ΤΙΤΛΟΣ
Παράνομα Φεγγάρια
ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ
Μαρίνα Γκολφινοπούλου
Σ Έ ΙΡΑ
Έλληνική λογοτεχνία [1358] 0223/05
Έ ΠΙM Έ Λ Έ ΙΑ - ΔΙΟΡΘΩΣΗ Όλγα
LAYOUT - DESIGN Myrtilo, Λένα Παντοπούλου
COPYRIGHT© 2023
Μαρίνα Γκολφινοπούλου
ΠΡ ΩΤΗ Έ ΚΔΟΣΗ
Αθήνα, Φεβρουάριος 2023
ISBN 978-618-205-406-2
ΚΈΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΈΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
Παράνομο φεγγάρι μου
Που έχεις κλέψει κάθε νύχτα
Φοβάμαι να ονειρευτώ
Ό,τι στ’ αλήθεια αγαπώ.
Παράνομο φεγγάρι είμαι κι εγώ.
Μέσα απ’ τα σύννεφα ξανά
Η μοναξιά μου δραπετεύει
Κι εσύ με κόλπα μαγικά
Πώς θέλεις να το φυλακίσεις!
Μα δεν μπορείς να το αγγίξεις.
ίναι Σάββατο βράδυ και προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου. Τι άλλο να κάνω άλλωστε; Ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα έβγαινε
να διασκεδάσει. Αλλά εδώ και καιρό στο δικό μου λεξιλόγιο η λέξη «φυσιολογικός» δεν υπάρχει. Σκέφτομαι τη ζωή μου απ’ την αρχή. Λίγο πριν σε γνωρίσω.
Λίγο πριν αρχίσω να ζω. Μόλις τρεις μήνες πριν είχα χωρίσει με τον Γιώργο.
Τον υποτιθέμενο μεγάλο μου έρωτα. Τον άντρα με τον
οποίο πίστευα πως θα περνούσα την υπόλοιπή μου ζωή.
Εκείνον που, κάθε φορά που τον κοίταζα, έβλεπα τα μά-
τια μου στα μάτια του. Όμως μέχρι τότε δεν είχα πραγ-
ματικά κοιτάξει ποτέ κατάματα τον εαυτό μου. Ο Γιώρ-
γος λοιπόν είχε ζωγραφισμένα στα μάτια του κι άλλα
μάτια εκτός από τα δικά μου. Ήθελε από καιρό να χωρίσουμε, μα εγώ δεν το έβλεπα. Άλλωστε είναι γνω-
στό πως ο έρωτας είναι τυφλός. Όταν άνοιξαν λοιπόν
τα μάτια μου, τα οποία φρόντισα να βγάλω μέσα από
τα δικά του, και είδα στον καθρέφτη το κέρατό μου, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να ’χα φύγει από καιρό.
Όμως ακόμα κι όταν το κατάλαβα, ήμουν πολύ αδύναμη για να φύγω πρώτη. Τελικά το έκανε εκείνος. Εμμέσως πλην σαφώς μ’
έδιωξε. Δυόμισι μήνες μες στη μοναξιά και τη μαυρί-
λα, να λέω κλασικές ατάκες μπροστά στον καθρέφτη
μου, όπως ότι του έδωσα τα καλύτερα χρόνια της ζωής
μου, κι άλλα τέτοια κοινότοπα – κλισέ ατάκες από ελληνικές ταινίες. Σε κάποια φάση ήμουν σχεδόν στον
κόσμο μου και κάθε μέρα πήγαινα μπροστά στον καθρέφτη μου, τη μόνη μου τότε συντροφιά, και κοίταζα
βαθιά στα μάτια μου. Προσπαθούσα να τα διαβάσω, να
βρω μέσα εκεί τις απαντήσεις στο γιατί ο Γιώργος δεν
με ήθελε πια. Προσπαθούσα να δω τι ζητούσε πραγμα-
τικά η ψυχή μου, τι γινόταν μέσα της.
Μάταια! Κατέληγα πάντα στο ίδιο απογοητευτικό
συμπέρασμα. Δεν γνώριζα τον εαυτό μου. Δεν μπορού-
σα ούτε εγώ η ίδια να καταλάβω τι έλεγε ο καθρέφτης
της ψυχής μου. Γιατί λοιπόν να μπορούσε εκείνος να
καταλάβει; Γιατί να μπορούσε εκείνος να με διαβάσει; Γιατί είμαι τόσο απαιτητική; Γιατί είμαι τόσο άδικη; Με
μένα και με τους άλλους. Ευτυχώς που είχα και τη δουλειά μου και ξεχνιόμουν λιγάκι.
Είμαι γραφίστρια. Ή μάλλον, ήμουν. Γιατί απ’ τη
στιγμή που γνώρισα τον Μηνά, η ζωή μου αναποδογύρισε. Πίστευα πως τον Γιώργο δεν θα τον ξεπερνού-
σα ποτέ. Πίστευα πως το κέρατο μου το φόρεσε με την
καλύτερή μου φίλη, την Κάτια. Συνήθως έτσι γίνεται
σ’ όλα τα έργα και τις σαπουνόπερες που, όπως λένε, είναι βγαλμένα απ’ τη ζωή. Τελικά είχα άδικο. Για άλλη
μια φορά. Ύστερα από κάμποσο χρονικό
χισε να τραγουδάει το «Κρίμα το μπόι σου», αντικαθι-
στώντας τη λέξη «μπόι» με τη λέξη «σόι». Η Κάτια. Πολύ διαφορετική από εμένα, γι’ αυτό μάλ-
λον ταιριάζαμε. Ήταν πάντα το συμπλήρωμά μου. Ζού-
σε μια ζωή θεότρελη, με την καλή έννοια, δεν αγχω-
νόταν σχεδόν ποτέ και για τίποτα, ή έτσι τουλάχιστον
έδειχνε. Πρώτη στα γλέντια και στις γιορτές, οργανώ-
τρια πάντα, «έξω καρδιά», η ψυχή της παρέας. Η λογι-
κή της δεν γνώριζε από ηλικίες, θέσεις κι άλλα τέτοιου
είδους ταμπού. Ήξερε πάντα να με κάνει να γελάω. Ήξερε να ξεφεύγει απ’ τη δύσκολη θέση όπου εσκεμμένα
την έφερνα αρκετές φορές –αυτό άλλωστε έκανα πάντα, απέδιδα στους άλλους την ευθύνη– και να τα βρί-
σκει με όλους όσοι την είχαν παρεξηγήσει. Πόσω μάλ-
λον με μένα, που με ήξερε και αρκετά καλά.
Δύο άντρες λοιπόν. Μέχρι τότε, που τα σκεφτό -
μουν αυτά. Όταν ήμουν ακόμα απογοητευμένη. Όταν
η ζωή έπαιζε ακόμα παιχνίδια μαζί μου. Πριν γνωρίσω
τον άντρα μου. Ο Γιώργος κι ο Μηνάς. Για να ξεπερά-
σω τον πρώτο, πήγα με τον δεύτερο, τον οποίο ποτέ
δεν ξεπέρασα. Ο Γιώργος έσβησε πολύ γρήγορα από
το σκηνικό. Με τον Μηνά πάλι, όλα έγιναν ανάποδα.
Πρώτα του έκατσα και μετά τα φτιάξαμε. Πρωτότυπο ή
εγώ είχα μείνει πολύ πίσω; Μήπως ήμουν παλαιών αρ-
χών και δεν έβλεπα τίποτε άλλο πέρα από την τιμή και
την υπόληψή μου; Μήπως ήμουν τελικά απλώς πολύ
εγωίστρια; Είχα άλλα όνειρα μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Πίστευα πως θα παντρευόμουν με τον Γιώργο και θα
ζούσαμε σαν την παραδοσιακή οικογένεια της προη-
«Το φεγγάρι επηρεάζει το μυαλό και τη λογική των ανθρώπων. Η πανσέληνος κυρίως. Έτσι λένε όλοι, κι εμείς τι είμαστε; Δύο μισοφέγγαρα που σμίξαμε και γίναμε ολόκληρο φεγγάρι. Σεληνιαστήκαμε. Κάναμε μάγια ο ένας στον άλλον σαν
να ζούσαμε στον Μεσαίωνα. Απόλυτα τρελοί ο ένας για τον άλλον. Τώρα μάλλον έχω ηρεμήσει. Ίσως απλώς μας έκαψαν και τους δύο στην πυρά. Οι στάχτες έχουν άραγε ζωή; Είναι
περίεργη η σκόνη μας. Κι αν τη σκορπίσουμε στον αέρα, παντού σ’ όλο τον κόσμο, σίγουρα ένας κόκκος της θα φτάνει πάντοτε στα μάτια μας και θα τα κάνει να δακρύζουν. Έτσι
απλά, χωρίς να ξέρουμε ποτέ το
γιατί, χωρίς να αναρωτιόμαστε. Θα αποδίδουμε πάντα την ευθύνη στη σκόνη· στη σκόνη που κάποτε ίσως μας ανήκε, αλλά τώρα πια αυτό το έχουμε ξεχάσει ή απλώς δεν μπορούμε να την αναγνωρίσουμε».
Η αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που δεν μπορούσε να προσδιορίσει το πεπρωμένο της, που νόμιζε ότι αυτό καθορίζεται μόνο από τους γύρω της. Ζούσε σαν τον μοναδικό
φυσικό δορυφόρο της Γης, σαν φεγγάρι παράνομο. Μέχρι να αποφασίσει ότι το κέντρο όλων μας βρίσκεται πολύ πιο κοντά από εκεί που κοιτάμε και από εκεί που ψάχνουμε. Και όταν παίρνουμε την απόσταση που χρειάζεται, όλα φαίνονται πιο καθαρά.
ISBN 978-618-205-406-2
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr
