Ροδοσταλένια
Τι Τλος
Ροδοσταλένια
ς υγγ ΡΑ φέ Α ς Βούλα ςταμπέλου
ςέ ι ΡΑ
λογοτεχνία [1358] 0324/09
έ πιm έ λ έ ι Α - Διο Ρ θω ς η Μαρίνα ςταμέλου
ς Χ έ Δ ιο έ Ξ ωφυλλου Νικολέτα Χαλκιά
Layout - Design
myrtilo, λένα παντοπούλου
Copyright© 2024
Βούλα ςταμπέλου
πΡωΤ η έ κ Δο ς η Αθήνα, Μάρτιος 2024
is B n 978-618-205-568-7
κέΝΤΡικη ΔιΑθέςη Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
ΒΟΥΛΑ ΣΤΑΜΠΕΛΟΥ
Ροδοσταλένια
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
–Αθήνα 2024–
Αφιερώνω αυτό το βιβλίο μου στον αδερφό μου, τον Δημήτρη, που η δύναμη της ψυχής του
μου δείχνει τον δρόμο να γίνομαι καλύτερη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, επίσης, στον φίλο μου
Γιώργο Μπάρδη, για την πολύτιμη βοήθειά του
και τη συνεχή στήριξη.
Κεφάλαιο 1
Το παιχνίδι των αναμνήσεων
Ο
ήχος της πόρτας που έκλεισε έκανε τέτοιον θόρυβο που νόμιζα πως η καρδιά μου θα σπάσει.
«Ηλίθια», της ψιθύρισα μέσα από τα δόντια μου
που έτριζαν από οργή. «Μα πόσο θα συνεχίσεις να
με ταπεινώνεις; Κάθε μέρα το ίδιο βιολί. Καλημέρα και ταπείνωση, καλό απόγευμα και ταπείνωση.
Σε κάθε ευκαιρία, ταπείνωση. Φαίνεται μόνο έτσι
ευχαριστιέσαι, Μαρία».
Πήρα το στυλό και συνέχισα να γράφω. Αδύνατον. Ο θυμός που είχε κουρνιάσει μέσα μου έκανε το χέρι μου να τρέμει σαν τρελό. Έκανε το μυαλό μου να θολώνει. Έκανε την ψυχή μου να διψάει
για εκδίκηση. «Οφθαλμός αντί οφθαλμού», έλεγε
ο παππούς μου και έτρεχε η μάνα μου να τον μαλώσει, που μάθαινε τέτοιου είδους πράγματα σε
ένα μικρό παιδί. Βλέπεις, εκείνη, παρόλο που είχε
περάσει πολλά στη ζωή της, όπως έλεγε, παρόλο
που την εξευτέλισαν ουκ ολίγες φορές, ποτέ δεν σκέφτηκε να εφαρμόσει τις συμβουλές του πατέρα της.
Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Βγαίνουμε από τη μήτρα τής μάνας μας φορώντας ένα ταμπελάκι στα χέρια: Τολμηρός ή Άτολμος.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα να τη
χαστουκίσω την ώρα που με ταπείνωνε, να της φερθώ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, να πάρω την
τσάντα μου και να σηκωθώ να φύγω από αυτό το γραφείο όπου ζούσα καθημερινά μια κόλαση.
Όμως, σώπαινα. Σώπαινα και έμενα να κοιτάζω το
καρτελάκι που πλέον είχε γίνει ένα με το δέρμα
μου: Άτολμη.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν τόλμησα να διεκδικήσω τίποτα. Άφηνα τα πράγματα στη ζωή
μου να έρχονται όπως αυτά ήθελαν. Πάντα βάδιζα
σε μονοπάτια σίγουρα και ασφαλή. Γνώριμα. Όσο
και να πάλευα να φέρω στον νου μου μια στιγμή
που τόλμησα, μια στιγμή που έβαλα τον εαυτό μου
και τα θέλω μου πάνω από τους άλλους, μου ήταν
αδύνατο. Αδύνατο γιατί δεν υπάρχει.
Και αυτό που με πλήγωνε περισσότερο είναι ότι
ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη. Είναι πολλές οι γυναί-
κες που βαδίζουν στον ίδιο δρόμο που βαδίζω εγώ.
Το όνομά μου… Ροδοσταλένια. Είμαι τριάντα
τριών ετών και εργάζομαι σε μια μεγάλη εταιρεία καλλυντικών. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ραφήνα, σε μία όμορφη κωμόπολη λίγο έξω από την Αθήνα. Το σπίτι μας ήταν χτισμένο εκατό μέτρα μακριά από τη θάλασσα. Ένα όμορφο μικρό παλάτι, που έστεκε σαν κόσμημα ανάμεσα στα υπόλοιπα σπίτια που υπήρχαν τριγύρω. Όχι ότι υπήρχαν πολλά τότε. Αλλά χρόνο με τον χρόνο όλο και περισσότερα σπίτια χτίζονταν στη Ραφήνα. Ωραίος τόπος για να ζήσεις! Με την πλατεία του, τα μαγαζιά του και το υπέροχο λιμάνι με τα πλοία έτοιμα να σε πάνε σε όποιο νησί θες. Το πιο αξιοζήλευ-
το όμως σε αυτό το σπίτι ήταν ο κήπος. Ο κήπος
τού παραδείσου, όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί η μητέρα μου, που τόσο πολύ τον αγαπούσε. Ξόδευε ατελείωτες ώρες να περιποιείται τις αμέτρητες τριανταφυλλιές που η ίδια είχε φυτέψει. Όλες
σχεδόν οι ποικιλίες, ακόμα και οι πιο σπάνιες, φιλοξενούνταν στον κήπο μας και η μαγεία των
χρωμάτων τους δεν έμενε ποτέ απαρατήρητη από όσους περνούσαν έξω από το σπίτι μας πηγαίνοντας προς τη θάλασσα. Εμένα, πάλι, τα τριαντάφυλλα ποτέ δεν μ’ έκαναν να τα αγαπήσω. Ίσως
γιατί έπαιρναν περισσότερη αγάπη και φροντίδα
από τη μητέρα μου απ’ ό,τι εγώ. Ίσως γιατί προτιμούσε να περνάει περισσότερο χρόνο μαζί τους
απ’ ό,τι με μένα. Ίσως γιατί τα αγκάθια τους έμπαι-
[...] «Ροδοσταλένια θα την πούμε», επέμεινε τότε η μάνα μου στον πατέρα μου.
«Τι όνομα είναι αυτό; Εσύ, Γιώτα μου, φαίνεται πως έχεις τρελαθεί τελείως! Άκου, Ροδοσταλένια, το παιδί», απάντησε κατεβάζοντας μονορούφι ένα ποτήρι με ουίσκι.
«Μα, δεν το βλέπεις το αγγελούδι μας, Νίκο; Είναι τόσο όμορφο! Σαν να έσταξαν όλη τους την ομορφιά τα ρόδα αυτού του κόσμου επάνω του», είπε γεμάτη πάθος σε μια ακόμα προσπάθεια να τον πείσει.
«Εγώ θα πρότεινα να σε δει ένας ψυχίατρος», αποκρίθηκε ο πατέρας φοβερά εκνευρισμένος τότε.
«Το παιδί θα το πούμε έτσι είτε σου αρέσει είτε όχι. Εγώ είμαι η μάνα της και εγώ θα αποφασίσω. Κι αν δεν σου αρέσει, η πόρτα είναι από εκεί!»
«Βρε, δεν πας στον διάολο! Τρελή! Θεότρελη! Εγώ φταίω που σε ανέχτηκα τόσα χρόνια! Να μείνεις μόνη σου να ψοφήσεις με τις τριανταφυλλιές σου!» αναφώνησε, και η πόρτα, που λίγο πριν του είχε υποδείξει, άνοιξε και έκλεισε με δύναμη μια για πάντα. Χρειάστηκαν μονάχα λίγα λεπτά για να γκρεμίσουν ό,τι είχαν χτίσει και πάλευαν να κρατήσουν για δέκα ολόκληρα χρόνια. Ένας ψυχίατρος, μια πόρτα, ένας διάολος και μερικά τριαντάφυλλα, για να διαλύσουν ό,τι χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος · μια οικογένεια. [...]
Όμως ο έρωτας και η αγάπη πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να μαλακώνουν την ψυχή μας.
Και ύστερα, ο δρόμος προς τη συγχώρεση
δεν μοιάζει τόσο δύσβατος.
Φτάνει μόνο να αντέξεις να τον διαβείς.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα
ΤΗλ.: 210
64
31 108
ekdoseis.ocelotos@gmail.com
www.ocelotos.gr
ISBN 978-618-205-568-7 9