Μία όψη

όψη

ΤΙΤΛΟΣ Μία όψη ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ Ηρώ Καλλιστράτου Έ ΠΙM Έ Λ Έ ΙΑ - ΔΙΟΡΘΩΣΗ Δέσποινα Αγγελοπούλου LAYOUT - DESIGN Myrtilo, Λένα Παντοπούλου COPYRIGHT© 2022 Ηρώ Καλλιστράτου ΠΡ ΩΤΗ Έ ΚΔΟΣΗ Αθήνα, Δεκέμβριος 2022 ISBN 978-618-205-379-9 ΚΈΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΈΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Μία όψη

Πάντα πίστευα πως ένα βιβλίο έχει την δύναμη να «αγγίξει» και να εμπνεύσει έναν αναγνώστη, να τον προσκαλέσει να νοηματοδοτήσει αλλιώς την ζωή του και να σταθεί διαφορετικά μπροστά στα αναπόφευκτα συμβάντα της καθημερινότητας. Είχα την τύχη να είμαι από τους πρώτους αναγνώστες αυτού του ιδιαίτερου και ξεχωριστού βιβλίου που ξεδιπλώνεται σε πολλαπλά επίπεδα και μπορεί να συμπαρασύρει τον αναγνώστη σε έναν διαφορετικό τρόπο θέασης και βίωσης της καθημερινότητας. Διαβάζοντας τις σελίδες του βιβλίου αυτού, γνώρισα βιώματα της συγγραφέως που δεν ήξερα. Ταυτόχρονα, μπήκα σε ένα ταξίδι εσωτερικής μετάβασης. Ερωτήματα γύρω από την ανθρώπινη ύπαρξη αναδύθηκαν μέσα μου, πώς ζούμε, αν ζούμε αληθινά, αν το άγχος της καθημερινότητας «λυγίζει» μπροστά σε αναπόφευκτα συμβάντα, τον ρόλο της σκέψης, αν ο «φαύλος κύκλος» είναι τελικά μέσα μας ή έξω μας. Ερωτήματα που δεν τα έθετε απλά το μυαλό μου, αλλά κάτι βαθύτερο μέσα μου… Το βιβλίο αυτό με έφερε αντιμέτωπη με τον ρόλο του πόνου στην ζωή μας. Εμείς οι άνθρωποι κάνουμε τα πάντα για να τον αποφύγουμε, για να τον καταστείλουμε,

προκλήσεις ικανές να φέρουν τον άνθρωπο απέναντι σε βαθιά υπαρξιακά διλήμματα και προκλήσεις. Επιλέγει να μοιραστεί μαζί μας τα βιώματα αυτά, αλλά και το εσωτερικό ταξίδι που διένυσε, τα διλήμματα που αντίκρισε, να μοιραστεί την «φωτιά» που έκαιγε την ύπαρξή της μπροστά στις δυσκολίες της ζωής, δυσκολίες που μέσα από την ταλαιπωρία την μεταμόρφωναν εσωτερικά. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας δεν είναι απλά μία βιογραφία, αλλά ένα βιβλίο αληθινής εσωτερικής εργασίας γραμμένο μέσα από βιώματα της ζωής. Αυτή είναι άλλωστε η αληθινή εσωτερική εργασία, σύμφυτη με την ζωή, αναπόσπαστα δεμένη με κάθε μας βίωμα, με κάθε «μικρή στιγμή» της ζωής. Δοκιμάστε να αντιμετωπίσετε την ανάγνωση αυτού του βιβλίου ως μία βαθιά εσωτερική διαδικασία, ως μία ευκαιρία για ενδοσκόπηση. Τολμήστε να δείτε πώς βιώνονται μέσα σας αυτά που διαβάζετε… Έτσι το βίωμα της συγγραφέως, θα γίνει με κάποιον τρόπο και δικό σας. Δοκιμάστε να διαβάσετε το βιβλίο αυτό με πολλαπλές ματιές και να διαμετρηθείτε με τα ερωτήματα, τις σκέψεις, τις σωματικές αισθήσεις και τις εσωτερικές γεύσεις που θα αναδυθούν. Άλλωστε το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο σε πολλαπλά επίπεδα και με «μη γραμμικό» τρόπο, ικανό να παρασύρει τον αναγνώστη σε μία βιωματική ανάγνωση… Ειρήνη Τσαχουρίδη (Διδάκτωρ Οργανωσιακής Συμπεριφοράς και Συγγραφέας)

10 ΝΟΈΜΒΡΗ 2005. Πρωί, έξι και είκοσι, το τηλέφωνο κουδουνίζει… Ποιος να ’ναι τέτοια ώρα; Ανησυχώ, πετάγομαι πάνω. Είναι η Ελευθερία: «Άννα, ο Δημήτρης έπαθε τροχαίο, τον διασωλήνωσαν και τον πάνε στο νοσοκομείο…»

«Αποστόλη, ο Δημήτρης χτύπησε, δεν ξέρω αν ζει ή αν πέθανε». Σιωπή. Ο Αποστόλης ξαπλώνει στο πάτωμα, δίπλα στο τηλέφωνο, πιάνοντας το κεφάλι του κι εγώ πηγαίνω για κάθισμα-διαλογισμό προσπαθώντας να διαχειριστώ το σοκ και διαισθανόμενη πως είναι ο μόνος τρόπος να κάνω κάτι για τον αδελφό μου εκείνη τη στιγμή. Σε λίγο αρχίζουν τα τηλέφωνα, να ειδοποιηθούμε όλα τα αδέλφια… Όλα, εκτός της Ελένης. Για άλλα αγωνιούσαμε αυτή τη μέρα. Ο γιος της θα έκανε ένα δύσκολο χειρουργείο. Αντί για το νοσοκομείο που ήταν ο Κώστας, βρεθήκαμε να τρέχουμε στην Εντατική στον Βόλο. Πρώτα τηλεφωνώ στη Φωτεινή. Είναι ήδη καθ’ οδόν και εν μέσω απόλυτου πανικού και τρόμου με ειδοποιεί: «Να μη σε δω μπροστά μου, σε σκότωσα». Μεσημεράκι φτάνουμε με την Καίτη στον Βόλο. Ο Γιώργος είναι ήδη εκεί, όπως και όλοι οι συγγενείς. Ενημερωνόμαστε στην Εντατική: μέτρια προς βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση, κρίσιμη κατάσταση.

Η Εντατική

Πλέον το φράγμα έσπασε και η ζωή όλων μας κομματιάστηκε. Για τρεις μήνες είμαι τέσσερις μέρες Βόλο και τρεις στη δουλειά. Η κατάσταση του Δημήτρη, ένας συνεχής βουβός θρήνος. Θα ζήσει; Θα μείνει ανάπηρος; Πόσο καιρό θα πάρει; Τι θα γίνει; Η κατάσταση στο σπίτι μας, ένα ηφαίστειο που εξερράγη… Ένα ηφαίστειο που οσμιζόμουνα από καιρό, από χρόνια πως θα εκραγεί, αδυνατούσα όμως να συλλάβω το μέγεθος της συμφοράς – ήλπιζα μάλλον σε λιγότερο κακό. Και τώρα; Πού θα σταματήσει; Πόσους θα κάψει η λάβα στο διάβα της; Πόσες εκρήξεις θα ακολουθήσουν; Στην Εντατική οι ώρες όλες περνάνε στον προθάλαμο, σ’ ένα μικρό βρόμικο σαλόνι, όπου ψάχνω σε ποια γωνία της καρέκλας είναι οι λιγότερες βρομιές για να καθίσω, παρέα με όλους τους άλλους συγγενείς των διασωληνωμένων και όλες τις αποσκευές τους, καθώς εδώ έρχονται άνθρωποι απ’ όλη την περιφέρεια και τις απέναντι