Ο χρησμός της Πυθίας by Εκδόσεις Οσελότος

ΗΛΙΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο χρησμός της Πυθίας

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Ο χρησμός της Πυθίας Ηλίας Τριανταφυλλόπουλος Ελληνική λογοτεχνία [1358]0411/04 Ηλίας Τριανταφυλλόπουλος Αθήνα, Mάιος 2011 978-960-9499-61-3

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr

e-mail:

ο γραφείο του γιατρού Ρεβ ήταν άνετο και με ακριβά έπιπλα, όπως άλλωστε θα άρμοζε σε έναν επιστήμονα του δικού του ονόματος και της δικής του εμβέλειας. Ο γιατρός καθόταν στην αναπαυτική του πολυθρόνα, έχοντας απλωμένο πάνω στο γραφείο του τον φάκελο της πελάτισσάς του, η οποία καθόταν απέναντί του. Στα μάτια της τελευταίας ήταν ζωγραφισμένη η αγωνία ανάμικτη με ένα συναίσθημα πίκρας και απογοήτευσης. «Δυστυχώς, Κήλα, δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο για σένα αυτή τη στιγμή. Ό,τι και αν δοκιμάσαμε απέτυχε, και δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορώ να σκεφτώ ότι θα ήταν δυνατόν να επιχειρήσουμε. Είμαστε σ’ εκείνη την περίπτωση που μπορούμε τελεσίδικα να αποφανθούμε ότι το πρόβλημά μας δεν επιδέχεται καμιά λύση». Σταύρωσε τα χέρια του πάνω στο γραφείο, ενώ το πρόσωπό του πήρε μια έκφραση που ήθελε να δείξει και τη δική του απογοήτευση. Άλλωστε ο καλός γιατρός πρέπει πάντοτε να συμμετέχει στα συναισθήματα του πελάτη του, είτε αυτά είναι χαράς είτε λύπης. «Ίσως θα πρέπει να σκεφτείς πολύ σοβαρά τώρα πια την περίπτωση της υιοθεσίας». Η γυναίκα ήταν έτοιμη να κλάψει. «Τι λες, γιατρέ; Λες και δεν ξέρεις και συ τι σημαίνει αυτό. Αν κάνω σήμερα αίτηση για να μπω στη λίστα αυτών που ζητούν να υιοθετήσουν παιδί, θα είμαι πολύ τυχερή αν καταφέρω να το πάρω όταν θα είμαι γύρω στα εξήντα. Τα παιδιά που είναι διαθέσιμα πια για υιοθεσία είναι ελάχιστα και η ζήτηση έχει φτάσει στο ζενίθ. Εσύ ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα ότι ελάχιστες γυναίκες γεννάνε πια με τις καινούργιες μεθόδους αντισύλληψης ο χρησμοσ τησ πυθιασ ©

που έχετε ανακαλύψει. Είναι δυνατόν να θεωρείς την υιοθεσία ως λύση κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες;» Ο γιατρός εξακολουθούσε να έχει ένα περίλυπο ύφος, αντιλαμβανόμενος πλήρως αυτά που του έλεγε η πελάτισσά του. «Το ξέρω, αλλά είναι η μόνη λύση τώρα πια. Από το τίποτα… Υπάρχει, βέβαια, πάντοτε και η περίπτωση η καινούργια μέθοδος που μελετάμε με την ομάδα μου να δώσει θετικά αποτελέσματα σε λίγο καιρό και, αν όλα πάνε καλά, να τα ξαναπούμε και πάλι τότε, όταν θα έχει μπει σε εφαρμογή. Αν έχεις λίγη υπομονή…» Η γυναίκα δεν τον άφησε να συνεχίσει. «Όταν λες σε λίγο καιρό;» «Μερικά χρόνια φαντάζομαι. Αυτά τα πράγματα, ξέρεις, απαιτούν πολλά και εξειδικευμένα τεστ, κανένας πρέπει να είναι εκατό τοις εκατό σίγουρος πριν τα θέσει σε εφαρμογή. Άλλωστε, τα ζητήματα υγείας είναι από τα πιο σοβαρά». «Μερικά χρόνια;» Αν προηγουμένως είχε καταφέρει να συγκρατήσει τα δάκρυά της, τώρα μάλλον αυτό θα ήταν δύσκολο. Παρά τις προβλέψεις όμως, τα κατάφερε και πάλι να κρατηθεί. Φαινόταν δυνατή γυναίκα που μπορούσε να κοντρολάρει τη συμπεριφορά της ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Και σίγουρα αυτό που αντιμετώπιζε ήταν μια δύσκολη καμπή της ζωής της. «Και γιατί δεν εφαρμόζουμε αυτή τη μέθοδο σ’ εμένα αυτή τη στιγμή;» Ο γιατρός έβγαλε ένα δυνατό επιφώνημα, που θεώρησε ότι ήταν απαραίτητο, για να σηματοδοτήσει τη μεγάλη αντίθεσή του. «Έει, έει, αυτά τα πράγματα δεν είναι παιχνιδάκια. Είπαμε ότι η μέθοδος είναι σε πειραματικό στάδιο ακόμη. Δεν είμαστε σίγουροι ότι...» «Δεν μ’ ενοχλεί καθόλου αυτό εμένα». «Ενοχλεί όμως εμένα. Δεν είμαστε ανήθικοι να κάνουμε πειράματα σε ανθρώπους, Κήλα. Πρέπει να προσέχουμε…» «Θα σου υπογράψω ό,τι θέλεις. Θα αναλάβω εγώ όλη την ευ-

4©

ηλιασ τριανταφυλλοπουλοσ

θύνη. Ό,τι και αν συμβεί, κανένας δεν θα θεωρήσει εσένα υπεύθυνο. Σε παρακαλώ, γιατρέ». Μια ικέτισσα σε έναν ιερό ναό πολύ λίγα θα είχε να ζηλέψει εκείνη τη στιγμή από την Κήλα. Ο γιατρός κούνησε με απόγνωση τα χέρια του. Ήταν φανερό ότι δεν του ’χε τύχει στο παρελθόν κάποια ανάλογη περίπτωση. «Όχι, όχι, δεν με κατάλαβες. Το ζήτημα δεν μπαίνει έτσι. Υπάρχουν επιστημονικά πρωτόκολλα, υπάρχουν κανόνες που πρέπει να τους σεβόμαστε. Η Ιατρική δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Και κυρίως δεν μπορεί ο ασθενής να υπαγορεύει στον γιατρό τη θεραπεία που θ’ ακολουθήσει. Αυτό δεν το συζητάω παραπέρα». Σηκώθηκε από τη θέση του, σημάδι ότι θεωρούσε ότι η επίσκεψη της πελάτισσάς του είχε τελειώσει. Τότε μόνο η Κήλα κατάλαβε ότι και η τελευταία της ελπίδα είχε πια χαθεί και δεν ωφελούσε σε τίποτα να μείνει άλλο εκεί μέσα. Βγήκε από το ιατρείο με βήμα αργό και μετέωρο. Δεν θυμόταν καν αν χαιρέτησε τον γιατρό κι αν τον ευχαρίστησε για ό,τι είχε κάνει γι’ αυτή μέχρι εκείνη τη στιγμή. «Και τι σημασία έχει αυτό;» σκέφτηκε. «Πάντα το αποτέλεσμα μετράει, και το αποτέλεσμα στη δική μου περίπτωση ήταν αρνητικό. Γιατί να τον ευχαριστήσω τότε;» Έτσι όπως προχωρούσε όλο απογοήτευση και λύπη, δεν έδωσε καμιά σημασία στον νεαρό άντρα που την ακολουθούσε από την ώρα που πέρασε την κεντρική πύλη του κτιρίου όπου βρισκόταν το ιατρείο, έχοντας δώσει στο βήμα του τον ίδιο ρυθμό με τον δικό της. Ήταν φανερό ότι στα τελευταία εκατό μέτρα είχε γίνει η σκιά της. Με το ίδιο αργό βήμα και τελείως ανυποψίαστη η Κήλα έφτασε στο αυτοκίνητό της, άνοιξε την πόρτα και έκανε να μπει μέσα. «Μπορώ να σας απασχολήσω για λίγο;» Η Κήλα, θεωρώντας ότι αυτός που μιλούσε απευθυνόταν σε κάποιον άλλον και όχι στην ίδια, ούτε που γύρισε το κεφάλι της. Εξάλλου, η φωνή κάθε άλλο παρά γνώριμη της ήταν. Έτσι, ο άντρας αναγκάστηκε να επιμείνει. ο χρησμοσ τησ πυθιασ ©

«Μπορώ να σας απασχολήσω για λίγο;» Τότε μόνο, αφού βεβαιώθηκε ότι πράγματι η άγνωστη φωνή είχε αυτήν ως αποδέκτη, γύρισε το κεφάλι της. Ακριβώς πίσω της βρισκόταν ένας νεαρός. Το πρόσωπό του κάτι της θύμιζε, κάτι της έλεγε ότι κάπου τον είχε ξαναδεί, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπόρεσε να θυμηθεί πού. Ο νεαρός τής έδωσε το χέρι του. Φαινόταν σοβαρός, ευγενικός αλλά και πολύ άνετος. Το έσφιξε μηχανικά. «Λέγομαι Μιρ, είμαι γενετιστής και ανήκω στην ομάδα του γιατρού Ρεβ. Ξέρω πολύ καλά την περίπτωσή σας, είχα άμεση πρόσβαση στον φάκελό σας και θα ήθελα να σας προτείνω κάτι». Η Κήλα τον θυμήθηκε επιτέλους. Ναι, τον είχε δει μια δυο φορές στις επισκέψεις της στον γιατρό Ρεβ. Μάλιστα, τότε θυμήθηκε ότι ο γιατρός τής τον είχε συστήσει κιόλας ως μέλος της ερευνητικής του ομάδας. Δεν του το ’πε όμως. Ήθελε να ξεμπλέξει γρήγορα μαζί του και να γυρίσει σπίτι της. Μάλλον, στην κατάσταση που ήταν, κάτι θα είχε ξεχάσει στο ιατρείο και ο νεαρός τής το έφερνε. «Εδώ απέναντι υπάρχει μια καφετέρια, αν δεν έχετε αντίρρηση μπορούμε να πάμε να καθίσουμε εκεί και να συζητήσουμε με την ησυχία μας. Δεν μ’ αρέσει να συζητάω σοβαρά θέματα στο πόδι». Η Κήλα άφησε να ζωγραφιστεί στο πρόσωπό της όλη της η έκπληξη. «Να συζητήσουμε τι;» «Νομίζω ότι έχω μια λύση για την περίπτωσή σας, θα δείτε». «Εννοείτε…» Εκείνος έγνεψε καταφατικά. «Ναι, εννοώ για την αδυναμία σας να συλλάβετε και να αποκτήσετε παιδί». Τα πόδια της Κήλα λύγισαν. Αισθάνθηκε όλο της το κορμί, από πάνω μέχρι κάτω, να το διαπερνά μια ποσότητα ηλεκτρικού ρεύματος. Η ταραχή της δεν μπορούσε να κρυφτεί και την αμηχανία της θα την καταλάβαινε και ένα μικρό παιδί. Προσπάθησε 6©

ηλιασ τριανταφυλλοπουλοσ

να καταλάβει αν ο νεαρός την περιέπαιζε, μήπως ήθελε κάτι άλλο και αυτό που είχε πει για την αδυναμία της να συλλάβει ήταν μια πρόφαση να πιάσει κουβέντα μαζί της, αλλά δεν τα κατάφερε. Το μυαλό της είχε σταματήσει να λειτουργεί σε κανονικό ρυθμό και το μυϊκό της σύστημα ήταν ετοιμόρροπο. Από εκείνο το σημείο και μετά όλες της οι κινήσεις άρχισαν να γίνονται μηχανικά. Σταμάτησε και να σκέφτεται και να αντιδρά ως φυσιολογικός άνθρωπος, κι έγινε ένα μηχανικό ρομπότ. Ακολούθησε τον νεαρό καθώς την οδηγούσε στην καφετέρια, σαν σκυλάκι που το βγάζει βόλτα το αφεντικό του. Ο Μιρ δεν φαινόταν να βιάζεται καθόλου. Όλες του οι κινήσεις είχαν μιαν άνεση και μια σιγουριά που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη ούτε από εκείνη. Αυτό ήταν το πρώτο στοιχείο επάνω του που σε κέρδιζε. Τα μάτια του ήταν ζωηρά και ανήσυχα, ενώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου του απέπνεαν ζεστασιά. Διάλεξε με προσοχή το τραπέζι όπου θα καθόντουσαν –λίγο απόμερο–, και πολύ ευγενικά της τράβηξε την καρέκλα για να καθίσει πρώτη. «Σίγουρα αυτόν τον νέο δεν μπορείς να τον αντιπαθήσεις», συλλογίστηκε. Παρέμειναν για λίγο σιωπηλοί και μόνο όταν τους σερβίρισαν τον καφέ, ο Μιρ αποφάσισε επιτέλους να μπει στην ουσία της πρόσκλησής του. «Όπως σας είπα, δουλεύω μαζί με τον γιατρό Ρεβ, είμαι μέλος της ερευνητικής του ομάδας, και επομένως ξέρω από πρώτο χέρι την περίπτωσή σας. Δεν έκανα καμιά παραβίαση του ιατρικού σας φακέλου, δηλαδή. Άλλωστε, όλα όσα σας αφορούν τα συζητήσαμε πολλές φορές όλη η ομάδα μαζί. Γνωρίζω ότι δεν μπορείτε να γίνετε μητέρα με τις μεθόδους που υπάρχουν αυτή τη στιγμή και υποψιάζομαι ότι ο γιατρός αρνήθηκε να εφαρμόσει σ’ εσάς την καινούργια μέθοδο που ερευνούμε, μέχρι να περάσει από όλα τα στάδια ελέγχου και να πάρει την τυπική έγκριση». Ίσως περίμενε κάποια απάντηση από την Κήλα, μια επιβεβαίωση των όσων της έλεγε, αλλά εκείνη δεν έδειξε καμιά διάθεση να μπει σε διάλογο μαζί του. Όλα της τα αντανακλαστικά και μαζί και η διάθεσή της για κουβέντα ήταν στο ναδίρ. Η έλλειψη απάντησης, όμως, πολύ λίγο φαίνεται ότι πείραξε τον ο χρησμοσ τησ πυθιασ ©

Μιρ, ο οποίος έπειτα από μια μικρή παύση συνέχισε τον μονόλογό του. «Εγώ, λοιπόν, σας προτείνω να εφαρμόσω σ’ εσάς την καινούργια αυτή μέθοδο, ανεξάρτητα από το αν βρίσκεται ακόμη σε πειραματικό στάδιο, γιατί ξέρω ότι όλα τα πειράματα που θα ακολουθήσουν θα είναι πετυχημένα. Της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, ξέρω όλες της τις ιδιαιτερότητες και τα μυστικά, και δεν βλέπω κανένα λόγο να χάσουμε τόσο καιρό περιμένοντας να διεκπεραιωθούν οι τυπικότητες. Αυτό το θεωρώ χαμένο χρόνο. Δυστυχώς, όμως, οι παλιοί επιστήμονες είναι υπέρ το δέον τυπολάτρες, και μάλιστα ακόμη και στις περιπτώσεις που δεν θα ’πρεπε να είναι και, ας μου επιτραπεί να πω, και λίγο φοβητσιάρηδες. Βέβαια, σ’ αυτή την ηλικία είναι επακόλουθο να έχουν χάσει την ορμή της νιότης τους». Για την Κήλα τα λόγια του Μιρ ήταν ένα μικρό σοκ. Από ένα σημείο και πέρα τον κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό, έτοιμη να ρωτήσει ή να πει κάτι, αλλά καμιά λέξη δεν έβγαινε. Εκείνος όμως δεν βιαζόταν καθόλου. Φάνηκε ότι ήταν διατεθειμένος να περιμένει όσο έπρεπε, ώστε να πάρει επιτέλους μιαν απάντηση, και κυρίως την απάντηση που ήθελε. Η Κήλα, μετά από αρκετή προσπάθεια και δυο γεμάτες γουλιές καφέ, κατάφερε επιτέλους να περάσει το πρώτο σοκ και να αρθρώσει μερικές λέξεις. «Και τι θα μου κοστίσει εμένα αυτό; Εννοώ την οικονομική πλευρά του ζητήματος». Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Μιρ. «Τίποτα απολύτως. Άλλωστε, δεν είπα τίποτα για χρήματα». «Τίποτα;» Η Κήλα φαινόταν να περνά ένα δεύτερο σοκ. Μια τρίτη γουλιά καφέ κατέβηκε γρήγορα από τον οισοφάγο της. «Και τότε γιατί;» «Εννοείτε γιατί το κάνω; Απλώς γιατί είμαι ένας νέος και φιλόδοξος επιστήμονας, που θέλω ν’ ανέβω γρήγορα ψηλά και θεωρώ όλες αυτές τις τυπικότητες των παλιών γιατρών, όπως του Ρεβ, χαμένο χρόνο. Όποιος φοβάται, δεν έχει μέλλον στην επιστήμη. Νικά αυτός που θα τολμήσει και όχι αυτός που θα βο8©

ηλιασ τριανταφυλλοπουλοσ

λοδέρνει ανάμεσα στο “ίσως”, στο “θα”, στο “μήπως” και σε μια σειρά από άλλους ανασταλτικούς παράγοντες». Τα λόγια έβγαιναν από το στόμα του με έναν σταθερό ρυθμό, δίνοντάς τους κάθε φορά το χρώμα που τους ταίριαζε. Έδειχνε να είναι τόσο σίγουρος και απόλυτος γι’ αυτά που έλεγε, που η Κήλα διερωτήθηκε μήπως δεν ήταν γιατρός αλλά ένας καλός δικηγόρος ή πλασιέ. «Και η δική μου ασφάλεια ή η ασφάλεια του παιδιού; Ο γιατρός Ρεβ κάτι είπε για πειράματα που δεν έχουν ακόμη τελειώσει, για κανόνες που υπάρχουν και δεν μπορούν να παραβιαστούν». Ο Μιρ έκανε μια χαρακτηριστική χειρονομία που έδειχνε όλη του την απέχθεια στο άκουσμα του ονόματος του Ρεβ. Σίγουρα θα είχαν δώσει αρκετές μάχες οι δυο τους στα επιστημονικά εργαστήρια. «Πιστέψτε με, είμαι το ίδιο καλός επιστήμονας όπως και ο γιατρός Ρεβ. Και σας δίνω τον λόγο μου ότι όλα τα πειράματα, από τα οποία θέλει να περάσει τη μέθοδο για την οποία μιλάμε, είναι πέρα για πέρα χαμένος χρόνος. Ξέρω ότι η μέθοδος είναι απόλυτα πετυχημένη, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που είναι εναντίον της και όλα όσα σας ανέφερε είναι παραξενιές ενός που κοντεύει να φτάσει, αν δεν έχει φτάσει κιόλας, στο τέλος της επιστημονικής του καριέρας. Φαίνομαι για άνθρωπος που θα μπορούσε να κάνει κακό σε κάποιον τρίτο;» Η ακατάσχετη ρητορεία του Μιρ, μαζί με τον καφέ που πήγαινε προς το στομάχι της με γρήγορο ρυθμό, επέτρεψε στην Κήλα ν’ ανακτήσει και πάλι λίγη από τη χαμένη της αυτοκυριαρχία. Το μυαλό της άρχισε σιγά σιγά να λειτουργεί στον γνώριμο ρυθμό του. Ζήτησε κι άλλον καφέ. «Και σε τι ακριβώς στηρίζεται αυτή η μέθοδος;» «Η βάση στην οποία στηρίζεται είναι απλή και μεγαλοφυής. Θα εμφυτεύσουμε μέσα σας έναν πλοηγό, τουλάχιστον έτσι τον λέμε εμείς, τον οποίο θα κατευθύνουμε με τηλεχειριστήριο. Αυτός θα αναλάβει την καθοδήγηση του γονιμοποιημένου ωαρίου σας, θα κάνει δηλαδή όλη εκείνη τη δουλειά που θα ’πρεπε ο χρησμοσ τησ πυθιασ ©

να κάνει ο οργανισμός σας, αλλά αποτυχαίνει. Όπως σας είπα, ο όλος σχεδιασμός είναι απλός και μεγαλοφυής. Και κυρίως, τελείως ακίνδυνος και για τη μητέρα και για το έμβρυο. Βλέπετε εσείς κάτι το επικίνδυνο σ’ αυτό που σας είπα;» «Ναι, αλλά τότε γιατί ο γιατρός Ρεβ…» Ο Μιρ δεν την άφησε να τελειώσει. Την έκοψε απότομα κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που συμπεριφέρθηκε με μια σχετική αγένεια. «Δεν θέλω ούτε μια στιγμή να αισθανθείτε ότι ασκώ έστω και την παραμικρή πίεση επάνω σας. Αυτά τα πράγματα μπορούν να γίνουν και να υπάρξει επιτυχία μόνο όταν εσείς το αποφασίσετε, και κυρίως όταν δεν έχετε την παραμικρή επιφύλαξη. Διαφορετικά, θα είμαι ο τελευταίος που θα σας πιέσω να κάνετε κάτι παρά τη θέλησή σας». Έκανε να σηκωθεί από τη θέση του, αλλά το χέρι της Κήλα στον ώμο του τον σταμάτησε. Κάθισε και πάλι κάτω και παρά το ότι ήταν νέος και είχε λίγη πείρα, ήξερε ότι από εκείνη τη στιγμή και πέρα αυτός ήταν ο νικητής. Ο καιρός ήταν μουντός και βαριά συννεφιά είχε σκεπάσει κάθε γωνιά του ουρανού. Όλα είχαν ένα μαύρο χρώμα και μια καταθλιπτική μελαγχολία πλανιόταν στον αέρα. O χώρος αναμονής ήταν μεγάλος και άνετος. Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε έντεκα και σαράντα δύο το βράδυ. Εδώ και μερικές ώρες ο καιρός είχε χαλάσει. Το σκοτάδι ήταν πηχτό και δυνατή βροχή έπεφτε ασταμάτητα. Παρά την καλή ηχητική μόνωση του χώρου, μπορούσες να ακούσεις τον αέρα που σφύριζε καθώς ράπιζε καθετί που προεξείχε, ή που έκανε μανιασμένους στροβίλους στις γωνιές των κτιρίων και ανάγκαζε τα πεσμένα φύλλα και διάφορα σκουπίδια, να χορεύουν στον άγριο και τρελό ρυθμό του. «Φαντάζομαι να μην έχεις μεγάλη αγωνία. Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά. Είναι το πρώτο σου παιδί;» H μεταλλική φωνή του υπολογιστή ακούστηκε από την οθό10 ©

ηλιασ τριανταφυλλοπουλοσ

νη, κάτω ακριβώς από το ρολόι. Ο άντρας μέσα στο δωμάτιο στεκόταν όρθιος, με την πλάτη ακουμπισμένη στον απέναντι τοίχο και τα χέρια στις τσέπες. Ήταν μέτριου αναστήματος, λεπτός, περίπου τριάντα χρονών. «Είναι τα πρώτα μου». Η φωνή του ακούστηκε βραχνή από την κούραση. Τέτοια ώρα κανονικά έπρεπε να βρίσκεται στο κρεβάτι του και να απολαμβάνει τον ύπνο του. Ο υπολογιστής που του κρατούσε παρέα φάνηκε να μην καταλαβαίνει. «Πρώτα;» «Ναι, περιμένω δίδυμα. Δίδυμα αγόρια». «Α, μα τότε διπλά συγχαρητήρια. Είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά». Έκανε μια παύση. «Απ’ ό,τι βλέπω, όλα είναι έτοιμα. Οι νοσοκόμες έχουν ετοιμάσει τη γυναίκα σου και οι υπεύθυνοι γιατροί πηγαίνουν κοντά της. Δείχνει ήρεμη και ήσυχη. Έτσι κι αλλιώς, τα παυσίπονα που χορηγούν πριν από κάθε τοκετό έχουν κάνει πια τη γέννα μια ευχάριστη εμπειρία. Πάνε τα χρόνια που οι γυναίκες σκεφτόντουσαν με τρόμο αυτή την ώρα και τους πόνους που θα περνούσαν. Μάλιστα, είναι σε θέση ακόμη και να κοιτάνε στην οθόνη που βρίσκεται απέναντί τους όλα όσα γίνονται για να βγει το παιδί από την κοιλιά τους. Όλα θα πάνε καλά. Το νοσοκομείο μας είναι από τα καλύτερα και το προσωπικό του άριστο. Έχουμε πάρει πολλά βραβεία και πολλές διακρίσεις. Πιες λίγο καφέ». Ένα παραθυράκι στα δεξιά της οθόνης άνοιξε και από μέσα πρόβαλε ένα μηχανικό χέρι που κρατούσε ένα κύπελλο με καφέ. Ο άντρας πλησίασε και το πήρε. «Ευχαριστώ». «Δεν μου είπες τ’ όνομά σου. Εμένα μ’ έχουν ονομάσει “Ανιχνευτή 128”». Ο άντρας ήπιε πρώτα μια γουλιά καφέ και μετά απάντησε. «Με λένε Λοκ και τη γυναίκα μου Κήλα». «Ωραία, Λοκ. Ζήτησέ μου ό,τι θέλεις για να περάσει η ώρα.

Θέλεις να σου δείξω κάτι στην οθόνη, θέλεις να ακούσεις μουσική, θέλεις κάτι άλλο;» «Ευχαριστώ. Θα ’θελα μόνο να μιλάμε και κάθε τόσο να μου λες τι γίνεται στο χειρουργείο». «Έχεις αγωνία, τελικά. Έτσι είναι όλοι στο πρώτο… Με συγχωρείς, για σένα ισχύει στα πρώτα σου. Τι δουλειά κάνεις, Λοκ;» Ο άντρας ήπιε, χωρίς να βιάζεται, τη δεύτερη γουλιά απ’ τον καφέ που κρατούσε. «Είμαι τεχνικός ήπιων μορφών ενέργειας». «Μμμ, ακούγεται ενδιαφέρον. Α… απ’ ό,τι βλέπω, οι γιατροί έχουν περάσει πια στο τελικό στάδιο των προετοιμασιών τους». Ο άντρας τέντωσε με αγωνία το κορμί του. Το ρολόι έδειχνε έντεκα και πενήντα δύο. Ήταν αρκετά κουρασμένος, αλλά η χαρά που ένιωθε γι’ αυτό που πλησίαζε ήταν αρκετά μεγάλη, για ν’ αφήσει την κούραση να τον επηρεάσει. Όταν ο γιατρός τού είπε την πρώτη φορά ότι θα γεννηθούν δίδυμα αγόρια, νόμισε ότι θα πετάξει στα σύννεφα. Ήταν παντρεμένος με την Κήλα εδώ και έξι χρόνια και αργούσαν να κάνουν παιδί. Αυτό ήταν κάτι που τους προβλημάτιζε και τους ανησυχούσε υπερβολικά. Ήθελαν τόσο πολύ να αποκτήσουν ένα παιδί. Μετά τον τρίτο χρόνο, η Κήλα αποφάσισε να κάνει μια ειδική πρωτοποριακή θεραπεία, επιτυχημένη όπως αποδείχτηκε τελικά. Έτσι τώρα ήταν έτοιμος να γίνει μέσα σε μια νύχτα δυο φορές μπαμπάς. Αρκεί όλα να πήγαιναν καλά μέχρι το τέλος. Στην πραγματικότητα, η Κήλα είχε δεχτεί να κάνει τη θεραπεία αυτή ακόμη και όταν ο γιατρός τής είχε πει ότι οι πρώτες γυναίκες που θα συμμετείχαν, θα το έκαναν περισσότερο σαν πειραματόζωα, μια και η όλη τεχνική ήταν στις αρχές και δεν είχε τελειοποιηθεί. Η ζωή της, βέβαια, δεν θα διέτρεχε κανέναν κίνδυνο, αυτό της το είχε εξασφαλίσει εκατό τοις εκατό· απλώς μπορεί και πάλι να μην είχαν επιτυχία με την πρώτη, αν αποδεικνυόταν ότι χρειαζόταν να γίνουν κάποιες διορθωτικές κινήσεις.

12 ©

ηλιασ τριανταφυλλοπουλοσ

«Ποια είναι η γνώμη σου, Λοκ, για το πείραμα της “ομάδας των πέντε”;» Ο άντρας έκανε δυο τρία βήματα κοιτώντας συνεχώς το πάτωμα πριν απαντήσει. «Δεν είμαι και τόσο καλά ενημερωμένος. Έχω δει μόνο μερικά στοιχεία παρακολουθώντας μια συζήτηση στην τηλεόραση. Όλοι πάντως λένε ότι αν πετύχει, θα είναι ένας μεγάλος θρίαμβος για την ανθρωπότητα». Στέριωσε και πάλι την πλάτη του στον τοίχο. «Θα ’θελες να σου μιλήσω λίγο γι’ αυτό;» Ο υπολογιστής μιλούσε αργά και σταθερά. Άρχισε να του αναλύει όλα όσα αφορούσαν ένα σημαντικό πείραμα που είχε αποφασιστεί να γίνει σε σχέση με τις γεωργικές καλλιέργειες, και το οποίο έφερε τη χαρακτηριστική ονομασία «Πείραμα των πέντε», από τους πέντε βασικούς συντελεστές του. Πολλοί επιστήμονες θεωρούσαν ότι ήταν αρκετά νωρίς για να προχωρήσει η εφαρμογή του, αφού υπήρχε μεγάλος κίνδυνος αλλοίωσης της μορφής πολλών καλλιεργήσιμων εκτάσεων· η κυβέρνηση όμως, ύστερα από πολλές αμφιταλαντεύσεις είναι αλήθεια, έδωσε τελικά το πράσινο φως. Ο «Ανιχνευτής 128» ήταν καλός γνώστης όλων των λεπτομερειών του πειράματος. Μιλούσε κάπως αργά και μονότονα, μια και ο προγραμματισμός για τον χρωματισμό της φωνής των υπολογιστών δεν είχε κάνει σημαντικές προόδους, αλλά όσα έλεγε ήταν στην πλειονότητά τους άγνωστα στον Λοκ και πολύ ενδιαφέροντα. Έτσι, για ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα ο Λοκ ξέχασε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο βρισκόταν εκεί. Μετά από λίγο, έπιασε τον εαυτό του να παρακολουθεί την αφήγηση του υπολογιστή σαν πρωτοετής φοιτητής, τελείως απορροφημένος, έχοντας απαλλαγεί από το άγχος και την αγωνία του. Τόσο πολύ μάλιστα, που διερωτήθηκε μήπως μαζί με τη φωνή, ο υπολογιστής εξέπεμπε και ηλεκτρομαγνητικά κύματα, κατάλληλα να ηρεμούν και να ησυχάζουν αυτόν που τον άκουγε. Μάλιστα δεν θα παραξενευόταν καθόλου αν πράγματι ίσχυε