140 × 210 SPINE: 2.9 FLAPS: 80
Στέλλα Αρβανίτη
Τ ISBN 978-960-564-306-5
«Έτσι είναι η ζωή καλή μου… γλυκόπικρη» είπε η γιαγιά χελώνα στη μικρή πεταλούδα. Ένα τρυφερό παραμύθι για τρεις αδελφές ψυχές, τρεις πεταλούδες που ξεκινούν το ταξίδι της ζωής και της ενηλικίωσης μέσα στο δάσος, με τους κινδύνους και τις περιπέτειες που καραδοκούν. Θα τα καταφέρουν να μάθουν τι σημαίνει αγάπη, φιλία, σεβασμός και πώς μπορεί να συνεχίσει κάποιος να πετάει ακόμα κι αν χάσει το φτερό του;
*** … Όσο γρήγορα είχε κατέβει το βουνό, τόσο αργά βάδιζε τώρα, λες και κουβαλούσε του Σίσυφου την πέτρα στα παΐδια που ’χε για ώμους. Και είχε και αυτόν, τον Αράπη από κοντά. Του ’ριχνε βλοσυρές ματιές και ο σκύλος κατέβαζε τα καφετιά, λαμπερά του μάτια, έσκυβε το κεφάλι και τον ακολουθούσε. O σκύλος του ’λειπε… τώρα!
ISBN 978-960-564-416-1
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
0_cover_braskogourna.indd 1
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΡΑΣΚΟΓΟΥΡΝΑΣ
Δάκρυ γλυκό, δάκρυ πικρό, δάκρυ μαλαματένιο, δάκρυ ζωής, και το ’πια εγώ, δάκρυ κεχριμπαρένιο.
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΡΑΣΚΟΓΟΥΡΝΑΣ Στέλλα Α ρβα ν ί τ η
ΣΕΛ. 40 | 22 Χ 24 | ΕΚΔΟΣΗ 2015
ο παιδί κατέβασε το κεφάλι. Δάκρυα πήγαν ν’ ανέβουν στα μελιά του μάτια, μα τα κατάπιε σαν την πείνα του. Γινήκαν κόμποι, που κατασκήνωσαν στην καρδιά του. Το χέρι της μάνας σηκώθηκε για να τον χαϊδέψει, γεμάτο ρόζους, σαν τους κορμούς των δέντρων, από τις δουλειές. Κοίταξε τον γιο της, τον χάιδεψε μόνο με τη ματιά της και το χέρι της, τελικά, κατευθύνθηκε να δέσει και να στεριώσει καλύτερα τη μαντίλα της. Τα χέρια τότε ήταν σκληραγωγημένα για βαριές δουλειές, οι αγκαλιές και τα χαϊδέματα δεν περισσεύαν. Και όταν δίνονταν, ήταν σχεδόν πάντα με το βλέμμα…
Α’ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΙΔΙΚ ΗΣ ΝΟΥΒΕ Λ Α Σ
ΣΕΛ. 32 | 22 Χ 24 | ΕΚΔΟΣΗ 2014 ISBN 978-960-564-195-5
Ο Καρίμ ήταν έξω από ένα χαμηλό χωμάτινο σπίτι κι έπαιζε μπάλα. Έκανε πολλή ζέστη και τα παιδάκια ήταν γυμνά από τη μέση και πάνω. Μόνο στο κεφαλάκι τους φορούσαν ένα άσπρο τουρμπάνι για να τα προστατεύει από τον ήλιο που έκαιγε. Οι μανάδες τους λίγο παραπέρα έπλεναν τα ρούχα δίπλα στο ρυάκι κι έριχναν και καμιά ματιά στα μικρότερα που έπαιζαν μέσα στις λάσπες. Ξαφνικά όμως σηκώθηκε πολλή σκόνη, σαν ανεμοστρόβιλος. Ένα τζιπ σταμάτησε απότομα κοντά τους. Κατέβηκαν βιαστικά φωνάζοντας κάποιοι άνθρωποι με στολές. Οι γυναίκες φοβήθηκαν. Τι χρώμα έχουν τα όνειρα των παιδιών; Τι ονειρεύονται όταν κλείνουν τα μάτια τους το βράδυ; Ονειρεύονται σε εποχές κρίσης; Εκείνα που ήρθαν από άλλες χώρες, κυνηγημένα από τον πόλεμο ή την πείνα έχουν κι αυτά το δικαίωμα να ονειρεύονται όπως τα παιδιά όλου του κόσμου.
9/16/2016 3:02:15 PM
Στέλλα Αρβανίτη
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΡΑΣΚΟΓΟΥΡΝΑΣ Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΝΟΥΒΕΛΑΣ (2014)
0_soma_braskogourna.indd 1
9/16/2016 3:00:20 PM
Τιτλος Συγγραφέας Σειρα Εικονογραφηση Επιmελεια - Διορθωση Layout - Design Εκτυπωση Βιβλιοδεσια Copyright© 2016 Πρώτη Εκδοση
Το μυστικό της Μπρασκόγουρνας Στέλλα Αρβανίτη Ελληνική λογοτεχνία [1358]0916/14 Μιχάλης Τζαμαλής Όλγα Παλαμήδη Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Δεκάλογος ΕΠΕ Μπετσώρη Βασ. & Ζαχ. Ο.Ε. Στέλλα Αρβανίτη Αθήνα, Σεπτέμβριος 2016
ISBN 978-960-564-416-1
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα. Ο συγγραφέας φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τις γνώμες και περιγραφές που διατυπώνονται σε αυτό το βιβλίο. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν αρμοδιότητα για την επιβεβαίωση ή την άρνηση του περιεχομένου ούτε παρέχουν εγγύηση για την αλήθεια των δηλώσεων του συγγραφέα. Εναπόκειται στον αναγνώστη να κρίνει ανεξάρτητα για το αν γίνεται δέκτης ψευδών δηλώσεων ή όχι. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν καμία ευθύνη προς οποιοδήποτε πρόσωπο ή οντότητα θίγεται ή υφίσταται απώλεια ή ζημία προερχόμενη από τις πληροφορίες που περιέχονται στο παρόν βιβλίο ή τη χρήση αυτών ή την πίστη σε αυτές.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
0_soma_braskogourna.indd 2
9/16/2016 3:00:20 PM
Η ιστορία αυτή ανήκει στον πατέρα μου, τον φάρο της ζωής μου. Εγώ απλώς έγινα το χέρι του και θέλησα με αγάπη, σεβασμό και τρυφερότητα να σμιλεύσω μια άλλη εποχή. Θέλω να πιστεύω πως κάπου εκεί ψηλά η γιαγιά μου φτιάχνει γλυκό του κουταλιού και ο παππούς την παρακολουθεί με το αγέρωχο βλέμμα του.
0_soma_braskogourna.indd 3
9/16/2016 3:00:20 PM
0_soma_braskogourna.indd 4
9/16/2016 3:00:20 PM
Τ
ο παιδί πιλαλούσε σαν κατσίκι από τον έναν βράχο στον άλλον, κατηφορίζοντας προς το σπίτι. Στο διάβα του, κατρακυλούσαν μαζί και πέτρες και χώματα. Είχε αφήσει την τουρλωτή και τον θειο του να φυλάνε «τα πράματα» και βιαζόταν να φτάσει στη μάνα του, που του ’χε πέμψει πως τον ήθελε. Λιγνός, αναιμικός από γεννησιμιού του, πολλοί λέγαν πως δεν θα ζήσει. Τότε, δεν ζούσαν όλα τα παιδιά – χωρίς γιατρούς, χωρίς δρόμους, χωρίς ηλεκτρικό. Έζησε όμως… πετσί και κόκαλο, βέβαια, αλλά και τ’ άλλα του τα αδέλφια έτσι ήταν. Και όχι μόνο αυτά, όλα τα παιδιά της περιοχής, και μάλλον και της υπόλοιπης Ελλάδας που ζούσαν σε παρόμοιες συνθήκες… Πέντε είχε η κυρα-Ντίνα. Έκανε παιδιά με την ελπίδα να της ζήσουν και ευτυχώς –την άκουσε ο Θεός– και τα πέντε της ήταν ζωντανά. Μόνο ένα της πέθανε στη γέννα (μετά). Το παράπονό της, βέβαια, ήταν που δεν είχε μια κόρη, όλα αγόρια! Μάταια την έψαχνε, δεν ήρθε ποτέ. Αγορομάνα έμεινε. Κι ένα που ’κανε πιο μεγάλη, χρόνια μετά, το έκτο, και αυτό αγόρι. Εκείνη, βέβαια, ήλπιζε μέχρι και το τελευταίο ότι δεν μπορεί, θα ’χει μια κόρη,
5
0_soma_braskogourna.indd 5
9/16/2016 3:00:20 PM
6
0_soma_braskogourna.indd 6
9/16/2016 3:00:21 PM
μια κορτσάνα να τη γηροκομήσει, αλλά μόνο νυφάδες θα ’κανε τελικά. «Έτσι ήθελε ο Θεός», έλεγε κάθε που το σκεφτότανε. Κουτρουβαλούσε βιαστικά ο Τζότζας (Γιωργής)… Πέρασε την Ντρίβα και μόνο σαν έφτασε στο ύψος της Παναγιάς, της εκκλησιάς, κοντοστάθηκε, έκανε βιαστικά τον σταυρό του (η μάνα του και όλες οι θειες του είχαν μάτια παντού! Αλίμονό του αν τον έβλεπαν να προσπερνάει χωρίς να σταυροκοπηθεί!) και έριξε μια ματιά κατά τη θάλασσα… «Θα φύγω(ου)», μονολόγησε και το βλέμμα του ακολούθησε το καράβι που περνούσε βγάζοντας καπνό, από Βόλο για Χαλκίδα. «Θα φύγω(ου)», ξανάπε λίγο πιο δυνατά, ίσως για να το πιστέψει. Ο τόπος τούτος δεν τον χώραγε. Και από μικρός, μέσα στην ατυχία. Μόλις πήγε σχολείο, μετά από κάνα μήνα, ξέσπασε ο πόλεμος. Ίσα που πρόλαβε να μάθει την αλφαβήτα. Και σαν τέλειωσε ο πόλεμος, δεν είχαν δεκάρες οι γονείς, φτωχοί άνθρωποι, για την πλάκα και το κοντύλι (με το οποίο ’γραφαν τα παιδιά), κι έπειτα είχαν κι άλλα παιδιά που ήταν σε ηλικία να πάνε σχολειό. Έτσι, το παιδί έμεινε μ’ αυτά που ήξερε. Αλλά το σαράκι τον κατάτρωγε μέσα του… Θυμάται πόσο πικρά έκλαψε όταν του ’κλεψαν 7
0_soma_braskogourna.indd 7
9/16/2016 3:00:21 PM
την πλάκα! Πάει τ’ όνειρό του για γράμματα. Η μάνα τού είχε δώσει μια οκά φακές για να την πάρει. Την είχε αφήσει χάμου κι έπαιζαν ποδόσφαιρο μ’ ένα κουκουνάρι που το ’χαν φασκιώσει με μπόλικα πανιά να γίνει μπάλα. Κάποιο παιδί από το χωριό –μάλλον πιο φτωχό από κείνον– του την έκλεψε. Φυσικά, το ξύλο δεν το γλίτωσε, λες κι έφταιγε κείνος. Απέναντι από την εκκλησιά το καφενείο όπου σύχναζε ο πατέρας, μόνο τις Κυριακές (λίγο πριν από το μεσημεριανό φαγητό και απαραίτητα μετά το σχόλασμα της θείας λειτουργίας), φαινόταν έρημο αυτή την ώρα. Διέκρινε μόνο τον καφετζή μέσα να σκουπίζει. Ένα σφίξιμο ένιωσε, σαν μια δυνατή σουβλιά λίγο πιο πάνω από το στομάχι, λίγο πιο κάτω από το στήθος. Εκεί, στ’ αριστερά. Το μυαλό του έτρεξε γοργά, σαν τα πόδια του, λίγα χρόνια πιο πίσω… *** Οι Γερμανοί στο χωριό είχαν μπει το ’43. Για δύο μέρες δηλαδή, ίσα που να κάνουν τη «βρομοδουλειά» τους. Αν και ήταν δύσκολη η πρόσβαση, μια και δεν είχε δρόμο που να φτάνει από τη Λιχάδα ίσαμε την Αιδηψό, είχαν εκείνοι έναν Έλληνα διερμηνέα που τους ορμήνευε. 8
0_soma_braskogourna.indd 8
9/16/2016 3:00:21 PM
Η
Στέλλα Αρβανίτη κατάγεται από τη Β. Εύβοια (Λιχάδα). Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Ιταλική Γλώσσα και Φιλολογία και ολοκλήρωσε την πανεπιστημιακή της κατάρτιση στον Καναδά και στην Μπολόνια της Ιταλίας (υποτροφία Erasmus). Παράλληλα αποφοίτησε και από τη Σχολή Διπλωματούχων Ξεναγών του ΕΟΤ. Από το 1996 εργάζεται ως διπλωματούχος ξεναγός σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία και κατά καιρούς ως εκπαιδεύτρια στα ΚΕΚ. Η συγγραφική της δραστηριότητα άρχισε από τα πολύ πρώιμα χρόνια του δημοτικού και η συγγραφή είναι η μεγάλη της αγάπη. Ωστόσο, της αρέσει επίσης να διαβάζει, λατρεύει τα ταξίδια που τη βοηθούν να συλλέγει εμπειρίες, να γνωρίζει διαφορετικές κουλτούρες και φυσικά να εμπνέεται. Το παραμύθι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη δουλειά της καθώς το έχει εντάξει στις ξεναγήσεις των ελληνικών αλλά και ξένων σχολείων (ελληνικοί μύθοι, συμβολισμοί, θρύλοι και παραδόσεις). Και αυτό στάθηκε αφορμή να παρακολουθήσει σεμινάρια αφήγησης με Έλληνες και ξένους αφηγητές και σεμινάρια σεναρίου. ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ 2016, «Η ιστορία ενός μικρού ονείρου, Καρίμ» (εκδ. Οσελότος), Α΄ Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας, Πετρίδειο Ίδρυμα Κύπρου. 2015, «Τα δάκρυα της ζωής» (εκδ. Οσελότος), Γ΄ Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας, Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. 2014, «Το μυστικό της Μπρασκόγουρνας» (εκδ. Οσελότος), Α΄ Βραβείο Παιδικής Νουβέλας, 30ό Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης και Πεζογραφίας. 2014, «Η ιστορία ενός μικρού ονείρου, Καρίμ», Γ΄ Βραβείο Παραμυθιού, Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. 2012, «Το κυπαρίσσι που έγερνε» (εκδ. Χρυσαλλίδα), Έπαινος, Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Τους πρώτους της επαίνους έλαβε στην Γ΄ Γυμνασίου, σε πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης και πεζογραφίας («Ο ΦΙΛΩΝ»).
48
0_soma_braskogourna.indd 48
9/16/2016 3:00:28 PM
140 × 210 SPINE: 2.9 FLAPS: 80
Στέλλα Αρβανίτη
Τ ISBN 978-960-564-306-5
«Έτσι είναι η ζωή καλή μου… γλυκόπικρη» είπε η γιαγιά χελώνα στη μικρή πεταλούδα. Ένα τρυφερό παραμύθι για τρεις αδελφές ψυχές, τρεις πεταλούδες που ξεκινούν το ταξίδι της ζωής και της ενηλικίωσης μέσα στο δάσος, με τους κινδύνους και τις περιπέτειες που καραδοκούν. Θα τα καταφέρουν να μάθουν τι σημαίνει αγάπη, φιλία, σεβασμός και πώς μπορεί να συνεχίσει κάποιος να πετάει ακόμα κι αν χάσει το φτερό του;
*** … Όσο γρήγορα είχε κατέβει το βουνό, τόσο αργά βάδιζε τώρα, λες και κουβαλούσε του Σίσυφου την πέτρα στα παΐδια που ’χε για ώμους. Και είχε και αυτόν, τον Αράπη από κοντά. Του ’ριχνε βλοσυρές ματιές και ο σκύλος κατέβαζε τα καφετιά, λαμπερά του μάτια, έσκυβε το κεφάλι και τον ακολουθούσε. O σκύλος του ’λειπε… τώρα!
ISBN 978-960-564-416-1
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
0_cover_braskogourna.indd 1
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΡΑΣΚΟΓΟΥΡΝΑΣ
Δάκρυ γλυκό, δάκρυ πικρό, δάκρυ μαλαματένιο, δάκρυ ζωής, και το ’πια εγώ, δάκρυ κεχριμπαρένιο.
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΡΑΣΚΟΓΟΥΡΝΑΣ Στέλλα Α ρβα ν ί τ η
ΣΕΛ. 40 | 22 Χ 24 | ΕΚΔΟΣΗ 2015
ο παιδί κατέβασε το κεφάλι. Δάκρυα πήγαν ν’ ανέβουν στα μελιά του μάτια, μα τα κατάπιε σαν την πείνα του. Γινήκαν κόμποι, που κατασκήνωσαν στην καρδιά του. Το χέρι της μάνας σηκώθηκε για να τον χαϊδέψει, γεμάτο ρόζους, σαν τους κορμούς των δέντρων, από τις δουλειές. Κοίταξε τον γιο της, τον χάιδεψε μόνο με τη ματιά της και το χέρι της, τελικά, κατευθύνθηκε να δέσει και να στεριώσει καλύτερα τη μαντίλα της. Τα χέρια τότε ήταν σκληραγωγημένα για βαριές δουλειές, οι αγκαλιές και τα χαϊδέματα δεν περισσεύαν. Και όταν δίνονταν, ήταν σχεδόν πάντα με το βλέμμα…
Α’ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΙΔΙΚ ΗΣ ΝΟΥΒΕ Λ Α Σ
ΣΕΛ. 32 | 22 Χ 24 | ΕΚΔΟΣΗ 2014 ISBN 978-960-564-195-5
Ο Καρίμ ήταν έξω από ένα χαμηλό χωμάτινο σπίτι κι έπαιζε μπάλα. Έκανε πολλή ζέστη και τα παιδάκια ήταν γυμνά από τη μέση και πάνω. Μόνο στο κεφαλάκι τους φορούσαν ένα άσπρο τουρμπάνι για να τα προστατεύει από τον ήλιο που έκαιγε. Οι μανάδες τους λίγο παραπέρα έπλεναν τα ρούχα δίπλα στο ρυάκι κι έριχναν και καμιά ματιά στα μικρότερα που έπαιζαν μέσα στις λάσπες. Ξαφνικά όμως σηκώθηκε πολλή σκόνη, σαν ανεμοστρόβιλος. Ένα τζιπ σταμάτησε απότομα κοντά τους. Κατέβηκαν βιαστικά φωνάζοντας κάποιοι άνθρωποι με στολές. Οι γυναίκες φοβήθηκαν. Τι χρώμα έχουν τα όνειρα των παιδιών; Τι ονειρεύονται όταν κλείνουν τα μάτια τους το βράδυ; Ονειρεύονται σε εποχές κρίσης; Εκείνα που ήρθαν από άλλες χώρες, κυνηγημένα από τον πόλεμο ή την πείνα έχουν κι αυτά το δικαίωμα να ονειρεύονται όπως τα παιδιά όλου του κόσμου.
9/16/2016 3:02:15 PM