140 × 210 SPINE: 10.8 FLAPS: 80
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr
0_cover_oneira.indd 1
Όνειρα μη προβλεπόμενα
ISBN 978-960-564-711-7
ΝΈΝΑ ΕΞΆΡΧΟΥ
Π
ανελλήνιες… Μια λέξη που τρομάζει κάθε έφηβο όσο πλησιάζει προς το τέλος των μαθητικών του χρόνων. Για πολλούς είναι και η δοκιμασία μέσα από την οποία θα κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και για τους ήρωές μας, τη Ρέα, τον Μιχάλη, τον Δημήτρη και τους φίλους και συμμαθητές τους. Η τρίτη λυκείου είναι η περίοδος που θα δοκιμάσει την υπομονή τους και θα τους φέρει αντιμέτωπους με φόβους και ανασφάλειες καθώς περνούν από την εφηβεία στην ενηλικίωση…
Γ
εννήθηκα στα Γιάννενα, όπου ζω μόνιμα από το 2002, και σπούδασα κλασική φιλολογία. Χάρη στη μητέρα μου μυήθηκα από μικρή στον κόσμο της λογοτεχνίας, με αποτέλεσμα να περνώ σημαντικό μέρος του ελεύθερου χρόνου μου διαβάζοντας όποιο βιβλίο έπεφτε στα χέρια μου. Μπαίνοντας στην εφηβεία, συνειδητοποίησα πως η ανάγνωση μόνο δεν μου αρκούσε και κάτι μέσα μου με ώθησε να προσπαθήσω να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Κατά καιρούς έγραφα ιστορίες ή έκανα παραλλαγές σε στίχους ποιημάτων και τραγουδιών, τα οποία απλώς έδειχνα στην οικογένεια ή σε φίλους μου. Μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω τα «Όνειρα μη προβλεπόμενα» πριν από τέσσερα χρόνια, μια ιστορία που μία την άφηνα και μία την ξανάπιανα. Τότε κατάλαβα πως ήθελα να ζήσω και την εμπειρία της έκδοσης, της έκθεσης σε ένα ευρύτερο κοινό. Μια εμπειρία πρωτόγνωρη, μια νέα πρόκληση...
11/27/2018 1:56:40 PM
ΤΙΤΛΟΣ
Όνειρα μη προβλεπόμενα ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ
Νένα Εξάρχου ΣΕΙΡΑ
Λογοτεχνία [1358]111822 ΕΠΙMΕΛΕΙΑ - ΔΙΟΡΘΩΣΗ
Όλγα Παλαμήδη LAYOUT - DESIGN Myrtilo, Λένα Παντοπούλου COPYRIGHT© 2018
Νένα Εξάρχου
ΠΡΏΤΗ ΕΚΔΟΣΗ
Αθήνα, Δεκέμβριος 2018 ISBN 978-960-564-711-7
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108
ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 21211993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
0_soma_oneira.indd 2
11/27/2018 1:54:33 PM
ΝΈΝΑ ΕΞΆΡΧΟΥ
Όνειρα μη προβλεπόμενα
0_soma_oneira.indd 3
11/27/2018 1:54:33 PM
0_soma_oneira.indd 4
11/27/2018 1:54:33 PM
Νέες αφίξεις
«Ρέα, μη στρίβεις πίσω από τη Νομαρχία! Από εδώ είναι ο δρόμος μας!» Η ξαδέρφη του Φίλιππου ήταν καινούρια στην πόλη και δεν ήξερε ακόμα τα κατατόπια. Οι στρατιωτικοί γονείς της, μετά τη συνταξιοδότησή τους, είχαν αποφασίσει να επιστρέψουν οριστικά στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Η δεκαεφτάχρονη κόρη τους ήταν συνηθισμένη σε τέτοιου είδους αλλαγές. Έτσι, δεν διαμαρτυρήθηκε. Τουλάχιστον εδώ δεν θα ξεκινούσε απ’ το μηδέν – θα ήταν στο ίδιο σχολείο με τον αγαπημένο της ξάδερφο. Τη στιγμή εκείνη απείχαν ελάχιστα βήματα από το καφέ στο οποίο σύχναζε η παρέα του Φίλιππου απ’ το σχολείο. Το αγόρι ήθελε να βάλει την ξαδέρφη του στο κλίμα προτού αρχίσει η σχολική χρονιά και τώρα επρόκειτο να τη γνωρίσει στους φίλους του. Όχι ότι φοβόταν ιδιαίτερα για την προσαρμογή της. Η Ρέα ήταν ένα κοινωνικό και ευχάριστο πλάσμα που γινόταν εύκολα η ψυχή της παρέας με τον αυθορμητισμό και το κέφι της. Αυτό ήταν κάτι που ο Φίλιππος θαύμαζε και ζήλευε ταυτόχρονα σε κείνη. Αν και ντροπαλό δεν τον έλεγες, δεν είχε πάντα το χάρισμα να τραβά όλους τους προβολείς επάνω του. Όπως στον χαρακτήρα, έτσι και στην εμφάνιση, τα δύο ξαδέρφια είχαν ελάχιστα κοινά στοιχεία. Είχαν μονάχα το ίδιο ζαφειρογάλανο χρώμα στα μάτια και όταν γελούσαν σχημάτιζαν λακκάκια και στα δυο τους μάγουλα. «Φτάκαμαν!» είπε εύθυμα ο Φίλιππος. Κατευθύνθηκαν προς το τραπέζι όπου τους περίμεναν πέντε συνομήλικοί τους· δύο κορίτσια και τρία αγόρια. Το κορίτσι και το αγόρι που κάθονταν δίπλα δίπλα έμοιαζαν να έχουν σχεδόν πανομοιότυπες φυσιογνωμίες. Πυρρόξανθα μαλλιά, μελιά
—5—
0_soma_oneira.indd 5
11/27/2018 1:54:33 PM
μάτια, φακίδες και λίγο ανασηκωμένη μύτη. Δεν χωρούσε αμφιβολία πως ήταν αδέρφια. «Λοιπόν, παίδες», είπε ο Φίλιππος, «από δω η ξαδέρφη μου η Ρέα». «Μαριάννα», μίλησε πρώτο το μελαχρινό κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά δίνοντας το χέρι στη Ρέα. «Χριστίνα», συστήθηκε κατόπιν η κοκκινομάλλα. «Κρόνος, χάρηκα!» έκανε εύθυμα ο αδερφός της Χριστίνας. «Κι εγώ που νόμιζα πως σε λένε “Ποσειδώνα”!» του είπε η Ρέα. Όλα τα παιδιά ξέσπασαν σε δυνατά γέλια. Όταν ηρέμησαν κάπως, το αγόρι συνέχισε: «Ασφαλώς αστειεύτηκα, όπως κατάλαβες. Μιχάλη με λένε». «Δημήτρης», συστήθηκε το αγόρι με την ελιά στο μάγουλο. «Ρέα, κοίτα μην τον πεις με το δεύτερο όνομά του», αστειεύτηκε ο Μιχάλης. «Για το καλό σου το λέω». «Μην του δίνεις σημασία», αντέδρασε ο Δημήτρης. «Δεν είμαι τόσο κακός όσο φαίνομαι». «Εκτός κι αν τον πεις “Ανδρόνικο”. Ε, Ανδρόνικε;» «Παίζεις με τη φλόγα, Ζαμάνη», μουρμούρισε σχεδόν μέσα από τα δόντια του ο Δημήτρης. «Μη σκας, Μιχάλη», παρενέβη το αγόρι με τα μεγάλα μαύρα μάτια που καθόταν δίπλα στον Φίλιππο. «Με άλλους δύο Δημήτρηδες στο τμήμα, μόλις αρχίσουν ξανά τα σχολεία θα πάει το “Ανδρόνικος” σ’ άλλον τόπο!» «Δηλαδή, πρέπει να σας ευχαριστήσω κιόλας που με προσγειώνετε ομαλά», ειρωνεύτηκε ο Δημήτρης. «Σαφώς», απάντησε εκείνος. «Συγγνώμη, δεν συστήθηκα! Αναστάσης», πρόσθεσε απευθυνόμενος στη Ρέα. «Ξέχασε κι ο Τασο-Γούλας το savoir vivre», σχολίασε η Μαριάννα. «Χάλασε ο κόσμος!» «Εγώ τώρα πώς να σε φωνάζω; “Αναστάση” ή “Τάσο”;» αστειεύτηκε η Ρέα. «Σπάνια με φωνάζουν “Τάσο”. Αλλά όπως και να με πεις, δεν παρεξηγούμαι». —6—
0_soma_oneira.indd 6
11/27/2018 1:54:33 PM
«Μπηχτή ήταν αυτό;» παρενέβη ο Δημήτρης. «Ανδρόνικε, παιδί μου», είπε η Χριστίνα, «όποιος έχει τη μύγα…» «Να τη φέρει πίσω», συμπλήρωσε ο Μιχάλης. «Ξέχασα πού την έβαλα. Λυπάμαι». «Καλά, Δημήτρη», είπε ο Φίλιππος. «Μην το παίρνεις τόσο κατάκαρδα». «“Ανδρόνικος” είπαμεεε», έκανε ο Μιχάλης. «Μα τι έχει το “Ανδρόνικος” και δεν σου αρέσει;» απόρησε η Ρέα βλέποντας τον μορφασμό του Δημήτρη. «Δεν λέει και πολύ σαν όνομα. Και θυμίζει και τον ζητιάνο από το “Μεγάλο μας Τσίρκο”. Καλύτερο το “Δημήτρης”». «Λίγο τετριμμένο όμως. Το “Ανδρόνικος” είναι πιο σπάνιο». «Φιλτάτη Ρέα, ό,τι και να πεις, εγώ πάντα θα προτιμώ το πρώτο μου όνομα». «Αγύριστο κεφάλι», έκανε δήθεν απογοητευμένος ο Μιχάλης. «Χαίρομαι που δεν ξεχνάς τον Πασχαλίδη», αποκρίθηκε ο Δημήτρης. «Μ’ εσένα που μπλέξαμε, τον μάθαμε κι αυτόν». «Λίγα τα λόγια σου για τον Μίλτο!» «Καλά», ψιθύρισε η Ρέα στο αυτί του ξαδέρφου της, «αυτοί οι δύο μόνο να τρώγονται ξέρουν;» «Αυτοί μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε», της απάντησε μισογελώντας. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ούτε που κατάλαβαν πώς πέρασε η ώρα. Πλήρωσαν τους καφέδες και πήραν τον δρόμο για το φροντιστήριο. Σήμερα η Ρέα, έχοντας τελειώσει τις αναπληρώσεις των χαμένων μαθημάτων του καλοκαιρινού, θα έμπαινε κανονικά στο τμήμα της Τεχνολογικής μαζί με τον Δημήτρη και τον Μιχάλη. Η Χριστίνα και ο Φίλιππος, από την άλλη, ήταν στη Θετική, ενώ η Μαριάννα και ο Αναστάσης στη Θεωρητική. Ευτυχώς για τους δύο τελευταίους, η κυρία Νέλλη, η φιλόλογος, δεν είχε ακόμα μπει στην τάξη. Γιατί όταν κάποιος αργούσε, γινόταν ταύρος σε υαλοπωλείο. Ο κύριος Γιάννης –που —7—
0_soma_oneira.indd 7
11/27/2018 1:54:33 PM
δίδασκε Βιολογία στη Θετική– και η κυρία Τζένη –που εκείνη την ώρα είχε Μαθηματικά με την Τεχνολογική–, αντίθετα, είχαν ξεκινήσει το μάθημα. Έτσι, οι άλλοι πέντε ανέβηκαν σαν σίφουνες στις αίθουσες του δεύτερου ορόφου. Οι μοναδικές φωνές που ακούγονταν ήταν αυτές των καθηγητών που εξηγούσαν το μάθημα. Καμιά σχέση με το χάος που μερικές φορές επικρατούσε στο σχολείο. Λες και τα παιδιά, για να προσέξουν στο μάθημα και να μην το σαμποτάρουν, έπρεπε στο πίσω μέρος του μυαλού τους να έχουν την ιδέα πως οι γονείς τους πλήρωναν γι’ αυτό.
—8—
0_soma_oneira.indd 8
11/27/2018 1:54:33 PM
Ο τελευταίος αγιασμός
11
Σεπτεμβρίου. Τα σχολεία ξεκίνησαν, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Για τη Ρέα, τον Φίλιππο, τον Μιχάλη, τη Χριστίνα, τον Δημήτρη, τη Μαριάννα και τον Αναστάση θα ήταν η τελευταία χρονιά των μαθητικών τους χρόνων. Και η πιο δύσκολη. Δεν υπήρχε κανένα παιδί στην τρίτη που να μη σκεφτόταν τις Πανελλήνιες. Με τις τόσες συζητήσεις γύρω από αυτό το θέμα ούτε που κατάλαβαν πότε χτύπησε το πρώτο κουδούνι, πότε έγινε ο αγιασμός και πότε ήρθε η ώρα να πάρουν βιβλία. Όλη η τρίτη, που προηγούνταν στη διανομή, μαζεύτηκε κοντά στην αίθουσα με τα βιβλία. Το Γ1 πλησίασε στην είσοδο, ενώ το Γ2 και το Γ3 έμειναν κοντά στο κυλικείο. Ο κύριος Θανάσης, ο επιστάτης, φώναζε ένα ένα τα ονόματα των παιδιών από τον κατάλογο. «Αλεξίου Δημήτριος!» Μπήκε στην αίθουσα ένα ψηλό και λίγο εύσωμο αγόρι που φορούσε μια μπλούζα με το λογότυπο του αγαπημένου συγκροτήματος της Ρέας, των Iron Maiden. Όταν εκείνος βγήκε φορτωμένος με βιβλία, ο κύριος Θανάσης προχώρησε στο επόμενο όνομα. «Αναστασίου Σοφία!» Το κορίτσι που μπήκε στην αίθουσα ήταν το ακριβώς αντίθετο του προηγούμενου συμμαθητή. Λεπτοκαμωμένο και μικροσκοπικό τόσο που τα σγουρά και φουντωτά μαλλιά της ήταν το στοιχείο που κυριολεκτικά δέσποζε στην εμφάνισή της. «Βακάλη Αμαλία!» συνέχισε ο επιστάτης και μπήκε στην αίθουσα ένα κορίτσι με ξανθιά κοτσίδα. «Βακατσά Μυρτώ!» Πέρασε μέσα μια κοπέλα με μεγάλα πράσινα μάτια και μακριές βλεφαρίδες.
—9—
0_soma_oneira.indd 9
11/27/2018 1:54:33 PM
«Βρυώνης Γεώργιος!» Πέρασε στην αίθουσα ένα παιδί με τατουάζ στο μπράτσο και σκουλαρίκι στο δεξί αυτί. «Αυτός είναι ο πιο μεταλάς εδώ μέσα», ψιθύρισε ο Δημήτρης στ’ αυτί της Ρέας. «Αν του πεις…» «Γαλανόπουλος Δημήτριος-Ανδρόνικος!» τον έκοψε ο επιστάτης. Μόλις βγήκε από την αίθουσα ο Δημήτρης, ο επιστάτης μουρμούρισε: «Βλέπω, έχουμε και νέα πρόσωπα. Γεωργάνου Ρέα!» πρόσθεσε δυνατότερα. Η Ρέα μπήκε αποφασιστικά στην αίθουσα. Υπέγραψε στην κατάσταση που της έδωσε ο κύριος Θανάσης και η καθηγήτρια που ήταν πιο μέσα τής έδωσε τη στοίβα με τα βιβλία της. Καθώς έβγαινε, άκουσε τον επιστάτη να λέει: «Γεωργούση Ελένη!» και είδε μια ψηλή μελαχρινή κοπέλα να περνά δίπλα της. Τα επόμενα ονόματα ήταν «Γκορτζής Φίλιππος» και «Γούλας Αναστάσιος». «Γούση Αικατερίνη!» συνέχισε ο κύριος Θανάσης και μπήκε ένα κορίτσι με κυματιστά καστανά μαλλιά. «Πόσοι είμαστε στο τμήμα;» ρώτησε η Ρέα καθώς έμπαινε στην αίθουσα ο Δημήτρης Δαρδώνης, ένα αγόρι με ελαφρώς γαμψή μύτη. «Είκοσι τέσσερις», αποκρίθηκε ο Φίλιππος. «Και δεκαοχτ…» «Δούλης Στέφανος!» «Δεν άκουσα», έκανε η Ρέα καθώς ένα μελαχρινό αγόρι έμπαινε στην αίθουσα. «Δεκαοχτώ στο Γ΄ Τεχνολογική1», συμπλήρωσε τη φράση του ο Δημήτρης. «Ευθυμίου Ανδριάνα!» Η Ρέα πρόσεξε ένα κοκκίνισμα στα μάγουλα του Δημήτρη καθώς το βλέμμα του ακολουθούσε την κοπέλα με τα μακριά ως τη μέση μαλλιά που έμπαινε μέσα. Ο Μιχάλης και η Χριστί-
— 10 —
0_soma_oneira.indd 10
11/27/2018 1:54:33 PM
να αντάλλαξαν μια συνωμοτική ματιά. Ευτυχώς ο φίλος τους δεν το αντιλήφθηκε. «Ζαμάνης Μιχαήλ!» «Ελπίζω φέτος να είσαι πιο ήσυχος», είπε η καθηγήτρια που ήταν στην αίθουσα. «Φύσει αδύνατον», απάντησε μελοδραματικά ο Μιχάλης. «Τίποτα δεν είναι αδύνατον», αντέτεινε εκείνη μισογελώντας. «Ζαμάνη Χριστίνα!» «Ζώη Ευδοκία», είπε ο κύριος Θανάσης μόλις βγήκε η Χριστίνα. Μα καθώς το κορίτσι με τα πράσινα γυαλιά προχώρησε μέσα, η φίλη τους άλλαξε απότομα κατεύθυνση. «Τι είναι, Ζαμάνη;» απόρησε ο επιστάτης. «Έχω δύο φορές τα Μαθηματικά Κατεύθυνσης». «Εντάξει, πήγαινέ το μέσα… Θεοδώρου Κωνσταντίνος!» «Δεν είναι εδώ», τον ενημέρωσε ένα αγόρι με κοντοκουρεμένα μαλλιά. «Ωραία, πες του να έρθει αύριο για τα βιβλία», είπε ο επιστάτης και φώναξε τη Δέσποινα Ιωακειμίδου. «Ο Κώστας γιατί δεν ήρθε;» ρώτησε ο Φίλιππος. «Πέθανε ο παππούς του», απάντησε ο φίλος του. «Σήμερα είναι η κηδεία», πρόλαβε να προσθέσει προτού ο επιστάτης διαβάσει το όνομα «Ιωαννίδης Παύλος». «Καίσαρη Μαριάννα!» «Ave Caesar!» αστειεύτηκε ο Μιχάλης. «Σε άκουσα πριν», είπε η Μαριάννα μόλις πήρε τα βιβλία και γύρισε κοντά τους, ενώ έμπαινε στην αίθουσα ο Χριστόφορος Καλαντζής. «Έχεις γίνει πολύ γραφικός». «Μη με πικραίνεις, μάτια μου», συνέχισε να την πειράζει εκείνος, τη στιγμή που έμπαινε στην αίθουσα η Μαρία Καράλη, ένα όμορφο καστανόξανθο κορίτσι. «Αυτή αρέσει στον Αναστάση», ψιθύρισε ο Φίλιππος στη Ρέα. «Έχει καλό γούστο». — 11 —
0_soma_oneira.indd 11
11/27/2018 1:54:34 PM
140 × 210 SPINE: 10.8 FLAPS: 80
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr
0_cover_oneira.indd 1
Όνειρα μη προβλεπόμενα
ISBN 978-960-564-711-7
ΝΈΝΑ ΕΞΆΡΧΟΥ
Π
ανελλήνιες… Μια λέξη που τρομάζει κάθε έφηβο όσο πλησιάζει προς το τέλος των μαθητικών του χρόνων. Για πολλούς είναι και η δοκιμασία μέσα από την οποία θα κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και για τους ήρωές μας, τη Ρέα, τον Μιχάλη, τον Δημήτρη και τους φίλους και συμμαθητές τους. Η τρίτη λυκείου είναι η περίοδος που θα δοκιμάσει την υπομονή τους και θα τους φέρει αντιμέτωπους με φόβους και ανασφάλειες καθώς περνούν από την εφηβεία στην ενηλικίωση…
Γ
εννήθηκα στα Γιάννενα, όπου ζω μόνιμα από το 2002, και σπούδασα κλασική φιλολογία. Χάρη στη μητέρα μου μυήθηκα από μικρή στον κόσμο της λογοτεχνίας, με αποτέλεσμα να περνώ σημαντικό μέρος του ελεύθερου χρόνου μου διαβάζοντας όποιο βιβλίο έπεφτε στα χέρια μου. Μπαίνοντας στην εφηβεία, συνειδητοποίησα πως η ανάγνωση μόνο δεν μου αρκούσε και κάτι μέσα μου με ώθησε να προσπαθήσω να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Κατά καιρούς έγραφα ιστορίες ή έκανα παραλλαγές σε στίχους ποιημάτων και τραγουδιών, τα οποία απλώς έδειχνα στην οικογένεια ή σε φίλους μου. Μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω τα «Όνειρα μη προβλεπόμενα» πριν από τέσσερα χρόνια, μια ιστορία που μία την άφηνα και μία την ξανάπιανα. Τότε κατάλαβα πως ήθελα να ζήσω και την εμπειρία της έκδοσης, της έκθεσης σε ένα ευρύτερο κοινό. Μια εμπειρία πρωτόγνωρη, μια νέα πρόκληση...
11/27/2018 1:56:40 PM