140 × 210 SPINE: 2.9 FLAPS: 80
Στέλλα Αρβανίτη
Τ ISBN 978-960-564-306-5
«Έτσι είναι η ζωή καλή μου… γλυκόπικρη» είπε η γιαγιά χελώνα στη μικρή πεταλούδα. Ένα τρυφερό παραμύθι για τρεις αδελφές ψυχές, τρεις πεταλούδες που ξεκινούν το ταξίδι της ζωής και της ενηλικίωσης μέσα στο δάσος, με τους κινδύνους και τις περιπέτειες που καραδοκούν. Θα τα καταφέρουν να μάθουν τι σημαίνει αγάπη, φιλία, σεβασμός και πώς μπορεί να συνεχίσει κάποιος να πετάει ακόμα κι αν χάσει το φτερό του;
*** … Όσο γρήγορα είχε κατέβει το βουνό, τόσο αργά βάδιζε τώρα, λες και κουβαλούσε του Σίσυφου την πέτρα στα παΐδια που ’χε για ώμους. Και είχε και αυτόν, τον Αράπη από κοντά. Του ’ριχνε βλοσυρές ματιές και ο σκύλος κατέβαζε τα καφετιά, λαμπερά του μάτια, έσκυβε το κεφάλι και τον ακολουθούσε. O σκύλος του ’λειπε… τώρα!
ISBN 978-960-564-416-1
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
0_cover_braskogourna.indd 1
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΡΑΣΚΟΓΟΥΡΝΑΣ
Δάκρυ γλυκό, δάκρυ πικρό, δάκρυ μαλαματένιο, δάκρυ ζωής, και το ’πια εγώ, δάκρυ κεχριμπαρένιο.
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΡΑΣΚΟΓΟΥΡΝΑΣ Στέλλα Α ρβα ν ί τ η
ΣΕΛ. 40 | 22 Χ 24 | ΕΚΔΟΣΗ 2015
ο παιδί κατέβασε το κεφάλι. Δάκρυα πήγαν ν’ ανέβουν στα μελιά του μάτια, μα τα κατάπιε σαν την πείνα του. Γινήκαν κόμποι, που κατασκήνωσαν στην καρδιά του. Το χέρι της μάνας σηκώθηκε για να τον χαϊδέψει, γεμάτο ρόζους, σαν τους κορμούς των δέντρων, από τις δουλειές. Κοίταξε τον γιο της, τον χάιδεψε μόνο με τη ματιά της και το χέρι της, τελικά, κατευθύνθηκε να δέσει και να στεριώσει καλύτερα τη μαντίλα της. Τα χέρια τότε ήταν σκληραγωγημένα για βαριές δουλειές, οι αγκαλιές και τα χαϊδέματα δεν περισσεύαν. Και όταν δίνονταν, ήταν σχεδόν πάντα με το βλέμμα…
Α’ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΙΔΙΚ ΗΣ ΝΟΥΒΕ Λ Α Σ
ΣΕΛ. 32 | 22 Χ 24 | ΕΚΔΟΣΗ 2014 ISBN 978-960-564-195-5
Ο Καρίμ ήταν έξω από ένα χαμηλό χωμάτινο σπίτι κι έπαιζε μπάλα. Έκανε πολλή ζέστη και τα παιδάκια ήταν γυμνά από τη μέση και πάνω. Μόνο στο κεφαλάκι τους φορούσαν ένα άσπρο τουρμπάνι για να τα προστατεύει από τον ήλιο που έκαιγε. Οι μανάδες τους λίγο παραπέρα έπλεναν τα ρούχα δίπλα στο ρυάκι κι έριχναν και καμιά ματιά στα μικρότερα που έπαιζαν μέσα στις λάσπες. Ξαφνικά όμως σηκώθηκε πολλή σκόνη, σαν ανεμοστρόβιλος. Ένα τζιπ σταμάτησε απότομα κοντά τους. Κατέβηκαν βιαστικά φωνάζοντας κάποιοι άνθρωποι με στολές. Οι γυναίκες φοβήθηκαν. Τι χρώμα έχουν τα όνειρα των παιδιών; Τι ονειρεύονται όταν κλείνουν τα μάτια τους το βράδυ; Ονειρεύονται σε εποχές κρίσης; Εκείνα που ήρθαν από άλλες χώρες, κυνηγημένα από τον πόλεμο ή την πείνα έχουν κι αυτά το δικαίωμα να ονειρεύονται όπως τα παιδιά όλου του κόσμου.
9/16/2016 3:02:15 PM