουκ έστιν όπως.
μια ανασα πιο περα
™13