Μια σταγόνα φως by Εκδόσεις Οσελότος

155 × 225 SPINE: 5 FLAPS: 70

Γιατί όλα τα άστρα του ουρανού, για να σταθούν εκεί ψηλά, χρειάζονται το φως τους. Έστω και λίγο. Έστω και μια σταγόνα.

Μια ευαίσθητη ιστορία, γεμάτη από δυνατά συναισθήματα και πολλά μηνύματα για τα παιδιά. Δεν λείπουν όμως οι φανταστικές περιγραφές, η περιπέτεια αλλά και οι αστείες καταστάσεις.

ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΦΩΣ

«Το φως μου να ’χεις και να κάμεις πάντα το καλό» ψιθυρίζει στην καρδιά της Νεφέλης η Αυγή. Η Νεφέλη όμως είναι ένα κακομαθημένο κορίτσι που κάνει τη ζωή δύσκολη σε όσους ανθρώπους έχει δίπλα της. Θα καταφέρει κάποια στιγμή να νιώσει το καλό ή η Αυγή θα γίνει πεφταστέρι;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ

Σαν ακουστεί το πρώτο κλάμα ενός μωρού στη Γη, το δικό του αστέρι θα γεννηθεί στον ουρανό κι αμέσως θα αρχίσει να στέλνει το φως της καλοσύνης στην παιδική καρδιά. Μα αν το παιδί αργήσει να νιώσει το καλό, το φως του αστεριού θα σωθεί. Και τότε θα πέσει στη Γη και θα χαθεί.

Ο Γιάννης Μανιάτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Έχει σπουδάσει Κινηματογράφο και Τηλεόραση και εδώ και 25 χρόνια εργάζεται ως τηλεσκηνοθέτης (μείξη εικόνας) σε μεγάλα ιδιωτικά κανάλια της χώρας. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται στον τηλεοπτικό σταθμό STAR. Είναι αντιπρόεδρος του πρωτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου του κλάδου του και γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας του (ΠΟΣΠΕΡΤ). Γράφει από μικρός, κυρίως πεζά κείμενα, ποιήματα και στίχους. Αυτή είναι η πρώτη του συγγραφική απόπειρα.

ISBN 978-960-564-769-8

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

0_cover_maniatis.indd 1

5/2/2019 10:42:04 AM

Γιαννησ μανιατησ

Μια σταγονα φως

0_soma_maniatis.indd 1

2/5/2019 10:51:45 πμ

Τιτλος

Μια σταγόνα φως Συγγραφέας

Γιάννης Μανιάτης Σειρα

Παιδική λογοτεχνία [3358]0419/08 Επιmελεια - Διορθωση

Δέσποινα Αγγελοπούλου ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗση

Γιάννης Μανιάτης Πρώτη Εκδοση

Αθήνα, Απρίλιος 2019 ISBN 978-960-564-769-8

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 64 31 108

ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

0_soma_maniatis.indd 2

2/5/2019 10:51:46 πμ

Στη Φωτεινή Χαρά της ζωής μου…

0_soma_maniatis.indd 3

2/5/2019 10:51:46 πμ

0_soma_maniatis.indd 4

2/5/2019 10:51:48 Ď&#x20AC;Îź

χ, αυτά τα κορίτσια... Συγνώμη που θα το πω, αλλά είναι αλήθεια: τα κορίτσια μού σπάνε τα νεύρα. Πάει και τελείωσε. Ειδικά η μικρή μου αδελφή. Κι αυτό δεν το λέω μόνο εγώ, που, τέλος πάντων, έχω μεγαλώσει και λίγο, αφού τον περασμένο μήνα έγινα 10 χρόνων. Το λέει κι ο ξάδελφός μου ο Σταύρος, που πάει στο Γυμνάσιο και έχει κι αυτός μια μικρότερη αδελφή. Με λένε Ορέστη και πάω στην Ε΄ Δημοτικού. Η αδελφή μου πάει στο Νηπιαγωγείο και τη λένε Σοφία ή Σοφούλα, όπως τη φωνάζει η μαμά, ή «πριγκιπέσα», όπως τη φωνάζει ο μπαμπάς. Έχει κι άλλα τέτοια ονόματα, αλλά είναι τόσα πολλά, που μου είναι αδύνατον να κάτσω να σας τα πω όλα. Όταν γεννήθηκε, η αλήθεια είναι ότι ζήλεψα αρκετά. Τότε ήμουν πιο μικρός και με πείραζε να βλέπω τους γονείς μου να στρέφουν όλη τους την προσοχή πάνω της. Νόμιζα πως την αγαπούν περισσότερο. Μετά όμως κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι. Όλα αυτά γίνονται επειδή, απλά, είναι μικρή. Τη φροντίζουν και τη χαϊδεύουν περισσότερο επειδή είναι μικρή. Ό,τι ζημιές κι αν κάνει τη συγχωρούν και ό,τι σκανδαλιές κι αν σκαρώσει, αντί να τη μαλώσουν, γελάνε μαζί της. Και όλα αυτά, είπαμε: επειδή είναι μικρή.

0_soma_maniatis.indd 5

2/5/2019 10:51:49 πμ

Να σας πω την αλήθεια, τώρα πια θέλω να ασχολούνται μαζί της, γιατί έτσι δεν την έχω συνέχεια πάνω από το κεφάλι μου. Κλείνομαι στο δωμάτιό μου και διαβάζω τα βιβλία μου ή παίζω με τα παιχνίδια μου χωρίς να με ενοχλεί κανείς. Μόλις όμως εμφανιστεί μπροστά μου, όλο και θα κάνει κάτι που θα με εκνευρίσει. Το μεγάλο της ταλέντο, γιατί για ταλέντο πρόκειται, είναι να καταστρέφει ό,τι πιάνει στα χέρια της. Μέχρι τώρα, μου έχει χαλάσει ίσα με πέντε παιχνίδια. Κι όταν παραπονιέμαι στους γονείς μου, παίρνω πάντα την ίδια απάντηση. «Έλα, Ορέστη μου, μην της δίνεις σημασία. Είναι μικρή ακόμα». Ο μόνος άνθρωπος μέσα στο σπίτι που νομίζω πως με καταλαβαίνει είναι η γιαγιά μου. Είναι πολύ σοφή, γιατί έχει κάτασπρα μαλλιά. Σίγουρα γνωρίζει πολλά περισσότερα από τη μαμά, ακόμη κι από τον μπαμπά. Η γιαγιά μου ξέρει να λέει καταπληκτικά παραμύθια. Αλλά δεν το παραδέχεται ποτέ. «Δεν ξέρω να λέω παραμύθια. Ξέρω να ταξιδεύω» λέει. Μου έχει πει πολλά και πάντοτε διαφορετικά. Ποτέ το ίδιο. Και, πραγματικά, με ταξίδευε. Πότε στους παγωμένους ωκεανούς με τους κουρσάρους και τους πειρατές. Πότε στην καυτή έρημο με τους σεΐχηδες και τις καμήλες και πότε σε φανταστικές πολιτείες με τις νεράιδες και τους μάγους. Αυτό που λάτρευα όμως περισσότερο απ’ όλα στα παραμύθια

6 0_soma_maniatis.indd 6

2/5/2019 10:51:50 πμ

της γιαγιάς δεν ήταν όλα αυτά τα απίστευτα πράγματα που μου έλεγε. Το πιο μαγικό απ’ όλα ήταν η φωνή της. Αυτή η φωνή που μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μπορούσε να αλλάξει και, από ήρεμη και στοργική, να γίνει έντονη και τρομακτική. Ανάλογα με το τι έλεγε. Έτσι, πάντα μπορούσε να κεντρίζει την περιέργειά σου ή ακόμα και να σε κρατά σε αγωνία και ποτέ δεν σε έκανε να βαρεθείς. Τώρα όμως τέλειωσαν αυτά. Σας είπα και στην αρχή. Μεγάλωσα πια. Ας πηγαίνει «ταξιδάκια» τη Σοφία για να με αφήνει και μένα λίγο ήσυχο. Αλλά τι κάθομαι και σας λέω όμως; Προχθές κιόλας ήταν που μου είπε το τελευταίο παραμύθι. Ήταν η μέρα που η «πριγκιπέσα» πήρε στα χέρια της το τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι μου. Ξέρετε ποιο. Αυτό που μου είχε χαρίσει ο νονός μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσω να μου το καταστρέψει. Της το άρπαξα και δεν της το έδινα με τίποτα. «Έλα, δώσ’ το μουουουου» τσίριζε κλαίγοντας. «Φύγε από δω. Θέλεις να το χαλάσεις κι αυτό;» της απαντούσα εκνευρισμένος. Πραγματικά, δεν είχα σκοπό να της το δώσω με τίποτα. Κι ας με μάλωναν, κι ας μου φώναζαν, κι ας γινόταν ό,τι ήθελε. Ο καβγάς όμως όλο και μεγάλωνε και η μικρή τσίριζε όλο και δυνατότερα. Μέχρι που μας άκουσε η γιαγιά μου. «Τι πάθατε πάλι εσείς; Τι φωνές είναι αυτές;»

7 0_soma_maniatis.indd 7

2/5/2019 10:51:50 πμ

«Δεν μου δίνει το παιχνίδι μου, γιαγιά» είπε κλαψουρίζοντας η Σοφία. «Παιχνίδι σου; Από πού κι ώς πού παιχνίδι σου; Ο νονός μου μου το έφερε». Εκείνη την ώρα, αλήθεια σας το λέω, ήμουν τόσο πολύ τσαντισμένος, που, αν δεν ήταν η γιαγιά μπροστά, ένα μπερντάκι ξύλο θα της το έριχνα ευχαρίστως. «Σταματήστε πια να τσακώνεστε. Έτσι όπως πάτε, θα ρίξετε τ’ αστέρια σας από τον ουρανό». «Τι λες τώρα, καλέ γιαγιά;» της απάντησα. «Ποια αστέρια;» «Δεν το γνωρίζετε; Δεν σας το έχει πει κανείς;» είπε μαλακώνοντας, αλλά και κάνοντας τη φωνή της λίγο μυστηριώδη η γιαγιά μου. «Τι, καλέ γιαγιά;» αναρωτήθηκε η Σοφία. «Μα, την ιστορία της Αυγής. Δεν την ξέρετε;» απάντησε εκείνη. «Ναιαιαιαι. Παραμύθιιιιιι» αναφώνησε η Σοφία. Τέλεια ιδέα. Παραμύθι. «Τώρα θα απασχολήσει τη μικρή ταραξία και θα γλιτώσω από την καταστροφή το παιχνίδι μου» σκέφτηκα. «Παραμύθι; Όχι βέβαια. Δεν πρόκειται για παραμύθι» είπε όλο νόημα η γιαγιά και με κοίταξε έντονα. «Μια ιστορία είναι. Μια αληθινή ιστορία, που έγινε πριν από πολλά, πολλά χρόνια. Και κάθε παιδί πρέπει να τη γνωρίζει. Ειδικά όταν έχει αδέλφια». Κατάλαβα. Θα πρέπει να ακούσω κι εγώ το πα-

8 0_soma_maniatis.indd 8

2/5/2019 10:51:50 πμ

ραμύθι. Ας είναι όμως. Αν είναι να περάσει το δικό μου, ας γίνει έτσι. «Ξεκίνα, γιαγιά» είπε η Σοφία και χώθηκε αμέσως στην αγκαλιά της. Εγώ κάθισα στο χαλί του σαλονιού κρατώντας πάντα σφιχτά το τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο. Βάζοντας λοιπόν όλη της την τέχνη και κοιτάζοντας εμένα στα μάτια, ξεκίνησε αυτό το περίεργο παραμύθι. Ή μάλλον όχι. Αυτή την περίεργη ιστορία. Και γι’ αυτόν τον λόγο η αφήγηση δεν άρχισε με τη συνηθισμένη φράση «Μια φορά κι έναν καιρό...». Αλλά κάπως αλλιώς. Να, κάπως έτσι: «Και τώρα ανεβείτε στο τρένο της φαντασίας. Και κάντε τα λόγια μου εικόνες. Και βάψτε τις με τα χρώματα που εσείς θέλετε. Γιατί, μόλις οι εικόνες ζωντανέψουν, θα σας γεμίσουν με χρώματα που εκείνες θέλουν. Το ταξίδι ξεκινά».

9 0_soma_maniatis.indd 9

2/5/2019 10:51:50 πμ

0_soma_maniatis.indd 10

2/5/2019 10:51:52 Ď&#x20AC;Îź

Η Νεφέλη και το βασίλειο του Ουρανού

χετε προσέξει ποτέ, παιδιά μου, εκεί ψηλά το βασίλειο του Ουρανού; Αν ναι, τότε σίγουρα έχετε δει τον βασιλιά Ήλιο, που αφεντεύει την ημέρα, και τη βασίλισσα Σελήνη, που γαληνεύει τη νύχτα. Έχετε δει όμως και τις πριγκίπισσες κόρες τους: τ’ αστέρια. Αυτά είναι που κρατούν γερά το μεγάλο μυστικό. Ένα μυστικό που πολύ λίγοι το γνωρίζουν κι ακόμα πιο λίγοι το πιστεύουν: το μυστικό της γέννησής τους αλλά και του ιερού σκοπού τους. Σαν ακουστεί το πρώτο κλάμα ενός μωρού στη Γη, το δικό του αστέρι θα γεννηθεί στον ουρανό. Από κείνη τη στιγμή, θα αρχίσει να στέλνει το φως του κατευθείαν μες στην παιδική καρδιά. Και θα σταματήσει μόνο όταν το παιδί αισθανθεί μέσα

0_soma_maniatis.indd 11

2/5/2019 10:51:53 πμ

155 × 225 SPINE: 5 FLAPS: 70

ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΦΩΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ

ISBN 978-960-564-769-8

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

0_cover_maniatis.indd 1

5/2/2019 10:42:04 AM