Ο Άγγελος, το λούτρινο αρκουδάκι by Εκδόσεις Οσελότος

230 × 160 SPINE: 4.8 FLAPS: 0

PUBLISHING

Angelo, the teddy Bear

Ο Άγγελος, το λούτρινο αρκουδάκι

0_cover_lourtrino.indd 1

2/20/2019 5:43:40 PM

ΤΙΤΛΟΣ

Ο Άγγελος, το λούτρινο αρκουδάκι ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ

Γιώργος Κόκκινος ΣΕΙΡΑ

Παιδική λογοτεχνία [3358]0219/02 ΕΠΙMΕΛΕΙΑ - ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Γιώργος Κόκκινος Ο συγγραφέας της παιδικής ιστορίας, που γράφηκε έπειτα από την ιδέα του νεαρού Άγγελου. Αποτελεί το πρώτο μέρος μιας σειράς ιστοριών, με συνδετικό κρίκο το λούτρινο αρκουδάκι.

Μελίνα Μωσαΐδου ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ

Γιώργος Κόκκινος

Μελίνα Μωσαΐδου Η φιλόλογος που επιμελήθηκε της προβολής του κειμένου με διορθώσεις και ιδέες σημαντικές για την ολοκλήρωσή της ιστορίας.

ΠΡΏΤΗ ΕΚΔΟΣΗ

Αθήνα, Φεβρουάριος 2019 ISBN 978-960-564-741-4

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108

ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Στον Άγγελο, τον νεαρό μου φίλο, που είχε την ιδέα να γραφτεί αυτή η ιστορία!

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

πάρχουν στιγμές ευλογημένες, στιγμές για όλους, εκεί που οι μεγάλοι γίνονται παιδιά, για να ξαναβρούν το χαμένο νόημα και την ομορφιά της ζωής.

Όταν μοιράζεσαι αγάπη, γεμίζεις ο ίδιος με χαρά άδολη, αγνή. Όταν χαρίζεις, γίνεσαι πλούσιος από τα “δώρα” που προσφέρεις. Δεν υπάρχει ψέμα στην παιδική ψυχή ούτε κάτι ακατόρθωτο – μόνο θαύματα που γίνονται πραγματικότητα... Τα παιδιά μαθαίνουν να ξεπερνούν δυσκολίες μέσα από τα παραμύθια που φτιάχνουν, να δίνουν ζωή στο όνειρο, να μηδενίζουν προβλήματα και αρρώστιες, να αντιμετωπίζουν φόβους και στερήσεις. Σύμμαχός τους πιστός σ΄αυτό το “ταξίδι”, τα παιχνίδια τους: ο φορέας της ελπίδας, η ενσάρκωση της αθωότητας, το μέσον προς τη γνώση, ο δικός τους τρόπος για την έκφραση των συναισθημάτων τους... “Οι Άγγελοι μοιράζουν μόνο Αγάπη”... Τα παιδιά μας διδάσκουν πάντα ότι δεν υπάρχει αδιέξοδο, παρά μόνο απλόχερη και ανιδιοτελής προσφορά – το πρωταρχικό ζητούμενο στη ζωή. Μελίνα Μωσαΐδου

ίμαι ο Άγγελος, το καφέ λούτρινο αρκουδάκι! Μου αρέσουν τα χαδάκια και οι μεγάλες και ζεστές αγκαλίτσες! Χαμογελάω σε όλα τα παιδάκια που με προσέχουν και με αγαπάνε και -όταν όλοι στο σπίτι κοιμούνται- μιλάω μαζί τους και λέμε ο ένας στον άλλο παραμύθια! Τον Μάνο τον συνάντησα για πρώτη φορά στο δωμάτιο του νοσοκομείου, όταν με έφερε εκεί η μαμά του για να του κρατάω συντροφιά. Ο Μάνος με αγάπησε από την πρώτη στιγμή που με είδε και με αγκάλιασε σφιχτά σφιχτά, να μην του φύγω. Τον αγκάλιασα κι εγώ και μείναμε έτσι, μέχρι που μας πήρε ο ύπνος…

â&#x20AC;&#x2030;7

Το πρωί της δεύτερής μας μέρας μαζί, μας ξύπνησαν κάποιοι άνθρωποι με άσπρες μπλούζες που ήρθαν να δουν τον Μάνο. Αν και ήθελα να ακούσω τί έλεγαν, έμεινα ακίνητος – έτσι κάνω όταν υπάρχουν γύρω μεγάλοι άνθρωποι! Κανείς δεν πιστεύει ότι ένα λούτρινο αρκουδάκι μπορεί να είναι ζωντανό, να μιλάει και να κουνάει τα χέρια και τα πόδια του! Γι΄ αυτό το λόγο μιλάω και παίζω μόνο με τα παιδιά, όταν φεύγουν οι μεγάλοι από το δωμάτιο! Δεν άκουσα τί είπαν οι άνθρωποι με τις άσπρες μπλούζες στον Μάνο, αλλά αυτός στενοχωρήθηκε και η μαμά του δάκρυσε στα κρυφά και βγήκε από το δωμάτιο... Όταν έμεινα μόνος με τον Μάνο, έκανα ό,τι μπορούσα για να τον κάνω να γελάσει! Του χαμογελούσα, του έκανα γκριμάτσες, προσπάθησα να τον γαργαλήσω, αλλά τίποτα, παρέμενε στενοχωρημένος και αμίλητος! Ούτε μια αγκαλίτσα δεν μου έκανε! Δεν καταλάβαινα τί έπαθε... Μετά μπήκε στο δωμάτιο η μαμά, τον αγκάλιασε και τον φίλησε! Του εξήγησε ότι είχε μιλήσει με τους γιατρούς – αυτοί πρέπει να ήταν οι άνθρωποι με

τις άσπρες μπλούζες – και της είπαν ότι όλα θα πάνε καλά. Και μετά η μαμά άνοιξε ένα βιβλίο και του διάβαζε όμορφες ιστορίες, μέχρι που τον πήρε ο ύπνος... Εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ καθόλου... Καθόμουν ακίνητος δίπλα στο Μάνο, που δεν μου είχε δώσει καμία σημασία όλη μέρα! Σκεφτόμουν μήπως έφταιγα εγώ, μήπως έκανα κάτι που τον πείραξε... Ήμουν πολύ λυπημένος όταν ξαφνικά, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, είδα το φεγγαράκι που περπατούσε σιγά – σιγά στον ουρανό για τη βραδινή του βόλτα...

ο φεγγαράκι, ξέρετε, είναι σοφό γιατί έχει γυρίσει όλο τον κόσμο χιλιάδες φορές και έχει δει πολλά! Του μίλησα λοιπόν και το ρώτησα αν ήξερε τί συμβαίνει στον Μάνο! Εκείνο μου χαμογέλασε και μου εξήγησε ότι το δωμάτιο